PDA

Bekijk Volledige Versie : Tristesses de la lune



Olive Yao
08-05-04, 19:11
TRISTESSES DE LA LUNE


Ce soir, la lune rêve avec plus de paresse;
Ainsi qu'une beauté, sur de nombreux coussins,
Qui d'une main distraite et légère caresse
Avant de s'endormir le contour de ses seins,

Sur le dos satiné des molles avalanches,
Mourante, elle se livre aux longues pâmoisons,
Et promène ses yeux sur les visions blanches
Qui montent dans l'azur comme des floraisons.

Quand parfois sur ce globe, en sa langueur oisive,
Elle laisse filer une larme furtive,
Un poëte pieux, ennemi du sommeil,

Dans le creux de sa main prend cette larme pâle,
Aux reflets irisés comme un fragment d'opale,
Et la met dans son coeur loin des yeux du soleil.



M'n 500ste bericht luister ik op met twee gedichten van Baudelaire.


Rabi'ah, Rome kan decadent zijn.
Temidden van mensen die nachtenlang zijn doorgegaan met alles wat de god verboden heeft,
bewaar je je ongerepte zuiverheid en je stralende energie in



L'AUBE SPIRITUELLE


Quand chez les débauchés l'aube blanche et vermeille
Entre en société de l'Idéal rongeur,
Par l'opération d'un mystère vengeur
Dans la brute assoupie un ange se réveille.

Des Cieux Spirituels l'inaccessible azur,
Pour l'homme terrassé qui rêve encore et souffre,
S'ouvre et s'enfonce avec l'attirance du gouffre.
Ainsi, chêre Déesse, Être lucide et pur,

Sur les débris fumeux des stupides orgies
Ton souvenir plus clair, plus rose, plus charmant,
À mes yeux agrandis voltige incessamment.

Le soleil a noirci la flamme des bougies;
Ainsi, toujours vainqueur, ton fantôme est pareil,
Âme resplendissante, à l'immortel soleil!

Ron Haleber
08-05-04, 19:26
Olive, dit heeft geen enkel zin!

Je moet minimaal wel de moeite nemen er de Nederlandse vertaling bij te zetten - hoeveel mensen kunnen dit moeilijke frans begrijpen? - op de vingers van één hand te tellen!

Scan de vertaling maar uit: Hoosemans, De bloemen van het kwaad: Treurnis van de maan op pagina 104.

En geef daarna je eigen interpretatie van waar het volgens jou over gaat!

groet Ron.

s.ephimenco
08-05-04, 21:17
Geplaatst door Olive Yao
TRISTESSES DE LA LUNE


Ce soir, la lune rêve avec plus de paresse;
Ainsi qu'une beauté, sur de nombreux coussins,
Qui d'une main distraite et légère caresse
Avant de s'endormir le contour de ses seins,

Sur le dos satiné des molles avalanches,
Mourante, elle se livre aux longues pâmoisons,
Et promène ses yeux sur les visions blanches
Qui montent dans l'azur comme des floraisons.

Quand parfois sur ce globe, en sa langueur oisive,
Elle laisse filer une larme furtive,
Un poëte pieux, ennemi du sommeil,

Dans le creux de sa main prend cette larme pâle,
Aux reflets irisés comme un fragment d'opale,
Et la met dans son coeur loin des yeux du soleil.



M'n 500ste bericht luister ik op met twee gedichten van Baudelaire.


Rabi'ah, Rome kan decadent zijn.
Temidden van mensen die nachtenlang zijn doorgegaan met alles wat de god verboden heeft,
bewaar je je ongerepte zuiverheid en je stralende energie in



L'AUBE SPIRITUELLE


Quand chez les débauchés l'aube blanche et vermeille
Entre en société de l'Idéal rongeur,
Par l'opération d'un mystère vengeur
Dans la brute assoupie un ange se réveille.

Des Cieux Spirituels l'inaccessible azur,
Pour l'homme terrassé qui rêve encore et souffre,
S'ouvre et s'enfonce avec l'attirance du gouffre.
Ainsi, chêre Déesse, Être lucide et pur,

Sur les débris fumeux des stupides orgies
Ton souvenir plus clair, plus rose, plus charmant,
À mes yeux agrandis voltige incessamment.

