Bekijk Volledige Versie : shouf shouf habibi
zware shit film
het zijn juist deze films die ons marokanen in een kwaad daglicht stellen
spelen eindelijk marokanen in een film moet het weer over het afgezaagde onderwerp gaan.
Inderdaad..>Shou Shouf Izan
WAAR MOETEN MOCRO'S DAN EEN FILM OVER MAKEN??? ZEKER DAT ALLE MOCRO'S WELVAAREND ZIJN OFZO... DAT IS NIET ZO DUS JE KAN DAAR GEEN FILM OVER MAKEN!!!!! ZIJN JULLIE ER GEWEEST DAT JULLIE EEN OORDEEL GEVEN OVER SHOUF EN HET IS JUIST GOED VOOR DE INTERGRATIE VAN MAROKKAANEN ALS JULLIE NOG NIET ZIJN GEWEEST GA DAN MORGEN EN DAN KAN JE DAARNA WEER EEN OORDEEL GEVEN>>>>>> BESLEMMA THALLA :strik:
nee joh, het is de realiteit. daar moeten we tegen kunnen.
inderdaad de realiteit is harddddddddddd
oja de nederlanders worden ook voor homo en racisten uit gemaakt dus
Geplaatst door xkarima
oja de nederlanders worden ook voor homo en racisten uit gemaakt dus
Ga bij de buren buurten ! . je krijgt daar gegarandeerd respons.
Shouf shouf Scheffer
Ik zat in de bioscoop en dacht tijdens de aftiteling ineens: wat zou Paul Scheffer hier nu van vinden? Moet hij net als Gerrit Komrij, die aftrad als nationale dichter, nu niet aftreden als nationale dramaturg van het multiculturalisme? Scheffer kreeg zijn functie in het jaar 2000, maar na vier jaar is het mooi geweest, we hebben een nieuwe dramaturg nodig.
Paul Scheffer was een serieuze dramaturg. Hij had veel woorden nodig, zijn artikel 'Het multiculturele drama' (NRC Handelsblad, 29 jan. 2000) telde 4.120 woorden. Paul Scheffer was bovendien evenwichtig, hij gaf iedereen gelijkelijk de schuld: de allochtonen deden niet genoeg hun best, de autochtonen deden niet genoeg hun best.
Maar je kunt niet eeuwig nationale dramaturg zijn, dat kun je een gezond mens niet aandoen. En laten we, met de wisseling van de wacht, ook meteen de functie scherper omschrijven. Moet het om drama gaan? Moet het wapen het langere krantenartikel zijn, of zijn film en muziek betere middelen? Moeten de partijen bestaan uit groepen, of moeten we ons richten op individuen?
Om misverstanden te voorkomen: ik zeg niet dat we Paul Scheffer moeten vervangen, omdat hij zijn werk niet goed heeft gedaan. Integendeel, we zijn sinds 2000 flink opgeschoten, al weet ik niet precies in welke richting, en we hebben het voorspelde drama ruimschoots gehad, hoewel het heftiger was onder Nederlandse Kamerleden, beleidsmakers, intellectuelen en ambtenaren, dan onder elkaar te lijf gaande allochtonen en autochtonen uit achterstandsbuurten. Nederland mag Paul Scheffer diep dankbaar zijn en hem eren met een lintje, maar hem kennende wil hij liever een levenslange ov-jaarkaart.
Nogmaals: moet het om drama gaan? Ik was afgelopen zaterdag in Pathé Arena in Amsterdam-Zuidoost, en in de foyer wist ik al niet wat ik zag. Allemaal hippe Marokkaanse meisjes, in korte rokjes en knielaarsjes en zonder hoofddoekjes, klaar om te genieten van 'Shouf Shouf Habibi'. Tussen het wachtende publiek liep daar zomaar Najib Amhali, met familieleden denk ik, oudere vrouwen met hoofddoeken. Sommige meisjes spraken hem aan, ik sprak hem ook aan, ik ben een heuse fan. Toen ik in India was, stuurde een neefje een dvd van een optreden waarin hij een racistische grap maakte, het publiek liet lachen en toen zei: ,,Oh, is dat het niveau vanavond?''
