Goodnight
27-03-04, 10:50
Herhaalt de geschiedenis zich? In de jaren zeventig en tachtig wilden Israëlische regeringen onder geen beding praten met de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO), omdat het een terroristische organisatie was, die uit was op de vernietiging van Israël.
De eerste jaren van haar bestaan zag de PLO, omgekeerd, niets in gesprekken met ‘de zionistische entiteit’, zoals Israël werd genoemd, onder meer omdat elke vorm van onderhandelen een verkapte erkenning van Israël zou inhouden. Uiteindelijk is, na een ingewikkeld proces, het tij gekeerd -aan beide zijden- en slaagden partijen er in 1993 in de Akkoorden van Oslo te sluiten.
Zijn de positie en standpunten van Hamas een herhaling van die van de PLO in de jaren zeventig en tachtig? Stelt de Israëlische regering zich tegen Hamas net zo op als haar voorgangers zich tegen de PLO opstelden? Jazeker, als het gaat om de felheid waarmee men elkaar naar het leven staat.
Maar ook als het gaat om het perspectief op de lange termijn?
Die felheid was en is niet mis. Zo verklaarde Rantisi, inmiddels uitverkoren tot een van de opvolgers van de vermoorde sjeik Yassin, dat er geen ‘onschuldige Israëli’ bestaan. Alle Israëli zijn zionisten, en dus per definitie ‘schuldig’ omdat zij Rantisi’s land- Palestina- bewonen.
Zo ver ging Yassin niet. In zijn uitingen kon nog de bereidheid worden bespeurd tot een vorm van vergelijk, omdat hij de voorwaarden formuleerde voor het beëindigen van de (zelf)-moordaanslagen.
Voor Rantisi ligt dat anders: hij neemt alleen genoegen met het verdwijnen van de staat Israel.
“ De intifada zal doorgaan totdat de laatste zionist is verdreven.”
Aan Israëlische kant heeft premier Sjaron meer weg van Rantisi dan van Yassin.Maandag noemde hij het ‘het vanzelfsprekende recht van het joodse volk jacht te maken op diegenen die dat volk willen vernietigen’. Zijn verklaring zegt veel over zijn kijk op de Palestijnen..Palestijnen beminnen het leven niet.Vertel dat aan de huilende moeders.
De implicatie van zijn uitspraak is dat iedere Palestijn die niet danst naar het pijpen van deze generaal, iedere Palestijn die de euvele moed heeft zich te keren tegen de bezetting vogelvrij is. Dat klinkt onheilspellend, en zal het ook blijken te zijn. Wat is behouden alle historische en rationele argumenten van partijen om hun gelijk te bewijzen, het decor waartegen zij elkaar waarnemen? Het lijkt er sterk op dat zowel Israëli als Palestijnen er van overtuigd zijn dat de ander enkel uit is op vernietiging van de wederpartij. Beide zijden en hun supporters presenteren hun beleid en daden dan ook als een vorm van zelfverdediging. , als een gevecht om het naakte bestaan, om te overleven als staat, volk en individu. In dat gevecht is vrijwel alles geoorloofd.
Al die jaren zijn de Israëli er verreweg het beste in geslaagd hun zaak op deze wijze over het voetlicht te brengen, althans in de westerse politieke opinie en bij Westerse regeringen, de Amerikanen voorop.het vreselijke noodlot van de joden in de oorlog heeft opeenvolgende Israëlische regeringen daarbij – paradoxaal genoeg –enorm geholpen, net als de Amerikaanse schrik en woede over het al0Quaida-terrorisme.
Niettemin heeft zich onmiskenbaar een zekere – maar broze –verschuiving van de sympathie in de Europese publieke opinie voorgedaan in de richting van het Palestijnse volk.
Deze verschuiving is terecht. Immers, wat nog steeds onvoldoende is doorgedrongen, is dat Israël, verre van een in het nauw gedreven natie, een land dat de machtigste staat ter wereld al bijna 60 jaar tot trouwste bondgenoot heeft.daaraan ontleent het een vrijwel onwrikbare politieke en diplomatieke positie, in weerwil van alle kritiek van andere landen en internationale organisaties. Het is militair, economisch, financieel, op inlichtingsgebied, ja op elk gebied, de Palestijnen veruit de baas.
Wat bovenal over het hoofd wordt gezien, is dat de Israëlische bezetting, onder het mom van een zich teweerstellen tegen de vijand, een geheel op zichzelf staande politieke behelst van annexatie van land en hulpbronnen en voortgezette insnoering en indirecte verdrijving van de plaatselijke, Palestijnse bevolking.
Wat is de bezetting anders dan een aanschouwelijk 24-uurs les in onderdrukking en onrecht?
De bezetting, zeggen kritische Israëli, is de infrastructuur van de terreur.
