jaja
05-01-04, 14:14
Trouw, Nederland, dinsdag 23 december 2003
Strakke opvoeding Marokkaanse jongens
door Bas den Hond
De minister van justitie mijmert hardop over het anders straffen van allochtonen. Marokkaanse hulpverleners in Rotterdam proberen jongeren uit de criminaliteit te houden door ze de opvoeding te geven die in Marokko werkt.
ROTTERDAM - Uit het failliet van Marokkaans restaurant Marrakesh in Rotterdam is nog iets goeds gekomen. De lage banken met de kleurige kleden staan nu rond een televisie, in een gebouw aan de andere kant van de stad, aan de rand van Schiebroek. ,,Als ouders hier binnenkomen'', zegt Saïd Ajbilou, ,,herkennen ze het meteen als een Marokkaanse huiskamer. Dat stelt ze gerust.''
Want het is voor ouders moeilijk om bij Dar el Hidaya, het 'huis der bezinning' voor Marokkaanse jongens, de stap over de drempel te nemen. Ajbilou windt er geen doekjes om: als een jongen komt, is dat om opgevoed te worden. Een paar weken tot maximaal zes maanden lang krijgt hij de behandeling die hem thuis op het rechte pad had moeten houden: elke ochtend de deur uit naar werk of naar school, met telefonische controle van aankomst. Elke avond zes uur eten, zeven uur naar buiten, acht uur binnen, tien uur naar de kamer en half elf slapen. Vierentwintig uur per dag is er iemand om mee te praten als dat nodig is en wordt toegezien op naleving van de drieëndertig huisregels, op straffe van verwijdering.
Een tuchtschool? Nee, opvoeding op zijn Marokkaans in Nederland, vindt Ajbilou. ,,Ik kan me nog goed herinneren hoe ik zelf in Marokko opgroeide. Op straat letten niet alleen je ouders op je, maar ook de buren.'' In Marokko werkte die opvoeding: ,,Neem maar een willekeurige succesvolle Marokkaan in Nederland en je zult zien: hij is daar opgegroeid.''
In Nederland gaat het volgens Ajbilou vaak mis doordat de ouders er bij de opvoeding alleen voor staan: ,,Als je dan twaalf kinderen hebt, kun je die niet allemaal in de gaten houden. En we moeten de ouders vaak uitleggen hoe de kinderen hen om de tuin leiden: als je zelf geen school hebt gehad, dan weet je niet hoe het daar toegaat.''
Wat in Nederland ook niet meer voor de hand ligt, en dat weten de ouders, is een flink pak rammel. Niet dat Ajbilou daar nou zo voor is, maar hij merkt dat de afwijzing die dat in Nederland ontmoet voor sommige Marokkaanse vaders een argument is om het maar helemaal op te geven: ,,Ik mag hem toch niet opvoeden zoals ik wil, zeggen ze dan.''
Dar el Hidaya heeft plek voor twaalf jongens, niet toevallig vergelijkbaar met een flink Marokkaans gezin. Ook door de variatie aan leeftijden gaan jongeren het als een tijdelijk thuis zien. Naast de coördinator zijn er vier groepsleiders -allemaal Marokkanen die Berbers spreken- twee Marokkaanse kokkinnen en een 'vaderfiguur'. Ajbilou: ,,Je hebt iemand nodig die wat ouder is, om met de ouders te praten.''
Want de doelstelling van Dar el Hidaya is dat de bewoners weer naar huis gaan. In het tehuis worden pittige gesprekken gevoerd over wat de jongens hebben uitgehaald. Dan gaat het niet over al te zware misdaden overigens, zegt Ajbilou. ,,Dan ben je al te laat. Wij richten ons op de meelopers, kinderen die in de criminaliteit verzeild dreigen te raken. Ze komen binnen via de jeugdzorg, de politie en de kinderrechter of wij komen hen tegen op straat. We vragen ze: straks ben je dertig, wat heb je dan met je leven gedaan?''
,,De ouders hebben het vaak erg moeilijk. Ze hebben er last van dat Marokkanen zo slecht in het nieuws komen. Ze zeggen tegen de jongeren: jullie hebben het voor ons kapot gemaakt. En ik vind dat ook terecht, die ouders hebben niks misdaan. Maar ze moeten ook niet zeggen: ons kind gaat alleen maar om met slechte jongens. Nee, jouw kind is ook slecht. Anders kunnen ze dat allemaal wel zeggen.''
Per jaar verblijven veertig jongens in Dar el Hidaya. Daarvan zijn er sinds 2000 twee weer in de fout gegaan: ,,Een is van school en hangt nu rond. De ander is verdwenen.'' Daar staat tegenover dat twee andere ex-bewoners kort geleden kwamen informeren naar een stageplaats voor hun opleiding sociaal werk. Maar dat gaat niet door. ,,Ze zouden het gezag niet hebben.''
