Na de machtstrijd: Jeremy Corbyn herverkozen als leider van Labour

**Revisor** · 09-11-20, 17:03

Lynne Segal 40 jaar lid Labour in Corbyns district. Foto: jewishvoiceforlabour.org.uk
Open brief - Lynne Segal, Red Pepper, DeWereldMorgen vertaaldesk

Joods-Britse getuigt: “Weinig mensen steunen Jeremy Corbyn meer dan de Joden in Labour en ze zijn talrijk”

Lynne Segal is 40 jaar actief lid van de Britse Labourpartij in Islington North, het Londens kiesdistrict waarvoor Jeremy Corbyn sinds 1983 het parlementslid is. Dit is haar reactie op zijn uitsluiting door nieuw partijvoorzitter Keir Starmer: “We moesten aanzien hoe een volkomen valse beschuldiging van antisemitisme tegen ons parlementslid werd geuit, terwijl onze opinie als Joodse partijleden volledig werd genegeerd.”

zondag 8 november 2020 21:32

Met pijn in het hart schrijf ik, nogmaals, over mijn ervaring als Joods lid van de Labour Party in Jeremy Corbyn’s district. Laat ik dan ook nogmaals vermelden dat het vreselijk is geweest, bijna ondraaglijk. We moesten aanzien hoe een volkomen valse, maar weldra onstuitbare beschuldiging van antisemitisme tegen ons parlementslid werd geuit, terwijl onze opinie als Joodse leden volledig werd genegeerd.

Op dit moment ben ik, net zoals de vele andere Joodse activisten die ik ken in Islington North, diep geraakt dat dit proces heeft geleid tot de schorsing van ons geliefde parlementslid en voormalige leider. Het is zo moeilijk te accepteren dat ik opnieuw moet herhalen wat elk Joods partijlid dat ik ken in Islington North al talloze keren heeft bevestigd.

Het zijn uiteindelijk wij die Jeremy Corbyn echt kennen en vaak ontmoeten – in tegenstelling tot de vele critici. Als Joodse vrouw kan ik bevestigen dat de Joodse inwoners in North Islington zich altijd veilig, welkom en in aller tijden gesteund voelden, zowel in alles wat we deden in de wijk als in de partij zelf.

Toevallig voelen we dit net sterker omdat we Joods zijn, aangezien – in tegenstelling tot Corbyn – velen die ervoor kiezen om in onze naam te spreken, geen respect opbrengen voor ons engagement tegen het antisemitisme en alle soorten racisme in de strijd voor een betere wereld, zo ook onze essentiële strijd voor Palestijnse rechten.

Ik ken Jeremy Corbyn al sinds ik hem hielp eerst geselecteerd en nadien daadwerkelijk verkozen te worden. Dit is ondertussen bijna veertig jaar geleden. Drie decennia later begonnen de geruchten rond antisemitisme om Corbyn in diskrediet te brengen.

De geruchten kwamen er pas na zijn tamelijk onverwachte overwinning als leider van de partij. Vanaf het moment dat hij die overwinning op zak had, kwam de geruchtenmolen op gang. Zijn tegenstanders schaarden zich eerst achter de typische slagzinnen die gebruikt worden om extreemlinks aan te vallen.

De partij werd gezien als ‘onrealistisch’, ‘verraders van het vaderland’, en dergelijke. Na zijn succes in de verkiezingen van 2017 werden deze voorheen gemakkelijk te controleren, systematische uitlatingen enorm versterkt, in een poging zijn gezag te ondermijnen.

En inderdaad, de aanvallen veranderden in georkestreerde aantijgingen over zijn rol als leider van een institutioneel antisemitische partij. Het is uiteraard stukken moeilijker om zulke beschuldigingen te ontkrachten, aangezien ze vaak een snelle verspreiding van paniek en wantrouwen voortbrengen. Degenen die dan de situatie trachten te beoordelen, belanden vanzelf in de vuurlinie. Zelfs als ze Joods zijn.

Tot voor kort bleef de aanwezigheid van antisemitisme in eender welke politieke partij onder de radar. Het was slechts onder Corbyns mandaat dat de aanhoudende onderzoeken rond antisemitisme begonnen in de Labour Party.

Gericht tegen zijn steun voor Palestijnse rechten

Helaas zorgde dit zowel voor verwarring als verlichting onder de bevolking, op talloze manieren die niet op te lijsten zijn, maar allen gelinkt aan Corbyns steun voor de Palestijnse rechten. Toen nadien ook de definitie van antisemitisme door de IHRA¹ werd geïntroduceerd, werd het duidelijk dat het enorm moeilijk werd om nog onderscheid te maken tussen antisemitisme en legitieme kritieken op de Israëlische staat. Dit speelde dan ook enkel in Corbyns nadeel.

