De ouders van Dyab Abou Jahjah geven deze week een interview in Vrij Nederland (24 januari 2004, nummer 4). Wel een leuk verhaal dat wat meer inzicht in zijn achtergrond geeft.
Geplaatst door Lalla_fatoes
Heb je het al gelezen?
Ja ik heb het gelezen. Bijzondere jeugdverhalen. Intelligente ouders die hun zoon opvallend goed volgen en trots op hem zijn. De interviewer vind ik echter niet zo geweldig.
Stond 2 weken terug ook in de humo. Zal is kijken of mijn scanner aan de praat is te krijgen.
Echt leuk intervieuw.
Geplaatst door Joesoef
Stond 2 weken terug ook in de humo. Zal is kijken of mijn scanner aan de praat is te krijgen.
Echt leuk intervieuw.
Alvast bedankt voor de moeite....{scheelt mij weer een reisje naar de boekhandel indien het lukt}...
Gewoon 2 ouders die trots op hun zoon zijn, stond voor mij niets nieuws in. Was wel schattig allemaal.
En voor de liefhebsters: een prachtig paginagroot portret.
Wil mijn exemplaar wel per opbod verkopen, wie biedt? :D
Geplaatst door freya
En voor de liefhebsters: een prachtig paginagroot portret.
Ja helaas niet van zijn ouders maar wellicht kan ze dat in gevaar brengen.
Khalil Abou JahJah: 'Ik ben een Arabier. En als u streven naar een Arabische eenheid iets voor dromers vindt, dan antwoord ik u: Dat iets moeilijk lijkt, maakt het niet onmogelijk, en dat iets gemakkelijk is, maakt het nog niet juist'
Mooie woorden, nu weten we ook van wie Dyab 't heeft ;)
Helaas, de humo zit al in de papier container. Is ff kijken of een van de buren Vrij Nederland leest....
Geplaatst door Joesoef
Helaas, de humo zit al in de papier container. Is ff kijken of een van de buren Vrij Nederland leest....
Oh ik wil het ook wel even doen. Als ik er maar niet weer 8 strafpunten voor krijg.
Khalil en Nanette, de ouders van Dyab Abou Jahjah
"Onze zoon is vrijheidsstrijder, geen vechtersbaas"
De ouders van Dyab Abou Jahjah wonen in het zuiden van Libanon. Zijn vader Khalil,moslim, is hoogleraar
letterkunde. Zijn moeder Nanette, christelijk, is lerares. Wat vinden zij van de strijd van hun zoon, de oprichter van de Arabisch-Europese Liga ?
'Wij moeten ons overleveren aan God en hopen dat hem niets zal overkomen.'
Door Jörgen Oosterwaal
Wie de ouders van Dyab Abou Jahjah in Libanon wil bezoeken, moet geduld hebben. De vader: 'Van mij mag je komen, maar onze zoon wil niet dat we met de pers praten.' De zoon: 'Voor mij is het okay, maar mijn ouders ontvangen geen journalisten.' Na nog eens vijfentwintig telefoontjes, vijf uur vliegen, vijf dagen antichambreren in Beiroet en vijftig minuten rijden naar het universiteitsstadje Saida, in het zuiden van Libanon, sta ik voor het morsige gebouw waarin Khalil Abou Jahjah, professor Arabische letterkunde, en Nanette Younes, lerares, op vier hoog een klein appartement bewonen.
Vader Khalil - bril, grijs pak, das - is het meest aan het woord. Moeder Nanette - hoge hakken, witte broek, geblondeerd - rookt ondertussen een sigarettenpijpje en serveert koffie en gebak. De koekoeksklok in de hoek van de kamer slaat om het halfuur.
In het begin is de sfeer gereserveerd, maar gaandeweg wordt ons gesprek hartelijker. Bij het afscheid drukt vader Khalil me een tijdschrift van de Unie van Libanese Schrijvers in handen en moeder Nanette wuift mij na vanaf het balkon: 'Als je hem ziet, geef Dyab dan een dikke zoen van mij.' Maar eerst willen vader Khalil en moeder Nanette weten wat ik naast mijn cassetterecorder op de salontafel heb neergelegd.
