Oekraïne, geopolitiek en het moorddadige Westen

[Bart.NL]

Ik denk dat Olive de Russische propaganda wel erg serieus neemt. Het is even goed om terug te gaan in de geschiedenis. Het is erg verhelderend om terug te gaan in de tijd, en meer te weten over de aanleiding voor de Maidan protesten en de daaropvolgende revolutie:

https://www.theguardian.com/world/20...-eu-trade-pact

Het Oekraïense parlement stemde met 90% meerderheid voor economische samenwerking met de EU, dat is dus inclusief de zogenaamd Russische gezinde fracties. Toen ging Poetin spierballen tonen en dreigen met 'consequenties' voor de politici en oligarchen en maakte Janoekovytsj een plotselinge draai en haalde een streep door dit democratisch genomen besluit.

Toen kwamen de protesten waarbij de politie 108 demonstranten dood schoot. Maar kennelijk was de menigte ook gewelddadig omdat daar bewapende recht-extremisten tussen zaten, dus werd politie verdreven waarbij 13 agenten het leven lieten. Janoekovytsj werd verdreven. Na de omwenteling paradeerden deze rechts-extremisten door de straten van Kiev.

Helaas was geweld ook hier het meest overtuigende argument dat beide partijen hadden in te zetten, zoals zo vaak in de geschiedenis. In de ogen van Olive is Janoekovytsj, geheel volgens de Russische propaganda lijn, een democratisch gekozen president die op ondemocratische wijze is verdreven. Maar daar valt dus wel wat op af te dingen. Poetin dacht met spierballen politiek te winnen en verloor.

[Olive Yao]

Ik denk dat Olive de Russische propaganda wel erg serieus neemt. Het is even goed om terug te gaan in de geschiedenis. Het is erg verhelderend om terug te gaan in de tijd, en meer te weten over de aanleiding voor de Maidan protesten en de daaropvolgende revolutie:

https://www.theguardian.com/world/20...-eu-trade-pact

Het Oekraïense parlement stemde met 90% meerderheid voor economische samenwerking met de EU, dat is dus inclusief de zogenaamd Russische gezinde fracties. Toen ging Poetin spierballen tonen en dreigen met 'consequenties' voor de politici en oligarchen en maakte Janoekovytsj een plotselinge draai en haalde een streep door dit democratisch genomen besluit.

Toen kwamen de protesten waarbij de politie 108 demonstranten dood schoot. Maar kennelijk was de menigte ook gewelddadig omdat daar bewapende recht-extremisten tussen zaten, dus werd politie verdreven waarbij 13 agenten het leven lieten. Janoekovytsj werd verdreven. Na de omwenteling paradeerden deze rechts-extremisten door de straten van Kiev.

Helaas was geweld ook hier het meest overtuigende argument dat beide partijen hadden in te zetten, zoals zo vaak in de geschiedenis. In de ogen van Olive is Janoekovytsj, geheel volgens de Russische propaganda lijn, een democratisch gekozen president die op ondemocratische wijze is verdreven. Maar daar valt dus wel wat op af te dingen. Poetin dacht met spierballen politiek te winnen en verloor.

Een aaneenschakeling van onwaarheden. Ik schrijf niet 'leugens', want ik denk niet dat Bart.NL bewust onwaarheden verspreidt. Wel zijn het leugens van westerse politici en media.

Elke zin vergt een aparte post, rustend op veel informatie. Het meeste is al besproken op nvdd - maar blijkbaar niet gelezen.
Zal er rustig de tijd voor nemen. Goede oefening voor mij, en zal hopelijk leerzaam zijn voor de lezer.

[Bart.NL]

Ik kan inderdaad niet alles lezen. Maar ik probeer nu de relevante feiten in kaart te brengen.

Ik denk dat dit artikel een beter inzicht geeft:

https://jacobin.com/2022/02/maidan-p...ia-nato-crimea

[Olive Yao]

.

Ik kan inderdaad niet alles lezen. Maar ik probeer nu de relevante feiten in kaart te brengen.

Ik denk dat dit artikel een beter inzicht geeft:

https://jacobin.com/2022/02/maidan-p...ia-nato-crimea

Goed artikel! Ik zet het in The Ukraine Reader.

Heb wat stukjes vertaald. Daar zeg ik uitdrukkelijk bij dat het artikel meer thema’s heeft.


A US-backed, far right–led revolution in Ukraine helped bring us to the brink of war

Branco Marcetic | Jacobin 2 feb 2022


Een door de VS gesteunde, extreemrechtse revolutie in Oekraïne bracht ons op de rand van oorlog

(...)

Net als de huidige spanningen tussen Rusland en de NAVO in bredere zin, was de kern van de Maidan-protesten de druk van sommige westerse regeringen, vooral de Verenigde Staten, om Rusland te isoleren door de integratie van perifere delen van de voormalige Sovjet-Unie in Europese en Atlantische instellingen te ondersteunen, en Moskou's verzet tegen wat het zag als een inbreuk op zijn invloedssfeer.

(...)

Tegen 2010 hadden internationale waarnemers de meest recente verkiezingen vrij en eerlijk verklaard, zelfs een "indrukwekkend vertoon" van democratie.

(...)

