Marsipulami
07-05-04, 01:08
Emotievolle thuiskomst van ontvoerde Iraans-Belgische meisjes
,,Vrijheidsgevoel is onbeschrijfelijk''
Van onze redacteur
Sara Pourhashemi (6) bleef dicht bij haar moeder Zahra na haar aankomst op de luchthaven van Zaventem.
ZAVENTEM - ,,Ik heb tijdens dit hele dossier niet gedacht als een politicus maar als een papa.'' Perfecte oneliner van minister van Buitenlandse Zaken Louis Michel gisterenmorgen op Zaventem, bij de blijde intrede van de Iraanse meisjes.
DE blinkende minister: ,,Dit is een dag van puur geluk''. De stralende moeder: ,,Ik ben de wanhoop nabij geweest. Ik besef nog niet ten volle dat het allemaal goed is afgelopen. Dank, dank aan iedereen.'' Dochter Yasmine: ,, Het gevoel van bevrijding dat ik nu ervaar, is onbeschrijflijk.''
Het waren woensdagmorgen op Zaventem allemaal blije mensen die de positieve ontknoping van het Pourhashemi-dossier konden melden. Een relaas, met terug- en vooruitblik.
De feiten.Tijdens hun studies geneeskunde in België, twintig jaar terug, treden de Iraniërs Shahab Salami en Zahra Pourhashemi in het huwelijk. Hij, Shahab, slaagt er niet in zijn studies af te maken. Zij, Zahra, wordt een succesvolle arts in Luik. Ze krijgen twee dochtertjes, Sara en Yasmine. In 2001 leiden huwelijksproblemen tot een echtscheiding. Een Belgische rechtbank wijst het hoederecht toe aan moeder Zahra.
Eind augustus 2003, tijdens een vakantie in Griekenland, dwingt vader Shahab zijn twee dochters op een vliegtuig te stappen richting Iran. Op 4 september 2003 vaardigt het parket van Luik een internationaal arrestatiebevel tegen de vader uit wegens ontvoering.
Op 2 december 2003 slagen de meisjes erin hun appartement in Teheran te ontvluchten. Ze zoeken en vinden toevlucht op de Belgische ambassade. Het ontwarren van een zeer ingewikkelde juridische-diplomatieke-humanitaire knoop kan beginnen.
De problemen. De Conventie van Den Haag van 1980, over parentele ontvoeringen, is niet door Iran ondertekend en is dus niet van toepassing. De toewijzing van het hoederecht aan de moeder door een Belgische rechtbank is niet bekrachtigd door een Iraanse rechter. Ook de echtscheidingsprocedure in Iran tussen Shahab en Zahra is nog lopende. Daardoor behoudt de vader volgens de Iraanse wet het hoederecht over Yasmine en Sara, en zelfs het hoederecht over zijn echtgenote.
In het Iraanse rechtssysteem is voor alle beslissingen over de rechtspositie van de kinderen bovendien de toestemming van de vader nodig. Zolang die alle medewerking weigert, zit de zaak muurvast. De dubbele nationaliteit van de ouders en de kinderen bemoeilijkt de zaak nog eens extra: ons land beschouwt ze als Belgen, de Iraanse overheid als Iraniërs.
De oplossing.Die komt er dankzij diplomatieke spitstechnologie, die volgens Michel steunde op twee basiselementen: ,,Een vertrouwensrelatie met mijn Iraanse collega-minister van Buitenlandse Zaken Kharrazi, opgebouwd de voorbije vijf jaar. En een diep respect voor de sociaal-religieus-juridische verschillen tussen beide culturen.''
Dat laatste moet onder meer slaan op de gezamenlijke bedevaartstrip naar Mekka die vader Shahab en moeder Zahra zopas maakten. Na één dag hereniging met haar twee dochtertjes op de ambassade - ,,we knuffelden mekaar bijna dood'' - trok Zahra met haar ex-man van 18 april tot 4 mei op een soort ,,rituele echtscheidingsreis'' naar de voor moslims meest heilige plaats. ,,De acht maanden onzekerheid waren een hel'', aldus moeder Zahra, ,,maar tijdens die trip heb ik mijn haatgevoelens en vooroordelen kunnen wegzuiveren en vergiffenis kunnen schenken''.
Terug in Teheran, dinsdag, regelde een Iraanse notaris contractueel de laatste cruciale echtscheiding- en hoederechtbreekpunten. Zahra Pourhashemi: ,,Ja, ook voor de Iraanse wet zijn we nu officieel gescheiden.'' Louis Michel: ,,En de Iraanse vader heeft ook formeel het hoederecht over de kinderen afgestaan. Het spreekt vanzelf dat hij wèl bezoekrecht heeft, zowel in Iran als in België.''
Eén punt wilde Michel extra benadrukken: ,,Op geen enkele manier zijn er in dit dossier financiële compensaties beloofd.''
