Over de aanklacht tegen maroc.nl, het beklemmende multiculturele debat en electoraal prijsschieten
Uit berichten hier op het prikbord heb ik begrepen dat er wordt gedreigd de site maroc.nl een aanklacht te adresseren, vanwege enkele ongeregeldheden hier op het forum in de laatste zomervakantie. Ik zie dit weer als de zoveelste buitenproportionele actie om Marokkaans islamitische jongeren op het hakblok te zetten. Met deze brief wil ik mijn ongenoegen uiten over deze droevige actie van het MDI en politici als Maxime Verhagen die hun kameruurtjes aan onze weerzinwekkende meningen verspillen. Aangezien dit forum veelvuldig bezocht wordt door dit soort figuren, leek het mij een goede gelegenheid om mijn afgrijzen te uiten over het beklemmende multiculturele debat van de afgelopen tijd. Of beter gezegd: het debat over de vele misstanden in de islamitische Marokkaanse gemeenschap. Primitieve onderbuikgevoelens en onwetendheid hebben een prominente positie ingenomen en men schuwt niet om lichtzinnige cliché’s uit zwart-witte hokjes te diepen. De ongebreidelde speelsheid van enkele politici die zich op een electorale kermis wanen, hebben de dood verklaard aan kutmarokkanen, taalachterstand onder de eerste generatie gastarbeiders en springen ook nog eens in de bres voor de islamitische vrouw. Als moderne ridders galopperen ze op hun rechtse ros in een bevrijdende kruistocht om onbesuisde veranderingen teweeg te brengen in de achterlopende Marokkaanse gemeenschap. Maar hun bedrieglijke idealistische retoriek heeft er voor gezorgd dat het debat enkel uit gehuil en gezeur bestaat. Met trillende lipjes wordt gewezen op Marokkaanse jongeren die hun antisemitisme spuien op het internet en daar kalashnikofs te koop aanbieden.
Beroepsallochtonen met misplaatste ambities hopen onverwachts ook een slaatje uit het falende integratiebeleid te slaan en komen met populistische oplossingen aanzetten die weinig reëel zijn en praktisch onuitvoerbaar. Types als Elian, Hirsi Ali en Bouazza zijn misschien voor de modale intellectueel een verademing, maar hebben absoluut geen verassende bijdragen geleverd. Het is en blijft te simpel en te kortzichtig om de islam de oorzaak te noemen van alle problematiek rond islamitische Marokkanen hier in Nederland. Men moet begrip in het hoofd kunnen kweken voor de belijdenis van het overgrote deel van de moslims. Dus met de hele mikmak van hoofddoeken, moskeebezoeken en vreselijke meningen al.
Anderzijds heb je ook weer de Azoughs en Elatiks die in een spagaat de islam met de Nederlandse democratie proberen te verenigen. Over het algemeen komen ze niet veel verder dan wat onverstaanbaar gebrabbel en druipt het overmatige optimisme er vanaf. Zulke warhoofdige sentimentaliteit is heel liefelijk, maar onrealistisch.
De campagne ‘Hoe leuk zijn Marokkanen?’ die gehaast uit de beeldvormingmouw werd geschud, was wel het absolute dieptepunt en laat ons zien hoe we zijn gezakt in ons gezever en gemauw en de werkelijke problemen uit het oog zijn verloren. Met het commerciële lokkertje Mohammed Chaara, een soapacteur van Marokkaanse komaf probeerde men het beeld te scheppen dat Marokkanen wel leuk, en toch heel menselijk waren. Naast dat het van de zotte is dat er overheidsgeld nodig is om de stompzinnigheid van sommigen onder ons te vervagen, zal het ook wel een minimaal effect hebben.
De paradoxale positie waarin de ik als islamitische Marokkaan deze laatste maanden ben gemanoeuvreerd, heeft een rampzalig effect voor de integratie die we allemaal zo prefereren. In plaats van Nederland te naderen, word ik eruit gestoten. Enerzijds probeer ik me te ontworstelen onder het juk van het twee-culturen-geëmmer en mijn eigen identiteit te zoeken, anderzijds worden ik steeds gedwongen terug te grijpen naar die culturele bagage, omdat de alternatieve Hollandse weinig aantrekkelijk is. Integratie krijgt steeds meer een negatieve bijklank. In wezen is het een zeer positieve handeling, maar door de verschillende onjuiste invullingen van deskundigen en volkmenners, wekt het woord nu een nare bijsmaak op en wil ik niet integreren. De agressieve wijze waarop integratie in mijn keel is gegoten, heeft een averechtse werking. Als integreren betekent dat ik mijn geloof op moet geven en de normen en waarden die mijn ouders mij hebben meegegeven en waar ik trots op ben, hoeft het wat mij betreft niet. In mijn ogen is er namelijk geen droeviger tafereel dan een Marokkaan die de figuurlijke klompendans uitvoert.
Misschien heb ik een cynisch wereldbeeld, maar ik denk oprecht dat het aanhoudende gepraat over integratie louter vanuit opportunistisch oogpunt wordt aangehaald nu de verkiezingen voor de deur staan. Een handige politieke bron is aangeboord en er wordt dankbaar gebruik van gemaakt.
Wat ik wil zeggen is dat het debat van integreren uit het eerste het beste raam moet worden gesmeten, tenzij politici met ons, Marokkaanse islamitische jongeren in discussie willen treden. Men zevert continu over de problematiek, maar ik heb nooit een politicus, deskundige of een beroepallochtoon daadwerkelijk met de doelgroep zien praten die de problemen veroorzaken. Het is vrij simpel om het aan de kaak te stellen, maar een ander iets is moeite doen om het op te lossen, of het op zijn minst tijd gunnen. Door dit politieke circus is er hier in Nederland een nare ‘zie-je-nou-wel’cultuur ontstaan, vooral na het drama in Venlo. We stevenen af op een samenleving waarbij maatschappelijke onrust de orde van de dag is en waarbij het afbranden van Marokkanen volkomen normaal is geworden.
De prangende vraag is nu uiteraard wat te doen. Wij, als Marokkaans islamitische jongeren kunnen onze schouders ophalen en immuun worden voor alle beledigingen die ons elke dag passeren, want als doorgewinterde Marokkaan weet je nu inmiddels wel beter, of we kunnen onze handen in elkaar slaan en die politici, deskundigen en beroepsallochtonen duidelijk maken dat het nu toch echt de spuigaten uit is gelopen.
Voor de regelmatige illegale bezoekers van deze site heb ik nog een boodschap: Als jullie echt de problemen willen oplossen, ga dan hier op dit forum met ons in discussie. En wel nu.
Fillastiene
Bladwijzers