Oekraïne, geopolitiek en het moorddadige Westen

[Olive Yao]

.



Ben Abelow – How the West brought war to Ukraine

Boekbespreking

C. B. Forde | The Postil Magazine 1 november 2022


Er kan redelijk effectief worden gemotiveerd dat oorlog het grootste exportproduct is van de VS, algemeen bekend als het Militair Industrieel Complex, dat de bloedige decennia na de Tweede Wereldoorlog heeft doorgebracht met het brengen van 'democratie' aan de onwetenden van de wereld – door middel van bommen en sancties, zonodig.

De nieuwste dergelijke grote kruistocht is de oorlog in Oekraïne, waarvan ons allen verteld is deze te beschouwen als "wij" die een fragiele "democratie" verdedigen, die uit het niets is binnengevallen door de laatste manifestatie van Attila de Hun. Hier bemoeide Oekraïne zich gelukkig met zijn eigen zaken, totdat Poetin op een dag wakker werd en besloot dat hij een wereldveroveraar moest worden en hij vertrok om Oekraïne "binnen te vallen".

Het simplistische verhaal van de 'onschuldige' en de 'crimineel' heeft een grote aantrekkingskracht op de westerse psyche, ongetwijfeld geconditioneerd door Hollywood. De media hoefden dus alleen maar de 'crimineel' aan te wijzen, en de rest zorgde voor zichzelf. Alle signalen van deugdzaamheid kwamen naar buiten die het Westen nu zo goed kan vertonen. Nu bestaat er geen enkele twijfel in de hoofden van de meerderheid in het Westen dat dit een oorlog is tussen de ‘goeden’ en de ‘Grote Booswicht’, met mensen als Biden, Justin Trudeau, Groot-Brittannië en alle anderen die juichen voor ‘democratie’, die constant Davids geladen katapult aan Oekraïne overhandigen om Goliath te vloeren – maar die Zelensky en zijnsgelijken steeds laten vallen. Zo ziet het vechten tegen schurken tot de laatste Oekraïner er eigenlijk uit.

Maar er is een veel ergere invasie die lang geleden is voltooid – die in de westerse geest, bedorven door wat eufemistisch bekend staat als 'de reguliere media', die weten dat verzonnen verhalen de meest effectieve vorm van overwinning zijn in welke oorlog dan ook.

Daarom is het boek van Benjamin Abelow, Hoe het Westen oorlog naar Oekraïne bracht, een boek dat men moet lezen, want het laat zien dat deze oorlog niet over Oekraïne gaat, maar over Rusland, dat eronder moet worden gehouden en “democratisch” moet worden: “... het befaamde doel van 'regime change', dat in de Verenigde Staten wordt nagestreefd door een informele alliantie van Republikeinse neoconservatieven en democratisch-liberale interventionisten” (p. 5).

Abelow is zorgvuldig in zijn analyse en geeft een grondig en evenwichtig verslag van de reden waarom Rusland op 24 februari 2022 een aanval op Oekraïne deed. Ondanks reguliere verhalen werd de aanval zorgvuldig uitgelokt (georkestreerd, zou men zeggen).
Dus, in tegenstelling tot de ‘officiële geschiedenis’, die ons wil doen geloven dat Oekraïne de ‘onschuldige toeschouwer’ is in dit alles, zet Abelow de verschillende provocaties (Oekraïens en Westers) nauwgezet op een rijtje, die in 1990 begonnen en uiteindelijk tot een hoogtepunt kwamen op 24 februari 2022.

Oorlogen gebeuren niet zomaar; ze zijn het resultaat van een lange reeks mislukkingen en wandaden. In de woorden van professor Richard Sakwa: “Uiteindelijk werd het bestaan van de NAVO gerechtvaardigd door de noodzaak om de veiligheidsdreigingen als gevolg van de uitbreiding te beheersen. Het voormalige Warschaupact en de Baltische staten sloten zich aan bij de NAVO om hun veiligheid te vergroten, maar alleen al hierdoor ontstond een veiligheidsdilemma voor Rusland dat de veiligheid van iedereen ondermijnde” (p. 51).

Aangezien Rusland een natiestaat is, moet het zijn geopolitieke belangen behartigen en verdedigen wat cruciaal is voor wat het nodig acht om door te gaan, zoals Jacques Baud zo vaak in dit tijdschrift heeft benadrukt. Deze belangen niet erkennen, is blind zijn voor de realiteit: “De onderliggende oorzaak van de oorlog ligt niet in een ongebreideld expansionisme van meneer Poetin, of in paranoïde waanvoorstellingen van militaire planners in het Kremlin, maar in een 30-jarige geschiedenis van westerse provocaties, gericht tegen Rusland, die begonnen tijdens het uiteenvallen van de Sovjet-Unie en doorgingen tot het begin van de oorlog. Deze provocaties plaatsten Rusland in een onhoudbare situatie, waarvoor oorlog de heer Poetin en zijn militaire staf de enige werkbare oplossing leek” (p. 7).

Deze provocaties zijn nu algemeen bekend en worden daarom rigoureus genegeerd, ontkend of verdoezeld als "Russische propaganda".

Waaronder
• wapens zo dicht mogelijk bij de Russische grens brengen;
• de uitbreiding van de NAVO, ondanks beloften aan Rusland dat dat nooit zal gebeuren;
• de terugtrekking van de VS uit het Antiballistische Raketverdrag en het Intermediate Range Nuclear Forces-verdrag (dat de VS nu het vermogen geeft om als eerste aan te vallen);
• het afzetten van een democratisch gekozen Oekraïense regering en het aan de macht brengen van neonazi's in 2014;
• Militaire oefeningen van de NAVO langs de Russische grens;
• Oekraïne ertoe aanzetten zich bij de NAVO aan te sluiten, ondanks waarschuwingen van Rusland dat dat oorlog zou betekenen;
• sinds 2014 training en bewapening van het Oekraïense leger, waarvan veel eenheden openlijk neonazi's zijn;
• actief koesteren van Russofobie in Oekraïne;
• aanmoediging van de bloedige oorlog in de oostelijke delen van Oekraïne, die werden gezien als "pro-Russisch" en daarom vijandig.

Er zijn er nog veel meer die kunnen worden vermeld.

Natuurlijk was de laatste provocatie, tegen Zelensky zeggen dat hij niet moest onderhandelen toen Rusland op 24 februari aanviel. Hij was bereid om dat te doen, en een oorlog had gemakkelijk kunnen worden vermeden en vele hulpeloze levens gered. Maar Boris Johnson vloog erheen, ontmoette de Oekraïense president en de onderhandelingen waren van tafel.
En dit is het meest verbijsterende: het Westen wil helemaal geen vrede. Het wil een oorlog van totale vernietiging voor Rusland, wat natuurlijk nooit zal gebeuren, maar dat het Westen tot nu toe niet lijkt te begrijpen (misschien omdat het nu wordt bestuurd door leiders die weinig verstand hebben van oorlogvoering). Geen enkele westerse politicus roept moedig op tot onderhandelingen, tot een staakt-het-vuren, tot vrede, tot zelfs maar een korte adempauze. Het is oorlog en nog meer oorlog, en de miljarden en wapens blijven binnenstromen:

“Voor zover ik weet, heeft Zelensky nooit substantiële Amerikaanse steun gekregen om zijn vredesagenda na te streven. In plaats daarvan werd hij herhaaldelijk bezocht door vooraanstaande Amerikaanse politici en functionarissen van het ministerie van Buitenlandse Zaken, die allemaal een theoretisch principe van absolute Oekraïense vrijheid verkondigden, gedefinieerd als het "recht" om lid te worden van de NAVO en een militaire buitenpost van de VS aan Ruslands grens te vestigen. Uiteindelijk was deze 'vrijheid' erger dan een utopie. Hoewel het de doelstellingen van de Verenigde Staten bevorderde – of beter gezegd de belangen van bepaalde Amerikaanse politieke, militaire en financiële facties – vernietigde het Oekraïne” (p. 60).

