Suzannah (een 35-jarige administrateur, Palestijns-Nederlands) en Faten (een 34-jarige bankmedewerker, Marokkaans-Nederlands) zijn allebei getrouwd met een man uit hun land van herkomst. Emine (een 24-jarige doktersassistent, Turks-Nederlands) staat op het punt om dat ook te doen. Maar waar de een niet kan wachten om haar buitenlandse geliefde naar Nederland te halen, zegt de ander eerlijk: ‘Ik ben gelukkig getrouwd, maar als ik had geweten wat me allemaal te wachten stond, had ik het niet gedaan.’

 


Arabische film

 


Het begon als een Arabische film voor de Leidse Suzannah. Voor het eerst sinds jaren was ze met het hele gezin op vakantie naar Palestina. Suzannah was 19, een leeftijd waarop het in Palestina normaal is om te trouwen. Al gauw viel haar oog op haar neef Qais. Diezelfde zomer nog bloeide er iets op tussen hen op. Na vijf weken vakantie en vlak voor haar vertrek naar Nederland verloofde het tweetal zich. Eenmaal terug in Nederland dacht Suzannah nog wel ´Waar ben ik godsnaam aan begonnen?´

 


Ondanks haar twijfel ging de bruiloft een jaar later toch door. Suzannah ging in Palestina wonen, in een appartementencomplex van haar schoonfamilie. In het begin was ze daar gelukkig en beviel ze van twee zonen. Haar man werkte hard als meubelmaker in het familiebedrijf en Suzannah had af en toe een baantje als zweminstructrice. Maar de constante oorlogsdreiging en de sociale druk vanuit haar omgeving werden haar na vier jaar te veel. Haar man leek zich ook maar niet los te kunnen maken van zijn familie. Suzannah en hij besloten samen naar Nederland te gaan.

 


Eenmaal in Nederland vond haar man snel een baan als timmerman. Maar al het geregel dat een huis zoeken, integreren en kinderopvang met zich meebrengt kwam op Suzannah´s schouders terecht. “Qais heeft nog steeds niet door hoe de omgangsvormen in Nederland precies in elkaar steken,†zegt ze. "Kijk, ik ben nu wel tevreden met mijn man. Maar toen we net terug waren in Nederland, was ik heel ontevreden over mijn huwelijk. Ik vond dat ik het extra zwaar had vergeleken met vrouwen die een Nederlandse partner hebben", geeft Suzannah toe. "Sinds ik de dertig ben gepasseerd, heb ik veel meer vrede met de situatie. Maar ik weet zeker dat niet iedereen deze strijd kan winnen. Het is voor beide partners stressvol. Heb je een partner van hier, dan hoef je veel minder uit te leggen. Met een importpartner blijf je uitleggen: de feesten, de omgangsvormen, de relaties met buren en met de school van je kinderen. Waarom je van je collega drie zoenen krijgt, en van die dingen. Kijk, het huwelijk is sowieso iets waar je constant aan moet werken. Het is al zwaar genoeg zonder al die extra uitleg en met een partner uit het buitenland krijg je een hoop spanningen cadeau. Alleen al de familiebanden en de daarbij behorende verplichtingen en de constante heimwee die je partner naar zijn vaderland heeft.... Nee, ik raad het niemand aan."

 


Goedkeuring ouders

 


Emine gaat komende zomer trouwen met Serkan, haar achterneef, die uit hetzelfde dorp als haar ouders komt. "Ik trouw met hem omdat ik verliefd ben", verklaart ze. "Al het andere doet er niet toe. Ik heb een goede baan. Mijn verloofde kan een opleiding volgen. We zien het wel." Emine heeft bewust gekozen voor een relatie met een Turkse jongen uit Turkije. "De jongens hier zijn niet serieus. Ze willen alleen maar met je 'rommelen' en denken niet na over een huwelijk. Terwijl ik wel moet trouwen van mijn ouders. Ik ben hun eer, daar mag je niet zomaar aanzitten. Ik ben het met hen eens dat je een relatie aan moet gaan met als einddoel trouwen. De Nederlandse Turken zijn alleen maar uit op plezier. Dank je wel, ik laat me niet gebruiken."


