Zwarte Schaap
13-05-04, 13:49
Verveling en hoogmoed breekt Amerikanen op
'Je zwijgt als je beplast bent of in je blootje moest dansen'
Vernedering en marteling door Amerikaanse soldaten van Iraakse burgers en gevangenen vormen geen uitzondering. Het gebeurt niet alleen in de Abu Ghraib-gevangenis in Bagdad, maar in heel Irak, zegt de in Nederland wonende Iraakse hoogleraar Hussam Rashid uit eigen ervaring: ,,Het is nog erger dan iedereen denkt.''
Sittard - Hij spreekt een 'hard oordeel' uit over de huidige situatie in Irak. Sinds de komst van de Amerikanen is Irak 'een graf van de mensenrechten'. Overal worden onschuldige burgers opgepakt, geslagen en vernederd. De grootste criminelen ontspringen de dans. Ze storten hun land in een chaos en geven Bush het excuus in Irak te blijven om 'een burgeroorlog te voorkomen'. Want, stelt hij grimmig vast, de Amerikaanse president wil de macht helemaal niet overdragen. Bush wil maar één ding: oliebelangen veilig stellen.
Professor Hussam Rashid (64), hoogleraar architectuur aan de universiteit van Mosul, is onverbiddelijk. Hij moet wel: zijn land is z'n grote passie. Wat dachten we anders. Zijn relatie met Nederland is allerminst beladen. Rashid vluchtte in 1997 uit Irak naar ons land. Eind vorig jaar keerde hij terug in een poging zijn oude baan in Mosul weer op te pakken.
Dat bleek onmogelijk. Plunderingen hadden weinig heel gelaten. Dus ging de professor met twee studenten, en gewapend met een fototoestel, op zoek naar een ideale plek voor een nieuwe universiteit. Gekeken werd tijdens die zoektocht bij hotel Oprawe in Mosul, gelegen aan de Tigris, sinds mei vorig jaar hoofdkwartier van de Amerikanen.
Daar ging het fout. En niet zo'n beetje, zegt hij. Om problemen te voorkomen was eerst toestemming gevraagd om ter plaatse foto's te maken. Het Amerikaanse antwoord was spijkerhard: de studenten werden opgepakt en in de hotelkelder opgesloten. Rashid: ,,Ik vertelde nog dat die jongens in mijn opdracht foto's hadden gemaakt. Wilde graag hun plaats als gevangene innemen. Mocht niet. Vervolgens moest ik alles over mezelf vertellen. Wat ik vond van de Amerikanen in Irak. Ik zei: ik tolereer jullie, maar blijf hier niet te lang. Daarna kon ik vertrekken. Mijn studenten kreeg ik niet meer te zien.''
Kort daarna deed Rashid bij een ander Amerikaans kamp in Mosul een nieuwe poging de jongens vrij te krijgen. Rashid: ,,Ik moest wachten in een hut. Plots werden mijn armen op mijn rug gedraaid en werd ik geboeid. Vier uur later had de commandant pas tijd voor me. Om te zeggen dat hij niets voor me kon doen.''
Anderhalve week later vervoegde zich een hoge Amerikaanse officier bij het woonadres van Rashid. ,,Die man verontschuldigde zich. Liet de foto's zien die mijn studenten hadden gemaakt. Er was geen soldaat op te zien, geen militaire geheimen. Heel, heel in de verte zag je het hotel.'' De officier zei overtuigd te zijn van hun onschuld. Beloofde dat ze snel vrij zouden komen.''
Uiteindelijk op 8 december, na drie weken cel, kwamen de twee studenten vrij, vertelt Rashid. Hij herkende hen nauwelijks. ,,De eerste vijf dagen hadden ze in de kelder van het hotel gezeten. Hardhandig verhoord. Ik zou hen spionagefoto's hebben laten maken, werd gezegd. Toen ze bleven ontkennen, werden ze geschopt en geslagen. Tegen hun hoofd, in hun kruis en op andere pijnlijke plekken. Ze werden bewerkt met elektrische stokken, een methode die de Amerikanen hebben afgekeken van Saddam.''
