PDA

Bekijk Volledige Versie : Oorlog en democratie.



Orakel
25-12-03, 22:53
2003 was het jaar van Saddam Hussein, of liever gezegd het laatste jaar van Saddam. Op 9 april viel zijn regime, tegelijk met zijn standbeeld. Daarna trotseerde hij nog acht maanden de Amerikanen. Maar op 14 december kwam ook daar een eind aan. De ontluisterende beelden van zijn arrestatie maakten definitief een einde aan de zorgvuldig gekoesterde mythe van de pan-Arabische krachtpatser. Leidt de val van het Iraakse regime tot democratisering van de Arabische wereld?

De roemloze val van Saddam is natuurlijk op de eerste plaats een politieke aardverschuiving in Irak zelf. Maar voor de neoconservatieven in de Bush regering, die de architecten waren van de oorlog, ging het niet alleen om Irak maar om een totale transformatie van het Midden Oosten. Een gemoderniseerd en toekomstig democratisch Irak zou het startsein moeten vormen voor democratische veranderingen elders in de Arabische en islamitische wereld. Hoe staat het daarmee, acht maanden na de militaire overwinning?

Lijdzaam ondergaan
Democratie per decreet bestaat niet, dat blijkt dagelijks in Irak waar de door de Amerikanen geïnstalleerde regeringsraad van Iraakse ballingen de grootste moeite heeft haar gezag te doen gelden. Afgezien van een harde kern van opposanten die aanslagen blijven plegen, lijken de meeste Irakezen nog steeds blij te zijn dat ze van Saddam zijn verlost. Maar dit vertaalt zich nog allerminst in een actieve medewerking met de Amerikaanse bezetting die ze eerder lijdzaam lijken te ondergaan dan dat ze die begroeten als het begin van een nieuw tijdperk. Misschien zal dit na de arrestatie van Saddam geleidelijk veranderen, nu de dreiging van zijn mogelijke terugkeer de Irakezen niet meer bang kan maken.

Het opbouwen van een meer democratisch Irak zal hoe dan ook veel tijd kosten. Succes daarvan zou op termijn Amerika's "soft power", zijn zachte macht, de aantrekkingskracht van zijn democratisch waardensysteem vergroten. Voorlopig heerst in de regio echter vooral ontzag voor Amerika's "hard power", voor de harde hand die dreigt met militair ingrijpen naar het voorbeeld van Irak.

Harde aanpak
De spectaculaire bekering van de Libische leider Kadhafi lijkt een eclatant bewijs voor het succes van de harde aanpak. Kadhafi was jarenlang de ‘bad boy', de slechterik van het Midden-Oosten. Elke radicale anti-westerse groep in de wereld werd door hem gesteund. Diezelfde Kadhafi ontmantelt nu vrijwillig al zijn installaties voor massavernietigingswapens en accepteert de strengste inspecties zonder dat er een schot is gelost.

Strikt genomen is dit niet direct een gevolg van de inval in Irak. De toenadering van Kadhafi tot het Westen was al begonnen in 1999, toen hij de twee Libische verdachten van de Lockerbie aanslag uit 1988 uitleverde. Gevolgd door de 2,7 miljard dollar smartengeld van Libië voor de nabestaanden. Dit alles om van de Amerikaanse economische sancties af te komen. De totale ontwapening is hiervan de laatste stap. Maar ook al is de stap niet direct veroorzaakt door het lot van Saddam, hij is er ongetwijfeld door versneld.

Syrië
Hoe dan ook, Kadhafi's radicale ommekeer zal in de regio ongetwijfeld worden gezien als een direct uitvloeisel van de Irak-oorlog. En dat is in de politiek vaak al genoeg om effectief te zijn. In dezelfde week dat Kadhafi omging, bleek Iran na veel tegenstribbelen tenslotte ook bereid om het extra protocol te tekenen dat strengere en onaangekondigde wapeninspecties mogelijk maakt. Ook daar is de boodschap van Saddams val dus aangekomen. En nu neemt de druk op het naburige Syrië toe om zijn chemische wapenarsenaal en zijn politieke strijd met Israël op te geven. Naar buiten toe houdt Syrië de poot nog stijf, maar achter de schermen zoekt ook Damascus naar een dialoog met de Verenigde Staten.

