Kristin Christman – Paradigm for Peace / Paradigma voor Vrede - Pagina 2
  • + Plaats Nieuw Onderwerp
    Pagina 2/6 EersteEerste 123 ... LaatsteLaatste
    Resultaten 11 tot 20 van de 52

    Onderwerp: Kristin Christman – Paradigm for Peace / Paradigma voor Vrede

    1. #11
      antigodin Olive Yao's Avatar
      Ingeschreven
      Dec 2003
      Berichten
      18.575
      Post Thanks / Like
      Reputatie Macht
      745206

      Standaard Paradigma voor Vrede 3C

      .
      Eerste gebod: Gij zult winst van VS bedrijven in het buitenland niet belemmeren.

      Tweede gebod: Gij zult de armen geen hulp van betekenis geven of behoorlijke hoeveelheden vruchtbaar land aan de landlozen geven.

      Derde gebod: Gij zult geen vijanden zijn van onze vrienden, of vrienden van onze vijanden.

      Vierde gebod: Gij zult Amerikaanse militaire bases en wapens niet afwijzen.


      [Fact Sheet on NED, over NED in Rusland]

      (…) In juli 2015 werd NED door Rusland tot "ongewenste organisatie" verklaard. Russische functionarissen meldden dat NED "deelnam aan werkzaamheden om verkiezingsuitslagen voor onwettig te verklaren, om politieke actie te organiseren met als doel het overheidsbeleid te beïnvloeden en om dienst in het Russische leger in diskrediet te brengen". (…)

      (...)

      Hebzuchtige oligarchen die rivalen zijn van Poetin, oligarchen die boos zijn omdat Poetin de ergste gevallen van corruptie aanpakt en Poetins hernationalisering van de energiesector en de bankensector, zijn oligarchen die graag steekpenningen van NED en de CIA accepteren om een moord te plegen. En het lijdt geen twijfel dat VS beleidsmakers, NED en NAVO een staatsgreep tegen Poetin handig maar ten onrechte zouden voorstellen als het gevolg van “onenigheid binnen het Kremlin” en “onrust onder de bevolking” tegen een “autoritaire, antidemocratische” leider door Russen die "verlangen naar vrijheid".

      Poetin en Rusland hebben alle recht om NED en zijn aanhangers uit hun land te houden (...)

      (…)

      In het volgende deel van dit essay zullen we het hebben over de achtergronden van de sociale en zakelijke kringen die NED steunen, en zullen we de aannames en logische sprongen in verklaringen van NED-leiders met betrekking tot Rusland nauwkeurig onderzoeken.

    2. #12
      antigodin Olive Yao's Avatar
      Ingeschreven
      Dec 2003
      Berichten
      18.575
      Post Thanks / Like
      Reputatie Macht
      745206

      Standaard Paradigma voor Vrede hoofdstuk 4A

      .
      Deel 4 – Mentale escalatoren van geweld bij beleidsmakers en mediamakers in de VS

      HOOFDSTUK 4A

      Een inleiding tot de gemoedstoestand van degenen die altijd het buitenlands beleid van de VS leiden

      Kristin Christman | Countercurrents 29 juni 2022

      (6 blz.)


      Valse vooringenomenheid #1. “We kunnen andere mensen begrijpen en beoordelen zonder ze te ontmoeten, zonder een coöperatieve dialoog aan te gaan en zonder hun kant van het verhaal te horen”


      [het model]

      ● defensieve en agressieve wortels van geweld
      – leven en veiligheid
      – macht en vrijheid


      ● escalatoren van geweld
      – mentaal, wettelijk, fysiek

      Nu komt aan de orde: mentale escalatoren van geweld
      – specifiek van het ‘US foreign policy and media maker establishment’

      in de vorm van ‘valse vooringenomenheden’ (‘false biases’).

      (overzicht o. y.)


      (...)

      Mentale Escalatoren zijn uiterst talrijk en, net als het overgrote deel van de Wortels en Escalatoren van Geweld, kunnen ze alleen worden aangepakt met niet-gewelddadige, niet-vijandige oplossingen.

      Mentale escalatoren omvatten kwaliteiten van het hart en de geest, zoals kennis, onwetendheid, vooroordelen, de drang om te concurreren, geduld, mededogen, empathie, rivaliteit, hebzucht, egoïsme en liefde, die de beslissing om voor geweld te kiezen meer of minder waarschijnlijk kunnen maken.

      In een volledig overzicht zouden we de Mentale Escalatoren aan alle kanten van het conflict onderzoeken en het effect van Mentale Escalatoren die geweld binnen dit conflict in de hand werken.

      Ik zal me echter vooral richten op Mentale Escalatoren bij het establishment van degenen die de buitenlandse politiek van de VS bepalen en mediamakers, escalatoren die ervoor zorgen dat deze invloedrijke, machtige individuen meer kans hebben om ten onrechte overdreven percepties te hebben van vijandelijke bedreigingen voor de macht en vrijheid van de VS regering en dus kiezen en pleiten voor onnodig vijandige, gewelddadige buitenlandse politiek, zoals de bewapening van Oekraïne sinds 2014 met miljarden dollars aan wapens en ook het bevorderen van de uitbreiding van de militaire organisatie, de NAVO.

      Ik zal met name de geschriften en verklaringen van voorbeeldpersonen uit deze groepen onderzoeken om met name drie Mentale Escalatoren te onderzoeken:
      1. psychologische patronen,
      2. leugens en onwetendheid, en
      3. gebrek aan begrijpend lezen.

      (…)

      Deze individuen zijn voorbeelden van talloze leden van het specifieke ras binnen het establishment van de buitenlandse politiek en de media die gelijke visies hebben. Hopelijk kunnen hun verklaringen helpen bij het ophelderen van aanwijzingen over hun psychologische patronen en hun vermogen om onpartijdige, waarheidsgetrouwe informatie te verspreiden.

      Veel van deze zogenaamde 'deskundigen' beweren Poetin's woorden, zijn opvattingen en zijn doelen te kennen. Vanuit hun invloedrijke posities als beleidsmakers, denkers bij denktanks en journalisten vertellen ze Amerikanen en de wereld wat Poetin heeft gezegd. Het probleem is dat deze experts ofwel alle bewijsstukken achterhouden om hun standpunten te ondersteunen, of opzettelijk liegen over Poetins woorden en doelen, of een zwakke leesvaardigheid hebben, misschien gehinderd door hun eigen ernstige vooroordelen.

      Daarom zal ik, als weerlegging van de beweringen van veel van deze ‘deskundigen’ in de VS, de woorden van Poetin zelf opnemen, woorden uit zijn toespraak in München in 2007, zijn essay uit juli 2021 en zijn toespraken van 21 en 24 februari 2022, die, naar mijn mening, zwaar zijn belasterd door VS deskundigen.

      (...)

      Het onderwerp van deze "deskundigen" van beleidsmakers en mediamakers van de VS die Poetin belasteren, zijn imago belasteren door het verspreiden van valse verklaringen over wat hij zei en schreef, is eigenlijk een zaak van centraal belang voor de buitenlandse politiek van de VS, want als de gronden van de VS beleidsmakers tegen Poetin solide waren, waarom zouden ze dan de behoefte voelen om te liegen?
      Is het omdat de motieven van de VS beleidsmakers eigenlijk agressief zijn en ze deze agressieve, hebzuchtige doelen daarom verhullen met het valse moddergooien naar Poetin?
      En als ze niet opzettelijk liegen, maar alleen onbedoeld zijn woorden verkeerd begrijpen of elkaar gedachteloos napraten, in hoeverre is de gehele vijandige buitenlandse politiek van de VS tegen Poetin dan gebaseerd op dergelijk misverstand, een verkeerd begrip van zowel Poetins woorden als zijn daden in Oekraïne, Krim en Georgië?

      In hoeverre gaan VS beleidsmakers er ten onrechte van uit, zoals ze deden met de Taliban en Saddam Hoessein en Sovjetleiders tijdens de Koude Oorlog, dat leiders die ondemocratisch gedrag in hun land handhaven, van plan zijn dit gedrag naar het buitenland te verspreiden? In hoeverre gaan VS beleidsmakers er onnauwkeurig van uit dat als de VS regering relatief goedaardig is tegenover het Amerikaanse publiek, dat VS gedrag in het buitenland automatisch goedaardig, democratisch en rechtvaardig zal zijn?

      (...)

      Het is een vreselijke schande dat een Russische leider met geldige grieven en doordachte observaties zo verkeerd wordt voorgesteld door beleidsmakers en mediamakers van de VS, (...)

      (...)


      [Rusland als gevaar]

      We horen voortdurend in de mainstream media van de VS dat Rusland, met name Poetin, een bedreiging vormt voor de Oekraïense, Russische, VS en wereldwijde soevereiniteit, democratie en vrijheid. Bij coöperatieve dialoog over geweldloze conflictoplossing is het belangrijk om de geldigheid of ongeldigheid van deze bewering te onderzoeken. Toch is het ook belangrijk om te onderzoeken op welke manieren VS beleidsmakers de soevereiniteit, democratie en vrijheid van de bevolking van Rusland, Oekraïne, de Verenigde Staten en de wereld bedreigen.

      Volgens Poetin is Rusland een democratie. Maar is dat echt zo? Omvat democratie niet het concept van mensenrechten en vrijheid van meningsuiting? Toch staan rapporten van Human Rights Watch en Amnesty International vol met verslagen van enorme wreedheden in Rusland jegens gevangenen en vreedzame demonstranten. En hoe zit het met de VS? Kan datgene wat in de VS onder het dunne oppervlak van de stemming bestaat zelfs maar democratie worden genoemd?

      Bevorderen degenen die de buitenlandse politiek van de VS en Rusland bepalen democratie in het buitenland of dwarsbomen ze die? Bevorderen ze "regering van het volk, door het volk, voor het volk"? Van "gelijkelijk om iedereen geven"? Of bevorderen ze een samenleving waarin de doelen en perspectieven van bepaalde sociale en zakelijke kringen boven alles verheven zijn?

      De vraag is eigenlijk, in welke mate en op welke manieren Rusland en de VS democratie binnenlands, in andere landen en in hun relaties met andere naties bevorderen? Hetzelfde moet worden gevraagd van de regering van Oekraïne. (...)


      [Atlantic Council]

      (…) Damon Wilson, voordat hij NED's president werd en terwijl hij uitvoerend vice-president van de Atlantic Council was (2011-2021) (…)

      (…) de Atlantic Council, een 'denktank' welker website een goed-tegen-kwaad-beeld van de omstandigheden in de wereld geeft, waarin Noord-Amerika en Europa, Rusland niet meegerekend, de goeden zijn, en waarin intimiderende kracht en fysieke confrontatie, niet begrip en zorgzaamheid, de sleutels zijn om met de vijand om te gaan. De Atlantic Council pleit voor "Atlanticisme" – nauwe militaire, economische en culturele betrekkingen tussen Noord-Amerika en Europa. De NAVO is misschien wel de ultieme belichaming van deze hechte betrekkingen.

      (...)

    3. #13
      antigodin Olive Yao's Avatar
      Ingeschreven
      Dec 2003
      Berichten
      18.575
      Post Thanks / Like
      Reputatie Macht
      745206

      Standaard Paradigma voor Vrede hoofdstuk 4B

      .
      Deel 4 – Mentale escalatoren van geweld bij beleidsmakers en mediamakers in de VS

      HOOFDSTUK 4B

      Een competitieve, op dreiging gerichte oriëntatie jegens internationale betrekkingen: psychologische patronen beschreven door Lakoff, Spranger en Allport

      Kristin Christman | Countercurrents 30 juni 2022

      (5 blz.)


      Valse vooringenomenheid #2. "Het leven is competitie; het doel is om tegenstanders te verslaan en aan de top te blijven"


      Laten we eens kijken naar actuele, representatieve opmerkingen uit de getuigenis van Damon Wilson uit 2019, twee jaar voordat hij president van het National Endowment for "Democracy" werd, en drie jaar vóór de militaire actie van Rusland in Donetsk, Lugansk en Oekraïne. Terwijl we dat doen in dit en de volgende essays, zal ik wijzen op verschillende vooroordelen die ik aantref in Wilsons manier van denken, een denkpatroon dat veel voorkomt bij veel van de geesten die altijd maar onze buitenlandse politiek leiden. Deze vooroordelen – cognitieve vooroordelen – vertekenen de geest en laten alleen bepaalde percepties van het leven, internationale betrekkingen en menselijke dynamiek toe. (...)

