Een waargebeurde verhaal..!

[lady_magrabia]

Ze ging naar school. Daar zou ze nu wel iets kunnen eten, en misschien zou ze dan iemand tegen komen bij wie ze kon overnachten. Al was het maar voor een nacht. Eerst moest ze het huis uit zien te komen. Zachtjes liep ze van de trap af. Haar moeder was in de keuken bezig. Haar vader in de tuin. Perfect. Zachtjes deed ze de deur open en liep naar buiten. Ze liet hem gewoon open staan, en wist niet hoe snel ze weg moest komen. Ze rende, ze rende alsof ze werd achterna gezeten door een horde wolven. Ze voelde de wind in haar haar. Toen ze de hoek om was voelde ze de vrijheid. De vrijheid die ze zo gemist had, die zo ruw van haar afgenomen was. Nog steeds voelde ze pijn bij haar vagina, ze bleef rennen, steeds harder. Ze voelde haar ogen branden, de tranen stroomde over haar wang. Het interesseerde Hayat niet meer hoe ze er bij liep, ook al zat haar lichaam onder de blauwe plekken en bloed. Ze moest weg.
Ze dacht na. Ze kon niet naar school. Mensen zouden haar zien, en die Marokkaanse ratten zouden het gelijk aan haar vader doorspelen. Ze pakte haar mobiele telefoon, en ze belde Imane. "tuuuuut, tuuuuuuut, ja hallo?" antwoorde een lieve stem. "Imane, met Hayat, ik ga weg, ik kan het niet meer, ik hou van je en neem nog contact met je op. Oh en lieve Imane, zeg niet dat ik je gebeld heb, alsjeblieft, thallah lieve meid" zei Hayat en verbrak direct de verbinding. Ze kon ook verder niets zeggen want ze wist zelf niet eens waar ze naar toe moest. Naar het station. De trein. Amsterdam! schoot het door haar hoofd. Daar had ze geen familie en vandaar uit zou ze misschien wel iets kunnen vinden, een flatje of een kamer ofzo.

[lady_magrabia]

9 euro 90 alsjeblieft, zei de vrouw achter het loket. De vrouw bekeek Hayat goed. "Kind, gaat het wel?" vroeg de vrouw geïnteresseerd. "Hayat keek de vrouw aan en zei "dit heeft de man gedaan die mij op deze wereld heeft gezet." en ze liep weg. In de trein viel ze in slaap. Die nacht daarvoor had ze nauwelijks geslapen. "Dit is halte Amsterdam Centraal Station, eindhalte voor deze trein!" galmde het uit de boxen. Hayat stond vermoeid op en pakte haar tas. Haar gezicht deed heel erg pijn. Ze had nu zestig euro. Ze besloot een hotel te zoeken voor de aankomende nacht. Eerst een hotel, dan wat eten. Maar hoe moet ik aan geld komen als het op is dacht ze? Werk zoeken. Er was vast wel genoeg werk te vinden. Al was het maar schoonmaken. Ze ging naar het VVV kantoor. "Goedemiddag meneer, ik zoek een hotelletje, maar heb in principe alleen een bed en een douche nodig." zei ze. "Een goedkoop hotelletje, als u die tram neemt en uitstapt bij Rembrandplein dan loopt u de eerste straat naar rechts in en komt u bij het Titus Hotel. Best te betalen." zei de man. "En om hoeveel geld gaat het dan?" vroeg Hayat zachtjes. "Ik bel wel even voor je, want het moet ook nog vrij zijn" zei de man.

[lady_magrabia]

Moe en hongerig stapte Hayat de tram in. Ze zou voor een nacht dertig euro kwijt zijn. Ze zou snel werk moeten vinden zwart werk. In de tram was ze alleen. Tenminste dat dacht ze. Een paar stoelen voor haar zat iemand. Ze stapte uit waar de man van de VVV haar gezegd had. Ze stond bij de deur en haalde een diepe zucht. Ze dacht aan haar ouders. Wat dachten ze nu? Wat ging er nu door hun heen. Laat ze maar voelen dacht Hayat. Haar lichaam begon pijn te doen. Ze wilde alleen maar slapen. Maar eerst iets eten halen, de hele dag heeft ze nog niets gegeten.

