Marsipulami
18-12-03, 10:19
'Excuseer, de voorstanders van zachte integratie hebben hun tijd wel gehad'
MARJAN COCHEZ:
'Ik was altijd erg sociaal geëngageerd. Vanaf mijn achttiende heb ik in jeugdhuis Chicago gewerkt, zo genoemd naar de buurt in Brussel waar nu de redactie van De Morgen ligt. 'Chicago', omdat die buurt toen een slechte naam had, maar dat is nu al erg verbeterd. Maar daarvoor was ik al met integratie bezig, met de petitie van Objectief en zo.
"In dat jeugdhuis zijn mijn ogen opengegaan. Het was een jeugdhuis voor kansarme jongeren: meer dan de helft was Marokkaan. Dan zie je pas wat 'sociale uitsluiting' betekent. Er zijn bijvoorbeeld veel allochtone ouders die hun kinderen naar het Nederlandstalig onderwijs sturen, omdat dit een betere reputatie heeft. Resultaat: ze kunnen niet mee met wiskunde, met geschiedenis, noem maar op. Ik snap niet dat ze nog altijd een probleem maken om het kleuter- en basisonderwijs gedeeltelijk in de moedertaal van de allochtone kinderen te organiseren. Voor een Belgisch kind is het al moeilijk om te leren rekenen, laat staan voor een klein Turkije, dat die iets abstracts moet leren in een taal die hij nog niet eens snapt.
"En zo zie je de achterstand groeien, en de uitsluiting. In het lager onderwijs rijst het probleem van schoolachterstand. Dan werkloosheid. Dan het gedrag van de politie hier in de wijk. Ik ben zelf ook een paar keer tegengehouden. Wat ik hier wel rondslenterde, om drie uur in de namiddag. Waarom ik zo veel met Marokkaanse jongens praatte. En ze voegden eraan toe, héél onheilspellend: 'Je kunt hier beter niet komen. Het is hier veel te onveilig.' En dat kreeg je te horen van de zo geroemde wijkagent.
"Er was niet alleen geen contact tussen de politie en de mensen die hier woonden, het was veel erger. Ze pestten gewoon migranten. Met de hele buurt hadden we een paar pleintjes opgeknapt. Veel werk ingestoken, speciale zandbakken gemaakt voor hondenpoep. Komt de politie, en laten die agenten héél ostentatief hun Duitse herders overal op het gras rondlopen en hun ding doen. Een pure provocatie was dat.
"Vandaar dat ik begrijp dat sommige jonge migranten eens door het lint gaan. Als ze vernielingen aanbrengen zal ik dat niet goedkeuren, maar ik kan het wel begrijpen. Er waren een aantal jongens van het buurthuis naar het politiebureau geroepen omdat ze herkend waren in een fotoboek, en op basis daarvan werden ze naar het bureau geroepen: verdacht van diefstal en zo. Dat gebeurde een paar keer. Uiteindelijk ging het om illegale foto's. We hebben toen met het jeugdhuis en het Jeugdinformatiepunt klacht ingediend, en we hebben een onderhoud aangevraagd met burgemeester de Donnea. Ik kan je verzekeren: zo neerbuigend heb ik zelden iemand horen doen. Op vijf minuten stonden we buiten.
"Vanuit die interesse heb ik de Stichting P&V leren kennen. Ik weet wel dat het jongerenforum van P&V opgericht werd om te discussiëren rond integratie, maar ik vind integratie eigenlijk een hopeloos achterhaald concept. Ik denk dat het er nu vooral op aankomt om allochtonen gelijke rechten te geven. En omdat we blijkbaar nog altijd niet zinnens zijn om dat te doen, vind ik het een goede zaak dat er verenigingen zijn die hun rechten claimen. Niet vragen, er niet nederig om smeken, maar met de vuist op tafel. Ze moeten vechten voor hun rechten. Vechten, niet knokken, hé. (lacht) Die fierheid, die zelfbewuste houding, dat staat me echt aan bij een figuur als Dyab Abou Jahjah.
