Marsipulami
07-02-04, 11:20
De koning van de schaatsbaan
Het bizarre liefdesleven van Marc Dutroux
,,Een mooie jongen, een charmeur en een opschepper.'' Zo wordt Marc Dutroux bijna altijd omschreven door de tientallen vrouwen die zijn pad hebben gekruist. Maar als hij zijn zin had gekregen, liet hij zijn ware gezicht zien: gewelddadig, gierig en extreem egoïstisch. ,,Ik evolueerde op lichamelijk en intellectueel vlak. Zij konden niet volgen.'' Deze schets van het bizarre liefdesleven van Marc Dutroux is gebaseerd op tientallen getuigenissen uit het gerechtelijk dossier.
WETEND wat we vandaag weten, kan het vreemd lijken, maar Marc Dutroux (47) heeft in zijn leven nooit een gebrek aan vrouwelijke belangstelling gehad. Op zijn zeventiende was Dutroux al een volbloed charmeur en mooiprater, die aan elke vinger een dwepend pubermeisje had hangen. Zijn grootste troef op het amoureuze vlak was zijn schaatskunst. Aan zijn onovertroffen pirouettes op het ijs had hij alle vrouwen in zijn leven te danken: zijn twee echtgenotes, Michelle Martin en Françoise D., en een rist minnaressen.
Dutroux begon te schaatsen in 1973, in de Patinoire de l'Olympic in Montignies, bij Charleroi. Volgens iedereen die hem aan het werk zag, was hij een begenadigd schaatser. Hij groeide al snel uit tot de beste van de schaatsbaan. Dutroux was goed, en dat wist hij zelf beter dan wie ook. In het moraliteitsverslag dat de speurders over hem maakten, stellen ze hem vragen over zijn grote passie. In zijn schriftelijke antwoorden weidt hij bladzijden lang in lyrische bewoordingen uit over de schoonheid van het schaatsen en -- vooral -- zijn onovertroffen capaciteiten op de schaatsbaan.
Over zichzelf zegt hij: ,,Ik was de beste schaatser op de baan. De te kloppen man. Ze noemden mij het elastiek , omdat ik een acrobaat was op schaatsen. Ik had zo'n hoog niveau bereikt dat ik zelfs bij een frontale botsing met topsnelheid de klap kon opvangen zonder dat ik of de andere ten val kwam.''
Op de schaatsbaan realiseerde Marc Dutroux zijn grote droom: erkenning krijgen. Iets waar hij thuis naar eigen zeggen altijd een groot gebrek aan had. De jonge meisjes op de schaatsbaan keken naar hem op en flirtten met hem. Geen enkele van de vele meisje die hem toen gekend hebben, kan een kwaad woord kwijt over Dutroux. ,,Zijn manier van schaatsen trok de aandacht, vooral van de meisjes'', herinnert Martine V. zich in pv 100239/98. ,,Bovendien was hij aangenaam in de omgang. Hij lachte, maakte plezier en kon over alles meepraten. Ik heb hem voorgesteld om samen met mij uit te gaan. Hij antwoordde dat hij me liever hield als vriendin dan als 'lief'.''
Op het moment dat hij Martine V. leerde kennen, was Marc Dutroux al getrouwd met Françoise D., een andere verovering van de schaatsbaan. Hij leerde Françoise, een weeskind, in 1974 kennen op de ijsbaan van La Louvière. De manier waarop, zou niet misstaan in een zeemzoete tv-film. Françoise schaatste hand in hand met drie vriendinnen en Marc Dutroux bracht hen 'per ongeluk' ten val. Daarna gingen ze met zijn allen samen iets drinken. Het ijs was gebroken.
Marc Dutroux wilde onmiddellijk trouwen, maar dat mocht Françoise niet van de man van haar zus. Ze moest wachten tot ze achttien was. Dutroux was al sinds zijn zestiende het ouderlijke huis uit en woonde een tijdlang samen met een oudere homoseksueel. Dutroux liet de man betalen voor seksuele gunsten.
Françoise D. herinnert zich nog heel goed de tijd dat ze niet getrouwd waren. ,,Als ik bij hem op bezoek ging, ruimde ik heel het huis op. Hij deed niets. Het was altijd veel werk, omdat hij zelf heel de week niets had gedaan. Omdat ik hem graag zag, vond ik dat normaal.''
Marc en Françoise trouwden twee jaar later dan toch, op de verjaardag van Françoise. Ze gingen eerst wonen in Onoz, later in Haine-Saint-Pierre, vlak bij de zus van Françoise.
