Drugsbestrijding Amsterdam
  • + Plaats Nieuw Onderwerp
    Resultaten 1 tot 2 van de 2

    Onderwerp: Drugsbestrijding Amsterdam

    1. #1
      Eric de Blois Rob Gosseling's Avatar
      Ingeschreven
      Jul 2016
      Locatie
      Chili, Región Aysén
      Berichten
      5.018
      Post Thanks / Like
      Reputatie Macht
      19

      Standaard

      PlusAchtergrond

      ‘De achterkant van Amsterdam’: zwakbegaafd, en een carrière als drugsbaas

      Deel I

      Bron : Het Parool - 18 juli 2020


      BEELD DESIRÉ VAN DEN BERG

      Drugsbestrijding had lang geen prioriteit, tot extreem geweld de stad opschrikte. Nu proberen gemeente, politie en justitie de straathandel en de drugslabs te beteugelen – ook omdat heel gewone jongens via die weg de misdaad in glijden. Een inkijkje in recente onderzoeken.

      Alleen al het grove geweld van een jeugdbende in de winkelstraten van Amsterdam-West greep de buurt naar de strot. De gewapende overval op het Surinaamse eethuis in de Jan van Galenstraat, door twintigers met bivakmutsen en regenpakken. De stenen door de ruit en de regelrechte aanslag met een brandende scooter nadat de hindoestaanse eigenaars aangifte hadden gedaan.

      De overval op de Etos schuin aan de overkant en op de Albert Heijn, waarna de politie schoot en een politiewagen op een boom botste. De overvallen op een sigarenzaak even verderop en op juweliers – bij één voor de vijfde keer. In één geval schoten de daders op de eigenaar. De overval op sekshuis Asmara aan de Willem de Zwijgerlaan. Dan, de ochtend daarop, het dieptepunt, de overvaller die juwelier Fred Hund doodschoot in de Jan Evertsenstraat, in een worsteling. Vlak voor zijn pensioen.

      De net aangetreden burgemeester Eberhard van der Laan, hoofdcommissaris van politie Bernard Welten en hoofdofficier van justitie Herman Bolhaar zetten in 2010 de Top 600 op om jonge, gewelddadige criminelen door meer dan veertig instanties gezamenlijk van straat te laten halen. De doelgroep waren expliciet de plegers van overvallen, straatroven en inbraken met geweld.

      Gaandeweg kwam daar de Top 400 bij, van jongens (vooral) die dreigen af te glijden. Het paradepaardje van de misdaadbestrijders vreet capaciteit, maar wordt na aanvankelijke scepsis alom als succes beschouwd.

      Wraakexpeditie

      Parallel aan dat succes doemde een nieuw probleem op. Excessief geweld, ingegeven door conflicten van drugsbendes die internationaal opereren, maar elkaar ook in Amsterdam gewapenderhand bestrijden.

      Jonge mannen, twintigers veelal, schoten met automatische wapens op rivalen. Onervaren schutters vuurden wild in het rond. Onder hoogspanning zagen daders onschuldigen voor hun doelwit aan. Ze schoten de verkeerde dood. Niet één keer, maar vaker.

      De schietpartij in de Staatsliedenbuurt schokte het land, waarbij eind 2012 slachtoffers van 21 en 28 werden afgemaakt, een andere term past helaas niet. Op de vlucht schoten de jonge daders met een kalasjnikov van dichtbij op twee motoragenten. Twee kregen hier levenslang, een derde zit twintig jaar cel uit in Marokko. Zo veel prille levens, verwoest.

      De broer van een van de slachtoffers in de Staatsliedenbuurt werd de spil in een wraak expeditie. Over en weer vielen inmiddels tientallen doden, over en weer kregen aanjagers van het geweld levenslang of moeten ze die ultieme straf vrezen.

      De broer van een kroongetuige werd dood geschoten in zijn bedrijf in Amsterdam-Noord; de advocaat van die spijtoptant is vermoord voor zijn huis in Buitenveldert. Er waren de aanslagen op de redacties van De Telegraaf en Panorama, en journalisten die langdurig de zwaarst denkbare beveiliging kregen of nog krijgen, onder wie deze verslaggever. Een misdaadblogger is vermoord om wat hij over de leiders van een drugsorganisatie had gepubliceerd.