"Ik zie AEL vooral in zijn Belgische context. Ik interesseer me minder voor zijn concept van Arabisch nationalisme. Dat kan ik ook niet goed vatten, ik ben namelijk geen Arabier. Maar ik zie wel dat hij als eerste opkomt voor zijn rechten. Als ik hem vergelijk met de meeste allochtone politici, dan vraag ik me toch af - met alle respect voor die mensen - of ze wel weten wat ze doen. Ik hoor die allochtone parlementsleden vooral zeggen: 'Ik zit hier zéker niet alleen voor de allochtonen - met klemtoon - maar voor alle Belgen. Wel, ik denk dat dit nog een stap te vroeg is. Dat ze dat binnen een jaar of tien doen, als hun eigen gemeenschap haar achterstand heeft ingehaald, en zij intussen die gemeenschap daarbij geholpen hebben. Dat is vandaag nodig. Want doordat die allochtonen 'iedereen' vertegenwoordigen, ontbreekt het de allochtonen wel aan goede pleitbezorgers voor hun zaak in het parlement.
"Ik weet wel dat er bepaalde vragen gesteld kunnen worden rond de visie van de islam op homo's en dergelijke, maar ik vind niet dat je die twee debatten mag vermengen. Er is een debat van gelijke rechten, en daarin heeft hij groot gelijk. En al die rest wordt er volgens mij bijgesleurd om te verdoezelen waar het eigenlijk om gaat: gelijke rechten. Ik heb in onze jongerengroep Ahmed Azzuz vaak bezig gehoord: ik heb nooit één argument van hem gehoord waarmee ik het fundamenteel oneens was. Doorgaans waren we het principieel eens.
"Ik ben voor vrouwenemancipatie, en toch zie ik geen graten in het dragen van een hoofddoek, zolang dat maar uit vrije wil gebeurt. Ik ken verdorie veel vriendinnen die een hoofddoek dragen. En steeds meer, juist om zich een eigen identiteit te geven. Straks ga ik percussieles volgen met een vriendin-met-hoofddoek. Dat is dus geen verdrukt vrouwtje, hé.
"En gelijke rechten impliceert inderdaad het recht op een eigen Moslim Democratische Partij, of een eigen moslimzuiltje. Ik ben daar niet tegen. Geef ze maar hun eigen verenigingen, denk ik. Laat ze maar een eigen identiteit ontwikkelen, en vandaaruit een zekere sterkte en maatschappelijke kracht. Begrijp me niet verkeerd: ik zit hier niet te supporteren voor een verdere verzuiling. Mijn ideale maatschappij is ook niet opgedeeld in een oneindig aantal hokjes. Maar ik heb de indruk dat het vandaag het proberen waard is. Ik was dus teleurgesteld toen Achmed Azzuz niet meer kwam. Officieel mocht hij wel, maar hij voelde dat hij niet meer welkom was bij de Stichting P&V. Toen was ik erg teleurgesteld in het project.
"Want, excuseer, de voorstanders van de zachte integratie hebben hun tijd intussen wel gehad. Hoe lang is het al geleden sinds koninklijk commissaris Paula D'Hondt haar voorstellen formuleerde. Wat is er veranderd? Verbeterd? Of, nog erger, het debat rond integratie en stemrecht. Dat duurt nu al bijna vijfentwintig jaar. Net zo lang als ik leef. In 1978 stond stemrecht in het regeerakkoord, en nu zijn ze er nog altijd over bezig. Méér, ze voegen er zelfs vernederende voorwaarden aan toe, zoals die verklaring die je moet ondertekenen dat je de Belgische grondwet respecteert. Mocht ik migrant zijn, ik zou zo'n denigrerend stemrecht zelfs weigeren. Alsof het niet logisch is dat wie jarenlang in België woont, er de wetten respecteert en belasting betaalt, al niet de hele tijd de Belgische grondwet naleeft.
"Ik vind ook dat de Belgische maatschappij zich best wat meer mag aanpassen. Ik vind niet dat een samenleving zich moet aanpassen aan pakweg twee Kazakken op tien miljoen Belgen. Ik vind wel dat België zich moet aanpassen aan etnische minderheden van een paar honderdduizend inwoners. Een klein maar goed begin zou al de officiële erkenning zijn van een paar van hun belangrijkste feestdagen. Dat is toch hun recht?
"Nogmaals, recht is het sleutelwoord. Vandaar dat ik me tijdens onze internationale bijeenkomsten vooral kon herkennen in de opstelling van de Franse delegatie. Die vertrokken ook heel sterk vanuit het recht van de allochtoon. Hij heeft recht op werk. Doe er dus alles voor dat hij dat recht kan uitoefenen.
