Scheerpost

[Olive Yao]

.


Scheerpost


About

Robert Scheer is the editor-in-chief of ScheerPost.com

lees verder


Scheerpost op YouTube

[Olive Yao]

.
NAVO – De gevaarljkste militaire alliantie op de planeet

Chris Hedges | Scheerpost 11 juli 2022


De massieve uitbreiding van de NAVO, niet alleen in Oost- en Centraal-Europa, maar ook in het Midden-Oosten, Latijns-Amerika, Afrika en Azië, voorspelt een eindeloze oorlog en een mogelijke nucleaire holocaust.

De Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) en de wapenindustrie die er voor miljarden winst van afhankelijk is, is de meest agressieve en gevaarlijke militaire alliantie ter wereld geworden. Opgericht in 1949 om de Sovjet-expansie naar Oost- en Centraal-Europa te dwarsbomen, is het uitgegroeid tot een wereldwijde oorlogsmachine in Europa, het Midden-Oosten, Latijns-Amerika, Afrika en Azië.

De NAVO breidde zijn voetafdruk uit en schond beloftes aan Moskou, toen de Koude Oorlog eindigde, om 14 landen in Oost- en Centraal-Europa bij het bondgenootschap op te nemen. Binnenkort komen Finland en Zweden daarbij. NAVO bombardeerde Bosnië, Servië en Kosovo. Het lanceerde oorlogen in Afghanistan, Irak, Syrië en Libië, waarbij bijna een miljoen doden vielen en zo'n 38 miljoen mensen uit hun huizen werden verdreven. Het bouwt een militaire voetafdruk op in Afrika en Azië. Het nodigde Australië, Japan, Nieuw-Zeeland en Zuid-Korea, de zogenaamde ‘Asia Pacific Four’, uit voor zijn recente top eind juni in Madrid. Het heeft zijn bereik uitgebreid naar het zuidelijk halfrond door in december 2021 een samenwerkingsovereenkomst voor militaire training met Colombia te ondertekenen. Het heeft Turkije gesteund, met het op een na grootste leger van de NAVO, dat illegaal delen van Syrië en Irak is binnengevallen en heeft bezet. Door Turkije gesteunde milities zijn betrokken bij de etnische zuivering van Syrische Koerden en andere inwoners van Noord- en Oost-Syrië. Het Turkse leger is beschuldigd van oorlogsmisdaden – waaronder meerdere luchtaanvallen op een vluchtelingenkamp en het gebruik van chemische wapens – in Noord-Irak. In ruil voor de toestemming van president Recep Tayyip Erdoğan voor Finland en Zweden om zich bij de alliantie aan te sluiten, zijn de twee Scandinavische landen overeengekomen om hun binnenlandse terreurwetten uit te breiden, waardoor het gemakkelijker wordt om Koerdische en andere activisten aan te pakken, hun beperkingen op de verkoop van wapens aan Turkije op te heffen en steun te weigeren aan de door Koerden geleide beweging voor democratische autonomie in Syrië.

Het is een behoorlijke staat van dienst voor een militair bondgenootschap dat met de ineenstorting van de Sovjet-Unie achterhaald was en ontmanteld had moeten worden. De NAVO en de militaristen waren niet van plan het ‘vredesdividend’ te omarmen, dat een wereld bevordert die is gebaseerd op diplomatie, respect voor invloedssferen en wederzijdse samenwerking. Het was vastbesloten om zaken te blijven doen. Zijn zaken zijn oorlog. Dat betekende het uitbreiden van zijn oorlogsmachine tot ver buiten de grens van Europa en het aangaan van een onophoudelijk antagonisme tegen China en Rusland.

De NAVO ziet de toekomst, zoals beschreven in haar “NAVO 2030: verenigd voor een nieuw tijdperk”, als een strijd om hegemonie met rivaliserende staten, met name China, en roept op tot de voorbereiding van een langdurig mondiaal conflict.

“China heeft een steeds mondialer wordende strategische agenda, ondersteund door zijn economische en militaire gewicht”, waarschuwde het NAVO-initiatief 2030. “Het heeft zijn bereidheid bewezen om geweld te gebruiken tegen zijn buren, evenals economische dwang en intimiderende diplomatie tot ver buiten de Indo-Pacifische regio. In het komende decennium zal China waarschijnlijk ook het vermogen van de NAVO op proef stellen om collectieve veerkracht op te bouwen, kritieke infrastructuur te beschermen, nieuwe en opkomende technologieën zoals 5G aan te pakken en gevoelige sectoren van de economie, waaronder toeleveringsketens, te beschermen. Op langere termijn zal China wereldwijd steeds meer militaire macht projecteren, mogelijk ook in het Euro-Atlantische gebied”.

Het bondgenootschap heeft de Koude Oorlog-strategie verworpen die ervoor zorgde dat Washington dichter bij Moskou en Peking was dan Moskou en Peking bij elkaar. De vijandigheid van de VS en de NAVO heeft Rusland en China tot hechte bondgenoten gemaakt. Rusland, rijk aan natuurlijke hulpbronnen, waaronder energie, mineralen en granen, en China, een productie- en technologische gigant, vormen een krachtige combinatie. De NAVO maakt geen onderscheid meer tussen de twee en kondigt in haar meest recente missieverklaring aan dat het “verdiepende strategische partnerschap” tussen Rusland en China heeft geleid tot “wederzijds versterkende pogingen om de op regels gebaseerde internationale orde te ondermijnen, wat in strijd is met onze waarden en belangen”.

