PDA

Bekijk Volledige Versie : Hoed u voor de hoofddoek



sadeeQ
16-01-04, 22:53
Hoed u voor de hoofddoek

Rik Torfs

HOED u voor hoofddoeken op school. Sinds kort zijn zij niet alleen in Frankrijk, maar ook bij ons gevaarlijk. Kleine meisjes met een hoofddoek, vertrouw hen niet, aanvaard van hen zomaar geen zuurtjes. Een principe is in het geding, zo weet Patrick Dewael, de scheiding van kerk en staat loopt gevaar. Principes. Mensen die er gul mee uitpakken, zijn zelden het zonnetje in huis. Zij mogen en moeten er zijn, die principes, maar liefst niet te veel. Zij dienen zeldzaam te blijven, zo niet verlammen zij het denken. Mensen met veel principes verbergen daarachter hun gebrek aan ideeën. Tegenover de anarchie van de gedachte staat de onwrikbaarheid van het principe. Dat laatste legitimeert al te gemakkelijk de intellectuele winterslaap. In het principe sterft het denken een zachte dood.

maar er is meer. Het principe van scheiding van kerk en staat mag dan al heilig zijn, in België bestaat het niet. De bedienaars van de erkende erediensten worden door de staat bezoldigd. Het burgerlijke huwelijk dient aan de religieuze plechtigheid vooraf te gaan. De wet kent heel zeker het kanselmisdrijf, de gewoonte herstelt misschien weldra het kerkasiel in ere. In België worden kerk en staat duidelijk onderscheiden, goed zo, uitstekend zelfs, maar van een strikte scheiding is helemaal geen sprake.

Maar zelfs al bestond het principe, dan nog zie ik niet goed het verband tussen een moslimmeisje dat in de klas een hoofddoek wenst te dragen en de scheiding van kerk en staat. De keuze voor een sluier behoort tot de individuele godsdienstvrijheid van de betrokkene.

Die vrijheid dient eventueel tegenover andere waarden te worden afgewogen. De scheiding van kerk en staat komt pas (en dan nog erg schuchter) in beeld wanneer rechters of onderwijzers van openbare scholen zich sluieren terwijl zij hun functie uitoefenen. Jonge meisjes met een hoofddoek hebben echter niets met de scheiding van kerk en staat te maken.

Kortom, laten we voorzichtig blijven met hoogdravende tirades over niet bestaande principes, die daarenboven niet eens van toepassing zijn.

En verder: België is Frankrijk niet. Wij zouden onze sympathieke zuiderburen toch beter moeten kennen. Stoere verklaringen over principes gaan gepaard met de subtiele omzeiling ervan in de kieren van het dagelijkse bestaan. Laïcité. Séparation. Les valeurs républicaines. Het zijn exquise gerechten voor de geest. Verneder onze zuiderburen niet door hun retoriek geheel ernstig te nemen. Daarvoor dient ze niet. Retoriek is er om zich een beetje aan vast te klampen, om zich wat aan te warmen, want misschien is er tegen eerder gedane beloften in toch geen hiernamaals of valt de reïncarnatie tegen. Retoriek is er om zich aan te hechten zonder erin te geloven. Vive la France.Wij, bewoners van een ander land, met een andere zin voor humor, een andere zin voor heimwee hebben geen enkele reden om de Franse religieuze politiek achterna te hollen. Als wij dat toch doen, zijn de resultaten navenant. Het rapport van de parlementaire onderzoekscommissie aangaande de sekten (1996) was geïnspireerd door de harde aanpak van la douce France. Franstalige politici speelden de eerste viool. Het rapport was buitengewoon rommelig. In het buitenland ontstond zelfs even de indruk dat de godsdienstvrijheid in België op apengapen lag.

Wie in het zog van Frankrijk al te opzichtige religieuze symbolen op openbare scholen wil verbieden, bereikt misschien wel resultaten die hij eigenlijk niet wil. In Frankrijk is een ruime meerderheid van de scholen openbaar. Bij ons daarentegen domineert het vrije net met vooral, hoewel niet uitsluitend, katholieke scholen. Daar kan de overheid religieuze insignes natuurlijk niet verbieden. De vrijheid van godsdienst, van onderwijs en van meningsuiting verhinderen dat.

