The silent takeover

[super ick]

Laat me raden.... Gaat het over de volgende onderwerpen...

1 - De zoek het maar uit samenleving ("participatie" samenleving)
2 - De betaal je blauw samenleving waar je weinig tot niets voor terugkrijgt?
3 - Het afbreken van de rechten maar handhaven van de plichten?
4 - Het belonen van de rijken en straffen van de minder bedeelden?
5 - Klasse justitie?
6 - Het promoten van onzedelijkheid en onnatuurlijk gedrag en het verguizen van zedelijkheid om chaos te creèren
7 - Het bevorderen van maatschappelijke chaos en desoriëntatie om de massa te beteugelen
8 - Het belonen van witte boorden criminaliteit en het bestraffen van burgers in nood om de eigen elite te belonen
9 - Het devalueren van bestaande tegoeden en inflateren van eerste levensbehoeften? Gelegaliseerde diefstal?
10 - De alibi van een bankencrises om een almachtige bankenunie te scheppen?
11 - Het bevorderen van verdringing om arbeid goedkoop te maken?
12 - Het stichten van een Europese Unie om centrale controle te bevorderen?
13 - Het schenden van privacy om burgers te kunnen plukken en totale controle uit te oefenen?
14 - Het schenden van privacy om burgers te kunnen chanteren?
15 - Het schenden van privacy om de concurrentie te benadelen?
16 - Het schenden van privacy om concurrerende denkbeelden uit te schakelen?
17 - Het verleiden van politici om beslissingen te nemen die verkeerd pakken voor eigen land en volk met een carriere in de Europese unie als worst?
18 - Het gebruiken van de term terrorisme om een alternatieve ideologie en wereldbeeld te onderdukken?

Betaal je blauw samenleving waar je weinig voor terug krijgt?

Wat je krijgt en waar je in vertoeft kan je tijdens je korte leventje nooit betalen. Dat is te danken aan de saamhorigheid van onze voorouders en onze voortzetting als maatschappij. Dat is opgebouwd in eeuwen.

[Olive Yao]

.
De Europese Commissie heeft de economische gevolgen van het vrijhandels- en investeringsverdrag laten onderzoeken door het Centre for Economic Policy Research, een netwerk van europese economen:

Reducing Transatlantic Barriers to Trade and Investment (maart 2013)

samenvatting door de Europese Commissie


Commentaar

De conclusie van het rapport en de samenvatting door de EC gaan alleen over geld: hoeveel geld levert het in totaal extra op? De onderzoekers hebben verschillende scenario's onderzocht. In de samenvatting noemt de EC alleen de gunstigste resultaten qua geld.

Het rapport vermeldt:

A core message following from our results is that a focus on NTBs is critical to the logic of transatlantic liberalization. (…) Negotiation on NTBs provides the opportunity to pursue a mix of cross-recognition and regulatory convergence to reduce these barriers. The estimates reported here point to substantial gains, if reductions in the costs of NTBs can be achieved. (p. 95)

Deze ntb's zijn “non-tariff barriers”. Daaronder vallen regels voor producten in verband met veiligheid en het milieu. Het “verlagen van kosten van barrières” levert geld op, zo laat het rapport weten.

Een belangrijke vraag lijkt me, wie beslist er over het afschaffen van die "barrières"?

Het rapport en de samenvatting gaan voorbij aan het gevaar van claims van bedrijven tegen staten. Die claims kunnen de economische winst van het vrijhandels- en investeringsverdrag teniet doen.

Op al deze punten levert A brave new transatlantic partnership kritiek die de EU verzwijgt.


Nederland claimland

Na de VS (123 keer) is Nederland het land van waaruit multinationals de meeste claims tegen overheden indienen: in totaal 50 zaken. Dat is niet zo vreemd: Nederland sloot de afgelopen decennia het ene na het andere handelsverdrag en is er trots op dat zoveel bedrijven hier een kantoor openen. Brievenbusfirma's, inderdaad. Niet alleen vanwege de belastingen, maar dus ook omdat het zo makkelijk claimt, vanuit hier.