      De achterkant van Amsterdam

      Dat alles dwong gemeente, politie en justitie tot een koerswijziging. Waar de internationale drugshandel nauwelijks prioriteit had, óók omdat alle aandacht naar de overvallers en straatroven ging, kwam die boven aan de agenda.

      Burgemeester Femke Halsema bestelde kort na haar aantreden een breed, oriënterend onderzoek naar de wereld achter de drugshandel in de stad. Ze kreeg vorige nazomer het rapport De achterkant van Amsterdam overhandigd, dat de ongekend lucratieve, ongrijpbare en ontwrichtende drugshandel beschrijft, die zo veel jongeren verlokt tot wat ze beter konden laten.

      Criminele rolmodellen tonen op straat, in het uitgaansleven en op sociale media hoe makkelijk je heel snel veel blingbling verwerft, hoe je ineens mee kunt feesten aan de viptafels en een luxeleven kunt leiden. Hoe je met eenvoudige klusjes in een mum van tijd je financiële problemen oplost.

      Het besef dat het luxeleven van korte duur is, komt te laat. Het grote streven van de landelijke en Amsterdamse overheden is dan ook die drugshandel in de kiem te smoren. Juist ook de handel op het niveau van de buurt en de straat.

      Dáár lijden de gewone buren onder en dáár stappen de jonge jongens in. Het Parool kreeg een inkijkje in twee onderzoeken die de strijd op stadsniveau, in buurten en op straat, inzichtelijk maken.

      Tussenjaar op de Dappermarkt

      Exemplarisch voor het mechanisme waardoor gewone scholieren en tieners zich in hun aanvankelijke naïviteit in de nesten werken, is de zaak van Imad L. uit Amsterdam-Oost. Hij is amper twintig en heeft maar een bescheiden strafblad, en bijvoorbeeld geen bekende banden met een criminele jeugdgroep. Hij volgde speciaal onderwijs aan een praktijkschool in de Indische Buurt en stelt zelf dat uit een IQ-test ooit bleek dat hij zwakbegaafd is, maar hij bouwde niettemin druk aan een carrière als drugsbaas.

      Hoewel hij de reclassering zei weer naar school te willen en gedurende ‘een tussenjaar’ in de kraam van zijn vader op de Dappermarkt te werken, ziet justitie een geharde leider van een drugsbende die snel geld verdiende om zijn leven als ‘patsermarokkaan’ te kunnen leiden – zoals hij zichzelf in een afgeluisterd gesprek omschreef.

      Een rechercheteam onder leiding van officier van justitie Gerdine Dankers greep het onderzoek naar zijn distributienetwerk aan om meer zicht te krijgen op die ‘achterkant van Amsterdam’ waarin zo veel jongeren in een fuik te zwemmen. Tegelijkertijd wilde het onderzoeksteam ‘voor alle Amsterdammers zichtbaar maken welke wereld schuilgaat achter die gram cocaïne of die paar pillen voor in het weekend’.

      “Hoe kwam een gewone Amsterdamse jongen zonder inkomen zoals Imad, met een vader, moeder, broer en zussen, aan een Audi A6-limousine waarin we hem in september 2018 zagen?” vroeg de aanklaagster zich af. Uit die door Imad bestuurde huurauto vluchtte bij een controle vlak bij de Duitse grens op 2 september 2018 een vriend die vervolgens een schoudertasje met een Skorpionpistoolmitrailleur dumpte. Die bleek daags tevoren te zijn gebruikt bij een schietpartij in de Tidorestraat in de Indische Buurt.

      Eddy Deliveries

      Vanwege dat wapenbezit van die inmiddels tot vijf jaar cel veroordeelde vriend werden de smartphones van Imad en zijn entourage in beslag genomen. In Imads iPhone stond het nummer van de vriend opgeslagen als ‘Aymane soldaat’.

      Uit de uitgelezen berichten rees al snel het beeld van grootschalige drugshandel. Detailhandel, zeg maar, waarin Imads groep Amsterdammers met goede banen en stabiele levens voorzag van cocaïne, mdma en zelfs het extreem verslavende crystal meth. Zijn bedrijf stond bekend als Eddy Deliveries.