Op 6 juli hielden Christopher Wray, directeur van de FBI, en Ken McCallum, directeur-generaal van de Britse MI5, een gezamenlijke persconferentie in Londen om aan te kondigen dat China de “grootste langetermijnbedreiging voor onze economische en nationale veiligheid” was. Ze beschuldigden China, net als Rusland, van inmenging in verkiezingen in de VS en het VK. Wray waarschuwde de bedrijfsleiders die ze toespraken dat de Chinese regering “vastbesloten was om uw technologie te stelen, wat het ook is dat uw industrie drijft, en het te gebruiken om uw bedrijf te ondermijnen en uw markt te domineren”.

Deze opruiende retoriek voorspelt een onheilspellende toekomst.

Je kunt niet over oorlog praten zonder over markten te praten. De politieke en sociale onrust in de VS, in combinatie met zijn afnemende economische macht, heeft ertoe geleid dat de VS de NAVO en zijn oorlogsmachine hebben omarmd als het tegengif voor zijn verval.

Washington en zijn Europese bondgenoten zijn doodsbang voor China's Belt and Road Initiative (BRI) van biljoenen dollars, bedoeld om een economisch blok van ongeveer 70 landen buiten de controle van de VS te verbinden. Het initiatief omvat de aanleg van spoorlijnen, wegen en gaspijpleidingen die met Rusland zullen worden geïntegreerd. Naar verwachting zal Peking tegen 2027 $ 1,3 biljoen aan de BRI toekennen. China, dat op schema ligt om binnen tien jaar de grootste economie ter wereld te worden, heeft het Regional Comprehensive Economic Partnership [RCEP] georganiseerd, 's werelds grootste handelspact van 15 Oost-Aziatische en Pacifische landen met 30 procent van de wereldhandel. Het is al goed voor 28,7 procent van de wereldwijde productie-output, bijna het dubbele van de 16,8 procent van de VS.

Het groeitempo van China was vorig jaar een indrukwekkende 8,1 procent, hoewel dit jaar vertraagd tot ongeveer 5 procent. Daarentegen bedroeg het groeipercentage van de VS in 2021 5,7 procent – het hoogste sinds 1984 – maar zal het dit jaar naar verwachting dalen tot onder 1 procent, volgens de New York Federal Reserve.

(...)

[Olive Yao]

.
Als China, Rusland, Iran, India en andere landen zich bevrijden van de tirannie van de Amerikaanse dollar als reservevaluta van de wereld en de internationale Society for Worldwide Interbank Financial Telecommunication (SWIFT), een berichtennetwerk dat financiële instellingen gebruiken om informatie zoals instructies voor het overmaken van geld uit te wisselen, zal dat een dramatische daling van de waarde van de dollar en een financiële ineenstorting van de VS op gang brengen. De enorme militaire uitgaven, die de staatsschuld van de VS hebben opgedreven tot $ 30 biljoen, $ 6 biljoen meer dan het volledige BBP van de VS, zullen onhoudbaar worden.

Het aflossen van deze schuld kost $ 300 miljard per jaar. We gaven in 2021 meer uit aan het leger, $ 801 miljard, wat neerkwam op 38 procent van de totale militaire uitgaven in de wereld, dan de volgende negen landen, waaronder China en Rusland, samen. Het verlies van de dollar als 's werelds reservevaluta zal de VS dwingen uitgaven te verminderen, veel van zijn 800 militaire bases in het buitenland te sluiten en het hoofd te bieden aan de onvermijdelijke sociale en politieke omwentelingen veroorzaakt door de economische ineenstorting. Het is ronduit ironisch dat de NAVO deze mogelijkheid heeft versneld.

Rusland is in de ogen van NAVO- en Amerikaanse strategen het voorgerecht. Ruslands leger, hoopt de NAVO, zal vastlopen en gedegradeerd worden in Oekraïne. Sancties en diplomatiek isolement, zo luidt het plan, zullen Vladimir Poetin uit de macht verdrijven. Een cliëntregime dat naar het pijpen van de VS zal dansen zal in Moskou worden geïnstalleerd.

De NAVO heeft meer dan $ 8 miljard aan militaire hulp aan Oekraïne verstrekt, terwijl de VS bijna $ 54 miljard aan militaire en humanitaire hulp aan het land heeft toegezegd.

China is echter het hoofdgerecht. De VS en de NAVO zijn niet in staat economisch te concurreren en hebben zich tot het botte instrument van de oorlog gewend om hun mondiale concurrent te verlammen.

De provocatie van China is een replica van de uitlokking van Rusland door NAVO.

De uitbreiding van de NAVO en de door de VS gesteunde staatsgreep in Kiev in 2014 leidden ertoe dat Rusland eerst Krim, in Oost-Oekraïne, met zijn grote etnische Russische bevolking bezette, en vervolgens heel Oekraïne binnenviel om de inspanningen van het land om lid te worden van de NAVO te dwarsbomen.

Dezelfde dans des doods wordt gespeeld met China over Taiwan, dat China beschouwt als deel van Chinees grondgebied, en met de uitbreiding van de NAVO in de Azië-Pacific. China vliegt met gevechtsvliegtuigen naar de luchtverdedigingszone van Taiwan en de VS sturen marineschepen door de Straat van Taiwan, die de Zuid- en Oost-Chinese Zee met elkaar verbindt. Minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken noemde China in mei de grootste uitdaging op lange termijn voor de internationale orde, daarbij verwijzend naar zijn aanspraken op Taiwan en pogingen om de Zuid-Chinese Zee te domineren. De president van Taiwan poseerde onlangs in een Zelensky-achtige publiciteitsstunt met een antitankraketwerper op een foto die de regering presenteerde.

Het conflict in Oekraïne is een goudmijn voor de wapenindustrie, die, gezien de vernederende terugtrekking uit Afghanistan, een nieuw conflict nodig had. De aandelenkoersen van Lockheed Martin zijn 12 procent gestegen. Northrop Grumman is 20 procent gestegen. De oorlog wordt door de NAVO gebruikt om haar militaire aanwezigheid in Oost- en Centraal-Europa te vergroten. De VS bouwen een permanente militaire basis in Polen. De 40.000 man sterke NAVO-reactiemacht wordt uitgebreid tot 300.000 manschappen. Miljarden dollars aan wapens stromen de regio binnen.

