Multipolarista

[Olive Yao]

.
Wereldwijd oordeel:

VS is het land dat de grootste bedreiging is voor vrede en democratie

Dit blijkt uit enquêtes.

Opmerking: Ik vind dat het niet om het land als geheel, met alle mensen, gaat, maar om het VS regime.


Hier is de literatuur

2013 2014



Biggest threat to world peace: the United States
Sarah Lazare | Common Dreams 31 december 2013

Het artikel verwijst naar het rapport van de enquête, maar de link is dood:

https://www.wingia.com/en/services/a...year_survey/7/

Womp! This country was named the greatest threat to world peace
Meredith Bennett-Smith | Huffington Post 2, 23 januari 2014


2017 2018

Globally, people point to ISIS and climate change as leading security threats
Jacob Poushter, Dorothy Manevich | PEW Research 1 augustus 2017

Let op: ook volgens deze enquête is de VS het land dat als de grootste bedreiging wordt beschouwd:




Het volgende artikel levert kritiek op de vraagstelling en de presentatie van de uitkomsten van deze enquête:

Polls: US is ‘the greatest threat to peace in the world today’
Eric Zuesse | Strategic Culture 7 augustus 2017

US greatest threat to world peace according to global survey
Veritas Pax | 23 maart 2018


2021

People worldwide name US as a major threat to world peace. Here’s why
C. J. Polychroniou | Truthout 6 november 2021

Poll: Much of the world sees the U.S. as a threat to democracy
Rob Schmitz | NPR 5 mei 2021

[Olive Yao]

.



Martin Luther King, Beyond Vietnam: A Time to Break Silence




MLK Institute


Beschrijving

Op 4 april 1967 hield Martin Luther King, Jr., zijn baanbrekende toespraak in Riverside Church waarin hij de oorlog in Vietnam veroordeelde. Door te verklaren dat "mijn geweten me geen andere keuze laat", beschreef King de schadelijke gevolgen van de oorlog voor zowel armen in de VS als Vietnamese boeren en benadrukte hij dat het moreel noodzakelijk was voor de Verenigde Staten om radicale stappen te ondernemen om de oorlog met geweldloze middelen te stoppen.




BlackPast


Redevoering

(transcriptie)

Martin Luther King, Riverside Church New York City 4 april 1967

Mr. Chairman, ladies and gentlemen:

Ik hoef niet te te pauseren voor ik zeg hoe zeer verheugd ik ben hier vanavond te zijn, en hoe zeer verheugd ik ben om te zien dat u uw bezorgdheid uitdrukt over de kwesties die vanavond zullen worden besproken door in zulke grote aantallen aanwezig te zijn. Ik wil ook zeggen dat ik het een grote eer vind om dit programma te delen met Dr. Bennett, Dr. Commager en Rabbi Heschel, en enkele van de vooraanstaande leiders en persoonlijkheden van onze natie. En natuurlijk is het altijd goed om terug te komen naar de Riverside-kerk. De afgelopen acht jaar heb ik het voorrecht gehad hier bijna elk jaar in die periode te prediken, en het is altijd een rijke en lonende ervaring om naar deze geweldige kerk en deze geweldige kansel te komen.

Ik kom vanavond naar dit prachtige huis van aanbidding omdat mijn geweten me geen andere keus laat. Ik neem deel aan deze bijeenkomst omdat ik het volledig eens ben met de doelstellingen en het werk van de organisatie die ons heeft samengebracht: geestelijken en leken die bezorgd zijn over Vietnam. De recente verklaringen van uw uitvoerend comité zijn de gevoelens van mijn eigen hart, en ik was het er volledig mee eens toen ik de openingsregels las: "Er komt een tijd dat zwijgen verraad is". En die tijd is voor ons gekomen met betrekking tot Vietnam.

De waarheid van deze woorden staat buiten twijfel, maar de missie waartoe ze ons oproepen is zeer moeilijk. Zelfs wanneer de eisen van de innerlijke waarheid onder druk staan, nemen mensen niet gemakkelijk de taak op zich om zich tegen het politieke beleid van hun regering te verzetten, vooral niet in oorlogstijd. Evenmin verzet de menselijke geest zich zonder grote moeite tegen alle apathie van het conformistische denken in de eigen boezem en in de omringende wereld. Bovendien, als de kwesties die aan de orde zijn zo verbijsterend lijken als vaak in het geval van dit vreselijke conflict, staan we altijd op het punt gebiologeerd te worden door onzekerheid; maar we moeten verder.

En sommigen van ons die al begonnen zijn de stilte van de nacht te doorbreken, hebben ontdekt dat de roeping om te spreken vaak een roeping van pijn is, maar we moeten spreken. We moeten spreken met alle nederigheid die past bij onze beperkte visie, maar we moeten spreken. En we moeten ons ook verheugen, want dit is zeker de eerste keer in de geschiedenis van onze natie dat een aanzienlijk aantal van haar religieuze leiders ervoor heeft gekozen om verder te gaan dan het profeteren van glad patriottisme naar de hoge gronden van een ferme afwijkende mening gebaseerd op de mandaten van het geweten en het lezen van geschiedenis. Misschien rijst er een nieuwe geest onder ons. Als dat zo is, laten we dan zijn bewegingen volgen en bidden dat ons eigen innerlijke wezen gevoelig mag zijn voor zijn leiding, want we hebben een grote behoefte aan een nieuwe weg achter de duisternis die zo dichtbij om ons heen lijkt.

