Truthout

[Olive Yao]

.


Truthout

Fearless, Independent News & Analysis


About Truthout

Onze organisatie en missie

Truthout is een non-profit nieuwsorganisatie die zich toelegt op het verstrekken van onafhankelijke verslaggeving en commentaar over een breed scala aan sociale-rechtvaardigheidskwesties. Sinds onze oprichting in 2001 hebben we ons werk verankerd in principes van nauwkeurigheid, transparantie en onafhankelijkheid van de invloed van bedrijfs- en politieke krachten.

Truthout zet aan tot actie door systemisch onrecht aan het licht te brengen en een platform te bieden voor progressieve en transformerende ideeën, door middel van diepgaande onderzoeksjournalistiek en kritische analyse. Met een krachtige, onafhankelijke stem zullen we transformaties in bewustzijn stimuleren en zowel tot beleidsverandering als tot directe actie inspireren. Lees voor meer informatie over onze redactionele benadering "Remaking Media in the Pursuit of Justice" en "A Call to the Media: Let's Go Beyond 'Preserving Democracy'".

Redactioneel onafhankelijkheidsbeleid

Om vrij te blijven van scheve vooringenomenheid en te voldoen aan hoge redactionele normen, accepteert Truthout geen reclame of steun van bedrijven. In plaats daarvan zijn we afhankelijk van onze lezers, en een handvol stichtingen die onze missie ondersteunen, om ons werk mogelijk te maken: Donaties van individuele lezers waren de afgelopen vijf jaar gemiddeld 81 procent van ons jaarlijkse budget. Lezers en stichtingen die doneren aan Truthout doen dit in de wetenschap dat onze redactionele principes en oordeel op geen enkele manier worden beïnvloed door die donaties – ze steunen ons niet ondanks het feit dat we onze redactionele onafhankelijkheid nauwgezet handhaven (zelfs als het gaat om onze grootste bijdragers), maar vanwege die integriteit.

(…)

vertaling google translate + wat aanpassingen

[Olive Yao]

.
Liz Truss’s overturn of fracking ban in Britain is sparking grassroots resistance

Gareth Dale | TruthOut 21 september 2022


Liz Truss draait fracking-verbod terug; vonk in verzet vanuit de basis

Het opheffen van Engelands verbod op fracking was een van de eerste initiatieven die deze maand werden aangekondigd door de aantredende regering onder Tory-leider Liz Truss. Het behoort tot een pakket van vraag- en aanbodinterventies gericht op het aanpakken van de hoge gasprijs.

De boodschap van Downing Street is duidelijk: deze regering zal niet proberen de greep van fossiele brandstofbedrijven op het leven van burgers te verminderen door over te stappen van koolwaterstoffen door middel van efficiëntiemaatregelen (zoals isolatie van gebouwen), het snel opvoeren van hernieuwbare energiebronnen en een verdere belasting op overwinsten van de olie- en gasindustrie.

(…)

Hoe zal de anti-frackingbeweging reageren? Campagnevoerders in Lancashire, zegt Rothery tegen Truthout, bereiden zich voor om "alles uit de kast te halen" en "direct weer in versnelling te komen". We zijn onze netwerken nu aan het herbouwen en deze week verzamelen we ons bij de poorten. We gaan alle beschikbare middelen gebruiken – protestkampen, blokkades, demonstraties en juridische stappen – om te voorkomen dat ze doorgaan. We gaan het kamp weer opzetten; we zullen overal zijn”.

(...)

google translate + aanpassingen

[Olive Yao]

.
# Belangrijk artikel over voorgeschiedenis! Over economische aspect


De economische plannen van de regering in Kiev zullen voor velen in Oekraïne de ondergang betekenen

Renfrey Clarke | Truthout 2 mei 2014


Oekraïnes "wending naar het Westen", samen met de gevolgen van de bezuinigingen, zal Oekraïne de-industrialiseren en het tot een agrarisch aanhangsel van de EU maken.

De economische plannen van premier Arseniy Yatsenyuk en zijn regering in Oekraïne zullen niet zozeer neerkomen op bezuinigingen als wel op economische ontmanteling.

The Economist publiceerde in maart een grafiek [...]

bruto binnenland product per capita 2013 (1992 = 100)
Oekraïne 45
Rusland 130
Wit-Rusland 260

Er is duidelijk iets anders aan het werk geweest in Oekraïne, afgezien van de normale chaos die gepaard gaat met een verschuiving van gebureaucratiseerde commandoplanning naar oligarchisch kapitalisme. In Oekraïne, zo betoog ik, heeft een groot bijkomend probleem te maken met de effecten van het trekken van een nationale grens door het midden van strak geïntegreerde productiecomplexen.