      Wilson opent zijn getuigenis van 29 januari 2019 voor het Senate Armed Services Committee voor de Senaatshoorzitting van de National Defense Strategy door te stellen:

      “In een tijdperk van competitie tussen grote machten zouden de Verenigde Staten een meer permanente afschrikkingshouding moeten aannemen ... en zijn allianties versterken als een strategisch comparatief voordeel ten opzichte van onze tegenstanders”.

      Hij verkondigt later:

      “Onze natie en haar beste vrienden zijn het erover eens dat de grote uitdaging van de 21e eeuw de competitie zal zijn tussen de vrije wereld en het autoritaire, corrupte, door de staat geleide kapitalisme, waarvan China en Rusland de belangrijkste zijn” [1].

      Meteen zien we dat Wilson internationale betrekkingen ziet in termen van competitie. Natuurlijk zullen sommigen mijn observatie onmiddellijk bespotten als een indicatie van naïviteit en onrealistische zachtheid, terwijl 'hard' is wat nodig is in buitenlandse politiek. Maar ik blijf bij mijn standpunt: de competitievisie en de overtuiging van de waarde van hardheid zijn beide onevenwichtige opvattingen die bijzonder disfunctioneel zijn in de buitenlandse politiek van de VS. Deze psychologische preoccupaties hebben ernstige gevolgen voor de buitenlandse politiek, waardoor het vermogen van de buitenlandse politiek van de VS om ooit egalitair, coöperatief en oprecht vriendelijk te zijn, wordt verstikt.

      De competitieve kijk is een houding die hoogtij viert in het beruchte document waarin wordt opgeroepen tot een uitbreiding van het American Empire, geschreven door het neoconservatieve Project of the New American Century (PNAC), dat we bespraken in het vorige essay, deel 3B. Denk maar eens aan een van de vele citaten van PNAC die obsessief draaien om overheersing en suprematie:

      “Op dit moment hebben de Verenigde Staten geen mondiale rivaal. De grote strategie van Amerika moet erop gericht zijn deze voordelige positie zo ver mogelijk in de toekomst te behouden en uit te breiden” [2].

      Het is een kijk, zou ik willen benadrukken, die met name geen kenmerk is in de geschriften en toespraken van Ruslands president Vladimir Poetin, die in plaats daarvan door de mainstream VS media wordt gekarakteriseerd als de kwaadaardige slechterik die op verovering uit is. In de toespraak van Poetin in München van 2007, die ten onrechte werd gekarakteriseerd als ‘berucht’, zijn essay van juli 2021, ten onrechte gekarakteriseerd als 'ongusntig bekend staand', en zijn toespraken van 21 en 24 februari 2022, is er geen enkele aanwijzing dat Poetin een competitieve kijk heeft op internationale betrekkingen. Sterker nog, hij roept voortdurend op tot samenwerking, tot vreedzame oplossing van problemen, tot ontwapening en tot wereldwijde eerbiediging van het internationaal recht. Hij doet duidelijk een beroep op universele normen van moraliteit en internationaal recht ten behoeve van de planeet, niet, zoals VS deskundigen ons willen doen geloven, voor begunstiging van en macht voor Rusland.

      Waarom wordt Poetin zo vals weergegeven in de VS media? Veel ervan kan te wijten zijn aan de opzettelijke pogingen van degenen die de buitenlandse politiek en de media van de VS maken om het Congres te misleiden en het Amerikaanse en internationale publiek te misleiden. Sommigen kunnen worden beïnvloed door hun bekendheid met corruptie en achteruitgaande mensenrechten in Rusland. Misschien nemen ze aan dat de leider van zo'n natie kwaadaardige bedoelingen voor de wereld heeft. Veel kan te wijten zijn aan het onvermogen van deze zogenaamde VS “deskundigen” om zijn geschriften te lezen of te begrijpen en naar zijn toespraken te luisteren. Hun leesvaardigheid kan slecht zijn. Misschien nemen ze nooit de moeite om zijn materiaal te lezen en praten ze elkaar gewoon als papagaaien na, ervan uitgaande dat de andere man de juiste antwoorden op de vragen in het proefwerk heeft.

      Veel kan te wijten zijn aan de wezenloze gewoonte van Amerikaanse conformiteit, groepsdruk en groepsdenken, een opvallende gewoonte die zelfs in de 19e eeuw door buitenlandse bezoekers aan de Verenigde Staten werd opgemerkt, een gewoonte die leidt tot de wurging van de persvrijheid en ware vrijheid van geest. Het was de leidende islamistische theoreticus, Sayyid Qutb, die tijdens zijn eigen bezoek aan de VS zeventig jaar geleden met bezorgdheid de verstikkende opinie in de Amerikaanse pers en het daaruit voortvloeiende gebrek aan vrijheid van meningsuiting opmerkte [3]. Maar Amerikanen worden verondersteld te denken dat islamisten hersenloze tirannen zijn die vrijheid haten, terwijl Amerikanen zich koesteren in vrijheid en genieten van iets dat democratie wordt genoemd en dat alleen in de meest oppervlakkige zin bestaat.

      Maar er kan nog een andere reden zijn, een onbewuste reden waarom deze zogenaamde VS “deskundigen” de woorden van Poetin belasteren. Merk op wat de competitieve kijk doet met iemands brein. Voel wat er in je eigen brein gebeurt terwijl je doet alsof je deze mening hebt – als je die al niet hebt. Dit wereldbeeld, een extreem egocentrisch wereldbeeld, heeft als effect dat het psychologische barricades opwerpt voor alleen al het idee om internationale betrekkingen te zien in termen van vriendschap, samenwerking en egalitarisme. Voor degenden die de buitenlandse politiek van de VS bepalen wiens geest is ondergedompeld in egocentrische competitie, staat de enige aanvaardbare vorm van samenwerking niet gelijk aan een egalitaire, tweerichtingsverkeer-vorm van elkaar-iets-kunnen-schelen en samenwerking, maar aan de verwachting dat buitenlanden en mede-Amerikanen hun eigen belangen en ideeën laten onderduiken om overeen te komen met belangen van VS beleidsmakers.

      Als de ideeën van Poetin niet in overeenstemming zijn met de diktaten van VS beleidsmakers – diktaten zoals hun volhouden dat geweld door de VS in het buitenland acceptabel is zelfs als het in strijd is met het internationale recht, dat de militarisering van de ruimte door de VS acceptabel is – dan worden zijn ideeën niet herkend als valide, behulpzaam, bedachtzaam, wijs of zelfs maar waard om over te discussiëren: ze worden alleen als vijandig beschouwd. Want als je je niet conformeert, ben je in competitie. Dat is de enige andere optie in hun gedachten. De obsessief-competitieve geest is niet in staat om die ideeën als geldig te erkennen die verschillen van de hunne, zelfs de ideeën van Poetin die veel waarschijnlijker zijn dan de ideeën van VS beleidsmakers om de wereld dichter bij een staat van rechtvaardigheid, vrijheid en vrede te brengen.

      Persoonlijk vind ik Wilsons manier om de wereld als een competitieve plek te zien bizar. Ik kan me niet voorstellen dat ik een opstel voor het Congres zou schrijven waarin de wereld wordt gezien in termen van competitie, afschrikkende houdingen, het versterken van allianties en comparatieve voordelen. Geen van deze termen zou in mijn gedachten zijn.

      Zelfs als ik voor het Armed Services Committee zou schrijven, zou ik schrijven over de noodzaak om begrip, wederzijds om elkaar geven, wederzijdse communicatie, vaardigheden in vreemde talen en vriendschap te versterken, evenals leuke activiteiten onder de bevolking van verschillende landen die gevoelens kunnen stimuleren van vreugde, vriendschap en zorgzaamheid. We hebben tenslotte al genoeg wapens. 4.000 kernkoppen is 4.000 te veel. In feite, zoals Greg Mortenson in Three Cups of Tea schrijft, erkende het Amerikaanse leger zelf dat zijn bouw van scholen in Pakistan veel meer kon doen voor de wereldvrede dan het bouwen van meer raketten [4].

      En wat is het nut van overkill? Als dit de jaren 1700 waren, zouden we misschien meer nadenken over het opbouwen van een arsenaal om de grenzen te verdedigen – niet uit te breiden. Maar op dit moment hebben we niet meer wapens en rivaliteit nodig, maar meer begrip, vriendelijke sociale connecties, positieve menselijke dynamiek en leuke en behulpzame activiteiten om het leven de moeite waard te maken. Dat is wat er ontbreekt!

      Wilson en anderen in de sociale en zakelijke kringen die onze buitenlandse politiek bepalen, realiseren zich waarschijnlijk niet dat hun competitieve kijk op internationale betrekkingen alleen hun scheve perceptie is, niet de waarheid. In termen van psychologie en sociologie zijn er waarschijnlijk verschillende diagnoses en theorieën die kunnen worden toegepast op dit denkpatroon, en we zullen er hier een paar bekijken. Ik suggereer niet dat Wilson zelf zeker kan worden geïdentificeerd als iemand met deze denkpatronen, maar zijn vermelding van competitie is behoorlijk opvallend en het brengt een thema naar voren dat vaak wordt herhaald onder degenen die de buitenlandse politiek en de media van de VS maken, een thema dat de moeite waard is om ons op te richten.

      Ik zou zeggen dat de hele buitenlandse politiek van de VS van de afgelopen eeuwen veel gemeen heeft met wat George Lakoff het Strict Father Model van menselijke relaties noemt in zijn werk, Moral Politics. Aanhangers van het Strict Father Model zien het leven en relaties automatisch in termen van hiërarchie, regels van de top naar onder, competitie, gehoorzaamheid, beloningen en straffen [5]. Volgens hun verkeerde manier van denken is dit de enige redelijke, volwassen en realistische manier om naar het leven en naar internationale betrekkingen te kijken.

      Aanhangers van het strikte model geloven dat competitie noodzakelijk is om in essentie het beste in mensen naar boven te halen op het gebied van moraliteit, kwaliteit en gedrag. We zien in de buitenlandse politiek van de VS nooit aanwijzingen dat daarin het andere model voorkomt dat Lakoff beschrijft: het Nurturant Parent Model. Het Nurturant-model hecht vooral waarde aan wederzijds begrip, zorgzaamheid, open communicatielijnen en gelijkheid. (…)

    4. #14
      antigodin Olive Yao's Avatar
      Ingeschreven
      Dec 2003
      Berichten
      18.575
      Post Thanks / Like
      Reputatie Macht
      745206

      Standaard Paradigma voor Vrede 4B

      .
      Zoals vermeld in het eerdere essay over PNAC, komt deze competitieve visie nauw overeen met wat Eduard Spranger in 1928 beschreef als de politieke waarde, of politieke lenzen van het leven, die ervoor zorgen dat mensen het leven zien in termen van hiërarchie, controle, overheersing en status [6]. Maar Spranger beschrijft zes van dergelijke waarden, en het is absoluut niet nodig of zinvol om personen met slechts één van die zes waarden, de politieke waarde, onze buitenlandse politik te laten domineren. In feite is dat gevaarlijk. Degenen die het leven zien door wat Spranger bijvoorbeeld een sociale, esthetische of theoretische lens noemt, zouden veel beter gekwalificeerd en in staat zijn om een buitenlandse politiek van de VS te creëren die gebaseerd is op empathie, gelijkheid, om elkaar geven, waarheid en eerlijkheid, zonder de nadruk op rivaliteit, superioriteit en autoritarisme.

