Waterval
20-12-03, 11:55
Kerstdepressie
Je heet Rafael van der Vaart, je deelt je bed met een van de meest begeerde meiden van het land, vervoert haar in een glanzende bolide, op je werk word je elke veertien dagen toegejuicht door een kleine vijftigduizend mensen, je gaat naar het EK in Portugal, je hebt de meest lucratieve sponsorcontracten en jaarlijks vang je een paar miljoen euro netto! Leuk lijstje. Elke jongen droomt zo'n leven. Maar nu komt het: de clubarts van Ajax denkt er over om je aan de prozac te zetten. En niet alleen jij, maar de voltallige selectie.
Ik heb het bericht zevenendertig keer moeten lezen om het te kunnen geloven. Mag een dokter eigenlijk vertellen wat hij zijn patiënten wil gaan voorschrijven? Valt dat niet onder het beroepsgeheim? Ik wil die Ajax-dokter in elk geval niet als huisarts. Voor je het weet staat je druiper in de Story.
Maar waarom moet Ajax chemisch worden opgevrolijkt? Om de tegenvallende resultaten? Dan weet ik nog wel wat clubs. Of omdat het halve stadion stijf staat van de rommel? Ik weet het niet, maar zelden heb ik een droever en eigentijdser bericht gelezen. Ajax, een van Nederlands beste voetbalclubs met een rijke historie en uitpuilende prijzenkast moet van de medische staf aan de pillen! Ik werd er zeer depressief van.
En ik ben toch al niet in mijn beste dagen. Kom net uit een supermarkt waar het voltallige personeel op gezag van de directie een vrolijke kerstmuts op had. Zo'n rosbief snijdend meisje op de vleeswarenafdeling dat je moedeloos vraagt of het ietsje meer mag zijn. Ik vroeg me af of de filiaalchef nu in zijn kantoortje ook met zo'n muts op zit. Had steeds de neiging om even te gaan kijken en de man te vragen of hij inderdaad zo'n verschrikkelijke hekel aan zijn mensen heeft. Vanwaar deze mutsmarteling? Waarom deze minachting van zijn mensen?
Maar ik werd meer naar de uitgang dan naar het kantoortje gezogen. Mijn gehoor werd namelijk gepijnigd door kerstmuzak. Jinglebells uit goedkope synthesizers. Waar is het ooit massaal misgegaan? Waarom doen wij elkaar dit aan? Waarom vieren we überhaupt Kerstmis? Ik kom deze dagen bijna alleen maar zuchtende mensen tegen. Als je vraagt wat iemand gaat doen met de kerst dan steunt en kreunt men: ,,Eerste dag schoonfamilie en de tweede dag naar mijn ouders!'' Het is een verzoeking, een martelgang en iedereen snakt naar het uur dat het feest voorbij is. Maar als je geen zin hebt dan ga je toch niet?
Wat ik ga doen met kerst? De eerste dag ga ik naar mijn aardige zusje en ik rij daar fluitend heen. Ik tref daar een van mijn broers, die ik lang niet gesproken heb en ik bereid me nu al voor op een vrolijk avondje lachen, eten en drinken. En de tweede dag komt er traditiegetrouw een grote club vrienden bij ons eten en we zijn al dagen lachend in de weer om dat voor te bereiden. We bezoeken uitpuilende winkels, kunnen kopen wat we willen, bereiden dat, schenken er een mooie wijn bij en hopen dat iedereen een leuke avond heeft. En niemand is verplicht om aan deze dis aan te zitten. Wie niet wil zegt af. Dat is toch feest? De halve wereld sterft met vliegjes in de ooghoeken, ligt kermend in de goten van de sloppen van New Delhi en snakt naar een paar korrels rijst. En wij worstelen ons met zijn allen zuchtend door de dagen heen. Waarom ruilen we niet voor een keer?
En ik werd afgelopen woensdagavond somber toen ik in een of ander treurig sportgala zag hoe de aardige Nederlandse toptennisser Richard Krajicek bekogeld werd met tennisballen. Mart Smeets gaf een paar voorbeelden hoe er ooit met respect van internationale sporthelden afscheid was genomen, vroeg vervolgens een staande ovatie voor de voormalige Wimbledon-kampioen en liet hem bekogelen met tennisballen. Per bal ging er tien euro naar een goed doel. Het was een beschamende vertoning. En als Richard Krajicek dit weekend nog aan de prozac gaat, dan snap ik hem als geen ander.
