Hudhaifa
18-01-04, 14:14
Interview met Lucas Catherine
Ondanks wereldwijde protesten bouwen de joodse zionisten verder aan de muur van de schande, een muur die de Palestijnse Gebieden afzondert. Het laatste 'vredesplan' lijkt begraven. De joodszionistische bezetters (en de Verenigde Staten) willen niet meer met Arafat praten en vinden dat zij het recht hebben te zeggen wie Palestina moet leiden. Lucas Catherine kent de Palestijnse kwestie als geen ander. Hem interviewen heeft deze bijzonderheid dat een paar woorden volstaan opdat hij op de helft van de nog niet gestelde vragen al antwoordt. Het ingewikkelde Palestijns-joodszionistiche conflict wordt bij hem meteen een stuk helderder.
Luc Vancauwenberge
10-12-2003
Naam: Lucas Catherine
Geboren: 1947
Functies: Auteur, cineast, Midden-Oosten-specialist, islamkenner.
Realisaties: op zijn 22ste eerste reis naar Libanon, Jordanië, Syrië en Palestina. Draait in 1970 de documentaire I am made hungry over de Palestijnse vluchtelingenkampen. Wint in 1978 op het filmfestival van Bagdad een bronzen medaille met zijn film Filastin, tamam al salam over de Palestijnen in Israël. 1978: eerste boek, Honderd jaar kolonisatie in Palestina. Daarna volgen nog een 15-tal boeken, over Palestina, koken, globalisering, religie... Zijn jongste boek Palestina, de laatste kolonie, (EPO) is pas uit in het Frans. Hij is lid van het comité dat klacht neerlegt tegen Sharon wegens misdaden tegen de menselijkheid.
Je aarzelt niet Palestina een kolonie van Israël te noemen. Maar wat heeft Israël met kolonialisme te maken? Is het dan geen staat opgericht om aan de joden een veilig onderkomen te geven na de holocaust?
Lucas Catherine. Het idee van een joodse staat is niet tijdens of na de Tweede Wereldoorlog geboren. Het idee is al gelanceerd in 1897. Direct na 1897 hebben de zionisten de Joodse Koloniale Bank opgericht. En dan het Joods Nationaal Grondfonds waarvan de bedoeling was gronden in Palestina op te kopen. Die twee instellingen bestaan overigens nog steeds. Alles is begonnen als koloniale onderneming en die wordt verdergezet tot de dag van vandaag. Maar de zionisten slaagden er in het begin slechts in 7 procent van de grond op te kopen. Daarom grepen ze in 1948 de wapens. Ze vernietigden 418 dorpen om de mensen te verjagen en de grond in beslag te nemen. In tegenstelling tot het klassieke kolonialisme, wilden de zionisten wel de grond maar niet de bevolking. Ze wilden een zuiver joodse staat. Het gaat dus om een bevolkingskolonialisme zoals in de Verenigde Staten, waar de veroveraars de indianen uitmoordden om daarna hun grond in te pikken.
De verdedigers van de oorlog tegen Irak noemen Israël de enige democratie in het Midden-Oosten. Je bent het daar niet mee eens?
Lucas Catherine. De democratie in Israël kan je vergelijken met de democratie voor de blanken onder het apartheidsregime in Zuid-Afrika. In Israël is er ook alleen maar democratie voor de joden. Van de acht miljoen Palestijnen leven er vier miljoen als vluchteling. Van de vier miljoen anderen, leeft er één miljoen in Israël en 3 miljoen onder joodse militaire bezetting in Gaza en de Westbank.
Zelfs voor de Israëlische Palestijnen is er geen echte democratie. Ze hebben bijvoorbeeld geen toegang tot 96 procent (!) van de grond die alleen aan joden mag verpacht of verkocht worden. Ze kunnen zich ook niet vrij in Israël bewegen. Alleen in bepaalde streken zijn Palestijnen toegelaten.
In je boek Palestina, de laatste kolonie? schrijf je: "Israël moet het land worden van al zijn burgers." Is dat dan niet zo?