Janoekovitsj zat op een lastige plek. Oekraïne was afhankelijk van goedkoop gas uit Rusland, maar een groot aantal in het land – niet, cruciaal, een absolute meerderheid – wilde nog steeds Europese integratie.

(...)

Ondertussen werkte Janoekovitsj samen met westerse betrokkenheid bij het moderniseren van de aardgasinfrastructuur van Oekraïne en moedigde hij die publiekelijk aan, en drong hij er keer op keer op aan dat "Europese integratie de belangrijkste prioriteit is van ons buitenlands beleid". Hij bleef werken aan lidmaatschap van de Europese Unie en streefde daartoe naar een vrijhandelsovereenkomst met de EU, evenals naar de lening van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) die het Westen hem aanspoorde te nemen.

Die financiële reddingslijn kwam met een hoge prijs die bekend is bij de vele arme landen die zich tot het Westen hebben gewend voor reddingsoperaties: de afschaffing van invoerrechten, een bevriezing van lonen en pensioenen, bezuinigingen en het einde van de gassubsidies aan Oekraïnse huishoudens. Het grimmige potentieel van dergelijke door het Westen opgelegde bezuinigingen, die destijds voor iedereen te zien waren in Griekenland, was het vermoedelijk waard voor Janoekovitsj als dat Moskou’s neus uit zijn zaken hield.

(...)

Om deze afdrijving naar het Westen een halt toe te roepen, voerde Poetin een eenmans good cop, bad cop routine uit, waarbij hij Janoekovitsj een vrijblijvende lening aanbood van dezelfde grootte als die van het IMF, terwijl hij hem onder druk zette met wat neerkwam op een mini-handelsblokkade. Omdat de EU er niet in slaagde iets te bieden dat opwoog tegen het catastrofale verlies van handel met Rusland dat Oekraïne aan zag komen, maakte Janoekovitsj de berekende keuze om in te gaan op het aanbod van Moskou. In november deed hij abrupt afstand van de EU-deal, wat leidde tot de protesten die hem uit de macht zouden werpen.

(…)

Demonstranten hadden genoeg van het vriendjespolitiek en de corruptie die de Oekraïense samenleving doordrong (...) en ook van het steeds autoritairder wordende bewind van Janoekovitsj.

(...)

Maar hoe rechtvaardig hun zaak ook was, de critici van de beweging hadden ook een punt. Om te beginnen kregen de Maidan-protesten geen meerderheidssteun, met het Oekraïnse publiek verdeeld langs de regionale en sociaal-culturele lijnen die al lang zo veel van de politieke moeilijkheden van het land bepalen. Terwijl de westelijke regio's – waar de meeste demonstranten vandaan kwamen en die van oudsher werden geregeerd door andere landen, sommige zelfs in 1939 – de protesten steunden, raakte het Russisch sprekende Oosten, geregeerd door Rusland sinds de zeventiende eeuw, vervreemd door hun expliciete anti-Russische nationalisme, vooral omdat ze nog maar een jaar af waren van de kans om Janoekovitsj weg te stemmen.

(...)

Svoboda gebruikte zijn aanzienlijke middelen, waaronder duizenden ideologisch geëngageerde activisten, partijkas en de macht en bekendheid die haar als parlementaire partij was verleend, om de protesten te mobiliseren en levend te houden, en leidde uiteindelijk de bezetting van belangrijke regeringsgebouwen in zowel Kiev als en de westelijke regio's. Dit was met name het geval in de westelijke stad Lviv, waar demonstranten een regionaal bestuursgebouw innamen dat al snel gedeeltelijk werd gecontroleerd en bewaakt door extreemrechtse paramilitairen. Daar riepen ze een "volksraad" uit die "door Svoboda gedomineerde gemeenten en hun uitvoerende comités uitriep tot de enige legitieme organen in de regio", schrijft Volodymyr Ishchenko, wat de legitimiteitscrisis aanwakkerde die eindigde in de afzetting van Janoekovitsj.

(...)

Extreemrechts gaf natuurlijk niets om democratie en had ook geen liefde voor de EU. In plaats daarvan was de volksopstand een kans.

(...)

Een prominente rabbijn drong er bij joden op aan de stad en zelfs het land te verlaten, terwijl de Israëlische ambassade hen adviseerde binnen te blijven.

(...)

In werkelijkheid blijft de Maidan-revolutie een rommelige gebeurtenis die niet gemakkelijk te categoriseren is, maar verre is van wat men het westerse publiek heeft doen geloven. Het is een verhaal van liberale, pro-westerse demonstranten, gedreven door legitieme grieven maar grotendeels afkomstig uit slechts de helft van een gepolariseerd land, die een tijdelijk schijnhuwelijk aangaan met extreemrechts om een opstand uit te voeren tegen een corrupte, autoritaire president. De tragedie is dat het grotendeels diende om letterlijke neonazi's sterker te maken, terwijl het alleen de doelen van de westerse mogendheden die opportunistisch hun steun verleenden, uitvoerde – waaronder het geopolitieke equivalent van een roofzuchtig flitskrediet.

(...)

[Bart.NL]

Ik zoek naar de reden waarom er altijd oorlog is. Al ruim voor het Westerse kapitalisme was er oorlog. Libertijnen beweren dat de staat de oorzaak is, niet winstbejag en kapitalisme. Maar ook voordat er staten waren, was er oorlog. Staten zijn uitgevonden onder andere om oorlogen effectiever te voeren.