Laat me daarom even enkele pertinente feiten op tafel leggen. Doorheen de jaren heeft Corbyn de Joodse gemeenschap in Islington net zo sterk gesteund. Hij heeft onder meer sabbatetentjes bijgewoond met de orthodoxe rabbijn Chabad en Mendy Korer en heeft ook talrijke andere Joodse evenementen bezocht in Noord-Londen.

Ondanks kleinschalig lokaal verzet, heeft hij in 2015 tevens gepleit voor de installatie van een herdenkingsplaat op de site van een verwoeste synagoge, om zo de Joodse gemeenschap in de wijk een hart onder de riem te steken. In tegenstelling tot de meeste van zijn criticasters in Westminster heeft Corbyn altijd gestemd voor moties die antisemitisme in het parlement aankaartten, net zoals hij onophoudelijk tegen elke vorm van racisme bleef strijden.

Dit is precies de reden waarom slechts weinig mensen Corbyns politiek traject meer steunen dan de Joden in de Labour Party die nog tot de linkse fractie behoren, en die groep is talrijk. En hoewel het ontzettend moeilijk is om volgend bewijs naar de voorgrond te brengen, overschaduwd door de vele lagen fake news, heeft een vergelijking van twee YouGov peilingen rond antisemitisme in 2015 en 2017 aangetoond dat het antisemitisme sterk gedaald is onder het mandaat van Corbyn.

Dus laten we voor eens en voor altijd duidelijk zijn: er is wel degelijk sprake van antisemitisme in de Labour Party, dat heeft een recent rapport ook aangetoond. Er was tevens ook een storing in de snelheid waarmee de klachten werden behandeld (hoewel details over deze storing ambigu blijven).

Onverbiddelijk vijandige campagne

Tegelijkertijd is het ook duidelijk geworden dat Corbyn te maken kreeg met een onverbiddelijk vijandige campagne van desinformatie, zoals werd bevestigd door een mediaonderzoek geleid door Justin Schlosberg en Laura Laker (zie Studie bewijst: Guardian, BBC vooringenomen tegen Corbyn).

Corbyn accepteerde het bewijs dat werd voorgelegd door de EHRC² en zei ook dat er naar gehandeld moest worden. En terwijl sommigen misschien denken dat hij een slecht moment had uitgekozen, vind ik het begrijpelijk dat Corbyn moest proberen de Joden gerust te stellen dat het antisemitisme in de Labour Party schromelijk uitvergroot werd in de media en door tegenstanders, en dat dit niet voortvloeide vanuit verzet tegen het antisemitisme an sich, maar eerder vanuit een poging Corbyn onderuit te halen.

We zouden allemaal in staat moeten zijn om in te zien dat dergelijke praktijken het onnoemelijke belang ondermijnen van de strijd die ze beweren te verdedigen. Dit was ook het geval toen de media, in dezelfde trend als Corbyns critici, de valse overtuiging voortbrachten dat 34 procent van de Labour Party schuldig werd bevonden aan antisemitisme, terwijl de realiteit 0,3 procent bedroeg (het aantal werd dus vergroot met een factor van 100).

Ten slotte nog dit: als Starmer de adviezen van de EHRC wil volgen, zal hij Corbyn per direct herbenoemen. Dit document staat immers in voor de vrijemeningsuiting, met de bijkomende bescherming van Artikel 10³, om zo leden van de Labour Party te beschermen die ‘hun meningen verkondigen omtrent interne partijzaken, zoals bijvoorbeeld de schaal van antisemitisme binnen de partij, gebaseerd op hun eigen ervaringen en de wet’.

Het artikel Being Jewish in North Islington Labour Party van Lynne Segal in Red Pepper van 3 november 2020 werd vertaald door Fleur Leysen

Notes:

1 International Holocaust Remembrance Alliance.

2 Equality and Human Rights Commission.

3 Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens: Artikel 10. Vrijheid van meningsuiting. 1. Een ieder heeft recht op vrijheid van meningsuiting. Dit recht omvat de vrijheid een mening te koesteren en de vrijheid om inlichtingen of denkbeelden te ontvangen of te verstrekken, zonder inmenging van enig openbaar gezag en ongeacht grenzen. Dit artikel belet Staten niet radio- omroep-, en bioscoop- of televisieondernemingen te onderwerpen aan een systeem van vergunningen. 2. Daar de uitoefening van deze vrijheden plichten en verantwoordelijkheden met zich brengt, kan zij worden onderworpen aan bepaalde formaliteiten, voorwaarden, beperkingen of sancties, die bij de wet zijn voorzien en die in een democratische samenleving noodzakelijk (proportioneel en subsidiair) zijn in het belang van de nationale veiligheid, territoriale integriteit of openbare veiligheid, het voorkomen van wanordelijkheden en strafbare feiten, de bescherming van de gezondheid of de goede zeden, de bescherming van de goede naam of de rechten van anderen, om de verspreiding van vertrouwelijke mededelingen te voorkomen of om het gezag en de onpartijdigheid van de rechterlijke macht te waarborgen.

