Oekraïne nazi's

[Olive Yao]

.
ff tussendoor ...





Dit fimpje en dat hieronder zag ik meer dan 10 jaar geleden. Ook op maroc gepost en besproken. Komt van John Stockwell, voormalig CIA-agent, The secret wars of the CIA.

Check 3:36, dit beeld:



Dit is een latijns-amerikaans doodseskader. Destijds viel het gebaar dat ze maken me op. Blijkbaar affiniteit met nazi's? dacht ik.

10 jaar later lees ik de artikelen van Evan Reif. Zie De fascistische internationale hierboven. Ik vermoed nu dat dit latijns-amerikaanse doodseskader een connectie heeft met oekraïnse nazi's.






n. b. Weinig tijd nu voor deze topics. Ik zoek heel wat uit en vertaal texten voor lezers die niet engels lezen, kost tijd.
Hierna weer verder met het derde artikel van Evan Reif en veel informatie daarbij.

[Olive Yao]

.
Beste forumleden en andere lezers, deel 3 van Evan Reifs trilogie is lastig op zo manier weer te geven dat de informatie beknopt en overzichtelijk naar voren komt. Zet daarom zelf informatie op een rijtje, met text uit deel 3 van zijn trilogie.


Presidenten van Oekraïne

5 december 1991 - 19 juli 1994 Leonid Kravchuk
19 juli 1994 - 23 januari 2005 Leonid Kuchma
23 januari 2005 - 25 februari 2010 Viktor Yushchenko
25 februari 2010 - 22 februari 2014 Viktor Yanukovych
23 februari - 7 juni 2014 Oleksandr Turchynov
7 juni 2014 - 20 mei 2019 Petro Poroshenko
20 mei 2019 Volodymyr Zelensky

bekende eerste ministers van Oekraïne

13 oktober 1992 - 22 september 1994 Leonid Kuchma
22 december 1999 - 29 mei 2001 Viktor Yushchenko
21 november 2002 - 5 januari 2005; 4 augustus 2006 - 18 december 2007 Viktor Yanukovych
24 januari - 8 september 2005; 18 december 2007 - 4 maart 2010 Yulia Tymoshenko
27 februari 2014 - 14 april 2016 Aresniy Yatsenyuk

Criteria voor waar zij en hun regeringen staan zijn:

Zijn ze ‘links’ of ‘rechts’?
Wat doen ze voor de economie? Met name voor de levensstandaard van de mensen?
Wat doen ze inzake oligarchen?
Wat doen ze tegen corruptie?

Hoe gaan ze om met de extremistische nationalisten / fascisten?
En omgekeerd, hoe staan die tegenover de regering?
Welke politieke partijen en politici hebben de extremistische nationalisten / fascisten zelf?

Hoe stellen ze zich op naar Rusland?
Hoe, naar de de NAVO?
Hoe, naar de EU?


Notities 1991 - 2014

In 1994 en 1998 won de Communistische Partij van Oekraïne KPU de verkiezingen, maar deze werd uit de regering gehouden.

Kravchuk en Kuchma: schoksgewijze privatisering, oligarchen maken het productieapparaat buit en de levensstandaard van de mensen daalt. Enorme corruptie. Net zoals het in Rusland ging. (Rusland kwam er economisch echter beter bovenop – zie Vladimir Poetins redevoering van 2005).

Kuchma zei in zijn inaugurele rede:

“Historisch gezien maakt Oekraïne deel uit van de Euro-Aziatische culturele en economische ruimte. De vitale nationale belangen van Oekraïne zijn nu geconcentreerd op dit grondgebied van de voormalige Sovjet-Unie. ... We zijn ook verbonden met ... de voormalige republieken van de Sovjet-Unie door traditionele wetenschappelijke, culturele en familiebanden ... Ik ben ervan overtuigd dat Oekraïne de rol van een van de leiders van de Euro-Aziatische economische integratie op zich kan nemen.”
wikipedia

1997 Verdrag van Vriendschap, Samenwerking en Partnerschap met Rusland.

1998 Boedapest memorandum – Oekraïne doet afstand van zijn atoomwapens (die daar na het einde van de Sovjet Unie waren blijven staan).

Op 4 oktober 2001 werd vlucht 1812 van Siberia Airlines van Tel Aviv, Israël naar Novosibirsk, Rusland, per ongeluk boven de Zwarte Zee neergeschoten door de Oekraïense luchtmacht. Alle 78 inzittenden van het vliegtuig, van wie de meesten Israëli's waren die familie in Rusland bezochten, kwamen om het leven.
wikipedia

2003-2008 Oekraïne neemt met 5000 manschappen deel aan de bezetting van Irak.

2004 Janoekovich won de verkiezingen, maar daarop brak de ‘oranje revolutie’ uit.

Het VS regime mengt zich in de verkiezingen.

