Zwarte Schaap
02-04-04, 14:31
Officiële eerste Turk blijft vreemdeling
Van onze verslaggever Iñaki Oñorbe Genovesi
ROTTERDAM - Zijn Nederlands is vlekkeloos. Zijn voorkomen onberispelijk. Een driedelig pak van Van Gils met zijden stropdas. Ook aan de ontmoetingsplek valt weinig af te dingen: het café op de tweede etage van De Bijenkorf. Hollandser kan bijna niet.
Maar zeg tegen Necati Genç alsjeblieft niet dat hij is ingeburgerd. Hij gruwt van het woord. Hij is ook niet geïntegreerd. Op en top Turk is hij. Dat zal de 72-jarige gepensioneerde tolk altijd blijven. Domweg omdat Nederland nooit van hem heeft willen houden. En dat doet pijn.
Genç is de eerste Turkse migrant in Nederland. Dat bleek na onderzoek begin jaren tachtig. Hij woont al vanaf 1960 in Rotterdam. Ruim voordat de eerste Turkse gastarbeiders hun geluk in Nederland kwamen zoeken. Hadden ze het maar nooit gedaan, verzucht hij.
Nee, Genç zul je morgen niet tegenkomen op de herdenking van veertig jaar Turkse migratie naar Nederland. Wat hem betreft valt er niks te vieren. Of wil iemand beweren dat de 340 duizend mensen van Turkse afkomst het hier zo goed hebben?
Veel Turkse gezinnen zijn hier uit elkaar gevallen. Duizenden mannen en vrouwen leven in een isolement. Werkloze Turkse jongeren zitten in de criminaliteit of zwichten voor de verlokkingen van het moslimfundamentalisme. Intussen hakt de politiek met vijandige retoriek op ze in.
Het merendeel van de Turken voelt zich hier niet meer thuis. Hij ook niet. Herhaaldelijk bezoekt Genç zijn geboortedorp Karaçukur. Een verzameling boerderijen in de bergen. Waar bewoners lappen dragen in plaats van schoenen. En eten elke dag weer een geschenk is.
Toch zou hij liever daar wonen. Omdat hij zich daar niet elke dag beledigd hoeft te voelen. Daar is hij een mens. En niet zoals in de ogen van veel Nederlanders simpel en minderwaardig. Hier moeten Turken verplicht op cursus. Mogen niet eens hun eigen partner kiezen. En voelen zich na al die jaren nog steeds niet welkom.
Natuurlijk is Genç trots op zijn succesvolle landgenoten. Op de Turkse advocaten, artsen en parlementsleden in Nederland. De eenlingen die het net als hij op eigen kracht hebben weten te redden. Het gaat hem om de anderen. Ook zij verdienen na veertig jaar een eerlijke kans.
Bron: De Volkskrant 02/04/04
Van onze verslaggever Iñaki Oñorbe Genovesi
ROTTERDAM - Zijn Nederlands is vlekkeloos. Zijn voorkomen onberispelijk. Een driedelig pak van Van Gils met zijden stropdas. Ook aan de ontmoetingsplek valt weinig af te dingen: het café op de tweede etage van De Bijenkorf. Hollandser kan bijna niet.
Maar zeg tegen Necati Genç alsjeblieft niet dat hij is ingeburgerd. Hij gruwt van het woord. Hij is ook niet geïntegreerd. Op en top Turk is hij. Dat zal de 72-jarige gepensioneerde tolk altijd blijven. Domweg omdat Nederland nooit van hem heeft willen houden. En dat doet pijn.
Genç is de eerste Turkse migrant in Nederland. Dat bleek na onderzoek begin jaren tachtig. Hij woont al vanaf 1960 in Rotterdam. Ruim voordat de eerste Turkse gastarbeiders hun geluk in Nederland kwamen zoeken. Hadden ze het maar nooit gedaan, verzucht hij.
Nee, Genç zul je morgen niet tegenkomen op de herdenking van veertig jaar Turkse migratie naar Nederland. Wat hem betreft valt er niks te vieren. Of wil iemand beweren dat de 340 duizend mensen van Turkse afkomst het hier zo goed hebben?
Veel Turkse gezinnen zijn hier uit elkaar gevallen. Duizenden mannen en vrouwen leven in een isolement. Werkloze Turkse jongeren zitten in de criminaliteit of zwichten voor de verlokkingen van het moslimfundamentalisme. Intussen hakt de politiek met vijandige retoriek op ze in.
Het merendeel van de Turken voelt zich hier niet meer thuis. Hij ook niet. Herhaaldelijk bezoekt Genç zijn geboortedorp Karaçukur. Een verzameling boerderijen in de bergen. Waar bewoners lappen dragen in plaats van schoenen. En eten elke dag weer een geschenk is.
Toch zou hij liever daar wonen. Omdat hij zich daar niet elke dag beledigd hoeft te voelen. Daar is hij een mens. En niet zoals in de ogen van veel Nederlanders simpel en minderwaardig. Hier moeten Turken verplicht op cursus. Mogen niet eens hun eigen partner kiezen. En voelen zich na al die jaren nog steeds niet welkom.
Natuurlijk is Genç trots op zijn succesvolle landgenoten. Op de Turkse advocaten, artsen en parlementsleden in Nederland. De eenlingen die het net als hij op eigen kracht hebben weten te redden. Het gaat hem om de anderen. Ook zij verdienen na veertig jaar een eerlijke kans.
Bron: De Volkskrant 02/04/04