freya
07-06-04, 10:45
Wij bidden naar Mekka, zij naar Jeruzalem
door Yoram Stein
2004-06-07
TROUW
Een bus vol moslims reisde gisteren naar kerk en synagoge. 'Heel gezellig' vonden de oudere moslims het. De jongere generatie moslims verkeerde in schoolreisje-stemming. En er werd gedialogiseerd. ,,Hoe kijken jullie tegen ons aan?''
Het gehele weekend is het vrijelijk reli-shoppen in de gebedshuizen van Amsterdam. De actie, bedoeld om de interreligieuze dialoog te bevorderen, is niet alleen volgens het organiserende comité 'Amsterdam met hart en ziel' een succes. Nederland mag dan al enige tijd van God los zijn, een groot publiek gaat graag bij de religieuze buren op bezoek. ,,Ik woon al jaren in deze straat, maar ik ben nog nooit bij deze moskee naar binnen geweest. En nu dacht ik: toch maar eens kijken. Ik vind het interessant.''
Op zaterdagmiddag is het ook opvallend druk bij de Fo Guang Shan He Huan Tempel op de Zeedijk. Iedereen wil meedoen met de openbare meditatiesessie. Niet alleen de grijze dame in de kleurige jurk die de jonge Chinese gids alles wil vertellen over haar 'geweldige reis' naar Indonesië, maar ook het jonge stel dat, als ze horen dat het boeddhisme drugsgebruik verbiedt, tegen elkaar zegt: 'Dan maar geen lijntje coke vanavond'.
Ook jongeren blijken niet vies van meer informatie over het boeddhisme. Twee jonge meiden luisteren aandachtig naar wat de gids te vertellen heeft. In deze tempel, speciaal opgericht voor de Chinese gemeenschap in Amsterdam, staat het humanistische boeddhisme centraal, zegt hij. Dat is een sociale leer, waarin het niet alleen gaat om als individu verlichting te bereiken, maar ook om sociaal meelevend te zijn.
De Zeedijk lijkt de ideale locatie voor humanistische idealen. Het is een straat vol Chinese restaurants en strompelende verslaafden. Dit is misschien de enige tempel ter wereld die niet uitkijkt op een bos of een meer, zegt de gids, maar op de keuken van een restaurant. ,,Ook uniek aan deze in de keizerlijke kleuren geel en rood geschilderde tempel is dat je er je schoenen niet uit hoeft te doen. Als je dat wel doet, is er namelijk een grote kans dat ze verdwijnen en in verdovende middelen worden omgezet.''
,,Met je dure prada's naar de moskee gaan, is ook onverstandig'', zegt een ervaringsdeskundige jonge moslim. Het is zondagmiddag -een dag later. Net heeft hier in deze voormalige Jezuïetenkerk, die met allerlei mozaïekwerk een islamitische transformatie heeft ondergaan, een openbare gebedsdienst plaatsgevonden. De mannen hebben zich op de grond geworpen, steeds weer, op de zangerige klanken van het gebed.
,,Wacht, de imam moet nog mee.'' Na afloop van de islamitische gebedsdienst, luidt de vraag: passen al deze mensen in de bus? Volgens het programma zouden 20 à 30 moslims naar kerk en synagoge reizen, maar het zijn er wel 50. Een groep giechelende meiden, met en zonder hoofddoek, niet omver te lopen vrouwen, stoere jonge kerels, die je evenmin omver kunt lopen, oudere mannen met snorren, baarden en petjes, vaste bezoekers van de Fatih moskee aan de Rozengracht, zij zitten allemaal in de bus. Ook de man op sandalen van de christengemeente uit Buitenveldert en de mevrouw van 'Amsterdam met hart en ziel' moeten mee. En dan nog het kleine leger van de pers dat maar wat graag wil weten hoe de moslims het vinden om naar een kerk en een sjoel te gaan. 'Gezellig', zeggen ze.
Minder gezellig is dat er voor de journalist en de fotograaf geen plaats meer is. De buschauffeusse: ,,Het maakt mij niet uit wat er afgesproken is. Niemand gaat staan in mijn bus.'' Gelukkig dat drie Turks-Nederlandse jongens bereid zijn om een lift te geven en achter de bus aan te rijden.