Het conflict met Rusland leidt echter al tot een terugslag. De roebel is gestegen naar het hoogste punt in zeven jaar ten opzichte van de dollar. Europa stevent af op een recessie vanwege de stijgende olie- en gasprijzen en de angst dat Rusland de bevoorrading volledig zou kunnen stopzetten. Het verlies van Russische tarwe, kunstmest, gas en olie, als gevolg van westerse sancties, veroorzaakt ravage op de wereldmarkten en een humanitaire crisis in Afrika en het Midden-Oosten. Stijgende voedsel- en energieprijzen, samen met tekorten en verlammende inflatie, brengen niet alleen ontbering en honger met zich mee, maar ook sociale onrust en politieke instabiliteit. De noodtoestand van het klimaat, de echte existentiële dreiging, wordt genegeerd om de oorlogsgoden te sussen.

De veroorzakers van oorlog zijn angstaanjagend arrogant over de dreiging van een nucleaire oorlog. Poetin waarschuwde de NAVO-landen dat ze “grotere gevolgen zullen ondervinden dan u ooit in de geschiedenis hebt meegemaakt” als ze rechtstreeks in Oekraïne zouden ingrijpen, en gaf opdracht de Russische nucleaire strijdkrachten in verhoogde staat van paraatheid te brengen. De nabijheid van kernwapens van de VS in België, Duitsland, Italië, Nederland en Turkije bij Rusland betekent dat elk nucleair conflict een groot deel van Europa zou vernietigen. Volgens de Federation of American Scientists hebben Rusland en de Verenigde Staten ongeveer 90 procent van 's werelds kernkoppen in handen, met elk ongeveer 4.000 kernkoppen in hun militaire voorraden.

President Joe Biden waarschuwde dat het gebruik van kernwapens in Oekraïne “volstrekt onaanvaardbaar” zou zijn en “ernstige gevolgen met zich mee zou brengen”, zonder uit te leggen wat die gevolgen zouden zijn. Dit is wat Amerikaanse strategen ‘opzettelijke dubbelzinnigheid’ noemen.

Het Amerikaanse leger heeft, na zijn fiasco's in het Midden-Oosten, zijn focus verlegd van het bestrijden van terrorisme en asymmetrische oorlogvoering naar de confrontatie met China en Rusland. Het nationale veiligheidsteam van president Barack Obama voerde in 2016 een oorlogsspel uit waarin Rusland een NAVO-land in de Baltische staten binnenviel en een tactisch nucleair wapen met een laag rendement gebruikte tegen NAVO-troepen. Obama-functionarissen waren verdeeld over hoe ze moesten reageren.

“Het zogenaamde Principals Committee van de National Security Council – inclusief kabinetsfunctionarissen en leden van de Joint Chiefs of Staff – besloot dat de Verenigde Staten geen andere keuze hadden dan wraak te nemen met kernwapens”, schrijft Eric Schlosser in The Atlantic. “Elk ander type reactie, zo betoogde de commissie, zou een gebrek aan vastberadenheid tonen, de Amerikaanse geloofwaardigheid schaden en de NAVO-alliantie verzwakken. Het kiezen van een geschikt nucleair doelwit bleek echter moeilijk. Het raken van de binnenvallende troepenmacht van Rusland zou onschuldige burgers in een NAVO-land doden. Het treffen van doelen in Rusland zou het conflict kunnen doen escaleren tot een totale nucleaire oorlog. Uiteindelijk adviseerde het NSC Principals Committee een nucleaire aanval op Wit-Rusland – een natie die geen enkele rol had gespeeld bij de invasie van de NAVO-bondgenoot, maar de pech had een Russische bondgenoot te zijn”.

Volgens The New York Times heeft de regering-Biden een ‘Tiger Team’ van nationale veiligheidsfunctionarissen gevormd om oorlogsspelen te houden over wat te doen als Rusland een nucleair wapen gebruikt. De dreiging van een nucleaire oorlog wordt geminimaliseerd door discussies over ‘tactische kernwapens’, alsof minder krachtige nucleaire explosies op de een of andere manier acceptabeler zijn en niet zullen leiden tot het gebruik van grotere bommen.

(...)

[Olive Yao]

.
Nooit, ook niet met de Cubaanse rakettencrisis, hebben we dichter bij de afgrond van een nucleaire oorlog gestaan.

“Een simulatie ontwikkeld door experts van Princeton University begint met het afvuren van een nucleair waarschuwingsschot door Moskou; de NAVO reageert met een kleine aanval en de daaropvolgende oorlog maakt in de eerste paar uur meer dan 90 miljoen slachtoffers”, meldde The New York Times.

Hoe langer de oorlog in Oekraïne voortduurt – en de VS en de NAVO lijken vastbesloten om maanden, zo niet jaren, miljarden dollars aan wapens in het conflict te pompen – hoe meer het ondenkbare denkbaar wordt. Flirten met Armageddon om winst te maken voor de wapenindustrie en het uitvoeren van de vergeefse queeste om de wereldwijde hegemonie van de VS terug te winnen, is op zijn best extreem roekeloos en in het slechtste geval genocidaal.

google translate + aanpassingen


Chris Hedges – NATO: The most dangerous military alliance on the planet

blog 10 juli 2022




The Chris Hedges Report

[Olive Yao]

Nord Stream ceremonie


Europe’s selfdestruction

Patrick Lawrence | Scheerpost 22 oktober 2022


Europa’s zelfdestructie

Ondanks de economisch rampzalige impact die de sabotage van de Nord Stream-pijpleiding op Europa zal hebben, houden de westerse media er nog steeds hun mond over.

