Juwayriah
04-01-04, 11:29
Integriteit (3)
Op de hoorzitting van Lubbers in 1995 waren 5 tv-ploegen afgekomen. Collega Julius Vischjager belde, “Jij bent een kunstenaar.” Bij prinses Margriet in 1998 dito, plus een zwerm schrijvende pers. Wanneer men naleest wat werd geschreven, uitzonderingen daargelaten, zoals een radio praatje van Pim Fortuyn op 21 December 1995, dan leest men gemakkelijk tussen de regels door hoe ik nog altijd in het zog van de geregisseerde campagnes vanuit BuZa en BiZa als een oproerkraaier, charletan, geheim CIA en geheim KGB agent en alles wat lelijk was in de electromagnetische chaos der diverse bovenkamers van collega’s stond geregistreerd. Ik was niet anders gewend. Maar deze, door collega’s maar al te graag klakkeloos overgenomen verdachtmakingen, werkten buitengewoon vertragend op mijn overlevingsgevecht tegen Den Haag.
Pieter Jan Hagens had die dagen een talkshow bij Veronica. Samen met Rene Zwaap van de Groene en een dame van Radio Rijnmond vormden we in zijn show een journalisten forumpje. Daar deed Jort Kelder een avond in 1995 aan mee. Ik zei tegen Hagens, “watch him, he has potential.” Jort is sindsdien als een komeet naar tv screens opgeschoven. Het was in die Veronica show, dat na weer eens te zijn aangevallen, ik uitriep: “Journalisten behoren partisanen te zijn, en niet collaborateurs met de staatsmacht en het gezag in Den Haag. Alleen is daar wel maximum integriteit voor vereist.”
Officieel Den Haag heeft sinds 1956, nadat ik met behulp van president Sukarno de leugens van Luns ontmaskerde, mij niet alleen als een lastige persmuskiet gezien, maar als een journalistieke suicide-bomber. Ik stond van 1956 tot 2000 als “levensgevaarlijk” te boek. Moeite noch kosten werden gespaard om me kopje onder te houden. In 1958 emigreerde (vluchtte) ik naar New York, alwaar Luns via de ambassadeur liet vragen (toonden geheime code berichten later aan) of de CIA me niet uit kon wijzen. De CIA liet mij enkele dagen (zie memoires) door CIA psychiaters onderzoeken. Conclusie : ik leefde levensgevaarlijk, maar ontving een “clear bill of health”. Van 1958-1992 werd ik als ingezete in New York ongemoeid gelaten. Partisanen do live dangerously. Na uitwijzing uit Zuid-Afrika werd ik in 1992 gedwongen me in Amerika uit te laten schrijven, om als gevangene van de Sociale Dienst in Amsterdam een minimum uitkering te kunnen krijgen. Den Haag dacht, “Eindelijk hebben we hem bij de ballen.” Maar een partisaan, knokt door.
In December 1995 ging een toneelstuk over Sukarno in Den Haag in première. Men had Jan Blokker, de Hiltermann van De Volkskrant, gevraagd het scenario te schrijven. Dezer dagen heb ik het teruggelezen. Jan Blokker was op een Grieks eilandje gaan zitten pennen. Zelf was hij in 1980 (tien jaar na Sukarno’s dood) voor het eerst in Indonesië geweest. Ik had juist van 1956-1966 doorlopend in persoonlijk contact met Sukarno gestaan, weergegeven in alle delen verschenen memoires. Het honorarium voor de shit, die Blokker optekende was kennelijk belangrijker, dan of er integer werk werd afgeleverd. Een betaalde vakantie op Samos laat je niet zo maar lopen.
Op televisie werd getoond hoe 30 kaaskoppen als Sukarno “specialisten”, aangevoerd door kletsmajoor Blokker, overlegden hoe een man, over wie zij geen feitelijke en betrouwbare informatie bezaten te portretteren.”Ik heb het verhaal willen vertellen vanuit de optiek van Sukarno,” aldus de auteur. “Ik heb ook de meisjeskant van zijn karakter willen belichten. Sterker nog, ik heb wel eens de neiging gehad hem als latente homoseksueel te zien.” Ik luister hierna en dacht, “Bung Karno moest eens weten, hoe een Hollandse idioot 50 jaar later publiekelijk over hem spreekt” De president werd ook nog neergezet als iemand, die de onafhankelijkheids proclamatie in onderbroek (gespeeld door Victor Low) zou hebben afgekondigd. De foto’s van die 17de Augustus 1945 in Jakarta zijn overbekend. Blokker zal ze op Samos niet bij zich hebben gehad. Hij kakelt in 2003 nog altijd over god en iedereen in De Volkskrant. Hij heeft de betekenis van integer zijn nooit begrepen. Hij is dan ook geen journalist partisaan maar een journalist collaborateur, zoals de meesten dit zijn ter meerder glorie, ter zelfverrijking, een lintje van de majesteit en een professoraat op de oude dag.