Vervolgens won Joesjtsjenko de nieuwe verkiezingen.

zie hierover Ian Traynor – US campaign behind the turmoil in Kiev (The Guardian 26 nov. 2004)


Evan Reif:

De NAVO zat niet stil in deze revolutie. Noch de VS, noch de EU accepteerden de resultaten van de eerste verkiezingen, en de VS steunden Joesjtsjenko publiekelijk. In het openbaar bezocht de aan de ABN* gelieerde John McCain samen met Henry Kissinger en Zbigniew Brzezinski Kiev, en Hillary Clinton ging zelfs zo ver dat hij zowel Joesjtsjenko als de toekomstige Georgische president Mikheil Saakashvili nomineerde voor de Nobelprijs voor de vrede. Particulier boden de VS zowel enorme financiële als technische steun aan de door hen gekozen kandidaten.

* Op aanwijzing van nazi-oorlogsmisdadiger Alfred Rosenberg werd in 1943 het Comité van Onderworpen Naties opgericht, met het idee om alle anti-Sovjetpartizanen onder één vlag te verenigen. In werkelijkheid waren de meeste leden OUN-soldaten en de leider was de onderbevelhebber van de OUN, Yaroslav Stetsko. CSN veranderde de naam in Anti-Bolsjewistische Blok van Naties, ABN in 1946.

(...)

Wat de politiek van Joesjtsjenko betreft, hij werd rijkelijk gefinancierd door de Verenigde Staten en was voorstander van zo snel mogelijk toetreding tot de NAVO. Onder de dekmantel van neoliberaal fatsoen was Joesjtsjenko ook een fervent nationalist.

Na zijn overwinning begon Joesjtsjenko aan een volledige rehabilitatie van de nazi-collaborateur OUN, die actieve deelnemer aan de Holocaust was geweest. Straten en steden werden hernoemd, overal in het land werden monumenten voor de fascistische moordenaars opgericht, en Joesjtsjenko verhief de beruchte OUN-commandanten Stepan Bandera en zelfs Roman Shukhevych, die eens 8000 Polen op één dag vermoordde, tot Held van Oekraïne – wat wijdverbreid veroordeeld werd in binnen- en buitenland.

(…)

Buiten de Rada [het parlement, o. y.] was de situatie van Joesjtsjenko veel ongunstiger. De financiële crisis van 2008 verwoestte Oekraïne volledig. Rusland sneed in 2009 de gastoevoer af, het toppunt van een langlopende vete over gasschulden en vermeende diefstal. Door deze twee wonden stortte de Oekraïense economie in elkaar. De werkloosheid verdrievoudigde, de industriële productie daalde drastisch en veel grote banken gingen failliet. Joesjtsjenko's populariteit kelderde in de nasleep.

(…)

Viktor Janoekovitsj en zijn "Partij van de Regio's" daarentegen profiteerden van de chaos en incompetentie van de regering-Joesjtsjenko en kwamen als overwinnaars uit de verkiezingen [van 2010, o. y.] die internationale waarnemers als vrij en eerlijk bestempelden.

De uiteindelijke mislukking van de Oranje Revolutie was een leerervaring voor de nationalisten. Ze zouden de volgende keer niet dezelfde fout herhalen – hun lot overlaten aan de grillen van de kiezers.


wordt vervolgd ...

[Olive Yao]

.
De Gladius uit de schede

"De historische missie van onze natie op dit kritieke moment is om de blanke rassen van de wereld te leiden in een laatste kruistocht voor hun overleving, een kruistocht tegen de door Semieten geleide Untermenschen." – Andriy Biletsky, Maidan-activist en oprichter van Azov.


[2010] De overwinning van Janoekovitsj deed weinig om de politieke situatie in Oekraïne te kalmeren. De nationalisten werden verslagen, maar zeker niet vernietigd en de notoir gladde Timosjenko bleef een machtige politieke kracht. In de race van 2010 ontliepen ze elkaar weinig, met Timosjenko die ongeveer 45% van de stemmen kreeg tegen Janoekovitsj's 48%, en haar politieke partij was de op een na grootste in het parlement.

Terwijl het drama zich voortzette in de Rada, bleef Oekraïne arm, corrupt en diep verdeeld. Janoekovitsj deed concessies aan nationalisten en streefde naar nauwere banden met de EU. In 2014 vroeg het IMF Oekraïne om de belastingen op essentiële goederen en diensten drastisch te verhogen, terwijl de lonen werden bevroren en de sociale vangnetten werden verlaagd. De regering weigerde deze eisen en schatte dat ze zouden kunnen leiden tot het verlies van honderdduizenden banen.

[vgl. Renfrey Clarke, De economische plannen van de regering in Kiev zullen voor velen in Oekraïne de ondergang betekenen]

Het was deze weigering die officieel leidde tot de Euromaidan-protesten.

Aanvankelijk klein en vredig, groeide de Maidan snel en werd deze agressiever naarmate de tijd verstreek. Op 24 november [2003, o.y.] vonden de eerste massabewegingen plaats en daarmee het eerste geweld tussen politie en demonstranten. Demonstranten vielen linies van de politie aan en om middernacht vielen speciale politie-eenheden tevergeefs protestkampen binnen.

De gevechten tussen de twee partijen escaleerden alleen maar en op 30 november deed de politie een poging tot hun grootste inval tot nu toe. De politie vocht met knuppels tegen demonstranten. Toen het stof was opgetrokken, waren er 80 gewonden, waaronder 7 politieagenten, en waren er 30 arrestanten. Onder de gewonden waren verschillende Poolse burgers.