Pietje Vervest van het TNI wijst op nog iets anders. Ondanks de toetreding van oost-europese lidstaten tot de EU zijn veel investeringsverdragen mét beschermingsclausule tussen west- en oost-europese landen intact gehouden. "De Europese Commissie en de oost-europese landen willen ervan af. Maar Nederland weigert ze op te zeggen.

Een van die verdragen maakte bijvoorbeeld de claim mogelijk van [de nederlandse verzekeringsmaatschappij] Achmea tegen de Slovaakse overheid. Slowakije draaide in 2006 de privatisering van de gezondheidszorg terug. Ziektekostenverzekeraars als Achmea mochten vanaf dat moment alleen nog op not-profitbasis opereren. Het bedrijf eiste en kreeg compensatie: 22 miljoen euro.

uit De Groene Amsterdammer week 21 november 2013

[Olive Yao]

.
Lobbyparadijs Brussel – Amerikaans lobbyisten in de EU

Wie werkt voor wie (voor duizend dollar per uur)?

Eric Lipton en Danny Hakim, New York Times / Groene Amsterdammer week 21 november 2013


Met hulp van amerikaanse lobbyfirma's proberen multinationals europese wetgeving en handelsverdragen in hun voordeel te beïnvloeden. Anders dan in de V.S. zelf werken de lobbyisten buiten het blikveld van het grote publiek.

Brussel – Het was een vertoon van macht zoals we dat gewend zijn van ambitieuze amerikaanse advocatenfirma's die het enorme apparaat van de Europese Unie steeds meer zijn gaan zien als een cruciale lobbymogelijkheid voor henzelf en hun multinationale cliënten. In het Brusselse kantoor van Covington & Burling, een prominente firma uit Washington, waren advocaten en lobbyisten bijeengekomen, samen met managers van een aantal van de grootste oliemaatschappijen ter wereld, waaronder Chevron en Statoil. Het was hun doel om het beleid van de Europese Unie te helpen vormgeven op het gebied van de olie- en gasboortechnologie die bekendstaat als hydraulic fracturing of fracking.

Ze vergadereden met Kurt Vandenberghe, destijds een hoge europese functionaris voor het milieubeleid en een vooraanstaand speler in het debat over fracking, dat in Europa nog controversiëler is dan in de V.S.

De gastheer die dag in juni was Jean de Ruyt, een voormalig belgisch diplomaat wiens carrière zich uitstrekte van Centraal-Afrika tot de binnenste heiligdommen van de Europese Unie, en die nu adviseur is bij Covington. Hij en anderen van het onlangs uitgebreide lobbyteam van deze firma hebben zich de afgelopen maanden verzekerd van de diensten van minsten vier hoge beleidsmakers van de Europese Unie, inclusief een hoge functionaris op energiegebied, die in september langskwam met een kopie van een nog niet openbaar gemaakt ontwerpplan voor fracking-initiatieven.

“Het is voor ons van het grootste belang om een voorsprong te hebben, voordat het politieke debat begint”, zegt De Ruyt later in een interview, “omdat we vanaf dat moment geen invloed meer kunnen uitoefenen”.

Nu de Europese Unie zich heeft ontwikkeld tot een toezichthoudende supermacht met 28 landen die gezamenlijk 's werelds grootste economie vormen, is haar beleid steeds belangrijker geworden voor bedrijven die grensoverschrijdend opereren. Op haar beurt is de lobbyindustrie in Brussel steeds groter en competitiever geworden en wordt zij nog slechts door die in Washington geëvenaard.

Geen groepering blijkt agressiever om een deel van deze bedrijvigheid naar zich toe te trekken – en meer kritiek uit te lokken – dan Covington en een tiental andere grote internationale advocatenfirma's. Een deel van deze bedrijven heeft amerikaanse praktijken overgebracht naar Brussel, het machtscentrum van de EU, waar minder beperkingen van kracht zijn dan in de V.S.