"En neen, mijn standpunt is niet zomaar standpunten innemen die allochtonen graag horen. Ik ben een voorstander van quota op de werkvloer voor allochtone werknemers. Heel veel allochtonen delen mijn mening niet, en ik geef ze in deze gelijk dat het geen ideale formule is. Ik weet dat je dan in de praktijk een registratie zult moeten invoeren van iemands etnische afkomst. Dat kan discreet gebeuren, maar het is niet leuk, en het legt weer net een extra accent op je afkomst. Maar het kan niet anders, denk ik. Als tijdelijke maatregel geloof ik er dus wel in. Als je een aantal werknemers niet verplicht om allochtonen aan te nemen, zullen ze het blijven vertikken. En ik heb het niet alleen over de privé-sector. Ik werk bij de Vlaamse administratie, ik kom in mijn gebouw nabij het Noordstation niet één allochtoon tegen. Niet één. Is dat toeval?
"Ik zie de toestand dus tamelijk pessimistisch in. De taak van politici is stappen voorwaarts zetten, wat het maatschappelijk debat over migranten betreft, zie ik toch vooral een verslechtering. Harmonieus samenleven ligt steeds verder af.
"Ik snap het écht niet. Ik begrijp niet waarom zo veel Belgen het moeilijk hebben om een groep mensen die hier al twintig, dertig jaar woont, of langer, gelijke rechten te geven. Is dat echt zo veel gevraagd? Ik kan zo moeilijk vatten dat zo veel mensen een bedreiging zien in allochtonen, of er zelfs van af willen. Ik vind dat zo raar.
"Ik ben wie ik ben, precies door die multiculturele maatschappij waarin ik leef. Ik heb een aantal Arabische vrienden, en de gesprekken met hen, hun aanwezigheid, hun invloed, dat alles heeft me zo verrijkt... Ik ben hen daar erg dankbaar voor.
"Ach, ik wist wel dat we de wereld of België niet gingen veranderen met de Stichting P&V. We hebben vier goede projecten een financieel extraatje gegeven. Dat is meegenomen. Onze beleidsconclusies? Ik denk niet dat er één minister wakker zal liggen van de aanbevelingen van het jongerenforum van de Stichting P&V. Jammer genoeg. Ik heb er een paar goede vrienden van overgehouden, en ik heb tijdens onze gesprekken en discussies leren luisteren. (giechelt even) Dat was niet mijn sterkste kant."
bron: www.demorgen.be
MARJAN COCHEZ:
'Ik was altijd erg sociaal geëngageerd. Vanaf mijn achttiende heb ik in jeugdhuis Chicago gewerkt, zo genoemd naar de buurt in Brussel waar nu de redactie van De Morgen ligt. 'Chicago', omdat die buurt toen een slechte naam had, maar dat is nu al erg verbeterd. Maar daarvoor was ik al met integratie bezig, met de petitie van Objectief en zo.
"In dat jeugdhuis zijn mijn ogen opengegaan. Het was een jeugdhuis voor kansarme jongeren: meer dan de helft was Marokkaan. Dan zie je pas wat 'sociale uitsluiting' betekent. Er zijn bijvoorbeeld veel allochtone ouders die hun kinderen naar het Nederlandstalig onderwijs sturen, omdat dit een betere reputatie heeft. Resultaat: ze kunnen niet mee met wiskunde, met geschiedenis, noem maar op. Ik snap niet dat ze nog altijd een probleem maken om het kleuter- en basisonderwijs gedeeltelijk in de moedertaal van de allochtone kinderen te organiseren. Voor een Belgisch kind is het al moeilijk om te leren rekenen, laat staan voor een klein Turkije, dat die iets abstracts moet leren in een taal die hij nog niet eens snapt.
"En zo zie je de achterstand groeien, en de uitsluiting. In het lager onderwijs rijst het probleem van schoolachterstand. Dan werkloosheid. Dan het gedrag van de politie hier in de wijk. Ik ben zelf ook een paar keer tegengehouden. Wat ik hier wel rondslenterde, om drie uur in de namiddag. Waarom ik zo veel met Marokkaanse jongens praatte. En ze voegden eraan toe, héél onheilspellend: 'Je kunt hier beter niet komen. Het is hier veel te onveilig.' En dat kreeg je te horen van de zo geroemde wijkagent.
"Er was niet alleen geen contact tussen de politie en de mensen die hier woonden, het was veel erger. Ze pestten gewoon migranten. Met de hele buurt hadden we een paar pleintjes opgeknapt. Veel werk ingestoken, speciale zandbakken gemaakt voor hondenpoep. Komt de politie, en laten die agenten héél ostentatief hun Duitse herders overal op het gras rondlopen en hun ding doen. Een pure provocatie was dat.