(...)

Ik kom vanavond naar dit podium om een hartstochtelijk pleidooi te houden voor mijn geliefde natie. Deze toespraak is niet gericht aan Hanoi of aan het Nationale Bevrijdingsfront. Het is niet gericht aan China of Rusland. Evenmin is het een poging om de dubbelzinnigheid van de totale situatie en de noodzaak van een collectieve oplossing voor de tragedie van Vietnam over het hoofd te zien. Het is ook geen poging om van Noord-Vietnam of het Nationale Bevrijdingsfront toonbeelden van deugd te maken, noch om de rol die zij moeten spelen bij de succesvolle oplossing van het probleem over het hoofd te zien. Hoewel ze allebei gegronde redenen kunnen hebben om de goede trouw van de Verenigde Staten te wantrouwen, getuigen het leven en de geschiedenis welsprekend van het feit dat conflicten nooit worden opgelost zonder vertrouwen van beide kanten.

(…)

Aangezien ik een predikant ben van beroep, is het waarschijnlijk niet verwonderlijk dat ik zeven belangrijke redenen heb om Vietnam in het veld van mijn morele visie te brengen.

(…)

Mijn derde reden gaat naar een nog dieper niveau van bewustzijn, want het komt voort uit mijn ervaring in de getto's van het noorden van de afgelopen drie jaar – vooral de laatste drie zomers. Terwijl ik tussen de wanhopige, afgewezen en boze jonge mannen liep, heb ik ze verteld dat molotovcocktails en geweren hun problemen niet zouden oplossen. Ik heb geprobeerd hen mijn diepste medeleven te betuigen, terwijl ik vasthield aan mijn overtuiging dat sociale verandering het meest zinvol is door geweldloze actie. Maar ze vragen – en terecht – hoe zit het met Vietnam? Ze vragen of ons eigen land niet enorme hoeveelheden geweld gebruikt om zijn problemen op te lossen, om de gewenste veranderingen teweeg te brengen. Hun vragen kwamen aan en ik wist dat ik nooit meer mijn stem zou kunnen verheffen tegen het geweld van de onderdrukten in de getto's zonder eerst duidelijk te hebben gesproken tot de grootste leverancier van geweld in de wereld van vandaag: mijn eigen regering. In het belang van die jongens, in het belang van deze regering, in het belang van de honderdduizenden die beven onder ons geweld, kan ik niet zwijgen.

(...)

Ze moeten Amerikanen zien als vreemde bevrijders. Het Vietnamese volk riep zijn eigen onafhankelijkheid uit in 1954 – of liever in 1945 – na een gecombineerde Franse en Japanse bezetting en vóór de communistische revolutie in China. Ze werden geleid door Ho Chi Minh. Ook al citeerden ze de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring in hun eigen vrijheidsdocument, we weigerden ze te erkennen. In plaats daarvan hebben we besloten om Frankrijk te steunen bij de herovering van haar voormalige kolonie. Onze regering vond toen dat het Vietnamese volk niet klaar was voor onafhankelijkheid, en we werden opnieuw het slachtoffer van de dodelijke westerse arrogantie die de internationale sfeer zo lang heeft vergiftigd. Met die tragische beslissing verwierpen we een revolutionaire regering die op zoek was naar zelfbeschikking en een regering die niet was opgericht door China – waar de Vietnamezen niet veel van houden – maar door duidelijk inheemse krachten, waaronder enkele communisten. Voor de boeren betekende deze nieuwe regering een echte landhervorming, een van de belangrijkste behoeften in hun leven.

Negen jaar lang na 1945 hebben we het volk van Vietnam het recht op onafhankelijkheid ontzegd. Negen jaar lang hebben we de Fransen krachtig gesteund in hun mislukte poging om Vietnam te herkoloniseren. Voor het einde van de oorlog droegen we tachtig procent van de Franse oorlogskosten. Nog voordat de Fransen bij Dien Bien Phu werden verslagen, begonnen ze te wanhopen aan hun roekeloze actie, maar dat deden we niet. We moedigden hen aan met onze enorme financiële en militaire voorraden om de oorlog voort te zetten, zelfs nadat ze de wil hadden verloren. Binnenkort zouden we bijna de volledige kosten betalen van deze tragische poging tot herkolonisatie.

(...)