De regels verschillen hier aanzienlijk. Om te beginnen wordt het europese systeem niet gesmeerd door campagnebijdragen van bedrijven, die in veel lidstaten verboden of strikt gelimiteerd zijn. Maar de advocatenfirma's zijn er wel in geslaagd resultaten te boeken voor hun cliënten, waaronder chemie- en energiebedrijven, farmaceutische concerns, firma's uit Silicon Valley en Wall Street, en leveranciers van defensiematerieel. De firma's doen hun voordeel met de zwakke ethische norme in Brussel. Zo kunnen sommige overheidsfunctionarissen gebruik maken van hun connecties vanaf de dag dat zij hun kantoor verlaten.

Het inhuren van insiders, een traditie in Washington, kwam betrekkelijk weinig voor bij de advocatenfirma's in Brussel, totdat de amerikaanse firma's met behulp van vette salarissen de rekrutering van europese politici opvoerden, waaronder topfunctionarissen bij de Europese Commissie, het Europees Parlement en de Europese Raad, de drie organen die het bestuur van de Unie vormden.

De firma's ondermijnen de inspanningen om meer transparantie in het lobbywezen in Brussel te brengen door te verwijzen naar de vertrouwelijkheid tussen advocaten en cliënten, in de hoop te kunnen ontsnappen aan een door de overheid gesteunde, maar vrijwillige poging om meer openheid te betrachten. Covington weigert bijvoorbeeld zijn cliënten te identificeren, of te zeggen voor wie de firma aan het lobbyen is, wat in de V.S. wel zou hebben gemoeten. De firma kan de sessies met cliënten en toezichthouders op zijn kantoren geheim houden, terwijl de meeste amerikaanse functionarissen niet eens aan dergelijke sessies zouden hebben mogen deelnemen, of deze in de V.S. op zijn minst hadden moeten openbaren.

Critici, waaronder rivaliserende lobbyfirma's en sommige europese functionarissen, beschuldigen de advocatenfirma's ervan in het duister te opereren. “Ze verschuilen zich achter de vertrouwelijkheid”. aldus Robert Mack, een amerikaanse topmanager bij het brusselse kantoor van Burson-Marsteller, een mondiale lobby- en pr-firma. “Het is oneerlijk, het is concurrentievervalsend. Er zijn mensen die dingen in het geheim willen doen, en dan kunnen ze bij de advocatenfirma's terecht”.

Isabelle Durant, belgisch vice-voorzitster van het Europees Parlement die in de commissie heeft gezeten die drie jaar geleden het vrijwillige openheidsprogramma heeft helpen invoeren, geeft ook uiting aan haar zorgen: “Ik ben niet tegen lobbyen, maar ik ben wel tegen ondoorzichtige lobbypraktijken. We moeten weten wie voor wie werkt en hoeveel geld daarmee is gemoeid”.

(…) met amerikaanse advocaten als gastheren, zat de leeszaal van de bibliotheek volgepakt met met tientallen managers van bedrijven als Boeing, Intel en Samsung, naast hoge stafleden van de Europese Commissie. (…) [De aanwezigen bespraken] de potentiële voorwaarden van de trans-atlantische handelsbesprekingen die onlangs tussen Europa en de V.S. zijn gestart. Het doel van de onderhandelingen is de “harmonisering” van de systemen van toezicht van de V.S. en Europa, zodat bedrijven aan een gezamenlijke standaard moeten voldoen – wat deze ondernemingen honderden miljoenen, zo niet miljarden, dollars aan besparingen kan opleveren, zeker als zij de onderhandelaars ervan weten te overtuigen gaandeweg het proces minder strikte regels te aanvaarden.

Het sluiten van deze handelsovereenkomst kan tevens een grote golf lucratief lobbywerk inhouden voor firma's in Brussel en Washington, die soms wel duizend dollar per uur in rekening brengen. (…)

Dit soort mogelijkheden helpt verklaren waarom amerikaanse firma's zich tot Brussel aangetrokken voelen, waar velen zich vestigen in de buurt van de Rue Belliard, een europese versie van K Street, de lobbycorridor van Washington. Diverse britse firma's hebben hun lobbypraktijken ook opgevoerd (…)

Als de advocaten bij Hogan Lovells vastlopen in de brusselse bureaucratie wenden zij zich doorgaans tot Hugo Paemen, een zacht sprekende, onberispelijk geklede man die door de belgische koning werd verheven tot baron en als ambassadeur van de Europese Unie in de V.S. heeft gewerkt. “Ik ben niet uit op zichtbaarheid”, zegt Paemen. “Het belangrijkste werk vindt plaats aan de telefoon of tijdens de lunch of een koffiepauze”.