Le soleil a noirci la flamme des bougies;
Ainsi, toujours vainqueur, ton fantôme est pareil,
Âme resplendissante, à l'immortel soleil!




LA MORT DES AMANTS

Nous aurons des lits pleins d'odeurs légères,
Des divans profonds comme des tombeaux,
Et d'étranges fleurs sur des étagères,
Écloses pour nous sous des cieux plus beaux

Usant à l'envi leurs chaleurs dernières,
Nos deux coeurs seront deux vastes flambeaux,
Qui réfléchiront leur doubles lumières
Dans nos deux esprits, ces miroirs jumeaux

Un soir fait de rose et de bleu mystique,
nous échangerons un éclair unique,
Comme un long sanglot tout chargé d'adieux;

Et plus tard un Ange, entr'ouvrant les portes,
viendra ranimer fidèle et joyeux,
les miroirs ternis et les flammes mortes.

Al Sawt
09-05-04, 03:38
Geplaatst door s.ephimenco
LA MORT DES AMANTS

Nous aurons des lits pleins d'odeurs légères,
Des divans profonds comme des tombeaux,
Et d'étranges fleurs sur des étagères,
Écloses pour nous sous des cieux plus beaux

Usant à l'envi leurs chaleurs dernières,
Nos deux coeurs seront deux vastes flambeaux,
Qui réfléchiront leur doubles lumières
Dans nos deux esprits, ces miroirs jumeaux

Un soir fait de rose et de bleu mystique,
nous échangerons un éclair unique,
Comme un long sanglot tout chargé d'adieux;

Et plus tard un Ange, entr'ouvrant les portes,
viendra ranimer fidèle et joyeux,
les miroirs ternis et les flammes mortes. Waarom heeft Sylvian Ephimenco, geen vlag van Algerije naast zijn naam?

Robbedoes
09-05-04, 09:30
Je bent toch dommer dan ik dacht al Sawt, hij heeft niet de Tunesische nationaliteit, zelfs niet als 'achterdeurtje'. :blij:

Al Sawt
10-05-04, 23:31
Geplaatst door Robbedoes
Je bent toch dommer dan ik dacht al Sawt, hij heeft niet de Tunesische nationaliteit, zelfs niet als 'achterdeurtje'. :blij: Dus je noemt me dom?

Het is pas echt dom, om iemand dom te verklaren zonder achterliggende informatie.

De heer Ephimenco, is een geboren Algerijn.

Zoek z`n biografie maar!

Maar waarom ben ik dommer, dan je al dacht?

vlegeltje
11-05-04, 00:04
Geplaatst door Al Sawt
Maar waarom ben ik dommer, dan je al dacht?

http://www.maroc.nl/forums/images/smilies/coolgleamA.gif Kewl

Olive Yao
11-05-04, 19:41
Geplaatst door Ron Haleber
Olive, dit heeft geen enkel zin!

Je moet minimaal wel de moeite nemen er de Nederlandse vertaling bij te zetten - hoeveel mensen kunnen dit moeilijke frans begrijpen? - op de vingers van één hand te tellen!

Scan de vertaling maar uit: Hoosemans, De bloemen van het kwaad: Treurnis van de maan op pagina 104.

En geef daarna je eigen interpretatie van waar het volgens jou over gaat!

groet Ron.
Dan zou ik het leuker vinden om zelf een gedicht te schrijven.

Ron Haleber
11-05-04, 19:59
Geplaatst door Olive Yao
Dan zou ik het leuker vinden om zelf een gedicht te schrijven.

Prima idee! Schrijf het maar in het frans, mongools of arabisch.

Als je de vertaling er maar bijzet en ons suggesties geeft waar we aan moeten denken!

Yunis
11-05-04, 19:59
Geplaatst door Al Sawt
Dus je noemt me dom?

Het is pas echt dom, om iemand dom te verklaren zonder achterliggende informatie.

De heer Ephimenco, is een geboren Algerijn.

Zoek z`n biografie maar!

Maar waarom ben ik dommer, dan je al dacht?