Als wij de Fransen volgen, komen wij uit bij openbare scholen zonder opvallende religieuze kentekenen, terwijl vrije scholen hun eigen koers mogen varen. Een moslimmeisje dat een sluier wil dragen, vindt vast een katholieke school waar dat mag. Tegelijk zou zij bij het neutrale, openbare onderwijs vergeefs aankloppen. Gek toch. Een katholieke school behoudt het recht vrijheid te bieden, het openbare net reikt slechts grauwe neutraliteit aan. Op de duur moet een mens nog katholiek worden om vrij te kunnen zijn.

De overheid zou er alleszins goed aan doen de (relatieve) zwakte van het openbaar onderwijs te onderkennen, alvorens grote principes af te kondigen die slechts voor een minderheid van onze scholen van toepassing zijn. Over verder reikende consequenties, zoals de mogelijke oprichting van nieuwe moslimscholen, weid ik niet eens uit.

Er is trouwens nog een reden waarom het hoofddoekendebat gevaarlijk dreigt te worden. Het wil misbruiken aanpakken door de vrijheid terug te dringen. Hoe ben je zeker dat geen enkel moslimmeisje onder zachte dwang een hoofddoek draagt? Door hoofddoeken te verbieden. Dat zijn pas spijkers met koppen. Een beschaafde staat slaagt er echter in om misbruiken te beteugelen zonder de vrijheid te bedreigen.

Misbruiken gaat men het best te lijf op een lager, praktisch niveau. Op het niveau van de school bijvoorbeeld. Hoe lager het niveau waarop uitschuivers worden bestreden, des te kleiner de kans dat de vrijheid voor de bijl gaat. Radicale oplossingen daarentegen leiden tot een troosteloze helderheid. Zij tonen ons met vaste hand de weg naar een plantaardig bestaan. Hoe vermijd je aids? Door zonder seks van het leven te genieten, de paus zal mij niet tegenspreken. Hoe voorkom je hooliganisme in voetbalstadia? Door niet langer wedstrijden te organiseren. Hoe ontloop je drammerige columns in De Standaard? Door analfabeet te worden, uit principe wel te verstaan.

Geen sluiers, geen seks, geen voetbal, geen gezeur. Leve de neutrale samenleving. Bid voor haar.

Rik Torfs is hoogleraar kerkelijk recht. ,,Het hellend vlak'' verschijnt tweewekelijks op donderdag.

15/01/2004

©Copyright De Standaard


:hihi: er bestaan ook slimme belgen :wohaa:

~Panthera~
16-01-04, 23:22
Geplaatst door sadeeQ

:hihi: er bestaan ook slimme belgen :wohaa:
---------------

Puur toeval. :hihi:

jong
17-01-04, 00:27
Tja die roomsen in België. Neem nu eens die Mars :maf:

Julien
17-01-04, 00:35
Vive la France

Hij zegt inderdaad rake dingen ;) :D

En deze Belf heeft groot gelijk; Belgie is geen Frankrijk.

mark61
17-01-04, 01:19
[i] :hihi: er bestaan ook slimme belgen :wohaa: [/B]

Misschien is t een allochtoon...

Somaligirl
17-01-04, 13:10
Geplaatst door sadeeQ
Hoed u voor de hoofddoek

Rik Torfs

HOED u voor hoofddoeken op school. Sinds kort zijn zij niet alleen in Frankrijk, maar ook bij ons gevaarlijk. Kleine meisjes met een hoofddoek, vertrouw hen niet, aanvaard van hen zomaar geen zuurtjes. Een principe is in het geding, zo weet Patrick Dewael, de scheiding van kerk en staat loopt gevaar. Principes. Mensen die er gul mee uitpakken, zijn zelden het zonnetje in huis. Zij mogen en moeten er zijn, die principes, maar liefst niet te veel. Zij dienen zeldzaam te blijven, zo niet verlammen zij het denken. Mensen met veel principes verbergen daarachter hun gebrek aan ideeën. Tegenover de anarchie van de gedachte staat de onwrikbaarheid van het principe. Dat laatste legitimeert al te gemakkelijk de intellectuele winterslaap. In het principe sterft het denken een zachte dood.

maar er is meer. Het principe van scheiding van kerk en staat mag dan al heilig zijn, in België bestaat het niet. De bedienaars van de erkende erediensten worden door de staat bezoldigd. Het burgerlijke huwelijk dient aan de religieuze plechtigheid vooraf te gaan. De wet kent heel zeker het kanselmisdrijf, de gewoonte herstelt misschien weldra het kerkasiel in ere. In België worden kerk en staat duidelijk onderscheiden, goed zo, uitstekend zelfs, maar van een strikte scheiding is helemaal geen sprake.