Ze stapte uit en keek om zich heen. Ze liep de weg af, de stoep op. Ze
keek weer goed om zich heen of ze het hotel zag. In de verte zag ze een geel lichtgevend bord, was dat het? Nee dat was een snackbar. Ze had toch trek in eten dus wilde ze daar naartoe lopen. Ze keek in haar tas en zocht het geld bij elkaar. Een hand raakte haar schouder aan. Ze draaide zich om. "Kan ik je ergens mee helpen zoeken, volgens mij kom je niet hier vandaan" zei een stem. Hayat bekeek de jongen goed. Hij had een engelen gezicht. Ze was in een klap vergeten dat ze naar haar hotel zocht.

[lady_magrabia]

Eh ja ik moet naar mijn hotel. En ik moet iets eten halen." zei ze verstrompeld. Ineens realiseerde Hayat zich de verwondingen aan haar gezicht. Ze keek gelijk naar beneden. Ze draaide zich om en liep weg. "Wacht, meisje, wat is er met je gebeurt?" zei de jongen. Hij trok Hayat naar een lantarenpaal. Ze stonden beide in het licht. Hayat bekeek hem. Hij was mooi, heel mooi. Hij straalde iets zachts uit, iets onbekends, veiligs. "Miskiena, wie heeft dit gedaan?" vroeg hij. Hayat zei niets, "Niemand joh". De jongen keek haar met medelijden aan. "Je werkt toch niet he" zei hij. "Nee, maar wat bedoel je?" zei Hayat. "Oke, ik bedoel dit heeft toch geen man gedaan, je werkt toch niet als prostituee hè meisje?" zei de jongen. Hayat snapte hem. "Nee, nee ben je gek? Dit heeft mijn vader gedaan omdat ik niet met zijn neef wilde trouwen, mijn achterneef." zei ze weer met tranen in haar ogen. Waarom vertelde ze dit, ze kende hem niet, dacht ze. "Ik heet Marouan" zei de jongen. "wil je iets eten of drinken, je ziet er moe uit meid" zei hij. "Huil nietmeisje, kom we gaan wat eten".

[lady_magrabia]

Ze liepen richting de snackbar. Marouan had haar tas van haar overgenomen. "Ik heet Hayat, en ik kom uit Rotterdam" zei ze. "Ik ben gestrand, weet niet meer wat ik moet doen. Ik heb het zo koud Marouan" huilde ze. "Ik weet gewoon niet meer wat ik moet, wie ik ben, wat ik voel". Marouan legde haar tas op de grond. Hij deed zijn arm om haar schouder en hij trok haar voorzichtig naar zich toe. Hayat sloot haar ogen. Ze liet alles komen, al haar verdriet, haar pijn. Ze was ruw kapot gemaakt vannacht. En vanmorgen hebben haar ouders er nog een schepje boven op gedaan. Hayat was een sterke meid. Ze heeft altijd aan de eisen van haar ouders willen voldoen. Ze is wel eens verliefd geweest, en die jongen ook op haar maar heeft dat afgeblazen omdat ze alles volgens de regels van haar ouders wilde. Ze wist dat ze ooit zou ontploffen, dat het gewoon een keer teveel voor haar zou worden. De mishandelingen waren een normale zaak bij haar thuis. Vaak werd ze eraan blootgesteld. Imane ook. Samen zaten ze wel eens op een bankje te huilen erom. En daarna heel hard te lachen. Dat maakt haar sterk. Door erom te lachen. Dan kon ze het weer even aan. Maar nu was het anders. Nu was ze kapot gemaakt.