https://www.dewereldmorgen.be/artike...-zijn-talrijk/

**sjo** · 13-11-20, 17:46

Oorspronkelijk geplaatst door knuppeltje

Die zijn nog steeds zoals ze altijd waren. Hamas heeft gezworen dat zij die zouden aanpassen zodra Israël bereid is om zich binnen de grenzen van voor 1967 terug te trekken. Aangezien Israël dat niet zal doen - zal de aanpassing van de statuten van Hamas ook niet gebeuren.

Hamas erkent slechts het "bestaan" van Israël. Zodra Hamas ook het "bestaansrecht" van Israël erkent komen we verder.

**Olive Yao** · 18-01-21, 18:27

**Revisor** · 24-07-22, 18:59

Forde Inquiry exposes Labour’s biggest problem: Keir Starmer

21 July 2022

‘Factionalism’ is identified as an electoral liability by Labour’s new report. But it has only intensified since Jeremy Corbyn’s exit

Middle East Eye – 21 July 2022

A long-delayed report by Martin Forde QC into “factionalism” within the British Labour Party during Jeremy Corbyn’s tenure was finally made public this week, more than two years after a leaked internal report detailed efforts by senior staff to undermine the former leader.

The Forde Inquiry largely confirms the disturbing picture presented by the earlier leaked report, finding that Corbyn’s team, backed by a left-wing membership that favoured his democratic socialism, was pitted against right-wing party bureaucracy and a parliamentary party both committed to maintaining the neoliberal priorities of New Labour set by former leader Tony Blair.

Party staff saw one of their main tasks as finding pretexts to expel Corbyn supporters, in what they termed “trot busting” and “trot hunting” exercises. Those same senior staff exhibited “deplorably factional and insensitive, and at times discriminatory, attitudes” towards Corbyn supporters.

Since Corbyn’s departure, there has been a mass exodus of members disillusioned with the direction the party has been taking. Forde, who was commissioned by Corbyn’s successor, Keir Starmer, to investigate those turbulent years, proposes ways to heal divisions that have threatened to tear Labour apart.

He criticises what he calls a “monoculture” and “groupthink” at head office that has left the party’s senior staff unrepresentative of the membership and has damaged Labour’s “overall effectiveness”.

Despite its ambitions, however, the 138-page report is unlikely to ease tensions in Labour. Its resolute both-sidism spreads the blame around equally, and in the process ensures no one will be satisfied.

Media firestorms

But Forde’s seeming even-handedness is, in fact, a continuation of factionalism by other means. The report’s implausible premise is that Corbyn and a handful of staff in the leader’s office wielded as much factional power as the combined might of Labour HQ, the parliamentary party and the entire media establishment. Each side was apparently equally obstructive and uncooperative; each fed the other’s political paranoia.

That misrepresents the true balance of power in Labour – and the reason why Corbyn spent his years as leader permanently on the defensive, battling internal revolts and media firestorms.

Forde castigates a Labour culture prone to leaking to the media, as though Corbyn and his team had someone – anyone – to turn to in the establishment media who would take their side.

The Blairites, by contrast, had the willing ear of journalists for any story that could be spun against Corbyn. The leaks were entirely one-sided and often devastating, representing Corbyn as shambolic and feeble-minded, a traitor, a national security threat, an antisemite, and much more. There was no meaningful counter-narrative available, outside the margins of social media.

Forde’s complaint that the leader’s office and party HQ duplicated each other’s functions and failed to develop trust sounds ludicrously divorced from the reality faced by Corbyn’s team. They found themselves at war with the party bureaucracy and had little choice but to insulate themselves from internal sabotage.

The report at least recognises that problem, even if it fails to give it proper weight. In parentheses, Forde notes, for example, that Labour staff secretly misappropriated members’ money to fund “campaigns supportive of sitting, largely anti-Corbyn MPs” while withholding funds from “campaigns for pro-Corbyn candidates in potentially Tory winnable seats”.