Maar de erkenning van de Amerikaanse suprematie leidt vooralsnog niet tot een uitbraak van democratie, niet in Libië, niet in Syrië en ook niet in Egypte. Dat land is al jaren een bondgenoot van de Verenigde Staten, zonder dat dit heeft geleid tot noemenswaardige pressie op het regime van Mubarak om nu eindelijk eens te democratiseren. Dit ondermijnt natuurlijk wel de geloofwaardigheid van het Amerikaanse plan voor de regio, ook al beloofde president Bush onlangs dat de VS ook de autocratische Arabische bondgenoten zullen aanpakken.

Soft power
Hoe dan ook, het oude pan-Arabische systeem is politiek failliet en kraakt na de val van Saddam in al zijn voegen. Maar om dat failliete systeem in democratische zin te hervormen is meer nodig dan een harde hand. Daarvoor moet Amerika niet alleen ontzag inboezemen, maar ook overtuigingskracht en geloofwaardigheid. Kortom, soft power.

www.wereldomroep.nl

'k geloof d'r geen bal van dat de VS er op uit zijn om het MO te dmocratiseren. Ze willen er tandloze oude wijven van maken door de onder dreiging te ontwapenen.

an3sdej
25-12-03, 23:20
Ze willen er tandloze oude wijven van maken

Tandloze oude wijfen kunnen heel aardig zijn hoor.

Ondanks het eigenbelang van de VS, wil ik nog steeds geloven dat ze ook dictaturen willen verdrijven daar waar ze westerse belangen frustreren :hihi:

Orakel
25-12-03, 23:43
Geplaatst door Gerrit Jan
Madeleine Albright schreef een prachtig boek, ik heb het bijna uit, Mevrouw de minister , waarin ze duidelijk uiteenzet wat de doelstellingen van de Amerikaanse buitenlandse politiek zijn. Als de Amerikanen hun zin krijgen wordt de wereld een stuk veiliger.

Intussentijd zal ik duimen, maar heb er een hard hoofd in.



Geplaatst door An3sdej
Ondanks het eigenbelang van de VS, wil ik nog steeds geloven dat ze ook dictaturen willen verdrijven daar waar ze westerse belangen frustreren

Thnx! Da's nu precies mijn zorg, die westerse belangen die het uitgangspunt zijn en niet de democratie an sich.
Dat laatste wordt m.i. zelfs gevreesd omdat men bang is voor een Algerije-scenario.
Zou namelijk goed kunnen dat er met een democratie, net als in Turkije, een Islamitische partij of regering aan de macht komt en daar zit de VS nu net niet op te wachten.

Orakel
26-12-03, 00:01
Geplaatst door Gerrit Jan
Madeleine Albright schreef een prachtig boek, ik heb het bijna uit, Mevrouw de minister , waarin ze duidelijk uiteenzet wat de doelstellingen van de Amerikaanse buitenlandse politiek zijn. Als de Amerikanen hun zin krijgen wordt de wereld een stuk veiliger.

Oud-minister hekelt beleid van regering-Bush

Albright: 'VS hebben van Irak rotzooi gemaakt'


De Amerikaanse oud-minister Madeleine Albright heeft zware kritiek op de regering-Bush. De 'neocons' ,,zitten totaal verkeerd''. Bondgenoten maken Amerika juist sterker, zegt ze.


Door onze redacteur Robert van de Roer

AMSTERDAM, 14 OKT. Waar de Amerikaanse diplomatie is? ,,Ik weet het niet'', zegt Madeleine Albright, Amerika's minister van Buitenlandse Zaken en ambassadeur bij de Verenigde Naties onder president Clinton. ,,Er is minder en minder van. Ik denk dat de mensen dat missen.'' Albright geboren als Tsjechoslowaakse, gevlucht voor ****** en Stalin, en gevormd in Amerika als hoogleraar internationale betrekkingen blijft een trotse Amerikaan. Maar ze verbergt haar kritiek op de regering-Bush niet. Hoopt ze dat Bush in 2004 de verkiezingen verliest? Zonder reserve: ,,Absoluut!''

We zitten aan de thee in de serre van het Amstel Hotel. Albright (65) is in Nederland voor de verschijning van haar memoires 'Mevrouw De Minister'. Voor haar was het tussen 1997 en 2001 de mooiste baan van de wereld: met de ondergang van de Joegoslavische leider Milosevic en de NAVO-uitbreiding als hoogtepunten; en de mislukte vredesonderhandelingen in het Midden-Oosten en de genocide in Rwanda als dieptepunten. ,,Ik wou dat we nog in de regering zaten. We zouden eerst het werk in Afghanistan hebben afgemaakt. En wij zouden de intelligence over Irak anders beoordeeld hebben'', zegt ze. Op haar blauwe mantelpak fonkelt een broche met de Amerikaanse adelaar.