      “Het klantenbestand bestond niet uit zwaar verslaafden die aan lager wal waren geraakt, maar vooral uit de upper class,” zegt officier Dankers. “Ondernemers, makelaars, expats, accountants… De werkende Amsterdammer, volop participerend in de samenleving.” Een klant stond opgeslagen als ‘Piet Prinsengracht’, een ander als ‘Jordaan klant’. Een koerier moest zich melden bij het Double Tree*Hotel aan het Oosterdok. Dat soort plekken.

      Ponypack

      Imad leek niet de slimste. Hij praatte of appte gewoon door over zijn zaken als zijn gesprekspartner waarschuwde dat de telefoon ‘heet’ was (mogelijk werd afgeluisterd). Toch, hij was kennelijk wél in staat een soort bedrijf te runnen. Hij had altijd een koerier paraat die ‘spits stond’ en ‘24/7’ een klant kon bedienen in twintig minuten.

      De klant koos uit de breed circulerende bestellijsten. ‘C’ of ‘sos’ was cocaïne, ‘m’ was mdma, ‘x’ was xtc, ‘k’ of ‘ket’ ketamine – steeds met een vaste prijs erbij, zoals de bekende 50 euro voor een ‘ponypack’ met een gram cocaïne.

      In afgeluisterde gesprekken bezigden de verdachten ‘sluiertaal’ om het gespreksonderwerp af te schermen. ‘Haribo’s’ of ‘erikies’ waren xtc-pillen; ‘mentos’ was mdma.

      De koerier kreeg zijn opdracht via WhatsApp of berichtenservice Wickr van Imad of een compagnon. Die gaf hem de bestelde drugs en ontving uiteindelijk de opbrengst. Gaandeweg kwamen vier vaste koeriers in beeld, jongens die nog voor de rechter moeten komen.

      Een rechercheur appte in een pseudokoop via de deallijn een bestelling ‘voor een party’. Per omgaande kwam de reactie. ‘Welcome to Eddy Deliveries.’ Imad stuurde inderdaad soepeltjes een koerier op pad met de bestelde xtc en cocaïne.

      De koeriers waren heel gewone jongens. Eentje had Imad ontmoet in de sportschool. Dankers: “Hij had kansen genoeg. Een opleiding, werk. Tijdens het kickboksen was hij benaderd om meer geld te verdienen. Het eindigde, zacht gezegd, met een pak rammel. Hij werd toegetakeld en leeggeplukt, zoals hij zelf zegt, en is blijvend bang dat hem of zijn familie wat overkomt.”

      Reden voor die problemen was de beschuldiging dat hij het klantenbestand had gekopieerd uit de ‘werktelefoon’, kennelijk om zelf een eigen handeltje te beginnen met Imads klanten.

      Scorro

      Zoals Imad het in een afgeluisterd gesprek formuleerde: “Had je gezien wat die kankerflikker heeft gedaan? Ik had gewoon een andere tellie (telefoon) gevonden (...) precies alles zelfde contacten. Hij ging over me heen lopen (...) achter m’n rug.”

      Imad vertelde hoe hij de koerier ‘kankerhard’ en tot bloedens toe tegen zijn hoofd had geslagen. De koerier had hem gesmeekt te stoppen, waarna Imad naar eigen zeggen ‘doekoe van hem had afgepakt, 15k’ (15.000 euro). ‘Ik ging gewoon in zijn zakken, toch.’

      De koerier sprak eerst honderduit met de recherche, maar wilde uiteindelijk voor zijn eigen veiligheid en die van zijn familie zijn verklaringen intrekken – wat onmogelijk is in het Nederlandse strafrecht.

      Het verontrust justitie dat Imad jongens behalve de handelsvoorraad drugs ook wapens voor hem liet bewaren, onder wie een jongen van 15 jaar. Hij moest ‘die scorro en die grote zonder magazijn’ aan iemand geven. De recherche vult in: een Skorpion en een groot wapen zonder patroonhouder.

      Een ander kreeg een wat paniekerig telefoontje waarin Imad hem opdroeg snel ‘die ding’ te brengen omdat hij struggles had met Engelsen. Een paar dagen later luidde een opdracht ‘die glek’ te brengen. De recherche vertaalt: een Glockpistool.

