Ron Haleber
21-05-04, 11:33
Bij Uitgeverij L.J. Veen hield Mohammed Benzakour vorige week zijn boek ten doop:
Abou Jahjah, nieuwlichter of oplichter? De demonisering van een politiek rebel
Het lanceren van het boek van Benzakour vond plaats in een plezierige ambiance met vrienden als Ruud Peters. Benzakour hield een korte toespraak en hij overhandigde zijn boek aan de columnist Piet Grijs.
De interesse van columnist Hugo Brandt Corstius (Grijs) komt voort uit zijn enthousiasme voor de Black Panthers waar hij indertijd lid van werd... Als de AEL een politieke partij start, zou hij zich inschrijven als lid.
Omdat Mohamed in zijn toespraak boeiend vertelde hoe hij tot het schrijven van het boek is gekomen, vroeg ik hem om de tekst. Na correctie ervan stuurde hij me die op met: "de auteursrechten leg ik in jouw handen - groets, mohammed benzakour".
Ik zal het boek tzt hier bespreken.
AMSTERDAM, 13 - 5 - 2004
TOESPRAAK PRESENTATIE BOEK ABOU JAHJAH door Mohamed Benzakour:
In de tijd dat Nederland hartstochtelijk in de ban was van een kale knapenliefhebber die zichzelf de reïncarnatie waande van Jezus Christus in driedelig Armanipak, was er in België een student opgestaan die in zowat alles de spiegelbeeldige kloon leek van deze Rotterdamse volksverlosser. Een volksverlosser nota bene die sinds dat zijn geest vaardig is geworden over onze natie het volk met van alles heeft opgezadeld behalve die verlossing.
Mijn eerste kennismaking met deze 31 jarige Libanese Belg - eerst via een interview in Contrast en later in het Belgische opinieblad Knack - was dan ook een overrompelende ervaring: hier was iemand aan het woord die een taalfilosofie hanteerde zoals die nog niet eerder was opgetekend uit de mond van een politicus, autochtoon of allochtoon. Hier werd op briljante wijze korte metten gemaakt met het alsmaar uitdijende universum van clichés, leugens, vooroordelen en andere onuitstaanbare dommigheden die ons in de greep hebben sinds negentien studenten met elkaar besloten hadden om het financiële en militaire hart van onze Amerikaanse vrienden met vliegtuigen te doorboren.
Maar vooral werd mij duidelijk, en dat is meteen de kern van mijn boek, hoe deze Libanese Belg erin is geslaagd te bewijzen dat er een geweldig gapende kloof bestaat tussen de liberale rechtstaat zoals die wordt verwoord in papieren documenten, en de liberale rechtstaat zoals die dagelijks tot hem spreekt vanuit de pers, de politiek en de oude wijken van onze binnensteden.
Deze ontmaskering was ontnuchterend, maar zorgde tegelijk ook voor een schizofrene toestand. Want hoe meer ik mij ben gaan verdiepen in de handel en wandel van deze Libanese Belg - en alle mediaherrie die daarbij hoorde - hoe meer ik ben gaan ontdekken dat er twee Abou Jahjahs bestaan.
1. De Abou Jahjah zoals-ie ons werd gepresenteerd door de pers, de opiniemakers en de politici, en 2. de Abou Jahjah zoals-ie zich werkelijk bewoog in de weerbarstige realiteit van alledag.
De eerste Abou Jahjah is een baarlijke duivel, een gevaar voor de democratie, een crimineel, een opruier, een terrorist, een antisemiet, en ga zo maar door. En de tweede: de Abou Jahjah die schuil gaat achter dit hetzerige mediabeeld, namelijk een rechtsstaatliefhebbende democraat blijkt die feitelijk niets anders deed dan opvattingen huldigen die, hoe je het wendt of keert, direct te herleiden zijn tot de beginselen van onze grondwet, de internationale verdragen en het Handvest van de Verenigde Naties.
Ik ontdekte dus twee Abou Jahjahs: een oplichter en een nieuwlichter.