Sommige Europeanen vonden u een havik. Kunt u zich voorstellen dat die nu terugverlangen naar u?

Lachend: ,,Dat kan ik me inderdaad voorstellen. Ik geloof in het belang van Amerika's macht om veranderingen door te voeren, die leiden tot meer vrijheid en democratie. Het is belangrijk om dit samen te doen met bondgenoten. Ik kwam zo vaak als ik kon naar Europa en zat ontzettend vaak met mijn Europese bondgenoten aan de telefoon. Ik luisterde veel naar hen. Om de NAVO te versterken, de Europese Unie te steunen of met de VN samen te werken en consensus te bereiken. Ik ben een multilateralist.''

De regering-Bush praat over 'Oud en Nieuw Europa'.

,,Dat is onzin. Het staat haaks op wat we de afgelopen tien jaar hebben gedaan, waar de eerste president Bush ook over sprak: werken aan een verenigd en vrij Europa. Dat was mijn passie, als kind van een verdeeld Europa.''

Tijdens acht jaar Clinton groeide Bin Ladens Al-Qaeda uit tot een multinational voor anti-Amerikaans terrorisme. In hoeverre is dat u als leider te verwijten?

,,We deden wat we konden. Toen Bin Laden onze ambassades in Afrika bombardeerde, lanceerden we 97 kruisraketten op zijn trainingskampen in Afghanistan. En we deden nog veel meer. President Clinton en ik hamerden heel vaak op de strijd tegen terrorisme. Ik ben daar tevreden over. '11 september' maakte de zaken pas echt duidelijk voor een hoop mensen. Tot dan toe tastten we nogal in het duister over wat Bin Laden deed.''

U schrijft in het blad 'Foreign Affairs' dat '11 september' heeft aangetoond dat de VS niet genoeg hebben gedaan om Al-Qaeda te verslaan.

,,We deden zoveel als we konden, op basis van de intelligence. Het was niet genoeg omdat Bin Laden succes had.''

De CIA zat te slapen.

,,Het is moeilijk te zeggen wie zat te slapen. Het belangrijkste probleem was onvoldoende coördinatie tussen de CIA en de FBI.''

In acht jaar Clinton groeide ook het anti-Amerikanisme in de Arabische wereld, dat mensen naar Al-Qaeda toezuigt. Rekent u zich dat aan?

,,In de jaren negentig was de reputatie van de VS in de wereld en vooral de Arabische wereld niet zo slecht. Maar dat is sinds 2001 dramatisch veranderd. En na Irak is het erger dan het ooit. Als de VS beschouwd worden als een bezettingsmacht, creëert dat anti-Amerikanisme. Eén ding begrijp ik niet: ik heb meer dan wie ook gedaan om de moslims te helpen. Ik heb ze verdedigd in Kosovo, en we hebben ook veel gedaan om de situatie met de Talibaan te veranderen. Maar veel dingen die in de moslimwereld gebeuren, hebben niks te maken met de VS en zijn als het ware gekaapt door extremisten die hun eigen regering willen controleren. Zoals Bin Laden die de Saoedische regering haat.''

In uw boek kritiseert u de regering-Bush: als de VS zich boven of buiten het internationale systeem plaatsen, nodigen ze daarmee anderen uit hetzelfde te doen.

,,Amerika is de enige supermacht, maar we moeten de internationale wetten gehoorzamen. Ons land is gebaseerd op de rechtsstaat. Dus zijn we beter af als er een internationaal systeem is, dat gelooft in het nakomen van verdragen.''

U onderschreef het doel van de Amerikaanse actie in Irak, de val van Saddam, maar u had veel twijfel over de diplomatieke timing, de tactiek en de planning voor na de oorlog.

,,Ik heb acht jaar lang de hardste lijn verkondigd tegen Saddam Hussein. We hadden hem strategisch in een hoek geduwd. We bombardeerden hem voortdurend in de no-fly-zones en we hadden sancties tegen hem. Dat werkte. Waarom moest die oorlog nú? Ik was bereid te geloven dat er nog wat massavernietigingswapens waren. Maar niet dat ze een acute dreiging vormden. President Bush had moeten voortbouwen op de overwinning dat de VN-wapeninspecteurs weer in Irak waren. Hij had ze moeten laten doorwerken.''

Vormt Irak nu een groter gevaar voor Amerika dan voor de oorlog?