      Kennelijk om weer andere problemen moest een werker ‘die AK (kalasjnikov) onder je bed meenemen’. Weer een ander getapt gesprek ging over een TEC-9 (een semiautomatisch wapen).

      In juli 2019 gaf Imad iemand opdracht dat hij ‘meteen moet trekkoes’ (zijn wapen moet trekken) tegen ‘gasten die willen bedreigen’. Minuten later meldde diegene hijgend dat ze hem ‘hebben geramd, met waggie’ en dat hij onder het bloed zat. Hij had het wapen wel getrokken, maar niet geschoten.

      Die gesprekjes passen exact op een aanrijding tussen een scooter en een auto in Imads straat in Amsterdam-Oost die dag. Een getuige zag een man met een wapen wegrennen. Bij huiszoekingen werden overigens geen wapens aangetroffen.

      Prikbord met activiteiten

      Zorgwekkend, zegt aanklager Dankers, dat heel gewone jongens, uit normale gezinnen, zich zo eenvoudig met drugshandel inlaten.

      “Je komt daar om 6 uur ’s ochtends binnen voor een huiszoeking en treft in het keurige huis mama die moet gaan werken in het ziekenhuis. Op het prikbord hangt een briefje met activiteiten voor het gezin.”

      De stap de onderwereld in blijkt klein. “De ellende begint als zo’n jongen vanaf zijn achttiende zijn zorgverzekering zelf moet gaan betalen of als hij denkt zijn moeder te helpen even wat verwaarloosde geldproblemen op te lossen. Ineens zit hij erin.”

      .

    2. #2
      Eric de Blois Rob Gosseling's Avatar
      Ingeschreven
      Jul 2016
      Locatie
      Chili, Región Aysén
      Berichten
      5.018
      Post Thanks / Like
      Reputatie Macht
      19

      Standaard

      PlusAchtergrond

      ‘De achterkant van Amsterdam’: zwakbegaafd, en een carrière als drugsbaas

      Deel II

      Bron : Het Parool - 18 juli 2020


      BEELD DESIRÉ VAN DEN BERG

      De koeriers in deze zaak verdienden een paar honderd euro per etmaal. Ze zagen er piekfijn uit, moesten een goede indruk wekken op hun klanten die ze in één vloeiende handbeweging van drugs voorzagen. Het bleken van tanden was in.

      In het onderzoek kwamen 800 telefoonnummers bovendrijven. In 132 gevallen is vastgesteld dat het echt om klanten ging, van wie er 35 meermaals bestelden. Het onderzoeksteam stuurde alle kopers een sms of brief met de mededeling dat hun nummer in een drugsonderzoek was opgedoken. Het OM wil ze bewust maken van de wereld achter de drugs.

      Wake-up call

      Vier vaste klanten heeft de recherche uiteindelijk hun telefoons afgepakt en ‘indringend verhoord’ over de wereld waarin ze zich begaven.

      Een van hen hoorde van de recherche dat voor haar kantoor een drugsruzie bijna was geëscaleerd. Imads groep was erachter gekomen dat ze ook drugs bij een concurrent had besteld. “Het zal je als Amsterdamse ondernemer maar gebeuren dat voor jouw zaak een drugsruzie wordt beklonken, midden op de dag, omdat je ook een andere drugslijn hebt gebeld,” zegt Dankers. “In de nacht na haar getuigenverhoor kreeg deze ondernemer bezoek: ‘Je gaat toch niks zeggen hè, als je het leuk wilt houden.’”

      Dankers: “We hopen dat de klanten én potentiële koeriers dit zien als een wake-upcall, en dat ze een ommezwaai maken. Je laat je in met een wereld die er van de buitenkant misschien best schoon uitziet, maar voor je het weet zit je vast in dat milieu.”

      Imad L. is onlangs veroordeeld voor het leiden van een drugsbende en drugshandel, witwassen en het medeplegen van de mishandeling van de koerier. Hij kreeg vier jaar cel, waarvan anderhalf jaar voorwaardelijk. Zijn misdaadwinsten wil officier Dankers in een losse zaak afpakken, zoals de twee Range Rovers waarin hij vaak reed, al maakt ook zijn vader daar aanspraak op, aangezien ze op zijn naam staan.