De volgende dag begonnen de gevechten serieus. De zogenaamde “Zwarte Comités”, een alliantie van extreemrechtse krachten, gebruikten een vorkheftruck om door de politielinies te breken. Gewapend met hamers, kettingen en molotovcocktails vielen ze de politie aan, namen het stadsbestuur van Kiev in beslag en vielen het vakbondsgebouw aan. Onder de zwarte comités bevonden zich Rechtse Sector en Patriot van Oekraïne, de groep die later Azov zou worden. Ondanks aanvankelijke beweringen van provocatie door de politie, zouden de Zwarte Comités later de verantwoordelijkheid opeisen voor de aanslagen, waarbij aan beide kanten honderden gewonden vielen.

De gevechten werden vanaf hier heviger en verspreidden zich over het hele land, en de Zwarte Comités smolten samen tot een meer georganiseerde vorm, bekend als Maidan Zelfverdediging eskaders. Ondanks de goedaardige naam namen deze agressieve en gewelddadige gewapende groepen geleidelijk toe in zowel omvang als ambitie en waren ze in staat om de politie op veel gebieden te verslaan, geholpen door een steeds toenemende collaboratie van de politie.

Het was in deze tijd dat de monsters uit het verleden uit hun holen kropen. Het Congres van Oekraïense Nationalisten, de directe afstammelingen van CIA-collaborateur en Holocaust-dader Yaroslav Stetsko's ABN, waren sterk vertegenwoordigd in deze zogenaamde "zelfverdedigingstroepen".

Teruggrijpend op de monsterlijke wreedheden van hun OUN-voorvaderen, waren extreme brutaliteit en aanvallen op linksen visitekaartjes van de Maidan-“zelfverdedigingstroepen”. Het meest beruchte voorbeeld was te zien in Odessa op 5 mei 2014, in een nacht van geweld waar Roman Shukhevych trots op zou zijn geweest.

Nadat ze antifascistische activisten in het nauw hadden gedreven in het Vakbondsgebouw van Odessa, bekogelden de "zelfverdedigingstroepen" van Maidan het gebouw met molotovcocktails, waarbij velen van degenen die zich binnen verborgen hielden, verbrand werden.

(…) Nadat de branden waren gedoofd, vielen Maidan-troepen het gebouw aan. Net zoals hun voorvaderen in Volyna hadden gedaan, slachtten de fascisten overlevenden af met hamers, bijlen en garrotes.
(...)
De verkoolde en verminkte resten van 48 burgers werden gevonden in het Vakbondsgebouw. Geen van de fascisten die verantwoordelijk waren voor deze wreedheden werd ooit aangeklaagd, ze werden integendeel geprezen door de staat en de media. Soortgelijke aanvallen vonden plaats in heel Oekraïne.

Op 20 februari 2014 openden sluipschutters het vuur op de menigte vanuit het Philharmonische Gebouw van Kyiv, dat de avond ervoor was bezet door Maidan-troepen. 67 stierven en honderden raakten gewond, met slachtoffers aan beide kanten. Maidan-troepen gaven Janoekovitsj de schuld, terwijl de westerse inlichtingendienst vermoedde dat het een Maidan-provocatie was.

[zie post #4]

Beelden van de lichamen droegen eraan bij dat Maidan-troepen in het hele land verder groeiden en, uit angst voor een definitieve ineenstorting van zijn regering, probeerde de belegerde Janoekovitsj de volgende dag een vredesverdrag met de Maidan-troepen te sluiten. Rechtse Sector weigerde echter te onderhandelen en kort daarna vluchtte de eerlijk gekozen Janoekovitsj het land uit. De Maidan zegevierde en er werd snel een nieuwe regering gevormd.

De overwinning van Maidan in Kiev betekende echter niet een overwinning van Maidan in Oekraïne. Maidan-troepen zouden merken dat de overwinning in het oosten veel ongrijpbaarder was.

[Olive Yao]

Deze vrouw werd naakt vanaf haar middel en verbrand gevonden. Het is waarschijnlijk dat ze werd verkracht, overgoten met benzine en levend verbrand door Maidan "zelfverdedigingseskaders".




Deze zwangere vrouw was ook een van de vermoorden. Ze was op haar vrije dag binnengekomen om de planten water te geven en zat door de aanval vast. Ze werd gewurgd met een elektrisch snoer, een techniek die zo gewoon was dat de fascisten het de "Banderite wurgtouw" noemden. Volgens ooggetuigen verzette ze zich enige tijd, omdat haar geschreeuw vanaf het plein beneden te horen was.




Geen van de fascisten die verantwoordelijk waren voor deze wreedheden werd ooit aangeklaagd, maar ze werden in plaats daarvan geprezen door de staat en de media.

commentaren bij foto’s: Evan Reif

[Olive Yao]

.
• Laatste paragraaf van deel 3 van Evan Reifs trilogie over nazi’s, fascisten, extremisten in Oekraïne

• Past bij Roger Annis’ publicaties in Oekraïne, geopolitiek en het moorddadige Westen vanaf post #155


Het Oostfront

Terwijl de staatsgreep in het westen woedde, keek het Russisch sprekende hart van Janoekovitsj' aanhangers in Oost-Oekraïne in angst toe. Maidan-troepen hadden zich snel door het land verspreid en met de ineenstorting van de regering brandden Russisch sprekende steden zoals Odessa.

