Sturges
09-01-04, 10:34
Column zoals deze te lezen is op www.sturgesonline.com
door John Sturges
Schoften!
Over de zorg is al veel gezegd en geschreven. Heel Nederland is het er over eens dat je in ieder geval één bepaalde groep buiten schot moet laten als het gaat om bezuinigingen en dat zijn de ouderen die geheel en al afhankelijk zijn van diezelfde zorg. Bij het horen en lezen van berichten over ouderen die men niet dagelijks kan helpen, zij het om te wassen, op tijd eten brengen of gewoon botweg op bed laten liggen omdat er geen tijd is om die mensen even fatsoenlijk aan te kleden, bekruipt ons allemaal het gevoel over hoe het ons zelf zal vergaan als wij afhankelijk worden van de zorg. Nu kunnen we nog alles zelf. We doen onze eigen boodschappen, staan zelf op uit bed, gaan zelf onder de douche, maken ons eigen eten klaar etc. Dat zijn zulke vanzelfsprekende zaken dat we daar niet eens bij nadenken. Het is de normaalste zaak van de wereld. Gelukkig wel. Kijken wij wel eens om ons heen als het gaat om die mensen voor wie iets dergelijks juist niet de normaalste zaak van de wereld is? Diegene die blij zijn als er iemand is om hen te helpen met wassen, eten maken, aankleden e.d.? Hoe hebben onze ouders het? Zijn zij afhankelijk van de zorg? Kunnen zij alles nog zelf? Zo ja, dan mag u zich gelukkig prijzen. U hoeft er dan waarschijnlijk niet over na te denken hoe armetierig het leven is van die ouderen die wél afhankelijk zijn. Afhankelijk van verpleegsters, mensen die werken in de thuiszorg, tehuismanagers etc. Voor die mensen is het iedere dag weer een klein wonder dat zij worden geholpen. Dat zij iemand zien die de vraag stelt: “goedemorgen mevrouw Jansen, hoe is het met u, heeft u goed geslapen?” Dat kleine beetje menselijke belangstelling wat in feite zo normaal is, maar waar men tegenwoordig veel te makkelijk aan voorbij gaat. Binnen tien minuten moet de zorgbehoeftige gewassen en aangekleed zijn en voorzien zijn van eten. Daarna wordt hij of zij aan hun lot overgelaten.
Tegenwoordig mogen ze in een tehuis al blij zijn als men overdag twee keer behulpzaam is als men naar het toilet moet. Er is geen tijd meer, geen geld, geen personeel en helaas ook geen motivatie. In feite is het te dol voor woorden natuurlijk, maar zorg is geen vanzelfsprekendheid meer, het is tegenwoordig een gunst. Als je afhankelijk bent van de zorg, mag je blij zijn als je wordt geholpen met de normaalste dingen van de wereld zoals naar het toilet gaan of het jezelf wassen. Voor de meeste mensen is het ondenkbaar dat zij zich niet iedere dag zouden kunnen wassen. Dan vraag ik me af waarom de meeste mensen hun schouders ophalen als zij weten dat ouderen veelal aan hun lot worden overgelaten. Zelfs voor de plas is geen tijd meer. De ouderen krijgen een pamper aangetrokken. Ziet u het voor zich? Een volwassen persoon, niet eens incontinent, wordt dus behandeld als een klein kind. Het is onvoorstelbaar, maar het gebeurd.