Absoluut opmerkelijk, de vastberadenheid van de westerse media om de recente ontploffingen in de Oostzee te negeren, waardoor de Nord Stream I- en II-gaspijpleidingen werden uitgeschakeld. Een groot deel van de Europese energie-infrastructuur, het gezamenlijke eigendom van Duitsland en Rusland, is vernietigd. Elke kans dat de Russische gastransporten naar het westen worden hervat, is uitgesloten. Het continent wordt nu op een wanhopige zoektocht gestuurd naar nieuwe bronnen van aardgas, onvermijdelijk tegen hogere prijzen. Ik kan niet veel verhalen bedenken die belangrijker zijn.

De westerse pers en omroepen hebben sinds de explosies van 26 september bijna niets meer gerapporteerd over deze belangrijke ontwikkeling. En het is nu duidelijk dat de stilte van de media een grotere stilte weerspiegelt. Op 14 oktober meldde Reuters dat Zweden heeft geweigerd deel te nemen aan een gezamenlijk onderzoek met Duitsland en Denemarken. De Duitse televisie meldde dat ook de Denen afhaakten. Nu hebben we een Duitse minister die zegt dat zijn regering weet wie verantwoordelijk is voor de aanval, maar niet kan zeggen wie het is. In alle drie de gevallen is de verklaring hetzelfde: deze kwestie ligt te gevoelig om na te speuren en brengt daarmee de "nationale veiligheid" in gevaar.

Dus: er komt geen gezamenlijk onderzoek naar het Nord Stream I en II incident. En wat Zweden en de anderen zelf ook ontdekken, ze zijn niet van plan de wereld erover te vertellen.

Tenzij je graag gezelschapsspellen speelt die nooit eindigen, is het bijna onmogelijk om niet te concluderen dat de VS ofwel direct verantwoordelijk was voor de Nord Stream I en II sabotage ofwel toezicht hield op degenen die dat waren. Als de nationale veiligheid in het geding is, is het duidelijk dat de Russen er niets mee te maken hadden en even duidelijk dat de schuldige entiteit in naam verbonden is met Duitsland, maar geen fundamenteel respect heeft voor zijn belangen.

Het is opmerkelijk dat Stockholm en Kopenhagen hebben besloten te zwijgen over wat er is gebeurd voor een Deens eiland in de buurt van de Duitse Oostzeekust. Het is schokkend dat Berlijn dat heeft gedaan. Iemand heeft zojuist een project van € 11 miljard, $ 10,8 miljard, opgeblazen dat Duitsland in gang heeft gezet en waarin het een meerderheidsaandeel heeft. In feite heeft de Bondsrepubliek ervoor gekozen om zich aan te sluiten bij wat vrijwel zeker een staat als actor is, terwijl deze actor zijn soevereiniteit aanvocht en niet alleen zijn eigendom, maar ook zijn alternatieven voor energievoorziening vernietigde.

Waar kijken we hier naar?

Mijn antwoord komt met een lang verhaal – het echte grote verhaal waarvan de westerse media geen verslag hebben gedaan.

Het is het verhaal van hoe Europa sedert de decennia van de Koude Oorlog kromliggend heeft gebogen voor Amerika’s dictaten, zelfs als dit het continent schaadt. De laatste tijd is het het verhaal van de rampzalige tol die de door de VS geleide campagne tegen Rusland via zijn gevolmachtigde [proxy] in Oekraïne eist van de Europese samenlevingen en economieën.

En nu moeten we ons afvragen of het verhaal dat lang geleden begon, uiteindelijk zal eindigen met de totale vernietiging van Europa als een onafhankelijke machtspool met een eigen stem en – net zo belangrijk, naar mijn mening – van "Europa" als een idee en een ideaal.

"We riskeren een massale deïndustrialisatie van het Europese continent", vertelde de Belgische premier Alexander De Croo onlangs aan de Financial Times.

De sluipende economische ondergang van Europa is het meest directe, tastbare ongeluk van de oorlog in Oekraïne die de VS heeft uitgelokt en het sanctieregime tegen Rusland dat de VS leidt en de Europese Unie steunt. De bijna ongelooflijke weigering van Duitsland en zijn buurlanden om voor zichzelf op te komen over de kwestie van de pijpleiding suggereert dat het grotere gevolg de uiteindelijke ineenstorting is van alle pretentie dat Europa iets anders is dan een verzameling vazalstaten die ondergeschikt zijn aan de VS, zelfs ten koste van hun eigen burgers.

(…)


vertaling google translate + aanpassingen

[Olive Yao]

.
Why do nations erase the past?

Patrick Lawrence | Scheerpost 25 november 2022


Waarom wissen naties het verleden uit?

Een recent bericht van het Duitse persbureau DPA heeft me sindsdien aan het denken gezet over verschillende kleine, onbelangrijke zaken: oorlog, nationalisme, identiteit, geschiedenis, herinnering. Het lijkt erop dat de mensen die de Duitse graven van degenen die tijdens de tweede wereldoorlog in de strijd tegen het Duitse leger zijn gesneuveld beheren, voorstellen om onderscheid te maken tussen doden van het Rode Leger die op Duitse begraafplaatsen zijn begraven. Ze zullen niet langer simpelweg "Sovjet" of "Russisch" worden genoemd, zoals tot nu toe gebruikelijk was. Als een soldaat van het Rode Leger uit Oekraïne kwam – wat tijdens de Tweede Wereldoorlog en 46 jaar daarna een Sovjetrepubliek was – wordt hij nu geregistreerd als “Oekraïens”.

"We beginnen te differentiëren", zei Christian Lübcke, die de Hamburgse afdeling van de Duitse Oorlogsgravencommissie leidt, in een interview dat de DPA op 14 november publiceerde.