[lady_magrabia]

Hayat voelde zich vertrouwd bij Marouan. Ze kende hem pas vijf minuten, maar het voelde alsof hij nu de enige was die ze had. "Wat wil je eten?" vroeg Marouan. Hayat keek naar de grond. Ze schaamde zich een beetje en Marouan leek het te zien. "Hey, lieverd, wil je patat? met een broodje kaassoufle ofzo?" zei hij met zijn Amsterdamse accent. "Eh ja dat is goed" zei Hayat. "Blijf jij hier maar even wachten" zei hij. Hij liep naar binnen, hij was mooi gekleed. Een mooi postuur, mooi gezicht, maar wie was deze jongen??
Even later kwam Marouan buiten gelopen met een paar plastic tasjes met eten en drinken erin. "Ik heb voor jou fanta meegenomen en een blikje rode fernandes, is dat goed?" vroeg hij. Hayat knikte. Hij had het eten betaald, dus dan was alles goed, dacht ze in zichzelf. "Okey hoe heet je hotel?" vroeg Marouan. Hayat was het vergeten. "Ik ben het vergeten, maar het zou hier in de buurt moeten zijn". Marouan fronsde zijn wenkbrauw. "Dan weet ik waar het moet zijn, en dat is best een klein hotelletje". zei hij. Hij liep met haar mee. Ze liepen de straat uit, en gingen rechtsaf. Daar stond een bord voor de deur :Hotel Titus. Hayat herinnerde zich weer dat dit hem was. Marouan hield de deur voor haar open. Hij liep mee naar binnen. Gelijk liep hij richting het loket. "Heb je al gereserveerd?" vroeg hij. "Ja" antwoorde Hayat. Terwijl de man Hayat aankeek draaide Hayat haar gezicht weg. Marouan zag het en zie "Meneer, er is dus gereserveerd, voor een eenpersoonskamer? Hayat?" Hayat knikte.

[lady_magrabia]

Het VVV kantoor heeft gebeld. De man pakte een lijst en in gebrekkig Nederlands zei hij "Ja, kamer 112. Morgen om 12 uur uitchecken. en dat word dan 55 euro"en hij gaf haar een sleutel. Hayat schrok. "Wat 55 euro, maar tegen die man hadden jullie gezegd dat het maar 30 euro was." Hayat raakte lichtjes in paniek.Zoveel geld kon ze er niet aan uitgeven. Marouan legde ineens 200 euro op de toonbank. "Dit krijg je als ze 4 nachten ken blijven" zei hij. Hayat pakte het geld en gaf het terug aan Marouan. "Nee marouan, niet doen" zei ze. "Stil" zei Marouan kortaf. "Is het een deal?" zei hij tegen de man. De man knikte en pakte snel het geld en gaf Hayat de sleutel. Marouan pakte de tassen en liep naast Hayat de gang in. Hij gaf haar de tassen aan. Hij keek haar aan. In haar ogen, niet naar de blauwe plekken. "Meisje, red je het een beetje?" vroeg hij. "Zal ik je morgen ochtend komen ophalen? om 12 uur?" vroeg hij. Hayat dacht na. Hij was zo lief voor haar geweest. Ze vertrouwde hem. Nog nooit had iemand zoiets voor haar gedaan. Hij was voor haar opgekomen. Zelfs haar eigen ouders deden dat niet voor haar.
"Blijf je alstjeblieft bij me slapen Marouan?" vroeg ze hem.