De pastor van de rk Vredeskerk heet de moslims welkom. Nieuwsgierig treden ze binnen. ,,Ja, dat is de Bijbel waar u nu in bladert'', zegt hij. Vervolgens probeert hij de heilige Drievuldigheid uit te leggen. Hij lijkt bijna opgelucht als hij de moeizame uitleg kan staken en de moslims verder kunnen gaan met rondkijken. Ze vergapen zich aan de beelden. Die heb je niet in de moskee. Enkele oudere moslims branden een kaarsje voor de doden.
,,Deze mevrouw van onze gemeente is nog gedoopt in de kerk die nu uw moskee is'', zegt de pastor. ,,Ik ben daar ook getrouwd'', roept ze. Even later brengt ze wat pit in de interreligieuze dialoog door over de multiculturele problemen te beginnen. Wanneer de Turkse moslims klagen dat Nederland toch minder gastvrij is geworden, wil zij wel even iets uitleggen: ,,Jullie weten zelf wel hoe dat zo gekomen is'', zegt ze. ,,Dat heeft te maken met de jeugd. Iedereen is hier van harte welkom, maar wij verwachten wel dat ouders zelf hun kinderen opvoeden. Dat is niet de taak van de overheid.''
,,Hoe kijken jullie tegen ons aan?'', wil ze van de moslims weten. Maar zij stellen een wedervraag: ,,Hoe kijken jullie tegen ons aan?'' ,,Jullie zijn gewoon mijn buren'', zegt de man met de sandalen van de christengemeente. De pastor vraagt door de microfoon of iemand nog andere vragen heeft. Ja, vraagt een moslim, wat is eigenlijk het verschil tussen jodendom en christendom?
Bij de synagoge aangekomen moeten eerst alle tassen gecontroleerd. Dat is alvast een opvallend verschil. Je kunt hier niet zomaar naar binnen lopen.
Eenmaal binnen blijkt dat de liberale joodse gemeente geen modern middel geschuwd heeft om iets van het jodendom over het voetlicht te krijgen: van power point presentatie tot video, alles is aanwezig. Een tafel ligt vol boeken over jodendom en Israël. Een aantal moslims snuffelt er nieuwsgierig in.
Een interreligieus gesprek ontstaat over de profeten die islam en jodendom met elkaar gemeen hebben. ,,Joessoef?'' ,,Ja, Jozeef, die kennen we wel.'' ,,Jezus?'' ,,Nee, we hebben geen Jezus.''
In de andere zaal wordt er voorgezongen uit de torah. De moslims moeten hier in de nabijheid van de heilige joodse gebedsrollen een keppeltje opdoen. ,,Dat wil niet zeggen dat je dan meteen joods bent'', zegt een Jood geruststellend. Toch vinden de moslims het een beetje vreemd. Ze grijpen er regelmatig naar, naar dat ding op hun hoofd, en iedere keer als ze grijpen, zit het er nog steeds. ,,Ziet God dat dan of je iets op je hoofd draagt?'', vraagt een moslim. ,,Wat maakt het nou uit wat voor kleren je draagt? Het gaat toch om wat je in je hart voelt.'' De liberale Joden zijn het met hem eens. Het maakt ook allemaal niets uit. Jodendom, christendom, islam, zij zijn in essentie allemaal hetzelfde. ,,Dit zijn toch een beetje andere Joden dan de orthodoxen'', merkt een slimme jonge moslim op. ,,Ze zeggen dat iedereen Jood kan worden, maar joods ben je toch alleen als je moeder dat is?''
De imam van de Fatih moskee is verbaasd als hem gevraagd wordt of hij overeenkomsten ziet tussen jodendom en islam. Hij spreekt nog niet goed Nederlands, en is nog bezig om zijn cursus af te ronden, maar als de vraag aan hem vertaald wordt, zegt hij eerder verschillen te zien. ,,Het is officiëler hier met al die stoelen'', zegt hij. Maar zingen Joden niet net als moslims hun gebeden? En bidden Joden niet net als moslims naar het Oosten? ,,Dat is anders'', vindt de imam. ,,Wij bidden naar Mekka, zij naar Jeruzalem.''
door Yoram Stein
2004-06-07
TROUW
Een bus vol moslims reisde gisteren naar kerk en synagoge. 'Heel gezellig' vonden de oudere moslims het. De jongere generatie moslims verkeerde in schoolreisje-stemming. En er werd gedialogiseerd. ,,Hoe kijken jullie tegen ons aan?''