      Steeds meer zien als je samen kijkt

      Terwijl de zaak over de straathandel van Imad L. na goed anderhalf jaar onderzoek de apotheose bereikte, kwam het coronavirus Nederland binnen. Dat bood de politie onverwacht kansen.

      Noem het een blessing in disguise. Agenten mochten niet meer naar hun cursussen en trainingen en velen leverden hun geplande vakanties in tot na de lockdown. Er waren geen evenementen of voetbalwedstrijden en pakweg de mobiele eenheid of aanhoudingseenheden waren daarbij dus niet nodig. Iedereen keerde terug naar de ‘basisteams’. Het zeldzame gebeurde: er was ineens capaciteit over.

      Portefeuillehouders Marloes en Danijel (liever geen achternamen in de krant) zagen hun kans schoon. Zij richten zich binnen de politie in Amsterdam-West op de strijd tegen ondermijning: het invreten van criminelen in de bovenwereld.

      Ze formeerden een team van zes ‘blauwe’ agenten (van de uniformdienst) en zes ‘grijze’ (van de recherche) dat van begin mei tot half juni gezamenlijk zocht naar drugslabs, spookbewoners (criminelen in huizen waar niemand staat ingeschreven), malafide woningbemiddelaars, witwassers en andere ‘ondermijners’.

      Waar de verschillende disciplines binnen de politie anders te weinig contact hebben, trokken ze nu samen op..Rechercheurs hesen zich nu ook in een uniform als dat beter werkte, straatagenten opereerden in burger en observeerden doelwitten. Iedereen handelde zelf zijn verhoren af en verwerkte de in beslag genomen spullen.

      De horeca was dicht, de straten waren niet meer leeg maar nog iets minder druk dan normaal, dus als het team slim opereerde, moest hier winst te behalen zijn, was de gedachte van de teamleiders.

      Kilo’s en kerels

      Een gouden kans. “We hadden nu de focus die we te vaak missen,” zegt Danijel. “We hielden niet op bij het strafrechtelijke onderzoek naar de verdachten, zoals zo vaak, maar keken breder naar hoe we problemen konden oplossen door bijvoorbeeld een woning te laten sluiten door de burgemeester of door financiële middelen af te pakken.”

      Marloes: “Je gaat steeds meer zien als je samen kijkt en bent het effectiefst als je criminelen op de kansrijkste manier dwarszit.” Op de achtergrond hielpen de specialisten van de Dienst Regionale Recherche als vraagbaak.

      Sommige leden van het team worden geroemd om hun oog voor spookbewoning van appartementen en hebben de reputatie hoog te houden dat ze verborgen ruimtes vinden. Op straat keken de ‘blauwe’ agenten uit naar opvallende auto’s, verdachten of woningen, vervolgens sprong de recherche bij. Marloes: “Iedereen verplaatst zich uiteindelijk over de weg, dus als je de strategische punten kent en daar gaat kijken, zie je de criminelen vanzelf opduiken.”

      Zo doken elke dag wel vijftien voertuigen op waarnaar het team onderzoek wilde doen, en kwamen jongens en mannen met criminele antecedenten in beeld, die vervolgens werden gevolgd naar hun bestemming. Danijel: “Waar gaan ze heen, met wie gaan ze om? Normaal vinden we het heel erg als onze mensen tijdens het observeren en volgen stuk gaan (herkend worden), maar nu gaf het niet omdat we dit onderzoek normaal toch niet zouden doen. We verprutsten niks en gingen gewoon eens kijken wat we konden vinden.”

      Zo bekwaamden ook de reguliere agenten zich in het volgen van criminelen. Uiteraard was het team geïnteresseerd ‘in de kilo’s’ (drugs) en ‘kerels’ (criminelen), maar het was vooral ook de bedoeling malafide structuren bloot te leggen. Het team kon de student aantreffen die illegaal onderhuurt – en meer een klus is voor de gemeente – maar ook die grote drugsdealer die een stash (opslagplaats) of drugslab had.

