Een waargebeurde verhaal..!

[lady_magrabia]

NIET MEER MIJN LEVEN… (waar gebeurd verhaal)

Vroeg in de ochtend werd ze wakker door het gegil van haar moeder. "Lieverd, er is iemand voor je mijn mooie lieve dochter" zei haar moeder tegen Hayat. Hayat deed langzaam haar ogen open en keek naar de wekker die naast haar hoofd lag. Half zeven. "Wat, zo vroeg a moi, wie is er?" vroeg Hayat. "Jallah, niet zoveel vragen. Ga douchen, kleed je netjes en mooi aan en kom dan gelijk naar beneden." Hayat snapte er niets van. Was het, nee dat kon toch niet? dacht ze. Ze deed wat haar moeder zei. Ze was per slot van rekening een keurig kind die alles wat haar ouders haar vermelde deed. Maar haar ouders luisterden nooit naar haar. Hoe konden ze nou willen dat hun net 18 jarige dochter al met iemand trouwde, iemand waar ze niet van hield?

Ze stapte nadenkend de douche in, en bleef daar zolang mogelijk totdat haar moeder hard op de deur bleef bonzen. "A lefrita, schiet op! Je bent echt soms een schande voor ons AibadAllah.!" Hayat deed de douche uit en wikkelde zichzelf in een handdoek, ze deed de badkamer deur open en liep haar moeder negerend voorbij. Haar moeder liep snel mompelend naar beneden. Hayat liep haar kamer in. Ze keek rond. "Wat moet ik in Godsnaam aan?" dacht ze. Een stiekeme gedachte was dat ze gewoon naakt de huiskamer binnen zou lopen. En dan maar de reacties van haar aanstaande bruidegom afwachten...

[lady_magrabia]

Ze kreeg een glimlach op haar gezicht. Hayat deed de kastdeur open. In haar kastdeur zat een lange spiegel en ze bekeek zichzelf. Een slank lichaam was wat ze te zien kreeg. Hayat vond zichzelf altijd te dik, te vol. Ze pakte snel haar ondergoed, een nette zwarte lange rok die ze zelf verschrikkelijk vond, maar goed, zeer gepast voor dit soort daagjes, en een zwarte blouse. Haar haar deed ze in een knot. Ze deed de kastdeur open en bekeek zichzelf. Ze haalde diep adem en liep de kamer uit om vervolgens naar beneden te gaan.

Zachtjes ging de deur open en precies zoals ze had verwacht zat hij daar. Het was een achter neef, Faisel. Hij was lang, had een fijn gezicht maar Hayat voelde zich totaal niet tot hem aangetrokken. Ze wilde niet, maar had geen keus ze moest wel. De ochtend leek wel een eeuwigheid te duren. Eindelijk gingen ze weg. Faisel had zijn nummer voor haar achter gelaten zodat ze hem eventueel kon bellen om elkaar beter te leren kennen. Hayat's moeder had er zo op door gepushed hem nog diezelfde middag te bellen dat ze het deed. Ze was immers een goed meisje, ze moest wel, ze moest alles goed doen, alles het beste doen, anders was ze niet goed genoeg voor haar familie.
Ja" hoorde Hayat een norse zware stem aan de andere kant van de lijn zeggen. "Met Hayat, is dit Faisel?" zei Hayat. "Eeeeh ja, hoe is het met je my lady" zei Faisel gelijk enthousiast. ‘Tfoe’ dacht Hayat. "Eh ja goed." Ze wilde het liefst gelijk ter zake komen en zei er dus meteen achterna "Faisel, kan je straks afspreken, dan kunnen we elkaar beter leren kennen". Die woorden kwamen niet uit haar hart. Ze kwamen als het aan Hayat lag uit haar ****.