Terwijl overheidsstructuren instortten, werd politiebescherming steeds onbetrouwbaarder. Zonder loon en zonder duidelijk leiderschap verdampte een groot deel van de Oekraïense politiemacht, niet bereid hun leven op het spel te zetten voor een regering die niet meer bestond. De rest moest partij kiezen. Sommigen sloten zich aan bij Kiev, anderen bleven in hun gemeenschap. Degenen die bleven, werden snel overweldigd toen de Maidan-troepen de overgang maakten van Werwolf naar Wehrmacht.

Als reactie daarop kwamen vanuit het oosten verschillende milities, zelfverdedigings- en paramilitaire eenheden op. Aanvankelijk waren de milities vaak het enige dat tussen de mensen van Donbas en de bijlen, hamers en molotovcocktails van de moordenaars van het Maidan-regime stond.

De milities begonnen ad hoc en licht bewapend. Ze kwamen uit uiteenlopende groepen als voetbalhooligans, marxisten, ex-MMA-vechters, Russisch-orthodoxe extremisten, rechtse nationalisten en meer. Ze groeiden snel in zowel omvang als geavanceerdheid; velen werden de basis van het huidige LPR/DPR-leger. De gevechten werden alleen maar heviger en in veel delen van het land ontaardde de situatie in een volledige burgeroorlog.

Aanvankelijk kon het leger beide partijen weinig steun bieden. Toen het bevel en de controle uitvielen, bleven de eenheden geïsoleerd en onzeker over wat er gebeurde. Janoekovitsj had inzet van het leger om de Maidan te onderdrukken grotendeels vermeden, en in deze fase waren de kasten leeg door jaren van corruptie en verwaarlozing.

Terwijl het nieuwe regime zijn macht consolideerde begon het de orde te herstellen. De man die voor de baan was aangesteld, was misdaad-baas die minister van binnenlandse zaken werd, Arsen Avakov. Ondanks zijn leven van misdaad was Avakov tegen die tijd een ervaren politicus. Als regionaal bestuurder van Kharkiv voorafgaand aan Maidan regeerde hij met ijzeren vuist met de hulp van Andriy Biletsky, de neo-nazi-oprichter van Azov en Patriot van Oekraïne.

Biletsky voerde het bevel over een groep voetbalhooligans en veranderde ze in een formidabele straatvechtersmacht die klaar stond om Avakovs bloedige diktaten uit te voeren. Aanvallen op arbeidsmigranten en Romani waren bijzonder wijdverbreid. Toen de Maidan plaatsvond, trok Avakov aan de touwtjes om zijn vriend Biletsky uit de gevangenis te bevrijden, en hij nam actief deel aan de Maidan-coup.

Avakovs nieuwe ministerie omvatte niet alleen Biletsky en zijn 'Patriot van Oekraïne', maar ook vertegenwoordigers van de aan de CIA gelieerde neonazistische Rechtse Sector en Maidan Zelfverdediging.

Hij stond voor een ontmoedigende taak. Het nieuwe regime in Kiev viel uiteen, met democratisch gekozen afgevaardigden in Kharkiv en elders die de onafhankelijkheid uitriepen. Avakov begon met de overdracht van politiebases en uitrusting aan vechters van Rechtse Sector, waardoor hun kracht aanzienlijk werd versterkt. Rechtse Sector en andere extreemrechtse groeperingen begonnen de controle over de nederzettingen over te nemen, waar mogelijk door middel van bedreigingen en waar nodig geweld.

In Irpin dreigden gemaskerde activisten van Rechtse Sector de democratisch gekozen vertegenwoordigers te vermoorden als ze zich niet bij het regime in Kiev zouden aansluiten.

"Ze schreeuwden, ze bedreigden ons: als je je hand niet opsteekt, hakken we je hand af, we zullen bij je thuis zijn, we zullen afrekenen met je families, met je eigendommen". – Olga Oliynich, lid van de gemeenteraad van Irpin.

Toch was dit niet genoeg. De Donbas-milities waren zich aan het ingraven en dus escaleerde Avakov, met een poging het leger te mobiliseren. Dit was bijna de ondergang van het regime in Kiev, toen de gewone soldaten in opstand kwamen.

Liever dan hun vrienden, familieleden en buren in Oost-Oekraïne neer te schieten, gingen ze naar huis. Ongeveer 70% van het Oekraïense leger deserteerde of liep ronduit over, waarbij velen hun wapens en uitrusting doorgaven aan de Donbas-milities, of zich zelfs bij de milities voegden.

Nu hij geconfronteerd werd met de zeer reële dreiging van een contrarevolutie die zijn nieuwe regime zou vernietigen, ging Avakov terug naar de trukendoos die hem zo goed van pas was gekomen tijdens zijn krijgsheerachtige heerschappij over Kharkiv.

Op 15 april 2015 richtte Avakov de Patrouille voor Speciale Taken-politie (PST’s) op, ter vervanging van groepen zoals Biletsky's Patriot van Oekraïne en de CIA-moordenaars van de familie Stetsko van de KUN. De nieuwe organisatie breidde zich snel uit en omvatte uiteindelijk 56 eenheden afkomstig uit de nu enorme gelederen van neonazistische milities in Oekraïne.