Laat me proberen dit duidelijk te krijgen. Soldaten van het Rode Leger die als Sovjetburgers tegen het Derde Rijk hebben gevochten, moeten met terugwerkende kracht een denkbeeldige nationaliteit krijgen als ze uit de Oekraïense Socialistische Sovjetrepubliek kwamen? Hoe werkt dat?

Niemand anders dan de Duitse telegraafdienst [Deutsche Presse-Agentur, o.y.] en RT, het Russische equivalent van de BBC, lijken verslag van het verhaal te hebben gedaan. Misschien vonden de meeste media het van weinig belang. Of misschien kwam een ontwikkeling als deze, het discrimineren tussen de botten van soldaten en krijgsgevangenen die 75 jaar dood waren op basis van een onderscheid dat tot 1991 niet bestond, in de meeste redacties over als te belachelijk, te gênant om over te schrijven.

Om zichzelf uit te leggen, haalde Lübcke de oorlog in Oekraïne aan en een Russische maatschappelijke groepering, het Onsterfelijke Regiment, die de soldaten van het Rode Leger eert die stierven in de Grote Patriottische Oorlog, zoals de Russen de Tweede Wereldoorlog noemen. De offers van de Sovjet-Unie toen het het naziregime versloeg – meer dan 20 miljoen kwamen om – zijn natuurlijk een grote aangelegenheid voor de Russen op elke overwinningsdag, 9 mei.

Maar Lübcke werpt tegen dat het Onsterfelijke Regiment bij het eren van Sovjetgraven op een van de begraafplaatsen in Hamburg "nationalistische en deels historisch revisionistische ondertonen" vertoont – een vreemde gedachte, zoals ik straks zal bespreken.

De betrokken aantallen zijn niet groot. Soldaten van het Rode Leger die stierven in de strijd of in nazi-krijgsgevangenenkampen komen tot ongeveer 1.400 van de 62.000 oorlogsslachtoffers op de verschillende begraafplaatsen van Hamburg. Hun graven waren allemaal Sovjet- of Russisch gemarkeerd toen ze werden begraven – terecht genoeg, aangezien ze dat waren. Ik kan uit de Duitse berichtgeving niet helemaal opmaken wat Lübcke nu in gedachte heeft – of hij voorstelt om de documenten van de begraafplaats te wijzigen of om de documenten te wijzigen en nieuwe grafstenen te beitelen. Maar het is duidelijk dat hij van plan is een vervalst verleden op te leggen aan de gesneuvelden van de Sovjet-Unie die uit de Oekraïense republiek kwamen. Hij wil zijn idee ook landelijk verspreiden.

Belachelijk, ja, en beschamend, ja alweer. Maar daarom is het ook uiterst belangrijk om na te gaan waarom een organisatie die zich inzet voor het eren van oorlogsslachtoffers, denkt dat het juist is om een ahistorisch onderscheid op te leggen tussen sommige geofferde levens en andere geofferde levens wanneer ze zij aan zij vochten in hetzelfde leger om hun gemeenschappelijke vijand te verslaand. Welke sentimenten, welke politieke krachten, welk propagandaproject bezielen dit verbluffend respectloze voorstel? Welke ideologische drijfveer zorgt ervoor dat Christian Lübcke dode soldaten pooiert die, als ze nog leefden, geen idee zouden hebben van het punt dat hij wil maken?

Ik herinner me dat ik soortgelijke vragen stelde in juni 2015, toen John Kerry en andere geallieerde leiders zich bij de veteranen van hun legers voegden op de stranden van Normandië ter gelegenheid van de 70e verjaardag van D-Day en de naderende nazi-nederlaag. De minister van Buitenlandse Zaken van Obama vond het niet erg om groots te spreken over de helden van de oorlog en daarbij de Russen nadrukkelijk uit te sluiten van de ceremonies. Kerry et al. had tegen die tijd geweigerd de evenementen van 9 mei in Moskou bij te wonen ter gelegenheid van dezelfde verjaardag. Gezien de zeer essentiële rol en uitzonderlijke offers die het Rode Leger heeft gebracht voor de geallieerde zaak, leek dit mij een bodemloos beschamende daad.

Dat alles was een jaar na de door de VS gecultiveerde staatsgreep in Oekraïne, moeten we opmerken, een jaar in de loop van de strategie van Washington om het regime dat het in Kiev had geïnstalleerd te gebruiken als de voorhoede van zijn campagne om de Russische Federatie tot aan de westelijke grens te bedreigen.

Tegen die tijd had ik de oude Sovjet-grap vaak gehoord, die sommige lezers misschien ook gehoord hebben. De toekomst staat vast, zeiden Sovjetburgers. Het is het verleden dat altijd onzeker is. Dit was een verwijzing naar al het bewerken van foto's, het herschrijven van teksten en het corrumperen van archieven tijdens de Stalin-jaren.

Als ik als mijn datum neem vanaf de uitsluiting van Russische veteranen en functionarissen van de ceremonies in Normandië, hebben we de afgelopen zeven jaar gezien hoe het Westen steeds meer als de Sovjets werd in zijn gebrek aan respect voor en misbruik van het verleden. Sinds de Russische interventie in Oekraïne in februari jongstleden is dit soort onvergeeflijke gedrag wijdverbreid – en des te erger omdat westerse leiders en instellingen zich er zonder wroeging, zonder geweten en zeker zonder gêne aan overgeven. Het is alsof de menselijke geschiedenis en de discipline van de historicus geen gemeenschappelijk respect verdienen en dus beschikbaar zijn als instrument om anderen te beschimpen, of ze uit beeld te airbrushen.