© Willem Oltmans
Op de hoorzitting van Lubbers in 1995 waren 5 tv-ploegen afgekomen. Collega Julius Vischjager belde, “Jij bent een kunstenaar.” Bij prinses Margriet in 1998 dito, plus een zwerm schrijvende pers. Wanneer men naleest wat werd geschreven, uitzonderingen daargelaten, zoals een radio praatje van Pim Fortuyn op 21 December 1995, dan leest men gemakkelijk tussen de regels door hoe ik nog altijd in het zog van de geregisseerde campagnes vanuit BuZa en BiZa als een oproerkraaier, charletan, geheim CIA en geheim KGB agent en alles wat lelijk was in de electromagnetische chaos der diverse bovenkamers van collega’s stond geregistreerd. Ik was niet anders gewend. Maar deze, door collega’s maar al te graag klakkeloos overgenomen verdachtmakingen, werkten buitengewoon vertragend op mijn overlevingsgevecht tegen Den Haag.
Pieter Jan Hagens had die dagen een talkshow bij Veronica. Samen met Rene Zwaap van de Groene en een dame van Radio Rijnmond vormden we in zijn show een journalisten forumpje. Daar deed Jort Kelder een avond in 1995 aan mee. Ik zei tegen Hagens, “watch him, he has potential.” Jort is sindsdien als een komeet naar tv screens opgeschoven. Het was in die Veronica show, dat na weer eens te zijn aangevallen, ik uitriep: “Journalisten behoren partisanen te zijn, en niet collaborateurs met de staatsmacht en het gezag in Den Haag. Alleen is daar wel maximum integriteit voor vereist.”
Officieel Den Haag heeft sinds 1956, nadat ik met behulp van president Sukarno de leugens van Luns ontmaskerde, mij niet alleen als een lastige persmuskiet gezien, maar als een journalistieke suicide-bomber. Ik stond van 1956 tot 2000 als “levensgevaarlijk” te boek. Moeite noch kosten werden gespaard om me kopje onder te houden. In 1958 emigreerde (vluchtte) ik naar New York, alwaar Luns via de ambassadeur liet vragen (toonden geheime code berichten later aan) of de CIA me niet uit kon wijzen. De CIA liet mij enkele dagen (zie memoires) door CIA psychiaters onderzoeken. Conclusie : ik leefde levensgevaarlijk, maar ontving een “clear bill of health”. Van 1958-1992 werd ik als ingezete in New York ongemoeid gelaten. Partisanen do live dangerously. Na uitwijzing uit Zuid-Afrika werd ik in 1992 gedwongen me in Amerika uit te laten schrijven, om als gevangene van de Sociale Dienst in Amsterdam een minimum uitkering te kunnen krijgen. Den Haag dacht, “Eindelijk hebben we hem bij de ballen.” Maar een partisaan, knokt door.
In December 1995 ging een toneelstuk over Sukarno in Den Haag in première. Men had Jan Blokker, de Hiltermann van De Volkskrant, gevraagd het scenario te schrijven. Dezer dagen heb ik het teruggelezen. Jan Blokker was op een Grieks eilandje gaan zitten pennen. Zelf was hij in 1980 (tien jaar na Sukarno’s dood) voor het eerst in Indonesië geweest. Ik had juist van 1956-1966 doorlopend in persoonlijk contact met Sukarno gestaan, weergegeven in alle delen verschenen memoires. Het honorarium voor de shit, die Blokker optekende was kennelijk belangrijker, dan of er integer werk werd afgeleverd. Een betaalde vakantie op Samos laat je niet zo maar lopen.
Op televisie werd getoond hoe 30 kaaskoppen als Sukarno “specialisten”, aangevoerd door kletsmajoor Blokker, overlegden hoe een man, over wie zij geen feitelijke en betrouwbare informatie bezaten te portretteren.”Ik heb het verhaal willen vertellen vanuit de optiek van Sukarno,” aldus de auteur. “Ik heb ook de meisjeskant van zijn karakter willen belichten. Sterker nog, ik heb wel eens de neiging gehad hem als latente homoseksueel te zien.” Ik luister hierna en dacht, “Bung Karno moest eens weten, hoe een Hollandse idioot 50 jaar later publiekelijk over hem spreekt” De president werd ook nog neergezet als iemand, die de onafhankelijkheids proclamatie in onderbroek (gespeeld door Victor Low) zou hebben afgekondigd. De foto’s van die 17de Augustus 1945 in Jakarta zijn overbekend. Blokker zal ze op Samos niet bij zich hebben gehad. Hij kakelt in 2003 nog altijd over god en iedereen in De Volkskrant. Hij heeft de betekenis van integer zijn nooit begrepen. Hij is dan ook geen journalist partisaan maar een journalist collaborateur, zoals de meesten dit zijn ter meerder glorie, ter zelfverrijking, een lintje van de majesteit en een professoraat op de oude dag.
© Willem Oltmans