      Het is veelbetekenend dat onderzoekers ontdekken dat degenen die het leven door een politieke lens zien, het meest geneigd zijn bevooroordeeld te zijn tegenover groepen mensen – zoals ons establishment van buitenlandse beleidsmakers onophoudelijk laat zien tegenover Russen, tegenover concepten van het Nurturant-model en tegenover linkse politieke ideeën van egalitarisme en democratie in de economie. Zulke Amerikanen kunnen beweren dat ze niet bevooroordeeld zijn in hun opvattingen over deze en gene etnische bevolking, ze kunnen beweren dat ze van diversiteit en pluralisme houden (en misschien ook niet), maar ze zijn totaal blind voor hun vooroordelen jegens Russen, vooral Russische leiders die niet zwichten voor hun egocentrische ideeën.

      Degenen die het leven overwegend door een politieke bril bekijken, hebben waarschijnlijk ook wat Gordon Allport omschrijft als de 'vooringenomen persoonlijkheid', die een hele reeks scheve cognitieve denkgewoonten heeft die in de hand worden gewerkt door een onderliggende oriëntatie op dreiging, die ertoe neigt om vijandigheid, moeilijke sociale relaties en minder creatieve probleemoplossende vaardigheden in de hand te werken [7]. Degenen met deze persoonlijkheid zijn hoogstwaarschijnlijk bevooroordeeld ten opzichte van verschillende groepen mensen en ideeën, en hun hele perceptie van de waarheid is ook vervormd. In zijn klassieke werk uit 1954, The Nature of Prejudice, schrijft Allport bijvoorbeeld over experimenten waarbij deelnemers herhaaldelijk tekeningen van een kat te zien krijgen, en beeld voor beeld verandert de kat geleidelijk in een hond. Degenen met de bevooroordeelde persoonlijkheid zullen deze verandering minder snel herkennen terwijl deze plaatsvindt. Hun geest blijft bij hun aanvankelijke overtuiging dat ze naar een kat kijken.

      Dit denkpatroon beïnvloedt onze relatie met de waarheid en met andere wezens. Allport beschrijft bijvoorbeeld verscheidene kenmerken van de bevooroordeelde persoonlijkheid:

      • minder empathisch vermogen naar anderen
      • neiging om anderen de schuld te geven van problemen en niet zelf de schuld op zich te nemen
      • onvermogen om met frustratie om te gaan
      • projectie van zelfhaat in haat voor anderen
      • preoccupatie met superioriteit/inferioriteit
      • behoefte aan duidelijkheid, niet aan dubbelzinnigheid
      • een voorkeur voor strikte regels en hiërarchie
      • een aandringen op reinheid en moraliteit
      • steun voor autoritarisme
      • meer steun voor instituten en patriottisme
      • bekrompenheid in het denken
      • zwart-witdenken - aan de ene kant al het goede zien en aan de andere kant al het slechte
      • selectieve perceptie – zien en zich herinneren wat bevestigt wat iemand al denkt
      vereenvoudiging van herinneringen – onthouden op een vereenvoudigde, dwalende manier
      • vasthouden aan oplossingen uit het verleden

      Het is belangrijk om vriendelijk en duidelijk het besef van de bevooroordeelde persoonlijkheid te verruimen en nooit toe te staan dat zijn scheve perceptie van de waarheid leidt tot schade en onrechtvaardigheid, of het nu gaat om buitenlandse politiek, op kantoor, in de buurt of thuis [8].

      Vanwege hun suboptimale relaties met mensen en met de waarheid, zijn degenen die het strikte model van Lakoff aanhangen en degenen met de bevooroordeelde persoonlijkheid van Allport het type mensen dat het minst waarschijnlijk succesvol zal zijn in het creëren van een coöperatieve, harmonieuze en rechtvaardige buitenlandse politiek. Waarom laten we dan toe dat zulke mensen de gevestigde groep die onze buitenlandse politiek bepaalt zo dicht bevolken?

      Het is niet zo dat we zelf bevooroordeeld moeten zijn en hun posities in de buitenlandse politiek moeten verbieden. Ze kunnen bijdragen aan de discussie en hun ideeën kunnen zeker nuttig zijn. Maar ze mogen op geen enkele manier aan het roer staan van de buitenlandse politiek, waar ze al zo'n twee eeuwen zijn terwijl de VS oorlog na oorlog begint, jaar na jaar, in bijna elk jaar sinds het begin, zo niet met Oorspronkelijke Volken, dan met buitenlanders in het buitenland.

      Het andere type persoonlijkheid dat Allport beschrijft, is het tegenovergestelde van de bevooroordeelde persoonlijkheid die hij de tolerante persoonlijkheid of democratische persoonlijkheid noemt, die ook zijn eigen reeks cognitieve gewoonten heeft. Ironisch genoeg is dit misschien de reden waarom de regering van de VS zo ondemocratisch is: ze wordt in haar machtigste posities bevolkt door ondemocratische persoonlijkheden, wier obsessie met rivaliteit, superioriteit, minderwaardigheid en gehoorzaamheid hun individuele vermogen om een democratische regering te creëren volledig belemmert.

      Het kan natuurlijk moeilijk zijn om deze obsessie met competitie zelfs maar als onevenwichtig te erkennen, omdat competitie en de blinde overtuiging dat het altijd tot verbetering leidt, een van de belangrijkste, ongefundeerde waarden is die door de cultuur van de VS worden bevorderd.
      Zoals Ruth Benedict schreef in Patterns of Culture, uit een grote verzameling waarden en eigenschappen, neemt elke cultuur bepaalde waarden en eigenschappen aan en verwerpt ze andere.
      In zijn artikel 'Tahitian gentleness and redundant controls' schrijft Robert Levy dat elke cultuur bepaalde waarden benadrukt, en dat die waarden worden versterkt in veel verschillende omgevingen en situaties binnen die cultuur, als een soort 'overbodige controle' om die waarden te versterken [9]. Deze eigenschappen zijn zo aanwezig in zoveel aspecten van het leven dat wordt aangenomen dat ze een normaal onderdeel van het menselijk leven zijn.

      Toch zijn het de eigenschappen van dominatie die het meest waarschijnlijk monsterlijk buiten proportie groeien en goed moeten worden gesnoeid [10]. In de VS heeft competitie, met name competitie om geld, zich vastgeklampt aan bijna elk aspect van het leven, inclusief leren, recreatie, religie, werkgelegenheid, de media, het sociale leven, handel, politiek en buitenlandse politiek, soms het potentieel zelve van elk aspect van het leven verstikkend om volledig tot bloei te komen en het menselijk leven te ontwikkelen in de richting van vreugde, liefde en vrede.
      En in buitenlandse politiek wordt het vermogen tot vrede verstikt door deze drang om de beste te zijn.

      Ironisch genoeg zijn de culturele, economische, politieke en militaire gevolgen van het buitenlands beleid van de VS behoorlijk competitiebeperkend, aangezien grote bedrijven leiden tot de ondergang van kleinere concurrenten, variëteit plaats maakt voor standaardisatie, propaganda leidt tot zich conformerende, gehomogeniseerde perspectieven en van alle buitenlanden wordt verwacht – niet om in competitie te zijn met de Amerikaanse regering – maar om te gehoorzamen. Het is dus niet competitie waar deze VS leiders waarde aan hechten, het is eerder een eenzijdige overwinning waar ze waarde aan hechten, en het verdwijnen van alle vormen van bedreiging, competitie en rivalen die ze zo nerveus waarnemen, en verkeerd waarnemen, in hun omgeving.

      Stel je voor dat je op een dag wakker wordt om onze ochtendkrant te lezen en geen praatjes vindt die onophoudelijk draaien om de strijd tussen naties om rijkdom, macht en status, maar artikelen over Poetins persoonlijke inspanningen om wilde dieren in Rusland te beschermen. Terwijl die inspanningen in feite waar zijn, zouden er misschien op een dag ook andere artikelen verschijnen over vriendschappen tussen diersoorten, in Congo tussen mensen en bonobo's, reptielen, vogels, vissen en andere zoogdieren, samenwerking tussen Pakistan en India om oude fossielen te ontdekken in ongebombardeerde land, pedaal-auto's en speciale wegen die in Latijns-Amerika worden ontwikkeld die geen enkele fossiele brandstof te gebruiken maar spieren op te bouwen, vreugdevolle vormen van coöperatieve recreatie die plaatsvinden tussen Russen en Amerikanen die niets te maken hebben met gouden medailles, en nieuwe vormen van muziek en dans samengesynthetiseerd door Israëli's en Palestijnen zonder contracten met agenten die winst willen maken.

      Waar de ogen van een natie ook op gericht zijn, daar gaan de tijd en het geld naartoe. En als degenen die de buitenlandse politiek en de media van de VS bepalen hun gelederen blijven vullen met mensen zoals zijzelf, met mensen die lijden aan dezelfde psychologische patronen, met mensen wiens ogen alleen competitieve bedreigingen waarnemen in het onbekende en tegenstanders in degenen wiens ideeën anders zijn, dan zullen we zal een onnodig zware en onaangename weg voor de boeg blijven hebben.



      Notes

      [1] Damon Wilson, Testimony given to the US Senate Armed Services Committee, Hearing on the Implementation of the National Defense Strategy, Jan. 29, 2019, https://www.armed-services.senate.gov.

      [2] Project for the New American Century (PNAC), “Rebuilding America’s Defenses: Strategy, Forces and Resources for a New Century”, Donald Kagan and Gary Schmitt, Project Co-Chairmen; Thomas Donnelly, Principal Author, Washington, DC, 2000), i.

      [3] James L. Nolan, Jr., What They Saw in America, (New York: Cambridge University Press, 2016), 181.

      [4] Greg Mortenson and David Oliver Relin, Three Cups of Tea, (New York: Penguin, 2006), 294-95.

      [5] George Lakoff, Moral Politics: How Liberals and Conservatives Think, (Chicago, Illinois: The University of Chicago Press, 2002), 33-34, 67-69, 72.

      [6] Gordon Allport, The Nature of Prejudice, (New York, NY: Addison-Wesley Publishing Company, Inc., 1979), 439-40.

      [7] Allport, Nature of Prejudice, 395-408.

      [8] Allport, Nature of Prejudice, 400-403.

      [9] Robert Levy, “Tahitian Gentleness and Redundant Controls”, in Learning Non-Aggression: The Experience of Non-Literate Societies, edited by Ashley Montagu, (New York: Oxford Univ., 1978), 251.

      [10] Ruth Benedict, Patterns of Culture, (Boston: Houghton Mifflin, 1934), 249.

    5. #15
      antigodin Olive Yao's Avatar
      Ingeschreven
      Dec 2003
      Berichten
      18.575
      Post Thanks / Like
      Reputatie Macht
      745206

      Standaard Paradigma voor Vrede hoofdstuk 4C

      .
      Deel 4 – Mentale escalatoren van geweld bij beleidsmakers en mediamakers in de VS

      HOOFDSTUK 4C

      Wie is er echt tegen autoritarisme? Zwart-witdenken zorgt ervoor dat deskundigen in de VS leugens geloven

      Kristin Christman | Countercurrents 1 juli 2022

      (7 blz.)


      Valse vooringenomenheid #3. De VS vecht tegen autoritarisme


      In zijn getuigenis in 2019 voor de senaatscommissie voor de strijdkrachten voor de hoorzitting van de Senaat over de nationale defensiestrategie, zegt Damon Wilson, voorzitter van de National Endowment for "Democracy": "Ons land en zijn beste vrienden zijn het erover eens dat de grote uitdaging van de 21ste eeuw zal de concurrentie zijn tussen de vrije wereld en het autoritaire, corrupte, door de staat geleide kapitalisme, waarvan China en Rusland de belangrijkste zijn”.

      Het is niet duidelijk waarom Wilson het recht heeft om de aanmatigende vrijheid te nemen om voor alle Amerikanen en voor de bevolking van de 'beste vrienden' van de VS te spreken. Ik ben het bijvoorbeeld niet eens met zijn verklaring over deze "grote uitdaging", en ik weet zeker dat miljoenen Amerikanen en buitenlanders in die landen die als "beste vrienden" worden beschouwd, het er ook niet mee eens zijn. Dus hoe kan hij zeggen "we zijn het eens"? (...) Velen van ons zijn niet bang voor Rusland, niet omdat we ons ruw en stoer voelen, maar omdat we geen bewijs zien van agressieve motieven in Rusland of in zijn regering. We zijn niet schichtig en geneigd bedreigingen te zien waar ze niet bestaan.