Maar zelfs al bestond het principe, dan nog zie ik niet goed het verband tussen een moslimmeisje dat in de klas een hoofddoek wenst te dragen en de scheiding van kerk en staat. De keuze voor een sluier behoort tot de individuele godsdienstvrijheid van de betrokkene.

Die vrijheid dient eventueel tegenover andere waarden te worden afgewogen. De scheiding van kerk en staat komt pas (en dan nog erg schuchter) in beeld wanneer rechters of onderwijzers van openbare scholen zich sluieren terwijl zij hun functie uitoefenen. Jonge meisjes met een hoofddoek hebben echter niets met de scheiding van kerk en staat te maken.

Kortom, laten we voorzichtig blijven met hoogdravende tirades over niet bestaande principes, die daarenboven niet eens van toepassing zijn.

En verder: België is Frankrijk niet. Wij zouden onze sympathieke zuiderburen toch beter moeten kennen. Stoere verklaringen over principes gaan gepaard met de subtiele omzeiling ervan in de kieren van het dagelijkse bestaan. Laïcité. Séparation. Les valeurs républicaines. Het zijn exquise gerechten voor de geest. Verneder onze zuiderburen niet door hun retoriek geheel ernstig te nemen. Daarvoor dient ze niet. Retoriek is er om zich een beetje aan vast te klampen, om zich wat aan te warmen, want misschien is er tegen eerder gedane beloften in toch geen hiernamaals of valt de reïncarnatie tegen. Retoriek is er om zich aan te hechten zonder erin te geloven. Vive la France.Wij, bewoners van een ander land, met een andere zin voor humor, een andere zin voor heimwee hebben geen enkele reden om de Franse religieuze politiek achterna te hollen. Als wij dat toch doen, zijn de resultaten navenant. Het rapport van de parlementaire onderzoekscommissie aangaande de sekten (1996) was geïnspireerd door de harde aanpak van la douce France. Franstalige politici speelden de eerste viool. Het rapport was buitengewoon rommelig. In het buitenland ontstond zelfs even de indruk dat de godsdienstvrijheid in België op apengapen lag.

Wie in het zog van Frankrijk al te opzichtige religieuze symbolen op openbare scholen wil verbieden, bereikt misschien wel resultaten die hij eigenlijk niet wil. In Frankrijk is een ruime meerderheid van de scholen openbaar. Bij ons daarentegen domineert het vrije net met vooral, hoewel niet uitsluitend, katholieke scholen. Daar kan de overheid religieuze insignes natuurlijk niet verbieden. De vrijheid van godsdienst, van onderwijs en van meningsuiting verhinderen dat.

Als wij de Fransen volgen, komen wij uit bij openbare scholen zonder opvallende religieuze kentekenen, terwijl vrije scholen hun eigen koers mogen varen. Een moslimmeisje dat een sluier wil dragen, vindt vast een katholieke school waar dat mag. Tegelijk zou zij bij het neutrale, openbare onderwijs vergeefs aankloppen. Gek toch. Een katholieke school behoudt het recht vrijheid te bieden, het openbare net reikt slechts grauwe neutraliteit aan. Op de duur moet een mens nog katholiek worden om vrij te kunnen zijn.

De overheid zou er alleszins goed aan doen de (relatieve) zwakte van het openbaar onderwijs te onderkennen, alvorens grote principes af te kondigen die slechts voor een minderheid van onze scholen van toepassing zijn. Over verder reikende consequenties, zoals de mogelijke oprichting van nieuwe moslimscholen, weid ik niet eens uit.

Er is trouwens nog een reden waarom het hoofddoekendebat gevaarlijk dreigt te worden. Het wil misbruiken aanpakken door de vrijheid terug te dringen. Hoe ben je zeker dat geen enkel moslimmeisje onder zachte dwang een hoofddoek draagt? Door hoofddoeken te verbieden. Dat zijn pas spijkers met koppen. Een beschaafde staat slaagt er echter in om misbruiken te beteugelen zonder de vrijheid te bedreigen.