De militair historicus Bernard Wicht, wiens interview elders in dit tijdschrift verschijnt, merkt scherpzinnig op dat het Westen niet langer in staat is conventionele oorlogen te voeren – zelfs de Verenigde Staten niet; dit is de reden waarom gewapende conflicten in de 21e eeuw nu worden 'uitbesteed' aan moderne condottieri, die hun privélegers brengen waar hun betaalmeesters hen ook maar heen sturen. Is dit de reden waarom er miljarden naar Oekraïne worden gestuurd, om alle huurlingen te betalen? De oorlogsmachine tuft mee, dat blijkt.

De kracht van het boek van Abelow is dat het complexiteit toegankelijk maakt. Oorlogen hebben zoveel bewegende delen, en Abelow begeleidt de lezer met een behendige hand. Zoals geldt voor alle goede schrijvers, is dit boek gevuld met duidelijkheid en inzicht, met oog voor het grotere geheel, en al die tijd staan feiten voorop. Dit is tegenwoordig een zeldzaam talent.

Gezien de veel genoemde dreiging van een nucleaire oorlog, eindigt het boek met een vooruitziende waarschuwing: “Beleidsmakers in Washington en de Europese hoofdsteden – samen met de gekooide, laffe media die kritiekloos hun onzin versterken – staan nu tot hun heupen in een vat stroperige modder. Hoe zij die dwaas genoeg waren om in die ton te stappen de wijsheid zullen vinden om zichzelf te bevrijden voordat ze de ton omkiepen en de rest van ons mee naar beneden nemen, is moeilijk voor te stellen” (p. 62).

Tot slot, zoals professor Sakwa opmerkte, had deze hele tragedie gemakkelijk kunnen worden vermeden als Zelensky was aangemoedigd om slechts vijf kleine woorden te zeggen: "Oekraïne zal geen lid worden van de NAVO". Waarom hij dat niet kon zeggen dat legt de hele bloedschuld op het collectieve leiderschap van het Westen.

Hoe het Westen oorlog naar Oekraïne bracht is bevredigend om te lezen omdat het waarheid aan het licht brengt – en dat is de hoogste roeping die een waardige schrijver kan nastreven.

Haast je en koop het; en nadat je het hebt gelezen, zul je zowel verbaasd als woedend zijn. De condottieri maken nu de dienst uit – maar misschien zullen wij, de fatsoenlijke mensen van deze wereld, opnieuw leren hoe we van ze af kunnen komen. Misschien is dat het gouden randje van deze oorlog.

[Olive Yao]

.
ACURA Viewpoint: David C. Speedie: Book Review: ‘How the West brought war to Ukraine’

1 september 2022


De zeven maanden durende oorlog in Oekraïne en de rol van de NAVO, met name de Atlantische mogendheden, worden aangewakkerd door een officieel westers verhaal (...)

De westerse gedrukte en en uitgezonden media voeden het verhaal met dagelijkse berichten over heldhaftig Oekraïens verzet en Russische tegenslagen, over binnenvallende troepen die het op burgers gemunt hebben en een veroverde nucleaire faciliteit gebruiken als oorlogsinstrument. In deze omgeving is de vraag hoe dit allemaal is gaan gebeuren, de grondoorzaken van een dodelijk conflict tussen twee historisch naaste buren, in diepbevroren staat; maar als het tijd is voor een historische beoordeling, zal Benjamin Abelows How the West brought war to Ukraine als een inleiding van onschatbare waarde dienen.

(…)

Abelow citeert gelauerde diplomaten, wetenschappers, beleidsexperts en hoge militaire figuren – waaronder voormalig VS-ambassadeur bij de USSR Jack Matlock, de vooraanstaande Amerikaanse diplomaat Chas Freeman, politicoloog John Mearsheimer van de Universiteit van Chicago, de Britse geleerde Richard Sakwa en voormalig kolonel van het Amerikaanse leger en Trump Pentagon-adviseur Douglas Macgregor, allemaal zeer kritisch over de rol van het Westen in het conflict in Oekraïne.

Misschien wel de beste illustratie van de veroordeling door experts kwam van George Kennan, de eigenlijke architect van de indamming van de Sovjet-Unie op de NAVO-uitbreiding: "een tragische vergissing... Het begin van een nieuwe koude oorlog". Op zijn minst hebben de acties van de NAVO sinds het einde van de Koude Oorlog laten zien dat voortzetting en uitbreiding van het bondgenootschap als ‘een grote vredeszone’ een leugen is.

(...)

Dit pakkende tegenverhaal zou zeker verdere articulatie moeten stimuleren van thema's die Abelow slechts aanroert. Om er een paar op te noemen:

(…)

Ten tweede kan Rusland niet anders dan de Amerikaanse betrokkenheid bij de oorlog associëren met de dreiging van regimeverandering; denk aan de gebeurtenissen van deze eeuw in Kiev, Tbilisi, Bishkek – om nog maar te zwijgen van Bagdad, Tripoli en een duidelijke intentie in Damascus – samen met verklaringen van leden van het congres en de uitvoerende macht van het VS, en het is nauwelijks gewaagd om aan Moskou te denken als de ultieme trofee, waardoor het vooruitzicht op een preventieve reactie van Rusland verder wordt vergroot.

Ten derde, waarom draaide Zelenskiy, in Oekraïne zelf, net als Poroschenko voor hem, 180 graden om ten opzichte van zijn verkiezingsbelofte om positieve betrekkingen met Rusland na te streven? Er zijn bedreigingen geuit door binnenlandse ultranationalistische krachten, en waren er van buitenaf ontmoedigende stemmen?

Ten slotte is er een groeiende stapel bewijzen van censuur in de westerse media van elke poging om het officiële verhaal in twijfel te trekken. Waarom? Als het zo aantoonbaar juist is als wordt beweerd, waarom dan bang zijn voor sceptische vragen?

Het meest recente voorbeeld hiervan is de onderdrukking door CBS news van een onderzoeksrapport naar omleidingen van wapens uit westerse bronnen die hun weg vinden, niet naar de frontlinies in Oekraïne, maar naar zwarte markten in Europa en het Midden-Oosten. Als een ironische voetnoot hierbij, en om welke reden dan ook, heeft Abelow vernomen dat Amazon, onkarakteristiek, heeft geweigerd hem gesponsorde productadvertenties op zijn platform toe te staan – een belangrijk marketinginstrument gezien de enorme hoeveelheid boeken.

Net als de oorlog zelf zullen deze vragen blijven bestaan. Voor nu is het laatste woord van Benjamin Abelow toepasselijk: “Onjuiste verhalen leiden tot slechte resultaten”.


David Speedie is former chair of the program on cooperative security, Carnegie Corporation of New York. He is a member of the board of ACURA




Mission Statement of The American Committee for US-Russia Accord

The American Committee for US-Russia Accord (ACURA) is a nonpartisan, tax-exempt educational organization of concerned citizens from different professions — business, academia, government service, science, law, and journalism — who are deeply concerned about the serious decline in relations between the United States and Russia.

[Olive Yao]

"De geopolitieke visie van Europese politici is vertroebeld door oorlogspropaganda."

[Olive Yao]

Ukraine government says it has ‘lost control’ in eastern Ukraine as pro-autonomy upsurge deepens

Roger Annis | A Socialist In Canada, May 5, 2014


Het volgende artikel is geschreven voorafgaand aan dramatische gebeurtenissen in Oost- en Zuid-Oekraïne, waaronder een hervatting van het militaire offensief van het Oekraïense leger en milities in de stad en regio Slavyansk in de oblast (provincie) Donetsk en de brandstichting tegen het vakbondsgebouw in Odessa op 2 mei waarbij meer dan 40 demonstranten voor autonomie werden gedood. Dit artikel citeert Guardian-schrijver Luke Harding uit het voorjaar van 2014. Hij werd al snel een vooraanstaande, anti-Russische fanaat in de pagina's van The Guardian. Zie hier een interview uit 2017 met Harding door journalist Aaron Maté waarin Maté de toenmalige rol van Harding als hoofdpropagandist van ‘Russiagate’ uitdaagt – de onjuiste visie dat de Russische regering zich mengde in de presidentskandidatuur van 2016 ten gunste van Donald Trump.


Minder dan een week na de aankondiging op 22 april [2014, o. y] van een hernieuwd offensief tegen ‘terrorisme’ in het oosten van Oekraïne, zegt het regerende regime in Kiev nu dat het hulpeloos is in de pogingen om de onrustige bevolking daar onder controle te krijgen. Een brede golf van de bevolking overspoelt de regio waarin burgers openbare gebouwen overnemen en volksraadplegingen organiseren over voorstellen voor politieke autonomie. Op 11 mei vinden in Donetsk en Lugansk referendumstemmingen over autonomie, zo niet onafhankelijkheid plaats.