De enige verandering kwam uit Amerika, toen we onze troepentoezeggingen verhoogden ter ondersteuning van regeringen die uitzonderlijk corrupt, onbekwaam en zonder steun van het volk waren. Al die tijd lazen de mensen onze pamfletten en kregen ze de regelmatige beloftes van vrede en democratie en landhervorming. Nu kwijnen ze weg onder onze bommen en beschouwen ze ons, niet hun mede-Vietnamezen, als de echte vijand. Ze bewegen droevig en apathisch terwijl we ze van het land van hun vaders naar concentratiekampen drijven waar zelden aan minimale sociale behoeften wordt voldaan. Ze weten dat ze verder moeten of vernietigd worden door onze bommen.

Dus gaan ze, voornamelijk vrouwen en kinderen en bejaarden. Ze kijken toe terwijl we hun water vergiftigen, terwijl we een miljoen hectare van hun gewassen doden. Ze moeten huilen terwijl de bulldozers door hun gebieden razen en klaarstaan om de kostbare bomen te vernietigen. Ze dwalen de ziekenhuizen binnen met minstens twintig slachtoffers door Amerikaanse vuurkracht voor één door de Vietcong toegebracht letsel. Tot nu toe hebben we misschien een miljoen van hen gedood, voornamelijk kinderen. Ze dwalen door de steden en zien duizenden kinderen, dakloos, zonder kleren, als dieren in roedels door de straten rennen. Ze zien hoe de kinderen door onze soldaten worden vernederd terwijl ze om voedsel bedelen. Ze zien hoe de kinderen hun zusjes verkopen aan onze soldaten, op zoek naar hun moeders.

(…)

Hanoi herinnert zich hoe onze leiders weigerden ons de waarheid te vertellen over de eerdere Noord-Vietnamese toenadering tot vrede, hoe de president beweerde dat er geen bestonden terwijl ze duidelijk waren gemaakt. Ho Chi Minh heeft gezien hoe Amerika sprak over vrede en zijn strijdkrachten opbouwde, en nu heeft hij zeker de toenemende internationale geruchten gehoord over Amerikaanse plannen voor een invasie in het noorden. Hij weet dat de bombardementen en beschietingen en mijnen leggen die we doen deel uitmaken van traditionele pre-invasiestrategie. Misschien kan alleen zijn gevoel voor humor en ironie hem redden als hij de machtigste natie ter wereld hoort spreken over agressie terwijl het duizenden bommen laat vallen op een arme, zwakke natie meer dan achthonderd, liever gezegd achtduizend mijl verwijderd van zijn kusten.

(...)

Dit is de boodschap van de grote boeddhistische leiders van Vietnam. Onlangs schreef een van hen deze woorden, en ik citeer:

Elke dag dat de oorlog voortduurt, neemt de haat toe in het hart van de Vietnamezen en in de harten van degenen met een humanitair instinct. De Amerikanen dwingen zelfs hun vrienden om hun vijanden te worden. Het is merkwaardig dat de Amerikanen, die zo zorgvuldig de mogelijkheden van een militaire overwinning zo zorgvuldig berekenen, niet beseffen dat ze daarbij een diepe psychologische en politieke nederlaag oplopen. Het beeld van Amerika zal nooit meer het beeld zijn van revolutie, vrijheid en democratie, maar het beeld van geweld en militarisme.

Als we doorgaan, zal er geen twijfel over bestaan in mijn gedachten en in de geest van de wereld dat we geen eervolle bedoelingen hebben in Vietnam. Als we onze oorlog tegen de bevolking van Vietnam niet onmiddellijk stoppen, zal de wereld geen andere keuze hebben dan dit te zien als een vreselijk, onhandig en dodelijk spel dat we hebben besloten te spelen. De wereld eist nu een volwassenheid van Amerika die we misschien niet kunnen bereiken. Het vereist dat we toegeven dat we vanaf het begin van ons avontuur in Vietnam ongelijk hebben gehad, dat we schadelijk zijn geweest voor het leven van het Vietnamese volk. De situatie is er een waarin we bereid moeten zijn om scherp van onze huidige wegen af te wijken. Om onze zonden en fouten in Vietnam goed te maken, moeten we het initiatief nemen om deze tragische oorlog een halt toe te roepen.

[Olive Yao]

.
Ik zou vijf concrete dingen willen voorstellen die onze regering onmiddellijk zou moeten doen om het lange en moeilijke proces te beginnen om onszelf uit dit nachtmerrieachtige conflict te bevrijden:

Nummer één: stop alle bombardementen in Noord- en Zuid-Vietnam.

Nummer twee: kondig een eenzijdig staakt-het-vuren af in de hoop dat een dergelijke actie de sfeer voor onderhandelingen zal creëren.

Drie: Neem onmiddellijk stappen om andere slagvelden in Zuidoost-Azië te voorkomen door onze militaire opbouw in Thailand en onze inmenging in Laos in te perken.

Vier: Accepteer realistisch het feit dat het Nationale Bevrijdingsfront substantiële steun heeft in Zuid-Vietnam en daardoor een rol moet spelen in elke zinvolle onderhandelingen en elke toekomstige regering in Vietnam.

Vijf: stel een datum vast waarop we alle buitenlandse troepen uit Vietnam zullen weghalen in overeenstemming met de Overeenkomst van Genève van 1954.

