Kristin Christman – Paradigm for Peace / Paradigma voor Vrede

[Olive Yao]

|.
Kristin Christman


Paradigm for peace

applied to Russia, Ukraine and the US

Proposal for a peaceful pathway forward |


Countercurrents 13 mei – 3 oktober 2022

30 hoofdstukken

[Olive Yao]

.
HOOFDSTUK 1 INLEIDING

Kristin Christman | Countercurrents 13 mei 2022


(...)

Voor degenen die niet buiten de kaders van 245 jaar buitenlandse politiek van de VS gebaseerd op wapens, oorlog en hebzucht kunnen denken, zijn wapens het antwoord. Het is als een huis op een hete zomerdag met maar één ding in de koelkast: wapens.

De Amerikaanse regering is al 245 jaar als een struisvogel met de kop in het zand en weigert de immense schade te zien die de samenleving en de planeet is aangedaan door zijn ongerechtvaardigde, magische geloof in wapens. Omdat de VS weigert te zien, is hij niet in staat om te leren en blijft hij daarom vasthouden aan zijn gewoonte om op buitenlandse bedreigingen te reageren, niet met pogingen om de spanning te verminderen en de harmonie tussen tegenstanders te vergroten, maar met wapens, bedreigingen en de escalatie van spanning.

(...)

Toch is elk van deze stappen een stap achteruit, weg van vrede en weg van waarheid en begrip. (...)

(...)

Ons doel zou verzoening tussen beide partijen moeten zijn, niet de verovering van de ene partij over de andere. En de kracht die we nodig hebben [is] de kracht van harten, geesten en zielen om over conflictgrenzen heen de kwaliteiten liefde, waarheid, vrede, begrip en vreugde te bevorderen. (...)

Laten we in plaats van achterlijke, disfunctionele vormen van menselijke relaties toe te passen op internationale conflicten, ons bewustzijn in ons hart plaatsen, onze hersenkracht inschakelen en onpartijdig, logisch, coöperatief en vreedzaam de wortels van geweld aan alle kanten van het conflict aanpakken.

Hoewel er veel benaderingen zijn voor geweldloze conflictoplossing, zal ik hier een beknopte analyse geven met behulp van mijn eigen model (...)

In de herfst van 9/11 heb ik een model gemaakt met de naam Paradigma voor Vrede, dat uit vier delen bestaat:
1. de defensieve en agressieve wortels van geweld;
2. de mentale, juridische en fysieke escalatoren van geweld;
3. drie facetten van oplossingen;
4. en een coöperatieve 'zoektocht'-houding van denken en dialoog. (…)

Dit vierde element, de de geesteshouding van een coöperatieve zoektocht, is de onderliggende en altijd aanwezige dynamiek van het model. (...)
(…) In tegenstelling tot een debat waarin beide partijen de overwinning zien in termen van het verslaan van de ander en het maken van knock-out verbale steken, is wordt de overwinning in een dialoog in een coöperatieve zoektocht bereikt door samenwerking, en is overwinning de groei van waarheid, begrip en harmonie voor iedereen.

Door gebruik te maken van deze ruimdenkende, coöperatieve houding van denken en dialoog, is de sleutel tot het bevorderen van onpartijdigheid het opzij zetten van de overtuiging dat conflicten altijd een zaak zijn van de eigen goeden die defensief vechten tegen agressieve slechten. In plaats daarvan kijken we naar zowel de defensieve als agressieve motivaties die door alle verschillende partijen worden ervaren, zowel in het grotere externe conflict, waarbij Rusland, de VS en de NAVO betrokken zijn, als door degenen in het interne conflict in Oekraïne, inclusief de Oekraïners die Rusland steunen, zij die de VS en de NAVO steunen, zij die geweld in dit conflict steunen en zij die dat niet doen.

Het is belangrijk om beide fronten van conflict, de externe internationale en interne nationale conflicten, op deze geweldloze manier te benaderen, omdat ze elkaar voeden. Tijdens de Koude Oorlog voedden conflicten van de VS zich voortdurend met de interne conflicten van andere naties.
Degenen die de politiek van de VS vormgaven – die zichzelf misschien bedrogen dat ze tegen het kwaad vochten – profiteerden steeds van de interne spanningen van andere landen, voeden hen met wapenleveringen en militaire hulp, en gebruikten het conflict om te proberen de USSR indirect te bestrijden, zelfs als de betrokkenheid van de USSR een verzinsel van de verbeelding van beleidsmakers van de VS was, zoals in Griekenland na de Tweede Wereldoorlog [6]. Soms lokten Amerikaanse beleidsmakers de USSR in een conflict, zoals ze deden in Afghanistan in 1979 [7].

We moeten ook de vele fronten van conflict en wrijving bespreken die waarschijnlijk binnen beide partijen bestaan, en we moeten er zeker van zijn dat we de analyse opsplitsen om de standpunten van beleidsmakers en burgers te scheiden. Beleidsmakers kunnen immers niet voor burgers spreken, ook al proberen ze dat altijd. (…)

Het is van cruciaal belang om nooit opzettelijk een groep uit te sluiten van deze bedachtzame, zorgzame analyse – wat er ook gebeurt – maar om de tijd te nemen om onpartijdig te overwegen en te begrijpen hoe al deze acteurs zich bedreigd voelen. (…)
(...) Het obstakel voor geweldloze conflictoplossing (...) is het gebrek aan toewijding van beleidsmakers van de VS om te kiezen voor coöperatieve geweldloosheid.

Wanneer je verschillende conflicten analyseert en de moeite neemt om de wortels en escalators van geweld in kaart te brengen, kom je tot een verbluffende conclusie: er is nauwelijks een enkele wortel of escalator van geweld die kan worden verholpen of zelfs verlicht door wapens, geweld, oorlog, bedreigingen , en sancties.

Misschien is dit de reden waarom degenen die de buitenlandse politiek van de VS vormgeven weigeren de wortels van conflicten te onderzoeken. Ze weten dat de waarheid oorlogs- en wapenbedrijven failliet zal doen gaan, en ze weten dat ze oorlog en "vechten voor vrijheid" en "het redden van de mensheid" niet langer zullen kunnen gebruiken als voorwendsel om buitenlandse hulpbronnen en markten op te slokken.

Aan de andere kant geloven sommigen misschien echt dat ze vechten voor vrijheid. Afgaande op de bizarre en onlogische reacties van ‘deskundigen’ in de VS die zich beledigd en bedreigd voelden door de toespraak van president Poetin in 2007 in München en zijn essay van juli 2021, een toespraak en een essay die werkelijk ideeën opleverden die waardering en achting verdienen, zou het kunnen dat degenen die de buitenlandse politiek van de VS vormgeven eerlijk waar de wereld als veel bedreigender zien dan deze in werkelijkheid is, omdat ze niet de vaardigheden hebben om met andere mensen en naties om te gaan, met hen samen te werken en zelfs hen te begrijpen.

[Olive Yao]

.
HOOFDSTUK 2

DE WORTELS VAN GEWELD: BEHOEFTES VAN LEVEN EN VEILIGHEID

Kristin Christman | Countercurrents 14 mei 2022

(14 blz.)


In het Paradigma for Vrede-model zijn de wortels van geweld verdeeld in zeven categorieën.

Hoewel een paar van de categorieën niet zo gemakkelijk kunnen worden verdeeld in defensieve en agressieve motivaties, onderzoeken we voor het grootste deel hoe elke partij in het conflict defensief gemotiveerd of agressief gemotiveerd kan zijn om geweld te plegen met betrekking tot elke categorie.

(...)

Het belangrijkste is dat het cruciaal is om beleidsoplossingen te hebben die zich zowel tot defensieve als agressieve bronnen van geweld richten. (…) Merk ook op dat hoewel defensieve wortels van geweld legitieme motieven hebben, het gebruik van geweld om defensieve redenen niet noodzakelijkerwijs legitiem is, vooral als er niet-gewelddadige middelen zijn om te beschermen wat wordt bedreigd.

(…) Begrijp echter alstublieft dat bij een volledige analyse met een coöperatieve dialoog evenveel aandacht moet worden besteed aan de defensieve angsten van alle partijen en de agressieve motivaties van alle partijen.

In dit essay kijken we naar de eerste van zeven categorieën: leven en veiligheid.


Leven en veiligheid

(…)

[bezien van de kant van Rusland]

Laten we bijvoorbeeld beginnen met Rusland. Onder de angsten voor het leven van Rusland en president Vladimir Poetin kunnen we verschillende onderwerpen opsommen. De NAVO heeft zich dwars door Europa uitgebreid naar Slavische landen en voormalige Sovjetrepublieken. Dit is duidelijk een ernstige bedreiging voor het voortbestaan van Rusland. De NAVO is tenslotte juist gevormd om de USSR te bestrijden, en nu is de NAVO in Polen, Roemenië, Estland, Letland en Litouwen. Het is alsof het Amerikaanse zuidwesten zich afscheidt, een bondgenootschap sluit met Mexico en raketten in Texas inzet die gericht zijn op Washington, DC.