Ach, Al Sawt, die Robbie en Ephimenco zijn figuren die zichzelf belangrijker voelen dan anderen.
Zolang ze op anderen kunnen trappen voelen ze superieur.
Tja troetelallochttoontjes die zich schamen en neerkijken op anderen......
Van zulke lui wordt je toch :moe: en :kotsen2:

Orakel
12-05-04, 00:05
Ist nu es afgelopen met dat decadente Franse geleuter?
Niet iedereen heb ze mavo afgemaakt hoor.

Olive Yao
28-06-04, 21:46
Geplaatst door Orake
Ist nu es afgelopen met dat decadente Franse geleuter?
Niet iedereen heb ze mavo afgemaakt hoor.
Rabi'ah spreekt haar talen.

Orakel
28-06-04, 22:10
Geplaatst door Olive Yao
Rabi'ah spreekt haar talen.

Niks van haar bij. Spreken in tongen en dan ook nog es in het Frans.

:nerveus: is echt geen kift hoor

s.ephimenco
28-06-04, 23:56
Les sanglots longs
des violons
de l'automne
bercent mon coeur
d'une langueur
monotone

sjaen
29-06-04, 00:18
How clear, how lovely bright,
How beautiful to sight
Those beams of morning play;
How heaven laughs out with glee
Where, like a bird set free,
Up from the eastern sea
Soars the delightful day.

To-day I shall be strong,
No more shall yield to wrong,
Shall squander life no more;
Days lost, I know not how,
I shall retrieve them now;
Now I shall keep the vow
I never kept before.

Ensanguining the skies
How heavily it dies
Into the west away;
Past touch and sight and sound
Not further to be found,
How hopeless under ground
Falls the remorseful day.

A.E. Houseman
:zwaai:

Orakel
29-06-04, 00:31
the real stuff:

OVER GOED EN KWAAD

En een van de ouderen uit de stad zei:"Spreek tot ons over Goed en Kwaad"

En hij antwoordde:

Ik kan spreken over het goede in jou, maar niet over het kwade.
Want wat is het kwade anders dan het goede dat gekweld wordt door zijn eigen honger en dorst?
Waarlijk, als het goede hongerig is, zoekt het voedsel zelfs in donkere grotten, en als het dorstig is drinkt het zelfs van dode wateren.
Je bent goed als je een bent met je zelf.
Maar als je niet een bent met jezelf ben je nog niet kwaad.
Want een verdeeld huis is geen dievennest, het is alleen een verdeeld huis.
En een schip zonder roer kan doelloos tussen de gevaarlijke ijslanden ronddobberen en toch niet zinken naar de bodem.
Je bent goed als je probeert van jezelf te geven.
Maar je bent niet kwaad als je voor jezelf winst zoekt.
Want als je winst zoekt ben je slechts een wortel die zich vastklampt aan de aarde en van haar borst drinkt.
Bedenk dat de vrucht niet tegen de wortel kan zeggen: "Wees zoals mij, rijp en vol en atijd gevend van zichzelf.""
Want voor de vrucht is het geven een noodzaak, net zoals het ontvangen een noodzaak is voor de wortel.
Je bent goed als je compleet wakker bent in je spraak.
Maar je bent nog niet kwaad als je slaapt terwijl je tong stamelt zonder doel.
En zelfs een stotterende spraak kan een zwakke tong sterker maken.
je bent goed al je stevig naar je doel wandelt
Maar als je op een been voortstrompelt ben je daarom nog niet slecht
En zelfs zij die strompelen gaan niet terug.
Maar jij die sterk en snel bent, zorg er voor dat je niet voor de lammen loopt, denkend dat je vriendelijk bent.
Je bent goed op duizenden manieren, maar je bent nog niet kwaad als je niet goed bent.
Je bent alleen aarzelend, en traag.
Het is jammer dat de racehond de schildpad zijn snelheid niet kan leren.
In je verlangen naar je hoger zelf ligt je goedheid, en dat verlangen ligt in ieder van jullie.
Maar in sommigen van jullie is dat verlangen een woeste stroom die met alle macht naar de zee voortraast, en de geheimen van de heuvels en de liederen van de bossen met zich mee draagt.
En in anderen is het een zwak stroompje dat zichzelf verliest in bochten en hoeken en aarzelt voor het de kusten bereikt.
Maar laat niet degene die sterk verlangt zeggen tegen degene de weinig verlangt: Waarom ben je zo langzaam en aarzelend?
Want degene die werkelijk goed is vraagt niet aan de naakte: waar zijn je kleren, noch aan de dakloze: wat is er met je huis gebeurd?