Zoals Huntington al cynisch opmerkte, het Westen werd dominant omdat het op de meest effectieve en efficiënte manier gewelddadig kon zijn. Het Westen dacht ook een missie te hebben, namelijk het verspreiden van Christendom en later ideologieën zoals liberalisme en kapitalisme.

Maar als Huntington gelijk heeft zal degene die op de meest effectieve en efficiënte manier geweld gebruikt ook in de toekomst heersen. Dus als China in toekomst dominant is, dan kan dat daardoor zijn. De Chinezen snappen dat ook. Hun leger en vloot zijn al groter dan die van de VS.

Winstbejag (bijvoorbeeld conquistadores) en machtswellust (bijvoorbeeld Napoleon) spelen wel degelijk een grote rol. Bij de Oekraïne oorlog komt daar nog (cynische) geopolitiek bij. Maar ze zijn niet de echte reden waarom er oorlogen zijn.

Wij voeren oorlog omdat mensen zich in groepen organiseren (de wij en de zij). De wij zijn vreedzaam onder elkaar en hebben politie en rechtbanken om de vrede te bewaren. Met de zij kunnen we samenwerken of strijden. Het is de menselijke natuur.

De oplossing is dan één wereldregering waarbij identiteitspolitiek verboden is.

Je mag wel je taal spreken, je cultuur hebben, en je grappige kostuumpje dragen (of hoofddoek), maar je mag niet denken dat je op een of andere manier beter bent of meer rechten hebt dan een ander. Niet voor niets is trots de grootste hoofdzonde in het Christendom.

Als we allemaal makke schapen waren, hadden we een betere wereld. Een goede herder is dan wel aanbevelenswaardig .

[Olive Yao]

.

Ik zoek naar de reden waarom er altijd oorlog is. Al ruim voor het Westerse kapitalisme was er oorlog. Libertijnen beweren dat de staat de oorzaak is, niet winstbejag en kapitalisme. Maar ook voordat er staten waren, was er oorlog. Staten zijn uitgevonden onder andere om oorlogen effectiever te voeren.

Zoals Huntington al cynisch opmerkte, het Westen werd dominant omdat het op de meest effectieve en efficiënte manier gewelddadig kon zijn. Het Westen dacht ook een missie te hebben, namelijk het verspreiden van Christendom en later ideologieën zoals liberalisme en kapitalisme.

Maar als Huntington gelijk heeft zal degene die op de meest effectieve en efficiënte manier geweld gebruikt ook in de toekomst heersen. Dus als China in toekomst dominant is, dan kan dat daardoor zijn. De Chinezen snappen dat ook. Hun leger en vloot zijn al groter dan die van de VS.

Winstbejag (bijvoorbeeld conquistadores) en machtswellust (bijvoorbeeld Napoleon) spelen wel degelijk een grote rol. Bij de Oekraïne oorlog komt daar nog (cynische) geopolitiek bij. Maar ze zijn niet de echte reden waarom er oorlogen zijn.

Wij voeren oorlog omdat mensen zich in groepen organiseren (de wij en de zij). De wij zijn vreedzaam onder elkaar en hebben politie en rechtbanken om de vrede te bewaren. Met de zij kunnen we samenwerken of strijden. Het is de menselijke natuur.

De oplossing is dan één wereldregering waarbij identiteitspolitiek verboden is.

Je mag wel je taal spreken, je cultuur hebben, en je grappige kostuumpje dragen (of hoofddoek), maar je mag niet denken dat je op een of andere manier beter bent of meer rechten hebt dan een ander. Niet voor niets is trots de grootste hoofdzonde in het Christendom.

Als we allemaal makke schapen waren, hadden we een betere wereld. Een goede herder is dan wel aanbevelenswaardig .

Ik zoek naar de reden waarom er altijd oorlog is. (…) Maar ze zijn niet de echte reden waarom er oorlogen zijn. (…) Het is de menselijke natuur.

Daar hebben we het al eerder over gehad. Ben het ermee eens én vind dat het genuanceerder is: het zijn aspecten van de menselijke natuur. Primitieve aspecten.

Oekraïense nationalisten - Veel van het Oekraïnse nationalisme is primitief. Het bevat irrationele gevoelens, neigingen en gedrag, valse mythes, zelfverheerlijking, racisme, haat, geweld, het vereren van monsterlijke massamoordenaars als nationale helden.

Het VS regime – prominent onder hen, vooral bij de buitenlandse politiek van de VS, zijn de zogenaamde ‘neocons’ (in het Frans is dat nouveaux cons, denk ik). Opvallend is dat ze grotendeels van Oost-Europese afkomst zijn. Ze dragen hun afkomst met zich mee, en een onverwerkt verleden. Ze haten Rusland. Ze lijden aan groepsdenken en persoonlijkheidsstoornissen. Ze zijn hegemonistisch en extreem gewelddadig (hoewel ze anderen het vuile werk laten opknappen). Ze zijn verbonden met de VS oorlogsmachine, het kapitalistische militair-industriële complex.