[lady_magrabia]

Ik bedoel, ik zou het fijn vinden als je bij me kon blijven, zonder verdere gedachten hoor!" zei ze er snel achterna. Marouan glimlachtte. "Okey, als je dat goed vind" zei hij. Ze liepen de trap op naar eerste verdieping, kamer 112. Hayat opende de deur. De kamer was klein. Er stond geen tv, een hele kleine badkamer en een tweepersoonsbed. Ze had heel erg veel pijn aan haar blauwe plekken, maar had ook erg honger. Marouan legde de Hayat's tas op de grond, en het eten zette hij op een tafeltje. Gulzig at Hayat haar eten op. Marouan bekeek haar. Ze werd rood. "Wat is er Mar?" zei ze met volle mond. Marouan lachtte. "Niets hoor meid, niets" zei hij. Hayat voelde zich op haar gemak. Maar nog steeds ging het door haar heen wat haar ouders nu aan het doen waren. En hoe het met Said, haar broertje ging. Nadat Hayat haar eten op had stond ze op. Bloed. Ze zat nog geen tien minuten en ze bloedde alweer. De pijn daar was nog het ergst. Ze had de gebeurtenis niet aan Marouan verteld. Hij zag het nog voordat zij het zag. "Hayat, je bloed." zei hij geschrokken. Hayat keek Marouan geschrokken aan. Het kwam helemaal door haar broek heen. "Ga staan Hayat, ga naar de douche, kleed je maar om, heb je een pyama bij je?" vroeg hij. "Hayat knikte, terwijl ze die niet mee genomen had. Ze schaamde zich diep. Liep snel naar de badkamer. Ze deed haar kleren voorzichtig uit.

[lady_magrabia]

Ze deed de douche aan. Het bloed liep langs haar benen. Gelukkig werd het steeds minder. Ze bleef onder de douche staan totdat het helemaal stopte. Marouan klopte op de deur. "Hayat, ik heb hier iets voor je, kan je de deur een klein beetje open doen?" vroeg hij. Hayat antwoorde "ja, momentje alstjeblieft." Ze deed de douche uit en de wikkelde zich in een handdoek. Haar schouders waren beide bont en blauw, en haar borsten ook. Ze deed de deur op een kier en riep Marouan. Ineens zag ze een hand tussen de deur komen met daarin een paar maandverbandjes. Marouan was maandverband voor haar wezen halen. Hayat schaamde zich nog erger. Hij dacht dus dat ze ongesteld was. Ze pakte haar tas naast de badkamer en zocht naar haar ondergoed. Ze deed haar onderbroek aan en voor de zekerheid deed ze er ook een maandverbandje in. Ze had geen pyama bij zich, wat moest ze dan aan. Waarom dacht ze daar thuis niet over na. Ze besloot haar trui, die ze diezelfde dag aanhad, aante houden. Maar nu nog een broek. Dan maar de broek die ze morgen aan zou doen. Ze keek in de spiegel. Nu pas kon ze goed zien wat er met haar gezicht gebeurd was. Gelukkig waren het plekken die wel zouden helen, maar op het moment zelf schrok Hayat.

[lady_magrabia]

Haar wangen waren beiden dik en blauw, en ook haar oog. Boven haar wenkbrauw had ze een helend wondje zitten en haar lip was ook dik. Ze was bijna niet te herkennen, het enige wat nog echt van haar was waren haar ogen. Haar mooie lichtbruine ogen, die een verhaal vertelde. Er stond angst in getekend. Ogen liegen niet zeggen ze, en dat was bij Hayat zeker het geval. Ze was doodsbang, doodsbang voor wat de toekomst haar brengen zou.

Ze voelde zich smerig. Ze kon niet meer naar zichzelf in de spiegel kijken. Haar rug deed pijn, alles deed pijn, maar niets kon ze vergelijken met de pijn die ze in haar hart voelde. Ze wilde niet meer, ze kon niet meer. Ze huilde, huilde verschrikkelijk. Ze was alleen, alleen in zichzelf, ze was weggegaan en kon nooit meer terug. Ze moest nood gedwongen opnieuw beginnen. Hayat kon dat niet. Niet alleen. Maar voor nu was Marouan bij haar. Al was het maar een nacht. Hayat waste haar gezicht nogmaals met wat water. Ze droogde haar gezicht met een handdoek af. Pijn. Ze drukte. Nog meer pijn. Laat het dan maar nat zijn, dacht ze. Ze deed de deur open.