Tot de grote steden die de afgelopen dagen volledig onder lokale controle vielen, behoren Horlivka (300.000 inwoners, in de regio Donetsk) en Lugansk (450.000 inwoners, in de regio Lugansk).

In Lugansk verzamelde zich op 29 april een menigte voor het gebouw van het regionale bestuur en trok toen naar binnen. The Wall Street Journal meldde dat nog drie gebouwen bezet waren: het hoofdbureau van de regionale politie, het parket en faciliteiten voor televisie-uitzendingen. WSJ zei dat er bij de betoging bij het gebouw van het regionale bestuur "duizenden" betrokken waren. Luke Harding van The Guardian schatte het aantal op 3000. Hij meldde vanuit de stad dat alle grote openbare gebouwen in Lugansk bezet waren.

Harding schreef dat een soortgelijk proces plaatsvond in Horlivka.

BBC News meldt dat president Oleksander Toertsjynov kritiek heeft geuit op de politie in Lugansk wegens "nalatigheid" en "crimineel verraad". Zijn regime’s "antiterrorisme"-offensief in Oost-Oekraïne is herhaaldelijk mislukt omdat de politie en de soldaten van de Oekraïense strijdkrachten eenvoudigweg weigerden op hun medeburgers te schieten.
Harding meldt dat veel politieagenten in Lugansk aan de kant van de demonstranten gingen staan en hun wapens meenamen. Een officier in Donetsk, de grootste stad in Oost-Oekraïne, met een miljoen inwoners, zei op 28 april tegen Harding: “Deze situatie is allemaal de schuld van Kiev. Ze zeggen dat wij in het oosten slaven zijn, half mensen. Ze vereren mensen zoals Stepan Bandera (de Oekraïense nationalistische leider en nazi-collaborateur uit de Tweede Wereldoorlog) die onze broeders neerschoot. We zijn normale burgers zoals iedereen.”

President Turchynov zei tijdens een ontmoeting met regionale bestuurders op 29 april: "Ik zal eerlijk zijn: vandaag zijn de veiligheidstroepen niet in staat om de situatie in de regio's Donetsk en Loehansk snel onder controle te krijgen". Het nieuwsbericht over de sombere beoordeling van Turchynov voegde eraan toe dat de wetgevende macht van Oekraïne (Rada) onlangs had geprobeerd een referendum te organiseren dat zou zorgen voor een lossere, federale politieke orde voor het land. Het kon het niet eens worden over de vraag of dit zou gebeuren.

Harding schreef: "De realiteit is dat het gezag van Kiev is verdwenen, waarschijnlijk voor altijd".

De term "separatist" wordt nu universeel gebruikt door de reguliere media om de pro-autonomiebeweging in Oost-Oekraïne te beschrijven. Een uitzondering, veel dichter bij de waarheid, is een rapport van Associated Press in de Toronto Star van 30 april, waarin staat: “Regionale autonomie is een kernpunt in de onrust in Oost-Oekraïne, waar opstandelingen vrezen dat de regering die de macht overnam na Janoekovitsj de Russisch sprekende mensen in de regio zal onderdrukken.”

Rechtse politieke krachten in Oekraïne wenden zich tot milities om het vuile werk op te knappen dat gewone soldaten weigeren te doen. Robert Parry, redacteur van Consortium News, beschreef de vorming van milities en andere acties van de rechtsen in een artikel van 19 april [2014].

Een van die extreemrechtse milities wordt verondersteld verantwoordelijk te zijn voor een van enkele vroege daden van bloedvergieten tijdens de opstand: een aanval op een protestcontrolepost buiten de stad Slavyansk op 20 april waarbij drie mensen om het leven kwamen.

Maar de milities nemen het op tegen een bevolking die georganiseerd is, politieke doelstellingen heeft – tegen bezuinigingen en voor regionale autonomie – en die toegang heeft tot wapens om zichzelf te verdedigen. Vandaar de dreigende schaduw van een veel grotere en gevaarlijkere militaire macht – de militaire alliantie van de NAVO. De NAVO-landen reageren op de opstand in Donbass (het historische gebied dat de Oekraïense oblasten Donetsk, Lugansk en Kharkiv omvat) met militaire dreigementen en troepenopbouw in Oost-Europa. Ze verbinden hun dreigementen tegen Oost-Oekraïne met ongegronde beschuldigingen tegen Rusland, en beschuldigen Rusland ervan de onrust te orkestreren voor zijn bekrompen belangen.

De grote mogendheden richten zich op een groter aantal Russische individuen voor economische sancties. Maar ze hielden halt voor sancties tegen hele industrieën of instellingen in Rusland vanwege de schade die dat zou toebrengen aan economische betrekkingen met Ruslands kapitalistische economie, inclusief de uiterst belangrijke leveringen van aardgas aan Midden- en West-Europa.

Brian Milner, zakelijk schrijver van Globe and Mail, schreef op 29 april een column (alleen voor abonnees) waarin hij de moeilijke vooruitzichten voor economische sancties tegen Rusland onderzocht. Hij schreef: “Om enige vorm van impact te hebben, moet het Westen effectieve wegversperringen opzetten die de vitale verbindingen van Rusland met de wereldwijde financiële, handels- en investeringsstromen belemmeren. Maar zware sancties brengen kosten met zich mee die noch Washington noch Brussel bereid zijn te betalen ... tenminste nog niet.”

Misschien zijn de aarzelingen over sancties tegen Rusland ook een aanwijzig over-wie-en-wat de NAVO-landen zich precies zorgen maken – niet over bestaande of toekomstige zakenpartners in Rusland, maar over de opstandige mensen in Oost-Oekraïne.

Onzekerheid aan NAVO-zijde over wat deze kan doen, werd geuit door het hoofd van het luchtmachtteam dat Canada naar Oost-Europa heeft gestuurd als onderdeel van de NAVO-opbouw. Canada heeft zes CF-18 gevechtsvliegtuigen uitgezonden en, volgens Steven Chase van Globe and Mail, maar liefst 250 personeelsleden.

"Er is veel onzekerheid over wat we daar gaan doen", zei luitenant-generaal Yvan Blondin tijdens een persconferentie op 29 april met de Canadese minister van Defensie. Blondin zei dat de CF-18's waarschijnlijk zullen deelnemen aan routinematige trainingsoefeningen. “We gaan naar Roemenië. Als we daar aankomen, zal het van dag tot dag vliegen zijn, net als in Bagotville [Quebec], behalve dat het van dag tot dag zal trainen met Roemeense en andere NAVO-landen. En dan zullen we zien.”

"We weten niet zeker hoe lang we blijven, maar we blijven tot de regering ons vertelt dat het tijd is om terug te komen", zei Blondin.

De Canadese gevechtsvliegtuigen zullen in Roemenië worden gestationeerd. Landen in West-Europa, waaronder Groot-Brittannië, Frankrijk en Denemarken, stationeren ook meer militaire vliegtuigen naar het oosten.

Er is geen enkel verzet geweest in het Canadese parlement tegen het besluit van de regering-Harper om gevechtsvliegtuigen te sturen om de bevolking van Oekraïne te bedreigen. Thomas Walkom van de Toronto Star sloot zijn column van 30 april af met een doordringende vraag aan de Canadese parlementsleden: “Zijn Canadezen bereid oorlog te voeren over wie de regio Donetsk in Oekraïne controleert? Zijn ze bereid levens te verliezen om het Roemeense luchtruim te beschermen?”

Hij maakt een opmerking die zwaar moet wegen in de hoofden van de potentiële oorlogsmakers in Ottawa: “Canada's leger is uitgeput door de oorlog in Afghanistan. Dat geldt ook voor de Canadese bevolking.”

De Australische schrijver Renfrey Clarke heeft een beknopte analyse geschreven van de verontrusting gericht tegen bezuinigingen die de bevolking van Oost-Oekraïne tot rebellie aanzet. Hun acties worden gevoed door zorgen over de omarming door de regering van Kiev van de bezuinigingsdictaten van de Europese Unie en internationale financiële instellingen. Dit is een voorwaarde voor de financiële steun die de regering zoekt.