Canada – C. Freeland is een kleindochter van de Oekraïnse nazi Mykhailo Chomiak en maakt deel uit van de Oekraïense nationalistische diaspora in Canada. Ze wordt 'Kievs minister van Buitenlandse Zaken in Ottawa' genoemd. Bij een manifestatie in maart 2022 zwaaide ze met een nazi-rood-zwarte bloed-en-bodemvlag. Ze haat Rusland. Nogmaals: primitiviteit.

Polen en de Baltische staten – Verschillende politici en andere mensen uit die landen vertonen primitief nationalisme, russofobie, revanchisme, haat. De Baltische staten hebben een nazi-verleden, waar ze onvoldoende mee in het reine zijn gekomen. Morawiecki, Belka en Brudziński razen in vlagen van russofobie. Nogmaals: primitiviteit.



Morawiecki met gebalde vuistjes

Kortom, Oost-Europese primitiviteit van beide zijden van de Atlantische Oceaan – afkomstig uit Oost-Europa, gecultiveerd aan de andere kant van de Atlantische Oceaan – doet zich aan de hand als een fundamentele oorzaak van de oorlog in Oekraïne.

[Olive Yao]

.
Blinkens toespraak in Helsinki

Finland is in april 2023 toegetreden tot NAVO, de oorlogsmisdadige organisatie.

Op 1 en 2 juni 2023 was A. Blinken van het VS regime in Helsinki en hield hij een toespraak over de oorlog in Oekraïne.

De toespraak staat op de website van het US Department of State.

Daarover gaan we het hebben; wordt vervolgd.



A. Blinken

Over die A. Blinken:

Blinkens overgrootvader was Meir Blenchen, in 1879 geboren in Pereiaslav, op 90 km van Kiev.
Diens zoon – A. Blinkens grootvader – was Moritz Blenchen, in 1900 geboren in Kiev.

(Over de vrouwen in de familie vind ik niet snel informatie).

De familie Blenchen migreerde in 1904 naar de VS. Daar gingen ze zich Blinkin noemen. De volgende generatie maakte er Blinken van.

Le nouveau con A. Blinken stamt dus uit wat nu Oekraïne is.

Vergelijk de vorige post.

[Olive Yao]

.
.
Is he right? Fact checking Blinken’s Helsinki speech

Ted Snider | Antiwar.com 19 juni 2023


Heeft hij gelijk? De feiten nagaan van Blinkens toespraak in Helsinki

Op 2 juni hield VS minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken een toespraak in Helsinki om het einde te vieren van "[het] tijdperk van militaire niet-gebondenheid in Finland" en de "strategische mislukking" van de Russische invasie van Oekraïne. Blinken "zette ... de vele ... manieren uiteen waarop Poetins aanvalsoorlog tegen Oekraïne een strategische mislukking is geweest", terwijl hij veel uitspraken deed over het begin van de oorlog, de aard van de oorlog en de weg naar het einde van de oorlog. Veel van de manieren die hij uiteenzette en de verklaringen die hij aflegde, verdienen een nadere beschouwing.

Blinkens misschien wel ongevoeligste uitspraak was zijn eerste. Blinken betrad het podium in Finland en opende met een grap over de ontvangst door de gelukkigste mensen ter wereld en zei: “Dank u zeer. En ja, ik voel vandaag een groter gevoel van geluk dan ik in lange tijd heb gevoeld”, een opmerkelijk ongepaste opmerking voor de belangrijkste diplomaat van de VS om te maken wanneer diplomatie, zonder verlof, afwezig is geweest, terwijl een oorlog die honderdduizenden heeft gedood en miljoenen meer in de vernieling heeft gestort voortduurt, elke dag escaleert en steeds gevaarlijker wordt.

Blinken richtte zich vervolgens op de dagen en gebeurtenissen die aan de oorlog voorafgingen. Hij zei dat "Rusland in de loop van 2021 zijn dreigementen tegen Kiev opvoerde en steeds meer troepen, tanks en vliegtuigen verzamelde aan de grenzen van Oekraïne".

Twijfelachtig aan Blinkens bewering is niet zijn verhaal maar waar hij zijn verhaal begint. Rusland trok inderdaad troepen samen aan de grens met Donbas. Maar de Russische opbouw kwam nadat Oekraïne 60.000 elitetroepen had samengetrokken, vergezeld van drones, langs de oostgrens met Donbas. Die opbouw ging gepaard met een dramatische toename van Oekraïense artilleriebeschietingen op Donbas, volgens de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa. Hoewel de Russische troepenbeweging Oekraïne bedreigde, hield de eerdere troepenbeweging van Oekraïne een dreiging in van een invasie van de grotendeels etnisch Russische Donbas-regio.

Blinken beweert vervolgens dat de reactie van de VS was om “alles in het werk te stellen om Moskou ertoe te brengen zijn gefabriceerde crisis te de-escaleren en zijn problemen op te lossen door middel van diplomatie”. Hij voegt er vervolgens aan toe dat “President Biden president Poetin vertelde dat we bereid waren om onze wederzijdse veiligheidsproblemen te bespreken” en dat Blinken zelf die boodschap herhaaldelijk bevestigde.

De crisis is niet gefabriceerd: hij was heel reëel voor Rusland. De NAVO breidde zich uit naar het oosten, in strijd met haar goed gedocumenteerde belofte aan Rusland, tot aan de meest gevoelige grens van Rusland. En de etnische Russen in de Donbas-regio werden geconfronteerd met zowel officiële discriminatie als de dreiging van geweld.