Net als hun voorouders in de jaren veertig zijn de PST's vergeldingsbataljons. Ze sneden een bloedige strook door de Donbas en terroriseerden de lokale bevolking met hetzelfde elan als hun voorvaderen in Nachtigal. Ze begonnen aan een campagne van marteling, moord, verkrachting (inclusief verkrachting van kinderen en gehandicapten), illegale detentie, politieke repressie, gewapende overvallen, brandstichting en meer.

Deze eenheden zijn nog steeds in bedrijf en vechten vandaag actief tegen Russische troepen.

Zeer weinig van de verantwoordelijken hebben ooit met gevolgen te maken gehad. Van degenen die dat wel hebben, zijn de meesten nu vrijgelaten. Een voorbeeld kan de beruchte "Tornado"-eenheid van de PST zijn. Beschuldigd, berecht en veroordeeld voor misdaden zo gruwelijk als het verkrachten van baby's, was het bewijs zo sterk dat zelfs het regime van Kiev het niet kon negeren, en leden van de eenheid kwijnden weg in de gevangenis totdat ze werden vrijgelaten door het Zelensky-regime.

Tegenwoordig staan mannen als Danyial al-Takbir, een neonazi, voormalig ISIS-lid en veroordeelde massamoordenaar, verkrachter (enkele van zijn slachtoffers werden verkracht tot ze dood waren) en brandstichter in de voorhoede van een oorlog die al zeven decennia gepland is. Dit is de ware erfenis van de OUN, van zijn wortels als holocaustplegers en CIA-huurmoordenaars tot zijn terugkeer als de slagers van Donbas.

De misdaden van deze eenheden zijn omvangrijk genoeg om boeken te vullen. Ik kan ze onmogelijk allemaal catalogiseren. In plaats daarvan laat ik je achter met de getuigenis van Lydia Bolbat, een voormalige Tornado-medewerker:

“Ik ben verschillende keren in een situatie terechtgekomen waarin je hulp geeft aan het leger en tot God begint te bidden om hun plaats levend en wel te kunnen verlaten. Het blijkt dat ik niet ben aangeraakt, alleen omdat volgens sommige 'dievenwetten' de hand van de gever niet wordt afgehakt. Zal ik je vertellen hoe een dozijn soldaten een jong meisje ontvoerden en haar 10 dagen lang verkrachtten voordat het kind stierf? Zal ik vertellen hoe gewapende mensen naar de etablissementen van Mariupol kwamen en een pistool tegen het hoofd van de eigenaar zetten en hen dwongen hen te eten te geven? En toen vierden ze daar een maand lang elke dag hun feestjes. Hoe ze elke passerende auto op de weg afremden en een eerbetoon van mensen in ontvangst namen. Hoe ze deelnamen aan overvaloperaties? Hoe ze mensen in kelders hielden en ze sloegen hen terwijl ze geld eisten? De lelijke waarheid? Smerig, is het niet? Maar zo was het!”

[Olive Yao]

Wat maken al die etiketjes nu uit?

Je vraag speelt nog steeds door mn hoofd, en ik ben het hiet wel mee eens. Het gaat niet om het etiket.
Het gaat om de ideeën, woorden en daden van de betrokken personen.
Het is dus zaak om die – voldoende uitgebreid en nauwkeurig – te beschrijven. Zoals in de posts hiervoor.

Wel zijn er academici die verstand hebben van kenmerken van de ideologie van fascisme.

Per A. Rudling – The OUN, the UPA and the holocaust: A study in the manufacturing of historical myths
(november 2021)

(staat in The Ukraine reader; downloadbaar als .pdf)

Volgens hem zijn die kenmerken toepasselijk op personen en bewegingen in Oekraïne.

[Olive Yao]

.

Er is een overvloed aan standbeelden, monumenten, gedenktekens en straatnamen van oekraïnse nazi’s in Oekraïne.
Forward legt hier een lijst van aan. De oekraïnse auteur Lev Golinkin is daarbij betrokken.




Bandera monument, Ternopil (Wikimedia Commons). De roodzwarte vlag is van UPA, het Oekraïnse Opstandelingen Leger, in 1942 opgericht door OUN.


Nazi collaborator monuments in Ukraine

Lev Golinkin | Forward 27 januari 2021

Sinds het aantreden van een nieuwe regering in 2014 zijn er veel nieuwe straten en monumenten opgericht.

Deze lijst maakt deel uit van een doorlopend onderzoeksproject dat de Forward voor het eerst publiceerde in januari 2021 en waarin honderden monumenten over de hele wereld worden gedocumenteerd voor mensen die betrokken waren bij de Holocaust.

We blijven de lijst van elk land bijwerken; als u er een kent die hier niet is opgenomen, of beelden die zijn verwijderd of straten die een nieuwe naam hebben gekregen, stuur dan een e-mail naar [email protected], onderwerp: Nazi monument project.

Opmerking: in de jaren sinds de Maidan-opstand in 2014 een nieuwe regering naar Oekraïne bracht, zijn er talloze monumenten voor nazi-collaborateurs en Holocaust-plegers opgericht, soms wel elke week een nieuwe.