Lucas Catherine. Israël is de staat van alle joden in de wereld maar niet van zijn burgers. Een jood uit welke hoek van de wereld ook, kan zich zonder problemen in Israël vestigen. Hij geniet onmiddellijk van alle rechten. Maar voor de Palestijnen gelden veel van die rechten niet. Israël beweert democratisch te zijn maar de zionisten willen niet samenleven met anderen, of dan alleen in de verhouding van bezetter tot bezette. De zionisten beroepen zich op de bijbel, een tekst van 2.000 jaar oud! Voor mij hebben de rechten van de mensen die er 55 jaar geleden nog leefden meer gewicht dan een religieuze tekst van tweeduizend jaar oud!
Israël bouwt nu een muur naar eigen zeggen om zich te beschermen tegen terroristische infiltraties. De Palestijnen spreken van een apartheidsmuur. Wie heeft gelijk?
Lucas Catherine. De muur is het eindproces van de Israëlische kolonisatiepolitiek. In mijn boek Palestina, de laatste kolonie? spreek ik over de spinnenwebtactiek van Israël: eerst richten ze kolonies op in de grensgebieden, later worden die verbonden door wegen die niet toegankelijk zijn voor Palestijnen. Zo worden op zichzelf staande kleine Palestijnse entiteiten geschapen. Er bestaan nu 277 van die entiteiten. De Israëli's controleren het hele verkeer tussen die entiteiten. Zij hebben nu beslist pasjes in te voeren. Zonder die pasjes mogen de Palestijnen hun 'entiteit' zelfs niet meer uit.
De muur wordt op Palestijns grondgebied gebouwd en loopt zigzaggend door Palestijns gebied. De muur maakt soms een insprong van wel 21 kilometer diep. Op een strook die maar 60 kilometer breed is, betekent het dat de muur tot op één derde van de breedte van het land doordringt. Vijftien procent van de Palestijnse landbouwgrond ligt aan de andere kant van de muur, dus tussen de muur en Israël. In de praktijk is die grond verloren want het is voor de Palestijnen zo goed als onmogelijk om zich buiten de muur te verplaatsen.
Het is ook heel moeilijk om zich binnen de muur te verplaatsen. Want de Palestijnse Gebieden binnen de muur worden verbrokkeld in drie van elkaar gescheiden stukken. Het is een muur van de schande. Hij maakt het leven van de Palestijnen nog moeilijker dan het al was. Zo is er het meisje dat tot nu toe te voet naar school kon en daar 20 minuten voor nodig had. Nu moet ze met de auto naar school gebracht worden en ze is vier uur onderweg!
De Israëlische premier Sharon wil het de Palestijnen zo moeilijk mogelijk maken zodat ze wel gedwongen zijn te vertrekken. Zo zullen er naar zijn wens binnen vijftig jaar in Palestina geen Palestijnen meer leven.
Die pasjes doen me denken aan de pasjeswet in het Zuid-Afrika van de apartheid.
Lucas Catherine. De vergelijking is correct. De Zuid-Afrikaanse pasjeswet bepaalde dat iedereen boven de 16 jaar een document moest bijhebben waarin stond wie je was, waar je woonde, wie je werkgever was, tot welke bevolkingsgroep je hoorde, of je je belastingen betaald had, of je wel mocht zijn waar je op dat moment was want je mocht zomaar niet uit 'jouw' gebied gaan. De Israëlische regering mikt ook op een strengere controle. 400.000 Palestijnen moeten de muur oversteken om naar hun land te gaan of naar school. Iedere Palestijn ouder dan 12 jaar moet zo'n pasje hebben. Het pasje wordt uitgereikt voor een beperkte periode van bijvoorbeeld een maand, de periode dat je de muur om een voor de Israëli's aanvaarde reden voorbijmoet. Alleen de Palestijnen hebben zo'n pasje nodig. Het gaat hier dus wel degelijk om een apartheidsmuur.
Zie je een verschil tussen de politiek van de huidige premier Sharon van de Likoedpartij en de politiek van de socialistische Arbeiderspartij? Zou het vertrek van Sharon de weg kunnen openen voor een oplossing?