Gaza wordt wel de grootste openluchtgevangenis ter wereld genoemd, de Westelijke Jordaan oever zal binnen afzienbare tijd die plaats overnemen. Omringende al dan niet verlichte dictaturen onderdrukken hun eigen bevolking, ‘het democratische Israël’ onderdrukt uit alle macht een nabuurvolk. Zijn hypermoderne leger terroriseert een hoofdzakelijk uit kleine boeren, handwerkslieden en middenstanders bestaand volk. Hoezo verheffend!
De catalogus van maatregelen die worden losgelaten op de Palestijnen, getuigt van sadisme en creativiteit: van verwoesten van een voedselpakhuis in Gaza, met daarin het voedsel voor 38.000 mensen voor een maand, tot het importeren van Australische koeien, om het Palestijnse land af te grazen.de duizenden doden, de honderduizenden omgehakte bomen, de vernielde rioleringen, de omgekieperde groenten- en fruitstalletjes, het is allemaal deel van de bezetting.
Twee dingen die slechts zijn, maar voor hoe lang nog? - verboden door de Amerikanen: Arafat fysiek uitschakelen en de Palestijnen zelf rechtstreeks militair uitzetten. Verder is alles toegestaan. Groot-Israel zal er komen, als het aan Sjarons coalitie ligt, Israëli en Palestijnen zijn door deze gewiekste cynicus tot gijzelaar en slachtoffer gemaakt van een als strijd tegen terreur vermomde annexatiepolitiek.
Wat heeft tegen die achtergrond een na de dood van Yassin geradicaliseerde Hamas de Palestijnen te bieden? Minder dan niets. Israël is door de Palestijnen niet te verslaan, deze Israëlische regering zal straks ook de pr-slag winnen, als de Palestijnen hun criminele en niemand ontziende, elke vorm van vertrouwen verwoestende moordaanslagen opvoeren.
Toch zullen het Pyrrusoverwinningen van Israël zijn, zolang het onderliggende probleem doorwoekert, zolang het Palestijnse recht op zelfbeschikking in een eigen staat wordt genegeerd.
In 1973, toen de gezamenlijke Arabische legers Israël niet op de knieën konden dwingen, heeft Arafat al begrepen dat dat de Palestijnen nimmer alleen zou lukken. Die les moet Rantisi en de zijnen opnieuw leren, als zij niet voor die tijd worden opgeblazen.En aan het eind van die les, als ook Sjarons knekels al lang in een eregraf rusten, komen er nieuwe Akkoorden van Oslo.
-door Jaap Hamburger-
-Parool zaterdag 27 maart 2004-
De eerste jaren van haar bestaan zag de PLO, omgekeerd, niets in gesprekken met ‘de zionistische entiteit’, zoals Israël werd genoemd, onder meer omdat elke vorm van onderhandelen een verkapte erkenning van Israël zou inhouden. Uiteindelijk is, na een ingewikkeld proces, het tij gekeerd -aan beide zijden- en slaagden partijen er in 1993 in de Akkoorden van Oslo te sluiten.
Zijn de positie en standpunten van Hamas een herhaling van die van de PLO in de jaren zeventig en tachtig? Stelt de Israëlische regering zich tegen Hamas net zo op als haar voorgangers zich tegen de PLO opstelden? Jazeker, als het gaat om de felheid waarmee men elkaar naar het leven staat.
Maar ook als het gaat om het perspectief op de lange termijn?
Die felheid was en is niet mis. Zo verklaarde Rantisi, inmiddels uitverkoren tot een van de opvolgers van de vermoorde sjeik Yassin, dat er geen ‘onschuldige Israëli’ bestaan. Alle Israëli zijn zionisten, en dus per definitie ‘schuldig’ omdat zij Rantisi’s land- Palestina- bewonen.
Zo ver ging Yassin niet. In zijn uitingen kon nog de bereidheid worden bespeurd tot een vorm van vergelijk, omdat hij de voorwaarden formuleerde voor het beëindigen van de (zelf)-moordaanslagen.
Voor Rantisi ligt dat anders: hij neemt alleen genoegen met het verdwijnen van de staat Israel.
“ De intifada zal doorgaan totdat de laatste zionist is verdreven.”
Aan Israëlische kant heeft premier Sjaron meer weg van Rantisi dan van Yassin.Maandag noemde hij het ‘het vanzelfsprekende recht van het joodse volk jacht te maken op diegenen die dat volk willen vernietigen’. Zijn verklaring zegt veel over zijn kijk op de Palestijnen..Palestijnen beminnen het leven niet.Vertel dat aan de huilende moeders.