Het artikel van Clarke begint: "De economische plannen van premier Arseniy Yatsenyuk en zijn regering in Oekraïne zullen niet zozeer neerkomen op bezuinigingen als wel op economische ontmanteling." *

De Europa-dromen van Kiev vereisen een totale omwenteling van de economie van Oost-Oekraïne, inclusief de markten waar het zijn producten verkoopt en koopt. Het resultaat zal economische versobering zijn die zelfs die welke de landen in Zuid-Europa, zoals Griekenland, recentelijk ondervonden zal overtreffen.

Geen wonder dat de mensen in opstand komen en NAVO in de problemen zit. Pro-autonomiestemmen zullen waarschijnlijk op korte termijn schadelijke economische gevolgen hebben voor de mensen. Maar die gevolgen kunnen niet erger zijn dan wat de Europese bezuinigingsprogramma's te bieden hebben. En terwijl mensen in heel Oost-Europa en Rusland zich laten inspireren door de gebeurtenissen in Oost-Oekraïne, zal er een nieuw soort bestemming gestalte krijgen waarin de arbeidersklasse misschien iets te zeggen heeft over hun toekomst.


* vertaald en gepost in Truthout post #3

[Olive Yao]

.
# Voorgeschiedenis
• Periode van na de gewelddadige staatsgreep in februari tot 13 mei 2014
• Korte periode, daardoor zie je het als het ware van dichtbij
• Socialistische invalshoek; economische aspecten
• Beginperiode van de gevechten in Oost-Oekraïne
• Politieke situatie in Oekraïne
• Deskundigen komen aan het woord
• Bemoeienis Westen, agiteert en escaleert
• Rusland is terughoudend en de-escaleert


Popular rebellion deepens in eastern and southern Ukraine as NATO and rightist government in Kiev step up attacks

Roger Annis | A Socialist In Canada 13 may 2014


A political crisis over the future of Ukraine has exploded in the past two months. It’s being driven by the longstanding efforts of the big imperialist countries to assert economic and military domination over the republics of the former Soviet Union and to weaken and marginalize rival Russia.

Ukraine is the latest target in the imperialists’ sights. But they are running into profound resistance from the Ukrainian people, particularly in the east of the country, in the historic, industrial region of Donbass. Protests there are of an entirely different character than the ‘Maidan’ protests earlier this year in central and western Ukraine that led to the violent coup of February 2014 against Ukraine’s elected president and government. Those violent protests were harshly anti-Russia and were waged in favour of an austerity economic agreement with the European Union.



The people of Donbass (the Ukrainian oblasts of Kharkiv, Donetsk and Lugansk) are flatly rejecting the austerity policies on offer from Europe’s leading capitalist countries. They reject the drastic disruptions to their lives that would result if Ukraine becomes a vassal state of Europe’s capitalist economy, as Ukraine’s ruling class wishes. Instead, they are demanding forms of political autonomy, including equality for Russian language speakers. They also want to preserve, indeed deepen, the economic and social ties of their regions to Russia.

In sum, a working class and popular revolution is deepening in eastern Ukraine, sparking the biggest political and military showdown between European powers since Yugoslavia during the late 1990s.

For all intents and purposes, the governing regime in Kiev is surrendering the sovereignty of Ukraine. It has quickly signed agreements for financial assistance from the International Monetary Fund and other international financial institutions that require cuts to public services and the salaries of public employees and that raise the prices of essential goods. Politically, the regime is increasingly captive to the far-right and fascist forces that rose to ascendance during the Maidan protest movement that ultimately overthrew an unpopular but elected government in February 2014. It is also hoping for close ties with the NATO imperialist military alliance, including a highly provocative sounding of Ukraine joining NATO.

The stakes in this fight were described by Professor Aleksandr Buzgalin of Moscow University in an interview on The Real News Network on May 4 when he said that following the massacre of more than 40 protesters by fascists in the city of Odessa on May 2, “This is the beginning of civil war in Ukraine”.

Pro-autonomy referendum votes in the Donbass regions of Donetsk and Lugansk on May 11 have strengthened the popular revolution’s political hand. But the obstacles it faces are enormous. With time, class struggle in the east can inspire Ukrainians in other parts of the country to join a fight for an anti-austerity and pro-people political path, and a spillover effect will also grow in Russia. This article examines the situation facing the people of the Ukraine and the stakes for the rest of the world.

Military campaign in the east

The Kyiv regime has been sending more soldiers, militia units and military hardware into the east, including tanks and helicopters. The focus of its attacks has been the city of Slavyansk and surrounding area. More than 20 resistance fighters have been killed in the city of 125,000 by snipers, assaults on rebel checkpoints and street fighting. Scores more have been injured. There are numerous reports of the army and militias shooting on unarmed civilians. Rightist militias are exacting revenge on citizens in the areas they seize.

[imghttps://i.postimg.cc/wB9nQDVC/Anis-2.png[/img]

But the regime has been unable to retake the city. Four helicopters have been shot down by popular defense forces. And contradicting earlier news agency reports, two towns south of Slavyansk – Kramatorsk and Konstantinovka – remain in rebel hands.



Other cities in the east have also come under army and fascist militia attacks. Regime forces staged a provocation in the Black Sea port of Mariupol, south of Donetsk, during Victory Day ceremonies on May 9. They entered the city during the ceremonies in an attempt to seize the police headquarters building from local police. At least seven civilians were killed. The Ukraine army and local militias were driven out of the center of the city. (See this exclusive report on the May 9 events in Mariupol published in Axis of Logic, May 13, 2014.)

Victory Day is one of most important days of commemoration in Ukraine and Russia, marking the date of the final capitulation of Nazi Germany to the Soviet Union in 1945, ending World War II in Europe. The Kiev regime banned ceremonies this year in the areas under its control. That decision went unnoticed in international media, or if it was mentioned, Canada’s public broadcasting station was probably typical when it reported that the measure was taken to protect public order from fanatical “pro-Russian separatists” (CBC national radio news on May 8).

Slavyansk is 100 km north of Donetsk – Ukraine’s fifth largest city. Donetsk is the political center of the rebellion in eastern Ukraine. A people’s republic was declared there on April 7 and popular forces have progressively strengthened their administration of the city.



The declaration in Donetsk spurred further actions by local movements – occupations of more public buildings in more towns and cities and in some cases asserting control over policing and other local services. The city and region of Lugansk are exercising a similar “peoples’ power” autonomy.

Many larger cities in Donbass, notably Kharkiv, Ukraine’s second largest city, are presently living an uneasy truce within their borders. On April 30, Guardian journalist Luke Harding described the two most southern and eastern regions, Donetsk and Luhansk in writing, “The reality is that Kiev’s authority has vanished, probably forever.”

A 37-year-old housewife, Irina, told Harding’s colleague Harriet Salem in Slavyansk on May 6, “It is impossible to turn back to Ukraine after the events in Slavyansk. We will not forgive the killing of our people”.

In Mariupol on May 9, pensioner Nina Tuvayeva was watching the fighting and accompanying unruly behavior by some residents when she told The Guardian’s Shaun Walker, “I’m against all of this, and I wanted a united Ukraine, a country that would be like Switzerland or Belgium, but they don’t want that, so now our only hope is Russia. Ukraine is over.”

Kiev’s army in the east is bolstered by auxiliary militias composed of members of rightist and fascist volunteers from the center and west of the country. That is fueling unrest all the more. A leading candidate in the presidential election scheduled to take place in Ukraine on May 25 wants more militias. Yulia Tymoshenko told Ukraine’s ICTV television on May 4, “In the absence of a combat-capable army, in the absence of a combat-capable police service and the Security Service of Ukraine in the form in which we need them today, we need to rally people who are able to fight, we need to create a volunteer army”. Tymoshenko has twice served as Ukraine prime minister.

But without outside intervention, prospects for the army and fascist offensive in the southeast, if not the rest of eastern Ukraine, are not strong. A defense commander in Slavyansk told The Guardian on May 5 that hundreds of men were signing up to join their ranks. “We can’t even accept them all because we don’t have enough weapons, for now,” he said.