Terwijl degenen die NAVO steunen de uitbreiding van NAVO misschien beschouwen als een verbetering van de veiligheid van de VS en Europa, zien ze de psychologische gevolgen van de NAVO voor potentiële vijanden niet in: het bestaan aangevuld met uitbreiding zou gemakkelijk fysieke onveiligheid kunnen veroorzaken door een voortdurend aanwezige bedreiging voor Rusland te creëren. Emotionele onzekerheid kan leiden tot vijandigheid, waardoor de fysieke onzekerheid toeneemt. En dat is in feite gebeurd met de Russische invasie van Oekraïne.

Dit onvermogen om te sympathiseren met het perspectief van een vijand, om zich te kunnen voorstellen hoe een vijand zich bedreigd voelt, om de behoefte aan andermans emotionele en psychologische veiligheid te respecteren, is de achilleshiel van de degenen die de buitenlandse politiek van de VS bepalen, die voortdurend alleen maar bedenken hoe ze de controle kunnen beouden en vijanden kunnen domineren. Het is de achilleshiel, want door spanning bij de zogenaamde vijand uit te lokken in plaats van te verminderen, verzwakken de VS beleidsmakers in feite de veiligheid van de VS, verzwakken ze respect en oprechte vriendschap voor de VS en verzwakken ze de internationale grondslagen van de democratie – namelijk in gelijke mate om iedereen geven. Het resulterende beleid is ook buitengewoon kostbaar en dodelijk. Daarom is het in coöperatieve dialoog, of nu in dit essay, belangrijk dat we oefenen om echt in de schoenen van Rusland te kruipen en te doen alsof we de leider van Rusland zijn, deze bedreigingen voelen en vastbesloten zijn om onze mensen te beschermen.

Als de NAVO uitgebreid wordt, betekent dat meer dan alleen een afbeelding op de kaart van de NAVO die bijna heel Europa bestrijkt. Het betekent dat fysieke wapens en militaire bases die mogelijk tegen Rusland kunnen worden gebruikt, ook zijn uitgebreid in dekking over het hele continent.

[bewapening]

Het Aegis Ashore Mark 41 Vehicle Land System van Lockheed Martin met zijn SM-3 Block IIA raketonderscheppers bijvoorbeeld is door de VS via de NAVO in Roemenië en Polen ingezet. Dit systeem is in staat een intercontinentale ballistische raket (ICBM) te onderscheppen en te vernietigen, waardoor in theorie de Russische raketten en de strategie van wederzijdse afschrikking ondoeltreffend worden. Als Rusland zich niet langer veilig kan voelen, zal het de behoefte voelen om meer wapens en nieuwe strategieën te ontwikkelen. Bovendien kon de Mark 41 VLS, hoewel gezegd wordt dat deze uitsluitend bedoeld is voor defensieve doeleinden, worden uitgerust met offenssieve wapens [1].

Wat de door wapens opgelegde dreiging nog precairder maakt, is het feit dat de regering-Trump zich in 2018 terugtrok uit het Intermediate-Range Nuclear Forces verdrag, dat voorheen ballistische raketten en raketwerpers op het land had gereguleerd. Nog onheilspellender is de gezamenlijke VS-Oekraïense en NAVO-Oekraïense militaire training in de landen en zeeën grenzend aan Rusland [2].

[chemische, biologische wapens]

Beleidsmakers en mediamakers in de VS hebben Ruslands beschuldigingen van chemische en biologische wapenintenties door de VS in Oekraïne ontkend, maar met beleidsmakers en mediamakers in de VS die zo onwaarachtig zijn over zoveel dingen, zelfs de weergave van Poetins essay, en met een verschrikkelijke gedocumenteerde staat van dienst in de loop der decennia van presidentiële regeringen van de VS die liegen tegen het Amerikaanse volk en het Congres, zouden we dwaas zijn om deze ontkenningen alleen op basis van vertrouwen te geloven. Daarom moeten we deze Russische rapporten en voorspellingen onbevooroordeeld bekijken. Het Russische ministerie van Defensie beweerde onlangs dat troepen die loyaal zijn aan Kiev een chemische aanval in Oost-Oekraïne voorbereiden. Rusland heeft eerder ook gewaarschuwd voor de opslag van chemische wapens in Oekraïne. Amerikaanse beleidsmakers en mediamakers keren, zoals ze herhaaldelijk en zonder bewijs hebben gedaan, de beweringen van Rusland om en stellen dat Rusland zijn bewering gebruikt als voorwendsel voor zijn eigen geplande chemische aanval [3].

Hoe kunnen wij als burgers de waarheid weten? Wie bereidt een chemische aanval voor? Iemand? Het is onmogelijk voor ons om het te weten. Maar we moeten één ding begrijpen dat gebaseerd is op een lange geschiedenis van leugens van de regering van de VS tegen het Amerikaanse volk: er is absoluut geen reden om VS beleidsmakers meer te geloven dan Russische beleidsmakers. Alleen omdat we Amerikanen zijn en ieder van ons waarachtig kan zijn, wil nog niet zeggen dat VS beleidsmakers waarachtig zijn. Onze individuele identiteiten als Amerikanen zijn niet versmolten met de identiteiten van beleidsmakers van de VS. Ze zijn vreemden voor ons en we kennen ze niet in ons hart.

Rusland heeft ook documenten vrijgegeven die naar verluidt bewijzen dat Bidens zoon, Hunter Biden, een belangrijke rol heeft gespeeld bij het verstrekken en zoeken van financiering voor een militair biologisch programma, met name met de laboratoria van Black & Veatch en Metabiota, in Oekraïne. Volgens de Russische minister van Defensie Igor Kirillov heeft het Pentagon contracten afgesloten met een aantal laboratoria, waaronder Black & Veatch, Metabiota en CH2M Hill, voor dit militaire biologische programma. Investeerders in het programma waren onder meer Hunter Biden, zijn investeringsfonds Seneca Rosemont en George Soros en zijn Open Society Foundation. Documenten hebben volgens verslaggeving de nauwe banden van Hunter Biden onthuld met zowel de laboratoria als met de Defense Threat Reduction Agency van het Pentagon, het onderdeel van het ministerie van Defensie dat zich bezighoudt met het biologische wapenprogramma.

In het verleden heeft het Russische ministerie van defensie herhaaldelijk de aandacht gevestigd op de militaire biologische programma's van het Pentagon in voormalige Sovjetrepublieken, waaronder Oekraïne. Tijdens zijn invasie vond Rusland meer dan 30 biologische laboratoria in Oekraïne, waarvan sommige voor militaire doeleinden. Rusland meldt zelfs dat het sporen heeft gevonden van een biologisch wapenprogramma in de laboratoria, dat Oekraïne volgens verslaggeving wanhopig probeerde te verbergen [4].

Nogmaals, hoewel beleidsmakers van de VS een dergelijke operatie ontkennen, zouden ze het natuurlijk nooit toegeven als het waar was. En in het huidige klimaat, waarin VS beleidsmakers automatisch alle angsten van Rusland afdoen als absurd, zelfs de duidelijk gegronde, kunnen we de gegrondheid van de Russische angsten niet peilen op basis van ontkenningen van hun legitimiteit door de VS.

In feite is het lezen van "Rebuilding America's Defenses" (2000) van Project for a New American Century voldoende om je bewust te worden van het vurige enthousiasme dat de neoconservatieve schrijvers voelen voor het veroveren van verscheidene andere landen, voor het versterken en behouden van hegemonie van de VS, en voor het ontwikkelen van wapens, waaronder robots in zakformaat die op vijandelijk gebied kunnen worden losgelaten, farmaceutica op de huid om de angst bij Amerikaanse troepen teniet te doen, en biologische wapens om specifieke genotypen tot doelwit te maken – misschien een recept voor genocide [5].

PNAC is ter ziele, maar een van de mede-oprichters, William Kristol, is adviseur van de Alliance for Securing Democracy, een neoconservatief-liberale haviken mengeling van individuen die de enkele missie heeft om Poetin te dwarsbomen, te verzwakken en in feite te vernietigen. De andere mede-oprichter van PNAC, Robert Kagan, is de echtgenoot van Biden's staatssecretaris, Victoria Nuland, berucht om de gelekte opname ten tijde van de Oekraïense staatsgreep van 2014. Ze is ook de voormalige CEO van het gelijkluidende Center for a New American Security. Het lijkt onverstandig om te ontkennen dat beleidsmakers van de VS de intentie hebben om biologische wapens te ontwikkelen.

[Zwarte Zee marinebasis]

In de kolom van ons overzicht onder Russische angsten kunnen we ook de door de VS gebouwde Oekraïense marinebasis aan de Zwarte Zee opnemen, vooral vanwege de banden met de VS. We zouden Russische en Duitse nieuwsberichten kunnen opnemen over de aanwezigheid in 2015 van met Academi verbonden particuliere militaire aannemers uit de VS in Oekraïne die Oekraïense rechtse extremisten trainen [6]. We zouden ook kunnen onderzoeken of er verdere resultaten waren van ontmoetingen tussen de Oekraïense president Zelenskiy en Erik Prince, voormalig hoofd van de beruchte Blackwater, met betrekking tot de ontwikkeling van een privaat militair contract in Oekraïne [7].