Bij Covington is Wim van Velzen, ooit CDA-voorzitter en vice-president van de grootste politieke groepering in het Europees Parlement, de Europese Volkspartij, de persoon bij wie je moet zijn voor opdrachten waarvoor wetgevende actie nodig is. De Ruyt richt zich op de Europese Raad, waar hij ooit een topfunctionaris was. “Het is gemakkelijker voor iemand die daar heeft gewerkt en begrijpt hoe de dingen gaan”, zegt hij. Covington heeft onlangs ook Paul Adamson in dienst genomen, een vroeger staflid bij het Europees Parlement en al heel lang lobbyist in Brussel. “Ik ben te huur voor de hoogste bieder”, grapt hij. Behoudender firma's in Brussel hebben moeite met het binnenhalen van adviseurs zoals hij en voormalige politici die geen juristen zijn, aldus Adamson. “Maar Covington heeft daar nooit een punt van gemaakt”.

De resultaten zijn tastbaar, zeggen de firma's, terwijl ze met documenten komen om hun claims te ondersteunen. Vorig jaar heeft Hogan Lovells een amerikaans halfgeleiderbedrijf geholpen de europese milieuwetgeving te omzeilen, zodat het bedrijf een potentieel gevaarlijke substantie kon blijven gebruiken in de computerchips die het maakt. De firma heeft een groep amerikaanse chemiebedrijven ook geholpen bij het vermijden van de verplichting producten opnieuw te testen om aan een nieuwe veiligheidswet te voldoen, door een bondgenootschap te sluiten met dierenrechtenactivisten die niet wilden dat er dieren werden gebruikt voor deze proeven.

Covington heeft geholpen bij het opstellen van een amendement op de wetgeving over data-privacy, waardoor restricties werden weggenomen op de manier waarop bedrijven persoonsgegevens mogen gebruiken die ze van consumenten hebben verzameld: het voorstel is nu in behandeling. De firma heeft onlangs ook een lobbycampagne gevoerd om een voorstel af te zwakken dat de mogelijkheden van europese pensioenfondsen had moeten beperken om een deel van hun geld in private equity firma's te beleggen.

Covington wil de namen van zijn cliënten – behalve Microsoft – niet onthullen. Maar in haar marketingmateriaal zegt de firma dat tot haar brusselse klantenbestand onder meer de Pharmaceutical Research and Manufacturers of America en BSA, de Software Alliantie, behoren. Van die laatste groepering zijn bedrijven lid als Oracle, Apple en Adobe Systems.

Hogan Lovells weigert eveneens de meeste namen van zijn cliënten prijs te geven, maar geeft wel toe het electronicaconcern Philips te vertegenwoordigen.

Craig Burchell, het mondiale hoofd markttoegang van Philips, zegt dat Hogan Lowells' mengsel van juridische en beleidsadviezen precies is wat zijn bedrijf nodig heeft. “Zeker, we hebben behoefte aan advocaten die zich kunnen bezighouden met antitrustwetgeving en zaken die de handel betreffe. Maar wat we écht nodig hebben is invloed op het beleid hier”.

Claude Turmes, een luxemburgs lid van het Europees Parlement, weigert lobbyisten te ontmoeten die zich niet vrijwillig hebben geregistreerd in een database, die in 2012 werd ingericht en de namen bevat van circa 6000 bedrijven, organisaties en lobbyfirma's die het Europees Parlement proberen te beïnvloeden. Naar verluidt hebben honderden andere bedrijven ervan afgezien zich te registeren, geïnspireerd door het voorbeeld van de amerikaanse advocatenfirma's.