Misbruiken gaat men het best te lijf op een lager, praktisch niveau. Op het niveau van de school bijvoorbeeld. Hoe lager het niveau waarop uitschuivers worden bestreden, des te kleiner de kans dat de vrijheid voor de bijl gaat. Radicale oplossingen daarentegen leiden tot een troosteloze helderheid. Zij tonen ons met vaste hand de weg naar een plantaardig bestaan. Hoe vermijd je aids? Door zonder seks van het leven te genieten, de paus zal mij niet tegenspreken. Hoe voorkom je hooliganisme in voetbalstadia? Door niet langer wedstrijden te organiseren. Hoe ontloop je drammerige columns in De Standaard? Door analfabeet te worden, uit principe wel te verstaan.

Geen sluiers, geen seks, geen voetbal, geen gezeur. Leve de neutrale samenleving. Bid voor haar.

Rik Torfs is hoogleraar kerkelijk recht. ,,Het hellend vlak'' verschijnt tweewekelijks op donderdag.

15/01/2004

©Copyright De Standaard


:hihi: er bestaan ook slimme belgen :wohaa:

Nederlanders kunnen beter neer hun Belgische vrienden luisteren want dat zijn verstandige mensen. :duim:

jong
17-01-04, 13:14
Uitspraak niet toegestaan[mod]

Tomas
17-01-04, 13:20
Geplaatst door jong


Wat ben je toch ook een kleinzielig mannetje.

Somaligirl
17-01-04, 13:25
Geplaatst door jong


Jawel hoor! Ik ben toch heel erg dankbaar? Ik ben zeer dankbaar dat ik in deze kleine kikkerlandje mag blijven.

mark61
17-01-04, 13:33
Geplaatst door Tomas
Wat ben je toch ook een kleinzielig mannetje.

Zo is dat. Misschien is t christelijk. Dan moet je altijd overal dankbaar voor zijn.

Jong: Rotland...ik stel me voor dat 90% van de Somaliërs er niets aan kan doen dat het gaat zoals het gaat, en het slachtoffer zijn van die 10%. Net als in Joegoslavië. Lees s een boek van Mohammed Farah.

theemuts
17-01-04, 13:42
Geen sluiers, geen seks, geen voetbal, geen gezeur. Leve de neutrale samenleving. Bid voor haar.

Seks hoort in dit rijtje niet thuis, zonder seks geen samenleving, dus ook geen neutrale. die andere zaken kunnen we wel zonder.

mark61
17-01-04, 13:44
IVF

Tomas
17-01-04, 13:45
Geplaatst door mark61
Zo is dat. Misschien is t christelijk. Dan moet je altijd overal dankbaar voor zijn.


Als 't christelijk is, dan is An3s dus geen christen, want die bezit geen greijntje dankbaarheid, alleen maar ergenis dat anderen hem niet dankbaar zijn.

Maar waarvoor in godsnaam? Wat doet an3s nou, dat zo fijn is voor ons allen?

Ik heb hem wederom `n enkeltje gegeven. Wellicht dat `n ban iets fijns voor ons is...:) [R]

000NobelPrizes
17-01-04, 13:47
Geplaatst door theemuts
Seks hoort in dit rijtje niet thuis, zonder seks geen samenleving, dus ook geen neutrale. die andere zaken kunnen we wel zonder.
Nou, uit een kweekbakje komen lijkt me ook wel wat. Opgroeien in een baarmoeder met penthouse-uitzicht, wat wil je nog meer.

Somaligirl
17-01-04, 13:50
Geplaatst door mark61
Zo is dat. Misschien is t christelijk. Dan moet je altijd overal dankbaar voor zijn.

Jong: Rotland...ik stel me voor dat 90% van de Somaliërs er niets aan kan doen dat het gaat zoals het gaat, en het slachtoffer zijn van die 10%. Net als in Joegoslavië. Lees s een boek van Mohammed Farah.

Goh, wat weet jij veel van Afrikanen zeg. Het wil me maar niet tot mij doordringen dat jij een blanke Hollandse man bent.

Het is inderdaad waar dat er niet eens 10% Somaliers het leven moeilijk maken voor meer dan 90% van de Somaliers in Somalie.

Mark, Mohammed Farah is 1 van de Somalische warlords in Somalie die ook voor veel Somaliers het leven moeilijk maakte. Hij was dus geen schrijver en mededankzij hem zijn er drie black hawk helikopters in Somalie neergestort. Als je hebt over een Somalische schrijver die veel veel over de dictatuur, ellende en oorlog van Somalie heeft geschreven en die ook voor de nobelprijs voor de literatuur is genomineerd dan heb je over Nuraddin Farah. Hoeveel boeken van Nuraddin Farah heb jij gelezen?