[Olive Yao]

.
In plaats van deze angsten af te doen als ‘nep’ – zoals VS beleidsmakers en mediamakers voortdurend doen – zouden wij de geldigheid van elk van deze angsten erkennen. Dit is hoe vriendelijke, verantwoordelijke mensen anderen met angsten behandelen. Ze luisteren naar de angsten, of ze nu rationeel of irrationeel zijn, totdat ze de gevoelens van de ander begrijpen. Vervolgens helpen ze hen deze angsten aan te pakken. Als de rollen waren omgedraaid met al deze militaire allianties, bases, wapens en militaire oefeningen langs de grenzen van de VS of in voormalige territoria of staten van de VS, zouden beleidsmakers van de VS lang daarvoor op hoge poten hebben gestaan. De Russen hebben opmerkelijke terughoudendheid getoond.

Daarbij zijn de Russen niet dom en, in tegenstelling tot Uncle Sam, zijn ze niet geneigd tot oorlog. Het is zeer onwaarschijnlijk dat ze ergens binnenvallen, tenzij ze zich ernstig bedreigd voelen door realistische, daadwerkelijke bedreigingen. Ze weten uit ervaring heel goed dat elke invasiepoging ernstig zal worden vertekend door westerse propaganda om ze er slecht uit te laten zien. Met dat in gedachten, betaamt het ons om de angsten van Rusland en Poetin serieus te onderzoeken, inclusief de dreiging van chemische en biologische wapens, want alleen iets ernstig bedreigends moet Rusland uit zijn tent hebben gelokt.

Als Russische angsten rationeel lijken, moeten deelnemers proberen oplossingen te bedenken om Russen geldige redenen te geven om niet langer bang te zijn. Amerikanen kunnen niet simpelweg zeggen: “Vertrouw ons”. Ze moeten geldige redenen geven die niet louter gebaseerd zijn op vertrouwen. Als Russische angsten in de discussie meer irrationeel overkomen, moeten de deelnemers ondersteunend samenwerken om de psychologische redenen voor deze irrationele angsten bloot te leggen.

(...)

Beleidsmakers van de VS tonen hardnekkig aan dat ze niet in staat zijn om menselijke dynamiek te begrijpen. Hun antwoord aan degenen die een hekel hebben aan overheersing door de VS is altijd meer overheersing door de VS. (…) Is deze manie voor dominantie gedeeltelijk het resultaat van onhandige sociale vaardigheden die een miljard keer zijn uitvergroot? Wat is er in vredesnaam aan de hand met die mensen die aan de macht zijn?

(…)

Om verder te gaan met onze overzichtsplaat, voor Poetin moeten we de angst voor moord opnemen, die hij waarschijnlijk voelt. De CIA en haar betaalde buitenlandse agenten zijn immers berucht om hun moorden die ze straffeloos plegen, zoals beschreven in verschillende boeken en artikelen, waaronder Killing Hope van William Blum [9]. De giftige anti-Poetin propaganda in de VS die hem ten onrechte afschildert als zowel wreed als dom, de economische sabotage tegen Rusland door middel van sancties en het afsluiten van Nord Stream 2, het afsnijden van geld naar Rusland en zelfs de samenwerking met neonazi's doen allemaal denken aan de propaganda en economische oorlog van de CIA tegen de president van Chili Salvador Allende. Met zijn leugens en economische tactieken hielp de CIA bij het aanwakkeren van rellen, en ook financierde deze de fascistische Patria y Libertad-schurken om te helpen bij de staatsgreep van 9/11/1973, waarbij Allende om het leven kwam. Patria y Libertad zorgde ook voor een bloedige nasleep voor tienduizenden Chileense burgers. Leiders in de VS hopen uiteraard op een staatsgreep in Rusland. (…)

We moeten ook enkele van de ideeën opnemen die Poetin naar voren bracht in zijn toespraak in München in februari 2007, met inbegrip van Poetins teleurstelling dat de VS en de NAVO-landen hebben nagelaten het nieuw aangepaste Verdrag inzake de conventionele strijdkrachten in Europa te ratificeren. Het oorspronkelijke verdrag van 1987 tussen de Russische president Gorbatsjov en de VS president Reagan werd in 1999 aangepast om het conform de uitbreiding van de NAVO en de ontbinding van het Warschaupact te maken. Echter, alleen Rusland, Oekraïne, Wit-Rusland en Kazachstan ondertekenden het nieuwe verdrag.

(…)

In de toespraak van 2007 sprak Poetin ook over de gevaren van wapenproliferatie, kernwapens, wapens in de ruimte en het hypergebruik van geweld door de Amerikaanse regering. Poetin bood aan dat Rusland mee zou werken aan ontwapening [12], maar in plaats van wederkerigheid werd zijn achtenswaardige toespraak gevolgd door een 15 jaar lange anti-Poetin-campagne [13] en door de voortzetting van het beleid van de VS om wapens te verspreiden, het nucleaire arsenaal nieuw leven in te blazen, voorbereidingen te treffen voor voor wapens in de ruimte, en waarbij de VS voorstander van hypergebruik van geweld is, door VS troepen en private militaire aannemers.

(…)

[bezien van de kant van de VS]

(…) psychologische redenen voor irrationele angsten, waaronder decennia van propaganda en sociale dynamiek binnen de Amerikaanse cultuur.

(…)

(…) Hebben Amerikanen het gevoel dat hun huidige angsten verband houden met de decennialange anti-Sovjet Koude Oorlog-propaganda? (...)

(...)

[bezien van de kanten van oekraïners]

(...)

Veel publicaties noemen de gewelddadige extreemrechtse vleugel van de Oekraïners eenvoudigweg ultranationalisten, en dit is misschien de beste term voor hen, een vorm van extreem nationalisme dat geweld en haat omvat tegen mensen die niet tot hun etniciteit behoren. (…)

Met betrekking tot het buitenlands beleid van de VS is het van cruciaal belang om te begrijpen dat Amerikaanse wapens en financiering, opzettelijk of onopzettelijk, helpen om het gedrag van deze gewelddadige Oekraïense extremisten te ondersteunen. (...)

(…)

Met betrekking tot de gevaren van deze groepen in Oekraïne leveren verschillende artikelen, vooral het zeer informatieve artikel van Lev Golinkin in The Nation, veel bewijs. Mensenrechtengroepen, waaronder Human Rights Watch, Amnesty International en de VN, hebben melding gemaakt van toenemend extreemrechts paramilitair geweld in Oekraïne en dit veroordeeld, waaronder aanvallen op marsen voor vrouwenrechten, de LGBTQ-gemeenschap en verschillende aanvallen op de Roma (zigeuners), (...) [18].

(...)

Het lijkt erop dat Amerikaanse beleidsmakers tot het uiterste gaan om neonazisme en andere vormen van extreemrechts geweld te steunen en ook om het bestaan ervan als een belangrijke kracht in Oekraïne te ontkennen, een gedrag dat zo eigenaardig is dat het meer aandacht verdient. (…)

(…)

Oekraïense angsten voor het leven door aanvallen van gewelddadige rechts-extremisten – zowel voor als na de staatsgreep van 2014 – zijn gegronde angsten die aandacht verdienen, niet ontkenning. Tegelijkertijd moeten we, het Paradigma voor Vrede-model volgend, dat inhoudt dat we proberen de defensieve en agressieve wortels van geweld aan alle kanten van het conflict te begrijpen en te analyseren, ook nagaan of deze extreemrechtse groepen, waaronder neonazi’s, vreesden voor hun eigen leven en veiligheid.

(…)

(…) Hoe stuitend het voor verschillende mensen ook lijkt om te proberen neonazi's, of Russen, of VS beleidsmakers te begrijpen, het is van cruciaal belang om geen enkele groep uit te sluiten van onze inspanningen om angsten en hoop en de krachten in de samenleving die deze geesten hebben gevormd, te begrijpen.

Hoewel niet alle angsten kunnen worden weggenomen door middel van conflictoplossing en coöperatieve onderhandeling, vooral omdat sommige angsten hun oorsprong kunnen vinden in de fysieke en emotionele onzekerheden van de dynamiek in de kindertijd, school- en gemeenschapsdynamiek of persoonlijke biologie, en hoewel perfect begrip en perfecte harmonie onmogelijk zijn, kunnen deze inspanningen, in tegenstelling tot door wapenfabrikanten gesponsorde inspanningen van de goeden om de slechten te doden, ons eigenlijk vooruit helpen in plaats van achteruit.

Bovendien, als sommige Amerikaanse, Oekraïense of Russische angsten irrationeler zijn en niet geworteld zijn in actuele bedreigende omstandigheden, maar dieper in de stress, trauma, bedreigingen, frustraties of vervreemding van de kindertijd of de dynamiek van de gemeenschap, in de vervormde informatie ontwikkeld door propaganda, of in de verwrongen mentaliteit die in bepaalde organisatieculturen heerst, kan een dergelijke analyse wijzen op de noodzaak van hervormingen in de prioriteiten van samenlevingen en tradities van menselijke relaties om mensen te helpen groeien en zich te ontwikkelen met veel meer sociale en emotionele zekerheid, zorgzaamheid en vriendschap en met respect voor de waarheid als iets om te na te streven, niet om te verdraaien.


google translate + aanpassingen

voetnoten staan onder het artikel op Countercurrents

[Rob Gosseling]

.