Khalil: 'Is dat het boek van mijn zoon?' Nanette: 'In welke taal is het geschreven?' In het Nederlands.
Khalil: 'Ha, hij is hier deze zomer een maand geweest, en toen heeft hij een paar hoofdstukken geschreven. Maar ik wist niet dat het al klaar was.' Nanette: 'Zeg Dyab dat hij ons een exemplaar stuurt.'
Khalil (pakt het boek en probeert de tekst op het omslag te lezen): 'Wat is de titel?' 'Tussen twee werelden. De roots van een vrijheidsstrijd'. Vindt u het een goede titel?
Khalil: 'Absoluut. Dyab probeert twee werelden te verenigen: de westerse en de Arabisch-islamitische. Die titel geeft dat mooi aan.' Is uw zoon een vrijheidsstrijder? Nanette: 'Natuurlijk.' Khalil: 'Zonder twijfel.' Sommigen vinden hem meer een oproerkraaier. Khalil (geïrriteerd): 'Waarom heeft Dyab de Arabisch-Europese Liga opgericht? Toch om de rechten en vrijheden van de Arabisch-islamitische gemeenschap in Europa te verdedigen?' Wat voor een kind was de kleine Dyab? Khalil: 'Een heel gewoon kind. Een ijverige leerling, hij las veel. Op jonge leeftijd verslond hij al filosofische, historische en politieke boeken. Hij schreef ook, vooral poëzie: "Ik ging slapen bij het licht van de kaars, en ik werd wakker met het geluid van explosies." Mooi hè? Dyab was zeven of acht toen hij dat schreef. Het is een oorlogskind, hè.' Hij was net vier toen in Libanon de burgeroorlog uitbrak
Khalil: 'Klopt. Dyab is in 1971 geboren. We woonden toen in Hanin, in het zuiden van Libanon, dicht bij de grens met Israël - het enige moslimdorpje tussen vier christelijke dorpen. In 1976, toen ons huis beschoten werd en de raketten over ons hoofd vlogen, hebben we moeten vluchten. Ik was een van de leiders van het verzet en ik stond op de zwarte lijst. De christelijke falangisten, die met de Israëliërs collaboreerden, zochten ook mijn vrouw. Ze was een verraadster voor hen: zij had als maronitisch, christelijk meisje uit het noorden haar familie en haar gemeenschap verlaten om met mij - een moslim uit het zuiden - te trouwen.' Nanette: 'Ik zal die dag nooit vergeten: we waren nog maar net de deur uit toen ons huis in brand vloog. Dyab wilde nog terug om zijn raketautootje te halen, maar ik heb hem meegetrokken naar het huis van vrienden. We moesten rennen voor ons leven. Ondertussen klonk overal het geluid van machinegeweren. We waren doodsbang. Khalil: 'Ik dook onder, mijn vrouw had een ander schuiladres, en ons dienstmeisje Hala ging er met Dyab en zijn kleine broertje Ziad vandoor. Nanette: 'Ik heb Dyab nog op het hart gedrukt dat niemand zijn naam mocht verklappen: hij moest zeggen dat hij Mohammed Abbas heette.' Khalil: 'Dat voorval heeft Dyab sterk getekend. Hij is opgegroeid met het beeld van Israëlische soldaten en gewapende milities, hij heeft samen met 3 drie keer moeten vluchten, hij heeft de angst de vernedering aan den lijve ondervonden. Maar hij heeft zo ook geleerd dat onderdrukking slecht is, dat vrijheid belangrijk is en dat je mensen hun waardigheid moet laten.'
Uw vrouw is christen, u moslim: was het soms ook een beetje burgeroorlog in uw eigen familie?
Khalil: 'We hebben radicaal verschillende politieke visies, dat is waar, maar er is altijd meer geweest
dat ons bindt dan dat ons scheidt.'
Nanette (heftig): 'Wij wilden die burgeroorlog niet! Mijn vader en mijn broers waren tegen al dat blinde geweld, tegen het moorden en de plunderingen. Niemand van mijn of zijn (wijst naar haar man) kant heeft in een gewapende militie meegevochten, niet met de falangisten, en niet met Amal of 'Hezbollah.'