(...)

In 1957 zei een gevoelige Amerikaanse functionaris in het buitenland dat het hem toescheen dat ons land aan de verkeerde kant van een wereldrevolutie stond. Gedurende de afgelopen tien jaar hebben we een patroon van onderdrukking zien ontstaan dat nu de aanwezigheid van Amerikaanse militaire adviseurs in Venezuela rechtvaardigt. Deze behoefte om sociale stabiliteit te behouden voor onze investeringen verklaart de contrarevolutionaire actie van Amerikaanse troepen in Guatemala. Het vertelt waarom Amerikaanse helikopters worden ingezet tegen guerrillastrijders in Cambodja en waarom Amerikaanse napalm en Groene Baret strijdkrachten al actief zijn tegen rebellen in Peru.

(...)

We hebben vandaag nog steeds een keuze: geweldloos samenleven of gewelddadige samenvernietiging. We moeten besluiteloosheid achter ons laten en in actie komen. We moeten nieuwe manieren vinden om te spreken voor vrede in Vietnam en gerechtigheid in de hele ontwikkelingswereld, een wereld die aan onze deuren grenst. Als we niets doen, zullen we zeker worden meegesleurd door de lange, donkere en beschamende gangen van de tijd die gereserveerd zijn voor hen die macht hebben zonder mededogen, macht zonder moraal en kracht zonder zicht.

Laten we nu beginnen. Laten we ons nu opnieuw wijden aan de lange en bittere, maar mooie strijd voor een nieuwe wereld. Dit is de roeping van de zonen van God, en onze broeders wachten reikhalzend op ons antwoord. Zullen we zeggen dat de tegenkansen te groot zijn? Zullen we ze vertellen dat de strijd te zwaar is? Zal onze boodschap zijn dat de krachten van het Amerikaanse leven zich verzetten tegen hun komst als volwaardige mensen, en dat we onze diepste spijt betuigen? Of zal er een andere boodschap zijn – van verlangen, van hoop, van solidariteit met hun verlangens, van toewijding aan hun zaak, koste wat het kost? De keuze is aan ons, en hoewel we er misschien de voorkeur aan zouden geven dat het anders was, moeten we kiezen op dit cruciale moment in de menselijke geschiedenis.

(...)

En als we maar de juiste keuze maken, zullen we deze overhangende kosmische klaagzang kunnen transformeren in een creatieve psalm van vrede. Als we de juiste keuze maken, zullen we in staat zijn om de ratelende onenigheden van onze wereld om te zetten in een prachtige symfonie van broederschap. Als we maar de juiste keuze maken, zullen we in staat zijn om de dag te bespoedigen, in heel Amerika en over de hele wereld, waarop "rechtvaardigheid zal stromen als water en rechtschapenheid als een machtige stroom".







Martin Luther King werd doodgeschoten op 4 april 1968.

[Olive Yao]

.
Jimmy Carter: US ‘Most warlike nation in history of the world’

Brett Wilkins | Common Dreams 18 april 2019


Jimmy Carter: VS ‘Meest oorlogszuchtige natie in de wereldgeschiedenis’

Voormalig president zegt dat het vreedzame China ons in bijna alle opzichten voor is.

De enige president van de VS die zijn ambtstermijn heeft volbracht zonder oorlog, militaire aanval of bezetting, heeft de Verenigde Staten “de meest oorlogszuchtige natie in de geschiedenis van de wereld” genoemd.

Tijdens zijn regulier zondagsschoolles in de Maranatha Baptist Church in zijn geboorteplaats Plains, Georgia, onthulde Jimmy Carter dat hij onlangs met president Donald Trump over China had gesproken. De 94-jarige Carter zei dat Trump zich zorgen maakte over de groeiende economie van China en zijn bezorgdheid uitte over het feit dat “China ons voor is”.

Carter, die in 1979 diplomatieke betrekkingen tussen Washington en Peking normaliseerde, zei dat hij tegen Trump had gezegd dat een groot deel van het succes van China te danken was aan het vreedzame buitenlandse beleid.

“Weet je hoe vaak China sinds 1979 met iemand in oorlog is geweest?” vroeg Carter. “Geen, en wij zijn in oorlog gebleven”. Hoewel het waar is dat China's laatste grote oorlog – een invasie in Vietnam – plaatsvond in 1979, het Volksbevrijdingsleger grensgebieden van Vietnam met artillerie bestookte en zijn marine in de jaren tachtig tegen zijn Vietnamese tegenhanger vocht. Sindsdien leeft China echter in vrede met zijn buren en de wereld.

Carter zei toen dat de VS slechts 16 van de 242 jaar als natie vrede hebben gehad. Oorlogen, militaire aanvallen en militaire bezettingen meegerekend, zijn er eigenlijk maar vijf jaar vrede geweest in de geschiedenis van de VS – 1976, het laatste jaar van de regering van Gerald Ford en 1977-80, het hele presidentschap van Carter. Carter verwees vervolgens naar de VS als “de meest oorlogszuchtige natie in de geschiedenis van de wereld”, een resultaat, zei hij, van het feit dat de VS andere landen dwingt “onze Amerikaanse principes over te nemen”.