Copyright: Trouw
Strakke opvoeding Marokkaanse jongens
door Bas den Hond
De minister van justitie mijmert hardop over het anders straffen van allochtonen. Marokkaanse hulpverleners in Rotterdam proberen jongeren uit de criminaliteit te houden door ze de opvoeding te geven die in Marokko werkt.
ROTTERDAM - Uit het failliet van Marokkaans restaurant Marrakesh in Rotterdam is nog iets goeds gekomen. De lage banken met de kleurige kleden staan nu rond een televisie, in een gebouw aan de andere kant van de stad, aan de rand van Schiebroek. ,,Als ouders hier binnenkomen'', zegt Saïd Ajbilou, ,,herkennen ze het meteen als een Marokkaanse huiskamer. Dat stelt ze gerust.''
Want het is voor ouders moeilijk om bij Dar el Hidaya, het 'huis der bezinning' voor Marokkaanse jongens, de stap over de drempel te nemen. Ajbilou windt er geen doekjes om: als een jongen komt, is dat om opgevoed te worden. Een paar weken tot maximaal zes maanden lang krijgt hij de behandeling die hem thuis op het rechte pad had moeten houden: elke ochtend de deur uit naar werk of naar school, met telefonische controle van aankomst. Elke avond zes uur eten, zeven uur naar buiten, acht uur binnen, tien uur naar de kamer en half elf slapen. Vierentwintig uur per dag is er iemand om mee te praten als dat nodig is en wordt toegezien op naleving van de drieëndertig huisregels, op straffe van verwijdering.
Een tuchtschool? Nee, opvoeding op zijn Marokkaans in Nederland, vindt Ajbilou. ,,Ik kan me nog goed herinneren hoe ik zelf in Marokko opgroeide. Op straat letten niet alleen je ouders op je, maar ook de buren.'' In Marokko werkte die opvoeding: ,,Neem maar een willekeurige succesvolle Marokkaan in Nederland en je zult zien: hij is daar opgegroeid.''
In Nederland gaat het volgens Ajbilou vaak mis doordat de ouders er bij de opvoeding alleen voor staan: ,,Als je dan twaalf kinderen hebt, kun je die niet allemaal in de gaten houden. En we moeten de ouders vaak uitleggen hoe de kinderen hen om de tuin leiden: als je zelf geen school hebt gehad, dan weet je niet hoe het daar toegaat.''
Wat in Nederland ook niet meer voor de hand ligt, en dat weten de ouders, is een flink pak rammel. Niet dat Ajbilou daar nou zo voor is, maar hij merkt dat de afwijzing die dat in Nederland ontmoet voor sommige Marokkaanse vaders een argument is om het maar helemaal op te geven: ,,Ik mag hem toch niet opvoeden zoals ik wil, zeggen ze dan.''
Dar el Hidaya heeft plek voor twaalf jongens, niet toevallig vergelijkbaar met een flink Marokkaans gezin. Ook door de variatie aan leeftijden gaan jongeren het als een tijdelijk thuis zien. Naast de coördinator zijn er vier groepsleiders -allemaal Marokkanen die Berbers spreken- twee Marokkaanse kokkinnen en een 'vaderfiguur'. Ajbilou: ,,Je hebt iemand nodig die wat ouder is, om met de ouders te praten.''
Want de doelstelling van Dar el Hidaya is dat de bewoners weer naar huis gaan. In het tehuis worden pittige gesprekken gevoerd over wat de jongens hebben uitgehaald. Dan gaat het niet over al te zware misdaden overigens, zegt Ajbilou. ,,Dan ben je al te laat. Wij richten ons op de meelopers, kinderen die in de criminaliteit verzeild dreigen te raken. Ze komen binnen via de jeugdzorg, de politie en de kinderrechter of wij komen hen tegen op straat. We vragen ze: straks ben je dertig, wat heb je dan met je leven gedaan?''
,,De ouders hebben het vaak erg moeilijk. Ze hebben er last van dat Marokkanen zo slecht in het nieuws komen. Ze zeggen tegen de jongeren: jullie hebben het voor ons kapot gemaakt. En ik vind dat ook terecht, die ouders hebben niks misdaan. Maar ze moeten ook niet zeggen: ons kind gaat alleen maar om met slechte jongens. Nee, jouw kind is ook slecht. Anders kunnen ze dat allemaal wel zeggen.''
Per jaar verblijven veertig jongens in Dar el Hidaya. Daarvan zijn er sinds 2000 twee weer in de fout gegaan: ,,Een is van school en hangt nu rond. De ander is verdwenen.'' Daar staat tegenover dat twee andere ex-bewoners kort geleden kwamen informeren naar een stageplaats voor hun opleiding sociaal werk. Maar dat gaat niet door. ,,Ze zouden het gezag niet hebben.''
Copyright: Trouw