Turmes, een lid van de Groenen, heeft deelgenomen aan mislukte pogingen om de registratie verplicht te maken. (…)

Tot de tegenstanders van de verplichte registratie behoorden leden van het Europees Parlement die voor advocatenfirma's werken, zoals Klaus-Heiner Lehne, een duitse christendemocraat die partner is bij de britse advocatenfirma Taylor Wessing en cliënten adviseert over europese regelgeving, terwijl hij tegelijkertijd dient als voorzitter van de parlementscommissie voor juridische zaken.

In Brussel betogen de advocatenfirma's dat de belgische regelgeving hen verbiedt de vertrouwelijkheid van hun cliënten te schenden. (…)

[Olive Yao]

(...)

Oliver Hoedeman, de onderzoekscoördinator bij het Corporate Europe Observatory, een brusselse non-profit organisatie die de invloed van de lobbyisten op de Europese Unie onderzoekt, zegt dat zelfs hij niet eens op de hoogte is van bepaalde gunsten die de advocatenfirma's hun cliënten hebben bezorgd. “Er is geen realistische manier om te controleren wat zij allemaal doen, als je niet eens weet wie hun cliënten zijn”, zegt hij. “Het soort resultaten dat zij boeken, buiten het blikveld van het grote publiek, is ondemocratisch. Maar voor de betrokken bedrijven kan het zeer winstgevend zijn”.

(...)

Niettemin heeft een aantal schandalen uit de afgelopen jaren geleid tot een beweging in de richting van verandering, die velen als onvermijdelijk zien. Vorig najaar is de topfunctionaris van de EU op het gebied van de gezondheidszorg opgestapt tijdens een corruptieonderzoek. En een onthulling uit 2011 in de Sunday Times ging over drie leden van het Europees Parlement die werden verdacht van corruptie.

Op de brusselse buitenpost van Hogan Lovells kwamen onlangs 28 advocaten en lobbyisten uit heel Europa bijeen om over hun werk te praten in mogelijheden te bespreken om nieuwe klanten te werven. Het gevoel is sterker geworden dat het misschien niet meer zo lang zal duren dat de firma nog in het geheim kan opereren. “We zijn nog lang niet zo ver als in de V.S, waar alles zeer transparant is”, hield Paul Dacam , een partner van Hogan Lovells uit London, de vergadering voor. “De cultuur van onze cliënten is op dit moment niet op openheid gericht. Maar ik twijfel er niet aan dat we in de toekomst met verplichte registratie te maken zullen krijgen”.

(…)

Een soortgelijke sessie vond plaats op het brusselse kantoor van Covington, waar lobbyisten met een partner plannen bespraken om te proberen de debatten over de handelsbeperkingen, data-privacy en farmaceutische producten te beïnvloeden. Ook fracking werd genoemd – de firma is bezig een bedrijfstakorganisatie op te zetten om overheidsfunctionarissen suggesties te kunnen bieden bij het opstellen van de regels. Het Europees Parlement heeft al voorlopige stappen gezet die erop duiden dat het een strikt toezicht op de sector zal eisen, iets wat de lobbyisten zullen proberen te verhinderen.

(...)

[Olive Yao]

.
George Monbiot - “Managing transparency”

Politicians and officials are desperately seeking to justify their transatlantic assault on democracy.

Panic spreads through the European Commission like ferrets in a rabbit warren. Its plans to create a single market incorporating Europe and the United States, progressing so nicely when hardly anyone knew, have been blown wide open. All over Europe people are asking why this is happening; why we were not consulted; for whom it is being done.

They have good reason to ask. The Commission insists that its Transatlantic Trade and Investment Partnership should include a toxic mechanism called investor-state dispute settlement. Where this has been forced into other trade agreements, it has allowed big corporations to sue governments before secretive arbitration panels composed of corporate lawyers, which bypass domestic courts and override the will of parliaments(1).

(...)

Persistant digging by the Corporate Europe Observatory reveals that the commission has held eight meetings on the issue with civil society groups, and 119 with corporations and their lobby groups(10). Unlike the civil society meetings, these have taken place behind closed doors and have not been disclosed online.

(...)