Khalil Gibran

Orakel
29-06-04, 00:35
En dat u allen lering moogt trekken uit het volgende:

Je kinderen zijn je kinderen niet.
Ze zijn de zonen en dochteren van het Verlangen van het leven naar zichzelf.
Ze komen door je maar zijn niet van je.
En alhoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe
Je mag hun je liefde schenken, maar niet je gedachten
Want ze hebben hun eigen gedachten
Je mag hun lichamen een huis geven, maar niet hun zielen
Want hun zielen vertoeven in het huis van morgen, dat je niet kunt bezoeken, zelfs niet in je dromen
Je kunt proberen als hen te zijn, maar maak ze niet gelijk aan jou
Want het leven gaat niet terug noch draalt het bij gisteren


*****
waarbij kinderen synoniem gesteld kan worden voor mensheid.

sjaen
29-06-04, 01:03
Geplaatst door Orakel
En dat u allen lering moogt trekken uit het volgende:

Je kinderen zijn je kinderen niet.
Ze zijn de zonen en dochteren van het Verlangen van het leven naar zichzelf.
Ze komen door je maar zijn niet van je.
En alhoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe
Je mag hun je liefde schenken, maar niet je gedachten
Want ze hebben hun eigen gedachten
Je mag hun lichamen een huis geven, maar niet hun zielen
Want hun zielen vertoeven in het huis van morgen, dat je niet kunt bezoeken, zelfs niet in je dromen
Je kunt proberen als hen te zijn, maar maak ze niet gelijk aan jou
Want het leven gaat niet terug noch draalt het bij gisteren



Hoe waar, maar hoe onmogelijk!
:duim:

Orakel
29-06-04, 01:10
Geplaatst door sjaen
Hoe waar, maar hoe onmogelijk!
:duim:

:) Isn't it?

Daarom vinnik ook dat vrijdenkers zichzelf overschatten als ze denken vrij te zijn van autoriteit, geloof of traditie.
Een geforceerde werkelijkheid.

Nighty night. :zwaai:

SalmayaSale
29-06-04, 14:01
AU CLAIR DE LA LUNE
J' AI PETE DANS L'EAU
CA FAISAIT DES BULLES
ET CT RIGOLO

:hihi:

Rabi'ah.
29-06-04, 14:13
Merci bien, Olive. :wink:

Olive Yao
01-09-06, 16:33
Hé M@riska, hier is een gedichtentopic.



Geplaatst door Orakel

Khalil Gibran
Dit is wel een gevierd dichter. Kan iemand wat meer over hem vertellen?

Olive Yao
21-07-07, 19:22
Voor mijn 5000e post enkele passages uit Peter Pan van de engelse auteur J. M. Barrie. Het gaat door voor kinderboek, maar ik zie het als een briljant literair meesterwerk over jeugd.

In het eerste stukje, uit het begin van het boek, zijn meneer en mevrouw Darling net een avond uitgegaan naar vrienden; de kinderen Wendie, John en Michael zijn alleen thuisgebleven en liggen al in bed.


No. 27 was vlakbij, maar er was een beetje sneeuw gevallen, en vader en moeder Darling liepen er vlug over, om hun schoenen niet vuil te maken. Ze waren al de enige mensen op straat en alle sterren keken hen na.

Sterren zijn mooi, maar ze mogen nergens aan meedoen, ze moeten altijd maar toekijken. Dat is een straf voor iets dat ze al zolang geleden gedaan hebben, dat geen ster nu nog weet wat het was. De oudere sterren kijken daarom glazig en spreken zelden (knipperen is de sterrentaal), maar de kleintjes peinzen er nog altijd over. Ze zijn niet echt vriendelijk tegen Peter, die soms op een ondeugende manier achter ze omsluipt, en probeert hen uit te blazen; maar ze zijn zo verzot op pretjes, dat ze vanavond aan zijn kant stonden, en popelden om de grote mensen van de baan te krijgen.

Zodra dus de deur van no. 27 zich achter mevrouw en mijnheer Darling sloot, was er een opschudding aan het hemelgewelf, en de kleinste van alle sterren van de Melkweg riep:

“Vooruit, Peter!”


