Een waargebeurde verhaal..!

[lady_magrabia]

Marouan had zijn schoenen uitgedaan en had voor zichzelf op de grond een slaapplaats gemaakt met behulp van zijn jas en een extra kussen die onder het bed lag. Hij zat daar. Hayat liep naar het bed en ging op het bed zitten. Marouan ging liggen. Hij legde zijn hand onder zijn hoofd. Hayat kon het niet helpen, maar ze bleef op hem letten. Angst. Ze voelde een angstaanval opkomen. Ze huilde ‘dit kon niet’. Ze draaide zich snel om. Marouan had niets in de gaten. "Hayat" zei hij ineens rustig. "Ben je nog wakker?" vroeg hij. Hayat droogde snel haar tranen en draaide zich om. Marouan zag haar ogen. Hij zag dat ze verdriet had. Hij kon het niet plaatsten. Hayat zag er slecht uit, maar Marouan hield al van haar. Op vele fronten. Hij voelde dat maar durfde niets aan haar te laten zien. Zijn gevoel was oprecht.

"Ja" antwoorde Hayat. " Hoe oud ben je?" zei Marouan. "Ik ben net 18 geworden". antwoordde Hayat. Marouan zweeg. "Hayat, wat is er allemaal gebeurd, of wil je er niet over praten? Dan hou ik mijn mond." zei Marouan. "Ik kan er niet over praten Marouan. Maar hoe oud ben jij eigenlijk en vertel iets over jezelf." zei Hayat. "Oke, eh, ik word 21, ik zit op kickboxen, voetbal en fitness, ik ben van school af, geen zin" zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. "Ik woon nog thuis." eindigde hij.

[lady_magrabia]

"Ja ik niet meer, en ik weet niet meer waar ik naar toe moet ook hierna." zei Hayat. Weer voelde ze die tranen branden. "Ik weet helemaal niets meer Marouan, ik voel me zo vernederd zo kapot, wat ze met me hebben gedaan, het is allemaal mijn schuld Marouan." zei Hayat inmiddels echt huilend. "Nee het is nooit jou schuld, kijk wat ze hebben gedaan, je vader heeft je helemaal verrot geslagen meid, dat is toch niet jou schuld? Wat je ook gedaan heb." zei Marouan en hij leunde naar Hayat toe. Hij aaide haar met zijn hand over haar wang.
"Marouan. Ze hebben me verkracht." zei Hayat zachtjes. Marouan schrok. "Wie, lieverd, wie" zei hij rustig. Hayat haalde diep adem en vertelde hem het verhaal. Ze legde uit hoe pijnlijk het was, hoe vernederend, hoe erg ze haar ermee kapot hebben gemaakt. Ze was tien minuten tijd haar onschuld verloren, ze was geen meisje meer maar een verpeste vrouw. Marouan ging naast Hayat op bed zitten. Hij fluisterde dat ze nog steeds een ontzettend mooie lieve meid was. Hij ging met zijn hand door haar haar. Net zolang tot hij niet smeer hoorde. Net zolang tot ze in slaap viel.

[lady_magrabia]

Marouan bekeek haar en haalde diep adem. Wat heeft dit arme meisje meegemaakt? Hoe hebben ze haar dit aan kunnen doen, je'l mgarba dacht hij. Hij had dit nog nooit meegemaakt, nog nooit had hij zo snel en zoveel om een meisje gegeven. Hij zag haar die avond uit de tram stappen. Haar uitstraling, zo mooi hij kon het niet beschrijven en hij kon haar niet zomaar laten gaan. Hij besloot toen om ook uit de tram te stappen. Hij bekeek haar en schaamde zich om direct op haar af te stappen. Hij zag haar rond kijken. Aan de manier waarop ze dat deed concludeerde hij dat ze niet uit Amsterdam kwam. Hij besloot toen om naar haar toe te gaan, voordat het te laat was, voordat ze weg zou gaan, weg zou gaan uit zijn blik.
Hij ging op de grond liggen en viel in slaap. Hayat voelde het. Ze deed net alsof ze sliep. Ze opende gelijk haar ogen. Marouan zag het niet en ging dus gelijk slapen. Ze keek naar hem hoe hij lag. Ze viel snel daarna in slaap.