In the 2017 election, Corbyn could have ended up at Number 10, had he won seven knife-edge Tory seats.

Elephant in the room

But even more egregiously, Forde largely ignores the elephant in the room: that with Corbyn gone, the civil war did not peter out. It intensified.

Starmer, far from trying to find middle ground between Labour’s left and right, has actively stoked the fires on one side only. The “broad church” Forde espouses as the way forward for Labour has been repudiated by Starmer at every turn.

Not only has Starmer effectively forced Corbyn permanently out of the party and exiled his predecessor’s few allies to the backbenches, but he has also driven the Labour Party as a whole firmly back to Blairite territory. Left-wing members are being aggressively purged or made so miserable in the new environment that they leave.

Forde’s both-sides equivocations allowed a Labour spokesman to respond with the patently preposterous claim that Starmer “has made real progress in ridding the party of the destructive factionalism and unacceptable culture that did so much damage previously and contributed to our defeat in 2019”.

The reality is that Starmer has done precisely the opposite. Even with a firm grip on the leader’s office, the party bureaucracy, the front bench and the parliamentary party, the Labour right is still not satisfied. It wants to eradicate any chance of the left-wing membership ever having influence over party policy again.

Starmer has demonstrated the true meaning of “factionalism”: that the right will permanently treat the left as unwanted interlopers, and refuse any ideological compromise. That is the same power dynamic that existed when Corbyn was leader. It is just that now, with the leader’s office in the right’s pocket too, the imbalance of ideological forces arrayed against the Labour left is far harder to ignore.

Implausible both-sidism

The same lacuna can be found in the Forde report’s analysis of Labour’s “antisemitism problem”. Starmer has stepped up the crackdown on left-wing members on the basis of a supposedly continuing concern about the prevalence of antisemitism in Labour’s ranks – a claim at the heart of the Labour right’s efforts to discredit the left under Corbyn.

Notably, the Forde report concedes that antisemitism was used for factional advantage by the party’s right to damage the left. He notes: “Some anti-Corbyn elements of the party seized on antisemitism as a way to attack Jeremy Corbyn.”

In that regard, Forde quietly echoes Corbyn’s statement nearly two years ago that antisemitism in Labour was “dramatically overstated for political reasons by our opponents”. When Corbyn made that assessment, Starmer used it as a pretext to expel him from the parliamentary party.

Given the toxic legacy of the furore over antisemitism in the party, it was presumably no easy matter for Forde to acknowledge its weaponisation by the right. Chris Williamson, a Labour MP and Corbyn ally, was expelled from the party for saying much the same.

Perhaps understandably, Forde seeks to soften the blow – again resorting to an unconvincing both-sidism – by arguing that the left was factional about antisemitism too. Corbyn’s supporters, he writes, “saw it simply as an attack on the leader and his faction – with both ‘sides’ thus weaponising the issue and failing to recognise the seriousness of antisemitism, its effect on Jewish communities and on the moral and political standing of the party”.

In the report’s telling, this counter-“weaponisation” relates to two supposed failings in the left’s approach: a denial that Labour suffered from antisemitism and insensitivity towards Jewish groups’ concerns about antisemitism.

But this entirely misses the role antisemitism has played in Labour’s civil war and why it continues to be so radioactive. In effect, Forde reproduces the very factionalism he castigates everyone else for.

**Revisor** · 24-07-22, 18:59

Setting a trap

It was the Labour right that claimed the left denied there was antisemitism in the party. It set a trap for those on the left who questioned whether it was right to treat anything more than softball criticism of Israel as antisemitism, as Williamson, among others, discovered to his cost.

In fact, there was widespread recognition on the left that antisemitism was to be found in Labour. The left’s argument – supported by evidence – was that Labour’s antisemitism “problem” was no worse than that found in wider British society, and far less of a problem than the Conservative Party’s much-less-discussed racism against both Jews and Muslims.

The left did not deny antisemitism. They denied its characterisation as an exceptional problem in Labour. Given that the evidence supported them but was always ignored in media coverage, the left came to the view that the Labour right’s insistence on raising antisemitism at every opportunity was designed to damage Corbyn and the left, not to fight antisemitism.

Forde simply muddies the waters by defining the left’s resistance to its own vilification by the right as an equivalent factional “weaponising” of antisemitism. He also ignores the fact that the left had a particular grievance about how antisemitism was being redefined by the party’s right – backed by pro-Israel lobby organisations and establishment media – to conflate criticism of Israel, or even support for Palestinian rights, with hatred of Jews.