      Desalniettemin, sprekend voor ons allemaal, beschouwen Wilson en zijn collega's de betrekkingen van de VS met Rusland niet alleen automatisch in termen van competitie, maar om zichzelf een voorsprong op deze concurrentie te geven, gaan ze verder: ze geven de regering van de VS een positief label en Rusland een negatief label, ervan uitgaande dat wij en de Senaatscommissie het zullen geloven, zelfs zonder een greintje bewijs of uitgebreide evaluatie.

      En merk op, nu degenen die bang zijn voor Rusland de concurrentie niet meer kunnen bestempelen in dezelfde apocalyptische termen als de "Vrije Wereld versus het Communisme", noemen ze het de vrije wereld versus "autoritair corrupt door de staat geleid kapitalisme".

      Zoals vermeld in het vorige essay, heeft de door Gordon Allport beschreven bevooroordeelde persoonlijkheid verscheidene cognitieve gewoonten die iemands perceptie van en reactie op het leven vertekenen.

      Een een daarvan is een neiging tot zwart-witdenken – de ene kant van een conflict als goed en de andere kant als slecht beschouwen [1].

      Dit soort denken is precies samengevat in Wilsons verklaring dat de confrontatie in Europa plaatsvindt tussen de krachten van de 'vrije wereld' en 'autoritair corrupt door de staat geleid kapitalisme'. Maar bij zo'n onrealistische, bevooroordeelde, zwart-wit weergave van internationale conflicten zou een rode vlag gehesen moeten worden – niet om ons ertoe aan te zetten meer raketten te bouwen en meer wapens naar Oekraïne te verschepen in een proxy oorlog tegen Rusland – maar om ons luid en duidelijk te waarschuwen dat de buitenlandse beleidsmakers van de VS de situatie niet nauwkeurig waarnemen. Bovendien zullen ze waarschijnlijk op de situatie reageren met ongerechtvaardigde vijandigheid die het conflict verder zal aanwakkeren.

      Laten we dus eens kijken naar Wilsons term, "autoritair corrupt, door de staat geleid kapitalisme", en de onderdelen ervan analyseren. In dit essay kijken we naar het woord 'autoritair'. Hoe kan Wilson stellen dat de VS een kracht is tegen autoritarisme, terwijl autoritarisme vaak een hoofdkenmerk is van door de VS gesteunde leiders, zoals de beruchte meedogenloze president van Egypte, Abdel Fattah al-Sisi, aan wie Biden onlangs 2,5 miljard dollar aan militaire hulp stuurde? [2]

      Het plegen van staatsgrepen en invasies tegen naties is niet democratisch; het is een autoritaire manier om iemands wil aan anderen op te dringen.

      Zoals eerder besproken in delen 3A en 3C met betrekking tot CIA- en NED-activiteiten in het buitenland, is het bewijs uit de historishe bronnen enorm dat bruut autoritarisme typisch het resultaat is van de machinaties van deze organisaties van de VS in Latijns-Amerika, Afrika en Azië.

      Er zijn boeken volgeschreven, zoals Killing hope van William Blum, Latin America van John Cockcroft, The Brothers van Stephen Kinzer en We who dared to say no to war van Murray Polner en Thomas E. Wood, over de massieve hoeveelheden autoritair geweld en inmenging van de VS die in het buitenland zijn toegebracht onder de valse vlag van "Vrijheid en Democratie" en de decennia van gewelddadige, autoritaire resultaten in de landen die doelwit waren.

      [zie ook Vijay Prashad, Washington bullets, o.y.]

      Buitenlandse beleidsmakers van de VS liegen dat ze scheel zien als ze beweren dat ze tegen Rusland vechten om te strijden tegen autoritarisme.

      In feite is het zeer autoritair dat de buitenlandse beleidsmakers van de VS erop staan dat anderen – zowel Amerikanen als buitenlanders – zich aan hun regels houden.

      (…)

      Niet alleen is arrogante autoritaire hiërarchie kenmerkend voor de politiek van de VS jegens andere landen, maar het is ook kenmerkend voor de betrekkingen tussen Amerikanen in veel vergaderingen van de overheid van de VS, (…).

      Het is ook kenmerkend voor de houding van de VS beleidsmakers en mediamakers jegens VS burgers, die worden volgestouwde met VS propaganda om te proberen hen onderdanig te laten geloven in de wijsheid en integriteit van degenen die de buitenlandse politiek van de VS bepalen.

      Deze autoritaire controle van de VS over informatie, de propaganda waarmee we worden gebombardeerd, de ruimte die in redactionele artikelen en opinie-artikelen wordt gegeven aan gevestigde figuren, en het uit het reguliere nieuws censureren van alternatieve standpunten is in feite een vorm van autoritarisme.

      (…) Derek Mitchell, voorzitter van het National Democratic Institute, een van de vier kerninstituten van NED, schrijft in The Hill: “De Oekraïne-crisis . . . gaat over het gebrek aan respect van Rusland voor de onafhankelijkheid en waardigheid van Oekraïne, en de bedreiging die de Oekraïense democratie zelf vormt voor de "autoritaire droom" [3].

      Ondanks Mitchells bewering dat Poetin een "autoritaire droom" heeft om het autoritarisme zogenaamd wijd en zijd uit te breiden, is het niet zo dat Rusland de onafhankelijkheid en waardigheid van Oekraïne niet respecteert, zoals Poetin heeft benadrukt in zijn essay van juli 2021 en met zijn pogingen om geweldloze conflictoplossing met de Minsk-overeenkomsten te bevorderen.

      Hij heeft dit vele malen verklaard in zijn toespraken, en zijn militaire actie die in februari begon, vond pas plaats na herhaalde pogingen om geweldloze conflictoplossing voor de burgeroorlog in Donetsk en Lugansk te bereiken.

      Als democratie de VS echt zou kunnen schelen, zouden ze de staatsgreep van 2014 niet hebben gesteund en vervolgens miljarden dollars aan wapens naar Oekraïne hebben gestuurd om een gewelddadige reactie op de onafhankelijkheidsverklaringen aan Donetsk en Lugansk te bevorderen. Ik zie niet in hoe de regering van de VS het recht heeft om wrok te koesteren tegen mensen die onafhankelijkheidsverklaringen afgeven.

      Het bewijs suggereert zelfs dat het degenen die de buitenlandse politiek van de VS bepalen zijn die de onafhankelijkheid en waardigheid van Oekraïne niet respecteren.

      Die Amerikanen die controle over Oekraïne willen om toegang te krijgen tot de enorme voorraden fossiele brandstoffen in de Zwarte Zee, zijn te veel bezig met dollartekens om zelfs maar na te denken over de wensen van het Oekraïense volk. (...)

      En de Amerikanen die bij de staatsgreep van 2014 betrokken waren, hadden zeker geen respect voor Oekraïne, zoals Bidens staatssecretaris Victoria Nuland en de ambassadeur van de VS in Oekraïne Geoffrey Pyatt, die tijdens de protesten op band werden vastgelegd terwijl president Viktor Janoekovitsj nog aan de macht was, in een telefoongesprek waarin ze de volgende leider van Oekraïne voor de Oekraïners leken te kiezen [4].

      Mitchells bewering van een "autoritaire droom" is onverantwoordelijke, valse haatzaaierij, vooral in zijn invloedrijke positie. Ik heb geen woorden of daden uit Rusland gezien die suggereren dat Poetin een autoritaire droom heeft. Sterker nog, hij lijkt behoorlijk bezorgd over de autoritaire realiteit van de VS, de unipolaire wereld die we in een later essay verder zullen bespreken. En Poetins motief in internationale betrekkingen lijkt, in tegenstelling tot wat deskundigen in de VS zullen beweren, helemaal niet jaloezie of rivaliteit te zijn of de wens om van Rusland de autoritaire heerser te maken, maar de wens om wereldbetrekkingen tot stand te brengen die democratisch in overeenstemming zijn met het internationaal recht.

      Er bestaan zeker onderdrukking en mensenrechtenschendingen in Rusland. Zoals vermeld in het eerdere essay en de video, Shallow analysis, heeft Rusland, onder het bewind van Poetin, volgens de Internationale Federatie van Mensenrechten in de jaren 2012-2018 ongeveer vijftig antidemocratische wetten aangenomen.

      Het beleid onder Poetin heeft mensenrechten genegeerd, individuele politieke en religieuze vrijheden getroffen, de Russen verboden om ongepast over de Russische geschiedenis te denken, de Russen verboden de integriteit van Rusland in twijfel te trekken, de Russen verboden vreedzaam te protesteren, verhoogde censuur, toegenomen staatseigendom van media, meer toezicht, en de macht van de regering verhoogd en gecentraliseerd ten koste van het verlies van macht in andere takken van de overheid en op andere regeringsniveaus [5].

      Zowel Amnesty International als Human Rights Watch rapporteren over onderdrukkende maatregelen en ernstige mensenrechtenschendingen in Rusland. (…)

      (…) [6].
      (…) [7].

      (...)

    6. #16
      antigodin Olive Yao's Avatar
      Ingeschreven
      Dec 2003
      Berichten
      18.575
      Post Thanks / Like
      Reputatie Macht
      745206

      Standaard Paradigma voor Vrede 4C

      .
      In de VS wordt politieke oppositie niet direct onderdrukt, maar op de een of andere manier zijn het altijd dezelfde twee partijen en hetzelfde type rijke, pro-oorlog, pro-wapens, pro-fossiele brandstoffen -persoon dat president wordt. Misschien wordt politieke oppositie niet direct onderdrukt omdat subtielere middelen, zoals sociale connecties, bedrijfsfinanciering en regels met betrekking tot financiën, worden gebruikt om te voorkomen dat een ander type kandidaat ooit aan de macht komt in de VS. Als dit het geval is, is het gebrek aan repressie van de politieke oppositie in de VS niets om over te kraaien.

      Er kan ook enige vooringenomenheid in het rapport van Amnesty zitten, omdat het van mening is dat Rusland Krim bezet, terwijl er volgens Rusland een referendum was en de lokale bevolking stemde voor afscheiding van Oekraïne en aansluiting bij Rusland. Amnesty International vermeldt niet of het absoluut bewijs heeft dat dit een Russische bezetting is en niet de uitslag van een referendum.

      Het niet uitleggen van het volledige verhaal achter Aleksei Navalny, wat we in een later essay zullen doen, kan ook wijzen op een vooringenomenheid in berichtgeving.

      Hoewel de mensenrechtenrapporten over Rusland vreselijke beschrijvingen bevatten die waarschijnlijk waar zijn, is het lachwekkend als we zouden moeten geloven dat degenen die de buitenlandse politiek van de VS bepalen een hekel hebben aan Poetin omdat hij autoritair is.

      (...) [8] Beschuldigingen tegen het gedrag van Poetin in Rusland verbleken in vergelijking met de meedogenloze onderdrukking door al-Sisi, maar degenen die de buitenlandse politiek van de VS bepalen beschouwen al-Sisi en andere gewelddadige tirannen als bondgenoten.

      (...)

      Russische schendingen van mensenrechten zijn waarschijnlijk slechts een voorwendsel voor een proxy-oorlog van de VS, aangezien andere landen routinematig de mensenrechten schenden zonder oproepen tot een oorlog van de VS tegen hen.

      Het is ook verkeerd om wapens en oorlog tegen Poetin te steunen omdat hij “antidemocratisch” en “autoritair” is, zonder na te gaan of een andere bondgenoot van degenen die de buitenlandse politiek van de VS bepalen, de regering van Oekraïne, schuldig is aan een aantal van dezelfde dingen, zoals het aannemen van wetten over hoe de geschiedenis van Oekraïne moet worden gepresenteerd.

      [zie de topic Oekraïne nazi’s over nazi's witwassen, o.y.]

      In zijn toespraak van 21 februari 2022 bekritiseert Poetin zelf het huidige Oekraïne: “Er zijn steeds meer wetten die het Oekraïense leger en wetshandhavingsinstanties in staat stellen de vrijheid van meningsuiting en afwijkende meningen te onderdrukken en de oppositie te vervolgen” [9].