 


Emine gelooft dat er vast wel problemen zullen komen als Serkan eenmaal in Nederland is. "Hij is zelfs nog nooit in Istanbul geweest, dus ik denk dat hij een cultuurshock zal krijgen als hij in Amsterdam arriveert. Ik heb een huisje gevonden in Zaandam, dat is niet zo groot en er wonen veel Turken. Hij kan er veel vrienden maken." Ze glimlacht als ze een foto van hun verloving uit haar tas pakt en er even naar staart. "Serkan is zo lief. Ik vind het zo fijn dat ik een man heb gevonden die de goedkeuring van mijn ouders heeft. We gaan het echt anders doen dan alle anderen. Ons huwelijk wordt een succes.â€

 


Verwaterde vriendschappen

 


De 34-jarige Faten is van Marokkaanse origine. Ook zij was tot over haar oren verliefd op een jongeman uit Marokko. Ze is gelukkig getrouwd, maar net als Suzannah draait ze voor veel zaken alleen op. Ze zal altijd beter Nederlands spreken dan haar man. Faten ontmoette Faris tijdens een vakantie in Larache, Marokko. Na een heftige vakantie en een intensieve briefwisseling besloten ze te trouwen. Faris verhuisde na de huwelijksvoltrekking naar Nederland. "Ik wilde niet in Marokko wonen, met name vanwege mijn moeder. Bovendien lees of schrijf ik geen Arabisch", licht Faten toe. "Faris daarentegen sprak al Frans en Engels. En hij vond het ook spannend om hier naartoe te komen. Hij vond direct een baan bij het ziekenhuis op de afdeling transport. Ik zag dat hij erg serieus was en echt voor zijn gezin wilde zorgen. Faris heeft me nooit in iets belemmerd. Ik ben altijd naar bedrijfsfeesten of etentjes met collega´s blijven gaan. Natuurlijk moest hij wel wennen in het begin, maar hij verbood me niets.â€


 


Toch ondervindt ook Faris in mindere mate problemen met de Nederlandse cultuur. "Je merkt het met dingen als Sinterklaas of verjaardagsfeestjes,†zegt Faten. “En hij vindt weinig aansluiting bij autochtone vrienden. Hij vindt het bijvoorbeeld heel raar dat in gemengd gezelschap schuine moppen worden verteld of over intieme zaken wordt gesproken. Inmiddels zijn die vriendschappen dan ook allemaal verwaterd. Niet dat hij mij daarin belemmert, maar ik voel me zelf ook prettiger in el Arab. Terwijl ik vroeger zo’n Hollandiya was.†Ondanks haar goede ervaringen raadt Faten het niet aan om met een partner uit het land van herkomst te trouwen. "Omdat je toch met een bepaalde onzekerheid zit of hij het voor jou doet of voor het papiertje. Kijk, ik heb het getroffen, we waren en zijn verliefd", zegt Faten. "Maar het kan anders lopen en helaas is het echt heel vaak zo dat een man uit Marokko vooral op de Nederlandse identiteitspapieren uit is. De tip die ik kan geven is: vertrouw op je gevoel en kijk wat die jongen in Marokko al heeft opgebouwd. Alleen dan kun je zien of hij serieus is."  *Om privacy reden zijn de namen van de geïnterviewden gefingeerd.


In 2005 haalde een meerderheid van de tweedegeneratie Turken en Marokkanen een huwelijkspartner uit het land van herkomst. Uit recente cijfers van het CBS blijkt dat sinds de invoering van de nieuwe gezinsherenigingswet het aantal importhuwelijken onder beide bevolkingsgroepen flink is afgenomen. Toch blijft het fenomeen importpartners vele Nederlanders een doorn in het oog. In de onlangs verschenen integratienota pleit VVD-kamerlid Henk Kamp daarom voor een verbod op huwelijken tussen neven en nichten, en stelt hij voor de minimumleeftijd voor de huwelijksimmigrant te verhogen tot 24 jaar.
 


Auteur: Imad el Kaka