The Labour left’s concern was with the bad faith of the actors promoting the narrative of a Labour “antisemitism crisis” under Corbyn. Notably, Forde agrees that this was indeed the case: that antisemitism was used by the right to settle factional scores. But he then seems to deny it as a defence for those who were targeted maliciously – including the many Jewish members who found themselves expelled or suspended as antisemites after criticising Israel.

‘Debilitating inertia’

Forde’s bogus both-sidism ultimately leads to an implausible – if not absurd – conclusion. He acknowledges that the Labour right’s covert efforts to subvert Corbyn by weaponising antisemitism – and the backlash from the Corbyn camp – contributed to damaging the party’s “moral and political standing”.

He recognises that party HQ secretly channelled funds to candidates not on the basis of how winnable a seat was, but on the basis of whether the candidate was opposed to Corbyn. WhatsApp message chains revealed internal sabotage, such as “a deliberate go-slow by certain members of staff designed to frustrate the efforts of a colleague from an ‘opposing faction’ [Corbyn’s] to promote the party’s wider interests”.

The report describes a “debilitating inertia, factionalism and infighting, which then distracted from what all profess to be a common cause – electoral success”.

And then, after amassing all this evidence, Forde concludes that it was “highly unlikely” the very public damage inflicted on the party leadership by the Labour right cost the party the 2017 election. That, remember, was when Corbyn came within some 2,000 votes of winning outright and produced the biggest leap in Labour’s share of the vote since 1945.

In Forde’s assessment, “the two sides were trying to win in different ways”. But the “two sides” did not have an equal mandate to fight and win the election. The Labour bureaucrats were unelected officials. Corbyn had been chosen as leader by the party membership and it was his left-wing platform that was supposed to be presented to the electorate by his officials in the best light possible. Anything less was a willful subversion of the democratic process.

What the Labour right did was not fight the election “in a different way”, as Forde suggests. They staged an internal coup that made the Labour Party internally dysfunctional and outwardly look increasingly ill-equipped to form a government. By the 2019 election, Labour was in open disarray.

That year’s humiliating defeat gave Starmer the chance to step in as the unity candidate who promised to restore calm and find common ground between the left and right. The reality is that Starmer deceived the membership. Once elected, he made himself little more than a battering ram for the Labour right.

The truth that Forde dare not admit is that under Starmer, the factionalism his inquiry so excoriates is far worse – and party democracy a more distant prospect than ever.

If you appreciate my articles, please consider hitting a donate button (left for Paypal, right for GoCardless):

Israel lobby

https://www.jonathan-cook.net/2022-0...abour-starmer/

**Olive Yao** · 25-07-22, 06:28

.
Jeremy Corbyn, een van de zeldzame eerlijke en goede politici, laat het er niet bij zitten.

Peace & Justice Project

"Het Peace and Justice Project brengt mensen samen voor sociale en economische rechtvaardigheid, vrede en mensenrechten in Groot-Brittannië en over de hele wereld."

Who we are

* * *

De Labour Party is een stel klootzakken. De corrupte leugenaar en oorlogsmisdadiger T. Blair was van de Labour Party. Die stroming is er nog ('the Blairites') met K. Starmer.

Goede politici zouden zich van Labour moeten afsplitsen en een nieuwe politieke partij beginnen.

Vergelijk de VS. Daar zouden goede politici zich van de Democratic Party moeten afsplitsen en een goede politieke partij beginnen.

Zoals Rob vaak schrijft dat mensen uiteindelijk zelf verantwoordelijk zijn voor gebruik van fossiele brandstoffen, zijn wij burgers zelf verantwoordelijk voor de politici die we 'kiezen' in de zgn. 'democratie'. Wat zijn wij voor wezens dat we zulke politici aan de macht laten?

Of is het waar wat ze zeggen, dat als we goede politici zouden kiezen, de machthebbers 'democratie' zouden afschaffen?

**Revisor** · 01-10-22, 14:35

Jeremy Corbyn: luister en oordeel. Screenshot Declassified UK

Mediakritiek - DeWereldMorgen

Onze selectie van de week: rechterzijde Labour en media ondermijnden Corbyn

In onze selectie van deze week uit andere alternatieve media drie video's en twee artikels, allen met hetzelfde onderwerp: de hetze tegen Jeremy Corbyn. Het onderzoek The Labour Files van Al Jazeera geeft de bewijzen dat er wel degelijk vijf jaar lang een hetze werd gevoerd door de rechtervleugel van Labour, in samenspraak met alle grote Britse media, met op kop BBC en Guardian, om het gevaar van Jeremy Corbyn in Downing Street 10 te voorkomen. Het resultaat kennen we: Boris Johnson en Liz Truss.

zaterdag 1 oktober 2022 06:50

Deze selectie over Jeremy Corbyn en de manier waarop zijn programma voor een ander, sociaal en ecologisch Groot-Brittannië werd vernietigd kan op het eerste zicht deprimerend overkomen. Je kan er ook iets anders in lezen.