What the Commission and its member governments fail to explain is why we need offshore arbitration at all. It insists that domestic courts “might be biased or lack independence”(13), (...)

(...)


Goed artikel over TTIP, mede door de voetnoten / bronnen / links, ook naar texten van voorstanders van tatip.

Democracy Center - Unfair, unsustainable and under the radar - How corporations use global investment rules to undermine a sustainable future

Glyn Moody / Open Enterprise : TTIP Update X

Intussen in Nederland:

Nederlandse kapitalisten roepen krant NRC op om geen artikelen van tatip-criticus te publiceren

[super ick]

.
George Monbiot - “Managing transparency”

Politicians and officials are desperately seeking to justify their transatlantic assault on democracy.

Panic spreads through the European Commission like ferrets in a rabbit warren. Its plans to create a single market incorporating Europe and the United States, progressing so nicely when hardly anyone knew, have been blown wide open. All over Europe people are asking why this is happening; why we were not consulted; for whom it is being done.

They have good reason to ask. The Commission insists that its Transatlantic Trade and Investment Partnership should include a toxic mechanism called investor-state dispute settlement. Where this has been forced into other trade agreements, it has allowed big corporations to sue governments before secretive arbitration panels composed of corporate lawyers, which bypass domestic courts and override the will of parliaments(1).

(...)

Persistant digging by the Corporate Europe Observatory reveals that the commission has held eight meetings on the issue with civil society groups, and 119 with corporations and their lobby groups(10). Unlike the civil society meetings, these have taken place behind closed doors and have not been disclosed online.

(...)

What the Commission and its member governments fail to explain is why we need offshore arbitration at all. It insists that domestic courts “might be biased or lack independence”(13), (...)

(...)


Goed artikel over TTIP, mede door de voetnoten / bronnen / links, ook naar texten van voorstanders van tatip.

Democracy Center - Unfair, unsustainable and under the radar - How corporations use global investment rules to undermine a sustainable future

Glyn Moody / Open Enterprise : TTIP Update X

Intussen in Nederland:

Nederlandse kapitalisten roepen krant NRC op om geen artikelen van tatip-criticus te publiceren

'We' zijn zo doorgeslagen hier dat in werkelijkheid landen niet meer de dienst uitmaken maar multinationals. Tekenend hiervoor is de privatisering. Waar we voorheen voor billijke prijzen energie, ziektekosten en telefonie geregeld hadden door overheden daar worden we nu helemaal leeggemolken. De prijzen zijn sindsdien geëxplodeerd en de service/voorwaarden nemen af.

[super ick]

.
George Monbiot - “Managing transparency”

Politicians and officials are desperately seeking to justify their transatlantic assault on democracy.

Panic spreads through the European Commission like ferrets in a rabbit warren. Its plans to create a single market incorporating Europe and the United States, progressing so nicely when hardly anyone knew, have been blown wide open. All over Europe people are asking why this is happening; why we were not consulted; for whom it is being done.

They have good reason to ask. The Commission insists that its Transatlantic Trade and Investment Partnership should include a toxic mechanism called investor-state dispute settlement. Where this has been forced into other trade agreements, it has allowed big corporations to sue governments before secretive arbitration panels composed of corporate lawyers, which bypass domestic courts and override the will of parliaments(1).

(...)

Persistant digging by the Corporate Europe Observatory reveals that the commission has held eight meetings on the issue with civil society groups, and 119 with corporations and their lobby groups(10). Unlike the civil society meetings, these have taken place behind closed doors and have not been disclosed online.

(...)

What the Commission and its member governments fail to explain is why we need offshore arbitration at all. It insists that domestic courts “might be biased or lack independence”(13), (...)

(...)


Goed artikel over TTIP, mede door de voetnoten / bronnen / links, ook naar texten van voorstanders van tatip.