"Vandaar dat ik begrijp dat sommige jonge migranten eens door het lint gaan. Als ze vernielingen aanbrengen zal ik dat niet goedkeuren, maar ik kan het wel begrijpen. Er waren een aantal jongens van het buurthuis naar het politiebureau geroepen omdat ze herkend waren in een fotoboek, en op basis daarvan werden ze naar het bureau geroepen: verdacht van diefstal en zo. Dat gebeurde een paar keer. Uiteindelijk ging het om illegale foto's. We hebben toen met het jeugdhuis en het Jeugdinformatiepunt klacht ingediend, en we hebben een onderhoud aangevraagd met burgemeester de Donnea. Ik kan je verzekeren: zo neerbuigend heb ik zelden iemand horen doen. Op vijf minuten stonden we buiten.
"Vanuit die interesse heb ik de Stichting P&V leren kennen. Ik weet wel dat het jongerenforum van P&V opgericht werd om te discussiëren rond integratie, maar ik vind integratie eigenlijk een hopeloos achterhaald concept. Ik denk dat het er nu vooral op aankomt om allochtonen gelijke rechten te geven. En omdat we blijkbaar nog altijd niet zinnens zijn om dat te doen, vind ik het een goede zaak dat er verenigingen zijn die hun rechten claimen. Niet vragen, er niet nederig om smeken, maar met de vuist op tafel. Ze moeten vechten voor hun rechten. Vechten, niet knokken, hé. (lacht) Die fierheid, die zelfbewuste houding, dat staat me echt aan bij een figuur als Dyab Abou Jahjah.
"Ik zie AEL vooral in zijn Belgische context. Ik interesseer me minder voor zijn concept van Arabisch nationalisme. Dat kan ik ook niet goed vatten, ik ben namelijk geen Arabier. Maar ik zie wel dat hij als eerste opkomt voor zijn rechten. Als ik hem vergelijk met de meeste allochtone politici, dan vraag ik me toch af - met alle respect voor die mensen - of ze wel weten wat ze doen. Ik hoor die allochtone parlementsleden vooral zeggen: 'Ik zit hier zéker niet alleen voor de allochtonen - met klemtoon - maar voor alle Belgen. Wel, ik denk dat dit nog een stap te vroeg is. Dat ze dat binnen een jaar of tien doen, als hun eigen gemeenschap haar achterstand heeft ingehaald, en zij intussen die gemeenschap daarbij geholpen hebben. Dat is vandaag nodig. Want doordat die allochtonen 'iedereen' vertegenwoordigen, ontbreekt het de allochtonen wel aan goede pleitbezorgers voor hun zaak in het parlement.
"Ik weet wel dat er bepaalde vragen gesteld kunnen worden rond de visie van de islam op homo's en dergelijke, maar ik vind niet dat je die twee debatten mag vermengen. Er is een debat van gelijke rechten, en daarin heeft hij groot gelijk. En al die rest wordt er volgens mij bijgesleurd om te verdoezelen waar het eigenlijk om gaat: gelijke rechten. Ik heb in onze jongerengroep Ahmed Azzuz vaak bezig gehoord: ik heb nooit één argument van hem gehoord waarmee ik het fundamenteel oneens was. Doorgaans waren we het principieel eens.
"Ik ben voor vrouwenemancipatie, en toch zie ik geen graten in het dragen van een hoofddoek, zolang dat maar uit vrije wil gebeurt. Ik ken verdorie veel vriendinnen die een hoofddoek dragen. En steeds meer, juist om zich een eigen identiteit te geven. Straks ga ik percussieles volgen met een vriendin-met-hoofddoek. Dat is dus geen verdrukt vrouwtje, hé.
"En gelijke rechten impliceert inderdaad het recht op een eigen Moslim Democratische Partij, of een eigen moslimzuiltje. Ik ben daar niet tegen. Geef ze maar hun eigen verenigingen, denk ik. Laat ze maar een eigen identiteit ontwikkelen, en vandaaruit een zekere sterkte en maatschappelijke kracht. Begrijp me niet verkeerd: ik zit hier niet te supporteren voor een verdere verzuiling. Mijn ideale maatschappij is ook niet opgedeeld in een oneindig aantal hokjes. Maar ik heb de indruk dat het vandaag het proberen waard is. Ik was dus teleurgesteld toen Achmed Azzuz niet meer kwam. Officieel mocht hij wel, maar hij voelde dat hij niet meer welkom was bij de Stichting P&V. Toen was ik erg teleurgesteld in het project.
