Russen zijn kwaad op het westen

[Olive Yao]

.
# Publicatie uit december 2021, twee maanden voor de escalatie van februari 2022
• Kritiek op het westerse staats- en medianarratief
• Profetisch
• Hier en daar ietwat sociologische benadering


Ukrainians are far from unified on NATO. Let them decide for themselves

Volodymyr Ishchenko | Truthout 28 december 2021


Oekraïners zijn verre van eensgezind over NAVO. Laat hen zelf beslissen

Sommige Oekraïners zien de NAVO als een verdediging tegen Rusland. Anderen vinden dat het lidmaatschap meer van de soevereiniteit van Oekraïne zou verspelen.

Na weken van paniek in de media over een vermeende Russische militaire invasie in Oekraïne, krijgt het conflict mogelijk de kans om via onderhandelingen te worden opgelost. Het publieke debat over de huidige escalatie van het Russisch-westerse conflict over Oekraïne is echter behoorlijk ironisch. Op het eerste gezicht concentreert het zich op garanties dat Oekraïne niet zou toetreden tot de militaire alliantie van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO), die niet alleen ver is van het uitnodigen van Oekraïne om toe te treden, maar waartoe de meeste Oekraïners zelf ook niet toe willen toetreden.

Oekraïne speelt niet alleen een ondergeschikte rol in de uitwisseling van bedreigingen en onderhandelingen over zijn lot. Maar op typisch koloniale wijze homogeniseren commentatoren de Oekraïners en miskennen ze de politieke diversiteit in een land met 40 miljoen inwoners. De Oekraïense president Volodymyr Zelensky tweette onlangs over het principe "Niets over Oekraïne zonder Oekraïne", in tegenstelling tot de neiging van de Russische president Vladimir Poetin om het lidmaatschap van Oekraïne in de NAVO in een kleine kring van grote mogendheden te bepalen. Het probleem is echter niet alleen om te beslissen "zonder Oekraïne", maar ook om te beslissen "voor" heel diverse Oekraïners alsof ze dezelfde mening hadden over de kritieke aangelegenheden in kwestie.

Een populaire interpretatie van de Euromaidan-revolutie draagt bij aan deze strategische vermomming. Het verhaal dat de ronde doet is dat Oekraïners uit verschillende regio's, die pas tijdens de Tweede Wereldoorlog fuseerden tot één moderne staat, zich in 2014 eindelijk echt verenigden in de inclusieve natie van burgers die in de revolutie werd geboren. Oekraïners hebben hun "beschavingskeuze" gemaakt ten gunste van de westerse geopolitieke oriëntatie en verdedigen deze tegen Russische agressie, die probeert Oekraïne terug te brengen in zijn invloedssfeer. De oorlog in Donbas die in 2014 volgde, wordt in de eerste plaats gepresenteerd als een oorlog tussen staten en niet als een directe voortzetting van het gewelddadige burgerconflict dat begon in de laatste dagen van Euromaidan, zelfs vóór enige militaire stappen van Rusland.

In werkelijkheid was Euromaidan een gebrekkige revolutie. Hij vormde geen nationale eenheid, maar de groepen van de elite die ervan profiteerden (samen met ideologische cheerleaders) moeten deze illusie instand houden voor interne en externe legitimiteit, door een combinatie van monddood maken en repressie. Het is daarom in hun belang om de alternatieve standpunten over het verleden, het heden en de toekomst van Oekraïne te presenteren als "niet-Oekraïens" of zelfs "anti-Oekraïens", ook al worden deze standpunten door veel (zo niet de meeste) Oekraïense burgers gedeeld. Als gevolg hiervan ontberen deze Oekraïners steeds meer een stem in de binnenlandse en internationale publieke sfeer.

Oekraïne is niet zomaar een object van het toneelstuk van de grote mogendheden geworden. Op een bijzonder vernederende manier wordt Oekraïne uitgebuit om imperialistische belangen te dekken en ze verkeerd voor te stellen als een nobel streven. De met pathos beladen verwijzingen naar de soevereiniteit van Oekraïne lopen parallel met de realiteit van de staat, die sinds de ineenstorting van de Sovjet-Unie politiek, economisch en militair meer afhankelijk is van buitenlandse mogendheden dan ooit tevoren. Het erkennen van de diversiteit van Oekraïne en het verschuiven van de discussie naar de belangen van de Oekraïners is bijzonder noodzakelijk, niet alleen voor een onmiddellijke de-escalatie van het conflict, maar ook voor een duurzame oplossing voor Oekraïne en de vrede in Europa.