Khalil (plechtig): 'Haar en mijn familieleden zijn geleerden én echte Arabieren.'
Dyab is als moslim opgevoed, niet als christen. Waarom?
Khalil: 'Om dat te begrijpen, moet u dit land een beetje kennen. Wij, moslims, mogen een vrouw trouwen die een andere godsdienst heeft, en die vrouw mag haar godsdienst behouden. Maar er is een wet die bepaalt dat de kinderen automatisch de religie van de vader krijgen. En ik ben een sjiitische moslim.'
Bent u streng in de leer?
Khalil: 'Ik ben diepgelovig, maar ik ga niet zo vaak naar de moskee. Eigenlijk bid en vast ik vrijwel uitsluitend tijdens de ramadan. Ik ben een gematigde moslim.'
Waarom stuurde u als Arabisch nationalist en overtuigd moslim uw zoon naar een christelijk college, waar de lessen in het Frans werden gegeven, en Arabisch spreken verboden was?
Khalil: 'Omdat het een goede school was, beter dan de openbare scholen, en omdat er een strikte discipline heerste. Dyab is pas als tiener een bewuste moslim geworden. Ziet u die moskee daar? (wijst door het raam) Daar ging Dyab op vrijdag dikwijls bidden. Het is een soennitische moskee, terwijl ik sjiiet ben. Maar so what? Uiteindelijk bidden we tot een en dezelfde god.'
En u, mevrouw? Bent u christen gebleven?
Nanette: 'Ja. In mijn hart ben en blijf ik een christen. Mijn kinderen weten dat, al hebben zij of mijn man me nog nooit zien bidden. Ik bid uitsluitend als ik alleen ben. Niet omdat ik me schaam, maar omdat ik ze op geen enkele manier wil beïnvloeden. Religie speelde geen belangrijke rol in ons huishouden. Kinderen opvoeden was zo al moeilijk genoeg tijdens de oorlog. Vergeet niet dat ik er lange tijd alleen heb voorgestaan: tijdens de Israëlische bezetting leefde mijn echtgenoot ondergedoken in Beiroet. Op zijn twaalfde was Dyab al de oudste man in huis. De Israëliërs voerden hier een echte verdeel-en-heerspolitiek. Zij hebben de christenen aangehaald en bevoordeeld en de moslims gediscrimineerd. Zij hebben onze bevolking opgedeeld in katholieken, maronieten, soennieten en sjiieten. Tegen dat vijanddenken heb ik me altijd afgezet.'
Hoe werd bijvoorbeeld Kerstmis in uw gezin gevierd? Nanette: 'Met Kerstmis gingen we altijd naar mijn familie in Noord-Libanon, en de islamitische feestdagen brachten we bij de familie van mijn man door. Voor de kinderen had dat grote voordelen (lacht): ze kregen tweemaal cadeautjes. (Moeder Jahjah loopt naar de slaapkamer en komt terug met een fotoalbum) Kijk, daar ziet u Dyab en zijn broertjes Ziad en Bial samen met de kinderen van mijn broer onder de kerstboom zitten en pakjes openmaken.'
Meneer Jahjah, was u indertijd ook een vrijheidsstrijder?
Khalil: 'Ik heb me van jongs af met politiek beziggehouden; ik ben altijd een Arabisch nationalist geweest. Wij streefden naar Arabische eenheid, ijverden voor de Palestijnse zaak en vochten tegen de Israëlische bezetting. Later ben ik nog een tijdje lid geweest van de Syrische Baath-partij, die streefde naar een verenigde Arabische, socialistische staat. Maar geleidelijk aan ben ik me steeds minder met de politiek gaan bemoeien.'
U was een dromer, geen strijder?
Khalil: 'Ik ben een Arabier. En als u streven naar Arabische eenheid iets voor dromers vindt, dan antwoord ik u: dat iets moeilijk lijkt, maakt het niet onmogelijk, en dat iets gemakkelijk is, maakt het nog niet juist.'
Volgens uw zoon hebt u zich van de politiek afgekeerd omdat u ontgoocheld was over de corruptie en de machtsspelletjes, en omdat uw vrouw vond dat de politiek u belette goed voor uw gezin te zorgen.