[lady_magrabia]

De volgende ochtend werd Hayat als eerste wakker. Ze keek op Marouans telefoon. Half zeven. Ze stond op en ging douchen. Haar lichaam was nu minder gezwollen dan die dag ervoor, maar de pijn was hetzelfde. Ze had die nacht ook niet meer gebloed. Opgelucht deed ze de douche aan en stapte eronder. Weer voelde ze van binnen die pijn, die pijn die ze kreeg omdat ze weer helemaal terug in de realiteit was. Haar lichaam voelde moe aan en dat was ze ook. Ze zeepte zichzelf zachtjes in. Haar vagina voelde nog wel gevoelig aan. Ook had ze nog moeite om haar benen stevig dicht naast elkaar te laten staan. Een half uurtje later droogde ze zichzelf af en kleedde ze zich aan. Vandaag zou ze echt opzoek naar werk moeten. Voorzichtig deed ze de deur open. Marouan lag er niet meer. Hayat raakte licht in paniek totdat ze een briefje vond. "Ik ben zo terug Hayat" stond er. Ze maakte het bed op en ging er op liggen. Ze sloot haar ogen en vijf minuten later viel ze als een blok in slaap.

[lady_magrabia]

Na ongeveer een kwartier ging de deur open. Hayat schrok wakker en draaide zich om. Het was Marouan. Hij had een tas bij zich. "Goedemorgen lieverd" zei hij. "Goedemorgen" zei Hayat glimlachend terug. "Ik heb even ontbijt gehaald." zei hij. Hij opende zijn tas en haalde daaruit een zak crossantjes, een pak met plakjes kaas, een pak melk, hagelslag en boter uit. Van het tafeltje maakte hij een ontbijtbankje. Hayat keek toe en kon zich niet goed voorstellen waarom iemand zoiets voor haar zou doen. Diep van binnen voelde ze iets, alsof ze hem al jaren kon. Samen aten ze gierig het ontbijt op. "Hoe moest ze Marouan ooit bedanken." dacht Hayat. "Marouan, ik wil je echt bedanken, ik weet niet hoe, maar ik wil je echt bedanken. Waarom doe je dit voor me Marouan, waar heb ik zoiemand als jou aan verdient, je geeft me een slaapplaats, je geeft me eten" Hayat was even stil, "en je geeft me liefde..." zei ze er achterna met tranen in haar ogen. Marouan kwam naast haar op bed zitten. Voorzichtig nam hij haar in zijn armen. Beide sloten ze hun ogen. Het duurde maar even, maar er ging iets door hun beide heen. Een gevoel van veiligheid, geborgenheid. "Zolang ik hier ben hoef je je geen zorgen te maken Hayat, ik ben er voor je." Hayat sloeg haar armen nu ook om Marouan heen. Zo zaten ze een paar minuten. Totdat Marouans telefoon ging. "Ja" zei Marouan ligt geiiriteerd. Hayat hoorde een mannenstem op de achtergrond. Na een kort gesprekje hing hij op. "Dat was mijn broer".

[lady_magrabia]

"Marouan, ik ga zo naar buiten ik moet werk hebben, " zei Hayat. "Denk je dat je zo een goede indruk maakt lieverd?" zei Marouan rustig. "O ja, die plekken, ik ben er zo aan gewend dat ik ze vergeet, maar ik heb toch geld nodig Marouan" zei Hayat. Marouan legde zijn hand op de hare. "Maak je daarover maar geen zorgen." Die dag bleef Hayat gewoon in het hotelkamer. Marouan had via het hotel een tv voor haar gehuurd, zodat ze zich niet hoefde te vervelen. Hij was even weggegaan. Een uur of twee later kwam hij terug, met alweer het middageten. Marouan wist een ding zeker. Hij hield echt van Hayat en hij wilde haar nooit meer kwijt. Hayat voelde zich een stuk beter. Iemand die voor haar zorgde zonder enige tegen voorwaarden. "Hayat" begon Marouan. "Hoe gaat het met je?Ik bedoel hoe voel je je?" vroeg hij. Hayat haalde een diepe zucht en voor dat ze er erge in had zei ze "goed, omdat jij bij me bent." Ze begon gelijk te blozen, maar zei wel in een keer de waarheid. Ze voelde zich goed omdat de man waar ze in een klap verliefd op werd bij haar was. Marouan voelde precies hetzelfde maar liet er niets van merken. Ze keken elkaar even aan en er heerste een spanning die ze beiden voelden.

[lady_magrabia]

Marouan vroeg of Hayat iets wilde gaan doen, naar de film ofzo. "Nee, ik heb niet echt zin om naar buiten te gaan, ik heb toch geen leuke kleren ofzo, daarom moet ik echt werken Marouan. "Nee lieverd, jij hoeft niet te werken ik zorg voorlopig wel dat alles goed komt. Maak je geen zorgen." zei hij zachtjes. Hayat keek hem aan. "Waarom doe jij dit Marouan, waarom doe je dit voor me?" Marouan keek de andere kant op. Hij wilde het zo graag zeggen maar hij durfde het niet. "Gewoon, omdat ik een goed plaatstje in de hemel wil" zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Hayat lachtte. Voor even was ze haar ellende vergeten, en dat kon alleen Marouan haar laten doen.