Toen ik 'Shouf Shouf Habibi' gezien had, realiseerde ik me dat Scheffers drama een komedie was geworden en dat het niet eens multicultureel was. Het ging niet over de relatie tussen Marokkanen, Surinamers, Antillianen, Turken en Hollanders, het ging over een immigrantenfamilie in verschillende stadia van aankomst. Zo sober verteld dat een beroemde voorloper van dit genre, 'My Beautiful Laundrette' van Stephen Frears, erbij verbleekt. Ik wist niet dat wij dit in Nederland konden, gewoon een leuke film maken, soms wat houterig, maar met logische goede overgangen, goede dialogen en grappen en tragische wendingen. Maar bovenal met karakters met wie iedereen zich kan identificeren. Dat laatste moet nog blijken, voorlopig is de film geannexeerd door Marokkaanse jongeren, maar geef de rest van Nederland even de tijd.
Met 'Shouf Shouf Habibi' heeft de Marokkaanse gemeenschap een flinke voorsprong genomen op alle andere bevolkingsgroepen en ik zeg dit niet zonder jaloezie. Surinaamse Creolen en Hindoestanen die het beter doen, Turken die over het algemeen beter kunnen lezen en schrijven en Antillianen die ook iets beter kunnen dan Marokkanen, al kom ik er zo gauw niet op; de Marokkanen waren toch zeker de achterlijkste van alle etnische groepen in Nederland? En zie ze iedereen verslaan met zo'n film en vanuit eenzame hoogte neerkijken.
'Shouf Shouf Habibi' is geschreven en geregisseerd door Albert ter Heerdt, de hele crew, zoals het op de website van de film heet, bestaat uit niet-Marokkanen, terwijl de hele cast bestaat uit eerste en tweede generatie Marokkanen. Hoe hebben ze zo perfect het gevoel van authenticiteit kunnen overbrengen? En die brutale zelfspot, die elke neiging tot etnische verongelijktheid of valse trots de kop indrukt? Hoe hebben ze de Marokkaanse sfeer zo universeel kunnen maken dat het bijna niet opvalt dat de film heel weinig heeft gekost?
Misschien heeft het beperkte budget juist bijgedragen aan de universaliteit. Alles is klein en simpel gehouden in de film, om te beginnen het verhaal. Het leven van een jongen op een tweesprong, niet van inburgeren of niet-inburgeren, ook niet van Marokkaan of Nederlander, zelfs niet van deugen of niet deugen. Nee, veel gewoner: de keus tussen jezelf of de anderen.
Universeler kan het niet. En zie hoe het Marokkaanse gezin waarin deze worsteling zich afspeelt langzaam uit elkaar valt, scène na scène, waardoor de komedie ineens weg is en alles kil en eenzaam wordt. De oudste broer die zijn wanhopige zus in de nacht aan de deur krijgt en dan zegt: ,,Nu even niet.'' Die zin wordt uitgesproken door Najib Amhali en hij bezorgt je een brok in de keel. Wanneer kreeg ik voor het laatst een brok in de keel van een Nederlandse film? Te langgeleden om het me nog te kunnen herinneren.
Wat heeft dit alles met Paul Scheffer te maken? Paul Scheffer heeft aandacht gevraagd voor de verhoudingen tussen de etnische groepen. Dat was nuttig, dat was noodzakelijk, maar we zijn nu een stuk verder. Met 'Shouf Shouf Habibi' realiseren we ons dat het gaat om de verhoudingen binnen de etnische groepen en dat het sleutelbegrip niet integratie is, maar emancipatie. Op een hoogst brutale manier laat de film zien dat wat Nederlanders of alle andere etnische groepen ervan denken, er niet toe doet. De worsteling van Ap, de hoofdpersoon, is volstrekt individueel en autonoom en het denken over etniciteit heeft hiermee het macroniveau van Paul Scheffer vervangen door het microniveau van Ap.
Met 'Shouf Shouf Habibi' heeft het drama plaatsgemaakt voor de komedie, het denken over groepen voor het denken over personen, het aanspreken van politici en intellectuelen voor het laten lachen van Marokkaanse meisjes. Er valt maar één klap in de film, en als die valt, hoor je de meisjes een kreet slaken. Alsof ze die zelf hebben gevoeld.
De fakkel van Paul Scheffer nemen die meiden hier over.