Hij vervolgt: ,,Als een verhoorpauze werd ingelast, moesten mijn studenten hun armen uitstrekken en een zak zand van 40 kilo dragen. Als die te zwaar werd en hun armen omlaag gingen, volgden nieuwe klappen en trappen.'' Te eten kregen eens in de twee dagen. ,,Maar het ergst waren de avonden,'' signaleert Rashid die spreekt namens de betrokken studenten die, uit schaamte, niet zelf hun relaas willen doen. In de avonduren, aldus Rashid, wilden de Amerikanen zich amuseren met hun gevangenen. Rashid: ,,Het vernederendst wat een moslim kan overkomen, is te worden verkracht door een man. Daar praat je niet over als je dat is gebeurd of aangedaan. Dat weten de Amerikanen ook. Net zoals je zult verzwijgen als je beplast bent of in je blootje moest dansen. Pure vernedering.''
Rotor
Vanuit het hotel werden de studenten later per helikopter overgebracht naar Bagdad. Voordat die opsteeg, moesten ze een uur onder de draaiende rotor blijven staan, tot ze doof raakten van het kabaal. Op het vliegveld van Bagdad werden ze ondergebracht in een tentenkamp, de gevangenis. ,,In elke tent zaten minstens vijftien gevangenen. De hygiënische omstandigheden waren belabberd, medische zorg was er niet. Toiletten waren er veel te weinig. En overdag moesten ze werken, zandzakken vullen. Sommige gevangenen zaten er al maanden, zonder te weten hoe lang nog of waar ze precies van werden verdacht.'' Martelingen, stelt hij vast, kwamen echter niet meer voor.
Waarom de Amerikanen zich zo wreed gedroegen? Vernederingen en martelingen fotografeerden en filmden? Rashid schudt moedeloos het hoofd: ,,Uit pure verveling vrees ik. Misschien om nieuwe gevangenen mee te dreigen. Zo van: als je niet zegt wat wij willen horen, gebeurt dit jou ook. Precies zoals Saddam dat deed.''
Rashid, concluderend: ,,Ik zie het als de hoogmoed van de bezetter, Amerikaans imperialisme. Wat mijn studenten meegemaakt hebben, gebeurde een half jaar geleden. Al die tijd is het gewoon doorgegaan en hebben de Amerikaanse generaals er niets aan gedaan. Pas nu de wereld erover hoort, gebeurt er hopelijk iets.''
Bron: Rotterdams Dagblad 13/05/04
'Je zwijgt als je beplast bent of in je blootje moest dansen'
Vernedering en marteling door Amerikaanse soldaten van Iraakse burgers en gevangenen vormen geen uitzondering. Het gebeurt niet alleen in de Abu Ghraib-gevangenis in Bagdad, maar in heel Irak, zegt de in Nederland wonende Iraakse hoogleraar Hussam Rashid uit eigen ervaring: ,,Het is nog erger dan iedereen denkt.''
Sittard - Hij spreekt een 'hard oordeel' uit over de huidige situatie in Irak. Sinds de komst van de Amerikanen is Irak 'een graf van de mensenrechten'. Overal worden onschuldige burgers opgepakt, geslagen en vernederd. De grootste criminelen ontspringen de dans. Ze storten hun land in een chaos en geven Bush het excuus in Irak te blijven om 'een burgeroorlog te voorkomen'. Want, stelt hij grimmig vast, de Amerikaanse president wil de macht helemaal niet overdragen. Bush wil maar één ding: oliebelangen veilig stellen.
Professor Hussam Rashid (64), hoogleraar architectuur aan de universiteit van Mosul, is onverbiddelijk. Hij moet wel: zijn land is z'n grote passie. Wat dachten we anders. Zijn relatie met Nederland is allerminst beladen. Rashid vluchtte in 1997 uit Irak naar ons land. Eind vorig jaar keerde hij terug in een poging zijn oude baan in Mosul weer op te pakken.
Dat bleek onmogelijk. Plunderingen hadden weinig heel gelaten. Dus ging de professor met twee studenten, en gewapend met een fototoestel, op zoek naar een ideale plek voor een nieuwe universiteit. Gekeken werd tijdens die zoektocht bij hotel Oprawe in Mosul, gelegen aan de Tigris, sinds mei vorig jaar hoofdkwartier van de Amerikanen.