Het vredesdividend van China heeft zijn economische groei mogelijk gemaakt en versterkt, zei Carter. “Hoeveel kilometer hogesnelheidsspoor hebben we in dit land?” vroeg hij. China heeft ongeveer 29.000 km aan hogesnelheidslijnen, terwijl de VS “volgens mij $ 3 biljoen” hebben verspild aan militaire uitgaven. Volgens een studie uit november 2018 van het Watson Institute of International and Public Affairs van de Brown University hebben de VS sinds 2001 5,9 biljoen dollar uitgegeven aan oorlogvoering in Irak, Syrië, Afghanistan, Pakistan en andere landen.

“Het is meer dan je je kunt voorstellen”, zei Carter over oorlogsuitgaven van de VS. “China heeft geen cent verspild aan oorlog, en daarom lopen ze voor op ons. In bijna alle opzichten”.

“En ik denk dat het verschil is dat als je 3 biljoen dollar neemt en het in de Amerikaanse infrastructuur stopt, je waarschijnlijk 2 biljoen dollar overhoudt”, zei Carter tegen zijn gemeente. “We zouden een hogesnelheidstrein hebben. We zouden bruggen hebben die niet instorten, we zouden wegen hebben die goed worden onderhouden. Ons onderwijssysteem zou net zo goed zijn als dat van bijvoorbeeld Zuid-Korea of Hong Kong.”

Hoewel er in de Verenigde Staten een overheersende overtuiging bestaat dat het land bijna altijd oorlog voert voor nobele doeleinden en ter verdediging van vrijheid, schetsen de wereldwijde publieke opinie en feiten een heel ander beeld. De meeste onderzochte landen in een WIN/Gallup-peiling uit 2013 identificeerden de Verenigde Staten als de grootste bedreiging voor de wereldvrede, en uit een peiling van Pew Research uit 2017 bleek dat een recordaantal mensen in 30 onderzochte landen de macht en invloed van de VS als een “grote bedreiging” beschouwden.

[zie post #11 hierboven, o.y.]

De VS is ook dozijnen landen binnengevallen of heeft ze gebombardeerd en heeft sinds het einde van de tweede wereldoorlog bijna elke rechtse dictatuur ter wereld gesteund. De VS heeft sinds 1949 tientallen buitenlandse regeringen omvergeworpen of geprobeerd omver te werpen, en heeft in diezelfde periode actief geprobeerd bijna alle bevrijdingsbewegingen van het volk de kop in te drukken. Het heeft zich ook bemoeid met tal van verkiezingen, in landen die zowel bondgenoten als tegenstanders zijn.


Our work is licensed under Creative Commons (CC BY-NC-ND 3.0). Feel free to republish and share widely.

google translate + aanpassingen

[Olive Yao]

.
LAOS



clip duurt 1m:38s


VS regime bombardeert Laos
Zwaarst gebombardeerde land
9 jaar lang elk uur honderden bommen
30% van de bommen is bij de bombardementen niet ontploft
Sindsdien in de loop van 50 jaar minstens 20.000 doden door bommen die alsnog ontploffen, een veelvoud aan gehandicapten
Laos’ agrarische economie wordt daardoor 50 jaar later nog steeds lamgelegd

[Olive Yao]

.
HAWAII


Hawaii was een onafhankelijk koninkrijk. Het Koninkrijk van Hawaii had tal van formele, diplomatieke buitenlandse betrekkingen.

In 1893 – na twee decennia van inmenging – pleegde het VS regime er een staatsgreep ten bate van belangen van zn zakenlieden. In 1898 annexeerde het VS regime Hawaii. Het VS regime vond dat essentieel voor de veiligheid van zn westkust.

Er bestaat nog steeds een Acting government of the Hawaiian Kingdom in Hawaii (dus niet in ballingschap).

Deze onderhoudt het Hawaiian Kingdom Blog. Van het blog:


An act of war of aggression: United States invasion of the Hawaiian Kingdom on August 12, 1898
8 november 2014

[Olive Yao]

.
FILIPPIJNEN


America’s concealed past, condemned future

Brian Victoria | Countercurrents 12 april 2022


Amerika's verborgen verleden, veroordeelde toekomst

Vaste lezers van Countercurrents herinneren zich misschien een recent artikel dat ik schreef met de titel "Japan's verborgen verleden, veroordeelde toekomst".

In dat artikel betoogde ik dat, omdat het Japanse volk in het naoorlogse tijdperk opzettelijk was misleid om te geloven dat het leger, en niet keizer Hirohito, verantwoordelijk was voor de oorlog, het er waarschijnlijk toe veroordeeld zou zijn om ooit opnieuw oorlog te voeren met China, deze keer geallieerd met de VS. Ik sloot het artikel af met de provocerende stelling: "Net als voor de Japanners is voor VS burgers de ware aard van het oorlogsimperialisme van hun eigen regering verborgen gehouden".