Tomas
17-01-04, 13:51
Geplaatst door Tomas
Ik heb hem wederom `n enkeltje gegeven. Wellicht dat `n ban iets fijns voor ons is...:) [R]

Hoera! :moe: Een ban van 5 minuten.

mark61
17-01-04, 14:12
Geplaatst door Tomas
Als 't christelijk is, dan is An3s dus geen christen, want die bezit geen greijntje dankbaarheid, alleen maar ergenis dat anderen hem niet dankbaar zijn.

Maar waarvoor in godsnaam? Wat doet an3s nou, dat zo fijn is voor ons allen?

Ik heb hem wederom `n enkeltje gegeven. Wellicht dat `n ban iets fijns voor ons is...:) [R]

Zo zie je maar. Zijn God straft in ieder geval onmiddelijk.

mark61
17-01-04, 14:18
Geplaatst door Somaligirl
Mark, Mohammed Farah is 1 van de Somalische warlords in Somalie die ook voor veel Somaliers het leven moeilijk maakte. Hij was dus geen schrijver en mededankzij hem zijn er drie black hawk helikopters in Somalie neergestort. Als je hebt over een Somalische schrijver die veel veel over de dictatuur, ellende en oorlog van Somalie heeft geschreven en die ook voor de nobelprijs voor de literatuur is genomineerd dan heb je over Nuraddin Farah. Hoeveel boeken van Nuraddin Farah heb jij gelezen?

Oei, pijnlijk. Excuus. Het was al weer een tijdje geleden...'Geheimen' en 'Sardientjes' heb ik gelezen. Nee Aideed (Aidid) bedoelde ik natuurlijk niet.:hihi: Kan ik het helpen dat ze bij jullie ook allemaal 'Jansen' heten, de boeven en de schrijvers. Nogmaals, sorry...

Somaligirl
17-01-04, 19:23
Geplaatst door mark61
Oei, pijnlijk. Excuus. Het was al weer een tijdje geleden...'Geheimen' en 'Sardientjes' heb ik gelezen. Nee Aideed (Aidid) bedoelde ik natuurlijk niet.:hihi: Kan ik het helpen dat ze bij jullie ook allemaal 'Jansen' heten, de boeven en de schrijvers. Nogmaals, sorry...

Je hoeft geen mij geen excuse aan te bieden omdat ik al een beetje wist dat jij Nuraddin bedoelde en geen Aideed. Ik ben wel nogal onder de indruk van dat jij veel van Afrika weet en ook veel van Somalie. :duim:

mark61
17-01-04, 19:30
Geplaatst door Somaligirl
Je hoeft geen mij geen excuse aan te bieden omdat ik al een beetje wist dat jij Nuraddin bedoelde en geen Aideed. Ik ben wel nogal onder de indruk van dat jij veel van Afrika weet en ook veel van Somalie. :duim:

Dit wat ik geschreven heb is ook bijna meteen alles wat ik weet. En wat iedereen die naar school is geweest en wel eens tv kijkt of een krant leest zou kunnen en moeten weten. Zoveel is het echt niet. Het is alleen of je de moeite wilt nemen om om je heen te kijken naar de wereld. Geen dank dus, :hihi:

Er zijn dan ook genoeg landen in de wereld waar een paar procent van de bevolking het verpest voor de rest. Algemeen menselijk verschijnsel. Lees jij die boeken zelf eigenlijk? Ik betwijfel of ze in het Somali of Arabisch zijn vertaald. Hij schrijft toch in het Engels?

Somaligirl
17-01-04, 19:41
Geplaatst door mark61
Dit wat ik geschreven heb is ook bijna meteen alles wat ik weet. En wat iedereen die naar school is geweest en wel eens tv kijkt of een krant leest zou kunnen en moeten weten. Zoveel is het echt niet. Het is alleen of je de moeite wilt nemen om om je heen te kijken naar de wereld. Geen dank dus, :hihi:

Er zijn dan ook genoeg landen in de wereld waar een paar procent van de bevolking het verpest voor de rest. Algemeen menselijk verschijnsel. Lees jij die boeken zelf eigenlijk? Ik betwijfel of ze in het Somali of Arabisch zijn vertaald. Hij schrijft toch in het Engels?

Jouw algemene kennis van Afrika ligt wat hoger dan bij je buurman, dat weet ik zeker.