Youp van 't Hek
20 december 2003
© Op dit artikel berust auteursrecht
Je heet Rafael van der Vaart, je deelt je bed met een van de meest begeerde meiden van het land, vervoert haar in een glanzende bolide, op je werk word je elke veertien dagen toegejuicht door een kleine vijftigduizend mensen, je gaat naar het EK in Portugal, je hebt de meest lucratieve sponsorcontracten en jaarlijks vang je een paar miljoen euro netto! Leuk lijstje. Elke jongen droomt zo'n leven. Maar nu komt het: de clubarts van Ajax denkt er over om je aan de prozac te zetten. En niet alleen jij, maar de voltallige selectie.
Ik heb het bericht zevenendertig keer moeten lezen om het te kunnen geloven. Mag een dokter eigenlijk vertellen wat hij zijn patiënten wil gaan voorschrijven? Valt dat niet onder het beroepsgeheim? Ik wil die Ajax-dokter in elk geval niet als huisarts. Voor je het weet staat je druiper in de Story.
Maar waarom moet Ajax chemisch worden opgevrolijkt? Om de tegenvallende resultaten? Dan weet ik nog wel wat clubs. Of omdat het halve stadion stijf staat van de rommel? Ik weet het niet, maar zelden heb ik een droever en eigentijdser bericht gelezen. Ajax, een van Nederlands beste voetbalclubs met een rijke historie en uitpuilende prijzenkast moet van de medische staf aan de pillen! Ik werd er zeer depressief van.
En ik ben toch al niet in mijn beste dagen. Kom net uit een supermarkt waar het voltallige personeel op gezag van de directie een vrolijke kerstmuts op had. Zo'n rosbief snijdend meisje op de vleeswarenafdeling dat je moedeloos vraagt of het ietsje meer mag zijn. Ik vroeg me af of de filiaalchef nu in zijn kantoortje ook met zo'n muts op zit. Had steeds de neiging om even te gaan kijken en de man te vragen of hij inderdaad zo'n verschrikkelijke hekel aan zijn mensen heeft. Vanwaar deze mutsmarteling? Waarom deze minachting van zijn mensen?
Maar ik werd meer naar de uitgang dan naar het kantoortje gezogen. Mijn gehoor werd namelijk gepijnigd door kerstmuzak. Jinglebells uit goedkope synthesizers. Waar is het ooit massaal misgegaan? Waarom doen wij elkaar dit aan? Waarom vieren we überhaupt Kerstmis? Ik kom deze dagen bijna alleen maar zuchtende mensen tegen. Als je vraagt wat iemand gaat doen met de kerst dan steunt en kreunt men: ,,Eerste dag schoonfamilie en de tweede dag naar mijn ouders!'' Het is een verzoeking, een martelgang en iedereen snakt naar het uur dat het feest voorbij is. Maar als je geen zin hebt dan ga je toch niet?
Wat ik ga doen met kerst? De eerste dag ga ik naar mijn aardige zusje en ik rij daar fluitend heen. Ik tref daar een van mijn broers, die ik lang niet gesproken heb en ik bereid me nu al voor op een vrolijk avondje lachen, eten en drinken. En de tweede dag komt er traditiegetrouw een grote club vrienden bij ons eten en we zijn al dagen lachend in de weer om dat voor te bereiden. We bezoeken uitpuilende winkels, kunnen kopen wat we willen, bereiden dat, schenken er een mooie wijn bij en hopen dat iedereen een leuke avond heeft. En niemand is verplicht om aan deze dis aan te zitten. Wie niet wil zegt af. Dat is toch feest? De halve wereld sterft met vliegjes in de ooghoeken, ligt kermend in de goten van de sloppen van New Delhi en snakt naar een paar korrels rijst. En wij worstelen ons met zijn allen zuchtend door de dagen heen. Waarom ruilen we niet voor een keer?
En ik werd afgelopen woensdagavond somber toen ik in een of ander treurig sportgala zag hoe de aardige Nederlandse toptennisser Richard Krajicek bekogeld werd met tennisballen. Mart Smeets gaf een paar voorbeelden hoe er ooit met respect van internationale sporthelden afscheid was genomen, vroeg vervolgens een staande ovatie voor de voormalige Wimbledon-kampioen en liet hem bekogelen met tennisballen. Per bal ging er tien euro naar een goed doel. Het was een beschamende vertoning. En als Richard Krajicek dit weekend nog aan de prozac gaat, dan snap ik hem als geen ander.
Youp van 't Hek
20 december 2003
© Op dit artikel berust auteursrecht