En de VS heeft niet alles in het werk gesteld om de crisis diplomatiek op te lossen. Hoewel Biden Poetin misschien heeft verteld dat de VS "bereid was om onze wederzijdse veiligheidsproblemen te bespreken", was de VS dat niet. Op 17 december 2021, toen Rusland voorstellen deed over veiligheidsgaranties aan de VS en de NAVO, verwierp de VS Ruslands essentiële eisen van een schriftelijke garantie dat Oekraïne niet zou toetreden tot de NAVO en dat de NAVO Oekraïne niet tot het uiterste zou bewapenen, waardoor het een NAVO-bruggehoofd aan de Russische grens zou werd.

De VS wees het niet alleen af: in tegenstelling tot Blinkens bewering was de VS niet eens bereid om erover te praten. Derek Chollet, adviseur van minister Antony Blinken, heeft toegegeven dat de VS tegen Moskou zei dat onderhandelingen over de uitbreiding van de NAVO naar Oekraïne nooit op tafel lagen, waardoor Poetin tot de conclusie kwam "dat fundamentele Russische zorgen werden genegeerd". Moskou antwoordde met de constatering dat de VS en de NAVO "geen constructief antwoord" hadden gegeven op de belangrijkste veiligheidsproblemen van Rusland.

Hoewel Blinken volhoudt dat hij herhaaldelijk Bidens boodschap bevestigde dat de VS bereid was om de veiligheidszorgen van Rusland te bespreken, was de ware boodschap die hij opnieuw bevestigde dat "er geen verandering is in het standpunt van de VS en de NAVO" en dat "er geen verandering zal komen".

De VS hebben niet "alles in het werk gesteld" om de oorlog door middel van diplomatie te voorkomen. En toen de oorlog eenmaal begon, deden ze niet alles om de oorlog door middel van diplomatie te stoppen. Tweemaal in de eerste weken van de oorlog waren er veelbelovende onderhandelingen; twee keer werden ze tegengehouden door de VS. In april 2022 leidden door Turkije bemiddelde gesprekken tot een "voorlopig overeengekomen" schikking. Maar hoewel de overeenkomst voldeed aan de doelen van Kiev, voldeed hij niet aan die van Washington. De Turkse minister van Buitenlandse Zaken Mevlut Çavusoǧlu en Numan Kurtulmus, de plaatsvervangend voorzitter van de regerende partij van Erdogan, hebben beiden gezegd dat "Zelensky zou tekenen", maar "de Verenigde Staten willen dat deze oorlog doorgaat". Een tweede gespreksronde had ook "een goede kans om tot een staakt-het-vuren te komen", aldus de toenmalige Israëlische premier Naftali Bennett, die voor hen bemiddelde, voordat de VS het opnieuw "blokkeerde".

[Volgens mij vergist Ted Snider zich in de volgorde: eerst bemiddelde Bennett, vervolgens Çavusoǧlu. o.y.]

Blinken houdt vol “dat geen enkele diplomatieke inspanning president Poetin van gedachten zou doen veranderen. Hij zou voor oorlog kiezen”. Hij biedt geen bewijs voor dat standpunt en zegt alleen dat ‘het duidelijk werd’. Maar het is helemaal niet duidelijk in de bewijsstukken. Poetin gaf via Bennett een bericht door aan Zelensky, belovend: “Zeg me dat je geen lid wordt van NAVO, en ik zal niet binnenvallen”, een concessie waartoe Zelensky bereid was, volgens Bennett – ook al was de VS daar niet toe bereid.

Nadat hij volgens Blinken voor oorlog had gekozen, viel Poetin vervolgens binnen met als doel “Oekraïne als onafhankelijk land van de kaart te wissen”. Hij verklaart dat “Poetins primaire doel” is om Oekraïne deel te laten uitmaken van Rusland. Er is, zoals John Mearsheimer heeft opgemerkt, “geen bewijs dat Poetin zegt dat wat hij wil doen is Oekraïne in feite deel van Rusland te maken”. Geoffrey Roberts, emeritus hoogleraar geschiedenis aan het University College Cork, heeft over beweringen als die van Blinken gezegd dat ze, ondanks een “gebrek aan beslissend, gedocumenteerd bewijs”, "redenen aan Poetins acties toeschrijven waarvoor geen bewijs is behalve een waargenomen patroon van gebeurtenissen die worden geacht te passen bij de veronderstelde motivatie".

Verre van Oekraïne van de kaart te vegen en zijn grondgebied te begeren, verzette Poetin zich ertegen om Oekraïne deel van Rusland te maken. In 2014 vroeg Poetin de Donetsk- en Lugansk-regio's van Donbas om hun referenda uit te stellen, en toen ze in mei ermee doorgingen en voor autonomie stemden, erkende Poetin de uitslagen ervan niet. Richard Sakwa, hoogleraar Russische en Europese politiek aan de Universiteit van Kent en auteur van Frontline Ukraine, zegt dat Poetin "herhaaldelijk verzoeken om het gebied als deel van Rusland te accepteren" afwees. In 2014 verzette Poetin zich tegen de druk van Russische nationalisten om de Donbas te annexeren en bleef hij in plaats daarvan vasthouden aan het plan van het Minsk Akkoord om de Donbas een deel van Oekraïne te laten blijven.