"Want, excuseer, de voorstanders van de zachte integratie hebben hun tijd intussen wel gehad. Hoe lang is het al geleden sinds koninklijk commissaris Paula D'Hondt haar voorstellen formuleerde. Wat is er veranderd? Verbeterd? Of, nog erger, het debat rond integratie en stemrecht. Dat duurt nu al bijna vijfentwintig jaar. Net zo lang als ik leef. In 1978 stond stemrecht in het regeerakkoord, en nu zijn ze er nog altijd over bezig. Méér, ze voegen er zelfs vernederende voorwaarden aan toe, zoals die verklaring die je moet ondertekenen dat je de Belgische grondwet respecteert. Mocht ik migrant zijn, ik zou zo'n denigrerend stemrecht zelfs weigeren. Alsof het niet logisch is dat wie jarenlang in België woont, er de wetten respecteert en belasting betaalt, al niet de hele tijd de Belgische grondwet naleeft.
"Ik vind ook dat de Belgische maatschappij zich best wat meer mag aanpassen. Ik vind niet dat een samenleving zich moet aanpassen aan pakweg twee Kazakken op tien miljoen Belgen. Ik vind wel dat België zich moet aanpassen aan etnische minderheden van een paar honderdduizend inwoners. Een klein maar goed begin zou al de officiële erkenning zijn van een paar van hun belangrijkste feestdagen. Dat is toch hun recht?
"Nogmaals, recht is het sleutelwoord. Vandaar dat ik me tijdens onze internationale bijeenkomsten vooral kon herkennen in de opstelling van de Franse delegatie. Die vertrokken ook heel sterk vanuit het recht van de allochtoon. Hij heeft recht op werk. Doe er dus alles voor dat hij dat recht kan uitoefenen.
"En neen, mijn standpunt is niet zomaar standpunten innemen die allochtonen graag horen. Ik ben een voorstander van quota op de werkvloer voor allochtone werknemers. Heel veel allochtonen delen mijn mening niet, en ik geef ze in deze gelijk dat het geen ideale formule is. Ik weet dat je dan in de praktijk een registratie zult moeten invoeren van iemands etnische afkomst. Dat kan discreet gebeuren, maar het is niet leuk, en het legt weer net een extra accent op je afkomst. Maar het kan niet anders, denk ik. Als tijdelijke maatregel geloof ik er dus wel in. Als je een aantal werknemers niet verplicht om allochtonen aan te nemen, zullen ze het blijven vertikken. En ik heb het niet alleen over de privé-sector. Ik werk bij de Vlaamse administratie, ik kom in mijn gebouw nabij het Noordstation niet één allochtoon tegen. Niet één. Is dat toeval?
"Ik zie de toestand dus tamelijk pessimistisch in. De taak van politici is stappen voorwaarts zetten, wat het maatschappelijk debat over migranten betreft, zie ik toch vooral een verslechtering. Harmonieus samenleven ligt steeds verder af.
"Ik snap het écht niet. Ik begrijp niet waarom zo veel Belgen het moeilijk hebben om een groep mensen die hier al twintig, dertig jaar woont, of langer, gelijke rechten te geven. Is dat echt zo veel gevraagd? Ik kan zo moeilijk vatten dat zo veel mensen een bedreiging zien in allochtonen, of er zelfs van af willen. Ik vind dat zo raar.
"Ik ben wie ik ben, precies door die multiculturele maatschappij waarin ik leef. Ik heb een aantal Arabische vrienden, en de gesprekken met hen, hun aanwezigheid, hun invloed, dat alles heeft me zo verrijkt... Ik ben hen daar erg dankbaar voor.
"Ach, ik wist wel dat we de wereld of België niet gingen veranderen met de Stichting P&V. We hebben vier goede projecten een financieel extraatje gegeven. Dat is meegenomen. Onze beleidsconclusies? Ik denk niet dat er één minister wakker zal liggen van de aanbevelingen van het jongerenforum van de Stichting P&V. Jammer genoeg. Ik heb er een paar goede vrienden van overgehouden, en ik heb tijdens onze gesprekken en discussies leren luisteren. (giechelt even) Dat was niet mijn sterkste kant."
bron: www.demorgen.be