Françoise raakte al meteen na hun huwelijk zwanger. ,,Ik was er nog niet rijp voor, maar ik heb toch die verantwoordelijkheid aanvaard'', schrijft Dutroux. ,,Ik heb alles geleerd wat ik kon over de zwangerschap. Ik heb er vooral op gelet dat Françoise een evenwichtige voeding kreeg en dat ze zich niet te buiten ging aan excessen die gevolgen hebben voor moeder en kind, zoals zwangerschapsstriemen. Ik heb er onder meer op gelet dat ze niet begon te eten voor twee, zoals moeders vaak doen.''
Françoise D. drukte het tijdens haar ondervragingen iets prozaïscher uit. ,,Hij was gewelddadig. Hij verweet me van alles en nog wat. Hij zei dat het enige wat me nog interesseerde, mijn dikke buik was. Ik had de indruk dat hij jaloers was. Mijn eerste vuistslag kreeg ik toen ik zes maanden zwanger was.''
,,Maar'', zo voegde Françoise Dubois eraan toe. ,,als hij voelde dat hij zich niet meer zou kunnen beheersen , zei hij me wel eerst mijn bril af te zetten.''
Marc Dutroux kreeg twee zonen bij Françoise D., Dany (juli 1977) en Xavier (mei 1979). Beide kinderen zijn ondertussen van familienaam veranderd. Marc Dutroux heeft zich nooit om zijn kinderen bekommerd, net zoals zijn vader, Victor, zich vroeger nooit om hem had bekommerd. Hij had, zo vertelt Françoise D., zijn eigen theorie over kinderen.
,,Hij zei: 'Kinderen zijn zoals larven. Ze vragen altijd maar aandacht.' Toen ze klein waren, moest ik ze in een aparte kamper stoppen terwijl hij naar de televisie keek. Hij zei ook dat ik niet te veel goeie dingen aan de kinderen moest geven. Anders zouden ze later nergens nog mee tevreden zijn. Met Sinterklaas mocht ik geen cadeautjes kopen. Ik moest liegen en zeggen dat ik ze gekregen had.''
In de kast had Marc Dutroux voor zichzelf een pot choco staan, voor de kinderen heeft hij een aparte pot, aangelengd met olie.
Marc Dutroux en zijn vrouw groeiden al heel snel uit elkaar. Dutroux heeft ook daar een uitleg voor. ,,Ik evolueerde op het fysieke en intellectuele vlak. Françoise niet. Zij roestte helemaal vast in wat ik een onpeilbaar leeg bestaan vond.''
En dus ging Dutroux opnieuw op zoek naar vrouwelijk schoon op de schaatsbaan. Vaak nam hij zelfs zijn caravan mee naar schaatsbanen in het hele land, als hij daar een weekend lang wilde rondhangen. Een caravan was makkelijk om in te overnachten en om zijn veroveringen te verwennen. Het kostte Dutroux geen enkele moeite om zijn gading te vinden op de ijsbaan. ,,Ik was zo goed op het ijs dat ik het idool werd van al de jonge schaatsstertjes. Ik had het moeilijk om niet in te gaan op de avances van de meisjes die me bevielen.''
Dutroux beleefde op de schaatsbaan de ene flirt na de andere. Zijn meest standvastige maîtresse was zonder twijfel Monique W., die hij leerde kennen in 1976, toen hij twintig was en zij veertien. Met haar zou hij een losse relatie behouden tot begin jaren negentig. Toen Marc Dutroux in 1989 een eerste keer veroordeeld werd voor een brutale reeks verkrachtingen die hij in 1985 had gepleegd, bleef Monique W. hem trouw bezoeken. Als Dutroux penitentiair verlof had, trok hij naar Monique W. Ze geloofde niet dat Marc schuldig was. ,,Omdat hij tegen mij altijd lief was geweest. Hij hield zijn onschuld vol en ik geloofde hem.''
Monique W. maakte zich al op haar veertiende niet te veel illusies over de standvastigheid van de liefde van Marc Dutroux. ,,In die periode ('76-'86) had hij al een voorkeur voor meisjes tussen 13 en 16 jaar oud. Heel dunne kindvrouwtjes. Ik heb geregeld meegemaakt dat hij flirtte met andere meisjes. Vrienden vertelden me dat Marc nog vriendinnen had, op elke ijsbaan een andere.''
Dutroux zei tegen Monique W. niet dat hij getrouwd was. ,,Maar ik wist het en het kon me niet schelen'', zegt W. Later bekende Dutroux haar uiteindelijk wel dat hij getrouwd was.
In juni 1979 kwam het tot een incident toen Monique W. en haar ouders plots voor de deur stonden bij Françoise D. Vader W. wilde weten of het klopte wat Marc bij hem thuis was komen zeggen, namelijk dat hij en Françoise aan het scheiden waren. Maar Françoise D. wist niet dat haar echtgenoot een relatie had, en nog minder dat hij wou scheiden. Dutroux kon haar sussen met de belofte dat Monique W. een beetje te hard van stapel was gelopen.