Daar ging het fout. En niet zo'n beetje, zegt hij. Om problemen te voorkomen was eerst toestemming gevraagd om ter plaatse foto's te maken. Het Amerikaanse antwoord was spijkerhard: de studenten werden opgepakt en in de hotelkelder opgesloten. Rashid: ,,Ik vertelde nog dat die jongens in mijn opdracht foto's hadden gemaakt. Wilde graag hun plaats als gevangene innemen. Mocht niet. Vervolgens moest ik alles over mezelf vertellen. Wat ik vond van de Amerikanen in Irak. Ik zei: ik tolereer jullie, maar blijf hier niet te lang. Daarna kon ik vertrekken. Mijn studenten kreeg ik niet meer te zien.''
Kort daarna deed Rashid bij een ander Amerikaans kamp in Mosul een nieuwe poging de jongens vrij te krijgen. Rashid: ,,Ik moest wachten in een hut. Plots werden mijn armen op mijn rug gedraaid en werd ik geboeid. Vier uur later had de commandant pas tijd voor me. Om te zeggen dat hij niets voor me kon doen.''
Anderhalve week later vervoegde zich een hoge Amerikaanse officier bij het woonadres van Rashid. ,,Die man verontschuldigde zich. Liet de foto's zien die mijn studenten hadden gemaakt. Er was geen soldaat op te zien, geen militaire geheimen. Heel, heel in de verte zag je het hotel.'' De officier zei overtuigd te zijn van hun onschuld. Beloofde dat ze snel vrij zouden komen.''
Uiteindelijk op 8 december, na drie weken cel, kwamen de twee studenten vrij, vertelt Rashid. Hij herkende hen nauwelijks. ,,De eerste vijf dagen hadden ze in de kelder van het hotel gezeten. Hardhandig verhoord. Ik zou hen spionagefoto's hebben laten maken, werd gezegd. Toen ze bleven ontkennen, werden ze geschopt en geslagen. Tegen hun hoofd, in hun kruis en op andere pijnlijke plekken. Ze werden bewerkt met elektrische stokken, een methode die de Amerikanen hebben afgekeken van Saddam.''
Hij vervolgt: ,,Als een verhoorpauze werd ingelast, moesten mijn studenten hun armen uitstrekken en een zak zand van 40 kilo dragen. Als die te zwaar werd en hun armen omlaag gingen, volgden nieuwe klappen en trappen.'' Te eten kregen eens in de twee dagen. ,,Maar het ergst waren de avonden,'' signaleert Rashid die spreekt namens de betrokken studenten die, uit schaamte, niet zelf hun relaas willen doen. In de avonduren, aldus Rashid, wilden de Amerikanen zich amuseren met hun gevangenen. Rashid: ,,Het vernederendst wat een moslim kan overkomen, is te worden verkracht door een man. Daar praat je niet over als je dat is gebeurd of aangedaan. Dat weten de Amerikanen ook. Net zoals je zult verzwijgen als je beplast bent of in je blootje moest dansen. Pure vernedering.''
Rotor
Vanuit het hotel werden de studenten later per helikopter overgebracht naar Bagdad. Voordat die opsteeg, moesten ze een uur onder de draaiende rotor blijven staan, tot ze doof raakten van het kabaal. Op het vliegveld van Bagdad werden ze ondergebracht in een tentenkamp, de gevangenis. ,,In elke tent zaten minstens vijftien gevangenen. De hygiënische omstandigheden waren belabberd, medische zorg was er niet. Toiletten waren er veel te weinig. En overdag moesten ze werken, zandzakken vullen. Sommige gevangenen zaten er al maanden, zonder te weten hoe lang nog of waar ze precies van werden verdacht.'' Martelingen, stelt hij vast, kwamen echter niet meer voor.
Waarom de Amerikanen zich zo wreed gedroegen? Vernederingen en martelingen fotografeerden en filmden? Rashid schudt moedeloos het hoofd: ,,Uit pure verveling vrees ik. Misschien om nieuwe gevangenen mee te dreigen. Zo van: als je niet zegt wat wij willen horen, gebeurt dit jou ook. Precies zoals Saddam dat deed.''
Rashid, concluderend: ,,Ik zie het als de hoogmoed van de bezetter, Amerikaans imperialisme. Wat mijn studenten meegemaakt hebben, gebeurde een half jaar geleden. Al die tijd is het gewoon doorgegaan en hebben de Amerikaanse generaals er niets aan gedaan. Pas nu de wereld erover hoort, gebeurt er hopelijk iets.''
Bron: Rotterdams Dagblad 13/05/04