A leader of the Donetsk Peoples Republic (DPR), Denis Pushilin, has announced that with the anticipated votes in Donetsk and Luhansk on May 11 in favour of autonomy, “All military troops on our territory after the official announcement of referendum results will be considered illegal and declared occupiers”. [Denis Pushilin became leader of the DPR following the tragic assassination by Ukrainian forces of then-DPR leader Alexander Zakharchenko in August 2018.]

[Olive Yao]

.
Massacre in Odessa

In Odessa, May 2 was a day of massacre at the hands of pro-Kiev fascists. A large crowd of rightists had traveled to the city seeking conflict with pro-autonomy, anti-coup protesters. A football match was to be played that day. After some hours of street clashes, protesters took refuge in the large Trade Union Building. An encampment in front of the building that had been protesting the Kiev regime’s austerity policies for weeks also came under attack.



Several hundred protesters entered the building to shelter from the violent rightist crowd, which numbered more than 1000. Firebombs were then thrown into the building and some rightists entered it to conduct a killing spree. Police and firefighters stood aside, many fearing for their lives.

The left-wing political group Borotba Union has published an eyewitness account on its website of the day’s events, one of many such written and video reports. Extensive video footage and photos of the carnage are posted to the Ukraine Human Rights website.

Andrey Brazhevsky, a member of the left-wing Borotba Union, was killed in the attack. He was one of several activists who escaped the fire by leaping from a window, only to be murdered by fascists outside waiting to pounce. Two female survivors of the attack who were inside the building told their stories to the Kiev Post.

Odessa is the third largest city in Ukraine, founded by Russian empress Catherine the Great more than 200 years ago. It is a multinational city with large populations of Russians, Jews, Greeks, Georgians and Tatars. It is on the Black Sea and is Ukraine’s main ocean port.

Ukraine Prime Minister Arseniy Yatsenyuk made a demonstrative visit to the city on May 4, supposedly to mourn the tragedy of two days earlier. But he used the visit to further the regime’s propaganda war, blaming the massacre on Russia and “terrorists”.

Al Jazeera reported from Odessa on May 4: “People walking around the building that was on fire on Friday are dazed and shocked by what happened. They reject the idea of Russian involvement and place the blame on the government in Kiev”.

The regime is particularly incensed at a popular action in Odessa on May 4 that saw a large crowd break into the main police station to free people who had escaped the massacre on May 2 but were detained by police. Sympathetic police stood by as the liberation of the 67 prisoners occurred. On May 2, police were ill-prepared for the fascist assault or were ordered to do nothing. They only came to the rescue of people in the building after the firebombings.

The Washington Post reports that the regime has fired the top command of the police in Odessa and brought a new, ‘special’ police unit into the city from Kiev. The unit is composed of volunteer “citizen activists”, that is, a far-right cadre. According to the same Post report, the government has changed the command of police forces in other cities and is forming yet more “special” police units.

The regime has also appointed a new governor of Odessa, Igor Palitsya. He is an associate of the wealthy financier Igor Kolomoisky, who was earlier appointed governor of Dnipropetrovsk region in the east. These appointments by Kiev of wealthy and corrupt capitalists as governors have further inflamed the situation throughout the east and south.

Many police officers and units have been sympathetic to the popular movement in the east and have refused to carry out repressive acts. The same problem has bedeviled the Kiev regime with its army – soldiers are refusing to shoot fellow citizens. It’s why the regime is turning to rightists and fascist volunteers to form militias and “special” police units.

The east of Ukraine is heavily industrialized. More and more coal miners and factory workers are entering the struggle on the side of autonomy. Two groups of industrial workers in and around the small city of Yenakievo recently pledged to join the movement in greater numbers, including demanding that their enterprises (owned by a pro-Kiev right winger) be nationalized.

Peter Leonard of Associated Press wrote on May 8, “Support for the [autonomy] referendum is most pronounced among eastern Ukraine’s proudly Russian-speaking working class. Rage against the central government that came to power after months of nationalist-tinged protests is blended with despair over Ukraine’s dire economic straits and corruption.”

NATO backing of Kiev regime

The NATO political/military alliance is just fine with the Kiev regime’s turn to violence, including recruitment of rightists and fascists to its repressive forces. The alliance is backing the regime politically and it is moving troops and military hardware into neighbouring countries in eastern Europe. A planned NATO exercise led by the U.S. army will be held in Ukraine in July. The German daily Bild reports that “dozens” of advisors from the FBI and CIA have flooded into Ukraine.

President Obama has endorsed the violence of the regime, telling a press conference in Washington on May 2 during an official visit by German Chancellor Angela Merkel, “We’re united in our support for Ukraine, including the very important IMF program approved this week to help Ukraine stabilize and reform (sic) its economy ...”

Borotba Union has published a detailed look at the composition of the new government that came into power in Ukraine in late February. The fascists of the Right Sector groupings share direction of three ministries – education, anti-corruption and national security. The far-right Svoboda Party controls the ministries of defense, prosecutor general, agriculture and environment.

Svoboda’s Oleksander Sych is one of three vice prime ministers. The website of Prosecutor General Oleh Makhnitskyi of Svoboda says that “stopping displays of separatism” is a priority of his ministry. The ministry has also been busily releasing rightist prisoners accused of violent acts in Kiev and other cities.

Robert Parry of Consortium News has similarly analyzed the rightist background and allegiances of regime figures.

But visiting Kiev on May 6, British Foreign Secretary William Hague told the BBC, “The idea that some extremists have taken over here is far, far wide of the mark. They [Ukrainians] cannot be bullied out of having their elections [on May 25] by disorder that is deliberately fomented and coordinated from another country – in this case from Russia.”

NATO countries are also stepping up a propaganda war. They have spent billions of dollars on “democracy promotion” intervention in Ukraine in the past several decades. The military alliance describes the political aspirations of eastern Ukraine as “chaos” and falsely accuses Russia of stoking the movement and aiming to weaken Ukraine, if not annex it.

Mainstream media in the NATO countries are playing a key support role, all but ignoring the rise of fascism in Ukraine and presenting the whole situation as a result of “Russian aggression” and fanatical, “pro-Russia separatists”.

A welcome respite from NATO propaganda is provided by U.S. academic Nicolai Petro. In a new article on May 8 titled ‘Six mistakes the West has made (and continues to make) in Ukraine’, he writes, “If the West appears confused by Russian actions in Ukraine and unable to find an adequate response to the crisis, it is because from the outset, it has misread the situation, transforming an essentially domestic dispute into one that threatens the security architecture of Europe”.

The aim of NATO military moves and its propaganda war is to increase pressure on the popular movements to back down. It is also aiming to pressure Russia not to support the rebellion. Russian support is vital. There are looming shortages in the east of funds as well as all sorts of supplies, including fuel and medicines. Kiev has tightened restrictions on passenger and freight transport by air and rail into the region.



Canadian Prime Minister Stephen Harper has been one of the most bellicose NATO voices. He used a visit to Ottawa on May 5-6 of NATO’s supreme commander, U.S. general Philip Breedlove, to sound off once again, saying Russian President Vladimir Putin is mounting a “slow-motion” invasion of Ukraine.

Breedlove was in Ottawa for two days during the annual gathering of the Conference of Defense Associations. At a press conference on May 6, he accused Russia of “agitating the situation in eastern Ukraine”. He says NATO is aiming for a “robust presence” throughout Eastern Europe that will last until at least the end of next year. When asked if leading NATO countries will establish a permanent troop presence in member countries in the east, he said, “I think this is something that we have to consider”. He would not say in which countries he intends foreign troops to be based.

Canada is doing its own “slow motion invasion” of Ukraine. It has sent six fighter aircraft and a large contingent of support personnel to Romania, a warship to the eastern Mediterranean and soldiers to Poland.

A thorny problem with which NATO and its fledgling regime in Kiev is wrestling is Ukraine’s reliance on Russian gas for its energy supply. The New York Times describes one elaborate scheme that the alliance is working, which is to reroute Russian gas bought and delivered to western Europe back to Ukraine via an aging pipeline connecting Ukraine and Slovakia. But the Times describes a glitch in that plan – for reasons unknown, at least to the Times reporter, Slovakia is not keen to facilitate the scheme.