Het bizarre liefdesleven van Marc Dutroux
,,Een mooie jongen, een charmeur en een opschepper.'' Zo wordt Marc Dutroux bijna altijd omschreven door de tientallen vrouwen die zijn pad hebben gekruist. Maar als hij zijn zin had gekregen, liet hij zijn ware gezicht zien: gewelddadig, gierig en extreem egoïstisch. ,,Ik evolueerde op lichamelijk en intellectueel vlak. Zij konden niet volgen.'' Deze schets van het bizarre liefdesleven van Marc Dutroux is gebaseerd op tientallen getuigenissen uit het gerechtelijk dossier.
WETEND wat we vandaag weten, kan het vreemd lijken, maar Marc Dutroux (47) heeft in zijn leven nooit een gebrek aan vrouwelijke belangstelling gehad. Op zijn zeventiende was Dutroux al een volbloed charmeur en mooiprater, die aan elke vinger een dwepend pubermeisje had hangen. Zijn grootste troef op het amoureuze vlak was zijn schaatskunst. Aan zijn onovertroffen pirouettes op het ijs had hij alle vrouwen in zijn leven te danken: zijn twee echtgenotes, Michelle Martin en Françoise D., en een rist minnaressen.
Dutroux begon te schaatsen in 1973, in de Patinoire de l'Olympic in Montignies, bij Charleroi. Volgens iedereen die hem aan het werk zag, was hij een begenadigd schaatser. Hij groeide al snel uit tot de beste van de schaatsbaan. Dutroux was goed, en dat wist hij zelf beter dan wie ook. In het moraliteitsverslag dat de speurders over hem maakten, stellen ze hem vragen over zijn grote passie. In zijn schriftelijke antwoorden weidt hij bladzijden lang in lyrische bewoordingen uit over de schoonheid van het schaatsen en -- vooral -- zijn onovertroffen capaciteiten op de schaatsbaan.
Over zichzelf zegt hij: ,,Ik was de beste schaatser op de baan. De te kloppen man. Ze noemden mij het elastiek , omdat ik een acrobaat was op schaatsen. Ik had zo'n hoog niveau bereikt dat ik zelfs bij een frontale botsing met topsnelheid de klap kon opvangen zonder dat ik of de andere ten val kwam.''
Op de schaatsbaan realiseerde Marc Dutroux zijn grote droom: erkenning krijgen. Iets waar hij thuis naar eigen zeggen altijd een groot gebrek aan had. De jonge meisjes op de schaatsbaan keken naar hem op en flirtten met hem. Geen enkele van de vele meisje die hem toen gekend hebben, kan een kwaad woord kwijt over Dutroux. ,,Zijn manier van schaatsen trok de aandacht, vooral van de meisjes'', herinnert Martine V. zich in pv 100239/98. ,,Bovendien was hij aangenaam in de omgang. Hij lachte, maakte plezier en kon over alles meepraten. Ik heb hem voorgesteld om samen met mij uit te gaan. Hij antwoordde dat hij me liever hield als vriendin dan als 'lief'.''
Op het moment dat hij Martine V. leerde kennen, was Marc Dutroux al getrouwd met Françoise D., een andere verovering van de schaatsbaan. Hij leerde Françoise, een weeskind, in 1974 kennen op de ijsbaan van La Louvière. De manier waarop, zou niet misstaan in een zeemzoete tv-film. Françoise schaatste hand in hand met drie vriendinnen en Marc Dutroux bracht hen 'per ongeluk' ten val. Daarna gingen ze met zijn allen samen iets drinken. Het ijs was gebroken.
Marc Dutroux wilde onmiddellijk trouwen, maar dat mocht Françoise niet van de man van haar zus. Ze moest wachten tot ze achttien was. Dutroux was al sinds zijn zestiende het ouderlijke huis uit en woonde een tijdlang samen met een oudere homoseksueel. Dutroux liet de man betalen voor seksuele gunsten.
Françoise D. herinnert zich nog heel goed de tijd dat ze niet getrouwd waren. ,,Als ik bij hem op bezoek ging, ruimde ik heel het huis op. Hij deed niets. Het was altijd veel werk, omdat hij zelf heel de week niets had gedaan. Omdat ik hem graag zag, vond ik dat normaal.''
Marc en Françoise trouwden twee jaar later dan toch, op de verjaardag van Françoise. Ze gingen eerst wonen in Onoz, later in Haine-Saint-Pierre, vlak bij de zus van Françoise.