En de indruk groeide en groeide dat ik leefde in een land van meerdere moralen en meerdere gewichten. Een land waarin bijv. een met de dood bedreigde anti-moslima kan rekenen op waslijsten van publieke steunbetuigingen en legioenen van meningvrijheid-strijders die schuimbekkend met Voltaire in de arm zwaaien, maar tegelijk het land dat wanneer een evenzo met de dood bedreigde niet-anti-moslim kan rekenen op een orkaan van oorverdovende stilte en bij wie moeite noch kosten gespaard worden om hem de nationaliteit af te pakken of achter tralies te gooien. Ik ben geen filosoof, maar dat Voltaire dat niet zo heeft bedoeld, kan ik zelfs begrijpen.
En vanaf dat moment dacht ik: hier is iets heel duisters aan de hand. Hier moet ik over schrijven, dit moet ik de wereld vertellen. Dit mag niet onopgemerkt voorbij gaan.
En toen ben ik aan het schrijven geslagen, dat wil zeggen, toen ben ik op onderzoek gegaan en heb ik alles wat maar voorhanden was aan documenten, kranten en videomateriaal opgevraagd, verwekt en geanalyseerd. Aanvankelijk was ik nog wat aarzelend, maar gedurende het schrijfproces merkte ik dat die aarzeling al snel omsloeg in grote zelfverzekerdheid, dit vooral omdat ik tijdens het onderzoek keer op keer en dag in dag uit door de berichtgevingen werd bevestigd in mijn stelling en in mijn opdracht.
Maar toch: hoe overtuigd ik ook was van mijn missie, ik realiseerde mij terdege dat ik begonnen was aan een hachelijk avontuur. Ik wist, om te beginnen, dat dit boek als het eenmaal was uitgekomen mij niet populairder zal maken in kringen die het voor het zeggen hebben, in de kringen die de algemene opinievorming van dit land bepalen: het zogenaamde establishment. Want juist deze kringen zijn schuldig aan het spookbeeld dat van Abou Jahjah de wereld in is geslingerd. Hoe kan ik dus in godsnaam verwachten dat de aangeklaagden zich in prijzende woorden zullen uiten over het werk dat juist hen aanklaagt?
En daarom zeg ik u nu al: ik heb niet de geringste illusies van de eventuele recensies die nog zullen volgen op dit boek. Maar tegelijk zeg ik u: het kan me ook geen donder schelen. Ik heb gezegd wat ik wilde zeggen, het bewijs ligt op tafel, met bronvermelding en al, ik heb naar beste eer en geweten en in alle bescheidenheid geprobeerd de samenleving een spiegel voor te houden, en iedereen moet maar voor zichzelf uitmaken of dat is gelukt en of dat het wat waard is geweest.
Dit zeg ik ook tegen de achtergrond van de interviews die ik reeds afgelopen dagen heb gegeven. Op een enkele zinvol gesprek na, waren de meeste nogal deprimerend. Ik werd zogezegd overvallen door levensgrote déjà vus. Namelijk, de dubieuze methodiek die toegepast werd en wordt op Abou Jahjah, en die ik met dit boek aanklaag, exact diezelfde methodiek werd nu toegepast op mijn persoon. En ik kan u zeggen: dat is een bizarre ervaring. Ik geef u twee voorbeelden:
Voorbeeld 1: 2Vandaag. Zonder mij vooraf daarin te kennen heeft deze actualiteitenrubriek tijdens de montage zo geknipt en geplakt dat uiteindelijk meer zendtijd is overgebleven voor de sofistische grammofoonplaatretoriek van de twee grootste Abou Jahjah-haters (Ronny Naftaniel en Sylvain Ephimenco), meer zendtijd dus dan aan het onderwerp dat mijn boek behandelt en waar het item ook voor bedoeld was toen ik werd opgebeld.
Voorbeeld 2: Kunststof. De presentator, de progressieve Jellie Brouwer, die mij vooraf had doen geloven dat ze het boek van kaft tot kaft had gelezen, vond het ineens veel interessanter om mij te confronteren met Pakistaanse leiders en maagdenvliezen, om daarna in het 2e deel van het gesprek een reuzensprong te maken naar de appendix van mijn boek, zonder zich verder te bekommeren over de bijna 300 bladzijden die aan de appendix van mijn boek vooraf gaan.