In het licht van de letterlijk duizenden boeken, films, documentaires, enz. die over WO II zijn geschreven, is het bijna onmogelijk te geloven dat de ware aard van dit conflict zo'n 75 jaar voor de VS bevolking verborgen heeft kunnen blijven. Immers, hoewel er enige twijfel kan bestaan over de rechtvaardigheid van Amerika's oorlogen na de Tweede Wereldoorlog in onder meer Korea, Vietnam en vooral Irak, wordt WO II in de VS algemeen beschouwd als Amerika's laatste 'goede oorlog', waar de verschillen tussen 'goed' en 'kwaad' ondubbelzinnig en onbetwistbaar waren. Met andere woorden, de ‘goeden’, d.w.z. de geallieerden, waren echt ‘goed’ en de As-mogendheden waren echt ‘slecht’.

Het is niet nodig om te discussiëren over de boosaardigheid van de As-mogendheden, want de Holocaust, verkrachtingen in Nanking of dodenmars van Bataan, naast vele andere wreedheden, maken dit maar al te duidelijk. Desalniettemin, waren de geallieerden echt de 'ridders in glanzend harnas' zoals ze doorgaans worden afgeschilderd? Opgegroeid als een Amerikaanse patriot, zou ik deze vraag bevestigend willen beantwoorden. Als eerlijk historicus moet ik echter toegeven dat dit niet het geval was. Waarom niet?

Ik merk eerst op dat ik de discussie zal beperken tot het Pacifische theater van WO II, ten eerste vanwege ruimtebeperkingen, en ten tweede vanwege het feit dat de oorsprong van de oorlog in de Stille Oceaan zelfs minder bekend is, hoewel de Japanse aanval op Pearl Harbor in het collectieve bewustzijn van alle Amerikanen is gebrand.

Met dit in gedachten, laten we ons herinneren dat de weg naar oorlog tussen de VS en Japan in ieder geval teruggaat tot de overname van Mantsjoerije door het Japanse leger, beginnend met het Mantsjoerijse incident van september 1931 en versneld met de oprichting van de Japanse marionettenstaat Manchukuo in februari 1932. De Japanse aanval op de rest van China, die begon in juli 1937, leidde tot de massamoord van Nanking in december van dat jaar en bracht de oorlog met de VS steeds dichterbij.

Dat gezegd hebbende, was de directe oorzaak van de oorlog de stationering van Japanse troepen in Vietnam in september 1940. Om tegen deze stap te protesteren, bevroor de VS alle Japanse tegoeden in Amerika en stelde de VS een totaal embargo op olie-export naar Japan in. Omdat Japan zelf geen olie had, was Japan voor 88% van zijn olie-import afhankelijk van de VS. Zonder olie zou de Japanse oorlogsmachine, om nog maar te zwijgen van de civiele economie, tot stilstand komen en zou de marine nutteloos zijn.

Het Amerikaanse olie-embargo leidde, meer dan enige andere actie van de VS, tot de Japanse aanval op Pearl Harbor, want de enige alternatieve, grote bron van olie in Azië was Nederlands-Indië. In overleg met de VS bevroor ook Nederland de Japanse tegoeden en weigerde ook Nederland olie aan Japan te verkopen. Dit bracht Japan ertoe om Nederlands-Indië aan te vallen kort nadat het Pearl Harbor had aangevallen, want Japan besefte dat het de Nederlandse olie niet met succes per schip terug naar Japan zouden kunnen vervoeren zonder eerst de VS Pacific-vloot te vernietigen die op het punt stond dergelijke zendingen te blokkeren.

Natuurlijk kan het argument worden aangevoerd dat het Japan was dat het olie-embargo van de VS versnelde door zijn troepen naar Vietnam te sturen en daarmee militaire agressie tegen een ander land pleegde. Hoewel Japan aanvankelijk beperkte militaire macht gebruikte, slaagde het erin de goedkeuring van de Franse regering te krijgen om zijn troepen in Vietnam te stationeren. De goedkeuring was echter verleend door de Franse Vichy-regering, die pro-nazi-georiënteerd was. Toch was het toen de wettige regering van Vietnam, ook als zodanig erkend door de VS. Daarom kan de stationering van Japanse troepen in Vietnam niet worden beschouwd als een invasie van dat land. Maar waarom stond Vietnam om te beginnen onder Franse controle? Het antwoord is eenvoudig, want vanaf 1887 was Vietnam, net als de rest van Indochina, een Franse kolonie.

Dit roept de vraag op waarom de VS zo sterk bezwaar maakten tegen de stationering van troepen door Japan in Vietnam, terwijl ze nooit bezwaar hadden gemaakt tegen de Franse kolonisatie van heel Indochina, inclusief Vietnam, Cambodja en Laos? Of waarom hadden de VS nooit bezwaar gemaakt tegen de Britse kolonisatie van India, Nepal, Bhutan, Birma, Ceylon, Malaya, Noord-Borneo, Brunei, Singapore of Hong Kong? Of de Nederlandse kolonisatie van het olierijke Nederlands-Indië (het huidige Indonesië)? Of de Portugese kolonisatie van Macao?