Bas-relief op Roman Shukhevych’s geboortehuis, L’viv (Wikimedia Commons).


Zie de website voor afbeeldingen en beschrijvingen

Van Lev Golinkin, uit Kharkov, als kind in 1990 naar de VS gevlucht, staan diverse publicaties in The Ukraine reader.

[Olive Yao]

.
Nationalisme en geschiedsvervalsing


Nationalisme komt in veel of alle landen voor. Het lijkt erop dat oekraïns nationalisme, dat in de 19e eeuw rees, extreem is. De oekraïnse nazi’s zijn daar een uiting van.

Een oorzaak van hun extremisme kan zijn dat mensen in het gebied waar nu Oekraïne is in de loop der eeuwen geen eigen staat hadden. Pas sinds de russische revolutie en het begin van de Sovjet Unie bestaat de Oekraïnse Socialistische Sovjet Repuliek, en pas sinds 1991 bestaat Oekraïne.

Nationalisme kan nationalisten aanzetten tot geschiedsvervalsing.

Patrick Lawrence schreef daarover Why do nations erase the past?

hier in Scheerpost post #6

Craig Murray schreef Nazi’s beschermen: de buitengewone stemmen van Oekraïne en de VS

hier in Oekraïne nazi’s post #12

Beide artikelen gaan over het ontkennen en witwassen van het nazi-verleden.

Verdiep me nu in wat geschiedenis van dat deel van de wereld en ontwaar een andere vorm van geschiedvervalsing, die alles te maken heeft met 'natie bouwen', en die tot veel langer in de geschiedenis terug gaat, namelijk

het bestaan van ‘Oekraïners’ als volk en ‘Oekraïne’ als land en een ‘oekraïnse natie’ antedateren, dus het voorstellen alsof die veel eerder bestonden dan ze in werkelijkheid bestonden.

Natuurlijk leefden er daar mensen, en was er land, en was er enigerlei sociale, culturele en politieke organisatie van hun gemeeenschap(pen). Maar het is sterk de vraag of daarin ‘oekraïns’ als volk en cultuur valt te onderscheiden, en vanaf wanneer.

Kozakken waren Kozakken, en het is onzinnig om die achteraf ‘oekraïners’ te gaan noemen. (En in 2014 associeerden de Don Kozakken in Donbas zich met etnische russen).

Reductio ad absurdum om zulke geschiedsvervalsing weer te geven:

majorpremisse - Alle mensen stammen af van Adam en Eva
minorpremisse - Dus Oekraïners stammen af van Adam en Eva
conclusie - Dus Adam en Eva waren Oekraïners

[Olive Yao]

.



hoofdstuk 5

How the Ukrainian nationalist movement post-WWII was bought and paid for by the CIA

Cynthia Chung, blog


Overzichtsartikel

Breidt informatie in deze topic nuttig uit. Consistent met informatie in studie van Evan Reif.

● Historie: Kievse Rus, Kozakken, Polen ...

● Vanaf begin 19e eeuw komt oekraïns nationalisme naar voren.
Regio’s: Volyn (Volhynia), Halych (Galicië) en Kiev. Westelijke regio’s dus. (Het is van belang om het nationalisme te lokaliseren).

● Extremisten, vooral sinds de 20e eeuw, willen een etnisch homogeen Oekraïne met zuivere Oekraïners. Etnische en culturele zuiveringen zijn daartoe toegestaan. Ze nemen de ‘bloed en bodem’-ideologie aan (zuiver bloed is één met de bodem).
Dit zijn onderdelen van nazi-ideologie.

● De oekraïnse nazi's richten zich eerst vooral tegen Polen en Joden. (Toen ze in de jaren 1920 opkwamen was Galicië deel van het toenmalige Polen). Na de tweede wereldoorlog richt hun haat zich in de eerste plaats op Russen.

naar hoofdstuk 5



Freeland met rood-zwart bloed-en-bodembannier

C. Freeland is een kleindochter van de oekraïnse nazi Mikhailo Chomiak.

[Olive Yao]

.
# Nationalisme en geschiedsvervalsing


How Ukraine’s new Memory Commissar is controlling the nation’s past

Jared McBride | The Nation 13 augustus 2015


Hoe Oekraïnes nieuwe Herinneringencommissaris het verleden van de natie controleert

Volodymyr Viatrovych was de drijvende kracht achter nieuwe wetten die vrijheid van meningsuiting beperken en reguleren hoe geschiedenis wordt geschreven.

Sinds de opstand in Maidan en de daaropvolgende aanvallen op de soevereiniteit en het grondgebied van Oekraïne door Rusland en door Rusland gesteunde rebellen, is er intens debat geweest over hoe niet alleen het dramatische heden van Oekraïne, maar ook het complexe en moeilijke verleden moet worden geïnterpreteerd. Tegen de achtergrond van militaire en diplomatieke strijd wordt ook de representatie van de geschiedenis van Oekraïne betwist, met name de periode van de Tweede Wereldoorlog. Russische elites hebben alles wat ze niet leuk vinden aan Oekraïne uit het verleden en het heden als 'fascistisch' bestempeld. Deels is dit een reflex vanwege de herinnering aan het rechtse Oekraïense nationalisme in de eerste helft van de twintigste eeuw; deels is dit het gevolg van het feit dat er geen betere manier is gevonden om woede te uiten over de wending van Oekraïne naar het Westen. Er is geen tekort geweest aan westerse commentatoren die deze grove propaganda aanvielen.