Zijn boeken zijn bij mij met paplepel ingegooid. Hij schrijft voornamelijk in het Engels maar ook weleens in het Somalisch.
Hier is een artikel over hem een paar jaar geleden:

Copyright 1993 Guardian Publication, Ltd.

Manchester Guardian Weekly

April 18, 1993



In his new novel, the Somali writer Nuruddin Farah looks the gift horse of foreign aid in the mouth. He talks to Maya Jaggi

SEVENTEEN years ago, while in Rome, the Somali writer Nuruddin Farah rang his brother in Mogadishu. He was planning to return home and asked to be picked up at the airport. Over the telephone, he heard the news that it would be unsafe to do so. His latest novel had fallen foul of Mohammed Siad Barre, the country's dictator. Farah remembers feeling displaced and incredulous at his brother's prophetic words: "Forget Somalia. Consider it dead, buried. Think of it as if it no longer exists for you."

Farah has never been back -- prevented first by a despot whose rule lasted 21 years, and then by a grim inevitability, the ensuing vacuum. He has lived what he calls (with a wistful nod to his cultural origins) a "nomadic existence", taking up residence in a succession of African countries -- with frequent trips outside, to Europe and the United States. But he has refused to forget the country which has inspired and been recreated in all seven of his novels.

Somalia's sole internationally-known novelist, Farah writes in English, yet his books have been translated into more than a dozen languages. His first novel, From a Crooked Rib (1970), was written when he was a philosophy student in India. It offers a startingly sympathetic view of the constraints on women in traditional Somali society, seen through the eyes of a young, circumcised nomadic girl. It won him rare approbation as a male "feminist" writer. Letters sometimes arrive addressed to "Ms Farah", asking for first-hand accounts of female infibulation.

Acknowledged as one of Africa's foremost writers, Farah also has a reputation as a "novelist's novelist". His fiction's intricate language of symbols and metaphors, its cosmopolitanism -- most of his characters are as at home in Rome or New York as in Mogadishu or Dakar -- and its bold melding of intimacy and political breadth, have drawn praise from many other writers -- Nadine Godimer, Chinua Achebe, Salman Rushdie, Doris Lessing and Angela Carter.

His new novel, Gifts, is published in Britain this month. Its timely theme is foreign aid, though it was drafted -- and published in Swedish, Finnish and Dutch -- before the latest famine in Somalia, and long before the US marines launched Operation Restore Hope in front of the world's cameras last December.

Set in pre-civil war Mogadishu -- with food and petrol shortages, and power cuts -- it tells the story of Duniya, a nurse in her mid-30s. She is a woman determined to guard her own, and her children's, independence from the proffered gifts of men. Her resistance seems particularly perverse, given the difficulties of finding food, shelter and transport in a country itself begging for its basic needs. Through snatches of radio broadcasts and newspaper columns, the novel hints at the complex and debilitating collusion of donor governments, multinational companies and local ruling elites in sabotaging the continent's autonomy.

Farah's concern is with the dehumanising effects of enforced dependency, its erosion of Africans' dignity and pride. The germ of the story grew -- as he explained to me on a recent stopover in London -- when he was living in Gambia in the late 1970s. A US ship had docked in Banjul harbour, carrying 10,000 tonnes of long-grain rice. The American government had suggested that the president should use it to buy votes in the forthcoming election. But the "gift" did more than bribe the electorate. It was yet more subversive. "The Gambians stopped taking an interest in their own locally-grown broken rice, and began to demand quality rice from abroad. It took away their self-confidence and self-reliance, making Gambia wholly dependent on aid. The same story is true elsewhere in Africa."

In Farah's novel, Duniya is herself first "gifted" in marriage by her father to an elderly blind man. She becomes, says Farah, "naturally suspicious of exchanges between the powerful and the powerless in which she remains a victim". Her wish to remain free from the "domination" of others' generosity, as she is courted by a well-off admirer, illuminates how imbalances of power -- whether between men and women, or between North and South -- can corrupt even the most well-meant of gifts.

Farah is indignant at the ineptitude of rulers who return repeatedly with begging bowls to Western donors. He explains the Somali custom of Qaaraan -- a kind of passing round of the hat for someone in dire need. "The point is that emergencies are strictly one-off affairs; you don't keep coming back for more, like African governments." His fiercest charge against foreign aid is that it helps to prop up dictatorship: "These gifts create a buffer zone between rulers and ruled. They block the confrontations needed to place the people in command of their nations. The 1974 famine in Ethiopia helped topple Haile Selassie, because the West stopped aid to the regime when news of it broke; Siad Barre wouldn't have stayed in power so long if outsiders hadn't helped."