Het gehele weekend is het vrijelijk reli-shoppen in de gebedshuizen van Amsterdam. De actie, bedoeld om de interreligieuze dialoog te bevorderen, is niet alleen volgens het organiserende comité 'Amsterdam met hart en ziel' een succes. Nederland mag dan al enige tijd van God los zijn, een groot publiek gaat graag bij de religieuze buren op bezoek. ,,Ik woon al jaren in deze straat, maar ik ben nog nooit bij deze moskee naar binnen geweest. En nu dacht ik: toch maar eens kijken. Ik vind het interessant.''
Op zaterdagmiddag is het ook opvallend druk bij de Fo Guang Shan He Huan Tempel op de Zeedijk. Iedereen wil meedoen met de openbare meditatiesessie. Niet alleen de grijze dame in de kleurige jurk die de jonge Chinese gids alles wil vertellen over haar 'geweldige reis' naar Indonesië, maar ook het jonge stel dat, als ze horen dat het boeddhisme drugsgebruik verbiedt, tegen elkaar zegt: 'Dan maar geen lijntje coke vanavond'.
Ook jongeren blijken niet vies van meer informatie over het boeddhisme. Twee jonge meiden luisteren aandachtig naar wat de gids te vertellen heeft. In deze tempel, speciaal opgericht voor de Chinese gemeenschap in Amsterdam, staat het humanistische boeddhisme centraal, zegt hij. Dat is een sociale leer, waarin het niet alleen gaat om als individu verlichting te bereiken, maar ook om sociaal meelevend te zijn.
De Zeedijk lijkt de ideale locatie voor humanistische idealen. Het is een straat vol Chinese restaurants en strompelende verslaafden. Dit is misschien de enige tempel ter wereld die niet uitkijkt op een bos of een meer, zegt de gids, maar op de keuken van een restaurant. ,,Ook uniek aan deze in de keizerlijke kleuren geel en rood geschilderde tempel is dat je er je schoenen niet uit hoeft te doen. Als je dat wel doet, is er namelijk een grote kans dat ze verdwijnen en in verdovende middelen worden omgezet.''
,,Met je dure prada's naar de moskee gaan, is ook onverstandig'', zegt een ervaringsdeskundige jonge moslim. Het is zondagmiddag -een dag later. Net heeft hier in deze voormalige Jezuïetenkerk, die met allerlei mozaïekwerk een islamitische transformatie heeft ondergaan, een openbare gebedsdienst plaatsgevonden. De mannen hebben zich op de grond geworpen, steeds weer, op de zangerige klanken van het gebed.
,,Wacht, de imam moet nog mee.'' Na afloop van de islamitische gebedsdienst, luidt de vraag: passen al deze mensen in de bus? Volgens het programma zouden 20 à 30 moslims naar kerk en synagoge reizen, maar het zijn er wel 50. Een groep giechelende meiden, met en zonder hoofddoek, niet omver te lopen vrouwen, stoere jonge kerels, die je evenmin omver kunt lopen, oudere mannen met snorren, baarden en petjes, vaste bezoekers van de Fatih moskee aan de Rozengracht, zij zitten allemaal in de bus. Ook de man op sandalen van de christengemeente uit Buitenveldert en de mevrouw van 'Amsterdam met hart en ziel' moeten mee. En dan nog het kleine leger van de pers dat maar wat graag wil weten hoe de moslims het vinden om naar een kerk en een sjoel te gaan. 'Gezellig', zeggen ze.
Minder gezellig is dat er voor de journalist en de fotograaf geen plaats meer is. De buschauffeusse: ,,Het maakt mij niet uit wat er afgesproken is. Niemand gaat staan in mijn bus.'' Gelukkig dat drie Turks-Nederlandse jongens bereid zijn om een lift te geven en achter de bus aan te rijden.