De giftige anti-Poetin propaganda in de VS die hem ten onrechte afschildert als zowel wreed als dom, de economische sabotage tegen Rusland door middel van sancties en het afsluiten van Nord Stream 2, het afsnijden van geld naar Rusland en zelfs de samenwerking met neonazi's doen allemaal denken aan de propaganda en economische oorlog van de CIA tegen de president van Chili Salvador Allende.

"Ten onrechte"? Probeer jij je af te sluiten voor de realiteit van een oorlog die door Putin is begonnen? Maakt het handelen van de CIA dat Putin gewoon best een toffe gozer is die een rechtvaardige oorlog voert en slachtoffer is van anti-propaganda?



.

[Olive Yao]

.

"Ten onrechte"? Probeer jij je af te sluiten voor de realiteit van een oorlog die door Putin is begonnen? Maakt het handelen van de CIA dat Putin gewoon best een toffe gozer is die een rechtvaardige oorlog voert en slachtoffer is van anti-propaganda?

Goed dat je dit leest.

De oekraïnse nazi’s en het VS regime zijn de oorlog begonnen.

De oekraïnse nazi’s krijgen hun trekken thuis.

De slachtoffers van het VS regime zijn gewoonlijk landen op het zuidelijk halfrond. Nu heeft het te maken met een land met militaire macht.

Als het VS regime de oorlog niet gewild had, had het geen proxy oorlog tegen Rusland moeten voeren.

Als de EU vazal de oorlog niet gewild had, had de EU de VS niet 20 jaar lang zn gang moeten laten gaan in Oekraïne, en had de EU de oekraïnse nazi’s niet onder het vloerkleed moeten vegen.

Eigen schuld.

Het VS regime zoekt altijd ruzie en veroorzaakt conflicten, die altijd escaleren, omdat het VS regime altijd het tegenovergestelde doet van wat conflictbeheersing vergt.

Oekraïne is het meest recente slachtoffer in een lange rij. Het verschil is dat deze keer niet een land in Zuid Amerika, Azië of Afrika de gevolgen draagt, maar Europa. Zou de EU nu zn lesje leren?

De oplossing is eenvoudig: het VS regime, NAVO, Oekraïne en de EU moeten

● Donbas / oost Oekraïne met rust laten,
● nazi’s opruimen en het land denazificeren,
● ophouden met het land militariseren,
● Krim met rust laten,
● Oekraïne niet in NAVO.

Dit is het beste voor de mensen. Ga maar na. Eigenlijk kan je alle vijf punten in één woord samenvatten: vrede.

Maar de geestelijk gehandicapte oorlogszuchtige politici willen geen vrede.

Als volgende stap voor de oplossing zouden alle landen in de wereld moeten samenwerken om inmenging door het VS regime in hun binnenlandse aangelegenheden te elimineren.

In de VS is regime change nodig.

[Olive Yao]

.
DEEL 3 DE WORTELS VAN GEWELD: BEHOEFTES VAN MACHT EN VRIJHEID

HOOFDSTUK 3A

VREES VOOR POLITIEKE INMENGING EN STAATSGREPEN DOOR DE VS, NET ALS DE STAATSGREEP VAN 9/11 TEGEN ALLENDE

Kristin Christman | Countercurrents 28 mei 2022

(6 blz.)

We hebben een manier besproken om geweldloze conflictoplossing te benaderen door het Paradigma-voor-Vrede-model toe te passen op de huidige crisis in Oekraïne. In ons denkbeeldige overzicht voor de Wortels van Geweld, sommen we aan de linkerkant de zeven categorieën van de Wortels van Geweld op. We hebben de eerste categorie, Leven en veiligheid, al onderzocht: hoe bedreigingen voor leven en veiligheid aanleiding geven tot defensief gemotiveerd geweld, en hoe onwettige verlangens om anderen van het leven te beroven agressief gemotiveerd geweld veroorzaken. Bovenaan onze lijst staan de actoren in het externe conflict, waaronder Rusland, de VS, de NAVO en anderen, en de actoren in het interne conflict in Oekraïne.

Nu gaan we naar de tweede categorie, Macht en Vrijheid. Hoe drijft het onderwerp macht en vrijheid geweld aan in de huidige crisis? Wordt geweld deels veroorzaakt door sommige naties, groepen of individuen die de behoefte voelen om geweld te gebruiken om hun macht en vrijheid te beschermen die worden bedreigd? Wordt geweld veroorzaakt door sommigen die agressief proberen anderen te beroven van hun legitieme behoefte aan macht en vrijheid? Of denken alle acteurs dat ze defensief handelen?

Laten we eerst kijken naar het grotere, externe conflict tussen de VS en Rusland. In welke mate vrezen Rusland en de VS dat hun macht en vrijheid worden bedreigd door ondemocratische politieke inmenging van elkaar? In dit deel 3A zullen we onderzoeken hoe Rusland zich waarschijnlijk bedreigd voelt door de VS met betrekking tot politieke inmenging, met in het bijzonder aandacht voor staatsgrepen van de VS die door de CIA zijn uitgevoerd.

Volgens een recent boek van Dov H. Levin, een politicoloog aan de Universiteit van Hong Kong, was de regering van de VS in de jaren 1946-2000 de regering die zich het meest bemoeide met buitenlandse nationale verkiezingen, in totaal 81 keer. Het tweede land op de lijst van bemoeienis met verkiezingen in het buitenland was Rusland, met nog niet de helft van dat aantal – 36 keer. Het is niet duidelijk uit het artikel of Levin politieke inmenging in zijn telling opnam in de vorm van oorlogen en staatsgrepen van de VS die buitenlandse regeringen omverwierpen en marionettenleiders installeerden. Hij schrijft dat de meest voorkomende manier van bemoeienis is door de financiering van oppositiepartijen.

(…)

Zijn Poetin en andere Russen, die de geschiedenis van de VS kennen als de grootste inmenger in verkiezingen en aanstichter van staatsgrepen, bang voor politieke inmenging door de VS? De lastercampagne van de VS tegen Poetin begon al 15 jaar geleden. Maar zijn Poetin en Russen bang voor de volgende fases van een staatsgreep: betalingen van de VS aan oppositiepartijen, omkoping van Poetins rivalen die bereid zijn Poetin politiek of fysiek te vernietigen, en een daaropvolgende door de VS bevorderde politieke staatsgreep? Het is zeker mogelijk.

De CIA en het National Endowment for "Democracy" (NED) van het VS ministerie van buitenlandse zaken hebben in meerdere landen over de hele wereld staatsgrepen bevorderd en aangesticht, waaronder in een groot deel van Latijns-Amerika en in landen in Azië en Afrika. Gezien de onderwerpen van schoolcurricula en mainstream medianieuws, zijn de meeste amerikanen zich waarschijnlijk niet bewust van de omvang van de ernstige en illegale inmenging van de VS regering in de interne aangelegenheden van andere landen. Oorlogen van de VS waarbij miljoenen mensen omkwamen in Korea, Vietnam, Cambodja, Angola, Afghanistan, Nicaragua, El Salvador en Guatemala, werden aangericht in naam van de strijd voor vrijheid tegen de USSR.

Staatsgrepen door de VS tegen Mohammad Mossadegh van Iran in 1953, Jacobo Árbenz Guzmán van Guatamela in 1954, Patrice Lumumba van Congo in 1961, Rafael Trujillo van de Dominicaanse Republiek in 1961, Carlos Julio Arosemena van Ecuador in 1963 [2], Joao Goulart van Brazilië in 1964, Soekarno van Indonesië 1965 [3], Norodam Sihanouk van Cambodja in 1970 (met betrokkenheid van de CIA in ieder geval bij eerdere pogingen tot een staatsgreep) [4], Juan Torres van Bolivia in 1971 [5], Salvador Allende van Chili in 1973 en daarna, evenals bloedbaden, doodseskaders executies, en vaak tientallen jaren van onderdrukkende wreedheid na deze staatsgrepen, werden ook uitgevoerd in naam van de strijd tegen de USSR en het handhaven van vrijheid tegen onderdrukking en wreedheid.

Maar deze extreme gewelddaden door een uit de hand gelopen VS regering hadden eigenlijk niets te maken met het bestrijden van de USSR, niets te maken met het handhaven van vrijheid, en niets te maken met het bestrijden van onderdrukking en wreedheid. Ze waren in plaats daarvan veel meer gerelateerd aan het falen van deze naties en leiders om zich te houden aan wat ik noem de 'vier geboden' van degenen die de buitenlandse politiek van de VS bepalen. (…) Als je zelf naar deze oorlogen en staatsgrepen kijkt, zul je merken dat schending van een of meer van deze geboden is wat een buitenlandse leider in aanmerking doet komen om uit de macht ontzet te worden of gedood te worden door de regering van de VS:

Eerste gebod: Gij zult winst van VS bedrijven in het buitenland niet belemmeren.

Tweede gebod: Gij zult de armen geen hulp van betekenis geven of behoorlijke hoeveelheden vruchtbaar land aan de landlozen geven.

