boesa1
19-01-04, 20:46
COWBOY PRAKTIJKEN
Het schietincident op de Haagse school heeft weer voor veel opschudding gezorgd. Je voelt dan ineens hoe kwetsbaar je bent als leerkracht. Niemand staat er bij stil dat ook hij van de één op andere dag niet meer voor de klas staat. Zelf werk ik al enkele jaren in het onderwijs. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik me er altijd al bewust van ben geweest dat ook ik de kans loop om met geweld geconfronteerd te worden. Is dit een rechtvaardiging voor hetgeen is gebeurd? Nee, maar wanneer je realistisch genoeg bent, dan zie je met het jaar de leerlingen veranderen. We hebben in het onderwijs misschien te weinig oog voor de veranderingen en staan aan de lopende band les te geven. Mijn eerste geweldservaring deed ik op toen ik nog studeerde en op een Amsterdamse middelbare school stage liep. Op een goede dag kwam er uit het niets een wagen het schoolplein op rijden, waaruit drie Nederlandse mannen stapten. Een vader van een leerling en twee krachtpatsers stormden vervolgen een klas binnen waar ze een meisje, dat met zijn dochter ruzie had gehad, bewerkten. Daarna moest ook de docent het ontgelden. De mannen verlieten daarna het gebouw en dat was het. Later hoorde ik dat het dochtertje van de man van school was gestuurd. Misschien heeft het incident in Den Haag mij daarom minder versteld doen staan. We leven in een gewelddadige tijd en wij Nederlanders wonen niet op een eiland, er komen dagelijks wapens en drugs binnen. Na het wegvallen van de grenzen is het voor wapenhandelaren erg makkelijk geworden om vuurwapens binnen te smokkelen. Maar dat er een collega zomaar door zijn hoofd wordt geschoten, blijft pijnlijk confronterend. Het beroep van leraarschap gaat vaak gepaard met veel idealisme en veel goede wil om elke dag opnieuw de moeilijkste groep uit de samenleving iets bij te brengen. Dan is het gewoon extra schokkend dat je op zo’n wijze en nota bene door je eigen leerling aan je einde moet komen. Maar wanneer de minister-president je toespreekt met clichéwoorden als: “We voelen mee met de nabestaanden en zijn dan ook diep geschokt”, dan voel ik door mijn hele lijf woede. Balkenende vond ook dat dit in Nederland niet mocht gebeuren; waar mag dit dan wel Meneer de President? Wat moet je in hemelsnaam met dergelijke koude reacties op momenten dat er doden vallen door het simpele gegeven dat de overheid faalt in haar aanpak? Wapens zijn overal te krijgen. Ik weet zeker dat ik, indien nodig, binnen enkele uren een pistool tot mijn beschikking heb en vrees dan ook het ergste voor de nabije toekomst. Wanneer elke onzekere gek, vaak ook gewetenloze pubers vol problemen, een pistool kan aanschaffen, dan kunnen we het schudden. Naast docent ben ik ook werkzaam in een huis van bewaring; hier hoor ik met enige regelmaat dat men in dit land mensen laat lopen en dat wapenbezit allang geen zwaar delict meer is. Daarom zou wat mij betreft de discussie over dergelijke feiten moeten gaan en niet zo zeer over de vraag of de dader een Turk of Marokkaan is. De geniale Mat Herben van de LPF maakte het overigens helemaal bont door het over moslimjongeren te hebben en de link te leggen met mogelijke fundamentalistische aanslagen in de toekomst; volgt u hem nog? Verdrietig word ik van dit soort lui, willen zij nog niet begrijpen dat hun hatelijke uitspraken alleen maar tot nog meer polarisering, haat en geweld zullen leiden? Als politici geloofwaardig willen blijven overkomen, dan zullen zij toch meer op inhoud moeten scoren. De oneliners kunnen zij maar beter bewaren voor verkiezingstijd en de LPF-feestjes. Er is behoefte aan daadkracht en leiders die de samenleving bijeen kunnen houden. Veiligheid begint al bij een goed gevoel ten aanzien van je medemens waar je elke dag mee te maken hebt. Maar het enige wat de meeste politici doen is angst onder de bevolking zaaien en zich richten op de extreme verschillen tussen de verscheidene bevolkingsgroepen. Zij beledigen andersdenkenden en scheren alles over één kam. Zij zouden juist voor een genuanceerd beeld moeten zorgen. Maar onze politici leiden niet meer, maar worden geleid. Wanneer de media en critici hen onder vuur nemen, dan zwichten zij vaak voor de druk en begint men populaire taal uit te kramen zonder daarbij de gevolgen in ogenschouw te nemen. Veiligheid vergroten we niet door mensen tegenover elkaar te plaatsen en de boel op scherp te zetten. Hebben niet de Nederlanders een gezegde als: “een kat in het nauw maakt rare sprongen”? Wanneer politici en andere rechtse rakkers niet schromen elk incident aan te grijpen om het weer over allochtonen versus autochtonen te hebben, dan moeten we er niet vreemd van opkijken als steeds meer allochtone jongeren zich tegen het integratieproces keren. Overigens pleit ik niet voor een softe aanpak. Sterker nog, ik zou willen dat de overheid harder optrad en eens een einde maakte aan het almaar debatteren zonder resultaten te boeken. We hebben nu genoeg gepraat over de criminele jeugd en het integratiebeleid en weten met zijn allen dat er dingen anders hadden gemoeten. Maar nu graag alle kritiek omzetten in daden. Mijn wens is om het bij de volgende verkiezingen niet meer over allochtonen te hebben, maar over inwoners van dit Koninkrijk; Nederlanders dus!