De pastor van de rk Vredeskerk heet de moslims welkom. Nieuwsgierig treden ze binnen. ,,Ja, dat is de Bijbel waar u nu in bladert'', zegt hij. Vervolgens probeert hij de heilige Drievuldigheid uit te leggen. Hij lijkt bijna opgelucht als hij de moeizame uitleg kan staken en de moslims verder kunnen gaan met rondkijken. Ze vergapen zich aan de beelden. Die heb je niet in de moskee. Enkele oudere moslims branden een kaarsje voor de doden.
,,Deze mevrouw van onze gemeente is nog gedoopt in de kerk die nu uw moskee is'', zegt de pastor. ,,Ik ben daar ook getrouwd'', roept ze. Even later brengt ze wat pit in de interreligieuze dialoog door over de multiculturele problemen te beginnen. Wanneer de Turkse moslims klagen dat Nederland toch minder gastvrij is geworden, wil zij wel even iets uitleggen: ,,Jullie weten zelf wel hoe dat zo gekomen is'', zegt ze. ,,Dat heeft te maken met de jeugd. Iedereen is hier van harte welkom, maar wij verwachten wel dat ouders zelf hun kinderen opvoeden. Dat is niet de taak van de overheid.''
,,Hoe kijken jullie tegen ons aan?'', wil ze van de moslims weten. Maar zij stellen een wedervraag: ,,Hoe kijken jullie tegen ons aan?'' ,,Jullie zijn gewoon mijn buren'', zegt de man met de sandalen van de christengemeente. De pastor vraagt door de microfoon of iemand nog andere vragen heeft. Ja, vraagt een moslim, wat is eigenlijk het verschil tussen jodendom en christendom?
Bij de synagoge aangekomen moeten eerst alle tassen gecontroleerd. Dat is alvast een opvallend verschil. Je kunt hier niet zomaar naar binnen lopen.
Eenmaal binnen blijkt dat de liberale joodse gemeente geen modern middel geschuwd heeft om iets van het jodendom over het voetlicht te krijgen: van power point presentatie tot video, alles is aanwezig. Een tafel ligt vol boeken over jodendom en Israël. Een aantal moslims snuffelt er nieuwsgierig in.
Een interreligieus gesprek ontstaat over de profeten die islam en jodendom met elkaar gemeen hebben. ,,Joessoef?'' ,,Ja, Jozeef, die kennen we wel.'' ,,Jezus?'' ,,Nee, we hebben geen Jezus.''
In de andere zaal wordt er voorgezongen uit de torah. De moslims moeten hier in de nabijheid van de heilige joodse gebedsrollen een keppeltje opdoen. ,,Dat wil niet zeggen dat je dan meteen joods bent'', zegt een Jood geruststellend. Toch vinden de moslims het een beetje vreemd. Ze grijpen er regelmatig naar, naar dat ding op hun hoofd, en iedere keer als ze grijpen, zit het er nog steeds. ,,Ziet God dat dan of je iets op je hoofd draagt?'', vraagt een moslim. ,,Wat maakt het nou uit wat voor kleren je draagt? Het gaat toch om wat je in je hart voelt.'' De liberale Joden zijn het met hem eens. Het maakt ook allemaal niets uit. Jodendom, christendom, islam, zij zijn in essentie allemaal hetzelfde. ,,Dit zijn toch een beetje andere Joden dan de orthodoxen'', merkt een slimme jonge moslim op. ,,Ze zeggen dat iedereen Jood kan worden, maar joods ben je toch alleen als je moeder dat is?''
De imam van de Fatih moskee is verbaasd als hem gevraagd wordt of hij overeenkomsten ziet tussen jodendom en islam. Hij spreekt nog niet goed Nederlands, en is nog bezig om zijn cursus af te ronden, maar als de vraag aan hem vertaald wordt, zegt hij eerder verschillen te zien. ,,Het is officiëler hier met al die stoelen'', zegt hij. Maar zingen Joden niet net als moslims hun gebeden? En bidden Joden niet net als moslims naar het Oosten? ,,Dat is anders'', vindt de imam. ,,Wij bidden naar Mekka, zij naar Jeruzalem.''