[Olive Yao]

.
Among the many dangers from the conflict in Ukraine to people in neighbouring countries is this one: Ukraine has 15 nuclear reactors dating from the era of the Soviet Union. The largest nuclear reactor complex in Europe is located near Zaporizhzhia on the Dnieper River, some 200 km north of the Ukraine-Crimea border. In northern Ukraine, there are four abandoned nuclear reactors at Chernobyl, destroyed in a 1986 nuclear disaster. They are still leaking radiation and still requiring critical, ongoing maintenance.

Fascist and rightist gangs are making it impossible for left-wing parties and movements to engage in open political activity in the center and west of Ukraine, including campaigning in the May 25 election by candidates of the Communist Party and Socialist Party (full list of election candidates here). The Borotba Union group has been forced to close its public offices in Kiev and many of its members there have relocated to Donbass or Crimea for their personal security. The group recently called for an international day of anti-fascist action in solidarity with Ukraine that was taken up in several countries in western and central Europe.

In a telephone interview from Ukraine, left-wing writer and editor Dmitry Kolesnik said the situation in Kiev is very dangerous for left and working-class activists. On May Day, anarchists tried to hold a traditional rally but had to change locations several times due to threats of violence by fascists. In the end, the rally could only take place on the outskirts of the city. Kolesnik is an editor of the left-wing website Liva (‘The Left’).

Prospects

On May 7, Russia offered several conciliatory gestures towards the NATO countries, including pulling back troops from near the Ukraine border and urging the autonomy movement in eastern Ukraine to postpone plans to hold referendums on May 11 in the regions under their direct control.

The Russian move helped lift some pressure off the rebel movement. NATO exposed itself when it immediately responded in saying “not enough”. But the Russian counsel did not deter the holding of the referendum. Denis Pushilin said the planned referendums would proceed. “Civil war has already begun. The referendum can put a stop to it and start a political process”.

Russian socialist and writer Boris Kagarlitsky has penned a series of piercing articles on events in Ukraine that help to anticipate what lies ahead. In a lengthy essay on May 1, titled ‘The logic of a revolt’, Kagarlitsky examined the background to the political conflict:

“Discontent had long been building up in the south-east, and the final drop that caused the cup to spill over was the dramatic worsening of the economic crisis that followed the violent change of government in Kiev in February 2014. After signing an agreement with the International Monetary Fund, the new authorities decreed steep rises in the cost of gasoline and medicines. A social explosion became inevitable. In the west of the country and in the capital, growing indignation was restrained for a time through the use of nationalist rhetoric and anti-Russian propaganda. But when applied to the inhabitants of the east, this method had the reverse effect. Trying to douse the fire in the west, the authorities poured oil on the flames in the east.”

He concluded:

“The Geneva agreement [between Russia and the U.S./Europe on April 17, intended to ‘de-escalate’ the conflict] will not be implemented. How can anyone force people to carry out such an agreement when these people have just begun to feel their strength? When tanks turn tail and run from them? When they are able to bring army columns to a halt simply with catcalls and obscenities? The people will not surrender their positions just because important gentlemen in Geneva, without asking anyone actually on the spot, have taken it on themselves to decide the fate of others.”

Of the respective roles and interests of Russia and the Kiev regime, Kagarlitsky wrote in mid April, in an essay titled ‘From the Maidan to the revolution?’:

"Official Moscow has let it be understood, in no uncertain terms, that it makes no claim to Ukraine’s rebellious provinces. This is not a diplomatic move and not a concession to the West; more correctly, it is a step dictated, among other causes, by a desire to avoid any escalation of a conflict that has far exceeded the bounds of anything the Kremlin finds convenient or manageable. Unlike Crimea, where everything was controlled and where, after two or three demonstrations, the transfer of power was carried out by local political leaders, in Donetsk and Luhansk, we are witnessing the elemental force of a popular movement, which it is simply impossible to manage from outside . . .

The new Ukrainian authorities, in turn, are faced with an extremely unpleasant dilemma. The disturbances in the south-east can only be crushed with the help of the far-right Right Sector organisation . . .

Here we find the real challenge before a Ukrainian revolution: The future of Kiev and of the country as a whole depends on whether the masses of ordinary citizens, the everyday folk who shortly before were alien to the passions and problems of the Maidan, are able to move into political action. If the masses rise up, neither the Right Sector nor the political adventurers who rode to power on the preceding wave of street protests will stand a chance. This will mark the beginning of a new, democratic politics – not only in Ukraine, but in Russia as well.”

On May 3, Kagarlitsky wrote in ‘The fate of Donetsk is being decided in Kharkov’ that the movement in the east needs to develop a radical social program and keep up its forward political motion to have a hope of victory. He counsels against faith in Russia’s solidarity:

“The insurgents are convinced that all they need to do is to hold out for a certain time, and Russia will then come to their aid; if this does not take the form of direct military intervention, some other mechanism will be found … Unfortunately, every passing day since the beginning of the revolt has shown how illusory these hopes are …

A broadening of the social base of the uprising will depend on its program, on the goals and slogans that it advances. Against the background of an inexorably worsening economic situation, only demands aimed at satisfying the urgent needs of the masses can serve to mobilise the huge numbers of people who now sympathise with the rebel republic, but who are not ready to stand beneath its banner …

In conditions of revolutionary crisis, moderation ceases to be a pragmatic virtue … If the revolt shifts to a more radical course, the authorities in Moscow will be forced to beat their breasts and voice their approval. In the same way, they were obliged in the case of Latin America to come to terms with Hugo Chavez, even though the social measures being implemented in Venezuela caused them no particular delight.”

Kagarlitsky says the popular revolt does not need a full-blown, anti-capitalist revolution in one swoop to make progress:

“It is perfectly possible to put forward an anti-oligarchic social program today, and such a program does not even have to be exclusively left-wing or socialist. It is enough to call for nationalisation of the property of those Ukrainian oligarchs who have openly associated themselves with the Kiev regime, and to demand that these assets be directed toward the solving of social problems, toward investment in health care, education and the development of infrastructure.”

The aforementioned article by Nicolai Petro proposes political measures that would ease political tensions and armed clashes. Conservative writer Anatol Lieven writes similarly in the New York Review of Books on May 6:

“What all this reveals is something that should have been blindingly obvious ever since Ukraine became independent in 1991 and is deeply rooted in Ukrainian history: Ukraine contains different identities and cannot be ruled unilaterally by one of them alone, or pulled in a single geopolitical direction, without risking the breakup of the country itself … Events in the east and in Odessa make clear that a Ukrainian state that defines itself purely in pro-Western and anti-Russian terms is also out of the question, because a great many Ukrainians will not tolerate this …”

Deepening class and social struggle in the east, and throughout Ukraine over time, however, will limit the effectiveness of political agreements that do not simultaneously address the burning social needs of the population. Ukraine’s standard of living is considerably lower than that of Russia and other neighbouring countries.

Dmitry Kolesnik says the military crackdown by the regime will continue, and he voices similar views to Kagarlitsky in saying the rebels cannot afford to rest on partial gains.

“The rebels need to act on a radical and progressive program – nationalization of key industries, expand social programs and democratic participation by citizens, and so on. It will be difficult to hold onto the regions they control. But the successes they achieve will influence people in Russia and Ukraine and win greater support.”

He says video news coverage of events is very important so the world can see what the Ukraine government is doing.

“The Western media says the whole story here is Russian aggression, but the reality is that the Ukraine government is on a path of civil war.”

Yet to weigh in on the events in Ukraine are the working class and progressive movements in Europe, North America and the rest of the world. They have a decisive role to play in acting in solidarity with the social revolution in Ukraine and stopping those who would drown it in blood. It is vital that they act. Revolutionaries in Ukraine and Russia are appealing for solidarity and it is vital that progressives around the world join their appeals for:

| NATO out of Ukraine and eastern Europe!
| No to fascism and extreme nationalism!
| No to the austerity policies of the big capital and finance!
| For international working class solidarity!


Roger Annis is a writer and activist in Vancouver, British Columbia. He publishes the website A Socialist in Canada.
He can be reached at [email protected].

[Olive Yao]

.
Bijlage, 18 mei 2014:

Het volgende is een vertaling van een gedrukte folder van één pagina die op 25 april in Slavyansk in de regio Donetsk is verspreid.