De implicatie van zijn uitspraak is dat iedere Palestijn die niet danst naar het pijpen van deze generaal, iedere Palestijn die de euvele moed heeft zich te keren tegen de bezetting vogelvrij is. Dat klinkt onheilspellend, en zal het ook blijken te zijn. Wat is behouden alle historische en rationele argumenten van partijen om hun gelijk te bewijzen, het decor waartegen zij elkaar waarnemen? Het lijkt er sterk op dat zowel Israëli als Palestijnen er van overtuigd zijn dat de ander enkel uit is op vernietiging van de wederpartij. Beide zijden en hun supporters presenteren hun beleid en daden dan ook als een vorm van zelfverdediging. , als een gevecht om het naakte bestaan, om te overleven als staat, volk en individu. In dat gevecht is vrijwel alles geoorloofd.
Al die jaren zijn de Israëli er verreweg het beste in geslaagd hun zaak op deze wijze over het voetlicht te brengen, althans in de westerse politieke opinie en bij Westerse regeringen, de Amerikanen voorop.het vreselijke noodlot van de joden in de oorlog heeft opeenvolgende Israëlische regeringen daarbij – paradoxaal genoeg –enorm geholpen, net als de Amerikaanse schrik en woede over het al0Quaida-terrorisme.
Niettemin heeft zich onmiskenbaar een zekere – maar broze –verschuiving van de sympathie in de Europese publieke opinie voorgedaan in de richting van het Palestijnse volk.
Deze verschuiving is terecht. Immers, wat nog steeds onvoldoende is doorgedrongen, is dat Israël, verre van een in het nauw gedreven natie, een land dat de machtigste staat ter wereld al bijna 60 jaar tot trouwste bondgenoot heeft.daaraan ontleent het een vrijwel onwrikbare politieke en diplomatieke positie, in weerwil van alle kritiek van andere landen en internationale organisaties. Het is militair, economisch, financieel, op inlichtingsgebied, ja op elk gebied, de Palestijnen veruit de baas.
Wat bovenal over het hoofd wordt gezien, is dat de Israëlische bezetting, onder het mom van een zich teweerstellen tegen de vijand, een geheel op zichzelf staande politieke behelst van annexatie van land en hulpbronnen en voortgezette insnoering en indirecte verdrijving van de plaatselijke, Palestijnse bevolking.
Wat is de bezetting anders dan een aanschouwelijk 24-uurs les in onderdrukking en onrecht?
De bezetting, zeggen kritische Israëli, is de infrastructuur van de terreur.
Gaza wordt wel de grootste openluchtgevangenis ter wereld genoemd, de Westelijke Jordaan oever zal binnen afzienbare tijd die plaats overnemen. Omringende al dan niet verlichte dictaturen onderdrukken hun eigen bevolking, ‘het democratische Israël’ onderdrukt uit alle macht een nabuurvolk. Zijn hypermoderne leger terroriseert een hoofdzakelijk uit kleine boeren, handwerkslieden en middenstanders bestaand volk. Hoezo verheffend!
De catalogus van maatregelen die worden losgelaten op de Palestijnen, getuigt van sadisme en creativiteit: van verwoesten van een voedselpakhuis in Gaza, met daarin het voedsel voor 38.000 mensen voor een maand, tot het importeren van Australische koeien, om het Palestijnse land af te grazen.de duizenden doden, de honderduizenden omgehakte bomen, de vernielde rioleringen, de omgekieperde groenten- en fruitstalletjes, het is allemaal deel van de bezetting.
Twee dingen die slechts zijn, maar voor hoe lang nog? - verboden door de Amerikanen: Arafat fysiek uitschakelen en de Palestijnen zelf rechtstreeks militair uitzetten. Verder is alles toegestaan. Groot-Israel zal er komen, als het aan Sjarons coalitie ligt, Israëli en Palestijnen zijn door deze gewiekste cynicus tot gijzelaar en slachtoffer gemaakt van een als strijd tegen terreur vermomde annexatiepolitiek.
Wat heeft tegen die achtergrond een na de dood van Yassin geradicaliseerde Hamas de Palestijnen te bieden? Minder dan niets. Israël is door de Palestijnen niet te verslaan, deze Israëlische regering zal straks ook de pr-slag winnen, als de Palestijnen hun criminele en niemand ontziende, elke vorm van vertrouwen verwoestende moordaanslagen opvoeren.
Toch zullen het Pyrrusoverwinningen van Israël zijn, zolang het onderliggende probleem doorwoekert, zolang het Palestijnse recht op zelfbeschikking in een eigen staat wordt genegeerd.
In 1973, toen de gezamenlijke Arabische legers Israël niet op de knieën konden dwingen, heeft Arafat al begrepen dat dat de Palestijnen nimmer alleen zou lukken. Die les moet Rantisi en de zijnen opnieuw leren, als zij niet voor die tijd worden opgeblazen.En aan het eind van die les, als ook Sjarons knekels al lang in een eregraf rusten, komen er nieuwe Akkoorden van Oslo.
-door Jaap Hamburger-
-Parool zaterdag 27 maart 2004-