[lady_magrabia]

Ze hadden die avond afgesproken. Faisel kwam haar ophalen van haar huis. Hayat had zich niet extra mooi aangekleed. Ze droeg een lichtblauwe spijkerbroek, met een zwart truitje. Ze had een open hals en had daarom een zwarte halsketting om die ze had gehad van haar beste vriendin, Imane. Een kwartier te laat ging de bel. Ze deed zelf open. "Hoi" zei hij met die zware stem van hem. "Salaam aleikoum" zei hij tegen haar ouders. Faisel was niet echt lelijk. Hij kon genoeg meiden krijgen maar Hayat viel gewoon niet op hem. Ze hield niet van hem. Vanavond zou ze proberen onder het huwelijk vandaan te komen. "Zullen we gaan?" zei ze. Eenmaal in de auto aangekomen vielen er geen woorden. Totdat Faisel de stilte wilde doorbreken. "Zo eh Hayat. Wat doe je allemaal in het dagelijkse leven.?" vroeg hij. "Ik zit op school, ik doe de opleiding secretaresse" zei ze. "Oh wat leuk" zei hij. Hij legde ineens zijn hand op haar been. "Dus mijn vrouwtje gaat binnenkort haar diplomaatje halen, nou lieverd, dan mag je lekker van je leven gaan genieten, ik zal hard voorons tweetjes werken." zei hij. Hayat glimlachte. Een nepglimlach.

Ze besloten naar een cafeetje te gaan. Het stonk er naar de rook en het was vol met Marokkanen. Waarschijnlijk allemaal bekenden van Faisel aangezien hij iedereen groette. Hayat bekeek hem. Hij droeg een leren jas, die te groot voor zijn postuur was. Zijn broek was een beetje te kort. Hij had kleine krulletjes. Hij draaide zich om naar Hayat en wees haar een stoel aan. "Ga hier maar zitten" zei hij. "Hayat, laat ik je hier dus nooit alleen of met je vriendinnen zien hè" zei hij. Hij keek serieus. Hayat werd kwaad. Hij maakte het haar wel heel gemakkelijk om te zeggen dat ze niet met hem wilde trouwen. Dus dat besloot ze te doen.

[lady_magrabia]

Faisel stond bij de bar, met twee mannen te praten. Even verderop stonden twee Marokkaanse meisjes. Beide in strakke huidverhullende truitjes gekleed en met een sigaret in hun handen. Ook de make-up was niet zuinig aangebracht. Faisel rookte ook, en hij had ook een glas bier voor zich staan. Was dit nou haar aanstaande man waar haar ouders haar aan wilde geven dacht ze? Dit wilde ze echt niet. Ze bleef geduldig zitten wachten tot Faisel kwam. Eerst liep hij nog naar de twee Marokkaanse meisjes. Een gaf hem een kus op zijn wang. Die andere bietste een sigaret van hem. Hij gaf ze beide een knipoog en liep naar Hayat. Hij ging zitten. "Zo daar zitten we dan. Weet je dat ik je heel mooi vind?" zei Faisel. Hayat keek serieus. Ze wilde het nu zeggen. Ze kon het niet meer voor zich houden. Ze keek Faisel aan. "Faisel, waarom wil je met mij trouwen?" Faisels gezicht veranderde van aardig naar serieus. "Omdat je mooi bent, en gewoon, ik hou wel van je". Zei hij. "Hoe kon hij nou van haar houden, hij kon haar niet eens." dacht Hayat. En dat zei ze hem ook. "Dat kan toch niet?" zei ze. "Dat groeit Hayat dat groeit, echt waar" zei Faisel. Ineens kwam het Marokkaans meisje naar het tafeltje toe gelopen en ging bij Faisel op zijn rechter been zitten. "Fais, hattinie shie hasra euro? (geef me tien euro)" zei ze, en terwijl ze het zei bekeek ze Hayat. Faisel werd rood. Hij duwde het meisje van zijn schoot af en keek haar boos aan. Het meisje haalde haar hoofd op en liep weg. Nu was het voor Hayat een peulenschil. "Ik kan niet met je trouwen Faisel, ik hou gewoon niet van je. En zo te zien zijn er genoeg andere huwelijkskandidaten voor je." Faisel's gezicht vertrok. Het was goed te zien dat hij boos was. Hij was woedend. Maar hij hield zich kalm. "Oke. Dus zo een meisje ben je. Dan is dat lekker je eigen probleem. Je zult met mij trouwen. Of je wilt of niet." Hayat wist dat ze als ze nog goed bij haar familie wilde blijven, geen keus had. Maar ze wilde voor zichzelf kiezen. Kon dat nu dan ook?