Françoise raakte al meteen na hun huwelijk zwanger. ,,Ik was er nog niet rijp voor, maar ik heb toch die verantwoordelijkheid aanvaard'', schrijft Dutroux. ,,Ik heb alles geleerd wat ik kon over de zwangerschap. Ik heb er vooral op gelet dat Françoise een evenwichtige voeding kreeg en dat ze zich niet te buiten ging aan excessen die gevolgen hebben voor moeder en kind, zoals zwangerschapsstriemen. Ik heb er onder meer op gelet dat ze niet begon te eten voor twee, zoals moeders vaak doen.''
Françoise D. drukte het tijdens haar ondervragingen iets prozaïscher uit. ,,Hij was gewelddadig. Hij verweet me van alles en nog wat. Hij zei dat het enige wat me nog interesseerde, mijn dikke buik was. Ik had de indruk dat hij jaloers was. Mijn eerste vuistslag kreeg ik toen ik zes maanden zwanger was.''
,,Maar'', zo voegde Françoise Dubois eraan toe. ,,als hij voelde dat hij zich niet meer zou kunnen beheersen , zei hij me wel eerst mijn bril af te zetten.''
Marc Dutroux kreeg twee zonen bij Françoise D., Dany (juli 1977) en Xavier (mei 1979). Beide kinderen zijn ondertussen van familienaam veranderd. Marc Dutroux heeft zich nooit om zijn kinderen bekommerd, net zoals zijn vader, Victor, zich vroeger nooit om hem had bekommerd. Hij had, zo vertelt Françoise D., zijn eigen theorie over kinderen.
,,Hij zei: 'Kinderen zijn zoals larven. Ze vragen altijd maar aandacht.' Toen ze klein waren, moest ik ze in een aparte kamper stoppen terwijl hij naar de televisie keek. Hij zei ook dat ik niet te veel goeie dingen aan de kinderen moest geven. Anders zouden ze later nergens nog mee tevreden zijn. Met Sinterklaas mocht ik geen cadeautjes kopen. Ik moest liegen en zeggen dat ik ze gekregen had.''
In de kast had Marc Dutroux voor zichzelf een pot choco staan, voor de kinderen heeft hij een aparte pot, aangelengd met olie.
Marc Dutroux en zijn vrouw groeiden al heel snel uit elkaar. Dutroux heeft ook daar een uitleg voor. ,,Ik evolueerde op het fysieke en intellectuele vlak. Françoise niet. Zij roestte helemaal vast in wat ik een onpeilbaar leeg bestaan vond.''
En dus ging Dutroux opnieuw op zoek naar vrouwelijk schoon op de schaatsbaan. Vaak nam hij zelfs zijn caravan mee naar schaatsbanen in het hele land, als hij daar een weekend lang wilde rondhangen. Een caravan was makkelijk om in te overnachten en om zijn veroveringen te verwennen. Het kostte Dutroux geen enkele moeite om zijn gading te vinden op de ijsbaan. ,,Ik was zo goed op het ijs dat ik het idool werd van al de jonge schaatsstertjes. Ik had het moeilijk om niet in te gaan op de avances van de meisjes die me bevielen.''
Dutroux beleefde op de schaatsbaan de ene flirt na de andere. Zijn meest standvastige maîtresse was zonder twijfel Monique W., die hij leerde kennen in 1976, toen hij twintig was en zij veertien. Met haar zou hij een losse relatie behouden tot begin jaren negentig. Toen Marc Dutroux in 1989 een eerste keer veroordeeld werd voor een brutale reeks verkrachtingen die hij in 1985 had gepleegd, bleef Monique W. hem trouw bezoeken. Als Dutroux penitentiair verlof had, trok hij naar Monique W. Ze geloofde niet dat Marc schuldig was. ,,Omdat hij tegen mij altijd lief was geweest. Hij hield zijn onschuld vol en ik geloofde hem.''
Monique W. maakte zich al op haar veertiende niet te veel illusies over de standvastigheid van de liefde van Marc Dutroux. ,,In die periode ('76-'86) had hij al een voorkeur voor meisjes tussen 13 en 16 jaar oud. Heel dunne kindvrouwtjes. Ik heb geregeld meegemaakt dat hij flirtte met andere meisjes. Vrienden vertelden me dat Marc nog vriendinnen had, op elke ijsbaan een andere.''
Dutroux zei tegen Monique W. niet dat hij getrouwd was. ,,Maar ik wist het en het kon me niet schelen'', zegt W. Later bekende Dutroux haar uiteindelijk wel dat hij getrouwd was.
In juni 1979 kwam het tot een incident toen Monique W. en haar ouders plots voor de deur stonden bij Françoise D. Vader W. wilde weten of het klopte wat Marc bij hem thuis was komen zeggen, namelijk dat hij en Françoise aan het scheiden waren. Maar Françoise D. wist niet dat haar echtgenoot een relatie had, en nog minder dat hij wou scheiden. Dutroux kon haar sussen met de belofte dat Monique W. een beetje te hard van stapel was gelopen.