Nanette: 'Schrijft hij dat (lacht)?'
Khalil: 'Het klopt dat ik me tegenwoordig meer met de vakbond en met culturele activiteiten bezighoud. Zo ben ik bestuurslid van de Unie van Libanese schrijvers. Maar de politieke microbe is niet verdwenen, hoor. We volgen bijvoorbeeld op de voet waar Dyab met zijn Arabisch-Europese Liga mee bezig is.'
Aanvankelijk wilde u niet dat uw zoon politiek actie/werd. Waarom niet? Khalil (doceert): 'Ik vind dat ieder individu uniek is en zijn eigen keuzen moet maken. Dat zeg ik ook altijd tegen mijn studenten: "Wees jezelf. Probeer geen duplicaat te worden van mij of van een andere professor." Hetzelfde geldt voor mijn kinderen.' En toch is Dyab in de politiek gegaan. Khalil: 'Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, hè. Dyab was al op heel jonge leeftijd politiek bewust.'
Nanette: 'Hoe kan het ook anders met zo'n vader. Vrijwel alle gesprekken bij ons thuis gingen over politiek.'
Khalil: 'Tja, eigenlijk heb ik hem zelf in de politiek ingewijd. Hij las mijn boeken, luisterde naar de gesprekken die ik met vrienden voerde...' Nanette: '...of hij discussieerde zelf mee. Ik herinner me dat zijn vader nog niet thuis was en hij alvast in debat was gegaan met een politieke vriend van ons. Die man zei achteraf dat het veel moeilijker discussiëren was met Dyab dan met zijn vader (lacht).'
Dyab sloot zich eerst aan bij de sjiitische Amal-partij, daarna bij de Baath-partij en vervolgens bij het Volksbevrijdingsleger Tanzim. Hij leerde schieten, granaten gooien en guerrilla-operaties uitvoeren. Khalil: 'Dyab probeerde zijn politieke activiteiten voor ons te verbergen, maar dat lukte natuurlijk niet. Ik was meestal wel op de hoogte van wat hij deed, maar ik liet hem begaan. Ik heb hem altijd meer als een vriend dan als een zoon behandeld.' Nanette: 'Sommige zaken kwamen we toch pas jaren later te weten hoor, toen hij het zelf vertelde. Zo is hij eens met een bebloede hand thuisgekomen. Hij beweerde dat hij zich aan een gebroken glas had verwond.
Pas veel later hoorden we het echte verhaal: hij was aan het front van Kafr Fallous onder Israëlisch vuur komen te liggen en veel van zijn kameraden waren die dag gesneuveld.' Uit zijn boek leren we dat Dyab toch ook een heel gewone jongen was, met twee klassieke hobby's: voetbal en meisjes.
Nanette: 'Voetbalgek was hij zeker, maar over meisjes was hij zwijgzaam.' Khalil: 'Héél zwijgzaam (grinnikt).' Nanette: 'In tegenstelling tot zijn broer: Ziad bracht geregeld vriendinnen mee naar huis, maar van Dyab hebben we nooit een meisje gezien. Ik wist niks van zijn amoureuze avonturen.' Khalil: 'Tot hij ons een paar jaar geleden zelf een en ander heeft opgebiecht. Tja, hij heeft blijkbaar altijd veel succes gehad bij de meisjes.'
Toen de oorlog in 1990 afgelopen was, vatte de negentienjarige Dyab het plan op Libanon te verlaten. Vreemd - na vijftien jaar van gevechten kon de wederopbouw van het land eindelijk beginnen.
Khalil: 'De periode onmiddellijk na de oorlog was zeer somber en verwarrend. Veel christenen emigreerden uit onvrede met het vredesakkoord, maar ook heel wat jonge ambitieuze moslims wilden hun geluk elders beproeven. Dyab had pas zijn eerste jaar rechten aan de universiteit van Libanon beëindigd: maar dertien van de ruim duizend studenten waren geslaagd. Zijn professoren feliciteerden me met de puike resultaten van mijn zoon. Ik heb hem toen gezegd: "Maak je rechtenstudie af en word advocaat of rechter. Je bent slim, je kan het." Dyab wilde absoluut reizen: hij wilde in het buitenland gaan studeren, zijn horizon verbreden, geld verdienen. Bovendien waren enkele van zijn vrienden naar Amerika vertrokken. Ik was niet gelukkig met zijn beslissing, maar ik wilde hem niet tegenhouden, ook al omdat hij de steun van zijn moeder kreeg.'