De toekomst. Terwijl de 6-jarige Sara, overdonderd door de massale mediabelangstelling, soelaas zocht op de schoot van haar moeder en sprakeloos bleef, sprak haar oudere zus Yasmine (15) zonder schroom. ,,Ik heb me de voorbije maanden talloze keren wanhopig gevoeld'', bekende ze. ,,Maar ik móest me sterk houden, al was het maar vanwege mijn kleine zus. En zodra we op de ambassade waren, was er gelukkig het Internet voor de contacten met mijn moeder en de klasgenoten in Luik.''
,,Klopt'', aldus Philippe Binet, leraar aan het Collège Saint-Louis in Luik. ,,Het was een vast ochtendritueel in de klas: aanloggen en even msn'en met Yasmine. Naast het onderwijs dat ze kreeg van privé-leraars en het ambassadepersoneel in Teheran, stuurden wij haar ook via 'diplomatieke valies' boeken en cursussen op. Ik ga ervan uit dat ze straks normaal haar examens kan afleggen.''
Yasmine, die door minister Michel werd geprezen voor haar volwassenheid en weerstandsvermogen, ging ook de delicatere vragen niet uit de weg. Of ze uit eigen beweging haar vader in Iran zou bezoeken en of ze daarvoor geen schrik had? ,,Schrik? Neen. Hij heeft vergiffenis gevraagd. Maar of en hoe snel ik nog eens naar Iran terugkeer, dat weet ik nog niet.''
Geen unicum.Het geval van de zusjes Yasmine en Sara Pourhashemi is geen unicum. ,,Helaas niet'', verzuchtte minister van Buitenlandse Zaken Louis Michel. ,,Er lopen zo'n 600 vergelijkbare dossiers waarbij uit de echt gescheiden partners mekaar het hoederecht betwisten en tot 'ontvoering' van kinderen overgaan. Elk op hun manier zijn die dossiers ingewikkeld om op te lossen.''
Op de vraag of hij en zijn diplomaten in de toekomst nog zoveel energie in één zaak kunnen steken zoals het geval was in de zaak-Pourhashemi, aarzelde Michel geen seconde: ,,Natuurlijk wel. Dit dossier heeft me nog meer doen beseffen hoe broodnodig dat is. Voor het welzijn en het geluk van kinderen is geen inspanning te veel. Zo denk ik aan een speciaal fonds voor bezoekrecht en extra opleiding voor jonge diplomaten om dit delicaat soort werk te begeleiden.''
07/05/2004 Frans Vandeputte
©Copyright De Standaard
,,Vrijheidsgevoel is onbeschrijfelijk''
Van onze redacteur
Sara Pourhashemi (6) bleef dicht bij haar moeder Zahra na haar aankomst op de luchthaven van Zaventem.
ZAVENTEM - ,,Ik heb tijdens dit hele dossier niet gedacht als een politicus maar als een papa.'' Perfecte oneliner van minister van Buitenlandse Zaken Louis Michel gisterenmorgen op Zaventem, bij de blijde intrede van de Iraanse meisjes.
DE blinkende minister: ,,Dit is een dag van puur geluk''. De stralende moeder: ,,Ik ben de wanhoop nabij geweest. Ik besef nog niet ten volle dat het allemaal goed is afgelopen. Dank, dank aan iedereen.'' Dochter Yasmine: ,, Het gevoel van bevrijding dat ik nu ervaar, is onbeschrijflijk.''
Het waren woensdagmorgen op Zaventem allemaal blije mensen die de positieve ontknoping van het Pourhashemi-dossier konden melden. Een relaas, met terug- en vooruitblik.
De feiten.Tijdens hun studies geneeskunde in België, twintig jaar terug, treden de Iraniërs Shahab Salami en Zahra Pourhashemi in het huwelijk. Hij, Shahab, slaagt er niet in zijn studies af te maken. Zij, Zahra, wordt een succesvolle arts in Luik. Ze krijgen twee dochtertjes, Sara en Yasmine. In 2001 leiden huwelijksproblemen tot een echtscheiding. Een Belgische rechtbank wijst het hoederecht toe aan moeder Zahra.
Eind augustus 2003, tijdens een vakantie in Griekenland, dwingt vader Shahab zijn twee dochters op een vliegtuig te stappen richting Iran. Op 4 september 2003 vaardigt het parket van Luik een internationaal arrestatiebevel tegen de vader uit wegens ontvoering.
Op 2 december 2003 slagen de meisjes erin hun appartement in Teheran te ontvluchten. Ze zoeken en vinden toevlucht op de Belgische ambassade. Het ontwarren van een zeer ingewikkelde juridische-diplomatieke-humanitaire knoop kan beginnen.