Ten eerste is er wel degelijk een meerderheid voor verandering, ten tweede kan je erin lezen dat de machthebbers bang zijn, zéér bang, dat het ooit wel zal lukken én dat ze wel degelijk kwetsbaar zijn. Ons dat idee uit het hoofd rammen is niet voor niets de hoofdopdracht van de mainstream media.

Verzet en politieke strijd begint bij informatie. Weet tegen wie en wat je strijdt voor je de strijd begint. Corbyn ging ons voor. Het kan wél lukken. Informeer je alvast met deze selectie:

In dit gesprek met de onvolprezen Declassified UK geeft Jeremy Corbyn zijn meest vranke mening – over de Britse media, het Britse leger en de inlichtingendiensten, Israël, Keir Starmer, Julian Assange en Saoedi-Arabië. Bekijk dit interview en begrijp waarom deze man geen Britse eerste minister mocht worden.

, geeft zijn opinie over de mainstream media, de zogenaamde antisemitisme-crisis in Labour, Koning Charles II en zoveel meer. Bekijk dit en sluit voorgoed de mainstream media uit je bestaan. Er zijn nuttigere kanalen voor informatie.

Uit gelekte interne Whatsapp-conversaties van Labour-personeel en uit het Forde Report blijkt dat er wel degelijk een hetze werd gevoerd om Jeremy Corbyn met beweerd ‘antisemitisme’ te ondermijnen. Al Jazeera onderzocht alle documenten opnieuw en interviewde betrokkenen. Dit is .

Jonathan Cook verliet enkele jaren geleden de Guardian uit walging over de koers die zijn krant begon te volgen en schrijft nu als onafhankelijk journalist een zeer degelijke eigen blog. Hij wikt zijn woorden niet in deze analyse: “De Britse Labour Party is onder Keir Starmer een criminele samenzwering geworden tegen zijn eigen leden.” Een lang artikel maar volledig het lezen waard.

Als toemaatje deze opinie in The Morning Star over huidig partijvoorzitter Keir Starmer. Zijn project is bijna voltooid: Labour is terug eigendom van Tony Blair, terug de partij die niet langer een gevaar is voor het Britse media-politiek-economisch establishment. Hij zal de komende maanden de hemel in worden geprezen en mag weldra een regering vormen.

https://www.dewereldmorgen.be/artike...ijnden-corbyn/

**Revisor** · 28-08-23, 16:38

De mediahetze tegen Corbyn was zonder precedent in de Britse naoorlogse geschiedenis. Foto: Chatham House/CC BY-SA 2:0

Mediakritiek, Boekrecensie - Lode Vanoost

Hoe Israëllobby, media en elite Jeremy Corbyn neerhaalden is waarschuwing voor alle progressieve krachten

Er zijn op deze nieuwssite talrijke artikels over geschreven. In Groot-Brittannië bewezen drie grondige onderzoeken hoe het Britse establishment 'antisemitisme' inzette om de mogelijkheid van een Britse eerste minister met een echt sociaal programma te verhinderen, die bovendien van mening was dat Palestijnen ook mensenrechten hebben. Het boek 'Weaponising Anti-Semitism' schetst een ontnuchterend beeld van het Britse politieke bestel.

maandag 28 augustus 2023 14:23

Voor de volgers van deze nieuwssite is het al lang geen geheim meer. Toen Jeremy Corbyn in 2015 werd verkozen tot voorzitter van Labour sloeg het volledige politiek-economisch-media-establishment in een kramp, met inbegrip van de rechtervleugel van zijn partij.

Nauwelijks twee jaar later haalde Corbyn met zijn politieke project For the Many Not the Few het beste resultaat voor Labour in dertig jaar, ondanks een onafgebroken mediahetze zonder historisch voorgaande in de Britse geschiedenis.

In 2019 behaalde die hetze uiteindelijk het beoogde doel. Keir Starmer formuleerde een dubbelzinnig standpunt over Brexit, wat Labour een grote nederlaag bezorgde.

Met de belofte om het programma van Corbyn verder te zetten raakt hij vervolgens verkozen al nieuwe partijvoorzitter. Nauwelijks een jaar later zette hij zijn voorganger uit de partij en heeft hij alle tien de beloften van zijn voorzitterscampagne afgezworen.