Derde gebod: Gij zult geen vijanden zijn van onze vrienden, of vrienden van onze vijanden.

Vierde gebod: Gij zult Amerikaanse militaire bases en wapens niet afwijzen.

In zijn werk Freeing the World to Death somt wijlen William Blum, een van mijn favoriete auteurs, gevallen op in de 60 jaar van 1945 tot 2004 van de regering van de VS die een buitenlandse regering omver wierp of probeerde omver te werpen, hetzij door een invasie, proxy-oorlog of staatsgreep. Blum noemt 52 gevallen in die lijst, gemiddeld bijna één per jaar [6]. Degenen die de buitenlandse politiek van de VS bepalen hebben er sinds 2004 nog verscheidene uitgevoerd.

Hoewel het essentieel is om over de enorme hoeveelheid staatsgrepen door de VS in het buitenland te lezen, is het ook belangrijk om de details van deze staatsgrepen te onderzoeken om een volledig beeld te krijgen van de grootschalige, diepgaande programma's van de VS om buitenlandse leiders omver te werpen en te vernietigen. Als je de geschiedenis van de staatsgrepen en hun details niet kent, ben je kwetsbaarder voor VS propaganda omdat je het huidige patroon tegen Poetin minder snel herkent als een patroon dat we eerder hebben gezien. Daarom zal ik in detail ingaan op een van de vele door de VS ontworpen staatsgrepen.

[De staatsgreep in Chili in 1973 wordt nu beschreven]

(...)

De Chileense economie stortte in, maar niet door het socialisme. De economie stortte in omdat de economie van Chili zo afhankelijk was geworden van de Verenigde Staten dat Chili nu kwetsbaar was voor de Verenigde Staten – een situatie die moet worden opgevat als een wereldwijde waarschuwing voor de immense gevaren van globalisering en economische onderlinge afhankelijkheid voor zowel politieke soevereiniteit als democratie . Naar mijn mening zijn naties veel veiliger als ze niet economisch afhankelijk zijn van de VS of door de VS aangedreven internationale kredietinstellingen.

(…)

Is dit wat Rusland te wachten staat?

De staatsgreep tegen Allende was geen uitzondering. Het was een typerend geval en dat blijft het. Het patroon van sabotage door de VS van buitenlandse leiders om duistere motieven zet zich voort.

(…)

Natuurlijk was Kissinger, net als iedereen die tot de buitenlands politiek wordt toegelaten, ook een oude vriend van de familie Rockefeller, die persoonlijke economische belangen had in Latijns-Amerika en de Business Group of Latin America had opgericht om degenen die de buitenlandse politiek van de VS bepalen over Latijns-Amerika te adviseren, alsof bedrijven zelfs het recht hebben om hen te adviseren.

Het behoren tot een sociale kring die boven alles winst nastreeft, kan een manier zijn om de morele grenzen ernstig te verleggen en mededogen voor anderen te overschaduwen, zelfs als men zichzelf als nobel en goed beschouwt [18]. Maar het is die op winst gerichte, op controle gerichte, geïsoleerde sociale kring die voor altijd aan de macht is gebleven in de VS en die nog veel meer schade dreigt aan te richten.

(…)

Een onderzoek naar wie de VS omver werpt en wie niet, bewijst dat beleidsmakers van de VS autoritaire leiders routinematig accepteren en financieren zolang ze zich aan de regels houden – de vier geboden – en de belangen van beleidsmakers van de VS dienen. Alleen wanneer dergelijke leiders zich onafhankelijk van de Vier Geboden willen gedragen, besluiten VS beleidsmakers plotseling dat het autoritarisme van de leider nu iets is om over te klagen en te gebruiken als voorwendsel voor een staatsgreep of invasie. Met andere woorden, autoritarisme zelf is nooit de echte reden waarom een VS beleidsmaker een buitenlandse leider afkeurt.

In feite biedt buitenlands autoritarisme vaak een manier voor VS beleidsmakers om te krijgen wat ze willen van andere landen, want geen enkele buitenlandse bevolking zou uit eigen beweging de Vier Geboden willen naleven.

Tegelijkertijd zorgt een soort zacht autoritarisme binnen de VS – waarbij alternatieve, geweldloze opvattingen over buitenlandse politiek absoluut worden afgesloten, het absolute gebrek aan stem dat we hebben om te bepalen of onze belastingdollars al dan niet worden besteed aan oorlogen, wapens en buitenlandse subversieve operaties door de CIA en NED, en de Orwelliaanse propaganda om te proberen amerikanen gedwee te houden – voor een constante aanvoer van belastingdollars en amerikaanse volgzaamheid. De eerste slachtoffers van CIA- en NED-propagandacampagnes waren misschien wel de amerikanen zelf.

Zoals we weten van bijna alle andere CIA- en NED-staatsgrepen, met een of twee uitzonderingen zoals de staatsgreep van Rafael Trujillo in 1961, gaan ze nooit om het bevrijden van mensen of het behouden van vrijheid, het gaat nooit om het redden van mensen van marteling en brutaliteit: ze gaan bijna altijd over het tegenovergestelde.

Ze gaan over het aan de macht brengen van marionetten als leiders, die bepaalde sociale en zakelijke kringen in de VS de zaken geven die ze in het buitenland willen en toegang geven tot hulpbronnen, markten en winsten – allemaal ten koste van de welvaart van hun eigen mensen, en dat allemaal met de eindeloze vestiging van meer VS/NAVO-militaire bases, omdat 800 militaire bases van de VS over de hele wereld gewoon niet genoeg is.

Het is een gewelddadige, kleptocratische praktijk: zuurverdiende VS belastingdollars tot prooi maken om vervolgens buitenlandse landen tot prooi te maken door gewelddadige, onrechtvaardige operaties in het buitenland te financieren, om de portemonnee van bepaalde sociale en zakelijke kringen in de VS te spekken.

(…)

Rusland heeft het volste recht om zijn verdediging op te voeren, want degenen die de buitenlandse politiek van de VS bepalen zijn er volledig toe in staat om een ander land te vernietigen terwijl ze zich in eigen land onschuldig en nobel voordoen. Dat zien we keer op keer. Zelfs de reden waarom Nixon werd afgezet, had uiteindelijk niets te maken met zijn illegale gedrag jegens Chili. Wij amerikanen horen alleen ontstemd te zijn over de binnenlandse misdaad van Watergate, niet over door de VS gefinancierde en door de VS georkestreerde slachtingen in het buitenland. Amerikanen horen daar nooit vragen over te stellen of zich daar ongerust over te maken.

De huidige lastercampagne tegen Poetin is buitengewoon verontrustend omdat deze suggereert dat beleidsmakers van de VS hard op weg zijn om een staatsgreep of een andere achterbakse manoeuvre te lanceren om Poetin uit de weg te ruimen.

[Olive Yao]

.
HOOFDSTUK 3B

PNAC’S AMERICAN EMPIRE: AGRESSIEVE VERLANGENS NAAR MACHT EN VRIJHEID

Kristin Christman | Countercurrents 29 mei 2022

(9 blz.)


We horen constant in de reguliere media dat de Russische president Vladimir Poetin hunkert naar verovering en een heropleving van het Russische rijk. Je kunt bijna een gemene Russische lach horen!

Maar is het bij beleidsmakers en mediamakers van de VS opgekomen dat ze zich misschien schuldig maken aan psychologische projectie? Met andere woorden, ze zien hun eigen verlangens naar een imperium in Poetin, in plaats van in zichzelf, omdat het te moeilijk voor hen is om de waarheid aan te nemen dat hun eigen doelen een voortzetting en uitbreiding van het Amerikaanse imperium zijn? Of ze liegen gewoon dat ze scheel zien om te proberen de wereld te misleiden over wie zich schuldig maakt aan hunkeren naar en het opbouwen van een imperium. Het zijn tenslotte de VS die 800 militaire bases over de hele wereld hebben, niet Poetin.

Zoals William Blum schrijft in zijn hoofdstuk over American Empire in Killing Hope:

Na het bombardement op Irak in 1991 kwamen de VS terecht in militaire bases in Saoedi-Arabië, Koeweit, Bahrein, Qatar, Oman en de Verenigde Arabische Emiraten.

Na het bombardement op Joegoslavië in 1999 kwamen de VS terecht met militaire bases in Kosovo, Albanië, Bulgarije, Macedonië, Hongarije, Bosnië en Kroatië.

Na het bombardement op Afghanistan in 2001-2, kwamen de VS terecht in militaire bases in Afghanistan, Pakistan, Kazachstan, Oezbekistan, Tadzjikistan, Kirgizië, Georgië, Jemen en Djibouti.

En dat is de manier waarop het imperium groeit: duizend bases en andere militaire installaties in elke uithoek van de wereld, klaar om gemobiliseerd te worden om elke bedreiging voor de imperiale heerschappij, echt of denkbeeldig, neer te slaan.

Blums hoofdstuk beschrijft niet alleen American Empire in de fysieke vorm van de enorme hoeveelheid van deze militaire bases wereldwijd, maar bevat ook talloze citaten uit het Witte Huis en het Pentagon in memoranda, en presentaties voor de Council on Foreign Relations waaruit de psychologische vastberadenheid van beleidsmakers blijkt om de Amerikaanse overheersing van de wereld te handhaven en uit te breiden, in alle vormen, inclusief dominantie over informatie en overheersing in de ruimte en met een speciale nadruk op preventieve actie en het tonen van "brute macht van de VS over de hele wereld", zelfs als er geen veiligheidsbedreigingen zijn [1].