(…)

Talloze ondernemingen waren afhankelijk van materialen of componenten van over grenzen van de Sovjet republieken heen. Dat was geen probleem zolang het allemaal de USSR was, met één enkel planningssysteem. Vanaf 1991 kregen de grenzen echter betekenis en zorgde het nationale handelsbeleid voor een grote complicatie overal waar productiecomplexen schrijlings op de grenzen stonden.

Oekraïne was de thuisbasis van enkele van de meest geïndustrialiseerde regio's van de USSR, dus dit probleem doemde bijzonder groot op. Een groot deel van de Oekraïense industrie kon alleen functioneren door de oude planningsrelaties om te buigen naar nieuwe vormen van internationale handel met Rusland en andere post-Sovjet-partners. (...)

In wezen blijft het bovenstaande patroon tot op de dag van vandaag [2014, o.y.] bestaan. Momenteel vindt ongeveer 40 procent van de handel van Oekraïne plaats met andere post-Sovjetlanden, die meer dan 60 procent van de Oekraïense export voor hun rekening nemen. Onder deze omstandigheden moet elke vorm van ideologisch gedreven "wending naar het Westen" door Oekraïne buitengewoon kostbaar zijn, waardoor tal van ondernemingen economisch vastlopen en gedwongen worden te sluiten.

Het feit dat de nieuwe regeerders van Oekraïne op zo'n wending uit zijn, roept een vergelijking op met het economische beleid dat wordt gevolgd in Wit-Rusland, de noorderbuur van Oekraïne. De Wit-Russische president Aleksandr Loekasjenko is in veel opzichten een onaangenaam personage, maar hij is niet verleid door de vermeende magie van het privatiseren van de industrie en het opnieuw afstemmen van de handel op de Europese Unie. Ongeveer 80 procent van de grootschalige industrie in Wit-Rusland blijft in staatshanden. De banden met Russische leveranciers en klanten zijn behouden en versterkt. De hierboven genoemde resultaten zijn spectaculair beter dan in Oekraïne.

In plaats van de voor de hand liggende conclusies te trekken, hebben belangrijke delen van de Oekraïense intelligentsia en politieke elite – verzot op de kapitalistische ideologie – besloten dat het echte probleem is dat de herschikking naar het Westen niet ver genoeg is gegaan. Economische hulp van Rusland, samen met toetreding tot de door Rusland geleide douane-unie, is afgewezen. De nieuwe leiders van Oekraïne hebben ervoor gekozen om te evolueren naar een vrijhandelspact met de EU, en een overeenkomst zal naar verwachting worden ondertekend na de presidentsverkiezingen van 25 mei.

Maar als Oekraïne vrijhandel met de EU wil hebben, zullen verschillende vrijhandelsovereenkomsten die met Rusland en Wit-Rusland bestonden, moeten worden beëindigd. Anders zullen goederen uit deze landen zeker een Oekraïns merk krijgen en belastingvrij worden geëxporteerd naar de EU, iets waarvan EU-ambtenaren duidelijk hebben gemaakt dat ze dit niet zullen tolereren. Overigens zijn de Russen ook niet voornemens om belastingvrije invoer van EU-goederen op hun grondgebied toe te staan.

Dus wat zullen de effecten zijn van de verregaande heroriëntatie van de handel van Oekraïne in de richting van de EU, die zoals beloofd later dit jaar zal beginnen?

De export van landbouwproducten zal profiteren van uitgebreide markten, en dit zal een zeker effect hebben in de westelijke provincies van Oekraïne, waar landbouw relatief belangrijker is. Maar Oekraïne is vooral een stedelijk, industrieel land en de gevolgen voor de industrie zullen catastrofaal zijn. De vooruitzichten zijn vooral somber voor de oostelijke regio's waar de zware industrie van het land geconcentreerd is.

Nieuwe tariefbarrières zullen waarschijnlijk de vitale productieband met de Russische industrie min of meer definitief doorbreken, waardoor tal van Oekraïense ondernemingen als schroot zullen worden verkocht. Oekraïens goederen, die tot nu toe concurrerend waren in andere post-Sovjetlanden, zullen in de EU weinig kopers vinden. Gedwongen om rechtstreeks te concurreren met meer geavanceerde EU-aanbod van hogere kwaliteit, zullen ze ook in Oekraïne weinig kopers vinden. Hierdoor zullen meer bedrijven failliet gaan.

(…)

Dan is er nog de kwestie van de aardgasvoorziening. Oekraïne is voor ongeveer 50 procent van het gas dat het gebruikt afhankelijk van Rusland en het heeft een gasrekening van ongeveer $ 2,2 miljard aan zijn buurland opgelopen. Toen voormalig president Janoekovitsj afgelopen december door zijn binnenlandse tegenstanders werd gedwongen om 15 miljard dollar aan Russische hulp af te wijzen ten gunste van een veel minder genereuze deal met de EU, liet hij ook het aanbod van 40 procent korting op de prijs van Russisch gas links liggen.