Echter, onder vertegenwoordigers van de nieuwe postrevolutionaire elites van Kiev was onbevooroordeelde betrokkenheid bij het verleden van Oekraïne ook een uitdaging. Maar terwijl het Westen Russische verdraaiingen aan de schandpaal nagelt, voelt het zich veel minder op zijn gemak bij het bekritiseren van Oekraïnse verdraaiingen: Weinig westerse waarnemers voelen sympathie voor Poetins betrokkenheid bij Oekraïne (ik heb er zelf geen). Er zijn echter velen die elk historisch verhaal lijken te verwelkomen waardoor Rusland zijn veren rechtop zet of dat "pro-Oekraïens" of "nationaal" lijkt (in werkelijkheid vrij vaak nationalistisch), aangezien de natie wordt geconfronteerd met agressie van buitenaf en een binnenlandse crisis.

Toch bewijst deze vorm van "steun" Oekraïne een slechte dienst, maar ook het Westen en de besluitvormers. Het is alarmerend dat sommige westerse journalisten, wetenschappers en beleidsmakers een nationalistische versie van de Oekraïnse geschiedenis omarmen die slechts met een deel van de Oekraïnse samenleving resoneert en helemaal niet met het serieuze academische discours in Europa en Noord-Amerika.

Centraal in de pogingen om een nationalistische versie van de Oekraïense geschiedenis te produceren, staat de voormalige directeur van de geheime politie-archieven (SBU) van het land en nieuwe directeur van het Instituut voor Nationale Herinnering (of UINP) onder de huidige regering van president Petro Poroshenko: Volodymyr Viatrovitsj. Viatrovych (geboren in 1977), uit de West-Oekraïnse stad Lviv, betradt het nationale toneel voor het eerst toen hij in 2008 de leiding kreeg over de archiefafdeling van het nieuw opgerichte Instituut voor Nationale Herinnering en later dat jaar hoofd van de SBU-archieven. In deze invloedrijke posities hielp hij bij de poging om een belangrijke Oekraïnse nationalistische leider uit de Tweede Wereldoorlog vrij te pleiten van enige medeplichtigheid aan de Holocaust; presenteerde hij het nationalistische Oekraïense Opstandelingenleger [UPA] als een democratische organisatie die openstond voor joodse leden; en concentreerde hij zich sterk op het Oekraïnse slachtofferschap tijdens de hongersnood van de jaren dertig (waarbij hij, interessant genoeg, ook Joden de schuld gaf als daders).

Viatrovych heeft naam gemaakt als politiek activist door zijn wetenschappelijke referenties te gebruiken. Zowel voor als na zijn ambtsperiode bij de geheime dienst was hij het hoofd van het Centrum voor de Studie van de Bevrijdingsbeweging (of Tsentr Doslidzhen' Vyzvol'noho Rukhu, TsDVR) in Lviv. Het onderzoekscentrum wordt gefinancierd met privégeld van Oekraïnse groepen in het buitenland die hebben bijgedragen aan het vormgeven van de onderzoeksagenda. Het ondubbelzinnige doel van het centrum is om de Oekraïnse nationalisten, in het bijzonder de OUN en UPA (twee van de belangrijkste Oekraïense nationalistische organisaties uit het interbellum en de Tweede Wereldoorlog), af te schilderen als “bevrijders” van de Sovjet-, Poolse en Duitse onderdrukking. Radicaal rechtse Oekraïense nationalisten worden afgeschilderd als niets anders dan tragische vrijheidsstrijders, af en toe gedwongen om nazi-uniformen aan te trekken om te strijden voor onafhankelijkheid, vrijheid en westerse waarden. Dit is de partijlijn in het midden, grotendeels gevormd door Viatrovych.

Viatrovych's eigen "wetenschappelijke" productie weerspiegelt de doelen van zijn centrum. In een aantal publicaties heeft hij een waslijst met brandpunten in de 20e-eeuwse Oekraïnse geschiedenis behandeld, van de wrede anti-joodse pogroms van de Eerste Wereldoorlog tot het Oekraïns-Poolse geweld tijdens en na de Tweede Wereldoorlog.

Wat zijn aanpak verenigt, is een niet aflatende drang om Oekraïners vrij te pleiten van elk wangedrag, ongeacht de feiten. Wat bijvoorbeeld de Oekraïnse nationalistische betrokkenheid bij de holocaust betreft, in de wereld van Viatrovych heeft collaboratie zich nooit voorgedaan of is deze afgedwongen en kan deze in ieder geval niet worden toegeschreven aan nationalisme; al het bewijs van het tegendeel wordt vrolijk toegeschreven aan Sovjetleugens. Over de nationalistische etnische zuivering van Polen in 1943-44 laat Viatrovych ons weten dat dit een soort tragische maar symmetrische oorlogsvoering was. En zoals we allemaal weten, is oorlog wreed en gebeuren er slechte dingen. Toen hij werd geconfronteerd met het feit dat het hoofd van UPA, Roman Shukhevych, de nazi's tot 1943 diende als commandant van een mobiele politiebataljon dat duizenden burgers in Wit-Rusland vermoordde, antwoordde Viatrovych: “Is het mogelijk om Polen of Wit-Russen als een vreedzame bevolking te beschouwen, als ze overdag werken als gewone dorpelingen, om zich 's avonds te bewapenen en het dorp aan te vallen?” Met andere woorden, burgers zijn eerlijke doelwitten, vooral voor 'helden' van Oekraïne in dienst van de nazi's.