Maar dit is lang niet het ergste. Wij kunnen als moderne burger van Nederland nog veel dieper zinken. Wij vinden het als moderne burger in orde dat de staat getrouwde mensen van elkaar scheid omdat de noodzakelijke zorg even niet kan worden gegeven. De televisiedocumentaire van Twee Vandaag van 24 december jongstleden gaf een schokkend en onthutsend beeld te zien waarin onze huidige zorg verkeerd: Twee hoogbejaarden wonen in een verzorgingstehuis in Zwolle. Ze zijn al 58 jaar met elkaar getrouwd. De vrouw lijdt echter aan die ziekte van Parkinson en heeft daarom meerdere malen per dag zorg nodig. De leiding van het tehuis geeft aan die zorg niet meer te kunnen verlenen en daarom wordt het echtpaar meegedeeld dat zij van elkaar gescheiden worden. De vrouw gaat naar een verpleegtehuis en zal worden gehuisvest in een ‘sterfkamer’ (laat deze term even goed op u inwerken). De man blijft in Zwolle achter en moet verhuizen naar een eenpersoonskamertje. Voor de duidelijkheid: Dit alles gebeurd zeer tegen de wil in van het echtpaar dat het nog prima naar de zin had met elkaar. Met andere woorden: Het echtpaar had in deze kwestie absoluut niets in te brengen. In het vervolg moet men maar zonder elkaar leven. Beiden zien de eenzaamheid als een donkere wolk op zich afkomen met als absoluut dieptepunt dat de vrouw in een ander tehuis op een sterfkamer wordt gelegd. Bij een sterfgeval zal mevrouw even verhuizen naar een andere zaal met vier mensen. Dát is dus het effect van de huidige kabinetsmaatregelen. Ouderen worden aan de kant geschoven, het woord “menselijkheid” is definitief uit het woordenboek geschrapt. Over respect wil ik het dan niet eens hebben.
Voor het geval dat u wellicht dacht dat er wellicht een politieke partij hier over wat vragen zou stellen, moet ik u teleurstellen. Men neemt dergelijke berichten hooguit ter kennisgeving aan. Men weet dat er zo met ouderen wordt omgesprongen en men voelt niet de behoefte om daar op te reageren, laat staan er iets aan te doen. In de zorg worden mensen dus nu al gedwongen gescheiden van elkaar, iets waar de Duitsers in de laatste wereldoorlog patent op hadden. De regering stippelt een hakbeleid uit en waar gehakt wordt vallen spaanders. Niet alleen dat het gebeurd, maar vooral omdat men het toe laat, juist door er niets over te zeggen worden dergelijke zaken heimelijk toegejuicht. Ik heb hier eigenlijk geen woorden voor. Het enige woord wat mij zo te binnen schiet bij zulke wantoestanden die door de regering worden gedoogd is: Schofterig! Mijnheer Balkenende: U bent een SCHOFT!
En voor de overige, zichzelf voor de burger opkomende noemende politici kan ik wat dit soort praktijken aan gaat slechts minachting opbrengen.
door John Sturges
Schoften!
Over de zorg is al veel gezegd en geschreven. Heel Nederland is het er over eens dat je in ieder geval één bepaalde groep buiten schot moet laten als het gaat om bezuinigingen en dat zijn de ouderen die geheel en al afhankelijk zijn van diezelfde zorg. Bij het horen en lezen van berichten over ouderen die men niet dagelijks kan helpen, zij het om te wassen, op tijd eten brengen of gewoon botweg op bed laten liggen omdat er geen tijd is om die mensen even fatsoenlijk aan te kleden, bekruipt ons allemaal het gevoel over hoe het ons zelf zal vergaan als wij afhankelijk worden van de zorg. Nu kunnen we nog alles zelf. We doen onze eigen boodschappen, staan zelf op uit bed, gaan zelf onder de douche, maken ons eigen eten klaar etc. Dat zijn zulke vanzelfsprekende zaken dat we daar niet eens bij nadenken. Het is de normaalste zaak van de wereld. Gelukkig wel. Kijken wij wel eens om ons heen als het gaat om die mensen voor wie iets dergelijks juist niet de normaalste zaak van de wereld is? Diegene die blij zijn als er iemand is om hen te helpen met wassen, eten maken, aankleden e.d.? Hoe hebben onze ouders het? Zijn zij afhankelijk van de zorg? Kunnen zij alles nog zelf? Zo ja, dan mag u zich gelukkig prijzen. U hoeft er dan waarschijnlijk niet over na te denken hoe armetierig het leven is van die ouderen die wél afhankelijk zijn. Afhankelijk van verpleegsters, mensen die werken in de thuiszorg, tehuismanagers etc. Voor die mensen is het iedere dag weer een klein wonder dat zij worden geholpen. Dat zij iemand zien die de vraag stelt: “goedemorgen mevrouw Jansen, hoe is het met u, heeft u goed geslapen?” Dat kleine beetje menselijke belangstelling wat in feite zo normaal is, maar waar men tegenwoordig veel te makkelijk aan voorbij gaat. Binnen tien minuten moet de zorgbehoeftige gewassen en aangekleed zijn en voorzien zijn van eten. Daarna wordt hij of zij aan hun lot overgelaten.