Ondanks het volledige gebrek aan gedocumenteerd bewijs, beweert Blinken, niet alleen dat Poetin Oekraïne van de kaart wil wissen, maar dat “President Putins kerndoel – sterker nog, zijn obsessie – is geweest om het hele idee van Oekraïne uit te wissen – zijn identiteit, zijn mensen, zijn cultuur, zijn keuzevrijheid, zijn territorium”. Blinken levert geen bewijs dat deze vernietiging van de identiteit en cultuur van Oekraïne het doel van Poetin is, laat staan zijn ‘kerndoel’, want dat bewijs is er niet. Sakwa vertelde me dat “Blinken, zoals gewoonlijk, veel te ver gaat – hij schuift Kiev's verhaal naar voren. Het kernpunt is om Oekraïne te vernietigen als een ‘anti-Rusland’, maar dat impliceert geenszins de vernietiging van Oekraïne als staat – alleen het element van zijn identiteit dat fel anti-Russisch is – precies het element dat wordt gekoesterd en gesteund door de VS”. Blinkes bewering is misleidend en wakkert het conflict aan. Zijn relaas vervangt echte zorgen door ingebeelde; “waardoor de veiligheidszorgen die het conflict aanwakkerden en die de kern blijven vormen, worden gemarginaliseerd”, in de woorden van Sakwa.

Nu Rusland ten oorlog is getrokken, stelt Blinken: “is Rusland is vandaag aanzienlijk slechter af dan vóór de grootschalige invasie van Oekraïne – militair, economisch en geopolitiek”. Niet één deel van die driedelige bewering is waar.

Rusland heeft verliezen geleden aan manschappen en uitrusting. Maar militair is Rusland er niet slechter aan toe. Volgens een getuigenis voor het Congres door generaal Christopher Cavoli, de commandant van het United States European Command en Supreme Allied Commander Europe, “is de Russische landmacht enigszins gedegenereerd door dit conflict; hoewel ze vandaag groter is dan aan het begin van de conflict”. Destijds getuigde hij dat “de luchtmacht heel weinig heeft verloren: ze hebben tachtig vliegtuigen verloren. Ze hebben nog eens duizend jagers en jachtbommenwerpers. De marine heeft één schip verloren.” Over de grotere Russische strijdkrachten buiten Oekraïne zei Cavoli dat “een groot deel van het Russische leger niet negatief is geraakt door dit conflict ... ondanks alle inspanningen die ze in Oekraïne hebben ondernomen”.

(...)

[Olive Yao]

.
Heeft hij gelijk? De feiten nagaan van Blinkens toespraak in Helsinki (vervolg)

Ze zijn er economisch niet slechter aan toe. Hoewel Blinken volhoudt dat, vanwege de oorlog, “de Russische economie een schaduw is van wat hij was en een fractie van wat hij had kunnen worden”, heeft de Russische economie overleefd en zelfs beter gedijd dan het dreigde. Volgens het IMF is de Russische economie in 2022 met slechts 2,2% gekrompen en zal deze naar verwachting in 2023 met 0,3% en in 2024 met 2,1% groeien. Ter vergelijking: Duitsland zal naar verwachting met 0,1% groeien, terwijl het VK met 0,6% krimpt. Negen van de tien machtigste economieën zullen in 2023 krimpen terwijl die van Rusland uitbreidt. Noch sancties, noch militaire uitgaven verlammen de Russische economie. Volgens een analyse van The Economist besteedt Rusland slechts 3% van het bruto binnelands product aan de oorlog. Naar ‘historische maatstaven’, zegt The Economist, is dat ‘een nietig bedrag’.

Ook geopolitiek is Rusland er niet slechter aan toe. Het grootste deel van de wereld heeft de oproep van de VS om Rusland te sanctioneren en te isoleren afgewezen. De betrekkingen van Rusland met de twee grootste landen ter wereld zijn versterkt. De ‘geen grenzen’-relatie van Rusland met China is alleen maar gegroeid en is ‘een nieuw tijdperk’ ingegaan, waarbij ‘veranderingen zijn ontstaan die in 100 jaar niet hebben plaatsgevonden’. De Indiase premier Narendra Modi zei dat “de betrekkingen tussen Rusland en India aanzienlijk zijn verbeterd”. En India’s minister van Buitenlandse Zaken verklaarde dat het nu “een van de meest stabiele van de belangrijkste relaties in de wereld in het hedendaagse tijdperk” is. Brazilië en Latijns-Amerika, Saoedi-Arabië en het Midden-Oosten en Zuid-Afrika en het grootste deel van Afrika hebben geweigerd Rusland te sanctioneren of de rug toe te keren. Velen zijn niet-gebonden gebleven en sommigen zijn naar Rusland toe getrokken. Weinigen hebben Rusland de rug toegekeerd. Landen hebben zich aangesloten bij de door Rusland en China geleide internationale multipolaire organisaties BRICS en de Shanghai Cooperation Organization.

Voortbouwend op zijn bewering dat Rusland er militair slechter aan toe is, gaat Blinken vervolgens de spot drijven met Rusland door te zeggen: “Het Kremlin beweerde vaak dat het het op een na sterkste leger ter wereld had, en velen geloofden het. Tegenwoordig zien velen het Russische leger als het op één na sterkste in Oekraïne. Zijn uitrusting, technologie, leiderschap, troepen, strategie, tactiek en moreel [zijn] een schoolvoorbeeld van falen.”