      Pontsteiger

      De operatie was nog niet begonnen, of twee surveillerende agenten die alvast oefenden, hadden beet. In de parkeergarage onder het prestigieuze appartementencomplex Pontsteiger in de Houthavens aan het IJ waren ze op zoek gegaan naar onregelmatigheden.

      Ze zagen twee mannen binnenrijden, onder wie een crimineel die ze die dag al hadden gezien in een andere auto. Toen ze de mannen aanspraken, vluchtten ze. In de auto lag een forse tas vol geld.

      In een woning elders in Amsterdam werden vervolgens nog meer geld en een vuurwapen aangetroffen, plus een derde verdachte. In Rotterdam lag ook veel geld en dure merkkleding in een huis. Uiteindelijk liep de teller op tot een miljoen euro aan contanten. In Groningen bleek een van de betrokkenen hoofdverdachte te zijn in een onderzoek dat nu een extra impuls kreeg.

      De tweede actie werd een klapper. Agenten in burger hielden een verdachte auto in de gaten die naar de parkeergarage reed onder het appartementencomplex aan het Koningin Wilhelminaplein, vlak bij het World Fashion Centre.

      Daar zagen ze de overdracht van, naar later bleek, 53 kilo cocaïne, met een geschatte waarde van 1,3 miljoen euro. Twee Amsterdammers van 36 en 39 jaar en een Rotterdamse van 56 werden gearresteerd.

      Nader onderzoek leidde het team naar een luxe appartement waarin zij 13.000 euro en verpakkingsmateriaal voor drugs aantroffen, net als een verborgen ruimte die erop duidde dat dit appartement een vaste ‘stashplek’ was en een paar busjes pepperspray.

      Scarface

      In een derde zaak was de chauffeur duidelijk niet degene op wiens naam een auto stond die was opgevallen. Daarin vonden de agenten 33 kilo ketamine – het verdovingsmiddel voor mensen en dieren dat ook als populaire partydrug geldt – met een straatwaarde van ongeveer 800.000 euro.

      In een huis in Amsterdam-Noord waar het team ook ging kijken, lag in een verborgen ruimte 18.000 euro. Aan een wand hing een poster van de misdaadserie Breaking Bad en er lag een boek over Willem Holleeder. Marloes: “Heel stereotiep weer, dat criminelen zich spiegelen aan dat soort personages.”

      In zes weken trof het team acht voertuigen met verborgen ruimtes. Soms had een katvanger twintig voertuigen op zijn naam staan. Een verdacht hybride busje van een type dat populair is onder criminelen omdat zij daaruit de batterij voor het elektrisch rijden weghalen en vervolgens de vrijgekomen ruimte als verstopplek gebruiken, leidde naar de Jan van Duivenvoordestraat in Geuzenveld.

      De verborgen ruimte in het busje was leeg, maar de Colombiaanse bestuurder gaf toestemming zijn woning te doorzoeken. Daar vonden de agenten ‘werkelijk óveral’ met tape omwikkelde pakketjes ‘spaargeld’, 30.000 euro in totaal, en uiteindelijk in een verborgen ruimte een vuurwapen en 125.000 euro, een kilo cocaïne en een kilo mdma. Ook hier lagen weer veel dure merkkleding, sieraden, verpakkingsmaterialen voor drugs, volle en lege ‘ponypacks’ voor grammen cocaïne en een geldtelmachine.

      Nu staarde Scarface de politie mensen aan vanaf een poster. In totaal werden vier Colombianen gearresteerd, drie mannen en een vrouw. Zo pakte het team in zes weken zeventien verdachten. Die worden vanzelfsprekend voor de rechter gebracht, maar Marloes en Danijel verwachten dat de gevonden informatie ook in vervolgonderzoeken van waarde zal zijn.

      Marloes: “Met minimale investeringen hebben we een maximaal resultaat bereikt. Dat was het doel. Drie panden zijn gesloten en we hebben de gebruikers maximaal gefrustreerd.”

      .

    + Plaats Nieuw Onderwerp

    Bladwijzers

    Bladwijzers

    Forum Rechten

    • Je mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
    • Je mag geen reacties plaatsen
    • Je mag geen bijlagen toevoegen
    • Je mag jouw berichten niet wijzigen
    •