Lucas Catherine. De zionistische leiders, zowel in de Arbeiderspartij als in de Likoed, willen zoveel mogelijk grond en zo weinig mogelijk niet-joodse mensen. De zionisten, zowel uit de Likoedpartij als uit de Arbeiderspartij, willen de Palestijnen opsluiten in bantoestans _ pseudostaatjes waarin de zwarten onder het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime opgesloten werden. De zionisten uit beide partijen willen het water, de grenzen en het luchtruim van die kleine Palestijnse enclaves controleren. Het enige verschil is dat de Arbeiderspartij daartoe wil komen met de hulp van een soort Vichyregime (naar de naam van het collaborateursregime in Frankrijk onder de nazibezetting) dat zich aan hun wil onderwerpt en de bevolking onder controle houdt. Sharon en de Likoed menen daarentegen dat zo'n tussenorgaan niet nodig is. Zij willen de Palestijnen gewoon uithongeren tot ze vertrekken. Die ontvolking is trouwens al bezig. Sharon kan ze echter niet letterlijk en gewelddadig buitenzetten want dan krijgt hij de publieke wereldopinie nog veel meer tegen zich.
De Amerikanen willen niet meer spreken met de Palestijnse president Arafat. De Belgische minister van Buitenlandse Zaken Louis Michel zegt daarentegen dat volgens hem en volgens Europa Arafat de wettelijke leider van de Palestijnen is. Wat vind je van de houding van Louis Michel?
Lucas Catherine. Louis Michel staat bekend als één van de meest kritische ministers tegenover de Israëlische politiek in Europa. Toch verdedigt hij nu de politiek van de 'équidistance', dat wil zeggen dat hij beide partijen op gelijke voet zet. Dat is natuurlijk absurd. Men kan niet de bezetter op gelijke voet zetten met het bezette volk. De bezetter beschikt over moderne gevechtsvliegtuigen, helikopters, de meest moderne wapens terwijl de andere partij zich verdedigt met zelfmoordaanslagen. Dat kan men niet vergelijken. De houding van Michel en Europa is vooral ingegeven door zakelijke motieven: ze zijn uit op lucratieve businesscontracten.
Zestig procent van de Palestijnen leeft nu onder de armoedegrens en moet zien rond te komen met minder dan 2 dollar per dag.
Als je over België en Israël praat, heb je het dikwijls over de zionistische lobby in België. Bestaat die echt?
Lucas Catherine. Zeker. Recent voorbeeld van de invloed van de zionistische lobby is het proces dat in België aangespannen werd tegen de Israëlische premier Sharon en de andere schuldigen van de moordpartij in 1982 in de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Chatilla in Libanon. Shek, het hoofd van de afdeling Europa van het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken, was telkens aanwezig. Op zeker moment verklaarde die man letterlijk dat Israël het proces juridisch niet kon winnen en het politiek moest spelen. En dat leidde gewoonweg tot het afschaffen van de wet! In het boek Palestina, de laatste kolonie? geef ik nog andere voorbeelden van tussenkomsten van de zionistische lobby.
Krijg je nooit het verwijt naar het hoofd geslingerd dat je antisemiet bent? Iedereen die kritiek heeft op Israël, krijgt tegenwoordig te horen dat hij een jodenhater is.
Lucas Catherine. Ik las onlangs een artikel van journaliste Mia Doornaert in De Standaard. Daarin citeert ze iemand die zegt: "Als men de oplossing van een aparte Israëlische en een aparte Palestijnse staat verwerpt, vervalt men in antisemitisme." Dat is straf. Iemand die dus het principe verdedigt van gelijke rechten voor iedereen die in Israël-Palestina woont, is een antisemiet!
Hoe verklaar je de toenemende agressiviteit tegen iedereen die kritiek heeft op Israël?
Lucas Catherine. Dat heeft ongetwijfeld te maken met de tanende invloed van Israël in Europa. In 1967 steunde de voltallige Belgische regering met alle traditionele partijen Israël op het ogenblik dat het een oorlog ontketende. Dat is intussen wel veranderd. Vooral onder het volk in Europa rijst steeds meer kritiek op Israël. Regelmatig komen er boycotcampagnes van de grond tegen Israëlische producten. Dat is een echte schok voor de Israëli's. Om de steun en de sympathie terug te winnen, helpt het niet als ze gaan zwaaien met de bijbel. Iedereen ziet dat de Israëlische politiek kolonialisme is, zij het onder een andere naam. Dat is natuurlijk niet gemakkelijk te verdedigen. Dus grijpen de zionisten terug naar het vijftig jaar oude 'argument': de holocaust en het antisemitisme dat mee tot die holocaust geleid heeft. Nu worden zelfs joden die tijdens de oorlog in Oceanië of de Verenigde Staten woonden als overlevenden van de holocaust afgeschilderd!