Het is een snedige opmerking. Maar als Rusland slechts het op een na sterkste leger in Oekraïne is, is dat alleen omdat dat hetzelfde is als het op een na sterkste leger ter wereld. Oekraïne is niet zozeer het leger waar Rusland tegen vecht als wel het grondgebied waarop het vecht tegen het leger van de VS en de NAVO. Het Russische leger staat niet tegenover het Oekraïnse leger – dat zou zijn ingestort zonder hulp van de VS en de NAVO – maar tegenover de VS en de NAVO. Het enige dat niet NAVO of Amerikaans is, zijn de Oekraïnse soldaten die worden ingezet, en zelfs zij krijgen volledige NAVO-training. Volgestouwd met wapens die worden geleverd en onderhouden door de NAVO, voorzien van informatie over troepenlocaties en doelwitten, en profiterend van oorlogssimulaties en -strategieën, is Oekraïne de facto lid van NAVO geworden.

En toch, als Rusland het op een na sterkste leger is in Oekraïne, scheelt het misschien niet veel, nu ze standhouden tegen het tegenoffensief van Oekraïne, terwijl ze Oekraïne enorme verliezen toebrengen in termen van levens en zwaar materieel.

Blinken spot met de strategieën en tactieken van Rusland. Maar hoewel Rusland die bespotting verdiende in de eerste fase van de oorlog, waarin het veel fouten maakte en veel slachtoffers leed, zegt Alexander Hill, professor militaire geschiedenis aan de Universiteit van Calgary, dat Rusland zich aanpaste en “begon met een meer methodische strategie op het slagveld na te streven en de verliezen terug te brengen”. Roberts vertelde me dat “het Russische leger heeft laten zien dat het een veerkrachtige, aanpasbare, creatieve en zeer effectieve lerende organisatie is”.

Het Russische leger is erin geslaagd het beste materieel dat de VS en de NAVO te bieden hebben, te neutraliseren. Russische hypersonische Kinzhal-raketten toonden al snel hun vermogen om het Patriot-luchtverdedigingssysteem, het meest geavanceerde luchtverdedigingssysteem dat de VS en de NAVO hebben, te penetreren en aan te vallen. Ontplofte Leopard-tanks en Bradley-infanteriegevechtsvoertuigen bezaaien het slagveld van het tegenoffensief.

In een recent artikel van Associated Press wordt melding gemaakt van indrukwekkende verbeteringen in Russische precisiegeleide zwevende projectielen, in het vermogen om drones te gebruiken en uit te schakelen, in thermisch gecamoufleerde tanks, in systemen voor electronische oorlogsvoering, in het onderscheppen en decoderen van Oekraïnse communicatie en in het vermogen om GPS-geleide HIMARS-raketten te onderscheppen.

Blinken beweert dat de pijn die Rusland de wereld heeft toegebracht, verder reikt dan het slagveld. Hij zegt dat de oorlog de “ontwikkelingslanden” eraan heeft herinnerd dat Rusland niet “de beste belangen behartigt”. Hij beschuldigt Poetin van “imperiale ambities en het gebruik van voedsel en brandstof als wapens”. Hij wijst op de ontberingen van COVID en op het afsnijden van de wereld van het graan van Oekraïne. Historiscch gezien misschien wel het meest verblinde, zegt hij dat Poetins poging om het imperium te herstellen “elke natie die koloniale heerschappij en onderdrukking had doorstaan, aan hun eigen pijn heeft herinnerd”.

Maar een groot deel van de ontwikkelingslanden heeft zich niet aangesloten bij de VS tegen Rusland. Een groot deel van de ontwikkelingslanden, of wat Rusland ‘de wereldmeerderheid’ noemt, is niet-gebonden gebleven of is zelfs dichter bij Rusland komen te staan. Latijns-Amerika, Afrika, het Midden-Oosten, Indonesië en meer landen herinneren zich staatsgrepen en kolonialiteit, maar het is niet Rusland dat ze zich herinneren als het land dat dat heeft gedaan. Afrika heeft er treffend aan herinnerd dat “Rusland geen koloniaal erfgoed heeft in Afrika en geen enkel Afrikaans land Rusland als een vijand ziet” en dat “de kolonisten ons vragen om vijanden te zijn van Rusland, dat ons nooit heeft gekoloniseerd".

Blinken had misschien beter na moeten denken om de ontwikkelingslanden aan COVID te herinneren. De derde wereld heeft er met bitterheid op gewezen dat, terwijl het Westen op een berg vaccinvoorraden zat en weggooide wat het niet kon gebruiken, Rusland en China hen van vaccins en hulp voorzagen.