Afgelopen zomer sloopte Letland het grootste monument uit het Sovjettijdperk in Riga, de hoofdstad, ter herdenking van de overwinning op het nazisme – terwijl de Russisch sprekende minderheid moest toekijken. Estland volgde al snel zijn voorbeeld, een oefening in zijn geval met honderden standbeelden en andere soorten gedenktekens. Kaja Kallas, de premier van Estland, legde het als volgt uit: “Het is duidelijk dat Russische agressie in Oekraïne open wonden heeft gescheurd in onze samenleving waaraan deze communistische monumenten ons herinneren, en daarom is hun verwijdering uit de openbare ruimte noodzakelijk om extra spanningen te voorkomen”.

Ik heb geen idee wat Kallas met deze opmerkingen bedoelde. Ze lijken gewoon een weerspiegeling te zijn van verward denken, of geen denken. Geen heldere gedachte, geen duidelijke taal, zeg ik altijd. We hebben dus Christian Lübcke die uitlegt dat zijn duidelijk nationalistische en historisch revisionistische wens om de geschiedenis te vandaliseren door documenten te vervalsen en – nogmaals, ik kan het niet zeggen – nieuwe grafstenen te beitelen, moet worden gedaan in naam van verzet tegen nationalisme en historisch revisionisme. We hebben Kaja Kallas die wonden in het Letse politieke lichaam [body politic, de staat] scheurt in naam van het helen van wonden.

Om het voor de hand liggende te zeggen, we moeten verder kijken dan Christian Lübcke, Kaja Kallas en andere dergelijke functionarissen die toezicht houden op deze projecten om hun punt te begrijpen. En dus keer ik terug naar die verdwaalde gedachten die ik eerder noemde, die te maken hebben met nationalisme, identiteit, geschiedenis en herinnering.

Ernest Renan, de Franse historicus, bijbelgeleerde, filosoof, filoloog, criticus, enzovoort – mensen deden veel verschillende dingen voordat onze beschaving kennis in silo's verpakte – gaf in 1882 een lezing aan de Sorbonne die tot ons is gekomen en nog wel eens wordt geciteerd. Hij noemde het Qu'est-ce que une nation? – “Wat is een natie?” Een van de opmerkelijke passages is deze:

"Vergeten, ik zou zelfs zeggen historische dwaling, is een essentiële factor bij het ontstaan van een natie ... De essentie van een natie is dat alle individuele leden veel gemeen hebben en ook dat ze veel dingen zijn vergeten."

Renan had bijzondere redenen om deze verrassend openhartige gedachten naar voren te brengen. Tegen de jaren 1880 was Frankrijk druk bezig om een moderne natie van zichzelf te maken. De regionale identiteiten en dialecten – Bretagne en Bretons, Elzas en Alcaciens, Occitanie en Languedoc, enzovoort – waren premoderne belemmeringen voor het project. Ze moesten worden onderworpen en na verloop van tijd uit het nationale discours worden verwijderd, alsof het ongewenste standbeelden waren.

Ik heb Renans gedachten over nationaliteit altijd onaangenaam en tegelijkertijd diabolisch waar gevonden. Het leidt ons naar het essentiële punt van alle officiële uitwissingen en misvormingen die ik heb genoemd en de vele andere die ik niet heb genoemd. Het is dat geschiedenissen heel vaak vernietigd worden bij het creëren van naties en identiteiten.

Wat was het nut van al het oude airbrushen en uitwissen van de Sovjet-Unie, vooral, maar ik begrijp niet alleen, tijdens de Stalin-jaren? Het was om een nationaal verhaal te construeren met zeer zuivere, gemakkelijk leesbare regels die te maken hadden met een denkbeeldige versie van socialistische harmonie waarmee Sovjetburgers zich konden identificeren.

Wat probeerden Kerry en de andere westerse leiders die zeven jaar geleden in Normandië aanwezig waren – Franse, Britse, Duitse, Poolse, enzovoort – te bereiken? Ze stelden voor om hun volkeren een versie van de Tweede Wereldoorlog te geven die meeslepend was, inspireerde tot nationale trots en – vooral – verstoken van het ware verleden, het verleden waarin Rusland en de Russen beslissend aanwezig waren.

[Olive Yao]

.
Dit is nu het gedeelde project van het Westen, een project dat in ongelukkige mate berust op vergeten. Ik put enige troost uit de stem van Katharina Fegebank, de loco-burgemeester van Hamburg, die sprak op Volkstrauertag, de Duitse dag van nationale rouw, die dit jaar op 13 november viel:

“Het is onze taak om vandaag en elke dag te denken aan deze en miljoenen mensen die het slachtoffer zijn geworden van oorlog en geweld. We staan hier samen om op te komen voor vrede en vrijheid, tegen racisme, antisemitisme en uitsluiting”.

Zullen de Katharina Fegebanks van onze tijd zegevieren tegen het vergeten dat ons, wij van het Westen, feitelijk wordt opgedrongen? Dit is onze vraag, en ik wil er nu liever geen antwoord op geven.

In de tijd van Ernest Renan moest een Breton of een spreker van Languedoc niet langer een Breton of een Occitanieër worden, maar een Fransman of Française. Dit project, dat in sommige opzichten geforceerd was, duurde erg lang en was soms bitter en stuitte op bittere weerstand. In 1975 publiceerde een schrijver en acteur genaamd Pierre-Jacques Hélias een zeer mooie memoire over de Bretonse identiteit, Le cheval d'orgueil, in het Engels The Horse of Pride. Het is gevuld met liefdevolle gevoelens voor een wereld die was geweest maar toen niet meer was. Hélias schreef als Fransman, in het Frans: Dit was in zekere zin de ongeschreven coda van zijn verhaal, als ik het boek goed las.