Democracy Center - Unfair, unsustainable and under the radar - How corporations use global investment rules to undermine a sustainable future

Glyn Moody / Open Enterprise : TTIP Update X

Intussen in Nederland:

Nederlandse kapitalisten roepen krant NRC op om geen artikelen van tatip-criticus te publiceren

'We' zijn zo doorgeslagen hier dat in werkelijkheid landen niet meer de dienst uitmaken maar multinationals. Tekenend hiervoor is de privatisering. Waar we voorheen voor billijke prijzen energie, ziektekosten en telefonie geregeld hadden door overheden daar worden we nu helemaal leeggemolken. De prijzen zijn sindsdien geëxplodeerd en de service/voorwaarden steeds verder afgenomen.

De geschiedenis heeft uitgewezen dat machthebbers die het verklooien door het volk afgerekend worden. En dan bedoel ik niet de verkiezingen. Dat zelfreinigend vermogen is weg waardoor we er niet meer vanaf komen. We klagen wel maar trappen ze niet weg.

[Bart.NL]

'We' zijn zo doorgeslagen hier dat in werkelijkheid landen niet meer de dienst uitmaken maar multinationals. Tekenend hiervoor is de privatisering. Waar we voorheen voor billijke prijzen energie, ziektekosten en telefonie geregeld hadden door overheden daar worden we nu helemaal leeggemolken. De prijzen zijn sindsdien geëxplodeerd en de service/voorwaarden steeds verder afgenomen.

De geschiedenis heeft uitgewezen dat machthebbers die het verklooien door het volk afgerekend worden. En dan bedoel ik niet de verkiezingen. Dat zelfreinigend vermogen is weg waardoor we er niet meer vanaf komen. We klagen wel maar trappen ze niet weg.

Energieprijzen worden bepaald op de wereldmarkt. Het meeste dat we betalen aan energie is belasting. Telefoniekosten zijn nou niet bepaald omhoog gegaan. Door wie worden wij dan wel leeggezogen?

Het belangrijkste probleem is dat we steeds meer schulden hebben. Ofwel:

The US financial sector comprised only 10% of total non-farm business profits in 1947, but grew to 50% by 2010.

IMF paper warns of 'savings tax' and mass write-offs as West's debt hits 200-year high - Telegraph

Dan komen we weer bij het aloude probleem van rente op geld:

- Compound interest is infinite (in the long run). If you have a limited amount of currency units, while there is borrowing against interest, problems will occur. Hence, there is a perceived need to print additional currency units.

- That brings us to the following issue. To deal with those problems, fiscal policies and monetary policies have been invented. This distorts markets as it favours politically connected businesses. Those policies may work in the short run but in the long run, it leads to increased debt levels and interest payments.

- There is another nasty issue. Interest is a reward for risk but interest on money also increases risk and contributes to financial instability by pressing the hardest on the weakest borrowers. People and businesses with bad credit pay high interest rates but cannot afford to, but because they have bad credit, they have no other option.

- The financial sector is rewarded for taking risks with interest on money, while governments and central banks are expected to step in when things go wrong. This may facilitate credit expansion and profits in the financial sector at the expense of the real economy.

We all know that interest is a natural phenomenon as without interest on capital the economy would cease to operate. Interest on money reflects interest on capital so it cannot be avoided. The solution is:

- to have a constant amount of currency units (in order not to have inflation);
- to have a maximum nominal interest rate of zero (to avoid the problem of compound interest);
- have a tax on holding money (in order to make lending out money at zero percent interest attractive and to make the private sector and not the government provide a constant stimulus).

In this way the value of the money can rise when the economy grows and real interest rates can be positive. If the economy contracts, real interest rates can go negative and provide more stimulus without government intervention. This is the idea in a nutshell. It is explained in more detail here:

Naturalmoney.org - The Natural Economy

[super ick]

Energieprijzen worden bepaald op de wereldmarkt. Het meeste dat we betalen aan energie is belasting. Telefoniekosten zijn nou niet bepaald omhoog gegaan. Door wie worden wij dan wel leeggezogen?

Juist dus toch de markt; wereldmarkt. De groten maken de dienst uit en bepalen de prijs.
Per gezin itt 15 jaar geleden 3 a 4 mobieltjes komt al snel neer op € 150 per maand. Hoezo goedkoper?