      Het onderwerp van Ruslands onderdrukking van afwijkende meningen en het aanmerken van organisaties als ongewenst of buitenlands moet in een groter perspectief worden gezien.

      (...) als een organisatie, zoals het National Endowment for "Democracy" van de VS, als ongewenst wordt bestempeld omdat die zijn positie niet alleen gebruikt om de mensenrechten te bevorderen, maar ook om de economische, politieke of militaire belangen van degenen die de buitenlandse politiek van de VS bepalen en zakenmensen te bevorderen, of om de vertegenwoordiging van slechts een deel van de Russische bevolking te steunen maar niet de bevolking als geheel, dan is zo'n stempel begrijpelijk. Rusland heeft NED inderdaad als een ongewenste organisatie bestempeld.

      Hou er rekening mee dat de CIA en NED doorgaans hebben gefunctioneerd door onrust, protesten en rellen te bevorderen. In veel opzichten hebben de CIA en NED pogingen om zogenaamde "democratie" te creëren zo bezoedeld dat de angst van buitenlandse leiders voor staatsgrepen en moorden er waarschijnlijk toe zou kunnen leiden dat deze leiders meer onderdrukkend en banger zijn voor de uitingen van politieke oppositie dan zij geweest zouden zijn als de CIA en NED nooit hadden bestaan!

      Zelfs journalistiek is besmet door het feit dat CIA-agenten als journalisten undercover zijn gegaan of de door journalisten verkregen informatie hebben gebruikt om hun eigen plannen te bevorderen [10]. Journalisten overal ter wereld worden er nu vaker verdacht dat ze agenten zijn en vermoord omdat hun beroep is vervalst door de CIA.

      Zoals gebeurde in Oekraïne, zijn zelfs vreedzame protesten niet noodzakelijkerwijs betrouwbaar omdat ze kunnen leiden tot geweld en een staatsgreep, vooral als rechtse groeperingen direct of indirect wapens en training van de VS ontvangen. Hoewel een staatsgreep een deel van de bevolking kan plezieren, behaagt het andere delen van de bevolking niet, en het is ronduit eng, zou ik denken, om te leven of een leider te zijn in een land dat staatsgrepen meemaakt.

      De pogingen van de CIA en NED om staatsgrepen te te bevorderen zijn niet alleen ondemocratisch, ze voeren de spanning in het doelwitland ook torenhoog op. Een staatsgreep is immers niet alleen emotioneel schokkend en destabiliserend, maar kan ook leiden tot de bloedige hel van een burgeroorlog. Alle buitenlandse leiders kennen de geschiedenis van de CIA en NED en zijn leiders in het besef dat ze elk moment kunnen worden vermoord of omvergeworpen. (...) Nogmaals, ik zou denken dat het leiders meer onderdrukkend zou maken en vatbaarder voor rationele en irrationele angst, wetende dat de CIA en NED deze geschiedenis, deze capaciteiten en deze neigingen hebben.

      Wat betreft de onderdrukking van onafhankelijke media in Rusland, als onafhankelijke media worden gesloten omdat het idee van meningsverschillen in de samenleving als onaanvaardbaar wordt beschouwd, dan is dit onderdrukking van vrij denken en waarheid.

      Maar als onafhankelijke media worden gesloten omdat NED of rivaliserende oligarchen veel connecties hebben met de onafhankelijke media en ze deze connecties willen gebruiken, niet alleen om coöperatieve dialoog te bevorderen, maar om het publiek te manipuleren met leugens of halve waarheden om hun eigen egoïstische, bekrompen, economische agenda en om door de VS gesteunde kandidaten (zoals Aleksei Navalny) te bevorderen, dan is het begrijpelijker waarom Poetin deze mediakanalen zou sluiten. Deze media kunnen "onafhankelijk" of "vrij" worden genoemd in die zin dat ze niet gebonden zijn aan de overheid, maar ze kunnen wel gebonden zijn aan een oligarch of aan de regering van de VS, een omstandigheid die nauwelijks "onafhankelijk" of "vrij" kan worden genoemd.

      We kunnen de reguliere media in de VS nauwelijks 'vrij' of 'onafhankelijk' noemen als het goed gedocumenteerd is dat reguliere media gebonden zijn aan de portemonnee van bedrijven die fossiele brandstoffen, wapens en oorlog promoten, zoals GE. Deze bedrijven zorgen ervoor dat alleen artikelen die hun eigen mening ondersteunen de media domineren. Mainstream-nieuws door het hele land in alle verschillende mainstream-kanalen zegt allemaal bijna hetzelfde, met dezelfde nieuwsdiensten en verslaggevers die artikelen van kust tot kust leveren. Vindt iemand dat vreemd? Komt het niet neer op de gecentraliseerde controle van informatie?

      Merk op dat je zelden of nooit een artikel ziet tegen oorlogen en wapenleveranties van de VS. Reguliere media zijn in feite een reclamearm van de alliantie tussen de VS regering en het bedrijfsleven. En dat zou "vrijheid van denken" en "persvrijheid" moeten zijn. Ik neem aan dat zodra de Russische media onder controle staan van energie- en wapenbedrijven, ze door de VS ook zullen worden beschouwd als een "vrije" pers, ook al is het huidige door de Russische staat gecontroleerde nieuws eigenlijk uitgebreider en waarheidsgetrouwer.

      In de VS staan de reguliere media in wezen onder de strikte, geheime, niet-openbaar gemaakte controle van een alliantie tussen het bedrijfsleven en de overheid van de VS. (...)

      Hoewel het gedrag van de CIA en de NED waarschijnlijk externe factoren zijn die bijdragen aan een sfeer van spanning en onderdrukking in Rusland, is een andere oorzaak de gevolgen van de ontbinding van het communisme en de USSR in 1991, gevolgen die een toename van geweld, georganiseerde misdaad, armoede en slechte gezondheid omvatten, en nieuwe verwarring over waarden met betrekking tot geld, egocentrisme, sociaal-centrisme, individualisme en sociale verantwoordelijkheid [11].

      Zoals M. K. Bhadrakumar schrijft in Russia Beyond, komt het "overcentralisatieproces van ongeveer tien jaar" voort uit "de dwang om een levensvatbare staat te bouwen uit het Sovjetpuin en om de ineenstorting van staatsstructuren en de economie onder Jeltsin te stoppen". Economische en sociale chaos kan bijdragen aan een reactie van autoritarisme. Bovendien “worstelt de samenleving met de macht van geld” [12], met de verlokking van geld, met het verlangen om met geld te pronken, met het verlangen om te behouden wat men heeft verworven en om zijn zwaarbevochten macht te beschermen, in een sfeer waar niets meer stabiel is. Deze economische en sociale ineenstorting van waarden zou heel goed kunnen leiden tot een reactie van autoritarisme, in een strijd om verdere ineenstorting te voorkomen.

      [vergelijk Vladimir Poetins redevoering van 2005, o. y.]

      Natuurlijk kan autoritarisme ook intern worden bevorderd door houdingen binnen de Russische cultuur of subculturen. Beschouw enkele van de mentale escalatoren van geweld die we in het vorige essay, hoofdstuk 4B, hebben besproken.

      (...)

      Gezien de rol van de CIA, NED, de gevolgen van de ineenstorting van 1991 en mogelijke interne culturele kenmerken, waarom zouden we dan moeten geloven dat de meeste van deze mensenrechtenproblemen gewoon zouden verdwijnen als Poetin niet aan de macht zou zijn, omdat het allemaal zijn schuld is? ? Het lijkt me dat Poetin een zeer moeilijke taak is opgediend. Het is zelfs mogelijk dat hij de situatie beter aankan dan velen zouden doen. (...)

      Het punt om deze kritiek op Rusland (...) in een breder perspectief te plaatsen, is tweeledig.

      Ten eerste is enigerlei autoritarisme binnen Rusland geen geldige reden voor de NAVO om uit te breiden, voor de VS en NED om een staatsgreep in Rusland te bevorderen, of voor wapenleveranties van de VS aan Oekraïne om te worden gebruikt in een proxy-oorlog tegen Rusland. Al deze gedragingen zullen Rusland in feite alleen onder nog grotere spanning zetten, wat waarschijnlijk de interne spanning en het autoritarisme zou vergroten.

      (…)

      Het tweede punt is dat "democratie-promotors" zoals NED moeten begrijpen dat als iemand alleen zijn eigen kant van een argument, een economische rivaliteit of een oorlog promoot, dit geen oprecht democratische poging is om een coöperatieve dialoog en een een groter besef van de waarheid aan te moedigen, beide fundamenteel voor een succesvolle democratie.

      (…) zich absoluut te onthouden van het bepleiten van haat, halve waarheden, leugens, staatsgrepen, moorden, geweld en oorlog in Rusland.

      Het is het proces van vreedzame, coöperatieve dialoog dat cruciaal is voor de succesvolle vorming van democratie, niet de machtspositie van deze of gene leider, zeker niet de controle van degenen die de buitenlandse politiek van de VS bepalen over de interne politiek van Rusland, en zeker niet de toegang van investeerders van de VS tot Russische rijkdom. (...)

      Merk op dat coöperatieve dialoog vereist dat ongenuanceerd denken wordt losgelaten. Als we dat in de verbale arena kunnen bereiken, kunnen we dat soort denken misschien uitbreiden naar de fysieke arena.

    7. #17
      antigodin Olive Yao's Avatar
      Ingeschreven
      Dec 2003
      Berichten
      18.575
      Post Thanks / Like
      Reputatie Macht
      745206

      Standaard Paradigma voor Vrede 4C

      .
      voetnoten

      [1] Gordon Allport, The Nature of Prejudice (New York: Addison-Wesley Publishing Company, Inc., 1979), 400.

      [2] Mena Rights, “Biden Administration’s Decision to Reprogram Military Aid to Egypt Is Necessary but Insufficient”, Middle East and North Africa Rights Group, Feb. 2, 2022, https://menarights.org

      Steven A. Cook, “Sisi isn’t Mubarak. He’s much worse”, Foreign Policy, Dec. 19, 2018, https://foreignpolicy.com

      [3] Derek Mitchell, “Why Democracy Matters in the Ukraine Crisis”, The Hill, Feb. 8, 2022, https://thehill.com

      [4] Democracy Now!, Interview with Steven Cohen, “A New Cold War? Ukraine violence escalates, leaked tape suggests US was plotting coup”, Feb. 20, 2014, Democracy Now! | Democracy Now!

      [5] International Federation for Human Rights, “Russia 2012-2018: 50 Anti-Democracy Laws entered into force within last presidential mandate”, Mar. 11, 2018, https://www.fidh.org

      [6] International Federation for Human Rights, “Russia: pro-democracy protestors undeterred by repression”, Sept. 5, 2019, https://www.fidh.org. This paragraph was added since the youtube video of this essay was created.

      [7] Amnesty International, “Russian Federation 2021”, https://www.amnesty.org

      [8] Mena Rights, “Biden Administration’s Decision”.

      Emad Mekay, “Exclusive: US bankrolled anti-Morsi activists”, July 10, 2013, www.aljazeera.com

      [9] Vladimir Putin, “Address to the People of Russia on the Donbas Problem and the Situation in Ukraine”, American Rhetoric Online Speech Bank, Feb. 21, 2022, https://www.americanrhetoric.com

      [10] Martin A. Lee and Norman Solomon, Unreliable sources: a guide to detecting bias in news media, (New York: Carol, 1990), 115.

      [11] Sarah Chayes, Corruption in America, (New York: Alfred A. Knopf, 2020), 269-74.

      [12] M. K. Bhadrakum, “The strange case of Alexei Navalny”, Russia Beyond, https://www.rbth.com.

      [13] Lee and Solomon, Unreliable sources, 328.

    8. #18
      antigodin Olive Yao's Avatar
      Ingeschreven
      Dec 2003
      Berichten
      18.575
      Post Thanks / Like
      Reputatie Macht
      745206

      Standaard Paradigma voor Vrede hoofdstuk 4D

      .
      Deel 4 – Mentale escalatoren van geweld bij beleidsmakers en mediamakers in de VS

      HOOFDSTUK 4D

      Wie is er echt tegen corruptie? Zwart-witdenken zorgt ervoor dat deskundigen in de VS leugens geloven

      Kristin Christman | Countercurrents 2 juli 2022

      (7 blz.)