Dit zijn maar twee voorbeelden van de stand van journalistiek Nederland vandaag de dag.
Maar laat er geen misverstand over bestaan. Dit boek heb ik niet geschreven omdat ik een afkeer zou hebben van België of Nederland. Nee, ik heb dit boek geschreven omdat ik juist van Nederland houd. Als een vader zijn zoon een oorvijg geeft - bijv. omdat het kind met modder gooit - dan doet hij dat natuurlijk niet omdat hij een hekel heeft aan zijn kind. Nee, de oorvijg is een uiting van bescherming en liefde voor het kind.
Maar goddank sta ik in dat uitdelen van oorvijgen er niet alleen voor.
Want in een tijd dat tal van opiniemakers vooral uitblinken in het elkaar overtroeven op een soort flinkheid die gehinderd wordt noch door journalistieke fatsoensnormen noch door historische of theologische feitenkennis, bestaat er in deze zee van hitsige opinies een eiland van licht, kalmte en relativering. Dit eiland wordt belichaamd door iemand die ik zeer bewonder en over wie ik zeer verheugd ben dat hij bereid is gevonden mijn boek in ontvangst te nemen. Niet alleen omdat ben ik blij omdat hij wars is van ieder hersenloos of xenofoob kuddegedrag, maar vooral ook omdat hij als een van de allereerste soevereine geesten triomfantelijk uitriep: 'zodra Abou Jahjah naar Nederland komt, meld ik mij bij hem aan!'
Beste Piet Grijs, het is mij een genoegen het 1e exemplaar van mijn boek aan jou te overhandigen.
----------------------------
P.S. In Rotterdam (29- mei 19.30 uur) gaat Benzakour met Abou Jahjah in discussie over het boek dat ook pittige kritiek op de AEL geeft:
AEL op de weegschaal! Wat is de emancipatorische bijdrage van AEL-NL?
Het net verschenen boek van Auteur/publicist Mohammed Benzakour:” Abou Jah Jah nieuwlichter of oplichter?” , vormt voor de jongeren commissie van vereniging Ettaouhid een adequate aanleiding om samen met de voorman van de AEL de balans op te maken van een jaar AEL-NL.
Abou Jahjah, nieuwlichter of oplichter? De demonisering van een politiek rebel
Het lanceren van het boek van Benzakour vond plaats in een plezierige ambiance met vrienden als Ruud Peters. Benzakour hield een korte toespraak en hij overhandigde zijn boek aan de columnist Piet Grijs.
De interesse van columnist Hugo Brandt Corstius (Grijs) komt voort uit zijn enthousiasme voor de Black Panthers waar hij indertijd lid van werd... Als de AEL een politieke partij start, zou hij zich inschrijven als lid.
Omdat Mohamed in zijn toespraak boeiend vertelde hoe hij tot het schrijven van het boek is gekomen, vroeg ik hem om de tekst. Na correctie ervan stuurde hij me die op met: "de auteursrechten leg ik in jouw handen - groets, mohammed benzakour".
Ik zal het boek tzt hier bespreken.
AMSTERDAM, 13 - 5 - 2004
TOESPRAAK PRESENTATIE BOEK ABOU JAHJAH door Mohamed Benzakour:
In de tijd dat Nederland hartstochtelijk in de ban was van een kale knapenliefhebber die zichzelf de reïncarnatie waande van Jezus Christus in driedelig Armanipak, was er in België een student opgestaan die in zowat alles de spiegelbeeldige kloon leek van deze Rotterdamse volksverlosser. Een volksverlosser nota bene die sinds dat zijn geest vaardig is geworden over onze natie het volk met van alles heeft opgezadeld behalve die verlossing.
Mijn eerste kennismaking met deze 31 jarige Libanese Belg - eerst via een interview in Contrast en later in het Belgische opinieblad Knack - was dan ook een overrompelende ervaring: hier was iemand aan het woord die een taalfilosofie hanteerde zoals die nog niet eerder was opgetekend uit de mond van een politicus, autochtoon of allochtoon. Hier werd op briljante wijze korte metten gemaakt met het alsmaar uitdijende universum van clichés, leugens, vooroordelen en andere onuitstaanbare dommigheden die ons in de greep hebben sinds negentien studenten met elkaar besloten hadden om het financiële en militaire hart van onze Amerikaanse vrienden met vliegtuigen te doorboren.