Het belangrijkste probleem is dat we steeds meer schulden hebben. Ofwel:

The US financial sector comprised only 10% of total non-farm business profits in 1947, but grew to 50% by 2010.

IMF paper warns of 'savings tax' and mass write-offs as West's debt hits 200-year high - Telegraph

Dan komen we weer bij het aloude probleem van rente op geld:

- Compound interest is infinite (in the long run). If you have a limited amount of currency units, while there is borrowing against interest, problems will occur. Hence, there is a perceived need to print additional currency units.

- That brings us to the following issue. To deal with those problems, fiscal policies and monetary policies have been invented. This distorts markets as it favours politically connected businesses. Those policies may work in the short run but in the long run, it leads to increased debt levels and interest payments.

- There is another nasty issue. Interest is a reward for risk but interest on money also increases risk and contributes to financial instability by pressing the hardest on the weakest borrowers. People and businesses with bad credit pay high interest rates but cannot afford to, but because they have bad credit, they have no other option.

- The financial sector is rewarded for taking risks with interest on money, while governments and central banks are expected to step in when things go wrong. This may facilitate credit expansion and profits in the financial sector at the expense of the real economy.

We all know that interest is a natural phenomenon as without interest on capital the economy would cease to operate. Interest on money reflects interest on capital so it cannot be avoided. The solution is:

- to have a constant amount of currency units (in order not to have inflation);
- to have a maximum nominal interest rate of zero (to avoid the problem of compound interest);
- have a tax on holding money (in order to make lending out money at zero percent interest attractive and to make the private sector and not the government provide a constant stimulus).

In this way the value of the money can rise when the economy grows and real interest rates can be positive. If the economy contracts, real interest rates can go negative and provide more stimulus without government intervention. This is the idea in a nutshell. It is explained in more detail here:

Naturalmoney.org - The Natural Economy

De grote schuldenaars zitten zelf aan de renteknop. Als de rente de economie zou volgen dan moeten we nu een torenhoge rente krijgen op ons spaargeld. De banken hebben immers geld nodig om hun eigen vermogen te versterken. Aan de andere kant was de hele financiele sector al failliet gegaan als de markt haar werk had kunnen doen.
Overheden en machtige bankmannetjes hebben het plafond steeds hoger gelegd wetend dat het een eindig systeem is. Politici durven niet door de zure appel heen en bankmannetjes gaan door tot de boel omlazerd. Zij worden toch niet bestraft en mogen dan hun vermogen behouden en elders doorgaan. Dit systeem is er niet voor mensen, de mensen zijn er voor het systeem. Het nieuwe kwaad anno 2013.

[Bart.NL]

Juist dus toch de markt; wereldmarkt. De groten maken de dienst uit en bepalen de prijs. Per gezin itt 15 jaar geleden 3 a 4 mobieltjes komt al snel neer op € 150 per maand. Hoezo goedkoper?

Prijsverlagingen leiden tot een grotere vraag. De kosten van telefonie per eenheid zijn omlaag gegaan. Niemand wordt gedwongen om een mobiel te kopen. Toch doen mensen dat.

De grote schuldenaars zitten zelf aan de renteknop. Als de rente de economie zou volgen dan moeten we nu een torenhoge rente krijgen op ons spaargeld. De banken hebben immers geld nodig om hun eigen vermogen te versterken. Aan de andere kant was de hele financiele sector al failliet gegaan als de markt haar werk had kunnen doen.

Het probleem ligt hem toch in de rente. Immers, je gaat geen geld uitlenen aan iemand die je niet vertrouwt, tenzij je daarvoor een vergoeding krijgt. Zou er een maximum rente zijn:
- dan kunnen mensen niet diep in de schulden raken (immers, Wehkamp kan de verliezen uit oninbare schulden alleen goedmaken door een hoge rente te vragen);
- risicovolle projecten zullen met eigen vermogen gefinancierd worden, dus ook daardoor minder schulden.

Een torenhoge rente kan nu niemand betalen. Dan zou de economie imploderen. Dat is nou het effect van samengestelde rente. Op een gegeven moment zijn er zoveel schulden, dat de rente wel omlaag moet.