Anil Ramdas
2 februari 2004
© NRC, Op dit artikel berust auteursrecht
Geplaatst door Simon
Shouf shouf Scheffer
Ik zat in de bioscoop en dacht tijdens de aftiteling ineens: wat zou Paul Scheffer hier nu van vinden? Moet hij net als Gerrit Komrij, die aftrad als nationale dichter, nu niet aftreden als nationale dramaturg van het multiculturalisme? Scheffer kreeg zijn functie in het jaar 2000, maar na vier jaar is het mooi geweest, we hebben een nieuwe dramaturg nodig.
Paul Scheffer was een serieuze dramaturg. Hij had veel woorden nodig, zijn artikel 'Het multiculturele drama' (NRC Handelsblad, 29 jan. 2000) telde 4.120 woorden. Paul Scheffer was bovendien evenwichtig, hij gaf iedereen gelijkelijk de schuld: de allochtonen deden niet genoeg hun best, de autochtonen deden niet genoeg hun best.
Maar je kunt niet eeuwig nationale dramaturg zijn, dat kun je een gezond mens niet aandoen. En laten we, met de wisseling van de wacht, ook meteen de functie scherper omschrijven. Moet het om drama gaan? Moet het wapen het langere krantenartikel zijn, of zijn film en muziek betere middelen? Moeten de partijen bestaan uit groepen, of moeten we ons richten op individuen?
Om misverstanden te voorkomen: ik zeg niet dat we Paul Scheffer moeten vervangen, omdat hij zijn werk niet goed heeft gedaan. Integendeel, we zijn sinds 2000 flink opgeschoten, al weet ik niet precies in welke richting, en we hebben het voorspelde drama ruimschoots gehad, hoewel het heftiger was onder Nederlandse Kamerleden, beleidsmakers, intellectuelen en ambtenaren, dan onder elkaar te lijf gaande allochtonen en autochtonen uit achterstandsbuurten. Nederland mag Paul Scheffer diep dankbaar zijn en hem eren met een lintje, maar hem kennende wil hij liever een levenslange ov-jaarkaart.
Nogmaals: moet het om drama gaan? Ik was afgelopen zaterdag in Pathé Arena in Amsterdam-Zuidoost, en in de foyer wist ik al niet wat ik zag. Allemaal hippe Marokkaanse meisjes, in korte rokjes en knielaarsjes en zonder hoofddoekjes, klaar om te genieten van 'Shouf Shouf Habibi'. Tussen het wachtende publiek liep daar zomaar Najib Amhali, met familieleden denk ik, oudere vrouwen met hoofddoeken. Sommige meisjes spraken hem aan, ik sprak hem ook aan, ik ben een heuse fan. Toen ik in India was, stuurde een neefje een dvd van een optreden waarin hij een racistische grap maakte, het publiek liet lachen en toen zei: ,,Oh, is dat het niveau vanavond?''
Toen ik 'Shouf Shouf Habibi' gezien had, realiseerde ik me dat Scheffers drama een komedie was geworden en dat het niet eens multicultureel was. Het ging niet over de relatie tussen Marokkanen, Surinamers, Antillianen, Turken en Hollanders, het ging over een immigrantenfamilie in verschillende stadia van aankomst. Zo sober verteld dat een beroemde voorloper van dit genre, 'My Beautiful Laundrette' van Stephen Frears, erbij verbleekt. Ik wist niet dat wij dit in Nederland konden, gewoon een leuke film maken, soms wat houterig, maar met logische goede overgangen, goede dialogen en grappen en tragische wendingen. Maar bovenal met karakters met wie iedereen zich kan identificeren. Dat laatste moet nog blijken, voorlopig is de film geannexeerd door Marokkaanse jongeren, maar geef de rest van Nederland even de tijd.
Met 'Shouf Shouf Habibi' heeft de Marokkaanse gemeenschap een flinke voorsprong genomen op alle andere bevolkingsgroepen en ik zeg dit niet zonder jaloezie. Surinaamse Creolen en Hindoestanen die het beter doen, Turken die over het algemeen beter kunnen lezen en schrijven en Antillianen die ook iets beter kunnen dan Marokkanen, al kom ik er zo gauw niet op; de Marokkanen waren toch zeker de achterlijkste van alle etnische groepen in Nederland? En zie ze iedereen verslaan met zo'n film en vanuit eenzame hoogte neerkijken.