Aan de ene kant hadden de VS ooit een bittere oorlog gevoerd om onafhankelijk te worden van de Britten en wisten ze heel goed hoe kostbaar vrijheid en het recht op zelfbeschikking waren. Desalniettemin lieten de VS na zich te verzetten tegen ook maar een enkel westers land bij de kolonisatie van grote stukken Azië. Waarom?

Weer is het antwoord eenvoudig, want tegen de tijd van WO II waren de VS zelf een koloniale macht in Azië, vanwege de militaire invasie en overname van de Filippijnen in 1898. Hoe konden de VS zich in dat licht verzetten tegen andere westerse landen die ook militair geweld had gebruikt om hun Aziatische koloniën veilig te stellen, terwijl de VS zelf hetzelfde had gedaan?

Met betrekking tot de Filippijnen moet eraan worden herinnerd dat de invasie van het VS leger in dat land in 1898 in de VS senaat door senator Albert Beveridge uit Indiana als volgt werd verdedigd:

“God heeft de Engelssprekende en Germaanse volken niet duizend jaar voorbereid op niets anders dan ijdele en lege zelfbewondering. Nee! Hij heeft van de VS de meester-organisator van de wereld gemaakt om systeem op te zetten waar chaos heerst. . . . Hij heeft ons tot adepten in regering gemaakt, opdat we regering kunnen instellen onder wilden en seniele volkeren.

President William McKinley van zijn kant was wat milder in het betuigen van zijn steun aan het Amerikaanse imperialisme. Misschien kwam dit doordat hij een groep christelijke geestelijken toesprak die in 1898 in het Witte Huis waren uitgenodigd:

“Ik liep avond aan avond tot middernacht over de vloer van het Witte Huis, en ik schaam me niet om u te vertellen, heren, dat ik meer dan één nacht op mijn knieën ging en tot de Almachtige God bad om licht en leiding. En op een avond laat kwam het op deze manier tot me – ik weet niet hoe, maar het kwam . . . dat er voor de VS niets anders overbleef dan ze allemaal in te nemen, de Filippino's te onderwijzen, hen te verheffen en te beschaven en te kerstenen, en om door Gods genade het allerbeste te doen wat we voor hen konden doen, als onze medemensen voor wie Christus ook stierf.”

Wat senator Beveridge en president McKinley gemeen hadden, was hun overtuiging dat ze Gods werk deden om de Filippino's te onderwerpen. Merk op dat de Spanjaarden hun eerdere kolonisatie van de Filippijnen in 1521 ook hadden gerechtvaardigd door te beweren dat het was gedaan om de inboorlingen te kerstenen, hoewel ze hiermee bedoelden hen tot het rooms-katholieke geloof te bekeren. McKinley, aan de andere kant, was een Methodist, dus zijn bewering dat hij ook de Filippino's ging kerstenen, betekende dat hij ze opnieuw zou bekeren, dit keer tot protestanten.

(...)

[Olive Yao]

.

VS soldaten bij een massagraf van Filippino's, 1906


Concreet, hoe gingen de VS te werk om de inwoners van de Filippijnen "te verheffen, te beschaven en te kerstenen"? Allereerst vielen de VS alle Filippijnse patriotten aan die naar de vrijheid en onafhankelijkheid van hun land durfden te streven. Het VS ministerie van Buitenlandse Zaken schatte dat de daaropvolgende Filipijns-Amerikaanse oorlog "resulteerde in de dood van meer dan 4.200 Amerikaanse en meer dan 20.000 Filippijnse strijders", en verder dat "maar liefst 200.000 Filippijnse burgers stierven door geweld, hongersnood en ziekte".

Wat betreft de manier waarop de VS de oorlog voerden, schreef de correspondent in Manilla van de Philadelphia Ledger in november 1901: “De huidige oorlog is geen bloedeloos, komisch opera-bedrijf; onze mannen zijn meedogenloos geweest, hebben gedood om mannen, vrouwen, kinderen, gevangenen en krijgsgevangenen, actieve opstandelingen en verdachten waaronder jongens vanaf tien jaar en ouder, uit te roeien, waarbij het idee heerste dat de Filippijn als zodanig niet veel beter was dan een hond”. Als identificatie van de Filippino's als weinig beter dan honden extreem lijkt, moet eraan worden herinnerd dat een aantal VS soldaten in de Filippijnen veteranen waren van de bijna genocidale laatste veldslagen van de Indiaanse oorlogen in de VS. In hun ogen waren de Filippino's de zoveelste groep bloeddorstige, woeste 'injuns' zoals ze hen noemden.



Waterboarding deden ze toen ook al


Op welke basis zouden de VS, met zulk oorlogsgedrag, de gelijkaardige acties van zijn mede-westerse imperialisten hebben bekritiseerd, laat staan tegengewerkt?