Nanette: 'Een moeder wil het beste voor haar kind.' En het beste is: gaan studeren in Amerika l Zelfs voor een radicaal linkse moslim als Dyab? Khalil: 'Ach, alle jonge Libanezen willen naar Amerika. Niet vanwege politieke of ideologische redenen, maar omdat Amerikaanse diploma's internationaal het hoogst worden aangeslagen. Dyab zou naar Detroit gaan, waar we familie hebben wonen. De universiteit van Michigan had zijn aanvraag al aanvaard, maar toen begon de Golfoorlog en kon hij geen visum krijgen. Zo is hij uiteindelijk in Europa beland, eerst in Frankrijk, maar omdat het leven daar tegenviel, reisde hij door naar België.'
In België vroeg hij onder valse voorwendselen politiek asiel aan. Wat vindt u daarvan? Khalil: 'In die periode hadden wij niet veel contact met hem. Hij wist dat ik niet achter zijn keuze stond, en dus wilde hij mij niet lastigvallen met zijn problemen. Daarvoor is Dyab te trots.' Nanette: 'O ja. Hij is heel koppig.' Khalil: 'Hij is erg op zijn onafhankelijkheid gesteld; hij wil zijn eigen boontjes doppen.' Nanette: 'Na een jaar ben ik hem in België gaan bezoeken. Hij woonde toen in Brugge, geloof ik. Hij had werk in de bouwsector, hij studeerde. Hij kon met iedereen goed opschieten; volgens mij was hij perfect geïntegreerd. Ik heb hem nooit horen klagen over racisme.'
Khalil: 'Wij hebben hem verschillende keren onze hulp aangeboden en gevraagd of we geen geld moesten opsturen, maar dat weigerde hij resoluut. Hij is geen klager. Hij wil niet dat we ons nodeloos zorgen maken.'
Zijn asielaanvraag werd afgewezen, maar Dyab trouwde een Belgisch meisje en kon zo toch in België blijven. Wist u daarvan?
Nanette: 'Ik wist dat hij iemand had leren kennen, ze werkten allebei op de luchthaven.' Khalil: 'Hij stond aan de incheckbalie, zij was stewardess.'
Nanette: 'Het was een goed meisje.' Hun huwelijk duurde maar enkele maanden. Volgens zijn schoonvader was het Dyab vooral om een verblijfsvergunning te doen. Khalil: 'Dyab heeft me gezegd dat dat zeker niet zijn belangrijkste drijfveer was. Hun huwelijk was gebaseerd op liefde en wederzijds respect.' Maar u hebt zijn vrouw nooit gezien? U was niet op het trouwfeest?
(vervolg ...)
(... vervolg)
Nanette: 'Nee, het trouwfeest was in België.' Hij heeft haar ook nooit meegebracht naar Libanon? Khalil: 'Nee. Maar hij had onze toestemming niet nodig om te trouwen. We hebben bij het opvoeden van onze kinderen altijd veel belang gehecht aan vrijheid en zelfstandigheid. Alleen hij zelf is verantwoordelijk voor zijn verdere leven.' Met zijn activiteiten voorde Arabisch-Europese Liga botst Dyab om de haverklap met politie en justitie. Bent u trots op hem, of maakt u zich zorgen?