      Valse vooringenomenheid #4. De VS vecht tegen corruptie


      Het vorige essay over autoritarisme verwees naar de getuigenis van 2019 voor de Senaatscommissie voor de Strijdkrachten voor de hoorzitting van de Senaat over de nationale defensiestrategie, gepresenteerd door Damon Wilson, voorzitter van het National Endowment for “Democracy”, die verklaarde: “Onze natie en zijn beste vrienden zijn het erover eens dat de grote uitdaging van de 21e eeuw de concurrentie zal zijn tussen de vrije wereld en het autoritaire, corrupte, door de staat geleide kapitalisme, waarvan China en Rusland de belangrijkste zijn”.

      In dit essay kijken we naar de tweede term in Wilsons label voor Rusland: "corrupt". Volgens Wilson verdedigen de VS de 'vrije wereld' tegen 'autoritair corrupt door de staat geleid kapitalisme'. Maar bestrijdt de VS corruptie? Ik heb begrepen dat sommige beleidsmakers van de VS ernaar streven de corruptie terug te dringen. Maar de strijd tegen corruptie is nooit een reden geweest voor de VS om oorlog of een proxy oorlog te voeren tegen een ander land. Als dat zo was, zou het eerst zichzelf moeten aanvallen. De regering van de VS heeft immers niets om over op te scheppen met betrekking tot zijn eigen ethiek.

      Denk aan het opgeblazen, ongecontroleerde budget van het Pentagon [1], met zijn lucratieve cost-plus-contracten, contracten zonder biedingen, exorbitant hoge prijzen [2], de beschamend hoge CEO-salarissen [3], zijn eindeloze opeenhoping van conventionele en kernwapens die op de een of andere manier gewoon niet goed gefabriceerd zijn om ooit adequaat te zijn, de verkenning van chemische, biologische en ruimtewapens omdat de kernwapens en conventionele wapens nog steeds niet genoeg zijn, de enorme miljoenen dollars aan jaarlijkse zogenaamde "campagnebijdragen”, oftewel steekpenningen, aan politici [4], en de steekpenningen die de wapenindustrie betaalt en belastinggeld dat de regering van de VS betaalt aan andere landen, zoals Saoedi-Arabië, alleen maar om hen ertoe te brengen in te stemmen met de aankoop van wapens van de VS [5 ].

      Hoe kan iemand dat allemaal aanzien en niet zien dat de regering van de VS op corruptie draait? Wij, de Amerikaanse belastingbetalers, subsidiëren de Amerikaanse wapenindustrie, ook al maakt het ons economisch en fysiek kapot. We betalen zelfs buitenlanders om wapens van de VS te kopen, niet alleen door middel van steekpenningen, maar ook door buitenlandse militaire financiering. Niemand heeft ons om onze toestemming of onze mening gevraagd. We zijn gewoon gehersenspoeld om te geloven dat het goed is of worden in het ongewisse gelaten. Is het kopen van politiek van de VS door de rijken zo wijdverbreid dat het ten onrechte wordt geaccepteerd als democratie in plaats van als plutocratie?

      [vgl. M. Gilens en B. I. Page – Testing theories of American politics: elites, interest groups, and average citizens (Perspectives on politics sept. 2014), o.y.]

      (…)

      Bijna elk van deze aan de VS gelieerde landen is ook gewelddadig autoritair! Maar ondanks hun corruptie en autoritarisme hebben beleidsmakers van de VS niet de noodzaak uitgesproken om een houding tegen die landen te creëren van wat Wilson "permanente afschrikking" noemt, zoals ze tegen Rusland hebben gedaan.

      Integendeel, de VS sturen ze wapens, een leuk hulpmiddel om hun gewelddadige autoritarisme te ondersteunen. Goh, ik vraag me af waarom deze corrupte, extreem gewelddadige autoritaire naties worden beschouwd als bondgenoten van de VS – good guys, maar het vermeende autoritarisme en de corruptie van Rusland deze houding van "permanente afschrikking" vereist? Is het omdat corruptie, autoritarisme en gewelddadige onderdrukking eigenlijk niet zo belangrijk zijn voor beleidsmakers van de VS, zolang de buitenlandse leiders kneedbare stopverf zijn, onderdanig aan de egocentrische, hebzuchtige doelen van de beleidsmakers van de VS?

      [vgl. Matthew Hoh – Nearly 3/4 of the world’s dictators receive US weapons and military assistance (Counterpunch 22 nov. 2022)
      hier in de topic Multipolarista post #10, o.y.]

      En merk op dat beleidsmakers van de VS het Rusland van Poetin corrupt noemen, maar zich niet druk maakten over Jeltsins bewind, toen Rusland aan een plaag van corruptie leed. In feite was het de ontbinding van de Sovjet Unie in 1991 en het door de VS geadviseerde economische beleid dat al deze corruptie op gang bracht! [7] Bovendien waren beleidsmakers van de VS volledig betrokken bij inmenging in de Russische politiek om Jeltsins herverkiezing te verzekeren. Zoals Andre Damon op de World Socialist Web Site opmerkt: “De tussenkomst van de regering van de VS en president Bill Clinton persoonlijk om de herverkiezing van Boris Yelstin bij de Russische verkiezingen van 1996 veilig te stellen, was zo brutaal dat het tijdschrift Time op de omslag van 15 juli 1996 een karikatuur afbeeldde van Jeltsin die een Amerikaanse vlag vasthoudt, vergezeld van de kop "Yanks to the Rescue" [8]. Als de VS corruptie bestrijden, waarom promootte de VS Jeltsin dan?

      (…)

      (…) Gezien het enorme effect op de economie, eigendom van activa, armoede, gezondheid, misdaad, menselijke relaties en waarden die het gevolg waren van de ineenstorting van het communisme, lijkt het volkomen te eenvoudig en te gemakkelijk om de schuld voor huidige corruptie in Rusland bij Poetin en "zijn trawanten" te leggen. Sterker nog, ik zou dit het afschuiven van schuld willen noemen, want nogmaals, beleidsmakers van de VS nemen geen enkele schuld op zich voor hun eigen rol met hun lange worsteling om het communisme omver te werpen, blijkbaar zonder enig nadenken van betekenis over de soorten effectieve en veilige stappen die Rusland zou kunnen zetten nadat communisme was vernietigd.

      (…)

      Toch waren geweld en misdaad slechts enkele van de negatieve gevolgen van de ineenstorting van het communisme in 1991. De 'shocktherapie' van kapitalisme, waarvan men geloofde dat het zo heilzaam zou zijn voor Rusland, had desastreuze gevolgen. Uit een UNICEF-rapport uit 2001 bleek dat de kapitalistische hervormingen die in de jaren negentig aan Rusland werden opgelegd, 3,2 miljoen extra sterfgevallen veroorzaakten, wat resulteerde in een daling van de levensverwachting voor mannen van zes jaar. Kapitalisme zorgde ervoor dat meer dan een derde van de Russische bevolking in armoede leefde. De werkloosheid werd massaal. Ondervoeding bij kinderen escaleerde, net als hiv en tuberculose. Pas 22 jaar later, in 2011, bereikte Rusland weer het niveau van levensverwachting dat het in 1989 onder het socialisme had gehad [10].

      [bruto binnenland product per capita 2013 (1992 = 100)
      Oekraïne 45
      Rusland 130
      Wit-Rusland 260

      bron: The Economist, geciteerd in Renfrey Clarke – Ukraine faces hyperinflation, economic collapse (New Cold War | 24 oct. 2022)
      hier in vertaling in de topic Truthout post #3, o.y.]

      Chayes merkt op dat samen met de ineenstorting van het communisme een verandering in waarden kwam, waarbij prioriteit werd gegeven aan het opzichtige vertoon van rijkdom en een verlies van het gevoel van civiele verantwoordelijkheid [11]. De verwerping van het communisme en de toename van armoede in combinatie met wereldwijde veroordeling van communisme en zijn thema's van economische gelijkheid en dienst aan de samenleving, kan hebben geleid tot een draai van 180 graden in standpunten, waarbij luxe, egoïsme en het vertoon van individuele rijkdom populair werden als goedkope tekens van status in de meest oppervlakkige zin van het woord, en onafhankelijkheid in de lelijkste zin van het woord. Ik zou denken dat het bijna een gevoel van verdrinken was, omdat mensen moesten worstelen om in hun levensonderhoud te voorzien en koortsachtig, egoïstisch alle rijkdom of macht die ze verwierven moesten beschermen. Hoewel ik geen rapporten heb gelezen over waarden en attitudes in Rusland na 1991 in een transversale analyse door de hele samenleving, werden volgens Chayes, althans in sommige kringen van Rusland, dit soort veranderingen gemeld. Deze achteruitgang van de traditionele moraliteit en sociale verantwoordelijkheid zou gemakkelijk hebben kunnen leiden tot een toename van geweld, chaos en corruptie, wat op zijn beurt weer een reactie van autoritarisme zou hebben kunnen uitlokken.

      Geen van deze duizelingwekkende gevolgen van de ineenstorting kan gemakkelijk worden toegeschreven aan Poetins leiderschap van Poetin. Het begon allemaal al voordat hij president was! Er zou meer verantwoordelijkheid moeten worden gelegd bij degenen die gedachteloos hebben aangedrongen om de ineenstorting te bespoedigen. Naar verluidt was NED betrokken bij het bevorderen van de ontbinding van de Sovjet Unie. En, zoals opgemerkt in een eerder essay, probeerden president Carter en de VS nationale veiligheidsadviseur Brzezinski (geboren in Polen) opzettelijk om de Sovjet Unie zijn eigen Vietnam-moeras te geven in de vorm van Afghanistan, een moeras om zijn rijkdom en moreel weg te zuigen [12]. Ik zou denken dat deze actoren ook schuld op zich moeten nemen voor de huidige toestand.

      Een ander kenmerk van Poetin en "zijn trawanten" dat Dawisha noemt, is de "hechte aard" van de spelers in Rusland die naar verluidt azen op Russische rijkdommen. Hoewel dit misschien waar is, is diezelfde “hechte aard” een verachtelijk kenmerk van een paar eeuwen van beleidsmakers in de VS. Kijk door de geschiedenis van de VS: regering na regering, het zijn dezelfde namen, families, advocaten, bankiers, spoorwegeigenaren, militairen, wapenfabrikanten en fossiele brandstofbedrijven die de regering leiden en door de draaideur lopen van grote bedrijven, het leger en advocatenkantoren naar de overheid en dan weer terug naar bedrijfsadviseur.

      Poetin wordt veroordeeld omdat hij KGB-lid is geweest, maar de CIA heeft zeker agenten gehad in verschillende bureaus van de regering van de VS, waaronder president George Bush Sr., die voorheen CIA-directeur was. Om een of andere onbekende reden wordt militaire ervaring ook beschouwd als een indicator van leiderschapskwaliteiten, ook al is dat niet zo. De hechte aard van beleidsmakers van de VS met zakenlieden, advocaten en bankiers gedurende de afgelopen eeuwen is behoorlijk incestueus en tegelijkertijd exclusief. De meeste Amerikanen worden niet uitgenodigd voor de club.

    9. #19
      antigodin Olive Yao's Avatar
      Ingeschreven
      Dec 2003
      Berichten
      18.575
      Post Thanks / Like
      Reputatie Macht
      745206

      Standaard Paradigma voor Vrede 4D

      .
      [o.y. Als voorbeeld wordt nu een zekere James Baker besproken. Tevens hoe het VS regime olie en gas in de Kaspische Zee voor zn fossiele industrie trachtte te bemachtigen; en daarbij het land Georgië betrok … één stukje text daarover:]

      In 2003 was het Baker die door Bush Jr. naar Georgië werd gestuurd, dat tussen de Zwarte en de Kaspische Zee ligt, zogenaamd om Eduard Sjevardnadze te informeren dat verkiezingen "vrij en eerlijk" moeten zijn, ook al waren de verkiezingen in Georgië vrijer en eerlijker dan verschillende andere landen in die regio. Vier maanden later werd Sjevardnadze, die tot groot ongenoegen van beleidsmakers van de VS enkele deals voor fossiele brandstoffen met Rusland had gesloten, omvergeworpen. (…)

      (…)

      (…) Toch zijn er veel gevallen als deze in de regering van de VS, waar degenen in de fossiele brandstofindustrie, kernenergieindustrie of wapenindustrie ofwel zelf in de regering zitten ofwel "trawanten" in de regering hebben, om het woord te gebruiken waarmee Poetins medewerkers worden aangeduid, die het werk doen dat ze voor hen gedaan willen hebben, de weg vrijmakend om grote winsten te behalen voor hun industrie.