De partij heeft alle leden verloren die er onder Corbyn waren bijgekomen en zit diep in de schulden, nadat Corbyn er als eerste partijvoorzitter van Labour in was geslaagd schuldenvrij te zijn.

Een massapartij met honderdduizenden leden die echte inspraak eisten, een programma dat een echt antwoord bood op het neoliberale afbraakbeleid van de Conservatieven, het was allemaal teveel voor Corneel in de achterkamers van de Britse elite.

Hier lees je hoever het politiek-mediabestel bereid is te gaan als het echt spannend wordt voor hun agenda. Dit boek is een waarschuwing voor alle progressieve krachten, ook in België.

Van Britse tabloids is men wel een en ander gewoon qua moddercampagnes. Nieuw was dat niet zij maar de deftige overheidsomroep BBC en de zichzelf progressief noemende krant The Guardian het voortouw namen om Corbyn neer te halen.

De gedachte dat Groot-Brittannië een regering zou hebben die Palestina zou erkennen en zou afstappen van veertig jaar neoliberalisme was onaanvaardbaar.

Auteur Asa Winstanley vat vijf jaar Corbyn samen in dit boek waarvan de titel alles zegt Weaponising Anti-Semitism – How the Israel Lobby Brought Down Jeremy Corbyn. Ik ga het hier niet pogen samen te vatten. Dit boek is een vertaling waard. Het is immers een waarschuwing voor alle progressieve krachten hier.

Laat ik enkele persoonlijkheden citeren die het boek ook hebben gelezen:

Noam Chomsky: “Jeremy Corbyn beangstigde het Britse establishment zo erg dat het een verbeten campagne lanceerde om Corbyn persoonlijk te demoniseren en zijn inspanningen te verpletteren om de Britse politiek te democratiseren. Het wapen dat ze inzetten waren beweringen van anti-semitisme, rijkelijk voorzien van misleidend bedrog en laster, dat alles met machtige ondersteuning. Dit onthullend boek van dit smerig verhaal geeft veel inzichten, niet alleen in de lelijke tactieken van de supporters van de misdaden van Israël, maar ook in de diepe angst voor democratie van de dominante Britse elitecultuur, hun media en hun andere instellingen.”

Beeld: Twitter X @CraftDRap

John Pilger: “Asa Winstanley’s onderzoekswerk in het openbaren van de valse aard van deze anti-semitisme-moddercampagne in Labour is uitmuntende journalistiek.”

Roger Waters: “In dit opwindende verslag, dat meticuleus gedetallieerd is in zijn onderzoek en leest als een trein, toont onderzoeksjournalist Asa Winstanley hoe de anti-semitisme-crisis van Labour werd in elkaar gestoken door zij die bang waren voor de steun van Jeremy Corbyn voor de Palestijnse kwestie en voor zijn brede progressieve agenda. Op basis van nieuwe interviews met veel van de slachtoffers van de zuiveringsacties, die volgens de leiding van Labour nodig waren om het anti-semitisme in de partij aan te pakken, ontmaskert Winstanley een zeer effectieve operatie die door de ambassade van Israël, de rechtervleugel van Labour en de mainstream media eendrachtig werd uitgevoerd om de toegang van een socialist tot Downing Street (adres van de eerste minister) te verhinderen.”

In 2018 plaatste BBC-Newsnight Corbyns foto op een rode achtergrond naast Russische gebouwen. Screenshot BBC

Nieuw partijvoorzitter Keir Starmer gaf opdracht voor een grondig onderzoek dat hij in handen gaf van een betrouwbaar geacht lid van het Hogerhuis met een uitstekende juridische reputatie.

Zijn rapport werd onmiddellijk geklasseerd en door de media compleet genegeerd. Het kwam immers tot de verkeerde conclusie, namelijk dat er wel degelijk een hetze was gevoerd gebaseerd op valse beschuldigingen.

Ik las het boek in één ruk uit. Er staat gewoon teveel in om het hier samen te vatten. Dit is een volledig overzicht van de anti-Corbyn-campagne. Wie er uiteindelijk nog het meest slecht en verdorven uitkomt, is de hele Britse mainstream journalistieke klasse.

Wat het bovendien nog tragischer maakt, is hoe slaafs devoot buitenlandse correspondenten en media de Britse BBC en The Guardian na-aapten. Elke journalistieke deontologie van neutrale observatie werd daarbij aan de kant geschoven.

Wat met Jeremy Corbyn gedaan werd was een aanval op het wezen van de democratie zelf. Het is een waarschuwing voor alle krachten in andere Europese landen, België incluis.