De Palestijnen blijven hameren op het recht van de vluchtelingen om terug te keren. Is dat wel realistisch?
Lucas Catherine. De helft van alle Palestijnen is vandaag een vluchteling. Dat vormt de kern, de essentie van het probleem. Onlangs hebben personaliteiten van Israëlische en Palestijnse zijde een akkoord gesloten in Genève. Daarin wordt afgezien van het recht op terugkeer van de Palestijnen. Dat is niet alleen absurd, het is ook tegen de beslissing van de Uno. In resolutie 194 heeft de Uno beslist dat de Palestijnen recht hebben terug te keren naar hun land. De Israëli's zeggen: maar dat is onmogelijk, dat zou het land onleefbaar maken! En op precies hetzelfde moment zeggen ze aan alle joden, waar ook ter wereld: kom naar Israël!
Waarom is dat wél leefbaar? Dat is racisme. De Palestijnen zijn met geweld uit hun land verdreven. Het is niet meer dan logisch en rechtvaardig dat ze mogen terugkeren.
Maar kan je niet stellen dat de vredesinitiatieven gedwarsboomd werden door extremisten aan beide kanten?
Lucas Catherine. (lacht) Alleszins door extremisten aan één kant. De Palestijnen werden uit het land verjaagd. De helft leeft nu als vluchteling. Desondanks stelde de Palestijnse bevrijdingsorganisatie PLO in 1970 voor om vreedzaaam samen te leven op gelijke voet en in eenzelfde staat. Maar ze kreeg daar geen respons op. Nadien stelden de Palestijnen: "Oké, jullie willen niet met ons samenleven, geef ons dan het laatste stuk terug dat jullie ons in 1967 afgenomen hebben, namelijk de Gazastrook en de Westbank die samen amper 6.000 vierkante kilometer groot zijn." Het enige antwoord dat de Palestijnen kregen was altijd maar meer kolonies en altijd maar meer repressie.
Ondanks wereldwijde protesten bouwen de joodse zionisten verder aan de muur van de schande, een muur die de Palestijnse Gebieden afzondert. Het laatste 'vredesplan' lijkt begraven. De joodszionistische bezetters (en de Verenigde Staten) willen niet meer met Arafat praten en vinden dat zij het recht hebben te zeggen wie Palestina moet leiden. Lucas Catherine kent de Palestijnse kwestie als geen ander. Hem interviewen heeft deze bijzonderheid dat een paar woorden volstaan opdat hij op de helft van de nog niet gestelde vragen al antwoordt. Het ingewikkelde Palestijns-joodszionistiche conflict wordt bij hem meteen een stuk helderder.
Luc Vancauwenberge
10-12-2003
Naam: Lucas Catherine
Geboren: 1947
Functies: Auteur, cineast, Midden-Oosten-specialist, islamkenner.
Realisaties: op zijn 22ste eerste reis naar Libanon, Jordanië, Syrië en Palestina. Draait in 1970 de documentaire I am made hungry over de Palestijnse vluchtelingenkampen. Wint in 1978 op het filmfestival van Bagdad een bronzen medaille met zijn film Filastin, tamam al salam over de Palestijnen in Israël. 1978: eerste boek, Honderd jaar kolonisatie in Palestina. Daarna volgen nog een 15-tal boeken, over Palestina, koken, globalisering, religie... Zijn jongste boek Palestina, de laatste kolonie, (EPO) is pas uit in het Frans. Hij is lid van het comité dat klacht neerlegt tegen Sharon wegens misdaden tegen de menselijkheid.
Je aarzelt niet Palestina een kolonie van Israël te noemen. Maar wat heeft Israël met kolonialisme te maken? Is het dan geen staat opgericht om aan de joden een veilig onderkomen te geven na de holocaust?