[lady_magrabia]

NU begint de elende

Faisel bracht haar naar huis. Na het verlossende woord hadden ze niets meer met elkaar besproken. Hij zei haar geeneens gedag. Ze stapte uit de auto en liep naar huis. Haar moeder kwam aangerend."en, en, en, hoe was het? Ik zei toch al dat het een goede leuke man voor je was!" Hayat zei niets en liep naar de toilet. Tien minuten later ging haar telefoon. Privé nummer. "Hallo" zei ze. "Met Faisel, ik wil met je praten, het duurt niet lang" zei hij. "Waar ben je dan?" vroeg Hayat. "Ik sta voor je deur" antwoordde hij. "Goed ik ben over vijf minuten buiten." Hayat had nu helemaal geen spijt dat ze de waarheid vertelt had aan Faisel. Ze haalde opgelucht adem. Misschien was het wel een goede jongen dacht ze.

Ze trok de voordeur achter haar dicht. In de verte zag ze lichten knipperen. Faisel reed richting Hayat. Toen hij eenmaal voor haar stond stapte ze in. "Zullen we een stukje gaan rijden?" zei hij. Hayat knikte. Tijdens de rit begon Faisel te vertellen dat hij had nagedacht. Hij accepteerde haar beslissing. Hayat keek hem aan met een glimlach. "Dank je wel Faisel, en ik weet zeker dat jij binnekort wel je ware tegenkomt". Faisel lachte. Hij stopte de auto. Hayat keek voor zich. Ze waren in een afgelegen straat. Wat er nu zou gaan gebeuren had ze niet voor mogelijk gehouden. Faisel draaide zich naar haar toe. Met een knopje drukte hij de deurvergrendeling in. "Goed, jij trouwt dus niet met mij, ik denk dat niemand je dan nog wil" zei hij gemeen. "Wat bedoel je?" zei Hayat bang. "Faisel, je maakt me bang, wat wil je?" zei Hayat nog banger. Faisel pakte Hayat bij haar arm. Ineens kwamen er twee jongens vanuit de achterbank te voorschijn. Een trok de stoel van Hayat naar achter en pakte haar hoofd vast. Hij duwde haar hoofd naar achter en spuug erop. "Tfoe" schreeuwde hij lachend. De andere jongen trok haar truitje kapot, waar daar na haar bh volgde. Hij begon haar ruw en hard te knijpen. Faisel hield haar armen vast. Hayat was aan het gillen, ze gilde totdat ze zelf verdoofd werd door haar gegil.

[lady_magrabia]

Faisel pakte een mes. Hij hield het voor haar ogen en gaf haar een harde klap in haar gezicht. "Hou je vieze bek h.o.e.r voordat ik je doodsteek, dit verdien je!" schreeuwde hij."Je hebt zeker een vriend hé vieze h.o.e.r." schreeuwde hij. Hayat was na het zien van het mes stil geworden. Ze hoorde en voelde niets meer. Haar lichaam was zielloos leek het. Ze zag alles vanuit een hoek gebeuren. Faisel scheurde haar jurk kapot. Hij maakte met het mes haar ondergoed stuk. Daar lag ze. Naakt. In zijn auto. Hij pakte een been van haar beet. Zijn vriend hield haar been vast. Het andere been hield Faisel vast. Hij keek haar aan en spuugde op haar vagina. "Dit verdien je a vieze smerige ****". Hayat was verdoofd. Dit kon niet gebeuren. Hij pakte Hayat bij haar haar en verkrachtte haar. Het leken wel uren. Hayat gilde. "neeeeee, aaaaaah!!!" en ze begon keihard te huilen en hysterisch te gillen. Faisel legde zijn hand op haar gezicht en kneep erin. Hij begon steeds zwaarder te hijgen. Toen wilde de vriend. Daarna de andere vriend. Precies hetzelfde. Hayat was toen buiten bewustzijn geraakt. Faisel had haar om de hoek van haar straat uit zijn auto gegooid. Ze heeft daar ruim een uur gelegen. Bijna naakt. Niemand die haar gezien heeft. Ze was helemaal kapot. Ze sprak in zichzelf. Ze droomde. Dit was haar leven. Dit werd haar realiteit.