Bekijk hier een facsimile van de originele folder


Volksrepubliek Donetsk: opgericht in 1917, opnieuw opgericht in 2014

Onafhankelijkheid (autonomie) is:

1. Alle belastingen en inkomsten blijven in de Republiek.

2. Twee officiële talen – Russisch en Oekraïens – voor alle officiële kranten, instructies en documenten. Alle films moeten ook in het Russisch worden nagesynchroniseerd. Elke persoon moet de mogelijkheid hebben om de taal voor onderwijs op scholen en universiteiten te kiezen.

3. De mogelijkheid om Russische tv-zenders uit te zenden [momenteel verboden en geblokkeerd in Oekraïne].

4. Een totaal verbod op de verheerlijking van Bandera, Shuhevich en andere extremistische nationalisten als criminelen die verantwoordelijk zijn voor genocide op de burgerbevolking [d.w.z. in de tijden van WO II].

5. Een einde aan politieke vervolging.

6. Het opleggen van sektarische ideologieën verbieden, nationalistische partijen en bewegingen verbieden.

7. De mogelijkheid van controle van mensen over de verdeling van fondsen die zijn gecreëerd door mensen van Donbas [Donets Basin].

8. Het herstel van de handelscommunicatie met Rusland, noodzakelijk voor het herstel van de industrie en vooral de machinebouw.

9. De mogelijkheid om regionale gouverneurs te kiezen [momenteel worden gouverneurs benoemd door Kiev].

Stop met wachten! Laten we handelen! Alleen wij kunnen ons leven verbeteren!

[Olive Yao]

.
# Actualiteit

Latin America refuses to send Ukraine weapons, despite Western pressure

Latijns-Amerika weigert Oekraïne wapens te sturen, ondanks westerse druk

Ben Norton | Multipolarista 29 januari 2023


Brazilië, Argentinië en Colombia hebben ondanks druk van de VS en de EU geweigerd wapens naar Oekraïne te sturen. Latijns-Amerikaanse linkse leiders hebben aangedrongen op vrede met Rusland en opgeroepen tot neutraliteit in de nieuwe koude oorlog van het Westen.

Brazilië, Argentinië en Colombia hebben verzoeken van de VS en de Europese Unie afgewezen om wapens naar Oekraïne te sturen.

De commandant van het Southern Command (Southcom) van het leger van de VS, dat actief is in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied, onthulde op 19 januari [2023] dat Washington landen in de regio onder druk heeft gezet om Oekraïne te bewapenen.

Southcom wil dat Latijns-Amerikaanse landen "[hun] Russische materieel vervangen door materieel van de VS – als die landen het aan Oekraïne willen doneren", zei legergeneraal Laura J. Richardson.

Maar de linkse leiders van Latijns-Amerika hebben geweigerd, in plaats daarvan hebben ze hun neutraliteit behouden en aangedrongen op vrede.

Brazilië’s Lula weigert tankmunitie naar Oekraïne te sturen

Duitsland kondigde op 25 januari aan dat het tanks naar Oekraïne zou sturen, in een aanzienlijke escalatie van de NAVO-proxyoorlog tegen Rusland. Berlijn vroeg Brazilië vervolgens om tankmunitie naar Kiev te verschepen. Maar de nieuw ingehuldigde linkse president Lula da Silva weigerde dit te doen.

(…)

In een interview met het tijdschrift Time in mei 2022 verzette Lula zich tegen de westerse anti-Russische hysterie en wees erop dat de Oekraïense leider Volodymyr Zelensky “net zo verantwoordelijk is als Poetin voor de oorlog. Want in de oorlog is er niet één schuldige”.

“Als ik de verkiezingen win”, twitterde Lula in augustus, “zullen we ons inspannen voor dialoog om weer vrede tot stand te brengen. We zijn niet geïnteresseerd in welke vorm van oorlog dan ook”.

"De enige positie die Brazilië interesseert in termen van de kwestie Oekraïne en Rusland is vrede", voegde hij eraan toe in oktober. “De tijd van oorlog is de tijd van vernietiging. De wereld heeft vrede nodig, het klimaatprobleem aanpakken en een einde maken aan de honger”.

Colombia's Petro verzet zich tegen het sturen van wapens naar Oekraïne

De allereerste linkse president van Colombia, Gustavo Petro, onthulde dat de VS ook zijn land onder druk hebben gezet om wapens aan Oekraïne te geven. Maar hij weigerde dit te doen, in plaats daarvan drong hij aan op vrede.

In commentaren op de top van de Gemeenschap van Latijns-Amerikaanse en Caribische Staten (CELAC) in Buenos Aires op 24 januari merkte Petro op dat Colombia eerder Russische militaire uitrusting had gekocht, "voor eigen doeleinden in het land". Washington wil dat Bogotá die Russische uitrusting naar Oekraïne stuurt, maar Petro benadrukte dat de grondwet van zijn land oproept tot internationale vrede, en dat die militaire technologieën daarom “als schroot in Colombia zullen blijven”.

“We staan aan niemands kant; we staan aan de kant van vrede. Daarom zal er in dat conflict geen wapen [van ons, o.y.] worden gebruikt”, aldus Petro. "Het beste dat de mensheid kan overkomen is vrede tussen Oekraïne en Rusland, en geen verlenging van de oorlog", twitterde de Colombiaanse president.

De Argentijnse Alberto Fernández zegt dat Latijns-Amerika Oekraïne niet zal bewapenen

De Duitse bondskanselier Olaf Scholz bezocht Argentinië op 28 januari [2023]. Daar vroeg hij president Alberto Fernández om militair materieel naar Oekraïne te sturen.

Fernández weigerde, maar verklaarde tijdens een persconferentie resoluut dat "Argentinië en andere Latijns-Amerikaanse landen niet van plan zijn om wapens te leveren aan Oekraïne of enig ander conflictgebied".

(…)

google translate + aanpassingen

[Olive Yao]

.
# Publicatie uit december 2021, 2 maanden voor de escalatie van februari 2022
• Kritiek op het westerse staats- en medianarratief
• Profetisch
• Hier en daar ietwat sociologische benadering


Ukrainians are far from unified on NATO. Let them decide for themselves

Volodymyr Ishchenko | Truthout 28 december 2021


Oekraïners zijn verre van eensgezind over NAVO. Laat hen zelf beslissen

Sommige Oekraïners zien de NAVO als een verdediging tegen Rusland. Anderen vinden dat het lidmaatschap meer van de soevereiniteit van Oekraïne zou verspelen.

Na weken van paniek in de media over een vermeende Russische militaire invasie in Oekraïne, krijgt het conflict mogelijk de kans om via onderhandelingen te worden opgelost. Het publieke debat over de huidige escalatie van het Russisch-westerse conflict over Oekraïne is echter behoorlijk ironisch. Op het eerste gezicht concentreert het zich op garanties dat Oekraïne niet zou toetreden tot de militaire alliantie van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO), die niet alleen ver is van het uitnodigen van Oekraïne om toe te treden, maar waartoe de meeste Oekraïners zelf ook niet toe willen toetreden.

Oekraïne speelt niet alleen een ondergeschikte rol in de uitwisseling van bedreigingen en onderhandelingen over zijn lot. Maar op typisch koloniale wijze homogeniseren commentatoren de Oekraïners en miskennen ze de politieke diversiteit in een land met 40 miljoen inwoners. De Oekraïense president Volodymyr Zelensky tweette onlangs over het principe "Niets over Oekraïne zonder Oekraïne", in tegenstelling tot de neiging van de Russische president Vladimir Poetin om het lidmaatschap van Oekraïne in de NAVO in een kleine kring van grote mogendheden te bepalen. Het probleem is echter niet alleen om te beslissen "zonder Oekraïne", maar ook om te beslissen "voor" heel diverse Oekraïners alsof ze dezelfde mening hadden over de kritieke aangelegenheden in kwestie.

Een populaire interpretatie van de Euromaidan-revolutie draagt bij aan deze strategische vermomming. Het verhaal dat de ronde doet is dat Oekraïners uit verschillende regio's, die pas tijdens de Tweede Wereldoorlog fuseerden tot één moderne staat, zich in 2014 eindelijk echt verenigden in de inclusieve natie van burgers die in de revolutie werd geboren. Oekraïners hebben hun "beschavingskeuze" gemaakt ten gunste van de westerse geopolitieke oriëntatie en verdedigen deze tegen Russische agressie, die probeert Oekraïne terug te brengen in zijn invloedssfeer. De oorlog in Donbas die in 2014 volgde, wordt in de eerste plaats gepresenteerd als een oorlog tussen staten en niet als een directe voortzetting van het gewelddadige burgerconflict dat begon in de laatste dagen van Euromaidan, zelfs vóór enige militaire stappen van Rusland.