Nu eisen de Russen dat de gasrekening wordt betaald. Verdere leveringen mogen alleen worden gedaan als er vooraf geld is ontvangen, en de Russische president Poetin heeft gewaarschuwd dat, tenzij aan de voorwaarden voor het afbetalen van de achterstallige betalingen wordt voldaan, toekomstige leveringen zullen worden verminderd of stopgezet. (…)

Al met al lijkt de "wending naar het westen" verbazingwekkend verkeerd. Samen met de effecten van bezuinigingen, die de effectieve vraag van de bevolking sterk zullen doen verminderen en de industrie nog verder zullen verlammen, belooft deze stap van de nieuwe Oekraïense regeerders hun land te deïndustrialiseren en het te veranderen in een landbouw- en grondstoffenaanhangsel van de EU.

Met de ergste gevolgen worden de oostelijke provincies geconfronteerd, met name het Oekraïense deel van de Donbass kolen- en staalregio, die sterk afhankelijk is van de export van staal naar Rusland. De inwoners van de provincies Donetsk en Lugansk zijn niet dom en hebben een goed idee van wat hen te wachten staat. In plaats van te wachten tot het gebeurt, komen ze daarvoor in opstand.

In tegenstelling tot de Maidan-demonstranten in Kiev (...) zijn de mensen op de barricades in Donetsk en Slavjansk stevig proletarisch gebeiteld. De strijd daar heeft een zeer belangrijke klassendimensie, wat nu wordt geïllustreerd door de beslissing van groepen mijnwerkers om mee te vechten. Dit klassenaspect van het conflict zal, denk ik, steeds meer op de voorgrond treden.

– – –

In dit verband: in 1994 en 1998 won de oekraïnse communistische partij KPU de verkiezingen; die werd echter uit de regering gehouden. (o. y.)



Yatsenyuk


Nuland

Bij de gewelddadige staatsgreep in 2014 is Yatsenyuk naar voren geschoven door Nuland.
Hier is Yatsenyuk bij het Atlantic Council, een NAVO-propagandaorgaan.
Propagandist daar is Anne Applebaum. Die is getrouwd met de pool Radek Sikorski – die na de Nord Stream sabotage “Thank you, USA” twitterde.

[Olive Yao]

.
# Over wapenfabrikanten en wapenhandel in de afgelopen decennia en heden


Peace in Ukraine is too important to leave in the hands of arms dealers

Arms makers are stoking conflicts and then pitching weapons as a path to peace

Jonathan Ng | Truthout 12 april 2023


Vrede in Oekraïne is te belangrijk om in handen van wapenhandelaars te laten

Wapenfabrikanten stoken conflicten op en schuiven wapens dan naar voren als de weg naar vrede

(...)

In de jaren 1970 was de wapenhandel de oncontroleerbare brandstof die de globalisering voortstuwde. In 1973 leidde de Amerikaanse militaire hulp aan Israël tot een Arabisch energie-embargo, waardoor de prijs van olie verviervoudigde en de wereldeconomie onder druk kwam te staan. Om de petrodollars die de schatkisten van het Midden-Oosten vullen, terug te krijgen, verkochten NAVO-leden enorme hoeveelheden wapens aan de regio. Steeds vaker ruilden olieproducenten en defensie-aannemers energie voor wapens, waardoor de twee industrieën samensmolten.

(...)

Temidden van de politieke chaos viel de Iraakse president Saddam Hoessein in 1980 Iran binnen, waarmee een slopende achtjarige oorlog begon die door NAVO-leden met wapens werd aangewakkerd. (...) De meeste NAVO-leden verkochten tijdens de oorlog uitrusting aan beide partijen, waarbij 680.000 mensen om het leven kwamen.

(...)

Het einde van de Koude Oorlog luidde een daling van de westerse militaire uitgaven in, waardoor een pijnlijk proces van industriële consolidatie op gang kwam. Lobbyisten zochten naar nieuwe argumenten om een oorlogseconomie in stand te houden. In 1992 onthulden functionarissen van het Pentagon hun nieuwste grootse strategie, waarbij ze verklaarden dat de prioriteit van de VS was "het voorkomen van de heropkomst van een nieuwe rivaal". De "geen gelijke rivaal"-politiek rechtvaardigde het handhaven van een uitgebreid militair-industrieel complex, terwijl het Rusland en China in bedwang hield, om VS hegemonie te behouden.

(...)

Net als Palestina is Oekraïne een proeftuin geworden voor westerse technologie. Op zoek naar nieuwe uitrusting adverteren Oekraïnse leiders hun land zelfs als een wapenlaboratorium om de invoer veilig te stellen. "Oekraïne is het beste testterrein, omdat we de kans krijgen om alle hypotheses in de strijd te testen en revolutionaire veranderingen in militaire technologie en moderne oorlogsvoering door te voeren", betoogt minister van Digitale Transformatie Mykhailo Fedorov.

(...)


- - -

zie ook Manifest voor Vrede