Wat deze en vele andere voorbeelden ons leren, is dat het Japanse imperialisme weliswaar zowel reëel als meedogenloos was, maar dat het ruimschoots zijn gelijke vond in het imperialisme van de VS en andere westerse imperialistische machten in Azië en de rest van de wereld. Als er meer bewijs nodig is, hoeft men alleen maar te kijken naar de nasleep van WO II na de overgave van Japan in 1945. In elk geval, of het nu in Vietnam, Indonesië, India, enz. was, hebben de VS geen bezwaar geuit tegen hun westerse mede-imperialisten die hun vroegere kolonies probeerden terug te krijgen.

Dit ondanks het feit dat, als het enige land dat aan het einde van de oorlog in het bezit was van de atoombom, geen enkele andere westerse koloniale macht, al verzwakt door oorlog, het zou hebben aangedurfd een direct Amerikaans bevel te negeren om voormalige koloniën onafhankelijk te laten worden. Maar zo'n bevel kwam nooit.

Het zou nu kristalhelder moeten zijn dat de oorlog tussen de VS, geholpen door zijn westerse koloniale bondgenoten, en Japan geen oorlog was tussen de "good guys" en de "bad guys", maar in plaats daarvan een conflict was tussen imperialistische landen aan alle kanten, dus een inter-imperialistisch conflict. Met andere woorden, de onvergeeflijke misdaad van Japan was dat het probeerde om met geweld ‘de kaarten anders te schudden’, wat betekent dat Japan probeerde die Aziatische landen te koloniseren die de westerse imperialisten al onderling hadden verdeeld. Terwijl westers of ‘wit’ imperialisme acceptabel was voor de VS, was Japans of ‘geel’ imperialisme dat niet, zeker niet als het betekende dat je iets moest verliezen dat al ‘van hen’ was.

Hoewel kan worden verdedigd dat het westerse imperialisme over het algemeen niet zo wreed was als zijn Japanse tegenhanger, is dat weinig troost voor de vele tienduizenden die stierven door toedoen van beide. Evenmin mogen we de tientallen, zelfs honderden, duizenden overwegend jonge mannen van de strijdende partijen vergeten die vochten en stierven in de imperialistische oorlog van hun land, in de valse overtuiging dat ze vochten voor de vrijheid en onafhankelijkheid van hun vaderland en de volkeren van de wereld.

Nu oorlog tussen de VS, nu geallieerd met Japan, en China steeds dichter bij Taiwans toekomst komt, moet de vraag worden gesteld: zijn de mensen van zowel de VS als Japan veroordeeld om een verleden te herhalen waarvan geen van beiden de ware aard volledig heeft begrepen?


google translate + aanpassingen

[Rob Gosseling]

.
De eenzijdigheid druipt er vanaf. Een totaal gebrek aan nuance. Ik gun alle haters van het neo-liberalisme en de VS/het Westen een nieuwe Chinees/Russische wereldorde. Onder deze superstaten zullen uitbuiting en oorlogen vast en zeker tot het verleden behoren.





.


.

[Olive Yao]

.

De eenzijdigheid druipt er vanaf. Een totaal gebrek aan nuance. Ik gun alle haters van het neo-liberalisme en de VS/het Westen een nieuwe Chinees/Russische wereldorde. Onder deze superstaten zullen uitbuiting en oorlogen vast en zeker tot het verleden behoren.

Dat zie ik niet als eenzijdigheid maar als prioriteiten stellen.

Heb het al vaak geschreven:

Beheersing van macht is conditio sine qua non. Zowel macht om kwaad te doen als macht om goed te doen.

Beginsel voor samenlevingen, voor politiek, conditio sine qua non voor vrede.

Macht corrumpeert. Dat cliché is waar.

En daarbij moeten we prioriteiten stellen. Het VS regime eist wereldhegemonie. Dat is het tegenovergestelde van het beginsel van beheersing van macht. Het VS regime is het grootste humanitaire, militaire, geopolitieke en economische gevaar en de grootste veroorzaker van schade in de wereld. Daarom stel ik dat het prioriteit heeft om macht van het VS regime onder controle te krijgen.

Vanzelfsprekend moet ook de macht van Rusland en van China beheerst worden. Maar met die premisse is niets gezegd over hoe mensen in de wereld dat kunnen doen.

We kunnen en moeten het niet aan het VS regime overlaten. Want:

a. A war maker makes war, not peace. Het VS regime kan alleen maar bewapenen en bombarderen en dood en vernietiging teweeg brengen. Het zoekt altijd conflicten, die altijd escaleren, omdat het altijd het tegenovergestelde doet van wat conflictbeheersing vereist, altijd leidend tot dood en vernietiging. (In hun eigen land laten ze hun eigen kinderen doodschieten …).

b. Het VS regime handelt om de hegemonie te hebben en te houden. Het schendt het objectieve principe van beheersing van macht, omdat het niet wil dat zn macht beheerst wordt.

Vrede gebaseerd op hegemonie is een misplaatst idee.