Peter neemt Wendie, John en Michael mee naar het eiland Neverland, waar al zes jongens zijn. Ze beleven spannende avonturen met indianen, wilde dieren en zeerovers. De zeeroverkapitein is kapitein Haak, die wordt voorgesteld in een passage vol engelse humor. Smie is zijn bootsman; hij draagt een brilletje en wanneer de zeerovers niet aan het kapen zijn verstelt hij kleren met een oude naaimachine.


Haak was niet zijn ware naam. Indien we zouden onthullen wie hij werkelijk was, zou zelfs nu nog het hele land in rep en roer komen; maar zoals ieder die tussen de regels door gelezen heeft, al geraden heeft, was hij op een beroemde kostschool geweest; en de tradities van die school zaten hem nog in de kleren, waar ze trouwens veel mee te maken hebben. Daarom stond het hem zelfs nu nog tegen, om aan boord van een schip te stappen in dezelfde kleren, waarin hij het geënterd had; en zijn stap was nog altijd de deftige slungelpas van de school. Maar vooral had hij de hartstocht van de goede manieren behouden.

Goede manieren! Hoe diep hij ook gezonken mocht zijn, hij wist nog altijd, dat die het belangrijkste waren. Diep in zijn binnenste hoorde hij een geknars als van de grote roestige poortdeuren, en daar tussendoor klonk een streng klop-klop-klop, als gehamer in de nacht, wanneer je niet kunt slapen. “Heb je je vandaag gedragen zoals het hoort?” was hun eeuwige vraag.
(…)
En de meest verontrustende gedachte van alles: was het wel zoals het hoorde om na te denken over hoe het eigenlijk hoorde? (…) Ach, we hoeven Haak niet te benijden.

Hij kreeg een voorgevoel van zijn naderende einde. Het was of de vreselijke eed van Peter al aan boord van het schip was gekomen. Haak kreeg het sombere verlangen om zijn laatste rede te houden, omdat er straks misschien geen tijd voor zou zijn. “Het was voor Haak beter geweest”, zei hij hardop, “als hij minder eerzucht had gehad”. Alleen in zijn donkerste uren sprak hij over zichzelf in de derde persoon.

“Kinderen houden niet van mij”.
Wonderlijk dat hij moest denken aan iets, wat hem nog nooit verontrust had; misschien bracht Smie’s naaimachine hem op die gedachte. Lang staarde hij bij zichzelf mompelend naar Smie, die rustig zoomde, in de overtuiging dat alle kinderen bang voor hem waren. Bang voor hem! Bang voor Smie! Er was geen kind aan boord van de brik die avond, die al niet van hem hield. Hij had afschuwelijke dingen tegen hen gezegd, en hij had hen met zijn vlakke hand geslagen, omdat hij hen niet met zijn vuist kon slaan; maar ze vonden hem des te aardiger. Michael had zijn bril geprobeerd. Stel je voor dat Haak die arme Smie vertelde dat ze hem aardig vonden! Haak brandde van verlangen om het te doen, maar het leek te grof. In plaats daarvan overdacht hij dit wonder: waarom vinden ze Smie aardig? Als een echte speurhond achtervolgde hij dit probleem. Als Smie aardig was, waardoor kwam dat dan?
Een vreselijk antwoord dook plotseling op: “Goede manieren?”
Had de bootsman goede manieren zonder het te weten, wat de allerbeste goede manieren zijn? Haak herinnerde zich dat je moest bewijzen dat je niet wist dat je ze had, voor je lid kon worden van de schoolclub.
Met een kreet van woede hief hij zijn ijzeren hand boven Smie’s hoofd; maar hij sloeg niet toe. Wat hem tegenhield, was deze gedachte:
“Een man aanvallen omdat hij goede manieren heeft, wat zou dat zijn”.
“Geen manier!”


In een van de avonturen worden Peter en Wendie op een rots voor de kust van het eiland overvallen door de vloed en moeten ze ’s nachts terugzwemmen. De zeerovers weten dat ze daar ergens zwemmen en proberen hen te vinden. Om ze in verwarring te brengen heeft Peter naar hen geroepen waarbij hij Haaks stem nabootste.