Lucas Catherine. Het idee van een joodse staat is niet tijdens of na de Tweede Wereldoorlog geboren. Het idee is al gelanceerd in 1897. Direct na 1897 hebben de zionisten de Joodse Koloniale Bank opgericht. En dan het Joods Nationaal Grondfonds waarvan de bedoeling was gronden in Palestina op te kopen. Die twee instellingen bestaan overigens nog steeds. Alles is begonnen als koloniale onderneming en die wordt verdergezet tot de dag van vandaag. Maar de zionisten slaagden er in het begin slechts in 7 procent van de grond op te kopen. Daarom grepen ze in 1948 de wapens. Ze vernietigden 418 dorpen om de mensen te verjagen en de grond in beslag te nemen. In tegenstelling tot het klassieke kolonialisme, wilden de zionisten wel de grond maar niet de bevolking. Ze wilden een zuiver joodse staat. Het gaat dus om een bevolkingskolonialisme zoals in de Verenigde Staten, waar de veroveraars de indianen uitmoordden om daarna hun grond in te pikken.
De verdedigers van de oorlog tegen Irak noemen Israël de enige democratie in het Midden-Oosten. Je bent het daar niet mee eens?
Lucas Catherine. De democratie in Israël kan je vergelijken met de democratie voor de blanken onder het apartheidsregime in Zuid-Afrika. In Israël is er ook alleen maar democratie voor de joden. Van de acht miljoen Palestijnen leven er vier miljoen als vluchteling. Van de vier miljoen anderen, leeft er één miljoen in Israël en 3 miljoen onder joodse militaire bezetting in Gaza en de Westbank.
Zelfs voor de Israëlische Palestijnen is er geen echte democratie. Ze hebben bijvoorbeeld geen toegang tot 96 procent (!) van de grond die alleen aan joden mag verpacht of verkocht worden. Ze kunnen zich ook niet vrij in Israël bewegen. Alleen in bepaalde streken zijn Palestijnen toegelaten.
In je boek Palestina, de laatste kolonie? schrijf je: "Israël moet het land worden van al zijn burgers." Is dat dan niet zo?
Lucas Catherine. Israël is de staat van alle joden in de wereld maar niet van zijn burgers. Een jood uit welke hoek van de wereld ook, kan zich zonder problemen in Israël vestigen. Hij geniet onmiddellijk van alle rechten. Maar voor de Palestijnen gelden veel van die rechten niet. Israël beweert democratisch te zijn maar de zionisten willen niet samenleven met anderen, of dan alleen in de verhouding van bezetter tot bezette. De zionisten beroepen zich op de bijbel, een tekst van 2.000 jaar oud! Voor mij hebben de rechten van de mensen die er 55 jaar geleden nog leefden meer gewicht dan een religieuze tekst van tweeduizend jaar oud!
Israël bouwt nu een muur naar eigen zeggen om zich te beschermen tegen terroristische infiltraties. De Palestijnen spreken van een apartheidsmuur. Wie heeft gelijk?
Lucas Catherine. De muur is het eindproces van de Israëlische kolonisatiepolitiek. In mijn boek Palestina, de laatste kolonie? spreek ik over de spinnenwebtactiek van Israël: eerst richten ze kolonies op in de grensgebieden, later worden die verbonden door wegen die niet toegankelijk zijn voor Palestijnen. Zo worden op zichzelf staande kleine Palestijnse entiteiten geschapen. Er bestaan nu 277 van die entiteiten. De Israëli's controleren het hele verkeer tussen die entiteiten. Zij hebben nu beslist pasjes in te voeren. Zonder die pasjes mogen de Palestijnen hun 'entiteit' zelfs niet meer uit.
De muur wordt op Palestijns grondgebied gebouwd en loopt zigzaggend door Palestijns gebied. De muur maakt soms een insprong van wel 21 kilometer diep. Op een strook die maar 60 kilometer breed is, betekent het dat de muur tot op één derde van de breedte van het land doordringt. Vijftien procent van de Palestijnse landbouwgrond ligt aan de andere kant van de muur, dus tussen de muur en Israël. In de praktijk is die grond verloren want het is voor de Palestijnen zo goed als onmogelijk om zich buiten de muur te verplaatsen.
Het is ook heel moeilijk om zich binnen de muur te verplaatsen. Want de Palestijnse Gebieden binnen de muur worden verbrokkeld in drie van elkaar gescheiden stukken. Het is een muur van de schande. Hij maakt het leven van de Palestijnen nog moeilijker dan het al was. Zo is er het meisje dat tot nu toe te voet naar school kon en daar 20 minuten voor nodig had. Nu moet ze met de auto naar school gebracht worden en ze is vier uur onderweg!
