Hudhaifa
09-01-04, 16:06
'Je mocht mensen in het been schieten'
Door Hans Botman
,,Op het moment dat ik naar Irak ging, hadden we de geweldsinstructies nog niet. Daar hebben we ook geen les in gehad. De voorbereiding was slecht, drie weken in plaats van de drie maanden die nodig zijn.''
Vijf maanden diende Stefan de Boer* als marinier in Irak. Hij is niet te spreken over de geweldsregels waaraan hij zich moest houden. Net terug in Nederland volgt de twintiger vol onbegrip de berichten over zijn gearresteerde collega.
,,Binnen enkele dagen liep ik al mee op patrouille met Amerikanen. Zij mochten dodelijk geweld gebruiken, daar waren ze heel makkelijk in. Wij hebben de eerste tijd alleen waarschuwingsschoten gelost en dan deed je maar wat je zelf goed leek.
Na vijf weken kregen we de instructies, op drie bladzijden in een plastic kaartje. Allemaal in het Engels. Wanneer het noodzakelijk was, mocht je mensen wel in het been schieten. Maar ja, als je iemand in de liesader raakt, kan dat ook de dood tot gevolg hebben.
Ik heb zelf ook plunderingen meegemaakt. Als er dan zo'n opgewonden groep Irakezen tegenover je staat, is het moeilijk de kalmte te bewaren. Je weet nooit of ze bewapend zijn. Ze hebben wel altijd stenen. Ik ben ook een keer geraakt. En meerdere keren beschoten. Dit was de gevaarlijkste missie die ik ooit heb meegemaakt.
,,Ik kan me voorstellen wat er is gebeurd met die sergeant-majoor. De Quick Reaction Force, een groep van meestal tien man waar hij deel van uitmaakte, wordt gevraagd om bijstand te verlenen. Dan staat alles al op scherp. Waarschuwingsschoten zijn noodzakelijk om orde te herstellen.
Er is iemand geraakt. Een persoonsverwisseling is best mogelijk. De Irakees dient op alles claims in. Ze zeggen glashard dat er een familielid door een tank is overreden en vragen dan om een paar euro. Adressen hebben ze niet, dus is het moeilijk iets te controleren.
Is het wel duidelijk en er is iemand door militair vuur om het leven gekomen, dan kopen Amerikanen of Britten zo'n familie af. Je denkt toch niet dat ze een soldaat laten vallen?
In dit geval heeft de marechaussee kennelijk eerder een Irakees geloofd dan een Nederlandse militair. Mijn collega had niet direct in het openbaar veroordeeld moeten worden. Hij probeert het alleen goed te doen en dan word je na 25 jaar trouwe dienst voor je land in de cel gegooid. Gezien zijn leeftijd (43) en rang zal hij over twee jaar met pensioen gaan.
De rol van de marechaussee is kwalijk. Ze zijn niet gewend militaire politietaken onder dergelijke omstandigheden uit te voeren. Er zijn er bij die nooit van het kamp afkomen en geen idee hebben wat er zich buiten afspeelt. Ik heb ze snelheidscontroles zien uitvoeren, dat is toch niet geloven? Als er dan iets gebeurt, dan willen ze zich van hun beste kant laten zien.
Een promotie zit er voor deze marinier niet meer in, wat de uitkomst van het onderzoek ook zal zijn. Naar mijn mening is deze missie niet goed voorbereid en dat is de schuld van de politiek met haar bezuinigingen. Er kunnen niet eens schietprogramma's worden opgezet. Desondanks ben ik er trots op marinier te zijn.''
*De naam Stefan de Boer is op verzoek van de betrokkene gefingeerd. Hij is bang anders in de problemen te komen.
Door Hans Botman
,,Op het moment dat ik naar Irak ging, hadden we de geweldsinstructies nog niet. Daar hebben we ook geen les in gehad. De voorbereiding was slecht, drie weken in plaats van de drie maanden die nodig zijn.''
Vijf maanden diende Stefan de Boer* als marinier in Irak. Hij is niet te spreken over de geweldsregels waaraan hij zich moest houden. Net terug in Nederland volgt de twintiger vol onbegrip de berichten over zijn gearresteerde collega.
,,Binnen enkele dagen liep ik al mee op patrouille met Amerikanen. Zij mochten dodelijk geweld gebruiken, daar waren ze heel makkelijk in. Wij hebben de eerste tijd alleen waarschuwingsschoten gelost en dan deed je maar wat je zelf goed leek.
Na vijf weken kregen we de instructies, op drie bladzijden in een plastic kaartje. Allemaal in het Engels. Wanneer het noodzakelijk was, mocht je mensen wel in het been schieten. Maar ja, als je iemand in de liesader raakt, kan dat ook de dood tot gevolg hebben.
Ik heb zelf ook plunderingen meegemaakt. Als er dan zo'n opgewonden groep Irakezen tegenover je staat, is het moeilijk de kalmte te bewaren. Je weet nooit of ze bewapend zijn. Ze hebben wel altijd stenen. Ik ben ook een keer geraakt. En meerdere keren beschoten. Dit was de gevaarlijkste missie die ik ooit heb meegemaakt.
,,Ik kan me voorstellen wat er is gebeurd met die sergeant-majoor. De Quick Reaction Force, een groep van meestal tien man waar hij deel van uitmaakte, wordt gevraagd om bijstand te verlenen. Dan staat alles al op scherp. Waarschuwingsschoten zijn noodzakelijk om orde te herstellen.
Er is iemand geraakt. Een persoonsverwisseling is best mogelijk. De Irakees dient op alles claims in. Ze zeggen glashard dat er een familielid door een tank is overreden en vragen dan om een paar euro. Adressen hebben ze niet, dus is het moeilijk iets te controleren.
Is het wel duidelijk en er is iemand door militair vuur om het leven gekomen, dan kopen Amerikanen of Britten zo'n familie af. Je denkt toch niet dat ze een soldaat laten vallen?
In dit geval heeft de marechaussee kennelijk eerder een Irakees geloofd dan een Nederlandse militair. Mijn collega had niet direct in het openbaar veroordeeld moeten worden. Hij probeert het alleen goed te doen en dan word je na 25 jaar trouwe dienst voor je land in de cel gegooid. Gezien zijn leeftijd (43) en rang zal hij over twee jaar met pensioen gaan.
De rol van de marechaussee is kwalijk. Ze zijn niet gewend militaire politietaken onder dergelijke omstandigheden uit te voeren. Er zijn er bij die nooit van het kamp afkomen en geen idee hebben wat er zich buiten afspeelt. Ik heb ze snelheidscontroles zien uitvoeren, dat is toch niet geloven? Als er dan iets gebeurt, dan willen ze zich van hun beste kant laten zien.
Een promotie zit er voor deze marinier niet meer in, wat de uitkomst van het onderzoek ook zal zijn. Naar mijn mening is deze missie niet goed voorbereid en dat is de schuld van de politiek met haar bezuinigingen. Er kunnen niet eens schietprogramma's worden opgezet. Desondanks ben ik er trots op marinier te zijn.''
*De naam Stefan de Boer is op verzoek van de betrokkene gefingeerd. Hij is bang anders in de problemen te komen.