Maar vooral werd mij duidelijk, en dat is meteen de kern van mijn boek, hoe deze Libanese Belg erin is geslaagd te bewijzen dat er een geweldig gapende kloof bestaat tussen de liberale rechtstaat zoals die wordt verwoord in papieren documenten, en de liberale rechtstaat zoals die dagelijks tot hem spreekt vanuit de pers, de politiek en de oude wijken van onze binnensteden.
Deze ontmaskering was ontnuchterend, maar zorgde tegelijk ook voor een schizofrene toestand. Want hoe meer ik mij ben gaan verdiepen in de handel en wandel van deze Libanese Belg - en alle mediaherrie die daarbij hoorde - hoe meer ik ben gaan ontdekken dat er twee Abou Jahjahs bestaan.
1. De Abou Jahjah zoals-ie ons werd gepresenteerd door de pers, de opiniemakers en de politici, en 2. de Abou Jahjah zoals-ie zich werkelijk bewoog in de weerbarstige realiteit van alledag.
De eerste Abou Jahjah is een baarlijke duivel, een gevaar voor de democratie, een crimineel, een opruier, een terrorist, een antisemiet, en ga zo maar door. En de tweede: de Abou Jahjah die schuil gaat achter dit hetzerige mediabeeld, namelijk een rechtsstaatliefhebbende democraat blijkt die feitelijk niets anders deed dan opvattingen huldigen die, hoe je het wendt of keert, direct te herleiden zijn tot de beginselen van onze grondwet, de internationale verdragen en het Handvest van de Verenigde Naties.
Ik ontdekte dus twee Abou Jahjahs: een oplichter en een nieuwlichter.
En de indruk groeide en groeide dat ik leefde in een land van meerdere moralen en meerdere gewichten. Een land waarin bijv. een met de dood bedreigde anti-moslima kan rekenen op waslijsten van publieke steunbetuigingen en legioenen van meningvrijheid-strijders die schuimbekkend met Voltaire in de arm zwaaien, maar tegelijk het land dat wanneer een evenzo met de dood bedreigde niet-anti-moslim kan rekenen op een orkaan van oorverdovende stilte en bij wie moeite noch kosten gespaard worden om hem de nationaliteit af te pakken of achter tralies te gooien. Ik ben geen filosoof, maar dat Voltaire dat niet zo heeft bedoeld, kan ik zelfs begrijpen.
En vanaf dat moment dacht ik: hier is iets heel duisters aan de hand. Hier moet ik over schrijven, dit moet ik de wereld vertellen. Dit mag niet onopgemerkt voorbij gaan.
En toen ben ik aan het schrijven geslagen, dat wil zeggen, toen ben ik op onderzoek gegaan en heb ik alles wat maar voorhanden was aan documenten, kranten en videomateriaal opgevraagd, verwekt en geanalyseerd. Aanvankelijk was ik nog wat aarzelend, maar gedurende het schrijfproces merkte ik dat die aarzeling al snel omsloeg in grote zelfverzekerdheid, dit vooral omdat ik tijdens het onderzoek keer op keer en dag in dag uit door de berichtgevingen werd bevestigd in mijn stelling en in mijn opdracht.
Maar toch: hoe overtuigd ik ook was van mijn missie, ik realiseerde mij terdege dat ik begonnen was aan een hachelijk avontuur. Ik wist, om te beginnen, dat dit boek als het eenmaal was uitgekomen mij niet populairder zal maken in kringen die het voor het zeggen hebben, in de kringen die de algemene opinievorming van dit land bepalen: het zogenaamde establishment. Want juist deze kringen zijn schuldig aan het spookbeeld dat van Abou Jahjah de wereld in is geslingerd. Hoe kan ik dus in godsnaam verwachten dat de aangeklaagden zich in prijzende woorden zullen uiten over het werk dat juist hen aanklaagt?