Op basis van wat ik weet van de woorden van Poetin en zijn acties in Georgië, Krim, Syrië en Oekraïne, heb ik geen enkele aanwijzing gezien dat hij op zoek is naar verovering of imperium. Hij houdt echter wel voet bij stuk tegen de uitbreiding van het VS imperium in Ruslands biotoop. Voor degenen die door een bevooroordeelde bril zien en Rusland als kwaadaardig zien, komt Russische zelfverdediging automatisch over als agressie.

Zoals we in een ander deel van dit essay over macht en vrijheid zullen bespreken, worden Poetins essay uit 2021 en de toespraak in München in 2007 beide valselijk beschuldigd van het onthullen van zijn krijgshaftigheid en verlangens van conquistador.
Deze beschuldigingen zijn niet alleen vals, maar het essay en de toespraak komen ook niet in de buurt van de uitbundige krijgshaftigheid, hegemonische doelen en schaamteloze opwinding over verovering door de VS en een "Pax Americana", zoals onthuld in het document geschreven door het Project for the New American Century (PNAC): “Rebuilding America’s Defenses: Strategy, forces and resources for a new century”. Het werd geschreven in september 2000, een jaar voor 9/11, en 9/11 was als was in de handen van deze dromers-van-dominantie, die het gebruikten als voorwendsel om meedogenloos hun doelen naar voren te schuiven. Dit document was op zijn beurt een verdere ontwikkeling van de beruchte Defense Planning Guide uit 1992, geschreven door Scooter Libby, Paul Wolfowitz en Zalmay Khalilzad [2].

(...)

(…) Hier zijn enkele citaten uit het document van PNAC:

"Als Amerika dit nieuwe tijdperk niet vormgeeft, kunnen we er zeker van zijn dat anderen het voor ons zullen vormgeven – op een manier die noch onze belangen bevordert, noch onze idealen weerspiegelt." [3]

Deze houding van "vorm ze voordat ze ons vormen" is niet noodzakelijkerwijs een betrouwbare indicator van feitelijke omstandigheden en waarheid. Het is waarschijnlijker een indicator van een psychologische toestand, een gewoonte om de wereld te bekijken met een verwrongen perspectief op basis van de beperkingen en contouren van de eigen psyche.

(...)

PNAC beweert:

“Op dit moment hebben de VS geen rivaal in de wereld. De grootse strategie van Amerika moet erop gericht zijn deze voordelige positie zo ver mogelijk in de toekomst te behouden en uit te breiden. Er zijn echter potentieel machtige staten die ontevreden zijn over de huidige situatie en die, indien mogelijk, graag willen veranderen in richtingen die de relatief vreedzame, welvarende en vrije toestand waarin de wereld zich vandaag de dag bevindt, in gevaar brengen. Tot nu toe werden ze hiervan weerhouden door het vermogen en de wereldwijde aanwezigheid van Amerikaanse militaire macht. Maar naarmate die macht relatief en absoluut afneemt, zullen de gelukkige omstandigheden die daaruit voortvloeien onvermijdelijk worden ondermijnd. [4]

Merk op dat bijna elke zin in dat citaat een aanname is, geen feit. Waarom zou bijvoorbeeld een verandering door een ander land noodzakelijkerwijs een wending ten kwade betekenen? Waarom zullen gelukkige omstandigheden worden ondermijnd naarmate de macht van de VS afneemt? Wiens gelukkige omstandigheden? (…)

En waarom krijgt de militaire macht van de VS de eer voor de "relatief vreedzame" omstandigheden waarin de wereld zich vandaag bevindt, in plaats van de schuld te krijgen voor al het geweld en de wanhoop waarin een groot deel van de wereld is ondergedompeld? Waarom geven we het leger en de oorlog niet de schuld van alle gebroken en uitgewiste gezinnen, de vluchtelingencrisis en de verschrikkelijke armoede veroorzaakt door oorlog en belastingen om het leger en de wapenindustrie te ondersteunen?

(…)

PNAC legt uit:

"De echte prijs van het niet voldoen aan onze defensie-eisen zal een verminderde capaciteit zijn voor Amerikaans mondiaal leiderschap en, uiteindelijk, het verlies van een wereldwijde veiligheidsorde die op unieke wijze vriendelijk is voor Amerikaanse principes en welvaart." [7]

Welvaart? Zijn deze auteurs zich niet bewust van de Amerikaanse armoede, milieurampen, onderbezette ziekenhuizen en moeite om verwarmingsrekeningen en overvloedige gezondheids-zorgkosten te betalen die niet door verzekering worden gedekt? Zijn ze zich niet bewust van de armoede in tijd die wordt veroorzaakt door mensen die meerdere banen moeten hebben, door gezinnen waar beide ouders voltijds en deeltijds moeten werken, of ze willen of niet, om rond te komen? Het lijkt mij dat Amerikanen veel belastinggeld verliezen door de door de regering van de VS gesubsidieerde wapenindustrie en door de VS geleide oorlogen te ondersteunen.

En waarom zouden we ons geen zorgen maken over de armoede in andere landen? Waarom hoort de wereldwijde veiligheidsorde op unieke wijze vriendelijk te zijn voor de welvaart van die Amerikanen die al welvarend zijn? (…) Het document van PNAC lijkt een opmerkelijke mate van egocentrische gierigheid en hebzucht naar rijkdom, territorium en controle te bevatten.

Het meest in het oog springende, zelfs opzienbarende kenmerk van het rapport van PNAC is de preoccupatie met werelddominantie. Het verlangen van PNAC naar dominantie lijkt voort te komen uit een motivatie die veel verder gaat dan een defensieve angst om gedomineerd te worden. Door het hele document heen wordt zo kwistig gestrooid met de woorden ‘voorrang’, ‘dominantie’ en ‘superioriteit’ dat het thema dominantie serieus een ongezonde obsessie lijkt te zijn.

(…)

PNAC lijkt inmenging door de VS in zoveel mogelijk landen aan te bevelen. PNAC schrijft: “Het is belangrijk dat de NAVO niet wordt vervangen door de Europese Unie, waardoor de Verenigde Staten geen stem meer zouden hebben in Europese veiligheidsaangelegenheden” [9]. Geen stem? Moet de VS een stem hebben? Zijn dat geen aparte naties? Als Amerikanen niet eens een stem hebben in het buitenlands beleid van de VS, waarom zouden beleidsmakers van de VS dan een stem moeten hebben in Europese veiligheidsaangelegenheden?

PNAC schrijft ook dat er meer regionale coördinatie is en mogelijke ontwikkelingen naar een alliantie tussen landen van Zuidoost-Azië door inspanningen van het Asian Regional Forum. PNAC stelt dat deze coördinatie moet worden versterkt met de VS als kern [10].

(…)

Op de meest egocentrische manier die mogelijk is, gelooft PNAC dat de veiligheid van de hele wereld in overeenstemming moet zijn met de belangen van de VS, dat wil zeggen de belangen van bepaalde sociale en zakelijke kringen van de elite, en schrijft: “vandaag is het de taak om een internationale veiligheidsomgeving te behouden die bevorderlijk is voor de Amerikaanse belangen en idealen . . . en om de Amerikaanse superioriteit te behouden".

[Olive Yao]

.
PNAC moet zich realiseren dat mensen zich natuurlijk tegen overheersing door de VS zullen verzetten, maar in plaats van dergelijke verzet te erkennen als een indicator dat wereldwijde overheersing door de VS een slecht idee is, spoort PNAC ons aan om nog harder te vechten om anderen onder controle te houden. Dergelijk gedrag van de VS zal natuurlijk alleen maar het aantal mensen vergroten dat de VS verafschuwt en probeert te vechten tegen de VS, die niets meer is geworden dan een losgeslagen Evil Empire dat een kloon produceert.

(...)

PNAC beweert: “De Verenigde Staten moeten voldoende troepen behouden die in staat zijn om snel meerdere gelijktijdige grootschalige oorlogen in te zetten en te winnen, en ook om te kunnen reageren op onverwachte onvoorziene gebeurtenissen in regio's waar ze geen troepen in locale bases hebben”. Wetende dat de politiek van overheersing van de VS zal leiden tot wijdverspreide haatdragende terugslag, beweert PNAC dat “alles minder dan een duidelijke twee-oorlogencapaciteit dreigt terug te gaan in een geen-oorlogsstrategie” [12]. Alsof geen oorlog hebben zo erg zou zijn.