En wat betreft het tot wapen maken van middelen van bestaan, kan een groot deel van de wereld, zelfs de Europese partners van de VS, het gevoel hebben dat het de VS is die brandstof tot wapen heeft gemaakt. De VS heeft de dollar sedert lang tot wapen gemaakt, en ontwikkelingslanden weten heel goed wie de lange geschiedenis heeft van sancties en het tot wapen maken van voedsel. En wat betreft Oekraïnes graan, dankzij Turkse bemiddeling heeft Rusland er consequent mee ingestemd om de veilige export van graan vanuit de havens van Oekraïne toe te staan. Maar volgens talrijke rapporten is het grootste deel van het graan bij dat westerse plan naar Europa gegaan en heeft slechts een klein deel de ontwikkelingslanden bereikt. Rusland heeft echter miljoenen tonnen graan naar Afrika gestuurd. In november 2022 stemde Rusland ermee in om gratis graan naar sommige Afrikaanse landen te sturen en heeft het beloofd ervoor te zorgen dat het graan aan Afrika blijft leveren.

(...)

[Olive Yao]

.
Heeft hij gelijk? De feiten nagaan van Blinkens toespraak in Helsinki (vervolg)

Blinken beweert dat de VS reactie op de Russische invasie het nobele doel heeft “op te komen voor de internationale regels”. Maar het grootste deel van de wereld heeft moeite gehad om de VS boodschap van democratie versus autocratie en goed versus kwaad te geloven. Ze hebben een geheugen. Ze weten dat er een verschil is tussen internationaal recht en de op regels gebaseerde orde. De VS volgen de op regels gebaseerde orde waar ze de regels maken die hen bevoordelen, maar ze negeren het internationaal recht als de wet hen niet bevoordeelt. Ze herinneren zich de Amerikaanse veronachtzaming van het internationaal recht in Grenada, Panama, Libië, Kosovo en Irak. Ze herinneren zich de veelheid aan staatsgrepen door de VS.

Volgens Blinken houdt het opkomen voor internationale regels ook in “dat president Poetin zijn wil niet aan andere naties mag opleggen”. Maar voorafgaand aan de oorlog in Oekraïne hadden Rusland en Poetin geen geschiedenis van het opleggen van hun wil aan andere naties. De VS heeft een heel andere geschiedenis. En als Poetin zijn wil oplegt aan Oekraïne, dan doen de VS dat op een andere manier. Bij minstens drie gelegenheden in de eerste weken van de oorlog was Oekraïne bereid om onderhandelingen te verkennen die de oorlog zouden hebben beëindigd op een manier die hun doelen zou hebben bevredigd, om vervolgens onder druk van de VS te bezwijken om hun doelen op te geven, de besprekingen af te breken en door te vechten, doelen van de VS nastrevend. Oekraïne begon te vechten omdat Rusland het zijn wil oplegde, maar het vecht nog steeds, deels omdat de VS het zijn wil oplegde.

Terwijl hij deze strijd van de generatie tussen goed en kwaad, democratie en autocratie bespreekt, keert Blinken vervolgens van de Amerikaanse democratie naar de Oekraïense democratie. Hij verwijst naar de “levendige, bloeiende democratie” van Oekraïne en naar zijn “vrije en levendige pers”.

Maar noch de democratie in Oekraïne, noch de vrije pers zijn levendig. De regering van Zelensky heeft elf oppositiepartijen verboden, waaronder de op een na grootste partij in het Oekraïnse parlement. Het heeft een wet aangenomen die zijn ‘regulerende macht over de nieuwsmedia’ uitbreidt. Het blokkeert internetbronnen en trekt licenties in. En het behoudt zich het recht voor berichten te verbieden of te verwijderen die het ongewenst acht.

In Blinkens versie van de geschiedenis stemde Oekraïne voor zijn democratie en grenzen “toen ze hun onafhankelijkheid wonnen in 1991”, en “ze verdedigden hem in de Maidan in ... 2013”. Maar Blinken respecteert slechts selectief de democratische wil van het Oekraïense volk in 1991. Terwijl Oekraïne dat jaar voor onafhankelijkheid stemde, stemde 93% van de bevolking van Krim in hun referendum om Krims autonomie te herstellen. En Maidan was niet de verdediging van democratie: het was een door de VS gefinancierde en gesteunde staatsgreep die een democratisch gekozen leider met geweld uit zijn ambt zette.

En ten slotte stelt Blinken de retorische vragen “hoe zou een land dat in de buurt van een dwingeland woont, met een geschiedenis van bedreigingen en agressie, zich veilig voelen binnen zijn eigen grenzen?” en “hoe vaak in de geschiedenis zijn agressors die een buurland geheel of gedeeltelijk innemen tevreden geweest en daar gestopt? Wanneer heeft dat ooit Vladimir Poetin tevreden gesteld?”

Maar laten we die retorische vragen beantwoorden. De eerste vraag over hoe een land zich veilig zou voelen als het naast een bedreigende, agressieve bullebak leeft, kunnen we eenvoudig Cuba, Venezuela, Honduras, Bolivia, Chili, Argentinië en hun buren laten beantwoorden.

Het antwoord op de tweede vraag is dat, in weerwil van de implicatie dat Poetin vaak andere landen heeft ingenomen en noch tevreden noch gestopt was – in tegenstelling tot de VS – , Rusland voorafgaand aan de invasie van Oekraïne nooit een buurland heeft ingenomen of ermee heeft gedreigd.

Blinken doet verschillende belangrijke beweringen in zijn toespraak in Helsinki. Vele doet hij zonder enig bewijs te leveren. En een aantal ervan overleeft een nadere beschouwing of overweging van het bewijsmateriaal niet.


vertaling: google translate + aanpassingen