Het vergeten van onze tijd is van een andere orde, lijkt mij. Het is veel verraderlijker. Het doel is om een nieuw bewustzijn te creëren, zoals het was in de tijd van Renan, maar in ons geval van de 21e eeuw moet dit worden gedaan door middel van een radicale vernauwing van onze geest, een radicale verarming van het denken in naam van een neoliberale hegemonie, op deze manier een radicaal wegnemen van mogelijkheden, een radicale opsluiting binnen de muren van een andere gespleten wereldorde waarin geen van beide partijen over deze muren naar de andere kant kan kijken. Als we het in deze wereld collectief zonder weerstand accepteren, zal de toekomst vastliggen en het verleden altijd onzeker zijn.

google translate + aanpassingen

Patrick Lawrence

Deze publicatie past bij de topic

Oekraïne nazi’s

In Oekraïne zijn standbeelden, monumenten, gedenkstenen en straatnamen voor OUN-leden verschenen.
Het Instituut voor het Nationale Geheugen herschrijft geschiedenis.

Vergelijk ook Craig Murry - Nazi’s beschermen: de buitengewone stemmen van Oekraïne en de VS in post #12

Deze publicatie past ook bij The Tragedy of Ukraine, over het thema van identiteit.

[Olive Yao]

.



China’s Great Leap in the Middle East

Patrick Lawrence | Scheerpost 14 maart 2023


China’s Grote Sprong in het Midden-Oosten

Het wiel van de geschiedenis draaide afgelopen vrijdag, toen Iraanse en Saoedi-Arabische functionarissen in Peking overeenkwamen om hun bilaterale diplomatieke betrekkingen, die Riyad zeven jaar geleden verbrak, te herstellen. (…) De wereld waarin we deze week leven is niet dezelfde als de wereld waarin we vorige week leefden.

Met een pennestreek – drie pennestreken eigenlijk – hebben China, de Islamitische Republiek en het Saoedische koninkrijk de fundamentele dynamiek van de wereldpolitiek veranderd. De twee machten in het Midden-Oosten hebben de historische en vaak gemene kloof tussen de soennitische en de sjiitische islam overstegen. En door de twee partijen naar de mahoniehouten tafel te begeleiden, heeft de Volksrepubliek een Chinese opera waardige entree gemaakt op het toneel van de wereldmachten.

Niet-westerse oplossingen voor niet-westerse problemen: (…)

Het punt is de opbouw van een nieuwe wereldorde, waartoe grotendeels is aangezet door de wreedheid, vernietiging en ontberingen van de "op regels gebaseerde orde" die Washington en zijn westerse bondgenoten sinds de overwinningen van 1945 hebben afgedwongen. De intentie die door alle drie de ondertekenaars van dit akkoord wordt gedeeld, is (...) remedie. Het weerspiegelt een gedeeld oordeel dat de wanorde van de op regels gebaseerde orde uit de hand is gelopen en met toenemende urgentie moet worden vervangen.

(...)

Vorige maand publiceerde het Chinese ministerie van Buitenlandse Zaken snel achter elkaar drie documenten die in volkomen duidelijke bewoordingen het voornemen van Peking aankondigden om een leidende rol op zich te nemen in geopolitiek en multilaterale diplomatie. Het tweede hiervan, "The Global Security Initiative Concept Paper", begon hiermee:

“Dit is een tijdperk vol uitdagingen. Het is er ook een vol hoop. We zijn ervan overtuigd dat de historische trends van vrede, ontwikkeling en win-win-samenwerking niet te stoppen zijn. Het handhaven van wereldvrede en veiligheid en het bevorderen van wereldwijde ontwikkeling en welvaart moet het gemeenschappelijke streven van alle landen zijn.”

(...)

Ik durf niet te raden hoe het Midden-Oosten eruit zal zien wanneer China een rol op zich neemt die zeer waarschijnlijk die van Amerika in het ene geval na het andere zal overtroeven. Maar als het moet, zou ik zeggen dat de VS beleid zullen blijven opdringen dat blijft falen en dat China zal blijven doen wat het zojuist heeft gedaan. Vol uitdagingen, boordevol hoop is het beste wat ik nu kan voorstellen.



zie ook

M. K. Bhadrakumar – China steps up, a new era has dawned in world politics

Indian Punchline 11 maart 2023


Gijs Moes – China pakt hoofdrol op het wereldtoneel met deal in Midden-Oosten
Trouw 14 maart 2023

gepost door Revisor in de topic Ik hoop dat ik ongelijk heb: Het lijkt alsof we naar een grote oorlog toe gaan. post #138


in de serie

VS regime en EU verliezen geopolitiek terrein in de wereld

[Olive Yao]

.
The effect of sanctions on Russia: a skeptical view

James K. Galbraith | Institute for New Economic Thinking 11 april 2023

ook op Scheerpost 12 april 2023


Het effect van sankties op Rusland: een skeptische kijk


(...)

● Russische olie- en gasinkomsten en de netto-uitvoer stegen in 2022 doordat hogere prijzen de dalende volumes compenseerden. Maar zelfs als dit niet het geval zou zijn, is het belangrijkste effect van exportinkomsten het effect op reserves, niet op de capaciteit om te importeren of de huidige economische activiteit. Olie- en gasinkomsten hebben dus weinig invloed op het interne functioneren van de Russische economie. Ze hebben wel invloed op de staatsbegroting, maar dit is een kwestie van de interne belastingstructuur van Rusland, die aan verandering onderhevig is.

● Er waren grote schokken bij de invoer van consumptiegoederen en bij de binnenlandse productie van veel niet-duurzame goederen toen de sancties in 2022 werden geëscaleerd. Na een periode van aanpassing kunnen echter meestal vervangende producten worden gevonden of geproduceerd, terwijl het fysieke kapitaal dat ondernemingen achterlaten die Rusland verlaten met forse verliezen wordt verkocht aan binnenlandse kopers. Dit is een grote overdracht van rijkdom van buitenlandse naar Russische bedrijven, en het opent grote ruimte op markten die voorheen werden gedomineerd door westerse bedrijven.