(…)

En het is niet alleen over land op aarde dat PNAC de Amerikaanse overheersening nastreeft. Het document vertoont een honger naar bezit dat zich steeds verder uitstrekt: “om Amerika's controle over de ruimte te verzekeren” [14]. In 1967 ondertekenden Groot-Brittannië, de USSR en de VS een verdrag over het gebruik van de ruimte dat overeenstemde met de principes die in 1963 door de Algemene Vergadering waren uiteengezet: De ruimte zou worden gebruikt ten bate van iedereen en geen natie zou aanspraak hebben op enig deel ervan [15]. Maar, zoals de Oorspronkelijke Voken van de Amerika’s en verschillende anderen hebben geleerd, houdt de regering van de VS zich niet aan zijn verdragen. In plaats hiervan noemt PNAC als doel: "CONTROLEER DE NIEUWE 'INTERNATIONALE COMMONS' VAN RUIMTE EN 'CYBERSPACE', en maak de weg vrij voor de oprichting van een nieuwe militaire dienst – US Space Forces – met de missie om ruimte onder controle te hebben" [16].

PNAC toont een talent voor tegenspraak en noemt de ruimte een “internationale gemeenschappelijke zaak [commons]” en schrijft in één adem over de noodzaak voor de VS om deze commons te controleren.

(…)

Als we een stap terug doen, wordt het duidelijk dat het voortdurende gepraat van PNAC over superioriteit en het vestigen van controle door de VS over wereldwijde veiligheid een indicator is, niet van een doordacht, effectief plan, maar van een mentaliteit die vierkant vastzit aan bepaalde psychologische patronen, inclusief de politieke lenzen. beschreven door Eduard Spranger en besproken in Gordon Allport's The Nature of Prejudice. Individuen die het leven door een politieke lens zien, in tegenstelling tot de andere lenzen die Spranger beschrijft, zien het leven en menselijke relaties voortdurend in termen van overheersing, superioriteit en minderwaardigheid [19].

Ik denk ook dat de mentaliteit van PNAC indicatief is voor OCS – obsessief-compulsieve stoornis – die geworteld is in een essentiële angst voor onzekerheid, een angst die nooit weggaat maar die al deze disfunctionele, obsessieve, compulsieve rituelen uitlokt – in dit geval de gevaarlijke rituelen van wapenproductie en militarisme – als ijdele pogingen om onzekerheid te verminderen en zich psychologisch veilig te voelen.

(…)

Naast zijn ongezonde vooringenomenheid met overheersing, is een van PNAC's belangrijkste tekortkomingen in het denken dit: in plaats van angst voor overheersing bij anderen te voorkomen, wil PNAC anderen domineren ondanks hun angsten en vervolgens reageren op hun angsten door ze nog meer te domineren om ervoor te zorgen hun angst niet verandert in weerstand.
Het is een extreem krachtige benadering en een respectloze houding ten opzichte van andere mensen. (…) Het geeft blijk van een ongelukkige mate van onwetendheid over de dynamiek van menselijke relaties, en het vertoont een onvolgroeid vermogen tot dergelijke relaties. Dit verminderde vermogen houdt waarschijnlijk grotendeels verband met deze ‘politieke lens’ om het leven mee te zien, en het kan verband houden met de gezinsdynamiek in de kindertijd. (…)

Helaas, omdat degenen met de politieke lens degenen zijn die het meest op overheersing uit zijn, zullen ze ook eerder hun mede-Amerikanen domineren en de buitenlands politiek leiden. Om te voorkomen dat dit blijft gebeuren, moeten we handelen vanuit het besef dat hoewel degenen die de wereld door Sprangers politieke bril bekijken een bijdrage kunnen leveren aan de discussie over buitenlandse politiek, zij op geen enkele manier aan het roer mogen staan, want hun visie is zeer vertekend en zal naar alle waarschijnlijkheid leiden tot auto-ongeluk na auto-ongeluk.

(…)

Hoe is het mogelijk dat, gezien de invloed van PNAC op de buitenlandse politiek van de VS, de angsten van degenen die de buitenlandse politiek van de VS bepalen met betrekking tot macht en vrijheid kunnen worden beschouwd als defensieve wortels van geweld? Dit zijn agressieve wortels van geweld. De filosofie ‘vorm ze voordat ze ons vormen’ is een recept voor preventieve, dreigende actie. Het is dan ook niet verrassend dat PNAC streeft naar voortdurende en groeiende superioriteit over de hele wereld. PNACs doelen moeten zeker bedreigend zijn voor zoveel andere landen van de wereld, waaronder Rusland.

Nogmaals, hoewel ik persoonlijk erg boos ben op deze mensen omdat ze pleiten voor beleid dat zoveel vernietiging en wanhoop heeft gebracht voor zo'n groot deel van de planeet, is het belangrijk om oprecht te proberen hun denken tijdelijk te begrijpen in een coöperatieve dialoog. Hoewel dit soort mensen absoluut niet thuishoren achter het stuur van het buitenlands beleid, waar ze nu zitten, moeten we zien waar hun angsten vandaan komen en eventuele geldige grieven in hun opvattingen vinden. Of de mensen op wie we boos zijn nu Russen, neonazi's of VS beleidsmakers zijn, we moeten proberen hun angsten te begrijpen, zoals zij die zien. Want alleen dan kunnen we proberen zowel de rationele als de irrationele angsten op een rechtvaardige en geweldloze manier aan te pakken. Met name, hoe heeft onze cultuur bijgedragen aan het ontstaan bij sommige Amerikanen van irrationele angsten en een dorst naar veiligheid, geworteld in fysieke intimidatie van anderen?

(…)

Idealiter zouden we in dialoog niet-gewelddadige, niet-bedreigende manieren kunnen vinden waarmee de VS had kunnen helpen de situatie te verbeteren, zodat het Russische leger niet de behoefte zou hebben gevoeld om in te grijpen. De bedoeling is niet om Rusland te intimideren om binnen zijn grenzen te blijven, de bedoeling is om de omstandigheden te veranderen zodat Rusland niet langer een belangrijke behoefte voelt om een militaire operatie te starten omdat de situatie rechtvaardig en humaan is opgelost. Dit zou de benadering moeten zijn voor alle zogenaamde ‘vijanden’. Met betrekking tot 9/11 mag de benadering van de VS niet zijn om terroristen te intimideren om niet te terroriseren. De benadering zou moeten zijn om zich te richten op de legitieme grieven van terroristen, zodat ze niet langer de behoefte voelen om te terroriseren.

Hopelijk kunnen we tot een overeenstemming komen die oplossingen verschuift van gewelddadig naar niet-gewelddadig, van gebruik van kracht naar logisch, van egocentrisch naar coöperatief, (…).

En hopelijk kunnen we iets doen aan de menselijke dynamiek, gewoonten en prioriteiten binnen de cultuur en subculturen van de VS, met name de subcultuur waarin de buitenlandse politiek van de VS bepaald wordt, die irrationele angsten creëren en die Amerikanen ertoe aanzetten zo wanhopig te geloven in de noodzaak om zichzelf te beschermen door middel van fysieke vijandigheid en overheersing.

[Olive Yao]

.
HOOFDSTUK 3C

NATIONAL ENDOWMENT FOR “DEMOCRACY”: EEN TWEEDE CIA

Kristin Christman | Countercurrents 30 mei 2022

(7 blz.)


Hoofdstuk 3C gaat over NED.

Het hoofdstuk geeft o. a. informatie weer uit:

China ministerie van buza – Fact Sheet on NED

vertaling in nederlands

William Blum – Freeing the world to death

William Blum – Rogue State

Doug Stokes – America’s other war, Terrorising Colombia



We hebben de bedreigingen voor macht en vrijheid beschreven die de huidige crisis in Oekraïne veroorzaken, met name bedreigingen van buitenlandse politieke inmenging. Bij de bespreking van het externe conflict tussen de VS en Rusland richtte het eerdere essay, deel 3A, zich op de politieke inmenging van de CIA. Maar het is ook van cruciaal belang om het gedrag van de National Endowment for "Democracy" (NED) en de soorten buitenlandse politieke inmenging waarbij het naar verluidt routinematig betrokken is, te bespreken.

William Blum, een voormalig functionaris van Buitenlandse Zaken die zijn functie opgaf uit tegenstand tegen de VS oorlog in Vietnam, heeft enkele decennia lang onderzoek gedaan naar buitenlandse interventies van de VS. Zijn bedoeling was om een tijdschriftartikel te schrijven, maar hoe meer hij ontdekte, hoe meer hij besefte dat het materiaal van boeklengte was. Hij schrijft: “Mijn regering, ontdekte ik, is met gemak de interventiekoning van de hele geschiedenis, een serie-interveniënt. Er was nauwelijks een plek in de bekende wereld waar de CIA, het ministerie van Buitenlandse Zaken en/of het Amerikaanse leger hun vuile werk niet hadden gedaan” [1].

(...)

NED werd opgericht in 1983 (…)

NED heeft vier kerninstituten, het National Democratic Institute (NDI), het International Republican Institute (IRI), het American Center for International Labour Solidarity en het Center for International Private Enterprise, die NED gebruikt om te infiltreren in buitenlandse politieke organisaties, arbeidsorganisaties en organisaties in zakenwereld, om het brein te zijn achter “separatistische rellen, kleurrevoluties, politieke crises, leugens en geruchten, en infiltratie over de hele wereld, met een steeds groeiende lijst van kwaden ” [3].

(...)