De Israëlische premier Sharon wil het de Palestijnen zo moeilijk mogelijk maken zodat ze wel gedwongen zijn te vertrekken. Zo zullen er naar zijn wens binnen vijftig jaar in Palestina geen Palestijnen meer leven.
Die pasjes doen me denken aan de pasjeswet in het Zuid-Afrika van de apartheid.
Lucas Catherine. De vergelijking is correct. De Zuid-Afrikaanse pasjeswet bepaalde dat iedereen boven de 16 jaar een document moest bijhebben waarin stond wie je was, waar je woonde, wie je werkgever was, tot welke bevolkingsgroep je hoorde, of je je belastingen betaald had, of je wel mocht zijn waar je op dat moment was want je mocht zomaar niet uit 'jouw' gebied gaan. De Israëlische regering mikt ook op een strengere controle. 400.000 Palestijnen moeten de muur oversteken om naar hun land te gaan of naar school. Iedere Palestijn ouder dan 12 jaar moet zo'n pasje hebben. Het pasje wordt uitgereikt voor een beperkte periode van bijvoorbeeld een maand, de periode dat je de muur om een voor de Israëli's aanvaarde reden voorbijmoet. Alleen de Palestijnen hebben zo'n pasje nodig. Het gaat hier dus wel degelijk om een apartheidsmuur.
Zie je een verschil tussen de politiek van de huidige premier Sharon van de Likoedpartij en de politiek van de socialistische Arbeiderspartij? Zou het vertrek van Sharon de weg kunnen openen voor een oplossing?
Lucas Catherine. De zionistische leiders, zowel in de Arbeiderspartij als in de Likoed, willen zoveel mogelijk grond en zo weinig mogelijk niet-joodse mensen. De zionisten, zowel uit de Likoedpartij als uit de Arbeiderspartij, willen de Palestijnen opsluiten in bantoestans _ pseudostaatjes waarin de zwarten onder het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime opgesloten werden. De zionisten uit beide partijen willen het water, de grenzen en het luchtruim van die kleine Palestijnse enclaves controleren. Het enige verschil is dat de Arbeiderspartij daartoe wil komen met de hulp van een soort Vichyregime (naar de naam van het collaborateursregime in Frankrijk onder de nazibezetting) dat zich aan hun wil onderwerpt en de bevolking onder controle houdt. Sharon en de Likoed menen daarentegen dat zo'n tussenorgaan niet nodig is. Zij willen de Palestijnen gewoon uithongeren tot ze vertrekken. Die ontvolking is trouwens al bezig. Sharon kan ze echter niet letterlijk en gewelddadig buitenzetten want dan krijgt hij de publieke wereldopinie nog veel meer tegen zich.
De Amerikanen willen niet meer spreken met de Palestijnse president Arafat. De Belgische minister van Buitenlandse Zaken Louis Michel zegt daarentegen dat volgens hem en volgens Europa Arafat de wettelijke leider van de Palestijnen is. Wat vind je van de houding van Louis Michel?
Lucas Catherine. Louis Michel staat bekend als één van de meest kritische ministers tegenover de Israëlische politiek in Europa. Toch verdedigt hij nu de politiek van de 'équidistance', dat wil zeggen dat hij beide partijen op gelijke voet zet. Dat is natuurlijk absurd. Men kan niet de bezetter op gelijke voet zetten met het bezette volk. De bezetter beschikt over moderne gevechtsvliegtuigen, helikopters, de meest moderne wapens terwijl de andere partij zich verdedigt met zelfmoordaanslagen. Dat kan men niet vergelijken. De houding van Michel en Europa is vooral ingegeven door zakelijke motieven: ze zijn uit op lucratieve businesscontracten.
Zestig procent van de Palestijnen leeft nu onder de armoedegrens en moet zien rond te komen met minder dan 2 dollar per dag.
Als je over België en Israël praat, heb je het dikwijls over de zionistische lobby in België. Bestaat die echt?
Lucas Catherine. Zeker. Recent voorbeeld van de invloed van de zionistische lobby is het proces dat in België aangespannen werd tegen de Israëlische premier Sharon en de andere schuldigen van de moordpartij in 1982 in de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Chatilla in Libanon. Shek, het hoofd van de afdeling Europa van het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken, was telkens aanwezig. Op zeker moment verklaarde die man letterlijk dat Israël het proces juridisch niet kon winnen en het politiek moest spelen. En dat leidde gewoonweg tot het afschaffen van de wet! In het boek Palestina, de laatste kolonie? geef ik nog andere voorbeelden van tussenkomsten van de zionistische lobby.
Krijg je nooit het verwijt naar het hoofd geslingerd dat je antisemiet bent? Iedereen die kritiek heeft op Israël, krijgt tegenwoordig te horen dat hij een jodenhater is.
Lucas Catherine. Ik las onlangs een artikel van journaliste Mia Doornaert in De Standaard. Daarin citeert ze iemand die zegt: "Als men de oplossing van een aparte Israëlische en een aparte Palestijnse staat verwerpt, vervalt men in antisemitisme." Dat is straf. Iemand die dus het principe verdedigt van gelijke rechten voor iedereen die in Israël-Palestina woont, is een antisemiet!
Hoe verklaar je de toenemende agressiviteit tegen iedereen die kritiek heeft op Israël?
Lucas Catherine. Dat heeft ongetwijfeld te maken met de tanende invloed van Israël in Europa. In 1967 steunde de voltallige Belgische regering met alle traditionele partijen Israël op het ogenblik dat het een oorlog ontketende. Dat is intussen wel veranderd. Vooral onder het volk in Europa rijst steeds meer kritiek op Israël. Regelmatig komen er boycotcampagnes van de grond tegen Israëlische producten. Dat is een echte schok voor de Israëli's. Om de steun en de sympathie terug te winnen, helpt het niet als ze gaan zwaaien met de bijbel. Iedereen ziet dat de Israëlische politiek kolonialisme is, zij het onder een andere naam. Dat is natuurlijk niet gemakkelijk te verdedigen. Dus grijpen de zionisten terug naar het vijftig jaar oude 'argument': de holocaust en het antisemitisme dat mee tot die holocaust geleid heeft. Nu worden zelfs joden die tijdens de oorlog in Oceanië of de Verenigde Staten woonden als overlevenden van de holocaust afgeschilderd!
De Palestijnen blijven hameren op het recht van de vluchtelingen om terug te keren. Is dat wel realistisch?
Lucas Catherine. De helft van alle Palestijnen is vandaag een vluchteling. Dat vormt de kern, de essentie van het probleem. Onlangs hebben personaliteiten van Israëlische en Palestijnse zijde een akkoord gesloten in Genève. Daarin wordt afgezien van het recht op terugkeer van de Palestijnen. Dat is niet alleen absurd, het is ook tegen de beslissing van de Uno. In resolutie 194 heeft de Uno beslist dat de Palestijnen recht hebben terug te keren naar hun land. De Israëli's zeggen: maar dat is onmogelijk, dat zou het land onleefbaar maken! En op precies hetzelfde moment zeggen ze aan alle joden, waar ook ter wereld: kom naar Israël!
Waarom is dat wél leefbaar? Dat is racisme. De Palestijnen zijn met geweld uit hun land verdreven. Het is niet meer dan logisch en rechtvaardig dat ze mogen terugkeren.
Maar kan je niet stellen dat de vredesinitiatieven gedwarsboomd werden door extremisten aan beide kanten?
Lucas Catherine. (lacht) Alleszins door extremisten aan één kant. De Palestijnen werden uit het land verjaagd. De helft leeft nu als vluchteling. Desondanks stelde de Palestijnse bevrijdingsorganisatie PLO in 1970 voor om vreedzaaam samen te leven op gelijke voet en in eenzelfde staat. Maar ze kreeg daar geen respons op. Nadien stelden de Palestijnen: "Oké, jullie willen niet met ons samenleven, geef ons dan het laatste stuk terug dat jullie ons in 1967 afgenomen hebben, namelijk de Gazastrook en de Westbank die samen amper 6.000 vierkante kilometer groot zijn." Het enige antwoord dat de Palestijnen kregen was altijd maar meer kolonies en altijd maar meer repressie.