Deze sombere geest [Haak] had een vrouwelijke inslag, zoals alle grote zeerovers, en daardoor had hij een ingeving. Opeens probeerde hij het vraag- en antwoordenspel.
“Haak”, riep hij, "heb je nog een stem?”
Nu kon Peter nooit weerstand bieden aan een spel, en hij antwoordde vrolijk met zijn eigen stem:
“Ja”.
“En nog een naam?”
“Jazeker”.
“Plantenrijk?” vroeg Haak.
“Nee”.
“Delfstoffenrijk?”
“Nee”.
“Dierenrijk?”
“Ja.”
“Man?”
“Nee!” Dit antwoord klonk woedend.
“Jongen?”
“Ja.”
“Gewone jongen?”
“Nee!”
“Bijzondere jongen?”
Tot groot verdriet van Wendie was het antwoord dat nu klonk: “Ja”.
“Ben je op het vasteland?”
“Nee.”
“Ben je hier?”
“Ja”.

Haak was volkomen in de war. “Vragen jullie hem wat”, zei hij tegen de anderen en veegde zijn klamme voorhoofd af. Smie dacht na. “Ik weet niets”, zei hij spijtig.
“Je raadt het niet, je raadt het niet”, kraaide Peter. “Geven jullie het op?”
Natuurlijk dreef hij in zijn hoogmoed het spel te ver, en de zeerovers zagen hun kans.
“Ja, ja", antwoordden ze gretig.
“Nou dan”, riep hij, “Ik ben Peter Pan”.


(wordt vervolgd)

Olive Yao
22-07-07, 13:55
Na afloop van alle avonturen brengt Peter de kinderen terug naar huis. Om Wendie’s en Peters afscheid minder treurig te maken vindt mevrouw Darling het goed dat Wendie elk jaar een week met Peter naar Neverland gaat voor de grote schoonmaak.


Michael geloofde langer [in Peter Pan] dan de andere jongens, ofschoon ze hem uitlachten; daarom ging hij met Wendie mee, toen Peter haar na verloop van het eerste jaar kwam halen. Ze vloog met Peter mee in de jurk die ze gemaakt had van bladeren en bessen in Neverland, en haar enige vrees was, dat hij zou merken hoe kort die geworden was; maar hij merkte het helemaal niet; hij had zoveel over zichzelf te vertellen.

Ze hadden verlangd naar opwindende gesprekken over vroeger, maar de nieuwe avonturen hadden de oude uit zijn gedachten verdrongen.
“Wie is kapitein Haak?”, vroeg hij nieuwsgierig, toen ze over zijn aartsvijand spraken.
“Weet je dan niet meer”, vroeg Wendie verbaasd, “hoe je hem doodde en ons allemaal het leven redde?”
“Ik vergeet ze, als ik ze gedood heb”, antwoordde hij onverschillig.
Toen Wendie aarzelend de hoop uitsprak dat Tinkel Bell het prettig zou vinden haar weer te zien, zei Peter: “Wie is Tinkel Bell?”
“Maar Peter”, zei ze geschrokken; maar zelfs toen ze het uitlegde, kon hij het zich niet herinneren.
“Er zijn zoveel elfjes”, zei hij. “Ik denk dat ze er niet meer is”.
Ik denk dat hij gelijk had, want elfjes leven niet lang, maar ze zijn zo klein, dat ze een korte tijd heel lang vinden.

Wendie vond het evenmin prettig te ontdekken dat het afgelopen jaar voor Peter maar een dag was geweest; het jaar was haar zo lang gevallen. Maar hij was even boeiend als altijd, en ze hadden een heerlijke voorjaarsschoonmaak in het kleine huisje bovenin de bomen.

Het jaar daarop kwam hij haar niet halen. Ze wachtte op hem in een nieuwe jurk, want de oude paste haar helemaal niet meer. Maar hij kwam niet.
“Misschien is hij ziek”, zei Michael.
“Je weet dat hij nooit ziek is”.
Michael kwam dicht bij haar staan, en fluisterde huiverend: “Misschien bestaat er zo iemand niet, Wendie!”, en toen zou Wendie gehuild hebben, als Michael al niet aan het huilen was.

Peter kwam de volgende voorjaarsschoonmaak; en het wonderlijke was dat hij niet eens wist dat hij een jaar overgeslagen had.
Dat was de laatste keer dat het meisje Wendie hem zag.