'Shouf Shouf Habibi' is geschreven en geregisseerd door Albert ter Heerdt, de hele crew, zoals het op de website van de film heet, bestaat uit niet-Marokkanen, terwijl de hele cast bestaat uit eerste en tweede generatie Marokkanen. Hoe hebben ze zo perfect het gevoel van authenticiteit kunnen overbrengen? En die brutale zelfspot, die elke neiging tot etnische verongelijktheid of valse trots de kop indrukt? Hoe hebben ze de Marokkaanse sfeer zo universeel kunnen maken dat het bijna niet opvalt dat de film heel weinig heeft gekost?
Misschien heeft het beperkte budget juist bijgedragen aan de universaliteit. Alles is klein en simpel gehouden in de film, om te beginnen het verhaal. Het leven van een jongen op een tweesprong, niet van inburgeren of niet-inburgeren, ook niet van Marokkaan of Nederlander, zelfs niet van deugen of niet deugen. Nee, veel gewoner: de keus tussen jezelf of de anderen.
Universeler kan het niet. En zie hoe het Marokkaanse gezin waarin deze worsteling zich afspeelt langzaam uit elkaar valt, scène na scène, waardoor de komedie ineens weg is en alles kil en eenzaam wordt. De oudste broer die zijn wanhopige zus in de nacht aan de deur krijgt en dan zegt: ,,Nu even niet.'' Die zin wordt uitgesproken door Najib Amhali en hij bezorgt je een brok in de keel. Wanneer kreeg ik voor het laatst een brok in de keel van een Nederlandse film? Te langgeleden om het me nog te kunnen herinneren.
Wat heeft dit alles met Paul Scheffer te maken? Paul Scheffer heeft aandacht gevraagd voor de verhoudingen tussen de etnische groepen. Dat was nuttig, dat was noodzakelijk, maar we zijn nu een stuk verder. Met 'Shouf Shouf Habibi' realiseren we ons dat het gaat om de verhoudingen binnen de etnische groepen en dat het sleutelbegrip niet integratie is, maar emancipatie. Op een hoogst brutale manier laat de film zien dat wat Nederlanders of alle andere etnische groepen ervan denken, er niet toe doet. De worsteling van Ap, de hoofdpersoon, is volstrekt individueel en autonoom en het denken over etniciteit heeft hiermee het macroniveau van Paul Scheffer vervangen door het microniveau van Ap.
Met 'Shouf Shouf Habibi' heeft het drama plaatsgemaakt voor de komedie, het denken over groepen voor het denken over personen, het aanspreken van politici en intellectuelen voor het laten lachen van Marokkaanse meisjes. Er valt maar één klap in de film, en als die valt, hoor je de meisjes een kreet slaken. Alsof ze die zelf hebben gevoeld.
De fakkel van Paul Scheffer nemen die meiden hier over.
Anil Ramdas
2 februari 2004
© NRC, Op dit artikel berust auteursrecht
:D Leuk stuk!
Plots tot inkeer gekomen. Zeker op zn lazerij gehad.
Simon,
Je liet je inbreng van de NRC zonder commentaar staan. Ik heb dat stuk inderdaad gelezen, Ik vond niet zo aangrijpend als de laatste beschreven scenes inderdaad! Ik ging naar de film om te zien hoe dat groepje amateuristische toneelspelers af zou gaan! had er niks van verwacht. Maar later was iki wel sprakeloos! Ik ben trots op die jongens.
Wat betreft Amhali, goed dat die zijn inhoudloze grappen voor zichzelf heeft gehouden in die film. Zo hoort relativering te zijn Najib, zo stel je zaken aan de kaak en toch laat je de mensen in eigen waarde!een lesje misschien voor je volgende show!
Toch een laatste puntje van kritiek. die scene van de zus van de aanstaande bruid die smeekt had van best wel eruit gemogen want dat is echt verre van de werkelijkheid in marokko zelfs in een comedy !!
Geplaatst door kspeciaal
Simon,
Je liet je inbreng van de NRC zonder commentaar staan.
Ja om even te laten zien dat je er ook wel anders naar kan kijken. Ik heb enkele interviews met de initiatiefnemer van de film Mimoun Oaissa gezien op TV. En hij heeft bewust gekozen voor een luchtige aanpak en tegelijkertijd voor drama. Ramdas omschrijft dat wel leuk maar ik moet ook wel een beetje lachen om zijn analyse dat het gaat om 'emancipatie' en niet om 'integratie'. Mimoun Oaissa wilde gewoon een film waar de mensen graag naartoe gaan en geen zware discussies over de betekenis van de film. Maar misschien is dat emancipatie ?