When the US marines were sent in to Somalia last year, Farah lent the emergency operation an ambivalent approval, edged with an anger that other African states had looked on with indifference when the country began to spiral into self-destruction two years earlier.

But he looked the gift horse firmly in the mouth. In an article in the New York Times, he questioned the purity of the "humanitarian" motives allegedly behind the American intervention. (Other interests range from US oil companies' stake in what may shape up as the world's next supply zone, to fear of a "fundamentalist" takeover among the 100 per cent Muslim population.) Farah also wrote of his disgust at the media spectacle -- well-fed Americans ministering to an Africa once again rendered mute and passive, "faces empty of everything but the pains of starvation".

The response to his article shocked him. "I was accused of ingratitude. American friends I'd known from 25 years wouldn't talk to me, because I'd pointed out the obscenity of that photo-opportunity." Yet his scepticism is rooted in an awareness of the bitter legacy of decades of outside intervention in the Horn of Africa.

Born in 1945 in Baidoa, then in Italian Somaliland, Farah went to school in Kallafo, in Somali-populated Ogaden -- the angle tucked in the elbow-shaped boundary between Somalia and Ethiopia. When the British quit, they left Ethiopia -- "the world's poorest empire" -- to "run the imperial show". During the war of attrition over a border with Ethiopia that the Somalis refused to recognise, Farah's family fled as refugees to Mogadishu. He grew up there speaking five languages -- Somali, Amharic, English, Italian and Arabic -- aware of how whole peoples could be held endlessly to ransom by the caprice of dead colonial cartographers.

Maps (1986) -- the first novel of a trilogy (of which Gifts is the second and Secrets, the third will be published by Serif next spring) -- is set during the 1977-78 Ogaden war, seen by the Somalis as a "betrayal". The die was cast during a curious period of political hiatus. The Soviet Union had ditched its former client in Somalia, General Siad Barre, in favour of the newly-declared "Marxist" regime of Colonel Mengistu Haile Mariam in Ethiopia. The United States, having "lost" Ethiopia, then stepped in, in the 1980s, as Somalia's backer. With an oneiric lyricism, Maps questions the nature of this betrayal, alongside the myths of nation and gender, through the growing pains of a Somali orphan, Askar, who is caught between loyalty to his motherland and his almost incestuous ties to an Ethiopian foster mother.

The Soviet-backed tyranny of General Barre's "scientific socialism" of the 1970s was the target of four of Farah's novels. He shared the brief hopes of revolution that attended Siad Barre's original coup in 1969. But disillusionment was swift, as the political opponents of the new regime began to be detained and executed. "Somalia was a badly written play," he once wrote, "and Siad Barre was its author."

Farah's aim was to give the country a less monological script, to challenge the "Generalissimo's" monopoly on truth. But soon the serialisation of a novel of his in a Somali-language paper was abruptly halted. This was his first and last fiction in his mother tongue -- the inheritance of a rich oral culture (which gained a written script only in 1972). Farah's next novel, A Naked Needle (1976), left him banned and exiled when it was released in London. It had viewed its hero's waning enthusiasm for a "revolutionary" regime through his encroaching mental breakdown.

Perhaps the centrepiece of Farah's achievement is his trilogy, Variations on the Theme of an African Dictatorship. First published in Britain by Margaret Busby, the trilogy was reissued in the United States last year by Graywolf Press. Lamentably, only the second volume, Sardines (Heinemann International, L5.20) is currently in print in Britain. After a trip to the Soviet Union, Hungary, Greece of the Colonels, and Sadat's Egypt, Farah wrote the first part, Sweet and Sour Milk, publishing it in 1979. In Somalia, where copies were smuggled in, it is his most celebrated novel. In the pervasive atmosphere of political intimidation under the rule of "the General" -- the country's Grand Patriarch -- an underground cell of intellectuals plots defiance. In a Mogadishu of Italianate charm, its members are picked off -- killed, tortured, imprisoned, bribed with office, humiliated -- in a chilling game of Russian roulette.