Khalil: 'Natuurlijk zijn we trots. Hij komt op voor de verdrukten en de rechtelozen, hij is een voorvechter van de vrijheid. Wij steunen hem daarbij. Hij verwezenlijkt de dingen waarvan wij alleen maar konden dromen, en hij doet dat niet in Libanon maar wereldwijd: in België, in Nederland, in Frankrijk. Maar wij maken ons natuurlijk ook zorgen, al beseffen we dat we hem niet helpen door bang te zijn. Wij moeten ons overleveren aan God en hopen dat hem niets zal overkomen.' Zegt u hem nooit: 'Als het in België zo slecht is, kom dan terug naar huis, naar Libanon'? Khalil: 'Natuurlijk praten we regelmatig over politieke kwesties, maar veel advies kan ik hem niet geven: ik leef niet waar hij leeft, ik woon niet waar hij woont, ik maak niet mee wat hij dagelijks meemaakt. Hij heeft zijn eigen programma en zijn eigen project, en dat vind ik prima. Zijn strijd voor de Arabieren en de moslims in Europa is ook goed voor de Arabieren en de moslims in de rest van de wereld. Wat hij doet is van internationaal belang. Hij wil het Westen helpen bij het oplossen van het migrantenprobleem. Hij streeft naar meer samenwerking tussen alle Arabieren en moslims. Daar kan je toch niks tegen hebben? Ik vind Dyab helemaal niet radicaal en ik vind hem ook geen revolutionair. Integendeel: hij is een man van het debat en van de dialoog.'
De 'International Herald Tribune' noemde hem 'de Belgische Malcolm X'.
Nanette (schudt het hoofd): 'Nee nee. Dat is onzin.' Khalil: 'Zijn tegenstanders noemen hem misschien zo, maar zelf zal hij zich nooit met Malcolm X vergelijken.'
Dyab flirt wel graag met geweld, dat blijkt ook uit zijn boek. Is dat louter pose of bent u toch bang dat
het fout met hem afloopt?
Khalil: 'Dyab is een politicus met een project, en dat project wil hij via democratische weg realiseren. Daarom heeft hij de Arabisch-Europese Liga opgericht, daarom doet hij mee aan verkiezingen. Hij is helemaal geen vechtersbaas. Ik heb nog nooit de indruk gehad dat hij op geweld en incidenten uit is. Integendeel: hij respecteert de tegenstrever en gaat met open vizier het debat aan. Zelfs tegen Filip Dewinter van het Vlaams Blok argumenteert hij twee a drie uur lang zonder in scheldtirades te vervallen. Dyab kan zich zeer goed beheersen. Toen iemand hem vroeg of hij kon bewijzen dat hij nooit geweld zou gebruiken, antwoordde hij: "Nee, dat kan ik niet. Net zoals Irak niet heeft kunnen bewijzen dat het geen massavernietigingswapens heeft." Dat is Dyab ten voeten uit (lacht).'
©Humo
Geplaatst door Gerrit Jan
Nou, hier staat een flink aantal opmerkelijke zaken in!
[*verrukt*]Oeeee, nou sjeg daar heb je helemaal gelijk in hoor.. Oeh nou nou nou..[/*verrukt*]
:moe:
sneeuwitje
25-01-04, 17:33
Alle ouders zijn trots op hun eigen kinderen :corcky:
Abu Jahjah met twee klassieke hobby's: voetbal en meisjes.
oohhhh vandaar al die lezingen hij is opzoek naar meisjes :nerd:.
Ik dacht dat JahJah getrouwd is met Simone heb ergens gelezen?
(Als ik me niet vergis of is ie vrijgezel)
Het was een leuk stuk om te lezen,maar JahJah zal het niet maken met zijn AEL.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik de hele AEL nog steeds niet begrijp en heb
misschien te weinig intresse voor.
:o
Niet geregistreerd
03-12-09, 11:11
Dit is een bericht van een profeet in de weg van Al ( Allah en de Zijnen in aanwezigheid van de Heilige Geest) en Ali. Ik zit er per toeval op en ik ben geen lid. Ik ben namelijk op zoek naar een soort van verlossing. Het gaat om de man. Wij willen de heer Abou JahJah zien. Als het mag.
Mijn tweede probleem is dat ik niet inzie waarom ik nog verliefheidsgevoelens (Ashk) heb voor een man, die mij gerust dood ziet gaan, door simpel in aanwezigheid niet te zijn. EEn man die zoals ik niet graag oorlog ziet en voert en compleet is met zijn hedendaagse leven, Dyab. Jij bent de vrouw voor Dyab.