In werkelijkheid was Euromaidan een gebrekkige revolutie. Hij vormde geen nationale eenheid, maar de groepen van de elite die ervan profiteerden (samen met ideologische cheerleaders) moeten deze illusie instand houden voor interne en externe legitimiteit, door een combinatie van monddood maken en repressie. Het is daarom in hun belang om de alternatieve standpunten over het verleden, het heden en de toekomst van Oekraïne te presenteren als "niet-Oekraïens" of zelfs "anti-Oekraïens", ook al worden deze standpunten door veel (zo niet de meeste) Oekraïense burgers gedeeld. Als gevolg hiervan ontberen deze Oekraïners steeds meer een stem in de binnenlandse en internationale publieke sfeer.

Oekraïne is niet zomaar een object van het toneelstuk van de grote mogendheden geworden. Op een bijzonder vernederende manier wordt Oekraïne uitgebuit om imperialistische belangen te dekken en ze verkeerd voor te stellen als een nobel streven. De met pathos beladen verwijzingen naar de soevereiniteit van Oekraïne lopen parallel met de realiteit van de staat, die sinds de ineenstorting van de Sovjet-Unie politiek, economisch en militair meer afhankelijk is van buitenlandse mogendheden dan ooit tevoren. Het erkennen van de diversiteit van Oekraïne en het verschuiven van de discussie naar de belangen van de Oekraïners is bijzonder noodzakelijk, niet alleen voor een onmiddellijke de-escalatie van het conflict, maar ook voor een duurzame oplossing voor Oekraïne en de vrede in Europa.

Willen Oekraïners lid worden van de NAVO?

Rusland eist ijzersterke garanties dat Oekraïne (en andere ex-USSR-staten) niet zullen toetreden tot de NAVO, en dat de NAVO het grondgebied van deze staten niet zal gebruiken voor militaire expansie. Het typische antwoord van westerse functionarissen en waarnemers tot nu toe is dat het aan de NAVO en Oekraïne is om te beslissen, niet aan Rusland. Veel westerse commentatoren zijn geobsedeerd door het lezen van Poetins gedachten: hoe zou hij reageren als hij niet tevreden was met een antwoord op zijn ultimatums? Ze worden weerspiegeld door de virale symmetrische speculaties aan de andere kant of Biden bereid zou zijn om een akkoord met Rusland te sluiten. Niet zo veel mensen zijn geïnteresseerd in wat Oekraïners hiervan vinden. Willen Oekraïners wel lid worden van de NAVO?

Oekraïnes neutrale status, die het land uitsluit van deelname aan militaire blokken, werd in de fundamentele documenten van de moderne Oekraïense staat geschreven: de Soevereiniteitsverklaring (aangenomen op 16 juli 1990) en de grondwet van Oekraïne (28 juni 1996). In december 2007, aan de vooravond van de beruchte topontmoeting in Boekarest die besliste dat Oekraïne en Georgië "lid zullen worden van de NAVO", steunde minder dan 20 procent van de Oekraïense burgers toetreding tot de NAVO. De meerderheid van de Oekraïners was verdeeld tussen steun voor een militair bondgenootschap met Rusland of het behouden van de niet-blok neutrale status.

Het NAVO-lidmaatschap bleef tot de tumultueuze gebeurtenissen van 2014 een zaak van slechts een kleine minderheid in de Oekraïense samenleving. Als gevolg van de annexatie van Krim door Rusland en het uitbreken van de oorlog in Donbas steeg de steun voor het NAVO-lidmaatschap tot ongeveer 40 procent. Het werd echter nog steeds niet omarmd door een meerderheid van de Oekraïners.

Twee dingen droegen bij aan deze verschuiving in de publieke opinie. Sommige voorheen skeptische Oekraïners begonnen het NAVO-lidmaatschap te zien als een bescherming tegen verdere vijandige acties van Rusland. Maar een niet minder belangrijke reden voor de sprong van de steun was dat de enquêtes niet langer de meest pro-Russische Oekraïense burgers omvatten uit de gebieden die niet onder Oekraïense regeringscontrole staan: Krim en Donbas. Miljoenen Oekraïense burgers zijn effectief uitgesloten van de Oekraïense publieke sfeer.

In de rest van Oekraïne is de steun voor een militair bondgenootschap met Rusland sinds 2014 sterk afgenomen. De meeste voormalige Rusland-aanhangers veranderden echter niet in aanhangers van de NAVO, maar stapten over op steun voor een neutrale status, een “de pest aan jullie beide huizen”-positie. Als je nadenkt over de zeven jaar van militair conflict, dat voornamelijk (verkeerd) wordt voorgesteld als de oorlog met Rusland, dan is de onwil om de NAVO te omarmen door een zeer groot deel van de Oekraïners verbazingwekkend.

Voor de verkiezingen van 2019 drong de vorige Oekraïense president, Petro Poroshenko, aan op wijzigingen in de grondwet van Oekraïne om het op weg te helpen naar toetreding tot de Europese Unie (EU) en de NAVO. Het hielp niet om zijn vernietigende nederlaag tegen Zelensky te voorkomen.

Steun voor NAVO in Oekraïne verschilt per regio. Alleen in de westelijke regio's bestaat een stabiele, solide pro-NAVO-meerderheid. Er is misschien een pro-NAVO pluraliteit in Centraal-Oekraïne. Maar in de oostelijke en zuidelijke regio's is neutraliteit populairder dan het NAVO-lidmaatschap, ondanks het feit dat dit deel van Oekraïne hoogstwaarschijnlijk bezet zou zijn in het geval van een echte Russische invasie.

Een correlatie tussen steun voor NAVO en verschillende visies op de Oekraïense nationale identiteit maakt dat de kwestie in het bijzonder verdeeldheid zaait. Veel Oekraïners zien NAVO als een verdediging tegen Rusland. Veel andere Oekraïners zijn van mening dat het NAVO-lidmaatschap meer van de soevereiniteit van Oekraïne aan het Westen zou verspelen, wat volgens hen al sinds 2014 gebeurt, en dat het tegelijkertijd de spanningen met Rusland zou doen toenemen, de interne spanningen tussen de Oekraïners zou doen escaleren en het land zou meesleuren in een van de 'voor altijd'-oorlogen van de VS, waarvan er onlangs een is geëindigd in een vernederende nederlaag.

Er zijn aanwijzingen dat de Russische militaire opbouw in het voorjaar van 2021 de steun voor NAVO zou kunnen vergroten. Het is vrij waarschijnlijk dat NAVO-aanhangers een eventueel referendum zouden winnen. Dergelijke projecties voor het referendum zijn echter minder geldig om de voorkeuren voor de veiligheidsstrategie van Oekraïne onder de bevolking in het algemeen van Oekraïne te beoordelen, omdat ze de keuze tot "ja" of "nee" beperken, en geen betrekking hebben op miljoenen Oekraïense burgers in Donbas en Krim die dat niet zouden kunnen stemmen in het referendum, maar er wel een uitgesproken mening over hebben. Bovendien blijft het onzeker hoe de publieke opinie van Oekraïne zou reageren op zeer duidelijke berichten dat de VS het sturen van troepen om tegen Rusland te vechten uitsluit voor het geval het Oekraïne aanvalt en op mogelijke compromissen tijdens de onderhandelingen met Rusland.

Hoewel we kritiek hebben op Poetins eisen om te beslissen over het lidmaatschap van Oekraïne tussen de grote mogendheden, is het belangrijk om niet in een soortgelijke misvatting te vervallen en de Oekraïners dubieus de wens om lid te worden van NAVO op te leggen. Oekraïners zijn verre van verenigd in de ondersteuning van het NAVO-lidmaatschap. Het is een omstreden kwestie die alleen goed kan worden opgelost in een politiek proces waarin een groot deel van de andersdenkende Oekraïners niet standaard wordt weggegooid en gestigmatiseerd als "verraders" of "handlangers" van Russische propaganda omdat ze om goede redenen sceptisch staan tegenover NAVO.