Orakel
28-12-03, 19:09
Aan de integratie-speurneuzen
JOHN JANSEN VAN GALEN
Waarde parlementaire onderzoekscommissie inzake de integratie! Deze week zag ik u genoeglijk tafelen in café Danzig: nette mensen, volkomen geïntegreerd, met twee keurige immigranten in uw midden, de knappe slanke jongeman João Varela van de Kaapverdische eilanden en de deftig ogende mevrouw Nimla Rambocus uit Suriname.
U moest een beetje voortmaken met de maaltijd, teneinde die avond in de Amsterdamse Transvaalbuurt te vernemen dat het daar een stuk minder geïntegreerd toegaat. Anders had ik u er toen graag op willen wijzen dat hun onderzoek (zoals alle beschouwingen over het 'multiculturele drama') twee dingen door elkaar haalt die uit elkaar gehouden zouden moeten worden, namelijk (sociale) emancipatie en (culturele) assimilatie. Bij deze alsnog!
Emancipatie betekent dat mensen een positie veroveren die hen in staat stelt hun eigen boontjes te doppen, hun kinderen te voeden en naar scholen te sturen, in de hoop en verwachting dat zij zich verder emanciperen. De overheid kan daaraan bijdragen door hinderpalen voor toegang tot onderwijs en arbeidsmarkt te slechten, vormen van scholing te scheppen die leerlingen toerusten voor goede betrekkingen en mensen niet te laten wegzakken in een moeras van uitkeringen. Daar hoort inburgering bij: de verwerving van een minimaal pakket aan kennis en vaardigheden dat men nodig heeft om in Nederland te kunnen functioneren. Maar voor het overige moet men zichzelf redden.
In dit opzicht heeft Nederland het er ten aanzien van de immigranten niet goed afgebracht. Het blijkt uit de cijfers. Meer van hen zijn werkloos dan in omringende landen. En hoewel veel van hun kinderen na de basisschool doorstromen naar het voortgezet onderwijs, stagneert de stroom daar. Te velen van hen verlaten de middelbare school voortijdig, te weinig van hen bereiken het hoger onderwijs.
Mij dunkt dat uw onderzoek zich daarop moet richten: hoe is die achterstand ontstaan en hoe kan de sociaal-economische kloof met autochtonen alsnog overbrugd worden. Daar vraagt u wel naar, maar uw zorg lijkt in ongeveer gelijke mate uit te gaan naar de culturele kloof. Die moet blijkbaar ook overbrugd worden.
Van het veel gesmade 'integratie met behoud van eigen identiteit' lijkt men te zijn doorgeslagen naar het andere uiterste: het bevorderen van culturele assimilatie. Migranten moeten Nederlanders worden. Dat hoort echter geen onderwerp van beleid te zijn, maar van persoonlijke keuze. Wat heeft een overheid ermee te maken of ik mijn 'eigen identiteit' wil houden dan wel cultureel wil opgaan in de mij omringende Jordanese cultuur? Dat maak ik zelf wel uit.
Uitwassen van culturele identiteiten (eerwraak, nikaab, het opsluiten van meisjes, vrouwenbesnijdenis, terroristische preken in moskeeën en, zoals de u welbekende Jan Beerenhout deze week betoogde, inteelt door huwelijken tussen verwanten) dienen uiteraard bestreden te worden omdat ze in strijd zijn met ons recht of de samenleving als geheel ondermijnen. Ze kunnen bij wet of verordening verboden worden, zoals ook uitwassen van christelijke cultuur (kinderen niet laten inenten, discriminatie van homo's, volksgerichten op mestkarren) van hogerhand worden tegengegaan.
Maar voor het overige moet men iedereen maar in zijn sop laten gaar koken, respectievelijk op zijn eigen wijze zalig laten worden. Wie dat niet wil en alle ingezetenen wenst te doen ingaan in het paradijs van het verlichte, humanistische, vrouw- en homovriendelijke Nederland (dat pas sinds plusminus 1975 bestaat) komt van een koude kermis thuis.
Aandrang op mensen om prijs te geven wat ze ervaren als 'eigen', werkt contraproductief , zoals we om ons heen zien. Het voortdurende aansporen van immigranten om te worden zoals wij leidde tot een onverwachte en onstuitbare opmars van hoofddoekjes, ook bij jonge, carrière makende jongedames van Marokkaanse en Turkse afkomst. Het is hun Ajax-shawl: dit zijn wij, dit ons merk, pak het ons eens af als je durft. Uit niet gepubliceerd onderzoek blijkt dat jonge Marokkanen, ook hoog opgeleide, zich Marokkaanser voelen dan hun ouders. Ze hebben waarschijnlijk weinig met het reëel bestaande Marokko maar meten zich, naarmate men in Nederland meer hamert op de noodzaak dat ze zich aanpassen, een Marokkaanse identiteit aan. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Als op een koranschool jongens afgeranseld worden, dient de overheid daartegen op te treden. Als in hetzelfde gebouw de leerlingen van de As Siddiqschool onderwijs volgen naar Haagse voorschriften maar op een geestelijke grondslag die ons vreemd of zelfs achterlijk voorkomt, is daar niks mis mee. Integendeel, laat honderd bloemen bloeien, mits het geen giftige zijn.
Uw commissie hoeft evenmin te somberen over de geringe omgang tussen immigranten en autochtonen. Dat is ook eigen keus. Vraagt u zelf Turkse Nederlanders op uw verjaardag? Nee toch?
Bent u daarom een mindere burger over wiens integratie een parlementaire commissie zich zorgen moet maken? Ik zou zeggen, waarde commissie: first things first!