      (…)

      Aangezien de beleidsmakers van de VS zich zelf schuldig maken aan de corruptie en het hechte gesjoemel waarvan zij Poetin beschuldigen, zou het kunnen dat beleidsmakers van de VS kwaad zijn op Poetin omdat hij, door de energie- en banksectoren te nationaliseren, de Russische economie een beetje meer afgesloten voor investeerders van de VS en andere landen en hun op winst beluste handen heeft gemaakt? [14] Het is een hot topic dat geheim wordt gehouden en dat we in een later essay verder zullen bespreken.

      Zijn ze ook ontzet over Poetin omdat hij zich uitsprak voor wederzijdse ontwapening, zich uitsprak tegen de militarisering van de ruimte, en zich terecht uitsprak tegen het “bijna onbeheerste hypergebruik van geweld” van de VS en minachting voor het internationale recht door de VS op de veiligheidsconferentie van München in 2007? [15] Houden ze niet van leiders die hen herinneren aan universele ethiek? Houden ze niet van Poetin omdat hij niet vreedzaam de door de VS gepromote staatsgrepen in Oekraïne en Georgië accepteerde, ingegeven door de wens van beleidsmakers van de VS voor pijpleidingen, fossiele brandstoffen en energiemarkten voor vloeibaar aardgas?

      Een andere zwakte in dit hele argument over het redden van de vrije wereld en het bestrijden van corruptie is dat de zeer geliefde bondgenoot van de VS regering, Oekraïne, overloopt van corruptie. Hoe durven de VS de valse propaganda te verspreiden, vol met valse zwart-witdenken, dat de VS tegen corruptie vecht en dat Poetin het promoot! Zoals Poetin stelt in zijn essay van juli 2021 en hier geciteerd in zijn toespraak van 21 februari 2022:

      “Corruptie, die zeker een uitdaging en een probleem is voor veel landen, waaronder Rusland, is in Oekraïne buiten de gebruikelijke reikwijdte gegaan. Het heeft de Oekraïense staat, het hele systeem en alle takken van macht letterlijk doordrongen en aangetast.”

      [Beide redevoeringen en het essay van Poetin zijn hier gepost in de topic Vladimir Poetin – Redevoeringen, o.y.]

      (…)

      En vergeet niet de rol die beleidsmakers van de VS speelden bij het creëren van de corrupte Afghaanse regering. Voorafgaand aan de invasie van de VS in Afghanistan in 2001 hadden de Taliban “een reputatie opgebouwd van een relatief schone regering. Tijdens het vorige bewind van de Taliban, van 1996 tot 2001, waren steekpenningen ongewoon en werd het rechtssysteem als betrekkelijk eerlijk beschouwd (en zeker minder corrupt dan dat van de door het Westen gesteunde regering die werd opgericht na de afzetting van de Taliban)” [16]. Het waren beleidsmakers van de VS die de relatief oncorrupte Taliban vervingen door corrupte krijgsheren, en het waren beleidsmakers van de VS die hen verder corrumpeerden door allianties te sluiten, niet gebaseerd op de reputatie van Afghanen van integriteit, vriendelijkheid, menselijkheid, rechtvaardigheid en betrouwbaarheid, maar op basis waarvan Afghanen zouden reageren op verlokkingen van geweren en geld. Miljarden VS-belastingdollars gingen naar Afghanistan. Maar op de een of andere manier kwam het geld niet waar het heen moest [17]. Tijdens de VS-bezetting was gerechtigheid in de gebieden onder controle van de Taliban populair onder Afghanen "precies omdat ze deze als minder corrupt en efficiënter beschouwen".

      Wat voor soort persoon met een gezond verstand zou denken een democratische, niet-corrupte nationale regering te vormen door bondgenoten met wapens en geld om te kopen en ze vervolgens in politieke machtsposities te plaatsen? Het hele proces is gewoon smeken om mensen aan te trekken met de kleinste gemene deler die omkoopbaar, immoreel en corrupt zijn! Maar nogmaals, zoals boeken zoals Sarah Chayes' On Corruption in America in detail beschrijven, is dit hoe beleid van de VS wordt gemaakt en beleidsmakers van de VS worden gekocht en gekozen, door middel van omkoping, intimidatie en 'campagnebijdragen', dus misschien dachten beleidsmakers van de VS dat aangezien dit de Amerikaanse manier was, het de democratische manier was om een regering te vormen. Hun gebruikelijke bekrompen logica is tenslotte dat alles wat beleidsmakers van de VS doen per definitie democratisch is. Je vraagt je af welke geloofsbrieven beleidsmakers van de VS in vredesnaam kunnen hebben om een echte democratie tot stand te brengen.

      Daarmee blijven er nog twee woorden in Wilsons term "autoritair, corrupt, door de staat geleid kapitalisme" over. Je kunt er zeker van zijn dat ze van "kapitalisme" houden, maar wat beleidsmakers van de VS echt niet leuk vinden, is het woord "door de staat geleid" – niet omdat het door de regering wordt geleid, maar omdat het niet door de regering van de VS wordt geleid. Zoals gezegd, heeft het door de staat geleide kapitalisme van Rusland sommige industrieën, zoals energie en het bankwezen, opnieuw genationaliseerd, waardoor zakenlieden en bankiers van de VS geen toegang hebben tot alle Russische rijkdom zoals ze waarschijnlijk willen. Op basis van de staat van dienst van de VS in het buitenland, is het waarschijnlijk dat wat de beleidsmakers van de VS die deze lastercampagne tegen Poetin voeren dwarszit, het feit is dat de Russische regering meer controle over de Russische economie heeft dan de regering van de VS. (...)

      (…)

      In het eerdere essay deel 4B en ook in het vorige essay hebben we besproken hoe het zwart-witdenken dat kenmerkend is voor wat Gordon Allport de ‘Bevooroordeelde persoonlijkheid’ noemde, iemands perceptie en begrip van de werkelijkheid kan vertekenen. Of deze beleidsmakers van de VS hun eigen cognitieve vervormingen daadwerkelijk beseffen, is niet duidelijk. Beseffen ze dat ze egoïstisch en egocentrisch zijn? Of dwingt zwart-witdenken hun hersens letterlijk om de wereld als goed versus slecht waar te nemen, waardoor hun geest wordt gedwongen om het beleid van de VS als moreel en Russische motieven en doelen als slecht te zien, ondanks alle bewijzen van het tegendeel? Verhindert het kenmerk van selectieve waarneming van de ‘Bevooroordeelde Persoonlijkheid’ – alleen zien en onthouden waar men naar op zoek is – dat hun geest zelfs maar andere informatie opneemt en in de geest integreert, zich ontwikkelt en verandert wanneer ze informatie leert die in tegenspraak is met hun overtuigingen?

      Het is duidelijk dat het bestempelen van de regering van de VS als een kracht tegen corruptie en Poetin als een kracht voor corruptie een valse dichotomie is, hetzij een resultaat van opzettelijk bedrog, hetzij een resultaat van verwrongen, zwart-wit denken en gedachteloos groepsdenken van beleids- en mediamakers van de VS. Hoewel dergelijke valsheid al erg en schadelijk genoeg is, is de uiterst gevaarlijke consequentie dat beleidsmakers van de VS deze en andere valse dichotomieën gebruiken als rechtvaardiging voor een oorlog bij volmacht [proxy war] tegen Rusland. Erger nog, ze zouden deze valse dichotomieën vervolgens kunnen gebruiken als rechtvaardiging voor een staatsgreep, een drone-aanval, een aanval met biologische wapens of een aanval met conventionele of nucleaire wapens op Rusland.


      Notes

      [1] Robert Greenwald and John Amick, “Defense spending: there’s no better way to talk about the corrosive effect of money on politics”, Huffington Post, Aug. 29, 2012

      [2] William D. Hartung, Prophets of War: Lockheed Martin and the making of the Military-Industrial Complex (New York: Nation Books, 2012), 23, 72-76, 82, 88, 136, 148

      [3] Susan Webb, “Blood money? U.S. is world’s top arms dealer”, Jan. 26, 2016, People’s World, People's World – Continuing the Daily Worker – Founded 1924

      [4] Ammo.com, “An inconvenient truth: How the Obama Administration became earth’s largest arms dealer”, https://ammo.com

      Ariel Gans, “Defense Lobbying hits eight-year high ahead of defense spending bill”, Open Secrets, Dec. 9, 2021, https://www.opensecrets.org

      Hartung, Prophets of War, 29

      [5] Hartung, Prophets of War, 115-32

      Andrew Feinstein, The shadow world: inside the global arms trade (New York: Picador, 2012), 262-72

      [6] Transparency International, “Corruption Perceptions Index”, 2021, https://www.transparency.org

      [7] Sarah Chayes, Corruption in America (New York: Alfred A. Knopf, 2020), 269-79

      Greg Rosalsky, “How ‘shock therapy’ created Russian oligarchs and paved the path for Putin”, Mar. 22, 2022, https://www.npr.org

      [8] Andrew Damon, “The US Government and the Russian Election”, World Socialist Web Site, Dec. 27, 2017, https://www.wsws.org

      [9] Harley Balzer, “Stealing Russia Blind”, Journal of Democracy, Apr. 2015, Vol. 26, 165-69, https://www.journalofdemocracy.org

      [10] Benjamin Norton, “German EU Official Uses Racist Rhetoric Claiming Russians Don’t Value Life”, Apr. 15, 2022, https://multipolarista.com

      [11] Sarah Chayes, Corruption in America, 269-79

      [12] Bill Van Auken, “Zbigniew Brzezinski, Architect of the Catastrophe in Afghanistan, Dead at 89”, World Socialist Web Site, May 29, 2017, https://www.wsws.org

      Nick Turse, The Case for Withdrawal from Afghanistan (New York: Verso, 2010), Chalmers Johnson, “Abolish the CIA!” 31-32

      David N. Gibbs, “The Brzezinski Interview with Le Nouvel Observateur (1998)”, Translated by William Blum and David N. Gibbs, https://dgibbs.faculty.arizona.edu

      [13] Democracy Now!, “Saving President Bush: Send in James Baker”, Dec. 8, 2003, https://www.democracynow.org

      [14] Richard J. Anderson, “A History of President Putin’s Campaign to Re-Nationalize Industry and the Implications for Russian Reform and Foreign Policy”, Fletcher School of Law and Diplomacy, Defense Technical Information Center, Feb. 8, 2008, https://apps.dtic.mil.

      [15] Vladimir Putin, 43rd Munich Conference on Security and Policy, Feb. 11, 2007, https://russialist.org

      [16] Josh Von Trapp, “Will Afghanistan’s New Taliban Rulers Govern Corruptly?” The Global Anticorruption Blog, Nov. 1, 2021, https://globalanticorruptionblog.com

      [17] Craig Whitlock, The Afghanistan Papers: A Secret History of the War (New York: Simon & Schuster, 2021)

    10. #20
      antigodin Olive Yao's Avatar
      Ingeschreven
      Dec 2003
      Berichten
      18.575
      Post Thanks / Like
      Reputatie Macht
      745206

      Standaard Paradigma voor Vrede hoofdstuk 4E

      .
      Deel 4 – Mentale escalatoren van geweld bij beleidsmakers en mediamakers in de VS

      HOOFDSTUK 4E

      Psychologische patronen van politieke beleidsmakers van de VS zijn een obstakel voor het vormen van werkelijke democratie

      Kristin Christman | Countercurrents 3 juli 2022

      (6 blz.)