Ali Eddaoudi
Het schietincident op de Haagse school heeft weer voor veel opschudding gezorgd. Je voelt dan ineens hoe kwetsbaar je bent als leerkracht. Niemand staat er bij stil dat ook hij van de één op andere dag niet meer voor de klas staat. Zelf werk ik al enkele jaren in het onderwijs. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik me er altijd al bewust van ben geweest dat ook ik de kans loop om met geweld geconfronteerd te worden. Is dit een rechtvaardiging voor hetgeen is gebeurd? Nee, maar wanneer je realistisch genoeg bent, dan zie je met het jaar de leerlingen veranderen. We hebben in het onderwijs misschien te weinig oog voor de veranderingen en staan aan de lopende band les te geven. Mijn eerste geweldservaring deed ik op toen ik nog studeerde en op een Amsterdamse middelbare school stage liep. Op een goede dag kwam er uit het niets een wagen het schoolplein op rijden, waaruit drie Nederlandse mannen stapten. Een vader van een leerling en twee krachtpatsers stormden vervolgen een klas binnen waar ze een meisje, dat met zijn dochter ruzie had gehad, bewerkten. Daarna moest ook de docent het ontgelden. De mannen verlieten daarna het gebouw en dat was het. Later hoorde ik dat het dochtertje van de man van school was gestuurd. Misschien heeft het incident in Den Haag mij daarom minder versteld doen staan. We leven in een gewelddadige tijd en wij Nederlanders wonen niet op een eiland, er komen dagelijks wapens en drugs binnen. Na het wegvallen van de grenzen is het voor wapenhandelaren erg makkelijk geworden om vuurwapens binnen te smokkelen. Maar dat er een collega zomaar door zijn hoofd wordt geschoten, blijft pijnlijk confronterend. Het beroep van leraarschap gaat vaak gepaard met veel idealisme en veel goede wil om elke dag opnieuw de moeilijkste groep uit de samenleving iets bij te brengen. Dan is het gewoon extra schokkend dat je op zo’n wijze en nota bene door je eigen leerling aan je einde moet komen. Maar wanneer de minister-president je toespreekt met clichéwoorden als: “We voelen mee met de nabestaanden en zijn dan ook diep geschokt”, dan voel ik door mijn hele lijf woede. Balkenende vond ook dat dit in Nederland niet mocht gebeuren; waar mag dit dan wel Meneer de President? Wat moet je in hemelsnaam met dergelijke koude reacties op momenten dat er doden vallen door het simpele gegeven dat de overheid faalt in haar aanpak? Wapens zijn overal te krijgen. Ik weet zeker dat ik, indien nodig, binnen enkele uren een pistool tot mijn beschikking heb en vrees dan ook het ergste voor de nabije toekomst. Wanneer elke onzekere gek, vaak ook gewetenloze pubers vol problemen, een pistool kan aanschaffen, dan kunnen we het schudden. Naast docent ben ik ook werkzaam in een huis van bewaring; hier hoor ik met enige regelmaat dat men in dit land mensen laat lopen en dat wapenbezit allang geen zwaar delict meer is. Daarom zou wat mij betreft de discussie over dergelijke feiten moeten gaan en niet zo zeer over de vraag of de dader een Turk of Marokkaan is. De geniale Mat Herben van de LPF maakte het overigens helemaal bont door het over moslimjongeren te hebben en de link te leggen met mogelijke fundamentalistische aanslagen in de toekomst; volgt u hem nog? Verdrietig word ik van dit soort lui, willen zij nog niet begrijpen dat hun hatelijke uitspraken alleen maar tot nog meer polarisering, haat en geweld zullen leiden? Als politici geloofwaardig willen blijven overkomen, dan zullen zij toch meer op inhoud moeten scoren. De oneliners kunnen zij maar beter bewaren voor verkiezingstijd en de LPF-feestjes. Er is behoefte aan daadkracht en leiders die de samenleving bijeen kunnen houden. Veiligheid begint al bij een goed gevoel ten aanzien van je medemens waar je elke dag mee te maken hebt. Maar het enige wat de meeste politici doen is angst onder de bevolking zaaien en zich richten op de extreme verschillen tussen de verscheidene bevolkingsgroepen. Zij beledigen andersdenkenden en scheren alles over één kam. Zij zouden juist voor een genuanceerd beeld moeten zorgen. Maar onze politici leiden niet meer, maar worden geleid. Wanneer de media en critici hen onder vuur nemen, dan zwichten zij vaak voor de druk en begint men populaire taal uit te kramen zonder daarbij de gevolgen in ogenschouw te nemen. Veiligheid vergroten we niet door mensen tegenover elkaar te plaatsen en de boel op scherp te zetten. Hebben niet de Nederlanders een gezegde als: “een kat in het nauw maakt rare sprongen”? Wanneer politici en andere rechtse rakkers niet schromen elk incident aan te grijpen om het weer over allochtonen versus autochtonen te hebben, dan moeten we er niet vreemd van opkijken als steeds meer allochtone jongeren zich tegen het integratieproces keren. Overigens pleit ik niet voor een softe aanpak. Sterker nog, ik zou willen dat de overheid harder optrad en eens een einde maakte aan het almaar debatteren zonder resultaten te boeken. We hebben nu genoeg gepraat over de criminele jeugd en het integratiebeleid en weten met zijn allen dat er dingen anders hadden gemoeten. Maar nu graag alle kritiek omzetten in daden. Mijn wens is om het bij de volgende verkiezingen niet meer over allochtonen te hebben, maar over inwoners van dit Koninkrijk; Nederlanders dus!
Ali Eddaoudi