Het is ongelooflijk dat voormalige Amerikaanse presidenten zo gerespecteerd en vertrouwd worden dat we aannemen dat ze – bij hun massaal dodelijke acties in Nicaragua, El Salvador, Guatemala, Panama, Haïti, Venezuela, Afghanistan, Irak, Pakistan, Somalië, Jemen en daarbuiten, en bij hun bevorderen van gewelddadige activiteiten van de CIA en de NED in het buitenland – eigenlijk bezeig waren met het bevorderen van democratie en mensenrechten in het buitenland.
Blijkbaar, in Amerikaanse Orwelliaanse dubbelspraak, was het doden van meer dan 800.000 in het Midden-Oosten in de Amerikaanse War on Terror allemaal onderdeel van het bevorderen van mensenrechten.

(...)

Zoals we zullen zien, is er geen duidelijk bewijs in het materiaal dat ik ben tegengekomen dat de NED daadwerkelijk betrokken is bij het bevorderen van democratie, of, als dat wel zo is, is er geen duidelijk bewijs in dat materiaal dat zijn inspanningen om democratie te bevorderen niet worden tenietgedaan door NEDs pogingen om het te dwarsbomen. Het bewijs dat ik heb gezien ondersteunt zelfs het idee dat NED democratie in feite dwarsboomt. Amerikaanse groepsdenkers die graag op de joelende kar klimmen om iemand te haten, of het nu Trump of Poetin is, moeten leren dat die kar vol joelende mensen waarschijnlijk is georganiseerd om manipulatieve redenen door mensen die hun eigen bijbedoelingen hebben. Alleen dat Trump en Poetin NED niet leuk vonden, wil nog niet zeggen dat NED goed is. Hetzelfde geldt voor de NAVO.

Veel Amerikanen die de wereldwijde snode rol van NED al uit verschillende andere bronnen hebben ontdekt, zouden het van harte eens zijn met deze openingswoorden in een rapport van 7 mei 2022 van het ministerie van Buitenlandse Zaken van de Volksrepubliek China:

“De Verenigde Staten gebruiken democratie al lang als instrument en wapen om democratie te ondermijnen in naam van democratie, om verdeeldheid en confrontatie aan te wakkeren, en om zich te mengen in de internationale aangelegenheden van andere landen, met catastrofale gevolgen.” NED “heeft wettige regeringen ondermijnd en pro-Amerikaanse marionettenkrachten over de hele wereld gecultiveerd onder het voorwendsel van het bevorderen van democratie. Zijn schandelijke staat van dienst heeft geleid tot grote onvrede in de internationale gemeenschap" [5]. (…)

NED bevordert zogenaamd democratie, maar volgens William Blum in Rogue State bevordert NED eigenlijk vrijemarkteconomieën en buitenlandse investeringen van de VS – ironisch genoeg ten koste van zowel democratie in de VS als in het buitenland – door belastingdollars van de VS te gebruiken om rechtse groepen tegen links groepen te steunen, door het verstrekken van fondsen, technische expertise, training, educatief materiaal, computers, kopieerapparaten, auto's etc. aan rechtse politieke groeperingen, maatschappelijke organisaties, vakbonden, studentengroepen, uitgevers van boeken en buitenlandse media. Het resultaat van de activiteiten van NED is de destabilisatie van lasnden die in veel gevallen al vrije en eerlijke verkiezingen hadden [6].

(...)

Daarom bevordert NED niet alleen een bepaald economisch systeem tegen de wil van de buitenlandse bevolking in, maar hoewel ik hier geen alomvattend bewijs voor heb, lijkt het op basis van de resultaten van hun werk, dat hun motivatie is om met name [de macht van investeerders en zakenlieden] te bevorderen om winst te te onttrekken aan buitenlandse hulpbronnen, arbeid en markten, zelfs als dat betekent dat buitenlanders minder in staat zijn om zelf deel te nemen aan de vrijemarkteconomie.

De geschiedenis toont aan dat de VS regering probeert rechtse regeringen te stabiliseren en linkse regeringen te destabiliseren. (…)

(…)

Wanneer NED op het toneel verschijnt, lijkt vrijheid een sprongetje te maken, omdat beleidsmakers van de VS leiders in het buitenland willen die ze kunnen controleren. Het rapport van China somt talrijke staatsgrepen en revoluties op waarbij de NED betrokken was met het gebruik van zware propaganda, karaktermoord en de financiering en training van oppositiegroepen, (...)

[voorbeelden uit Fact Sheet on NED]

(…)

Volgens het rapport van China bemoeide NED zich, net als de CIA, ook met verscheidene buitenlandse verkiezingen, veroorzaakte NED protesten en financierde NED oppositie- en mediagroepen, (...)

[voorbeelden uit Fact Sheet NED en William Blum]

(…)

En houd er rekening mee dat de "steun" van een door de VS gesteunde staatsgreep meestal veel meer inhoudt dan een telefoontje of een handdruk. Het betekent geld, wapens, propaganda, steekpenningen, intriges, loonlijsten, destabilisatieoperaties, economische sabotage, opjutters van meutes en militaire ruggesteun.

(…)

Eva Golinger, een venezolaans-amerikaanse advocaat en journalist die Chávez krachtig steunde, schrijft dat het US Agency for International Development en NED jaarlijks miljoenen naar politieke groeperingen sluisden die zich verzetten tegen en leidden tot de politieke ondergang van Ecuador's president Rafael Correa, een zeer populaire leider die hard gewerkt had om armoede terug te dringen en die ook weigerde de pacht te verlengen om de VS in staat te stellen een militaire basis in Ecuador te behouden, (…)

Golinger stelt ook dat Honduras het slachtoffer was van een staatsgreep gesteund door de regering-Obama die president Manuel Zelaya in 2009 uit de macht dwong. Honduras lijdt sindsdien onder het verlies van zijn democratie en de aanwezigheid van enorme mensenrechtenschendingen [14].

Zoals Al Jazeera meldt, hielp NED ook anti-Morsi-aanhangers om Mohammed Morsi op te ruimen, de allereerste democratisch gekozen president van Egypte [15], door enorme bedragen aan VS belastinggeld te betalen aan oppositiepartijen en rijke tegenstanders, en door protesten aan te moedigen. Nu steunen VS beleidsmakers al-Sisi, die de anti-Morsi staatsgreep van 2013 leidde, en van wie wordt gezegd dat hij op het gebied van mensenrechten nog erger is dan Egypte’s meedogenloze Hosni Mubarak – zoals Mubarak op steroïden. Al-Sisi heeft honderden Egyptenaren laten doden en tienduizenden politieke gevangenen laten opsluiten [16]. Maar je ziet geen krantenkoppen in de VS die hatelijk zijn jegens al-Sisi en hem een moordenaar noemen.

Dergelijke inmenging in de interne politiek van buitenlandse naties is natuurlijk onwettig en schendt het internationale recht en de wetten van buitenlandse naties, zo niet wetgeving van de VS zelf. Hoe is het mogelijk dat ons belastinggeld dit mag financieren? Als NED onder toezicht van het Congres staat, waarom treedt het Congres dan niet op om de wet te handhaven en NED te ontmantelen wegens crimineel gedrag?

Blum’s Freeing the World to Death beschrijft NED activiteiten in Oost Europa:

[overzicht]

● De standaardwerkwijze in een bepaald land is om teams van specialisten te sturen
- VS overheidsinstanties,
- niet-gouvernementele organisaties (NGO's),
- Amerikaanse vakbonden,
- of particuliere organisaties die worden gefinancierd door Amerikaanse bedrijven en stichtingen.

● Vooropstaande voorbeelden zijn het National Endowment for Democracy (NED), het Agency for International Development (AID) en de Open Society-organisaties van George Soros, Amerikaans staatsburger en miljardair.

● Ze houden conferenties en cursussen, delen stapels opstellen, handleidingen en cd's uit, en financieren nieuwe ngo's, kranten en andere media.

● allemaal om overheidsmedewerkers en andere geselecteerde delen van de bevolking voor te lichten over de voordelen en geneugten van het privatiseren en dereguleren van de economie, hen te leren hoe ze een kapitalistische samenleving moeten leiden, en hoe ze het land kunnen hervormen zodat het aantrekkelijk is voor buitenlandse investeerders [17].

Nogmaals, merk op dat deze “pro-democratische” instellingen helemaal niet pro-democratisch zijn. Ze zijn pro-kapitalisme en specifiek pro-privatisering en pro-VS investeringen in het buitenland. Ze verwarren een economisch systeem met een politiek systeem. (…)

Als je eenmaal leest over de staatsgrepen die door de CIA en NED zijn gefinancierd en veroorzaakt in artikelen en boeken zoals Blum's Killing Hope en James Cockcroft's Latin America, begin je het patroon te zien. In feite heeft de huidige crisis veel parallellen met de pre-coup-fasen van CIA- en NED-operaties, met name de propaganda, de leugens, de economische en financiële sabotage van Rusland en de hebzuchtige belangen van Amerikaanse zakenlieden in Rusland en Europa. Deze hele crisis is meer dan waarschijnlijk een ander geval van de Amerikaanse regering die vecht om de controle veilig te stellen – niet alleen over Oekraïne – maar ook over Rusland, om hen te dwingen zich te conformeren aan de Vier Geboden.

Ik herhaal ze hier: