Oekraïne, geopolitiek en het moorddadige Westen - Pagina 17
  • + Plaats Nieuw Onderwerp
    Pagina 17/24 EersteEerste ... 7161718 ... LaatsteLaatste
    Resultaten 161 tot 170 van de 232

    Onderwerp: Oekraïne, geopolitiek en het moorddadige Westen

    1. #161
      antigodin Olive Yao's Avatar
      Ingeschreven
      Dec 2003
      Berichten
      18.575
      Post Thanks / Like
      Reputatie Macht
      745206

      Standaard Oekraïne, geopolitiek en het moorddadige Westen

      .
      Uitweg en weg vooruit

      Het oppositiesegment mag dan een grote minderheid of soms zelfs de meerderheid van de Oekraïense burgers vertegenwoordigen, het is slecht gemobiliseerd en georganiseerd in vergelijking met de nationalistische en neoliberale delen van het maatschappelijk middenveld. Deze laatsten hebben hun druk op de verzwakte Oekraïense staat voor hun impopulaire agenda's alleen maar vergroot. De radicaliserende nationalistische politiek tijdens het bewind van Porosjenko werd in 2021 gevolgd door de sancties en bedreigingen van Zelensky tegen een leider van de populaire oppositiepartij, machtige oligarchen en de meeste grote oppositiemedia. Ondanks kritiek op de mensenrechten lokte dit geen noemenswaardige publieke reactie uit het Westen uit, in tegenstelling tot de repressie van de oppositie in Rusland en Wit-Rusland. Veel waarnemers accepteerden een gemakzuchtige verklaring in verband met veiligheid, dat repressie van zogenaamd "pro-Russische" krachten onvermijdelijk of zelfs legitiem is in het land onder buitenlandse dreiging. Verdere beperkingen van de politieke en publieke vertegenwoordiging van een groot deel van de Oekraïense samenleving maken Oekraïne echter niet sterker – alleen zwakker en zelfs nog meer verdeeld.

      De vredesakkoorden van Minsk, die vereisen dat de afgescheiden gebieden in Donbas een speciale status krijgen, zouden een belangrijk onderdeel kunnen zijn van de mogelijke oplossing voor Oekraïne. Ze werden ondertekend na een reeks nederlagen van het Oekraïense leger in 2014-2015; sindsdien is er echter weinig geïmplementeerd. Opmerkelijk is dat zelfs sommige aanhangers het voorstellen als een "onsmakelijk compromis" met "de voorwaarden van Rusland, opgelegd met behulp van gewapende agressie".

      Het is echter belangrijk om te begrijpen dat de akkoorden van Minsk niet iets zijn dat Poetin wil, maar als een mogelijke weg naar een meer democratisch en pluralistisch Oekraïne dat zijn eigen politieke diversiteit erkent en accepteert. Tegelijkertijd zijn de akkoorden zowel het doel als het middel in dit proces. De akkoorden van Minsk veronderstellen dat de mensen in Donbas terugkeren als een legitiem deel van de Oekraïense natie. Meestal hebben ze heel andere meningen over de geschiedenis en recente gebeurtenissen, taalbeleid en internationale allianties dan de nationalistische politieke en civiele vereniging die namens de Oekraïense samenleving spreekt, maar haar diversiteit slecht vertegenwoordigt. Dit vereist een radicale verandering van het dominante post-Euromaidan-discours in de publieke sfeer van Oekraïne en het streven naar een meer inclusieve definitie van de nationale identiteit.

      Aan de andere kant, door de miljoenen Oekraïense burgers in Donbas terug te leiden naar Oekraïne, herstellen de akkoorden van Minsk een deel van het verloren evenwicht (nu institutioneel beschermd) in de Oekraïense politiek dat afweek van de houding en verwachtingen van de algemene bevolking. De akkoorden van Minsk vereiseneen inhoudelijke dialoog over de toekomst van Oekraïne en maken deze tegelijkertijd mogelijk.

      Natuurlijk zijn er risico's. Er is een sterke vraag naar vrede in de Oekraïense samenleving, maar specifieke clausules over de speciale status van Donbas (zoals amnestie voor strijders of het institutionaliseren van separatistische gewapende eenheden als "volksmilitie") zijn niet populair. Maar het gebrek aan steun van de meerderheid is nooit de belangrijkste reden geweest voor de Oekraïense regering om de uitvoering van de akkoorden van Minsk te omzeilen, zoals deze nooit een obstakel is geweest voor de campagne voor het NAVO-lidmaatschap en voor nog minder populair nationalistisch en neoliberaal politiek beleid. Belangrijk is dat, hoewel de Minsk-akkoorden het resultaat waren van de militaire nederlagen, de meeste Oekraïners ze direct na hun ondertekening in 2015 steunden. Als veel Oekraïners nu teleurgesteld zijn, is dat in de eerste plaats vanwege de geringe vooruitgang en ondoelmatigheid bij het brengen van vrede in Oekraïne, niet omdat de akkoorden fundamenteel onaanvaardbaar zijn.

      Belangrijker was de expliciete dreiging met geweld die werd geuit door de nationalistische burgervereniging die de zogenaamde "anti-capitulatie"-protesten leidde. Ze waren vrij klein en slechts 26 procent van de Oekraïners sprak zijn steun uit voor de protesten, terwijl 41 procent duidelijk tegen was. Desalniettemin stopten ze verdere vooruitgang bij de uitvoering van de akkoorden van Minsk na de aanvankelijke successen die volgden op de verpletterende overwinning van Zelensky bij de verkiezingen van 2019.

      Op het spel staat echter niet de 'capitulatie' van Oekraïne, maar om een zeer specifiek natievormingsproject voor Oekraïne, waarbij Rusland de rol speelt van de belangrijkste 'Ander', waartegen de aanhangers van het project hun nationale identiteit uitdrukken. Het probleem met dit project is dat de poging tot assimilatie van de interne culturele en politieke diversiteit van Oekraïne (om het problematische pad te herhalen van hoe de moderne westerse naties sinds de 19e eeuw werden geconstrueerd) onverenigbaar is met hoe veel mensen tegenwoordig democratie zien. Het is ongetwijfeld net zo onverenigbaar als de herhaling van de politiek van de grote mogendheden uit de 'gouden eeuw' van het imperialisme.

      Maar dit natievormingsproject is onder de huidige omstandigheden ook nauwelijks haalbaar omdat het niet zal worden ondersteund door de parallelle moderniseringsprocessen. Men kan het proces van "boeren in Fransen veranderen" tegenwoordig niet herhalen, omdat de Communistische Partij deze taak voor Oekraïne decennia geleden al heeft voltooid. Het is geen verrassing dat het fundamenteel anticommunistische project van het Oekraïense maatschappelijk middenveld er telkens niet in geslaagd is de natie te verenigen, ondanks drie revoluties in het leven van één generatie en de vermeende mobiliserende dreiging uit het buitenland. Tot nu toe hebben de pogingen om dit project voor natievorming vooruit te helpen de diepe post-Sovjetcrisis van de politieke vertegenwoordiging niet opgelost, maar eerder versterkt.

      Een ander, pluralistisch Oekraïne dat zich op een meer synthetische en dialogische manier ontwikkelt als een soevereine brug tussen Europa en Rusland is zeker mogelijk. Om daar te komen, is het essentieel de politieke diversiteit van Oekraïne te erkennen en de voorwaarden te scheppen voor een institutioneel beschermde nationale dialoog tussen Oekraïners met tegengestelde standpunten. Of het echt nodig is voor iemand behalve Oekraïners is een andere vraag.


      Volodymyr Ishchenko is a research associate at the Institute of East European Studies, Freie Universität Berlin. His research focused on protests and social movements, revolutions, radical right and left politics, nationalism and civil society. He authored a number of peer-reviewed articles and interviews on contemporary Ukrainian politics, the Euromaidan uprising, and the ensuing war in 2013-14 – published in Post-Soviet Affairs, Globalizations and New Left Review, among other journals. (...)

    2. #162
      antigodin Olive Yao's Avatar
      Ingeschreven
      Dec 2003
      Berichten
      18.575
      Post Thanks / Like
      Reputatie Macht
      745206

      Standaard Oekraïne, geopolitiek en het moorddadige Westen

      .
      Illustraties





      grafiek afkomstig uit John Mearsheimer, Why is Ukraine the West’s fault?

      Enquête over toetreding tot NAVO (mei 2015) – gehouden door International Republican Institute, een organisatie van NED.
      Let op: Donestk is niet meegenomen in de enquête. Zoals Ishchenko schrijft,

      “Als gevolg van de annexatie van Krim door Rusland en het uitbreken van de oorlog in Donbas steeg de steun voor het NAVO-lidmaatschap tot ongeveer 40 procent. Het werd echter nog steeds niet omarmd door een meerderheid van de Oekraïners. (…) Maar een niet minder belangrijke reden voor de sprong van de steun was dat de enquêtes niet langer de meest pro-Russische Oekraïense burgers omvatten uit de gebieden die niet onder Oekraïense regeringscontrole staan: Krim en Donbas.”

      Odessa is wel meegenomen. Daar is 20% van de bevolking voor toetreding tot NAVO.
      Ook in Kharkov en Kherson is dat een minderheid. Enz.



      "Belangrijker was de expliciete dreiging met geweld die werd geuit door de nationalistische burgervereniging die de zogenaamde "anti-capitulatie"-protesten leidde. Ze waren vrij klein en slechts 26 procent van de Oekraïners sprak zijn steun uit voor de protesten, terwijl 41 procent duidelijk tegen was. Desalniettemin stopten ze verdere vooruitgang bij de uitvoering van de akkoorden van Minsk na de aanvankelijke successen die volgden op de verpletterende overwinning van Zelensky bij de verkiezingen van 2019."

      Waarop doelt Ishchenko met deze dreiging met geweld? Hierop:




      D. Yarosh, nazi:

      “Als Zelensky Oekraïne verraad, zal hij niet zijn positie verliezen, maar zijn leven”. “Hij zal hangen aan een boom in Kreshchatyk”. (27 mei 2019)

      Hij kon deze dreigementen blijkbaar uiten, in een krant, is er een zaak van gekomen?

      Dit is beschreven in
      – M. Blumenthal, A. Rubinstein – How Ukraine’s Jewish president Zelensky made peace with neo-Nazi paramilitaries on front lines of war with Russia
      – Moon of Alabama – Zelensky And the Fascists: "He will hang on some tree on Khreshchatyk"
      gegevens in The Ukraine reader

    3. #163
      antigodin Olive Yao's Avatar
      Ingeschreven
      Dec 2003
      Berichten
      18.575
      Post Thanks / Like
      Reputatie Macht
      745206

      Standaard Oekraïne, geopolitiek en het moorddadige Westen

      .
      # Voorgeschiedenis
      • Door oekraïnse auteur
      • Sluit aan bij het vorige artikel (ook van oekraïnse auteur)
      • Politieke, economische en geopolitieke aspecten
      • Invloed van rechtse extremisten
      • Invloed van VS regime
      • Zelensky geconfronteerd met krachten veel groter dan hijzelf


      Ukrainian leftist criticizes Western war drive with Russia: US is using Ukraine as ‘cannon fodder’

      Yuliy Dubovyk | Multipolarista 14 maart 2022


      Een in Oekraïne opgegroeide linkse vredesactivist legt uit hoe de regering van de VS de crisis veroorzaakte, twee staatsgrepen in tien jaar steunde, een verwoestende burgeroorlog aanwakkerde en zijn natie uitbuitte als een gevolmachtigde [proxy] tegen Rusland.

      Ik ben een Oekraïns-Amerikaan. Ik groeide op en bracht meer dan de helft van mijn leven door in Oekraïne, hoewel ik nu in de Verenigde Staten woon. Ik wilde mijn gedachten over de aanhoudende crisis met Rusland toelichten, omdat de reguliere bedrijfsmediakanalen nooit dezelfde perspectieven delen als de mijne.

      Het is beslist een stressvolle tijd, om voor de hand liggende redenen. Gelukkig leven mijn familie en vrienden op het platteland nog en maken ze het naar omstandigheden goed genoeg. Helaas is dit in het afgelopen decennium niet de eerste keer dat ik dat bij mijn dierbaren moet nagaan, en om in wezen dezelfde redenen. Dit is waar ik het over wilde hebben.

      Zie je, de regering van de VS bemoeit zich al tientallen jaren met Oekraïne. En het Oekraïnse volk heeft hierdoor geleden.

      De overweldigende steun die westerse regeringen en mediakanalen voor Oekraïne hebben uitgestort sinds Rusland op 24 februari binnenviel, is niet echt ingegeven door bezorgdheid om het Oekraïnse volk. Ze gebruiken ons om hun politieke en economische belangen te behartigen.

      We weten dit omdat Washington in tien jaar tijd twee keer onze regering omver wierp, een neoliberaal economisch beleid oplegde dat ons land tot het armste van Europa maakte, en een verwoestende burgeroorlog aanwakkerde die in de afgelopen acht jaar aan 14.000 Oekraïners het leven kostte en velen meer verwondde en ontheemd maakte.

      De volgende feiten worden niet genoemd door de media, omdat ze in tegenspraak zijn met de doelstellingen van de buitenlandse politiek van de regering van de VS. Dus tenzij u actief betrokken bent bij de anti-oorlogsbeweging, is de onderstaande informatie waarschijnlijk nieuw voor u. Daarom wilde ik dit artikel schrijven.


      De regering van de VS steunde twee staatsgrepen in Oekraïne in een decennium en wakkerde een burgeroorlog aan die 14.000 Oekraïners het leven kostte

      De eerste door de VS gesteunde zachte staatsgreep in Oekraïne vond plaats in 2004, toen de door het westen gesteunde presidentskandidaat Viktor Joesjtsjenko de verkiezingen verloor.

      De winnaar van de verkiezingen van november 2004, Viktor Janoekovitsj, werd afgeschilderd als pro-Russisch, dus westerse regeringen weigerden zijn overwinning te erkennen en verklaarden verkiezingsfraude.

      Door het Westen gesteunde krachten in Oekraïne mobiliseerden zich vervolgens en voerden een kleurrevolutie uit volgens het boekje, de 'Oranje Revolutie' genaamd. Ze dwongen in december nog een tweede ronde af, waarin hun kandidaat Joesjtsjenko tot president werd uitgeroepen.

      In een onthutsend eerlijk rapport uit 2004 met de titel ‘US campaign behind the turmoil in Kiev’, gaf de gevestigde Britse krant The Guardian toe dat de 'Oranje Revolutie' ‘een Amerikaanse creatie was, een verfijnde en briljant uitgedachte oefening in westerse verkoopbevordering van merken en massamarketing’ met minstens $ 14 miljoen financiële ondersteuning.

      “Gefinancierd en georganiseerd door de VS regering, met inzet van VS adviesbureaus, opiniepeilers, diplomaten, de twee grote politiek partijen en non-gouvernementele organisaties, probeerde de campagne in vier landen in vier jaar tijd” om regeringen omver te werpen, pochte The Guardian, Servië, Georgië, Wit-Rusland en Oekraïne.

      Net als in de Verenigde Staten worden Oekraïense presidenten benoemd en regeren zij in het belang van rijke oligarchen, dus geen enkele Oekraïense president beëindigt zijn ambtstermijn met een bijzonder hoge beoordeling. De door de VS gesteunde Joesjtsjenko vestigde echter een nieuw record voor de laagste steun in de geschiedenis.

      Bij de volgende presidentsverkiezingen, in 2010, kreeg Joesjtsjenko slechts 5% van de stemmen, wat je een idee zou moeten geven van hoe populair hij eigenlijk was.

      Tijdens zijn eerste termijn voerde Joesjtsjenko een bezuinigingsprogramma door, verlaagde hij de sociale uitgaven, redde hij grote banken, dereguleerde hij de landbouw, pleitte hij voor NAVO-lidmaatschap en onderdrukte hij de rechten van taalminderheden zoals Russischtaligen.

      De tweede door de VS gesteunde staatsgreep in Oekraïne vond eind 2013 plaats en consolideerde de macht in 2014, slechts tien jaar na de eerste.

      Viktor Janoekovitsj, die door westerse media vaak pro-Russisch werd genoemd, maar in werkelijkheid gewoon neutraal was, won de presidentsverkiezingen van 2010.

      Maar in 2013 weigerde Janoekovitsj een associatieovereenkomst met de Europese Unie te ondertekenen die een stap zou zijn geweest in de richting van integratie van Oekraïne met de EU. Om deel uit te maken van dit programma had Brussel geëist dat Kiev neoliberale structurele aanpassingen zou opleggen, overheidsactiva zou verkopen en het door Washington geleide Internationaal Monetair Fonds (IMF) nog meer controle zou geven over de Oekraïense staatsuitgaven.

      Janoekovitsj verwierp dit voor een gunstiger aanbod van Rusland. Dus opnieuw brachten door het Westen gesteunde organisaties hun aanhangers naar het Maidanplein in Kiev om de regering omver te werpen.

      Zoals het geval was tijdens de "Oranje Revolutie" in 2004, stuurden de Verenigde Staten eind 2013 en begin 2014 politici om de leiders van de demonstraties en later de leiders van de staatsgreep te ontmoeten. VS senatoren John McCain, Chris Murphy en anderen spraken voor grote menigten in Maidan.


      bron Insider

      Op een gegeven moment werd de controle over het toneel en de leiding van de protesten overgenomen door extreemrechtse krachten. Leiders van organisaties als Svoboda (een neonazistische partij) en Rechtse Sector (een coalitie van fascistische organisaties) spraken de demonstranten toe, soms zij aan zij met hun Amerikaanse achterban zoals McCain. Later fungeerden hun organisaties als punt van de aanval tegen de Oekraïense politie tijdens de gewelddadige staatsgreep van februari 2014, en waren zij de eersten die overheidsgebouwen bestormden.

      Met het succes van de door de VS gesteunde krachten en fascisten vluchtte president Janoekovitsj het land uit naar Rusland.

      Regeringsfunctionarissen van de VS ontmoetten leiders van de staatsgreep en benoemden een rechtse neoliberaal, Arseniy Yatsenyuk, om het nieuwe regime te leiden, omdat ze erkenden dat ze de fascisten niet konden benoemen en daarbij hun legitimiteit handhaven.

      Uit een gelekte opname van een telefoongesprek tussen Victoria Nuland, de assistent-staatssecretaris voor Europese en Euraziatische zaken, en de VS ambassadeur in Kiev, Geoffrey Pyatt, bleek dat Washington koos wie de leiders van het nieuwe staatsgreepregime zouden zijn. Nuland noemde Yatsenyuk liefkozend 'Yats' en zei: 'Yats is the guy'.


    4. #164
      antigodin Olive Yao's Avatar
      Ingeschreven
      Dec 2003
      Berichten
      18.575
      Post Thanks / Like
      Reputatie Macht
      745206

      Standaard Oekraïne, geopolitiek en het moorddadige Westen

      .
      De eerste acties van de regering na de staatsgreep van na 2014 waren het verbieden van linkse partijen in het land en het nog verder terugdringen van de rechten van taalminderheden. Vervolgens vielen Oekraïense fascisten demonstraties tegen de staatsgreep aan in de straten van het hele land.

      Terwijl de protesten tegen de staatsgreep gewelddadig werden neergeslagen door extreemrechts, kwamen twee gebieden in het oosten van het land, Donetsk en Luhansk, in opstand en verklaarden ze zich onafhankelijk van Oekraïne.

      De bevolking van Krim stemde er ook voor om Oekraïne te verlaten en zich bij Rusland aan te sluiten. Krim heeft een Russische militaire basis en onder hun bescherming konden ze veilig stemmen.

      De mensen in Donetsk en Luhansk hadden minder geluk. De regering van de staatsgreep stuurde het leger om hun opstanden de kop in te drukken.

      Aanvankelijk weigerden veel Oekraïense soldaten te schieten op hun eigen landgenoten, in deze burgeroorlog die hun door de VS gesteunde regering begon.

      Toen ze de aarzeling van het Oekraïense leger zagen, vormden extreemrechtse groepen (en de oligarchen die hen steunden) zogenaamde "territoriale verdedigingsbataljons", met namen als Azov, Aidar, Dnipro, Tornado, enz.

      Net als in Latijns-Amerika, waar door de VS gesteunde doodseskaders linkse politici, socialisten en vakbondsorganisatoren vermoorden, werden deze Oekraïnse fascistische bataljons ingezet om het offensief tegen de milities van Donetsk en Loehansk te leiden, Russisch sprekende Oekraïners dodend.

      In mei 2014 vielen neonazi's en andere extreemrechtse krachten een anti-staatsgreepdemonstratie aan in de grote stad Odessa. 48 mensen werden levend verbrand in een vakbondsgebouw. Dit bloedbad voegde meer brandstof toe aan de burgeroorlog. De Oekraïense regering beloofde te onderzoeken wat er was gebeurd, maar deed dat nooit echt.

      Na de staatsgreep van 2014 hield Oekraïne verkiezingen zonder serieuze oppositiekandidaten, en de door het westen gesteunde miljardair Petro Poroshenko won. Poroshenko werd gezien als de meest "gematigde" van de rechtse staatsgreepcoalitie. Maar dat betekende niet veel, aangezien veel oppositiepartijen werden verboden of aangevallen door extreemrechts wanneer ze probeerden zich te organiseren.

      Bovendien hadden de gebieden die meer steun zouden hebben voor de stemmen die vrede met Rusland wilden, zoals Krim en Donbas, zich afgescheiden van Oekraïne.

      De nieuwe president had de onmogelijke taak om te proberen voldoende patriottisch over te komen voor extreemrechts en tegelijkertijd voldoende ‘respectabel’ te zijn voor het Westen om hem publiekelijk te blijven steunen.

      Om extreemrechts te sussen, reikte Poroshenko onderscheidingen uit aan veteranen uit de Tweede Wereldoorlog “aan beide kanten”, inclusief degenen die vochten in aan nazi-Duitsland gelieerde milities zoals de fascistische Organisatie van Oekraïnse Nationalisten en het Oekraïnse Opstandelingen Leger. De Oekraïense regering eerde officieel de leiders van deze organisaties, Stepan Bandera en Roman Shukevych, die tijdens de Tweede Wereldoorlog massamoorden op vele duizenden Polen, Joden, Russen en andere minderheden organiseerden en vrijwillig deelnamen aan de Holocaust. De feestdag van de Verdedigers van Oekraïne, of Dag van de Oekraïense strijdkrachten, werd gewijzigd in 14 oktober, om overeen te komen met de oprichtingsdatum van het door de nazi's gesteunde Oekraïense Opstandelingen Leger. Daarom zie je soms rood-zwarte insignes op Oekraïense soldaten. Dit symbool toont steun aan de fascistische Oekraïnse strijdkrachten tijdens de Tweede Wereldoorlog.



      C. Freeland, buza Canada, met OUN/UPA vlag bij demo in 2022 (kort hierna verwijderde ze de tweet) – o.y.


      (Ook moet ik hier een apart maar belangrijk punt maken: Oekraïne maakte voorheen deel uit van de Sovjet-Unie en de meerderheid van de Oekraïense bevolking steunde tijdens de Tweede Wereldoorlog het Rode Leger en verzette zich actief tegen de nazi-bezetting van hun land. De Oekraïense fascistische collaboranten en partijen hadden niet zo'n brede steun als het antifascistische verzet, en waren vooral actief tijdens de nazi-bezetting.)

      Een groot deel van de burgeroorlog die in Oekraïne uitbrak na de staatsgreep van 2014 werd gevoerd onder Porosjenko.

      Volgens officiële statistieken van de Oekraïnse regering werden tussen 2014 en 2019 in vijf jaar burgeroorlog in Donbas, de geografische regio die de republieken Loehansk en Donetsk omvat, meer dan 13.000 mensen gedood en raakten er minstens 28.000 gewond. Dit was jaren voordat Rusland binnenviel.

      Het Oekraïnse leger en zijn extreemrechtse paramilitaire bondgenoten waren verantwoordelijk voor de overgrote meerderheid van de burgerslachtoffers, waarbij de Verenigde Naties in januari 2022 meldden dat tussen 2018 en 2021 81,4% van alle burgerslachtoffers als gevolg van actieve vijandelijkheden in Donetsk en Loehansk viel.

      Dit zijn Russisch sprekende Oekraïners die door hun eigen regering gedood werden. Het zijn geen geheime Russische troepen.

      Onderzoekers van de door de Amerikaanse overheid gesponsorde RAND Corporation erkenden in een rapport uit januari 2022 in het tijdschrift Foreign Policy dat, "zelfs volgens de eigen schattingen van Kiev, de overgrote meerderheid van de rebellen bestaat uit lokale bewoners – niet uit soldaten van het reguliere Russische leger".

      Ondertussen ontvluchtten miljoenen Oekraïners het land vanwege het conflict, vooral uit de oostelijke regio's waar de meeste gevechten plaatsvonden.

      De Verenigde Staten steunden Poroshenko en de Oekraïnse regering krachtig bij het voeren van deze meedogenloze oorlog die duizenden doodde, tienduizenden verwondde en miljoenen ontheemde.

      Daarom zeg ik dat de regering van de VS niet echt om Oekraïne geeft.

      In 2019 heeft het Oekraïense volk duidelijk laten zien dat het tegen deze oorlog is door met een overweldigende meerderheid tegen Poroshenko te stemmen bij de stembus. De huidige Oekraïense president Volodymyr Zelensky kreeg 73% van de stemmen, vergeleken met slechts 24% voor Porosjenko.

      Zelensky voerde campange met een programma van vrede. Hij sprak zelfs de Russisch sprekende oostelijke delen van het land toe in het Russisch. Maar heel snel nadat hij in functie was getreden, veranderde Zelensky van toon. Net als de zogenaamd "gematigde" Poroshenko, kreeg Zelensky te horen dat hij het risico liep de westerse steun en de loyaliteit van extreemrechts te verliezen, die kon dreigen hem te doden.

      Dus Zelensky draaide 180 graden ten opzichte van zijn retoriek van vrede, en hij bleef de burgeroorlog steunen.


      Neonazi's hebben een grote invloed op de Oekraïnse staatsveiligheidsdiensten

      Hier is het belangrijk om een ander belangrijk punt aan de orde te stellen: de Oekraïnse regering wordt niet rechtstreeks geleid door fascisten, maar in Oekraïne hebben fascistische krachten wel een aanzienlijke invloed in de staat.

      Na de door de VS gesteunde staatsgreep van 2014 werden neonazi's geabsorbeerd door het leger, de politie en het veiligheidsapparaat van Oekraïne.

      Dus hoewel de parlementaire vertegenwoordiging van fascistische partijen niet groot is (ze krijgen vaak maar een paar procentpunten van de stemmen bij verkiezingen), worden deze extremisten nog steeds gesteund door belastinggeld via niet-gekozen staatsinstellingen.

      Bovendien hebben deze neonazi's de macht op straat om politieke tegenstanders te terroriseren. Ze kunnen in een oogwenk snel tientallen of honderden mensen mobiliseren om tegenstanders aan te vallen.

      Bovendien zijn deze fascisten zeer gemotiveerde strijders die de loyaliteit van het Oekraïnse leger verzekeren. Ze vertegenwoordigen een machtige factie van het Oekraïnse politieke spectrum en een van de krachten in de Oekraïnse samenleving die aandringt op een escalerende oorlog met de separatistische regio's en Rusland.


      Ik zie soms dat mensen dit feit proberen te verwerpen door te zeggen: "Hoe kan Oekraïne al deze nazi's hebben als hun president joods is?" Hier is het antwoord: de nazi's zijn niet aangesteld door Zelensky.

      Deze fascisten hebben een grote invloed in het ongekozen staatsveiligheidsapparaat. Ze zijn systematisch het leger en de politie binnengedrongen. En ze genieten zelfs steun en training van westerse regeringen en de NAVO. In de acht jaar van de burgeroorlog, van 2014 tot 2022, is de positie van fascisten in Oekraïne aanzienlijk sterker geworden.

    5. #165
      antigodin Olive Yao's Avatar
      Ingeschreven
      Dec 2003
      Berichten
      18.575
      Post Thanks / Like
      Reputatie Macht
      745206

      Standaard Oekraïne, geopolitiek en het moorddadige Westen

      .
      Om die redenen moeten Oekraïense presidenten (joods of niet) rekening houden met de positie van extreemrechts. (Om nog maar te zwijgen van de mogelijkheid dat extreemrechtse bendes zouden kunnen dreigen de president of andere politici te vermoorden als ze hen uitdagen.)

      Bovendien bestaan alle krachten die normaal gesproken tegen het fascisme zijn of zich tegen de burgeroorlog zouden verzetten, al acht jaar niet massaal in Oekraïne: na de staatsgreep van 2014 werden veel linkse partijen en socialisten door de Oekraïense regering verboden en op straat aangevallen door de fascisten.

      Elke Oekraïense president is, vooral sinds de staatsgreep, ook sterk afhankelijk van de steun van de regering van de VS. Dus Zelensky is in hoge mate een gijzelaar van de situatie.

      Als Washington tegen Zelensky zegt dat hij de burgeroorlog in Oekraïne moet voortzetten tegen zijn eigen verkiezingsbeloften in, het NAVO-lidmaatschap moet steunen, de Minsk II-overeenkomst van 2015 moet negeren of zelfs om kernwapens moet vragen, doet hij alles wat hem wordt opgedragen.

      Net als elk ander Amerikaans marionettenregime heeft Oekraïne geen echte onafhankelijkheid. Kiev is door elke regering van de VS actief onder druk gezet om Rusland te confronteren, tegen de wil van de meerderheid van het Oekraïense volk in.

      Dat de meeste Oekraïners vrede met Rusland wilden, bleek uit het feit dat ze in zo'n overweldigende meerderheid op de vredeskandidaat Zelensky stemden, 73%. En het feit dat Zelensky een draai van 180 graden maakte en niet aan die belofte heeft voldaan, laat zien hoe weinig politieke macht hij eigenlijk heeft.



      Westerse sancties zullen alleen de Russen uit de arbeidersklasse schaden (en ook de doorsnee mensen in de VS)

      Om nu terug te gaan naar het huidige moment en wat nu te doen. Ik sta niet achter de invasie die Rusland uitvoert. Maar de enige regering die ik kan beïnvloeden door in de Verenigde Staten te wonen, is de regering van de VS.

      Gelukkig is dat uiterst relevant, want Washington is een van de grondoorzaken van wat er nu in Oekraïne gebeurt.

      De afgelopen acht jaar heb ik me uitgesproken tegen de staatsgreep en de burgeroorlog in Oekraïne die de Verenigde Staten steunden, bevorderden en financierden.

      Hoewel ik nooit had gedacht dat een oorlog met Rusland mogelijk was, zijn ik en vele andere Oekraïners tegen de toetreding van Oekraïne tot de NAVO en de escalerende spanningen met de separatistische republieken en Moskou.

      Elke verdere escalatie door de VS op dit moment kan alleen maar leiden tot een grotere oorlog.

      Ik hoor zelfs enkele VS politici spelen met het idee van een 'no-fly zone', wat betekent dat ze de NAVO oproepen om Russische vliegtuigen neer te schieten. Dit is de snelste weg naar de Derde Wereldoorlog.

      De steun voor Oekraïne waar de westerse media nu vol van staan, is niet uit echte solidariteit met de bevolking van Oekraïne. Als dat het geval was, zou de VS onze regering niet twee keer in tien jaar hebben omvergeworpen; zou deze het beleid niet hebben ondersteund dat ons tot het armste land van Europa heeft gemaakt; zou deze de afgelopen acht jaar geen meedogenloze burgeroorlog hebben aangewakkerd.

      De reden dat VS mediakanalen en politici Oekraïne nu allemaal steunen, is omdat ze het Oekraïnse leger en de burgerbevolking willen gebruiken als kanonnenvlees in een proxy-oorlog met een politieke tegenstander. Washington is bereid te vechten tot de laatste Oekraïner om Rusland te verzwakken.

      Om die reden ben ik absoluut tegen sancties door de VS in het algemeen, en deze ronde van sancties van de VS tegen Rusland in het bijzonder. De harde westerse sancties die aan Rusland zijn opgelegd, zijn gericht tegen de burgerbevolking. Sancties hebben geen invloed op de heersende elites, en het enige dat Amerikaanse sancties ooit doen, is collectief de arbeidersklasse straffen van een land waar Washington hun regering niet mag. Het devalueren van de Russische munteenheid, de roebel, is in feite een vorm van het verlagen van de lonen van arbeiders, het verlagen van de pensioenen van gepensioneerden en het verhinderen dat gewone mensen toegang hebben tot voedsel of medicijnen.

      Om nog maar te zwijgen van de kosten die deze sancties nu ook hebben voor de mensen in de Verenigde Staten zelf, met gasprijzen tot $ 6 per gallon en zelfs $ 7 in delen van Californië. De torenhoge olieprijzen als gevolg van deze crisis zullen leiden tot meer inflatie. En hoewel het officiële inflatiecijfer in de VS 7,5% is, is het werkelijke aantal waarschijnlijk in de dubbele cijfers.

      Dit alles maakt het leven moeilijker voor de gemiddelde werkende mens, in Oekraïne, Rusland, de VS en de rest van de wereld.


      Russiagate en anti-Russische xenofobie hebben de crisis nog erger gemaakt

      Een andere factor in de Oekraïne-crisis is de ongebreidelde golf van russofobie.

      Sinds Hillary Clinton de presidentsverkiezingen van 2016 verloor, hebben de Democraten de overwinning van Donald Trump toegeschreven aan Russisch hacken zonder enig solide bewijs. Al het veronderstelde bewijs dat ze presenteerden, viel uiteen tijdens het onderzoek.

      Veel Amerikaanse politici hebben Rusland zoveel mogelijk gedemoniseerd, alleen maar om de schuld voor het verlies van hun kandidaat op iemand anders af te schuiven.

      Nu heeft de Russische invasie van Oekraïne in februari het aanvaardbaar gemaakt om openlijk xenofoob te zijn. Ik heb zelfs mensen zien oproepen tot het doden van alle Russen, het boycotten van alle Russische bedrijven, het intrekken van studentenvisa voor Russen, enz. Zelfs in de meer “respectabele” media zie je pratende hoofden die over Russische mensen spreken alsof ze geen mens zijn.

      Onder Donald Trump demoniseerden veel van deze zelfde mensen China en reageerden ze vervolgens verrast toen er in de VS een golf van haatmisdrijven tegen Oost-Aziaten op gang kwam.

      Tijdens de Amerikaanse invasie van Irak demoniseerde de pers Arabieren en moslims, wat leidde tot haatmisdrijven tegen hun gemeenschappen.

      Mijn punt is dat het demoniseren van nationaliteiten nooit acceptabel is, en dat mensen de slappe excuses kunnen doorzien om hun eigen xenofobie te verbergen achter de verklaringen van “solidariteit” met mijn land.

      Tot slot wil ik zeggen dat, als je in de Verenigde Staten woont, de enige regering die je daadwerkelijk kunt beïnvloeden door middel van demonstraties en andere vormen van protest, de onze is.

      Ik denk absoluut dat het op dit moment een misdaad is om het streven van de regering van de VS naar oorlog, sancties of verdere escalatie van de spanningen in Oekraïne te steunen.

      De regering van de VS wakkert dit conflict al tientallen jaren aan. Washington heeft staatsgrepen gefinancierd en een burgeroorlog in Oekraïne aangewakkerd.

      Nu zullen grote bedrijven in de VS enorm profiteren van wat er gebeurt.


      De regering geeft niets om de mensen hier in de VS, en de enige reden waarom deze zegt om mensen in het buitenland te geven, is om verdere militaire uitgaven te rechtvaardigen en zijn doelstellingen op het gebied van buitenlandse politiek te bevorderen – die voor niemand goed zijn, behalve voor een handvol rijke Amerikaanse oligarchen.


      vertaling google translate + aanpassingen

    6. #166
      antigodin Olive Yao's Avatar
      Ingeschreven
      Dec 2003
      Berichten
      18.575
      Post Thanks / Like
      Reputatie Macht
      745206

      Standaard Oekraïne, geopolitiek en het moorddadige Westen

      .






      Het hoofdthema van het boek is identiteit. Voor forumleden die in identiteit en cultuur geïntesseerd zijn is dit interessant.

      (Dit thema sluit aan op Ishchenko's opmerking: “op typisch koloniale wijze homogeniseren commentatoren de Oekraïners en miskennen ze de politieke diversiteit in een land met 40 miljoen inwoners”.)

      De ondertitel van het boek doelt erop dat we van antieke griekse tragedies wat kunnen leren voor conflictoplossing.


      van begin tot 14:07 en vanaf 31:34 tot einde komt het hoofdonderwerp ter sprake.

      • Over het interne conflict in Oekraïne.
      • Centraal hierin staat identiteit.
      • Dit gaat 150 jaar terug.
      • West-Oekraïners en Oost- en Zuid-Oekraïners ervaren van elkaar verschillende identiteiten.
      • Dit verdeelt hen.
      • Pluralisme had dit kunnen overstijgen en kunnen leiden tot een nationale civiele identiteit die het land zou verenigen.
      • Maar de West-Oekraïnse nationalisten (extreemrechts) wijzen pluralisme af en willen één identiteit voor alle Oekraïners – de één volk-gedachte.
      • Extreemrechtse nationalisten winnen vanaf 1991 aan kracht en invloed, sinds de staatsgreep van 2014 domineert hun ideologie, bepalen ze het politieke debat en hebben ze buitensporige invloed op politiek beleid.
      • Er is geen ruimte voor eigen cultuur en politieke participatie voor Oost- en Zuid-Oekraïners.
      Dit leidt tot politieke onenigheid en streven naar autonomie.

      33:56 Oost-Oekraïne heeft zich in een proces van 10 jaar steeds meer afgescheiden van West-Oekraïne. Het is moeilijk voorstelbaar hoe Oost-Oekraïne ooit weer geïntegreerd zou kunnen worden in één Oekraïne.

      30:55 / 34:08 De rol van Rusland in verband hiermee.

      36:36 Rusland wilde – voor 2022 – pluralisme en culturele en politieke autonomie voor Oost- en Zuid-Oekraïners.
      Voor Oekraïnes buitenlandse politiek wilde Rusland neutraliteit.
      Oekraïnes politieke leiding verwierp dit. Vervolgens escaleerde spanning snel.

      [Dit heeft dus niets te maken met ‘imperialisme’, o. y.]

      Vanaf 14:07 tot 18:45 komt ter sprake:
      Zelensky werd in 2019 gekozen met een programma van vrede. Een vredesinitiatief van een van de ministers (naam onverstaanbaar), het 'Platform voor verzoening en eenheid', werd verhinderd door de ultranationalisten. Zij intimideren de regering Zelenski (19:08).

      Vanaf 18:46 tot 30:55 Hoofdzakelijk de Minsk akkoorden.

      Minks 2 legde een grondslag voor regionale autonomie in Oost-Oekraïne. Dat aanvaarden de ultranationalisten niet. Daarom kon Minsk 2 van het begin af aan al tot niets leiden.
      Volgens Minsk 2 zou de Oekraïnse grondwet garanties voor autonomie voor Oost-Oekraïne bevatten.
      Rond de jaarwisseling 2017-2018 nam de Oekraïnse regering een wet aan volgens welke de Oost-Oekraïners nog voor de garanties hun wapens moesten neerleggen. Dit was onaanvaardbaar voor de Oost-Oekraïners.

      30:15 In jaren daarna werd zelfs bij wet vastgelegd dat Oost-Oekraïners (nadat de gebieden heroverd zouden zijn) ‘her-educatie’ moesten volgen voor ze weer volledige burgerrechten zouden krijgen.
      Ook voor Krim werd dit bij wet vastgelegd.

      (Vergelijk voor Krim Decreet van de President van Oekraïne no. 117/2021 van 24 maart 2021, hier in post #105)

    7. #167
      antigodin Olive Yao's Avatar
      Ingeschreven
      Dec 2003
      Berichten
      18.575
      Post Thanks / Like
      Reputatie Macht
      745206

      Post Oekraïne, geopolitiek en het moorddadige Westen

      .
      # geopolitiek
      # algemeen bekende decennialange VS buitenlandse politiek: Duitsland en Rusland verdeeld houden
      zie bijv. kolonel Jacques Baud, hier vanaf post #73
      # bespreekt hoe het VS regime zn proxy oorlog in Oekraïne gebruikt om Rusland en Duitsland uit elkaar te drijven.





      Duitse tanks tegen Rusland? De VS willen Duitsland het vuur in sturen

      Sevim Daǧdelen | Berliner Zeitung 16 januari 2023


      De maatschappelijke druk groeit om Duitse tanks aan Oekraïne te leveren. De VS willen het zo. Maar deze stap zou een historische vergissing zijn. Een gastbijdrage

      De discussie over de levering van "Leopard" gevechtstanks aan Oekraïne komt in een stroomversnelling in Duitsland. Voorstanders van dergelijke leveranties hopen oprecht op een overwinning van Oekraïne in de oorlog tegen Rusland. Ze denken weinig na over het effect dat de inzet van Duitse tanks in Rusland zal hebben. Omdat de Duitse geschiedenis nauwelijks een rol speelt in dit debat.

      Daarbij hoeft men geen profeet te zijn om de publieke reacties op de inzet van Duitse tanks tegen Rusland te peilen. Zelfs als de Oekraïne het ijzeren kruis op de Duitse gevechtstanks zal overschilderen, staan deze wapens voor een hernieuwde veldtocht van Duitsland tegen hun land, vooral voor de vele Russen die familieleden hebben verloren in de vernietigings- en kolonialistische oorlog van de Wehrmacht. Kortom: wie zich ervoor inzet dt Duitse tanks geleverd worden, zal een enorme mobilisatie van de Russische samenleving oogsten voor de oorlog tegen Oekraïne.

      Berlijn moet in het vuur gestuurd worden

      Onberoerd door dergelijke overwegingen, is er nu een hele falanx van de FDP tot de Groenen tot de CDU/CSU, die zich zonder mitsen en maren inzet voor de snelle levering van "Leopard" -tanks. De Duitse minister van Buitenlandse Zaken Annalena Baerbock nam zelfs de moeite om het front in Kharkiv te bezoeken om de vraag ernaar te benadrukken. Alleen de kanselier zelf en de SPD lijken nog te aarzelen.

      De leider van de SPD-fractie, Rolf Mützenich, benadrukte echter al dat de beslissing voor de levering open lag en verklaarde op 12 januari: "Er zijn geen rode lijnen". FDP-frontvrouw Marie-Agnes Strack-Zimmermann stelde zelfs voor Oekraïense soldaten te trainen voordat de "Leopard" werd afgeleverd, wetende dat de wetenschappelijke dienst van de Bondsdag een mogelijk begin van Duitse deelname aan de oorlog zag in de combinatie van wapenleveranties en training.

      Andere NAVO-landen oefenen druk uit op de Bondsregering. Groot-Brittannië kondigt de levering van Britse zware tanks aan, Polen wil zijn eigen "Leopard" overhandigen. Duitsland zou gedwongen moeten worden om ook "Leopard" te leveren. De Poolse president Andrzej Duda verklaarde zelfs dat "een besluit in Polen al gevallen is". Hij weet natuurlijk dat alleen Berlijn beslist over verdere export. Het gaat er evident om, Duitsland de Zwarte Piet [Scharzen Peter] toe te spelen. Berlijn moet in het vuur worden gestuurd om eindelijk de Duits-Russische betrekkingen te vernielen en te veranderen in een openlijke oorlog ten bate van voordeel van anderen.

      De gevaarlijke inperking van de soevereiniteit van Duitsland

      Olaf Scholz wil echter voorkomen dat Duitsland als eerste in het vizier van Rusland geraakt en verschuilt zich achter "onze transatlantische partner", de VS. Alleen samenmet de Verenigde Staten, zo bericht de krant uit de VS Politico, zou hij bereid zijn te handelen. Voorwaarde hiervoor is dus dat ook de VS zware tanks leveren aan Oekraïne. Bovendien wordt het spel zo gespeeld om geen eigen gevechtstanks te leveren, maar om wederuitvoervergunningen voor andere NAVO-landen af te geven.

      Maar ook deze truc zal Berlin niet uit de vuurlinie halen. Voor de volgende wapenhandelaarsconferentie, die op 20 januari 2023 op uitnodiging van de VS op Duitse grond in Ramstein zal plaatsvinden, weet de Oekraïnse minister van Buitenlandse Zaken Dmytro Kuleba al zeker dat Berlijn zal leveren. "Zelfs als Duitsland bepaalde rationele argumenten heeft om het niet te doen, zal Duitsland het op een later tijdstip doen", beschrijft hij de verwachte dynamiek.

      De Verenigde Staten tonen momenteel geen aanstalten, eigen tanks zoals het type Abrams te leveren. Ze beweren dat hun onderhoud in Europa te moeilijk is. De krant Politico meldt dat Oekraïnse functionarissen de regering van de VS hebben voorgesteld "slechts een handvol Abrams-tanks te leveren". Deze symbolische zendingen zouden fungeren als ijsbrekers en de Duitsers doen geloven dat ze niet langer meer het monopolie hadden op het verzenden voor de “Leopard”.

      Zo toont dit debat de gevaarlijke inperking van de soevereiniteit van Duitsland. Uiteindelijk kan de Bondsregering niet zelfstandig beslissen over de levering van Duitse tanks. Hoe dan ook zou dat de grootste bedreiging voor de veiligheid van de Duitse bevolking sinds de tweede wereldoorlog met zich meebrengen. De Verenigde Staten hebben echter in de regeringen van de andere NAVO-landen voldoende invloed om het door hen gewenste resultaat te bereiken. Dit geldt ook voor Duitsland.

      Duitsland moet het tegenvuur van Rusland aantrekken, zo lijkt het

      Maar waarom is het in het belang van Washington om uitgerekend de Duitsers in het vuur tegen Rusland te sturen? Waarom is Washington DC zo'n voorstander van een 'Europese oplossing' met Berlijn als beslissingscentrum? Het argument dat men zijn militaire capaciteiten tegen China nodig heeft, net als het onderhoudsprobleem, is niet erg geloofwaardig. Nee, Duitsland wordt geacht het terugvuur uit Rusland aan te trekken, zo lijkt het. Men kan zich niet aan de indruk onttrekken dat een eventuele tegenaanval eerst en vooral Berlijn zou moeten treffen. De VS zouden daarmee een van hun strategische langetermijndoelen hebben bereikt: samenwerking tussen Duitsland en Rusland voor altijd voorkomen.

      De Pruisische militaire theoreticus Carl von Clausewitz zei ooit: "De politieke bedoeling is het doel, de oorlog is het middel, en het middel kan nooit worden zonder het doel gedacht worden." De leveringen van tanks van vandaag zijn de oorlogskredieten van 1914. Ze leiden direkt naar de deelname aan de oorlog. Ze kunnen niet zonder het doel gedacht worden: Dat is de overwinning in de proxy-oorlog van de NAVO in Oekraïne tegen Rusland. Maar dan moet er ook aan een Russische tegenreactie gedacht worden. Uiteindelijk roepen de westerse tanks namelijk regelrecht de inzet van atoomwapens op – eerst tegen Duitsland. Dit lijkt de diepere reden te zijn waarom Washington met betrekking tot tankleveringen zo terughoudend is, maar zijn bondgenoot als een vazal dwingt om offers te brengen.

      We moeten oorlogsstokers stoppen

      Deze suggestie van de VS wijst op een nieuw strategisch moment in de omgang met Rusland en China. Als onderdeel van een nieuwe politiek van confrontatie met het Euraziatische blok, worden Duitsland en Japan voor de VS frontlijnstaten met beperkte soevereiniteit. De Hofreiters, Baerbocks en Strack-Zimmermanns doen alsof ze in de eerste plaats de belangen van bedrijven in de VS en de VS als geheel willen dienen.

      Als de stelling van Marx van toepassing is dat de mens in zijn werkelijkheid "het geheel van sociale omstandigheden" is, dan zijn degenen die nu, ongeacht de verliezen, de weg naar oorlog met steeds meer en zwaardere wapens eisen, een uitdrukking van een bijna apocalyptische stemming in onze samenleving die niet meer gelooft in echte sociale vooruitgang en zich laat meeslepen door een destructieve oligarchisering in de economie en politiek met gelijktijdige massale verarming.

      Maar wie oprecht geïnteresseerd is in het verdedigen van de democratie in Duitsland, mag het toneel niet aan sprekende marionetten van een verveelde bourgeoisie overlaten, alleen uit angst om te worden als handlangers van de vijand beschouwd te worden. Zo was het in de eerste wereldoorlog en zo mag het niet weer zijn. Alles moet worden gedaan om de oorlogsstokers hier te stoppen.

      Er is een nieuw begin nodig in de Duitse buitenlandse politiek

      Maar als de Duitse tanks worden afgeleverd, ligt de weg open voor meer wapens. Bundeswehr-professor Carlo Masala en voormalig NAVO-opperbevelhebber James Stavridis hebben al vorderingen van gevechtsvliegtuigen naar voren gebracht. Dan volgen raketten en tot slot, als dat ook niet lukt, eigen soldaten. Echter, met een mentaliteit van een kansspeler die op verliezen reageert door de inzet te verhogen en uiteindelijk va banque speelt, op alles of niets inzet, is elke onderneming onverstandig. Er is een nieuw begin nodig in de Duitse buitenlandse politiek.

      In de eerste plaats moet de weigering vaststaan om verder te escaleren, ten tweede een zelfverzekerde democratische soevereiniteit die Duitsland niet langer tot handlanger van de VS maakt, en ten derde eindelijk een eigen diplomatiek initiatief dat zich op een onmiddellijk staakt-het-vuren en een onmiddellijk einde aan de de zinloze moorden in Oekraïne richt.

      Wie bevriezing van de oorlog blijft uitsluiten, met het argument dat eerst de volledige territoriale integriteit van Oekraïne moet worden hersteld, kan geen echt belang bij een wapenstop hebben. Integendeel openbaart zich hier een gewetenloze houding, die steunt op het voeren van een NAVO-oorlog bij volmacht tegen Rusland met de levens van de Oekraïners. Net zoals het deel uitmaakte van een verwrongen wereld om te beweren dat oorlogskredieten in de eerste wereldoorlog tot vrede leidden, zo geldt dat vandaag voor de levering van Duitse gevechtstanks.

      Het gaat vooral om gewetenloze machtspolitiek

      Bij het pleiten voor de leveringen tank is het wrang dat er in de Bondsregering een ‘wereldkampioense’ dubbele moraal heerst. Ten eerste wordt uit het recht op verdediging van Oekraïne een volkenrechtelijke verplichting tot wapenleveranties afgeleid, wat volkenrechtelijk onhoudbaar is. In strijd met de feiten wordt Oekraïne behandeld als ware het al lid van de NAVO, als ware er een militaire verplichting om hulp te bieden, wat zich alleen in massale wapenexport uitdrukt.

      Tegelijkertijd wordt bij wapenleveranties aan staten die in strijd met het internationaal recht worden aangevallen, met twee maten gemeten: de Bondsregering ontwijkt een internationaalrechtelijke beoordeling van de agressieve oorlogen van de VS in Irak en Turkije. Deze truc vermijdt de vraag waarom Duitse wapens niet werden of zullen worden geleverd aan alle staten die worden aangevallen, zoals Irak of Syrië. Daarmee verliest het echter alle internationaalrechtelijke geloofwaardigheid voor wapenleveranties in de oorlog in Oekraïne.

      Een grote meerderheid van de landen van deze wereld, die noch wapens leveren, noch deelnemen aan de economische oorlog tegen Rusland, wordt zo voor ogen gehouden dat het, voorbij alle morele overwegingen die worden aangevoerd om handelen op het gebied van buitenlands beleid te legitimeren, blijkbaar alleen op gewetenloze machtspolitiek aankomt.

      Uiteindelijk leidden leveringen van tanks en de naderende intrede in de oorlog van Duisland een erosie van de geloofwaardigheid van de Duitse buitenlandse politiek, vooral in het mondiale Zuiden. Nog een reden om hier een ommekeer te volbrengen.


      google translate + veel aanpassingen – duits is niet translate’s sterkste taal, maar ik vind duits best een leuke taal


      Sevim Daǧdelen is sedert 2005 lid van de Duitse Bondsdag voor de politieke partij Die Linke.
      Ze richt zich op buitenlandse zaken, internationale politiek, defensie en ontwapening en de NAVO.
      Ze voert campagne voor vrijlating van Julian Assange.



      Wikimedia Commons, CC BY-SA 3.0

    8. #168
      antigodin Olive Yao's Avatar
      Ingeschreven
      Dec 2003
      Berichten
      18.575
      Post Thanks / Like
      Reputatie Macht
      745206

      Exclamation Oekraïne, geopolitiek en het moorddadige Westen

      .
      The Ukraine war in the light of the UN Charter

      Alfred de Zayas

      Alfred de Zayas' Human Rights Corner 6 february 2023


      De oorlog in Oekraïne in het licht van het VN-Handvest

      deel over Krim


      Wittner [4] heeft ongelijk in zijn evaluatie van de Krim-kwestie. Ik was de VN-vertegenwoordiger voor de verkiezingen in Oekraïne in maart en juni 1994 en heb het hele land doorkruist, inclusief Krim. Ongetwijfeld is de overgrote meerderheid van de bevolking daar en in de Donbass Russisch en voelt zij zich Russisch.

      Dit brengt de kwestie aan de orde van het jus cogens recht op zelfbeschikking van volkeren, verankerd in de artikelen 1 en 55 van het VN-Handvest (en in de hoofdstukken XI en XII van het Handvest) en in artikel 1 van het Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten en het Internationaal Verdrag inzake economische, sociale en culturele rechten.

      Wittner lijkt te vergeten dat de VS en de EU de illegale staatsgreep [12] tegen de democratisch gekozen president van Oekraïne, Victor Janoekovitsj, steunden en onmiddellijk gingen samenwerken met het Putsch-regime in Kiev, in plaats van aan te dringen op herstel openbare orde zoals voorzien in het Akkoord van 20 februari 2014 [13]. Zoals professor Stephen Cohen in 2018 schreef, was Maidan een "baanbrekende gebeurtenis" [14].

      Zonder de Maidan Putsch en de onmiddellijk door het Putsch-regime genomen anti-Russische maatregelen zouden de volkeren van Krim en Donbass zich niet bedreigd hebben gevoeld en niet hebben aangedrongen op hun recht op zelfbeschikking.

      Wittner vergist zich wanneer hij de term "annexatie" gebruikt om te verwijzen naar de reïntegratie van Krim in Rusland. “Annexatie” in het internationaal recht veronderstelt een invasie, een militaire bezetting tegen de wil van het volk in. Dat is niet wat er in maart 2014 in Krim gebeurde. Eerst was er een referendum waarvoor de VN en de OVSE waren uitgenodigd – en die nooit zijn gekomen. Toen was er een eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring door het legitieme parlement van Krim, pas daarna was er een officieel verzoek om opnieuw opgenomen te worden in Rusland, een verzoek dat door de molen van een eerlijk proces ging, eerst goedgekeurd door de Doema, daarna door de Constitutionele Hof van Rusland, en pas daarna ondertekend door Poetin.

      Als er in 1994 een referendum was gehouden, toen ik in Krim was, zouden de resultaten zeker vergelijkbaar zijn geweest. Een referendum vandaag zou de wil van Krim bevestigen om deel uit te maken van Rusland, niet van Oekraïne, waaraan ze kunstmatig waren gehecht door een besluit van Nikita Chroesjtsjov, zelf een Oekraïner. Er zijn geen historische of etnische redenen die de gehechtheid van Krim aan Oekraïne rechtvaardigen. Veel internationale advocaten zijn het erover eens dat Krim zijn recht op zelfbeschikking uitoefende en niet door Rusland werd “geannexeerd” [15].

      Wittner herinnert er terecht aan dat de Algemene Vergadering (AV op 27 maart 2014 een resolutie heeft aangenomen waarin de "annexatie" van Krim wordt verworpen. Maar wat zegt die Resolutie ons precies? Als voormalig senior advocaat bij het Bureau van de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten van de VN en voormalig onafhankelijk VN-expert, moet ik toegeven dat de Verenigde Naties al tientallen jaren met twee maten meten en het Handvest niet naleven. Veel resoluties en uitspraken van opeenvolgende secretaris-generaals passen internationaal recht selectief toe, à la carte. Wat de AV-resolutie van 2014 aantoont, is dat de organisatie grotendeels in dienst staat van Washington en Brussel, mede vanwege de enorme financiële afhankelijkheid van de VN van het Westen. Evenzo is de AV-resolutie van 2 maart 2022 het zoveelste voorbeeld van met twee maten meten, rekening houdend met het feit dat de AV geen soortgelijke resoluties had aangenomen toen de NAVO in 1999 de aanval op Joegoslavië pleegde of toen de "coalitie van bereidwilligen" Irak in 1999 verwoestte in 2003 zonder enige bedreiging of provocatie door Saddam Hussein.

      Wittner citeert ook secretaris-generaal Guterres met betrekking tot de "annexatie" van Krim en Donbass. Als voormalig senior VN-medewerker en voormalig rapporteur doet het me pijn om te zien hoe de organisatie is gekaapt om bepaalde onhoudbare standpunten van westerse landen te steunen, en hoe ze zich laat gebruiken in het geopolitieke spel, in plaats van trouw te blijven aan de Principes en Doeleinden van de Organisatie zoals uiteengezet in het Handvest. Waar is de "verontwaardiging" van de Organisatie als het gaat om de veelvuldige agressie van de Verenigde Staten tegen Cuba, Grenada, Nicaragua, Panama, Venezuela, de vele staatsgrepen die door de VS zijn gericht tegen regeringen die de VS niet bevallen, wanneer de organisatie zwijgt over de misdaden begaan door de CIA in Guantanamo, Abu Ghraib en geheime detentiecentra, wanneer de "annexatie" van de Syrische Golanhoogte door Israël stilzwijgend wordt aanvaard?



      [4] https://www.counterpunch.org/2023/02...rnational-law/

      [12] https://www.nouvelobs.com/rue89/rue8...la-preuve.html

      [13] https://www.scoop.co.nz/stories/HL20...revolution.htm

      [14] https://www.thenation.com/article/ar...ths-of-maidan/

      [15] https://www.faz.net/aktuell/feuillet...-12884464.html https://www.rubikon.news/artikel/die...as-volkerrecht

    9. #169
      antigodin Olive Yao's Avatar
      Ingeschreven
      Dec 2003
      Berichten
      18.575
      Post Thanks / Like
      Reputatie Macht
      745206

      Standaard Oekraïne, geopolitiek en het moorddadige Westen

      .


      # Om fase 2 te begrijpen is het volgende artikel nuttig.


      Putin's bombers could devastate Ukraine but he's holding back. Here's why


      Willliam M. Arkin – Newsweek 22 maart 2022


      Poetins bommenwerwerpers zouden Oekraïne kunnen verwoesten, maar hij is terughoudend. Hier is waarom.


      Hoe vernietigend de oorlog in Oekraïne ook is, Rusland veroorzaakt minder schade en doodt minder burgers dan het zou kunnen, zeggen VS inlichtingendeskundigen.

      Ruslands optreden in de meedogenloze oorlog vertelt een ander verhaal dan de algemeen aanvaarde opvatting dat Vladimir Poetin van plan is Oekraïne te vernietigen en maximale schade aan de burgerbevolking toe te brengen – en het onthult de strategische evenwichtsoefening van de Russische leider. Als Rusland meer opzettelijk destructief zou zijn, zou de roep om tussenkomst van de VS en de NAVO luider zijn. En als Rusland er met volle kracht in zou gaan, zou Poetin misschien geen uitweg hebben. In plaats daarvan is zijn doel om genoeg territorium in te nemen om iets te hebben om mee te onderhandelen, terwijl hij de regering van Oekraïne in een positie brengt waarin ze moet onderhandelen.

      Het begrijpen van de gedachte achter Ruslands beperkte aanvallen zou kunnen helpen om de weg naar vrede in kaart te brengen, zeggen deskundigen.

      In bijna een maand sinds de Russische invasie zijn tientallen Oekraïense steden en dorpen gevallen, en de strijd om de grootste steden van het land gaat door. Mensenrechtenspecialisten van de Verenigde Naties zeggen dat ongeveer 900 burgers zijn omgekomen tijdens de gevechten (de VS inlichtingendienst schat dat aantal minstens vijf keer zo hoog als de VN-schattingen). Ongeveer 6,5 miljoen Oekraïners zijn ook in eigen land ontheemd geraakt (15 procent van de totale bevolking), waarvan de helft het land verlaat om veiligheid te zoeken.

      "De vernietiging is enorm", vertelt een senior analist van het Defense Intelligence Agency (DIA) aan Newsweek, "vooral in vergelijking met wat Europeanen en Amerikanen gewend zijn te zien."

      Maar, zegt de analist, de schade die gepaard gaat met een oorlog om grondgebied waarbij gelijkwaardige tegenstanders betrokken zijn, mag mensen niet blind maken voor wat er werkelijk gebeurt. (De analist verzocht om anonimiteit om over geheime zaken te kunnen spreken). "Het centrum van Kiev is nauwelijks geraakt. En bijna alle langeafstandsaanvallen waren gericht op militaire doelen."

      In de hoofdstad, die het meest waarneembaar is voor het westen, zeggen de stadsautoriteiten van Kiev dat sinds 24 februari zo'n 55 gebouwen zijn beschadigd en dat 222 mensen zijn omgekomen. Het is een stad met 2,8 miljoen inwoners.

      "We moeten het feitelijke gedrag van Rusland begrijpen", zegt een gepensioneerde luchtmachtofficier, opgeleid als advocaat, die betrokken is geweest bij het goedkeuren van doelen voor VS gevechten in Irak en Afghanistan. De officier werkt momenteel als analist bij een grote militaire aannemer die het Pentagon adviseert en kreeg toestemming voor anonimiteit om openhartig te kunnen spreken.

      "Als we onszelf er alleen maar van overtuigen dat Rusland lukraak bombardeert, of [dat] het er niet in slaagt meer schade toe te brengen omdat zijn manschappen de taak niet aankunnen of omdat Rusland technisch onbekwaam is, dan zien we het echte conflict niet."

      Hoewel de oorlog heeft geleid tot ongekende vernietiging in het zuiden en oosten, heeft het Russische leger volgens de analist in feite terughoudendheid getoond in zijn langeafstandsaanvallen.

      Sinds het afgelopen weekend, in 24 dagen van conflict, heeft Rusland zo'n 1.400 aanvalsvluchten uitgevoerd en bijna 1.000 raketten afgevuurd (de Verenigde Staten daarentegen vlogen meer vluchten en schoten meer wapens af op de eerste dag van de oorlog in Irak van 2003). De overgrote meerderheid van de luchtaanvallen vindt plaats boven het slagveld, waarbij Russische vliegtuigen "korte afstand-luchtsteun" leveren aan de grondtroepen. De rest – minder dan 20 procent, volgens VS deskundigen – was gericht op militaire vliegvelden, kazernes en ondersteunende depots.

      Een deel van die aanvallen heeft civiele structuren beschadigd en vernietigd en onschuldige burgers gedood en verwond, maar het aantal doden en vernielingen is laag in vergelijking met de Ruslands capaciteit.

      "Ik weet dat het moeilijk ... te slikken is dat het bloedbad en de vernietiging veel erger zouden kunnen zijn dan ze zijn", zegt de DIA-analist. "Maar dat is wat de feiten laten zien. Dit suggereert in ieder geval voor mij dat Poetin niet opzettelijk burgers aanvalt, dat hij zich er misschien van bewust is dat hij de schade moet beperken om een ruimte voor onderhandelingen over te houden."

      Rusland begon zijn invasie van Oekraïne op 24 februari met een lucht- en raketaanval gericht tegen zo'n 65 vliegvelden en militaire installaties. Op de eerste nacht werden minstens 11 vliegvelden aangevallen. Daarbij werden ngeveer 50 militaire installaties en luchtverdedigingslocaties getroffen, waaronder 18 radarfaciliteiten voor vroegtijdige waarschuwing.

      Bij deze eerste salvo's werden in totaal zo'n 240 wapens gebruikt, waaronder 166 lucht-, grond- en zeeraketten. Hoewel er een groot aantal bommenwerpers met een groter bereik waren (vliegend vanaf Russische bodem), waren de meeste luchtaanvallen op kortere afstanden en de meeste gelanceerde raketten waren ook korteafstandstypes van de Iskander (NATO SS-26 Stone) en Tochka (NATO SS-21 Scarab) klassen.

      De breedte van de aanval – van noord naar zuid, van oost naar west – bracht veel waarnemers ertoe het openingsbombardement te vergelijken met een patroon dat te zien was in VS oorlogen in Afghanistan en Irak, waar grote salvo's die zich concentreerden op luchtverdediging en vliegvelden de bedoeling hadden luchtoverwicht te vestigen, een schokaanval die vervolgens de lucht zou openen voor vervolgbombardementen naar believen. Als het om Oekraïne ging, 'spiegelden' veel waarnemers niet alleen Russische doelstellingen zodat ze overeen kwamen met VS praktijken, ze maakten ook voorbarige (en onjuiste) observaties dat Rusland zo'n conflict aan het uitvechten was.

      Zelfs voordat de Russische grondtroepen Kiev en andere steden bereikten, zo gaat dit verhaal, zouden de lucht- en raketmacht Oekraïne zo hebben beschadigd – inclusief de communicatie en andere infrastructuur die nodig is om de verdediging te laten werken – dat het de overwinning op de grond zou veiligstellen.

      Rusland heeft geen van deze doelen bereikt. Hoewel de contouren van de eerste nacht van aanvallen een luchtoverwichtscampagne en een intense en gerichte vernietiging van het Oekraïense leger suggereerden, vertellen voortdurende doelwitten na een maand oorlog een ander verhaal. Rusland heeft de Oekraïense luchtmacht nog steeds niet volledig uitgeschakeld, noch heeft het luchtoverwicht gevestigd. Vliegvelden buiten het slagveld zijn meestal nog steeds operatief en sommige (in grote steden) zijn helemaal niet gebombardeerd. De communicatiestructuur in het land blijft intact. Er is geen methodische Russische aanval geweest op transportroutes of bruggen om de Oekraïense grondverdediging of bevoorrading te belemmeren. Hoewel elektriciteitscentrales zijn geraakt, bevinden ze zich allemaal in betwist gebied of in de buurt militaire installaties en inzet. Geen ervan is opzettelijk het doelwit geweest.

      In feite is er geen methodische bombardementencampagne geweest om enige systemische uitkomst van strategische aard te bereiken. Lucht- en raketaanvallen, die aanvankelijk één verhaal leken te vertellen, waren bijna uitsluitend ter ondersteuning van grondtroepen.

      "Zie de Russische luchtmacht als vliegende artillerie", zegt de gepensioneerde hoge officier van de VS luchtmacht, die via e-mail met Newsweek communiceerde. "Het is geen onafhankelijke arm. Het heeft geen strategische luchtcampagne ondernomen zoals VS waarnemers misschien gewend zijn van de laatste 30 jaar van het VS conflict."

      De Oekraïense luchtverdediging, zowel vaste als mobiele raketten, is veerkrachtig en dodelijk gebleken.

      "De overlevingskansen en doeltreffendheid van de luchtverdediging hebben velen verrast, niet alleen in Kiev, maar ook in het hele land", vertelde de in Kiev gevestigde militaire expert Oleg Zhdanov aan de Kyiv Independent.

      De Oekraïense militaire verslaggever Illia Ponomarenko zegt dat het luchtverdedigingssysteem dat Kiev verdedigt tegen vliegtuigen en raketten "bijzonder effectief is geweest”.

      "De meeste raketten die op de stad gericht zijn, worden met succes onderschept", zegt Ponomarenko.

      Rusland bombardeerde geen stationaire luchtverdedigingsemplacementen die steden beschermden. VS analisten zeggen dat de generaals van Poetin bijzonder terughoudend waren om stedelijke doelen in Kiev aan te vallen.

      Als gevolg hiervan, ongeacht de plannen van het Kremlin – of Rusland nu daadwerkelijk luchtoverwicht zocht of de schade in Kiev wilde beperken – lijdt het geen twijfel dat Poetin het langetermijnaanvalsplan heeft moeten herzien.

      (...)

    10. #170
      antigodin Olive Yao's Avatar
      Ingeschreven
      Dec 2003
      Berichten
      18.575
      Post Thanks / Like
      Reputatie Macht
      745206

      Standaard Oekraïne, geopolitiek en het moorddadige Westen

      .


      # Om fase 2 te begrijpen is het volgende artikel nuttig (vervolg van post #170)


      In de loop van bijna vier weken zijn er nauwelijks raketten afgevuurd op Kiev. Oekraïense media hebben net meer dan een dozijn incidenten gemeld waarbij Russische kruisraketten en ballistische raketten sinds 24 februari boven de stad en de dichtstbijzijnde buitenwijken zijn onderschept. En volgens VS deskundigen waren ze allemaal duidelijk op weg naar legitieme militaire doelen.

      "Het feit dat de mobiele S-300 SAM-systemen nog steeds werken, is een krachtige aanklacht tegen het vermogen van Rusland om dynamisch of tijdgevoelig te richten", stelde de Atlantic Coucil deze week in een militaire briefing.

      De DIA-analist is het daar niet mee eens: "Om welke reden dan ook zijn de Russen duidelijk terughoudend geweest om toe te slaan in de stedelijke megalopolis van Kiev.

      Ja, ze zijn misschien niet in staat tot de VS taak [bij het raken van dynamische doelwitten] of tot het vestigen van superioriteit in de lucht ... Maar dit is de Russische luchtmacht, ondergeschikt aan de grondtroepen. En deze oorlog is anders: hij wordt op de grond uitgevochten, waar alle strategische doelen die Rusland zou kunnen vernietigen in het voorland van zijn strijdkrachten – bruggen, verbindingen, vliegvelden, enz. – ook voor henzelf onbruikbaar wordt terwijl ze verder oprukken."

      Vanaf het allereerste begin van luchtaanvallen, zijn beide VS analisten het erover eens, hadden sommige van de beperkte lucht- en raketaanvallen ook enige interne logica. Neem bijvoorbeeld het vliegveld van Hostomel, ten noordwesten van Kiev. Het werd niet direct aangevallen omdat Rusland het aanvankelijk gebruikte om parachutisten te laten landen, in de hoop op te rukken naar de hoofdstad. In plaats daarvan werden het vliegveld en het omliggende platteland het toneel van een grote veldslag, terwijl Oekraïense troepen een felle verdediging opzetten.

      In het zuiden werd ook de luchthaven van Kherson niet aangevallen. De reden is duidelijk geworden: Rusland gebruikt datzelfde vliegveld nu om zijn eigen strijdkrachten te organiseren.

      In Kiev werd slechts één van de grote luchthavens getroffen, in Boryspil. De nieuwsmedia meldden dat de "internationale luchthaven" werd getroffen, maar het dubbele civiel-militaire vliegveld is ook de thuisbasis van de 15e transportvleugel van de Oekraïense luchtmacht, inclusief de presidentiële Tu-134-jet die mogelijk door de Oekraïnse president Zelensky zou zijn gebruikt als hij ervoor had gekozen te evacueren. De andere grote civiele luchthaven van Kiev, Zhulyany, is nooit aangevallen. Evenmin zijn twee civiele luchthavens in Kharkiv (de op een na grootste stad van Oekraïne) aangevallen.

      Rusland begon de oorlog met zo'n 300 gevechtsvliegtuigen in Wit-Rusland en West-Rusland met bereik in Oekraïne. Die vliegtuigen en andere die in de oorlog zijn ingezet, hebben dagelijks ongeveer 80 aanvalsvluchten (individuele vluchten) uitgevoerd. Oekraïne beweert dat 95 van die Russische vliegtuigen verloren zijn gegaan, ofwel neergeschoten door luchtverdedigers of als gevolg van menselijke fouten en technische problemen. (Rusland heeft extra vliegtuigen van andere bases verplaatst om de meeste van zijn verliezen aan te vullen.)

      De aanvallen in de grote steden (Kiev, Kharkiv en Odessa) zijn niet alleen beperkt gebleven, maar de gepensioneerde officier van de VS luchtmacht wijst erop dat zelfs wanneer langeafstandsluchtmacht – Russische Tu-95 “Bear”-bommenwerpers die kruisraketten en hypersonische raketten afvuren – aanvallen hebben uitgevoerd in het westen van Oekraïne, ver weg van het slagveld, ze waren gericht op militaire doelen.

      En er was strategische logica, althans in Ruslands visie.

      "Ze hebben signalen gegeven", zegt de gepensioneerde officier. "Westerse vliegvelden [in Lutsk, L'viv en Ivano-Frankivsk] werden geraakt omdat ze de meest waarschijnlijke springplank waren voor gedoneerde gevechtsvliegtuigen die vanuit Polen en Oost-Europese landen binnenkwamen. Toen die doelen werden voorbereid", voegt hij eraan toe, "er was ook sprake van een westelijke no-fly zone waarvoor die [westelijke] vliegvelden essentieel zouden kunnen zijn geweest.

      "En het zogenaamde oefenterrein voor vredeshandhavers [in Yaroviv] werd getroffen omdat het de plaats was waar het 'internationale legioen' zou hebben getraind", zegt de officier. "Moskou heeft dat zelfs aangekondigd."

      Rusland, voegt de DIA-analist eraan toe, is ook voorzichtig geweest om geen escalatie naar Wit-Russisch of Russisch grondgebied te veroorzaken of de NAVO te provoceren. Ondanks het opereren vanuit Wit-Rusland, zijn de Russische grond- en luchtoperaties grotendeels beperkt tot het zuidoostelijke deel van het land. En de aanvallen in West-Oekraïne zijn voorzichtig geweest om het NAVO-luchtruim te vermijden. Zo werd de Oekraïense vliegbasis in Lutsk, de thuisbasis van de 204th Aviation Wing en slechts 70 mijl ten zuiden van Wit-Rusland, op 13 maart aangevallen door langeafstandsbommenwerpers. De raketten werden gelanceerd vanuit het zuiden, van over de Zwarte Zee.

      Dit alles wil niet suggereren dat Rusland geen schuld heeft aan zijn invasie, of dat de vernietiging en de burgerdoden, gewonden en ontwrichting niet te wijten zijn aan zijn agressie. Bewijs op het slagveld, waar slopende gevechten om territorium hebben plaatsgevonden – in Kharkiv, in de betwiste frontliniesteden als Mariupol, Mikolaiiv en Sumy in het oosten; en Tsjernihiv ten noordoosten van Kiev – geeft aan dat het aantal burgerslachtoffers veel hoger is waar grondtroepen opereren.

      Hoewel de meeste Russische luchtaanvallen in deze gebieden hebben plaatsgevonden, is de toegenomen civiele schade te wijten aan het gebruik van artillerie en meervoudige raketwerpers, niet aan Russische luchtaanvallen of langeafstandsraketten.

      "Mensen praten over Grozny [in Tsjetsjenië] en Aleppo [in Syrië], en de verwoesting van Oekraïense steden", vertelt een tweede gepensioneerde hoge officier van de VS luchtmacht aan Newsweek. "Maar zelfs in het geval van zuidelijke steden, waar artillerie en raketten zich binnen het bereik van bevolkte centra bevinden, lijken de aanvallen zich te richten op Oekraïnse militaire eenheden, waarvan er vele noodgedwongen opereren vanuit stedelijke gebieden."

      De officier verzocht om anonimiteit omdat hij door het Pentagon privé wordt ingelicht over de oorlog en niet bevoegd is om met de nieuwsmedia te spreken.

      Hij en de andere analisten die met Newsweek spraken, betogen niet alleen dat de vernietiging slechts een klein deel is van wat mogelijk is, maar ook dat ze een sprankje hoop zien in een op feiten gebaseerde analyse van wat Rusland heeft gedaan.

      "Ik was aanvankelijk verbaasd waarom er niet meer langeafstandsraketten op Kiev en andere grote steden zoals Odessa zijn afgevuurd, en ook waarom de langeafstandsluchtmacht niet meer is gebruikt bij strategische aanvallen", zegt de tweede senior officier. "Maar toen moest ik omschakelen om de oorlog door de ogen van [Vladimir] Poetin te zien."

      "Betrapt met zijn broek naar beneden, draaide Poetin misschien inderdaad om nadat hij zich realiseerde dat Oekraïne geen eitje zou worden en dat Kiev niet te veroveren was. Misschien besloot hij zich alleen te concentreren op het veroveren van grondgebied langs de periferie en het verbinden van zijn consolidaties in het zuiden, om voldoende grondgebied te hebben om concessies te doen aan Oekraïne en het westen – veiligheidsgaranties of een gedemilitariseerde zone."

      De tweede hoge officier zegt dat Poetin duidelijk druk blijft uitoefenen op Kiev, maar Rusland heeft niet veel van zijn eigen troepen verplaatst en is doorgegaan met terugdeinzen voor bombardementen op de eigenlijke stad.

      "Daarin laat hij misschien ruimte voor een politieke regeling", zegt de officier.

      Zondag zei Volodymyr Zelensky tegen CNN dat hij bereid is om met de Russische president te praten. "Ik ben klaar voor onderhandelingen met hem. Ik was klaar voor de afgelopen twee jaar. En ik denk dat we zonder onderhandelingen deze oorlog niet kunnen beëindigen", zei Zelensky.

      Het feit dat beide partijen met elkaar praten, zegt deskundigen, geeft niet alleen aan hoe geschokt ze zijn door de vernietigende kracht van een landoorlog in Europa, maar ook dat ze worden belemmerd in het bereiken van hun militaire doelen. Terwijl Rusland oprukt, raakt het door zijn voorraden heen. Zijn krachten zijn ook uitgeput. Terwijl Oekraïne zijn dappere verdediging voortzet, bereikt ook het de grenzen van het menselijk uithoudingsvermogen, wordt het geconfronteerd met grote verliezen en raakt het door zijn munitie heen.

      Het is nu absoluut duidelijk, alle VS waarnemers zijn het erover eens, dat Poetin en zijn generaals hun eigen militaire bekwaamheid overschatten, terwijl ze de verdediging van Oekraïne schromelijk onderschatten.

      "Ik ben gefrustreerd door het huidige verhaal – dat Rusland opzettelijk burgers aanvalt, dat het steden sloopt en dat het Poetin niets kan schelen. Zo'n vertekend beeld staat eraan in de weg om een einde te vinden voordat een echte ramp toeslaat of de oorlog verspreidt zich naar de rest van Europa", zegt de tweede officier van de VS luchtmacht.

      Hartverscheurende beelden maken het voor het nieuws gemakkelijk om zich te concentreren op de schade aan gebouwen en levens van de oorlog. Maar in verhouding tot de intensiteit van de gevechten (of de capaciteit van Rusland), zou het inderdaad veel erger kunnen zijn.

      "Ik weet dat het nieuws steeds weer herhaalt dat Poetin het op burgers heeft gemunt, maar er is geen bewijs dat Rusland dat opzettelijk doet", zegt de DIA-analist. "Ik zou zelfs zeggen dat de Russen nog duizenden burgers zouden kunnen doden als ze dat zouden willen."

      "Ik ben geen communistenvriendje", zegt de analist. "Rusland is dood fout, en Poetin moet gestraft worden. Maar wat betreft het beëindigen van de oorlog op een manier die beide partijen kunnen accepteren en waar we Armageddon niet te zien krijgen, geeft de lucht- en raketoorlog positieve signalen."

      Elke oorlog is uniek en verschrikkelijk, en Oekraïne is niet anders. Maar de keuze van Rusland om zijn destructiviteit te moduleren is een belangrijk contra-intuïtief element. Vladimir Poetin kan niet gemakkelijk winnen; hij kan geen verlies of terugtrekking accepteren; en hij kan niet escaleren. Hij moet vernietiging en druk op een heel voorzichtig, net-slecht-genoeg niveau houden om enig voordeel te behouden.

      "Ik weet dat het een magere troost is dat het veel erger had kunnen zijn", zegt de DIA-analist, "maar om te begrijpen hoe dat het geval is, zouden de perspectieven van mensen echt moeten veranderen, zelfs binnen de VS regering, over hoe dit te beëindigen."

    + Plaats Nieuw Onderwerp

    Bladwijzers

    Bladwijzers

    Forum Rechten

    • Je mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
    • Je mag geen reacties plaatsen
    • Je mag geen bijlagen toevoegen
    • Je mag jouw berichten niet wijzigen
    •