Tegenwoordig mogen ze in een tehuis al blij zijn als men overdag twee keer behulpzaam is als men naar het toilet moet. Er is geen tijd meer, geen geld, geen personeel en helaas ook geen motivatie. In feite is het te dol voor woorden natuurlijk, maar zorg is geen vanzelfsprekendheid meer, het is tegenwoordig een gunst. Als je afhankelijk bent van de zorg, mag je blij zijn als je wordt geholpen met de normaalste dingen van de wereld zoals naar het toilet gaan of het jezelf wassen. Voor de meeste mensen is het ondenkbaar dat zij zich niet iedere dag zouden kunnen wassen. Dan vraag ik me af waarom de meeste mensen hun schouders ophalen als zij weten dat ouderen veelal aan hun lot worden overgelaten. Zelfs voor de plas is geen tijd meer. De ouderen krijgen een pamper aangetrokken. Ziet u het voor zich? Een volwassen persoon, niet eens incontinent, wordt dus behandeld als een klein kind. Het is onvoorstelbaar, maar het gebeurd.
Maar dit is lang niet het ergste. Wij kunnen als moderne burger van Nederland nog veel dieper zinken. Wij vinden het als moderne burger in orde dat de staat getrouwde mensen van elkaar scheid omdat de noodzakelijke zorg even niet kan worden gegeven. De televisiedocumentaire van Twee Vandaag van 24 december jongstleden gaf een schokkend en onthutsend beeld te zien waarin onze huidige zorg verkeerd: Twee hoogbejaarden wonen in een verzorgingstehuis in Zwolle. Ze zijn al 58 jaar met elkaar getrouwd. De vrouw lijdt echter aan die ziekte van Parkinson en heeft daarom meerdere malen per dag zorg nodig. De leiding van het tehuis geeft aan die zorg niet meer te kunnen verlenen en daarom wordt het echtpaar meegedeeld dat zij van elkaar gescheiden worden. De vrouw gaat naar een verpleegtehuis en zal worden gehuisvest in een ‘sterfkamer’ (laat deze term even goed op u inwerken). De man blijft in Zwolle achter en moet verhuizen naar een eenpersoonskamertje. Voor de duidelijkheid: Dit alles gebeurd zeer tegen de wil in van het echtpaar dat het nog prima naar de zin had met elkaar. Met andere woorden: Het echtpaar had in deze kwestie absoluut niets in te brengen. In het vervolg moet men maar zonder elkaar leven. Beiden zien de eenzaamheid als een donkere wolk op zich afkomen met als absoluut dieptepunt dat de vrouw in een ander tehuis op een sterfkamer wordt gelegd. Bij een sterfgeval zal mevrouw even verhuizen naar een andere zaal met vier mensen. Dát is dus het effect van de huidige kabinetsmaatregelen. Ouderen worden aan de kant geschoven, het woord “menselijkheid” is definitief uit het woordenboek geschrapt. Over respect wil ik het dan niet eens hebben.
Voor het geval dat u wellicht dacht dat er wellicht een politieke partij hier over wat vragen zou stellen, moet ik u teleurstellen. Men neemt dergelijke berichten hooguit ter kennisgeving aan. Men weet dat er zo met ouderen wordt omgesprongen en men voelt niet de behoefte om daar op te reageren, laat staan er iets aan te doen. In de zorg worden mensen dus nu al gedwongen gescheiden van elkaar, iets waar de Duitsers in de laatste wereldoorlog patent op hadden. De regering stippelt een hakbeleid uit en waar gehakt wordt vallen spaanders. Niet alleen dat het gebeurd, maar vooral omdat men het toe laat, juist door er niets over te zeggen worden dergelijke zaken heimelijk toegejuicht. Ik heb hier eigenlijk geen woorden voor. Het enige woord wat mij zo te binnen schiet bij zulke wantoestanden die door de regering worden gedoogd is: Schofterig! Mijnheer Balkenende: U bent een SCHOFT!
En voor de overige, zichzelf voor de burger opkomende noemende politici kan ik wat dit soort praktijken aan gaat slechts minachting opbrengen.