En daarom zeg ik u nu al: ik heb niet de geringste illusies van de eventuele recensies die nog zullen volgen op dit boek. Maar tegelijk zeg ik u: het kan me ook geen donder schelen. Ik heb gezegd wat ik wilde zeggen, het bewijs ligt op tafel, met bronvermelding en al, ik heb naar beste eer en geweten en in alle bescheidenheid geprobeerd de samenleving een spiegel voor te houden, en iedereen moet maar voor zichzelf uitmaken of dat is gelukt en of dat het wat waard is geweest.
Dit zeg ik ook tegen de achtergrond van de interviews die ik reeds afgelopen dagen heb gegeven. Op een enkele zinvol gesprek na, waren de meeste nogal deprimerend. Ik werd zogezegd overvallen door levensgrote déjà vus. Namelijk, de dubieuze methodiek die toegepast werd en wordt op Abou Jahjah, en die ik met dit boek aanklaag, exact diezelfde methodiek werd nu toegepast op mijn persoon. En ik kan u zeggen: dat is een bizarre ervaring. Ik geef u twee voorbeelden:
Voorbeeld 1: 2Vandaag. Zonder mij vooraf daarin te kennen heeft deze actualiteitenrubriek tijdens de montage zo geknipt en geplakt dat uiteindelijk meer zendtijd is overgebleven voor de sofistische grammofoonplaatretoriek van de twee grootste Abou Jahjah-haters (Ronny Naftaniel en Sylvain Ephimenco), meer zendtijd dus dan aan het onderwerp dat mijn boek behandelt en waar het item ook voor bedoeld was toen ik werd opgebeld.
Voorbeeld 2: Kunststof. De presentator, de progressieve Jellie Brouwer, die mij vooraf had doen geloven dat ze het boek van kaft tot kaft had gelezen, vond het ineens veel interessanter om mij te confronteren met Pakistaanse leiders en maagdenvliezen, om daarna in het 2e deel van het gesprek een reuzensprong te maken naar de appendix van mijn boek, zonder zich verder te bekommeren over de bijna 300 bladzijden die aan de appendix van mijn boek vooraf gaan.
Dit zijn maar twee voorbeelden van de stand van journalistiek Nederland vandaag de dag.
Maar laat er geen misverstand over bestaan. Dit boek heb ik niet geschreven omdat ik een afkeer zou hebben van België of Nederland. Nee, ik heb dit boek geschreven omdat ik juist van Nederland houd. Als een vader zijn zoon een oorvijg geeft - bijv. omdat het kind met modder gooit - dan doet hij dat natuurlijk niet omdat hij een hekel heeft aan zijn kind. Nee, de oorvijg is een uiting van bescherming en liefde voor het kind.
Maar goddank sta ik in dat uitdelen van oorvijgen er niet alleen voor.
Want in een tijd dat tal van opiniemakers vooral uitblinken in het elkaar overtroeven op een soort flinkheid die gehinderd wordt noch door journalistieke fatsoensnormen noch door historische of theologische feitenkennis, bestaat er in deze zee van hitsige opinies een eiland van licht, kalmte en relativering. Dit eiland wordt belichaamd door iemand die ik zeer bewonder en over wie ik zeer verheugd ben dat hij bereid is gevonden mijn boek in ontvangst te nemen. Niet alleen omdat ben ik blij omdat hij wars is van ieder hersenloos of xenofoob kuddegedrag, maar vooral ook omdat hij als een van de allereerste soevereine geesten triomfantelijk uitriep: 'zodra Abou Jahjah naar Nederland komt, meld ik mij bij hem aan!'
Beste Piet Grijs, het is mij een genoegen het 1e exemplaar van mijn boek aan jou te overhandigen.
----------------------------
P.S. In Rotterdam (29- mei 19.30 uur) gaat Benzakour met Abou Jahjah in discussie over het boek dat ook pittige kritiek op de AEL geeft:
AEL op de weegschaal! Wat is de emancipatorische bijdrage van AEL-NL?
Het net verschenen boek van Auteur/publicist Mohammed Benzakour:” Abou Jah Jah nieuwlichter of oplichter?” , vormt voor de jongeren commissie van vereniging Ettaouhid een adequate aanleiding om samen met de voorman van de AEL de balans op te maken van een jaar AEL-NL.