,,Zeker. Irak is een rekruterings- en verzamelplaats geworden voor iedereen die Amerika haat. Het is er een rotzooi.''

Bewijst Irak dat de neoconservatieven in de Amerikaanse regering fout zitten: ook de VS kunnen het niet af zonder bondgenoten.

,,De neocons zitten totaal verkeerd als zij denken dat bondgenoten de VS zwakker maken. Bondgenoten maken ons sterker. Maar de neocons hadden al een agenda om Irak binnen te vallen ver voordat 11 september gebeurde.''

Heeft u dit ook tegen Rumsfeld en Wolfowitz, minister en plaatsvervangend minister van Defensie, gezegd?

,,Absoluut. 11 september was voor hen een nuttig middel om hun agenda uit te voeren. Ook al vind ik dat de VS een onmisbare natie zijn en gebeurt er niks in een vergadering tenzij de VS een suggestie doen of andermans suggestie steunen. Ik heb nooit gevonden dat de VS alleen moeten optreden. Nooit!''

U heeft gezegd dat uw opvolger Powell zich meer moet uitspreken.

,,Dat vind ik, ja. Powell is de populairste man in de VS.''

Powell heeft nauwelijks gereisd tijdens de Irak-crisis.

,,Iedereen doet zijn werk weer anders. Maar het werk van de chef-diplomatie van de VS is wel diplomatie bedrijven.''

Vreest u een gevaarlijke kloof tussen Europa en de VS als dit Amerikaanse beleid wordt voortgezet?

,,Zeker. Maar het is niet allemaal Amerika's schuld. De Fransen, Duitsers, Russen en Chinezen in de Veiligheidsraad valt ook veel te verwijten. Iemand als [de Franse minister van Buitenlandse Zaken] De Villepin heeft zich erg slecht gedragen.''

U verwijst naar zijn onverwachte uithaal over Irak, in strijd met een afspraak met Powell, op 20 januari tijdens een zitting in de VN-Veiligheidsraad over terrorisme?

,,De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken in een hinderlaag lokken is onacceptabel. Ik ben snel in het kritiseren van de regering-Bush. Maar de Europeanen dragen ook enige verantwoordelijkheid. De combinatie van Chirac en Bush vernietigt de Verenigde Naties. Chirac omdat hij zei dat hij alles zou vetoën wat uit de Veiligheidsraad kwam [over Irak begin dit jaar]. En Bush omdat hij alles zou negeren wat uit de Veiligheidsraad kwam. De combinatie van deze twee heeft geleid tot de vernietiging van de geloofwaardigheid van de Veiligheidsraad.''

Hoe kan het probleem Irak worden opgelost?

,,Door de VN een leidende rol te laten spelen zoals in Kosovo of Oost-Timor bij het politieke proces. Ik zou andere landen een rol laten spelen in het civiele deel. En ook een commerciële rol bij de verdeling van contracten. Terwijl de belangrijkste troepenleverancier, de VS dus, de militaire operatie leidt.''

Maar dan moeten de VS macht afstaan bij hun bezetting?

,,Als ik nu minister zou zijn, zou dat gebeuren.''

Zijn de VS nog wel een 'goedwillende alleenheerser', zoals een Bush-doctrine luidt?

,,Niet volgens degenen die nu bezet worden. Ik geloof in de goedheid van Amerikaanse macht. Ik ben het niet eens met de manier waarop die macht is gebruikt in Irak. Amerikaanse macht is meer dan alleen militaire macht. Maar de realiteit is dat de VS een hegemoon zijn, met een groter leger dan de hele wereld bij elkaar. En als we op andere landen in de wereld zouden moeten vertrouwen, zou er niks gebeuren.''

Hoopt u dat 'Irak' het einde van preventieve doctrine van de regering-Bush is [om landen preventief aan te vallen]?

,,Die doctrine heeft geen zin. Elk land heeft het recht op zelfverdediging. Als andere landen de preventieve doctrine ook gaan hanteren, krijgen we een zeer gevaarlijke wereld.''

14 oktober 2003

mark61
26-12-03, 01:25
Blijft het feit dat de VS bij voorkeur dictators steunen, dat is wat practischer dan onvoorspelbare democratieën. Als ze zo graag democratie zouden willen in het MO, zouden ze niet de verkeerde mensen moeten steunen. Maar denk je dat een democratie in het MO ook de olie voor een kwartje per liter zou verkopen? En de VS rustig Israel zou laten steunen? Jaah...