In de academische wereld hebben dergelijke tactieken hun grenzen. Maar wanneer Viatrovych wordt geconfronteerd met solide archiefbewijs dat in strijd is met zijn verhalen, zoals bevelen van de OUN-UPA-leiding om de Poolse bevolking van Wolhynië te zuiveren, beweert Viatrovych eenvoudigweg dat documenten Sovjetvervalsingen zijn of dat geleerden die hem uitdagen sinistere propagandadoeleinden dienen. Selectiviteitsregels:
als er geen ‘rokend pistool’-document is voor nationalistische misdaden, is dat ontlastend;
als er geen ‘rokend pistool’-document is voor Sovjet-genocide met voorbedachten rade tegen Oekraïners, is dat het resultaat van sluwheid van de KGB.
Viatrovych gaat met bravoure om met videogetuigenisarchieven en de integratie van getuigenverklaringen in de geschiedenis, waarbij hij ze (en vooral Joodse stemmen) gewoon helemaal negeert als hij een hekel heeft aan wat ze ons te vertellen hebben.

Deze bodemloze ethische en methodologische benadering is aangevochten door geleerden uit Polen, Scandinavië, Duitsland, Canada en de Verenigde Staten, naast enkele dappere Oekraïnse geleerden. Deze geleerden hebben vernietigende beoordelingen over Viatrovych’ werken geschreven. In tegenstelling tot zijn geschriften werden deze beoordelingen gepubliceerd in door vakgenoten beoordeelde tijdschriften.

Slechte wetenschapsbeoefening heeft geen gevolgen voor je carrière als je een politiek activist bent. Dankzij zijn geloofsbrieven als 'voormalig SBU-archiefdirecteur', directeur van een vooraanstaand 'onderzoeksinstituut' en een korte periode als onderzoeksgenoot bij het Harvard Ukrainian Research Institute (HURI), die in elke mogelijke bio opduiken, wordt Viatrovych vaak geciteerd in de Oekraïnse media. Ironisch genoeg heeft hij, naarmate hij meer negatieve aandacht kreeg van geleerden, een ander traject gevolgd in Oekraïne – steeds vertrouwder als een stem van wijsheid, een jonge, frisse kracht die belooft de geschiedenis van Oekraïne te verdedigen en te promoten, hier opgevat als het glorieuze verslag van Oekraïns nationalisme. Het was geen verrassing dat president Porosjenko hem eind 2014 koos als hoofd van het Oekraïnse Instituut voor Nationale Herinnering, een overheidsorgaan dat oorspronkelijk door de toenmalige president Joesjtsjenko was opgericht om onderzoek te ondersteunen en een beleid van nationale herinnering te smeden.

Viatrovych verspilde weinig tijd na deze afspraak. Hij werd de drijvende kracht achter de zogenaamde ‘decommunisatiewetten’ die dit voorjaar in de boeken werden gezet. In werkelijkheid regelen deze wetten hoe geschiedenis moet worden geschreven en leggen ze beperkingen op aan de vrijheid van meningsuiting, en zijn ze dus diep in strijd met de aanspraken van Kiev op westerse waarden.

Wet nr. 2538-1, "Over de juridische status van en eerbetuiging aan strijders voor de onafhankelijkheid van Oekraïne in de 20e eeuw", stelt dat "de publieke ontkenning van ... de rechtvaardige zaak van de strijders voor de Oekraïnse onafhankelijkheid in de 20e eeuw een belediging vormt voor de waardigheid van het Oekraïnse volk en illegaal is”.

Tot de strijders voor Oekraïnse onafhankelijkheid behoren expliciet de nationalisten van de OUN en UPA uit de Tweede Wereldoorlog. In wezen maakt deze wet het op zijn minst zeer riskant om hen te bekritiseren of te wijzen op de misdaden waaraan zij hebben deelgenomen. Net als bij soortgelijke Poetinistische wetgeving in Rusland – namelijk artikel 354.1, dat elke afwijking van de Kremlin-versie van de Tweede Wereldoorlog strafbaar stelt en in 2014 door de Russische Doema is aangenomen – is juist de vage formulering een handig wapen voor potentiële repressie: het is een verontrustend mysterie hoe de staat of andere aanklagers zullen bepalen wie de waardigheid van gewelddadige etnische zuiveraars en gelukkige autoritairen heeft beledigd of hoe de rechtbanken degenen die zich schuldig maken aan dergelijke denkmisdaden zullen vervolgen.

Wet nr. 2540, "Over toegang tot de archieven van repressieve organisaties van het communistische totalitaire regime van 1917-1991", plaatst alle archieven van de geheime politie onder controle van het Instituut voor Nationale Herinnering in Kiev, geleid door Viatrovych.

(...)