      Valse vooringenomenheid #5: De VS vertegenwoordigt democratie en de vrije wereld, terwijl het Rusland van Poetin democratie probeert te vernietigen


      We hebben besproken hoe Mentale Escalatoren, met name disfunctionele, scheve psychologische patronen, onwaarheden en onwetendheid van beleidsmakers en mediamakers van de VS, allemaal bijdragen aan een extreem antagonistische, confronterende buitenlandse politiek van de VS ten aanzien van Rusland.

      Een veelbetekenende lijn die door de perceptie en interpretatie van gebeurtenissen door beleidsmakers van de VS loopt, is zwart-wit denken, een vertekend beeld van de wereld waarin iedereen aan de ene kant van het conflict als goed wordt gezien en iedereen aan de andere kant als slecht, gevaarlijk, onredelijk en de dood waardig wordt beschouwd. Zoals beschreven in het vorige essay, deel 4B, wordt dergelijk denken geassocieerd met wat Gordon Allport de 'Vooringenomen Persoonlijkheid' noemde, die een hele reeks cognitieve gewoontes omvat die iemands perceptie van de wereld en reactie daarop vertekenen [1].

      Afgezien van deze politieke beleidsmakers van de VS die ons opzettelijk bedriegen, en de kans is groot dat sommigen dat doen, zou dit zwart-wit denken in feite de hersens van beleidsmakers kunnen afschermen van het nauwkeurig waarnemen van gebeurtenissen in de wereld en van het opnemen in hun hersens van enige informatie, elk bewijsmateriaal, dat hun zwart-witbeeld van de wereld onjuist is.

      Laten we in dit essay bijvoorbeeld eens kijken naar de opvatting dat de VS de 'vrije wereld' verdedigt tegen degenen die zogenaamd tegen vrijheid en democratie zijn. Je zal merken dat bewijs deze bewering eigenlijk weerlegt. Maar beleidsmakers en mediamakers in de VS blijven deze verspreiden, hetzij omdat ze opzettelijk liegen, hetzij omdat ze zijn overgeleverd aan de beperkingen van hun eigen geest.

      (…) Klopt hun evaluatie dus dat de VS democratie en de “Vrije Wereld” bevordert en dat Rusland een obstakel vormt voor democratie? Absoluut niet. De Amerikaanse regering was nooit een leider van de 'vrije wereld' en kan dat ook nooit worden.

      Hoe kan een nationale regering die leiders zoals Hugo Bánzer in Bolivia, Augusto Pinochet in Chili, de Somoza-familiedictaturen in Nicaragua, Mobutu in Zaïre, de koningen van Saoedi-Arabië en Hosni Mubarak en al-Sisi in Egypte installeerde, financierde en militair steunde; een nationale regering die zoveel populaire, hervormingsgezinde, democratische leiders heeft omvergeworpen of zelfs gedood en Jacobo Árbenz Guzmán uit Guatemala valselijk heeft besmeurd en afgezet; Congo's Patrice Lumumba heeft helpen afslachten, president Rafael Correa uit Ecuador heeft verdreven en een hand heeft gehad bij het vernietigen van Bolivia's Evo Morales; een nationale regering die zich meedogenloos bemoeit met verkiezingen van buitenlandse naties, zodat mensen niet vrij zijn om voor zichzelf te leren, te denken en te stemmen; een nationale regering die erop stond dat Koreanen zichzelf niet konden regeren na de tweede wereldoorlog, maar VS- en Japanse bezetters nodig had en vervolgens een holocaust-van-een-oorlog, een nationale regering die de meeste indianenstammen en hun hele vrije manier van leven heeft weggevaagd

      – hoe kan zo'n nationale regering ooit het brutale lef hebben om zichzelf de leider van de vrije wereld te noemen? Ik heb nog nooit een meer zelfbedriegelijke en verderfelijke leugen gehoord dan deze.

      (...)

      Derek Mitchell, president van NDI [National Democratic Institute, van NED, o.y.], beweert op de website van NDI, zonder enig bewijs, dat Rusland een vijand van democratie is. Mitchell prijst de massale protesten tegen Poetin's "brutale aanval op een democratische buur en democratie zelf" [3].

      Maar welk bewijs is er dat de aanval van Poetin een aanval op de democratie was? Probeert Poetin actief de democratische structuren binnen de regering van Oekraïne te ontmantelen en een dictatuur op te leggen? Ik denk het niet. Hij komt hoogstwaarschijnlijk op voor het recht op zelfbeschikking, zoals gegarandeerd door het internationale recht, van de bevolking van Donetsk en Lugansk.

      Was de door de VS gesteunde staatsgreep tegen de democratisch gekozen Oekraïense president Viktor Janoekovitsj in 2014 geen “brutale aanval” op democratie zelf? Bidens huidige staatssecretaris Victoria Nuland, echtgenote van Robert Kagan, mede-oprichter van het neoconservatieve Project for the New American Century (PNAC), en de Amerikaanse ambassadeur in Oekraïne Geoffrey Pyatt werden zelfs op band vastgelegd in een telefoongesprek in 2014 waarin ze bleken te bepalen wie de volgende leider van Oekraïne wordt! Hun gesprek vond plaats nog voordat Janoekovitsj ten val werd gebracht! [4]

      (...)

      Natuurlijk is het Nuland-Pyatt-telefoongesprek waarschijnlijk ook in wezen hoe het in de VS wordt gedaan. Amerikanen kunnen de president niet echt kiezen. De twee dominante kandidaten zijn min of meer voor ons gekozen, waarschijnlijk door twee machtige mensen aan de telefoon, en we krijgen als Amerikanen het verbazingwekkende voorrecht om te kiezen tussen de ene oorlogsminnende, wapenexporterende idioot of de andere oorlogsminnende, wapenexporterende idioot, met geen van beiden we ooit bevriend zouden willen zijn of die we zouden vertrouwen om ons eigen huishouden veilig en economisch te runnen.

      En wat voor soort mensen schuiven beleidsmakers van de VS in het buitenland eigenlijk naar voren? Afgaande op de CIA-geschiedenis zijn het vaak extreemrechtse personen die decennia van wreedheid inluiden.

      Maar laten we eens kijken naar een man die wordt genoemd in het Amnesty International-rapport in het essay, deel 4C: Aleksei Navalny, een man die wordt gesteund door het beleid van de VS en de gevestigde orde van de media als een anti-corruptie, pro-democratische heldhaftige tegenstander van Poetin en van ‘autoritarisme’.

      Navalny is het doelwit geweest van vergiftiging en zit nu onder maximale beveiliging gevangen in Rusland. Amnesty International beschouwt hem, na een tijdelijke heroverweging van de kwestie vanwege zijn haatuitingen, als een gewetensgevangene [5], en noemt de massale willekeurige arrestaties van zijn aanhangers een schending van de mensenrechten [6]. Hoewel vergiftiging en willekeurige arrestaties duidelijk onvergeeflijke schendingen van de mensenrechten zijn, worden Navalny's connecties met de VS weggelaten uit de westerse pers en uit het rapport van Amnesty, een van de factoren die ervoor zorgen dat veel Russen hem begrijpelijkerwijs wantrouwen.

      Wanneer een buitenlandse leider als Poetin goed beseft hoe de CIA heeft geholpen buitenlandse leiders te vermoorden, inclusief het omverwerpen en de vermoedelijke vergiftiging van de Braziliaanse João Goulart, de gerapporteerde “zelfmoord” van de Chileense Salvador Allende tijdens de door de VS op touw gezette aanval, en de afslachting van Congo's Patrice Lumumba, zou iemand als Poetin iemand kunnen willen vergiftigen voordat ze hem vergiftigen. Dat zou zomaar kunnen. Zie je, we weten niet alleen niet of Poetin achter de vergiftiging zat, maar zelfs als hij dat wel zat, zullen we nooit weten hoe hij zou hebben gereageerd op een oppositieleider in een wereld waar de CIA en NED niet bestaan. Hun bestaan alleen al verhoogt de spanning en vergroot de kans op buitenlandse intolerantie voor oppositie.

      Navalny was in 2010 afgestudeerd aan het Yale World Fellows Program waarvoor hij een studiebeurs ontving, en zijn dochter studeert aan Stanford University [7]. Beide situaties duiden op interesse van de regering van de VS in hem en voldoende gelegenheid voor de CIA en NED om een opportunistische werkrelatie met hem op te bouwen. En volgens de World Socialist Web Site onthulde een uitgelekt diplomatiek telegram dat de organisatie van Navalny, de Democratische Alternatieve Beweging, een subsidie van NED ontving om zijn activiteiten te financieren. Terwijl NED-aanhangers dit feit misschien door een roze bril bekijken, zullen degenen die weten van de rol van NED bij het aanzetten tot protesten en staatsgrepen dit feit met alarm aanzien. Nogmaals, het is nauwelijks democratisch om een Amerikaanse pion op te dringen aan Russen en hun regering.

      (…)

      (…) Navalny is niet alleen gefinancierd door de regering van de VS via NED, maar Navalny is ook behoorlijk impopulair onder de Russen, die een hekel hebben aan zijn extreme nationalisme, zijn extreme anti-immigrantenstandpunt, xenofobie, neonazistische banden en racisme. Hij is ook veroordeeld voor misdaden, waaronder het stelen van hout ter waarde van een half miljoen dollar uit staatseigendom [8]. Volgens het Yale World Fellows-programma waren zijn beschuldigingen verzonnen.

      Overigens noemde Navalny, net als Poetin, ook Russen, Oekraïners en Wit-Russen ‘één volk’, en hij heeft ook verklaard dat de Krim bij Rusland hoort, maar blijkbaar storen deze woorden uit zijn mond de beleidsmakers en mediamakers van de VS niet. Zoals Damon [auteur van het WSWS-artikel, o.y.] opmerkt, heeft Navalny minderheden in Rusland vergeleken met ‘kakkerlakken’, en beveelt hij aan hen met een pistool aan te vallen. Hij noemde Georgiërs ook herhaaldelijk ‘knaagdieren’ en drong aan op de uitzetting van alle Georgiërs uit Rusland. Net zoals de VS pers op stuitende wijze het goed gedocumenteerde feit negeert dat neonazi's aan de kant van de VS staan in de proxy-oorlog tegen Rusland, verwerpt de Amerikaanse pers ook de wrede en onverdraagzame opmerkingen van Navalny.

      Ten tijde van het artikel, in 2017, had Navalny de steun van slechts 2 procent van het Russische electoraat [9]. (...)

      Hoe kunnen mensen als Wilson en Mitchell Poetin er in vredesnaam van beschuldigen dat hij tegen democratie is, terwijl hij niets heeft gedaan zoals de VS hebben gedaan bij het bevorderen van de staatsgreep in Oekraïne, bij het opdringen van Navalny’s verkiezing in Rusland, en bij staatsgrepen, verkiezingsinmenging en invasies van landen over de hele wereld? Hoe is het mogelijk dat de inmenging van de VS in het bepalen van het leiderschap van andere landen kan worden beschouwd als een teken van respect voor de soevereiniteit van die naties en het recht van die bevolkingen om zelf te kiezen?

      (...)

      Naast NED en NDI is een andere groep in de VS die beweert democratie te bevorderen de Alliance for Securing Democracy [11], bij wiens adviseurs William Kristol zit, mede-oprichter van het inmiddels ter ziele gegane neoconservatieve PNAC, berucht voor zijn ondubbelzinnige doelstellingen om het militaire budget te vergroten om grote overwinningen in het buitenland te bereiken en in staat te zijn om in twee "theaters" van oorlogen tegelijk te vechten, zoals schaamteloos verkondigd wordt in het PNAC-document "Rebuilding America's Defenses" (2000). PNAC is ook gebaseerd op de dreigingsgerichte houding "vorm ze voordat ze ons vormen". [12]

      (...)

    + Plaats Nieuw Onderwerp

    Bladwijzers

    Bladwijzers

    Forum Rechten

    • Je mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
    • Je mag geen reacties plaatsen
    • Je mag geen bijlagen toevoegen
    • Je mag jouw berichten niet wijzigen
    •