In dit boek lees je hoever een establishment bereid is te gaan als de democratie volgens hen te ver gaat, namelijk naar echte inspraak, naar een einde aan veertig jaar neoliberale sociale inleveringen, naar een einde aan de megawinsten voor de 1 procent en de alsmaar dalende koopkracht voor de rest.

Elke progressieve burger met ambities om iets te veranderen aan het huidige politieke bestel doet er goed aan te beseffen dat haar/zijn strijd zal gevoerd worden zonder enige steun van de grote media. Laat ik dat herformuleren, dit wordt een strijd waarin de grote media als een van de tegenstanders moeten gezien worden.

Essentiële lectuur.

Asa Winstanley. Weaponising Anti-Semitism – How the Israel Lobby Brought Down Jeremy Corbyn. OR Books, New York, 2023, 320 pp. ISBN 978 1682 1938 15

Zie ook ons volledig Dossier Jeremy Corbyn en in het bijzonder deze artikels:

Neem ook even de tijd om naar deze vier korte documentaires te kijken die een undercover journalist maakte van gesprekken van Labour-politici met lobbyisten van de ambassade van Israël: Bestaat de Israëlische lobby echt en hoe werkt ze?

**Revisor** · 16-11-23, 12:39

Opstand in Britse Labour-partij over steun aan Israël, rebellen stemmen voor staakt-het-vuren

Labour-parlementariërs zijn in opstand gekomen tegen het Midden-Oostenbeleid van partijleider Keir Starmer die pal achter Israël staat. Bij een stemming over een wapenstilstand in de Gazastrook verloren woensdagavond acht leden van Starmers schaduwkabinet hun portefeuilles.

Patrick van IJzendoorn 16 november 2023, 13:03

Keir Starmer in het Britse Lagerhuis.Beeld Reuters

In een motie, ingediend door de Schotse Nationale Partij (SNP), werd gepleit voor staakt-het-vuren. Een groot deel van het Lagerhuis stemde tegen, maar bij Labour trotseerden 56 fractieleden het officiële standpunt van de partij en haar leider Starmer. Het gaat daarbij vooral om afgevaardigden met een grote moslimgemeenschap in hun kiesdistrict.

Eerder waarschuwde Starmer al dat tegenstemmers niet in het zogenoemde schaduwkabinet van de oppositie zouden kunnen blijven. Een van de rebellen is Jess Phillips, die de portefeuille Huiselijk Geweld onder haar hoede had. ‘Ik zie geen route waarbij de huidige militaire operatie tot iets anders leidt dan het einde van hoop op vrede en de veiligheid in de regio, nu en in de toekomst,’ schreef ze in haar ontslagbrief.

‘Bloedbad moet stoppen’

Starmer steunt Israël al sinds hij drie jaar geleden partijleider werd van Labour, dat onder zijn voorganger Jeremy Corbyn werd geplaagd door antisemitisme. Zijn koers zorgt voor weerstand binnen de fractie, onder meer bij volksvertegenwoordigers met een islamitische achtergrond. De woordvoerder van Gelijkheidszaken, Yasmin Qureshi, zei bij haar aftreden het ‘het bloedbad moet stoppen om onschuldige levens te sparen en een einde te maken aan menselijk lijden’. De acht vertrekkende leden van het schaduwkabinet blijven wel namens Labour in het parlement zitten.

De Conservatieven konden rustig toekijken naar de perikelen bij Labour. ‘Stemmen voor een staakt-het-vuren is in wezen stemmen voor groen licht aan Hamas voor het plegen van nieuwe terreurdaden’, aldus minister van Defensie Grant Shapps. ‘Als Groot-Brittannië op 7 oktober was aangevallen en we zouden weten waar de moordenaars zijn, zouden Kamerleden dan ook hebben gestemd voor het stopzetten van de jacht?’

Na de stemming was het onrustig in Westminster, waar honderden pro-Palestina betogers zich hadden verzameld. Enkele van hen beklommen oorlogsmonumenten waar afgelopen weekeinde kransen en klaprozen waren neergelegd voor omgekomen soldaten in de twee wereldoorlogen. De politie greep niet in, wat tot kritiek leidde. Minister van Binnenlandse Zaken en oud-legerofficier, James Cleverly, overweegt nieuwe wetgeving om oorlogsmonumenten beter te beschermen.

https://www.volkskrant.nl/buitenland...ren~b4d5a8868/

**Olive Yao** · 03-02-24, 16:44

.

Tory lobby group secretly funded by Israeli state-affiliated institute

Phil Miller | Declassified UK 31 januari 2024

“Conservative Friends of Israel (…) is praktisch verworden tot het kantoor van Likud in London”.