De problemen. De Conventie van Den Haag van 1980, over parentele ontvoeringen, is niet door Iran ondertekend en is dus niet van toepassing. De toewijzing van het hoederecht aan de moeder door een Belgische rechtbank is niet bekrachtigd door een Iraanse rechter. Ook de echtscheidingsprocedure in Iran tussen Shahab en Zahra is nog lopende. Daardoor behoudt de vader volgens de Iraanse wet het hoederecht over Yasmine en Sara, en zelfs het hoederecht over zijn echtgenote.
In het Iraanse rechtssysteem is voor alle beslissingen over de rechtspositie van de kinderen bovendien de toestemming van de vader nodig. Zolang die alle medewerking weigert, zit de zaak muurvast. De dubbele nationaliteit van de ouders en de kinderen bemoeilijkt de zaak nog eens extra: ons land beschouwt ze als Belgen, de Iraanse overheid als Iraniërs.
De oplossing.Die komt er dankzij diplomatieke spitstechnologie, die volgens Michel steunde op twee basiselementen: ,,Een vertrouwensrelatie met mijn Iraanse collega-minister van Buitenlandse Zaken Kharrazi, opgebouwd de voorbije vijf jaar. En een diep respect voor de sociaal-religieus-juridische verschillen tussen beide culturen.''
Dat laatste moet onder meer slaan op de gezamenlijke bedevaartstrip naar Mekka die vader Shahab en moeder Zahra zopas maakten. Na één dag hereniging met haar twee dochtertjes op de ambassade - ,,we knuffelden mekaar bijna dood'' - trok Zahra met haar ex-man van 18 april tot 4 mei op een soort ,,rituele echtscheidingsreis'' naar de voor moslims meest heilige plaats. ,,De acht maanden onzekerheid waren een hel'', aldus moeder Zahra, ,,maar tijdens die trip heb ik mijn haatgevoelens en vooroordelen kunnen wegzuiveren en vergiffenis kunnen schenken''.
Terug in Teheran, dinsdag, regelde een Iraanse notaris contractueel de laatste cruciale echtscheiding- en hoederechtbreekpunten. Zahra Pourhashemi: ,,Ja, ook voor de Iraanse wet zijn we nu officieel gescheiden.'' Louis Michel: ,,En de Iraanse vader heeft ook formeel het hoederecht over de kinderen afgestaan. Het spreekt vanzelf dat hij wèl bezoekrecht heeft, zowel in Iran als in België.''
Eén punt wilde Michel extra benadrukken: ,,Op geen enkele manier zijn er in dit dossier financiële compensaties beloofd.''
De toekomst. Terwijl de 6-jarige Sara, overdonderd door de massale mediabelangstelling, soelaas zocht op de schoot van haar moeder en sprakeloos bleef, sprak haar oudere zus Yasmine (15) zonder schroom. ,,Ik heb me de voorbije maanden talloze keren wanhopig gevoeld'', bekende ze. ,,Maar ik móest me sterk houden, al was het maar vanwege mijn kleine zus. En zodra we op de ambassade waren, was er gelukkig het Internet voor de contacten met mijn moeder en de klasgenoten in Luik.''
,,Klopt'', aldus Philippe Binet, leraar aan het Collège Saint-Louis in Luik. ,,Het was een vast ochtendritueel in de klas: aanloggen en even msn'en met Yasmine. Naast het onderwijs dat ze kreeg van privé-leraars en het ambassadepersoneel in Teheran, stuurden wij haar ook via 'diplomatieke valies' boeken en cursussen op. Ik ga ervan uit dat ze straks normaal haar examens kan afleggen.''
Yasmine, die door minister Michel werd geprezen voor haar volwassenheid en weerstandsvermogen, ging ook de delicatere vragen niet uit de weg. Of ze uit eigen beweging haar vader in Iran zou bezoeken en of ze daarvoor geen schrik had? ,,Schrik? Neen. Hij heeft vergiffenis gevraagd. Maar of en hoe snel ik nog eens naar Iran terugkeer, dat weet ik nog niet.''
Geen unicum.Het geval van de zusjes Yasmine en Sara Pourhashemi is geen unicum. ,,Helaas niet'', verzuchtte minister van Buitenlandse Zaken Louis Michel. ,,Er lopen zo'n 600 vergelijkbare dossiers waarbij uit de echt gescheiden partners mekaar het hoederecht betwisten en tot 'ontvoering' van kinderen overgaan. Elk op hun manier zijn die dossiers ingewikkeld om op te lossen.''
Op de vraag of hij en zijn diplomaten in de toekomst nog zoveel energie in één zaak kunnen steken zoals het geval was in de zaak-Pourhashemi, aarzelde Michel geen seconde: ,,Natuurlijk wel. Dit dossier heeft me nog meer doen beseffen hoe broodnodig dat is. Voor het welzijn en het geluk van kinderen is geen inspanning te veel. Zo denk ik aan een speciaal fonds voor bezoekrecht en extra opleiding voor jonge diplomaten om dit delicaat soort werk te begeleiden.''
07/05/2004 Frans Vandeputte
©Copyright De Standaard