[lady_magrabia]

Ze probeerde op te staan. Haar handen waren helemaal nat. Bij de lantarenpaal bleef ze staan. Ze keek naar beneden naar haar handen. Rood, bloed. Er kwam alleen maar bloed uit haar vagina. Ze was stil en liep door. Normaal kon ze niet meer lopen. Ze was helemaal in de war. Helemaal alleen. Ze had het koud. De achterdeur was open, haar ouders en broertje lagen al te slapen. Haar moeder wist dat ze met Faisel was, maar wilde maar al te graag dat ze veel tijd met hem doorbracht.

Hayat liep naar binnen. Ze was ontzettend moe. Ze was levensmoe. Ze liep naar de douche, spiegel, ze kon er niet inkijken. Ze kon het gewoon niet. Ze deed de douche aan. Lauw water. Ze stapte met haar kapotte kleren en al onder de douche. Nog steeds stroomde het bloed uit haar vagina. Ze sloot haar ogen. Toen begon ze te huilen. Ze huilde met een zacht geluid, maar in haar hart schreeuwde ze. Ze heeft twee uur onder de douche gezeten. Ze liep haar kamer binnen. Voelde zich nog steeds vies. Ze had een ongelooflijke pijn in haar vagina. Ze wilde dood. Ze ging op bed liggen. Ze pakte een doosje. In het doosje zaten slaappillen, die ze ooit van de dokter gehad heeft nadat ze door de hitte niet kon slapen toen ze een jaar geleden naar Marokko geweest was. Ze nam zonder aarzelen de pillen in. Ze was helemaal leeg van binnen. Ze sloot haar ogen en ging op bed liggen. Ze wilde dat het voorbij was.

[lady_magrabia]

Hayat liet het potje pillen vallen op de grond. Ze voelde zich misselijk worden en nog geen paar minuten daarna begon ze over te geven. Haar moeder hoorde haar. Ze kwam aangelopen en deed het felle licht aan. Hayat was nog steeds aan het overgeven. Haar moeder zag de blauwe plekken op haar lichaam. Ze hielp Hayat al overgevend van het bed en bracht haar naar de douche. Haar moeder fluisterde zachte lieve woordjes naar haar toe. Met een washandje probeerde ze zo zacht mogelijk haar lichaam schoon te maken. Overal waren blauwe plekken. Haar moeder keek haar aan. "Hoe komen die daar Hayat, wie heeft dat gedaan?" Hayat begon te huilen. "a moi, Faisel heeft dit gedaan, hij heeft mij verkracht mama" zei ze. Haar moeder stopte even. Ze keek Hayat ongeloofig aan. "Hayat, wat zeg je me nou?" zei haar moeder. Hayat probeerde op te staan, en weer kwam er bloed uit haar vagina. Haar moeder schrok, hield haar hand voor haar mond en begon te huilen. Hayat pakte een handdoek. "Waarom, waarom heeft hij dit gedaan Hayat?" zei haar moeder. Hayat antwoorde zachtjes "omdat ik niet met hem wilde trouwen". Haar moeder's gezicht vertrok. Ze was boos. "En waarom wilde je dat dan niet? Nu zal je helemaal niemand meer krijgen" zei haar moeder. Waarom had haar moeder van die harde woorden? waarom was de eer van de familie belangrijker dan de de mensen die erin zaten? Ze haatte haar moeder dat moment. Ze haatte haar.
Haar moeder hielp Hayat naar bed. "Tegen abbah zeggen we wel dat je gewoon ziek bent." zei haar moeder. Hayat had blijkbaar niet alle pillen overgegeven. Ze viel in bed als een blok in slaap.