● Het effect van door emigratie verloren vaardigheden is niet gekwantificeerd en beoordelingen houden geen rekening met de veel grotere instroom van personeel uit Oekraïne. Wat nog belangrijker is, het is zeer waarschijnlijk dat de meest geschoolde emigranten relatief jong zijn, en aangezien het onderwijssysteem dat hen heeft voortgebracht intact is, zullen ze te zijner tijd worden vervangen.

● Door het financieel beheer van de Russische economie onder sancties is het betalingssysteem vervangen en is de roebel grotendeels gestabiliseerd. Sancties tegen vermogende particulieren hebben een tweeledig effect. In sommige gevallen emigreerden oligarchen, waarbij ze hun invloed binnen Rusland verloren. In andere gevallen keerden ze terug en brachten kapitaal terug, om activa te beschermen tegen inbeslagname. Het netto resultaat is dat de oligarchen die binnen Rusland actief blijven, zich achter het beleid en de doelstellingen van de Russische staat scharen.

(...)

Deze toepassing van de groeitheorie lijkt twee gangbare basisconcepten te negeren: het winstmotief en mogelijkheden voor technische vervanging. Door de aanwezigheid van niet-Russische bedrijven op Russische bodem enorm te verminderen en tegelijkertijd de export van energie en andere hulpbronnen uit Rusland te beperken, zodat de grondstofprijzen in Rusland stabiel zijn gebleven, hebben sancties een gunstig effect gehad op de potentiële winstgevendheid van Russische bedrijven.

(...)

Het contrast tussen de effecten van sancties tegen Rusland en hun effecten op Europa is het vermelden waard.

Voor Rusland bleven de grondstofprijzen stabiel, groeide de interne markt voor Russische bedrijven, werden fysieke activa tegen preferentiële tarieven aan Russen overgedragen en werden financiële activa in het land behouden die anders naar het buitenland zouden zijn gegaan.

Voor Europa stegen de prijzen van geïmporteerde hulpbronnen, daalden de markten voor export, moesten fysieke activa goedkoop worden verkocht en vluchtten financiële activa naar de Verenigde Staten.

Je zou dus betere marktomstandigheden in Rusland en verslechtering in Europa verwachten – en dat is wat we momenteel waarnemen.

(...)

We concluderen dat wanneer toegepast op een grote, hulpbronnenrijke, technisch bekwame economie, sancties na een periode van schokken en aanpassingen isomorf zijn met een strikte politiek van handelsbescherming, industrieel beleid en kapitaalcontroles. Een dergelijk beleid is met succes toegepast in andere landen. Het is beleid dat de Russische regering, zelfs in 2022, waarschijnlijk niet op eigen initiatief had kunnen uitvoeren. Het succes of de mislukking in Rusland zal in de loop van de tijd worden bepaald. Uitgesproken beweringen over de effectiviteit van sancties in dit geval lijken tot nu toe echter niet gerechtvaardigd.

[Olive Yao]

.
Force-marching the Europeans

Patrick Lawrence | Scheerpost 25 april 2023


samenvatting olive

● Ambassadeurs van het VS regime spelen de baas in gastlanden.

● Specifiek: Scott Miller, in Zwitserland

● Het VS regime eist dat Zwiterland zn neutraliteit opgeeft.

● Onderdeel van de ‘koude oorlog’ die het VS regime voert om zn hegemonie in de wereld te handhaven.

* * *

(...)

Volgens de Conventie van Wenen inzake diplomatiek verkeer, van kracht sinds 1961, mogen diplomaten zich niet mengen in de interne aangelegenheden van gastlanden. Het ministerie van Buitenlandse Zaken toont de laatste tijd evenveel zorg voor dit door de VN gesteunde akkoord als over internationaal recht in het algemeen: weinig tot geen, merk je als je deze mannen en vrouwen van dichtbij bekijkt.

Ik weet niet wanneer deze schendingen van de etiquette en zelfs het recht zijn begonnen, maar op dit moment zijn illegale diplomatieke interventies in de politiek en het beleid van anderen de anti-Conventie conventie van de buitenlandse dienst van de VS. Laten we niet vergeten dat deze dwang de sleutel is tot de gezamenlijke campagne van het Biden-regime om de wereld opnieuw in confronterende blokken te verdelen en alle sporen van principiële neutraliteit uit te wissen.

(...)

Het grotere punt is naar mijn mening veel verraderlijker. Het is om alle gedachten aan neutraliteit tussen naties uit de weg te ruimen in de (onverklaarde maar voor de hand liggende) naam van de bedoeling van het Biden-regime om iedereen aan de kant te krijgen voor een mooie, lange, winstgevende nieuwe Koude Oorlog.

(...)

Dit brengt me bij een groter punt. Miller kan praten wat hij wil over zijn toewijding aan democratie, maar zijn gedrag sinds zijn aankomst in Bern is maat genoeg dat de Zwitserse democratie – een indrukwekkende directe democratie – hem geen moer kan schelen wanneer die Washingtons imperiale streven belemmert.

(...)

De oorlog tegen neutraliteit – en in feite soevereiniteit en zelfbeschikking – gaat door. Vorige week meldde Le Temps, het leidende dagblad in Genève, dat de Duitse bondskanselier Olaf Scholz Berset [Alain Berset, president Zwitserland] tijdens diens bezoek aan Berlijn had aangesproken met de eis dat de Zwitsers "oncomfortabele maar correcte beslissingen zouden nemen" over neutraliteit, wapenverkoop en de Oekraïne-kwestie. "We hopen dat bepaalde dingen worden gedaan", voegde Scholz eraan toe (…)


google translate + aanpassingen