Farah derides "the clowns, cowards and tribal upstarts" who "hide in the convenience of a crowd and clap." He reveals the mechanics of terror in a police state, "rife with internal intrigues, international conspiracies and local mafiadoms". But in place of the General's rigid ideological certainties, Farah offers open-ended, ambiguous truths. There are no political panaceas, no platform. His characters are simply forced to make imperfect moral choices: Loyaan, in Sweet and Sour Milk, who battles for the soul of his poisoned twin, Soyaan, who has been elevated posthumously to be a "Hero of the Revolution" to wipe the traces of his dissent; Medina, in Sardines (1981), a woman journalist who is sacked for refusing to print the General's speeches in full; Deeriye, in Close Sesame (1983), a veteran of a colonialists' prisons, who tries to assassinate the General whom they trained, but pulls out his prayer beads instead of a pistol.

Curiously, the family emerges as the most menacing instrument of authoritarian rule -- with wife-beating patriarchs and circumcising matriarchs. Farah's aim is in part metaphorical: In Sweet and Sour Milk, the betrayal is within the family, the point being that if you take the Somali nation as a family, the betrayal is no longer that of colonialism, it is no longer from outside, but from within. And the cure must also be found within."

Farah's portrait of General Barre's dictatorship shows how it paved the way for chaos when the superpowers of the post cold war era dropped their "spoiled pets". They left behind enough state-of-the-art weaponry to fuel civil war for 20 years.

General Barre was chased out of Mogadishu in January 1991. "From having too much one-man government, the power pendulum has swung 180 degrees into total anarchy, a multiple authority of madmen," Farah says. The "warlords" -- war criminals, he insists -- are "rough-and-tumble replicas of the supreme despot whom they sought to dethrone", sycophants raised from nothing. They are "twins who have fallen out after the death of their tyrant father". General Aideed, for example, was Siad Barre's chief bodyguard; General Morgan, his son-in-law.

General Barre was a master at manipulating clan rivalries. But the "Somali syndrome" is far from customary clan warfare, where elders used their authority to limit bloodshed. "The militias pretend to represent clans, but owe any allegiance they have to guns. They strike deals with each other like thieves in the same den, protecting each other's throats when they fall out."

Farah was writing a novel that anticipated the post-Barre conflagration, when life overtook art, and war erupted. His prescience proved crippling. "I used to have daily visits from a muse like Aladdin's jinn. But for months after being proved right in my predictions, not a single idea came to me. I blame myself for visiting a bad omen on my conscience." He vows to go back to the novel after he has completed a non-fiction book of "psychological portraits" of Somali refugees in Europe, Awake When Asleep, due out next year.



BEARING GIFTS

Books by Nuruddin Farah:

From a Crooked Rib (Heinemann International, 1970)

A Naked Needle (Heinemann International, 1976)

Variations on the Theme of an African Dictatorship, a trilogy consisting of:

Sweet and Sour Milk (Allison & Busby, 1979; Heinemann International, 1980)

Sardines (Allison & Busby, 1981; Heinemann International, 1982)

Close Sesame (Allison & Busby, 1983; Heinemann International, 1984)

Maps (Picador, 1986)

Gifts (paperback original published this month by Serif).

mark61
17-01-04, 19:57
Ja dat gaat niemand hier lezen, is veel te lang. Ik wist de meeste dingen over zijn eigen leven wel. Mijn buurvrouw is Surinaams-Hindoestaans, die leest geen boeken. Enfin.

Somaligirl
17-01-04, 20:01
Geplaatst door mark61
Ja dat gaat niemand hier lezen, is veel te lang. Ik wist de meeste dingen over zijn eigen leven wel. Mijn buurvrouw is Surinaams-Hindoestaans, die leest geen boeken. Enfin.

Puk
17-01-04, 20:46
Geplaatst door theemuts
Seks hoort in dit rijtje niet thuis, zonder seks geen samenleving, dus ook geen neutrale. die andere zaken kunnen we wel zonder.

Daarom pleit ik ook voor de Volledig Gesegregeerde Samenleving.

Sex geen probleem.
Kinderbijslag misschien wel...

000NobelPrizes
17-01-04, 20:49
Geplaatst door Puk
Daarom pleit ik ook voor de Volledig Gesegregeerde Samenleving.

Sex geen probleem.
Kinderbijslag misschien wel...

Het gaat om geven en ontvangen :D

Puk
17-01-04, 20:56
Geplaatst door 151 NobelPrizes
Geleegde PM-boxen kunnen ook helpen, Puk.

Het gaat om geven en ontvangen :D

Oh jee... ik dacht ook al.

Shame on me...

Mijn mailbox is weer maagd!