PDA

Bekijk Volledige Versie : Brutale hond in Marokkaans gezin



jaja
15-12-03, 17:06
Trouw, Kunst, donderdag 11 december 2003
Brutale hond in Marokkaans gezin
Hans Oranje

'Onrein' van Abdelkader Benali. Te zien 11 december en 12 en 13 februari in de Toneelschuur in Haarlem. Daar tussen door tournee door het land, o.a. 6-15 januari in Amsterdam (Frascati).

Twee verrassingspakketten spelen een voorname rol in het huis van de familie Mansoer, waar vader de tradities van de islam strikt wil handhaven en daardoor in een onverzoenlijk conflict met zijn zoon verkeert. Moeder kan geen brug meer tussen hen slaan, want zij is tragisch onder niet geheel opgehelderde omstandigheden enkele jaren geleden om het leven gekomen. Het ene verrassingspakket ligt diep verstopt in een kast en zal pas vlak voor de catastrofe tevoorschijn worden gehaald. Het andere staat vol verwachting op de bank om uitgepakt te worden.


In zijn nieuwe toneeltekst 'Onrein. De vader, de zoon en de hond' is schrijver Abdelkader Benali op een opvallend veel lossere manier aan het dollen in het spartelbad van de multiculturele samenleving dan in zijn vorige stuk, het terecht veelgeprezen 'Yasser', dat ondanks de humor toch ook de uitzichtloosheid van het Palestijns-Israëlische conflict scherp liet voelen. Was 'Yasser' een monoloog, gespeeld door Sabri Saad El Hamus, 'Onrein' bestaat vrijwel geheel uit verrassend goed geschreven dialogen tussen de vader (El Hamus) en zijn zoon, Mohammed Azaay. De derde gesprekspartner zat in het verrassingspakket op de bank en wordt aan het eind van het eerste bedrijf uitgepakt: een hond, mét gebruiksaanwijzing, door de zoon aangeschaft om dieven en inbrekers te weren uit het huis.

Servaes Nelissen, met oranje-blonde hondentoupet en gestoken in een kalend straathondenpak, steelt weergaloos de show. Van de vader moet het beest, voor een vroom moslim toch even onrein als een varken, onmiddellijk terug naar het asiel of gewoon de straat opgeschopt. De hond weet evenwel door zijn scherpe blik (hij ziet bijvoorbeeld meteen dat het bidkleedje van de vader niet exact richting Mekka is uitgerold) en door zijn fijne neus heel wat in huize Mansoer overhoop te halen. En hij doet dat zo hondsbrutaal, dat zelfs de zoon op een gegeven ogenblik hem toeroept: ,,Vieze onbesneden lul die je bent!''

Benali voert het wapen van de ironie, mild en stekelig, tegen allochtoon en autochtoon, en hij verrast je voortdurend met de absurdistische pirouettes die hij draait. Zoals ook bleek bij 'Yasser', heeft hij in regisseur Ernst Braches een goede verstaander die het stuk fraai weet uit te lijnen in de Arabische huiskamer van Theo Tienhooven. Zou Braches, zo vraag ik me af, nu wél eens door een van de grote jongens in het theater benaderd worden voor een echt grote productie?


Copyright: Oranje, Hans