Hayat maakte zich ernstige zorgen om Said, hoe zou het met hem zijn? ging er door haar heen. "Lieve Marouan, zou je nog iets voor me kunnen doen? Zou je alsjeblieft naar mijn huis kunnen bellen en zeggen dat je voor Said belt, mijn broertje?" vroeg Hayat. Marouan knikte direct. Ze drukte het nummer in terwijl haar handen trilden. Hij ging over en gaf hem direct aan Marouan. "Hallo?" hoorde ze van de andere kant van de lijn. Het was Said! Dat wist Hayat gelijk. Ze tikte Marouan aan en fluisterde zachtjes dat het Said was. "Marouan gaf gelijk de hoorn aan Hayat,"praat maar met hem, " zei Marouan rustig.

[lady_magrabia]

"Said, met Hayat, doe maar net alsof ik een vriendje van je school ben oké," zei Hayat. "Ja, voor school, een werkstuk, dat moet bij meneer Vonk" begon Said mee te liegen. "Said, ik mis je, en ik hou van je, gaat alles goed met je?" vroeg Hayat. "Eh, ja hoor, ik wel" en toen was het even stil. "Oké, mama is de kamer uit, alles is goed met mij, mama en papa zijn woest, maar ik mis jou ook Hayat" zei Said. "Ze komt weer, bel me vaker alsjeblieft, ik mis je zo Hayat." zei Said met een verontrustte stem. "Ik hou van je Said, en ik beloof je vaker te bellen." zei ze. "Goed dan stuur ik hem morgen wel naar de leraar" begon Said weer te liegen. "Beslemma broertje" zei Hayat en drukte de telefoon uit. Ze legde hem op het tafeltje. Ze plofde neer met haar hoofd op het kussen. Ineens begon ze te huilen. Was dit haar leven? Haar ouders die woest op haar zijn omdat ze niet de perfecte dochter meer is? Marouan kwam naast haar liggen en hij huilde met haar mee. Ze liet alles gaan en sloeg haar arm om zijn schouder. Geen woorden. Ze hielden elkaar stevig vast. Ze sloot haar ogen. "Hayat" begon Marouan. "Ik hou van je" zei hij. Hayat opende direct haar ogen. "Hoe kan je nou van mij houden, van zo iemand als mij?" begon Hayat weer direct te huilen. "Leg me dat eens uit hoe kan dat?"

[lady_magrabia]

Marouan ging naast haar zitten en hield haar vast. "Omdat je een heel mooi meisje bent, van binnen en van buiten. Wat ze met jou hebben gedaan heeft geen effect op jou ziel gehad. Daarom hou ik van je" zei hij rustig. Hayat wist niet wat ze hoorde, en huilde maar door. Ze draaide haar gezicht naar Marouan toe. "Ik hou ook van jou Marouan, hoewel ik niet meer van mezelf hou". Samen gingen ze weer liggen en vielen beiden zo in slaap.

De volgende ochtend werd Hayat al een stuk relaxter wakker. De zwellingen waren nu vrijwel bijna helemaal weg, en de blauwe plekken werden ook iets minder. Om haar middel voelde ze de arm van Marouan. Voor heel even, heel even maar sloot ze haar ogen weer. Ze geniette van het moment. Het moment dat ze bij de jongen was die haar in zo een korte tijd al zoveel liefde had laten zien. "Nooit, nooit laat ik je gaan" dacht Hayat.

[lady_magrabia]

Een paar minuten later werd Marouan wakker. Een paar seconden na dat hij zijn ogen opende zei hij: "Goeiemorgen Hayat" met een schorre slaperige stem. "Goeiemorgen" zei Hayat. Ze keken elkaar aan en begonnen toen beide zonder reden te lachen. "Hoe laat is het?" vroeg Marouan. "Het is kwart over tien. Ik voel me echt uitgeslapen" zei Hayat. "Dat komt omdat ik bij je ben" zei Marouan met een snikielachje. "Ja, ik denk het ook" zei Hayat serieus. "Ik heb de hele dag zo gelegen, ik wilde niet dat je van mijn zijde week" zei Marouan.. Ze rekte zich uit. "Jallah, Hayat, vandaag gaan we de stad in." zei Marouan. Hayat stond op en liep direct naar de douche. Haar gezicht begon steeds meer op het oude te lijken, de zwelling van haar oog was geheel verdwenen en de blauwe kleur leek ook bijna helemaal weg te zijn. Aangekleed en al verlieten ze de hotel kamer.