[lady_magrabia]

De volgende morgen naderde. Hayat sliep. Ineens voelde ze een harde bons. Ze kon het nog niet plaatsen. Het begon pijn te doen. Ze opende haar ogen. Haar vader. "Jij h.o.e.r. jij smerige h.o.e.r. sta op! zei hij. "Papa papa wat is er?" zei Hayat. De ogen van haar vader zeiden genoeg. Nog nooit had ze hem zo gezien. Zo kwaad. Hij trok haar aan haar arm. Ze stond nu naast hem. Hij pakte haar bij haar haar en trok haar met haar hoofd naar beneden. Hij schopte met zijn knie tegen haar hoofd en duwde haar tegen de muur aan. Ze viel. Hij schopte haar in haar buik. Hayat voelde het niet meer. De eerste klappen zijn altijd het ergst vond ze, maar daarna voel je het gewoon niet meer. Je bent verdoofd als het ware. Hij trok zijn riem en sloeg haar daarmee op haar rug. Ze probeerde weg te kruipen. Toen hoorde ze ineens de stem van haar moeder. "Saffie, genoeg zo." zei haar moeder. Nam haar moeder het voor haar op? Was haar moeder toch de vrouw die meer van haar kinderen hield dan van de buurt? "Die andere jongen wil haar nu ook niet meer, want ze ziet er niet meer uit" zei haar moeder. Niet dus. Ze was echt alleen. Welke andere jongen? Over welke andere jongen hebben ze het?

Toen haar ouders naar beneden zijn gelopen, kwam Said, het broertje van Hayat voorzichtig met een koud washandje. Hij was pas dertien, maar hij leek wel de enige met een hart voor Hayat. "Faisel heeft gebeld vanmorgen. Hij zei dat hij jou gezien had met een andere jongen en dat jullie het aan het doen waren". Hayat zakte in elkaar. Haar leven was vanaf nu af aan verpest, door een zielig jaloers persoon. Ze wist dat ze nog niet van hem of haar ouders af was. "Said, beloof me een ding, dat dit voor je blijft. Ik ga hier weg."

[lady_magrabia]

Said zweeg. Hij keek naar de grond. Diep in zijn hart wist hij dat ze niet anders kon. "Ik hou van je Hayat, maar als jij er niet bent, wie heb ik dan?" zei Said met tranen in zijn ogen. Hayat dacht na. Ze kon Said niet zomaar alleen laten, dat kon ze niet. "Said, ik hou ook van jou lieverd, ik blijf wel, alleen voor jou." zei ze. Said omhelsde Hayat. "Nee Hayat, je moet nu gaan, anders laten ze niets van je over. Ik hoorde papa al tegen mama zeggen dat ze je naar Marokko willen brengen." zei hij zachtjes. Hayat's ogen branden. Hoe konden ze dit nou doen, ging er door haar hoofd. "Je moet gaan Hayat". Said stond op en liep haar kamer uit.

Even later kwam hij weer terug. Hij had daar een paar briefjes van tien die die gespaard had om een nieuw computerspelletje mee te kopen. "Nee Said, ik hoef het niet, ik heb zelf wel geld lieverd, ik red me wel" zei Hayat. Said deed net alsof hij haar niet hoorde en stopte het in haar tas. Ze moest echt weg, ze had geen keuze. Maar hoe kwam ze ongemerkt het huis uit? Hayat pakte haar tasje. Ze deed eerst haar deur dicht. In het tasje stopte ze foto's die ze op school gemaakt had, wat ondergoed, haar leukste broek en trui, tandenborstel, paspoort en een paar cd's. In haar sokkenla had ze geld liggen dat ze had opgespaard. Het was zeventig euro. Daar moest ze voorlopig wel mee rond komen. Maar waar moest ze naar toe?