© Het Parool, 11-10-2003
JOHN JANSEN VAN GALEN
Waarde parlementaire onderzoekscommissie inzake de integratie! Deze week zag ik u genoeglijk tafelen in café Danzig: nette mensen, volkomen geïntegreerd, met twee keurige immigranten in uw midden, de knappe slanke jongeman João Varela van de Kaapverdische eilanden en de deftig ogende mevrouw Nimla Rambocus uit Suriname.
U moest een beetje voortmaken met de maaltijd, teneinde die avond in de Amsterdamse Transvaalbuurt te vernemen dat het daar een stuk minder geïntegreerd toegaat. Anders had ik u er toen graag op willen wijzen dat hun onderzoek (zoals alle beschouwingen over het 'multiculturele drama') twee dingen door elkaar haalt die uit elkaar gehouden zouden moeten worden, namelijk (sociale) emancipatie en (culturele) assimilatie. Bij deze alsnog!
Emancipatie betekent dat mensen een positie veroveren die hen in staat stelt hun eigen boontjes te doppen, hun kinderen te voeden en naar scholen te sturen, in de hoop en verwachting dat zij zich verder emanciperen. De overheid kan daaraan bijdragen door hinderpalen voor toegang tot onderwijs en arbeidsmarkt te slechten, vormen van scholing te scheppen die leerlingen toerusten voor goede betrekkingen en mensen niet te laten wegzakken in een moeras van uitkeringen. Daar hoort inburgering bij: de verwerving van een minimaal pakket aan kennis en vaardigheden dat men nodig heeft om in Nederland te kunnen functioneren. Maar voor het overige moet men zichzelf redden.
In dit opzicht heeft Nederland het er ten aanzien van de immigranten niet goed afgebracht. Het blijkt uit de cijfers. Meer van hen zijn werkloos dan in omringende landen. En hoewel veel van hun kinderen na de basisschool doorstromen naar het voortgezet onderwijs, stagneert de stroom daar. Te velen van hen verlaten de middelbare school voortijdig, te weinig van hen bereiken het hoger onderwijs.
Mij dunkt dat uw onderzoek zich daarop moet richten: hoe is die achterstand ontstaan en hoe kan de sociaal-economische kloof met autochtonen alsnog overbrugd worden. Daar vraagt u wel naar, maar uw zorg lijkt in ongeveer gelijke mate uit te gaan naar de culturele kloof. Die moet blijkbaar ook overbrugd worden.
Van het veel gesmade 'integratie met behoud van eigen identiteit' lijkt men te zijn doorgeslagen naar het andere uiterste: het bevorderen van culturele assimilatie. Migranten moeten Nederlanders worden. Dat hoort echter geen onderwerp van beleid te zijn, maar van persoonlijke keuze. Wat heeft een overheid ermee te maken of ik mijn 'eigen identiteit' wil houden dan wel cultureel wil opgaan in de mij omringende Jordanese cultuur? Dat maak ik zelf wel uit.
Uitwassen van culturele identiteiten (eerwraak, nikaab, het opsluiten van meisjes, vrouwenbesnijdenis, terroristische preken in moskeeën en, zoals de u welbekende Jan Beerenhout deze week betoogde, inteelt door huwelijken tussen verwanten) dienen uiteraard bestreden te worden omdat ze in strijd zijn met ons recht of de samenleving als geheel ondermijnen. Ze kunnen bij wet of verordening verboden worden, zoals ook uitwassen van christelijke cultuur (kinderen niet laten inenten, discriminatie van homo's, volksgerichten op mestkarren) van hogerhand worden tegengegaan.
Maar voor het overige moet men iedereen maar in zijn sop laten gaar koken, respectievelijk op zijn eigen wijze zalig laten worden. Wie dat niet wil en alle ingezetenen wenst te doen ingaan in het paradijs van het verlichte, humanistische, vrouw- en homovriendelijke Nederland (dat pas sinds plusminus 1975 bestaat) komt van een koude kermis thuis.
Aandrang op mensen om prijs te geven wat ze ervaren als 'eigen', werkt contraproductief , zoals we om ons heen zien. Het voortdurende aansporen van immigranten om te worden zoals wij leidde tot een onverwachte en onstuitbare opmars van hoofddoekjes, ook bij jonge, carrière makende jongedames van Marokkaanse en Turkse afkomst. Het is hun Ajax-shawl: dit zijn wij, dit ons merk, pak het ons eens af als je durft. Uit niet gepubliceerd onderzoek blijkt dat jonge Marokkanen, ook hoog opgeleide, zich Marokkaanser voelen dan hun ouders. Ze hebben waarschijnlijk weinig met het reëel bestaande Marokko maar meten zich, naarmate men in Nederland meer hamert op de noodzaak dat ze zich aanpassen, een Marokkaanse identiteit aan. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Als op een koranschool jongens afgeranseld worden, dient de overheid daartegen op te treden. Als in hetzelfde gebouw de leerlingen van de As Siddiqschool onderwijs volgen naar Haagse voorschriften maar op een geestelijke grondslag die ons vreemd of zelfs achterlijk voorkomt, is daar niks mis mee. Integendeel, laat honderd bloemen bloeien, mits het geen giftige zijn.
Uw commissie hoeft evenmin te somberen over de geringe omgang tussen immigranten en autochtonen. Dat is ook eigen keus. Vraagt u zelf Turkse Nederlanders op uw verjaardag? Nee toch?
Bent u daarom een mindere burger over wiens integratie een parlementaire commissie zich zorgen moet maken? Ik zou zeggen, waarde commissie: first things first!
© Het Parool, 11-10-2003