Willen Oekraïners lid worden van de NAVO?

Rusland eist ijzersterke garanties dat Oekraïne (en andere ex-USSR-staten) niet zullen toetreden tot de NAVO, en dat de NAVO het grondgebied van deze staten niet zal gebruiken voor militaire expansie. Het typische antwoord van westerse functionarissen en waarnemers tot nu toe is dat het aan de NAVO en Oekraïne is om te beslissen, niet aan Rusland. Veel westerse commentatoren zijn geobsedeerd door het lezen van Poetins gedachten: hoe zou hij reageren als hij niet tevreden was met een antwoord op zijn ultimatums? Ze worden weerspiegeld door de virale symmetrische speculaties aan de andere kant of Biden bereid zou zijn om een akkoord met Rusland te sluiten. Niet zo veel mensen zijn geïnteresseerd in wat Oekraïners hiervan vinden. Willen Oekraïners wel lid worden van de NAVO?

Oekraïnes neutrale status, die het land uitsluit van deelname aan militaire blokken, werd in de fundamentele documenten van de moderne Oekraïense staat geschreven: de Soevereiniteitsverklaring (aangenomen op 16 juli 1990) en de grondwet van Oekraïne (28 juni 1996). In december 2007, aan de vooravond van de beruchte topontmoeting in Boekarest die besliste dat Oekraïne en Georgië "lid zullen worden van de NAVO", steunde minder dan 20 procent van de Oekraïense burgers toetreding tot de NAVO. De meerderheid van de Oekraïners was verdeeld tussen steun voor een militair bondgenootschap met Rusland of het behouden van de niet-blok neutrale status.

Het NAVO-lidmaatschap bleef tot de tumultueuze gebeurtenissen van 2014 een zaak van slechts een kleine minderheid in de Oekraïense samenleving. Als gevolg van de annexatie van Krim door Rusland en het uitbreken van de oorlog in Donbas steeg de steun voor het NAVO-lidmaatschap tot ongeveer 40 procent. Het werd echter nog steeds niet omarmd door een meerderheid van de Oekraïners.

Twee dingen droegen bij aan deze verschuiving in de publieke opinie. Sommige voorheen skeptische Oekraïners begonnen het NAVO-lidmaatschap te zien als een bescherming tegen verdere vijandige acties van Rusland. Maar een niet minder belangrijke reden voor de sprong van de steun was dat de enquêtes niet langer de meest pro-Russische Oekraïense burgers omvatten uit de gebieden die niet onder Oekraïense regeringscontrole staan: Krim en Donbas. Miljoenen Oekraïense burgers zijn effectief uitgesloten van de Oekraïense publieke sfeer.

In de rest van Oekraïne is de steun voor een militair bondgenootschap met Rusland sinds 2014 sterk afgenomen. De meeste voormalige Rusland-aanhangers veranderden echter niet in aanhangers van de NAVO, maar stapten over op steun voor een neutrale status, een “de pest aan jullie beide huizen”-positie. Als je nadenkt over de zeven jaar van militair conflict, dat voornamelijk (verkeerd) wordt voorgesteld als de oorlog met Rusland, dan is de onwil om de NAVO te omarmen door een zeer groot deel van de Oekraïners verbazingwekkend.

Voor de verkiezingen van 2019 drong de vorige Oekraïense president, Petro Poroshenko, aan op wijzigingen in de grondwet van Oekraïne om het op weg te helpen naar toetreding tot de Europese Unie (EU) en de NAVO. Het hielp niet om zijn vernietigende nederlaag tegen Zelensky te voorkomen.

Steun voor NAVO in Oekraïne verschilt per regio. Alleen in de westelijke regio's bestaat een stabiele, solide pro-NAVO-meerderheid. Er is misschien een pro-NAVO pluraliteit in Centraal-Oekraïne. Maar in de oostelijke en zuidelijke regio's is neutraliteit populairder dan het NAVO-lidmaatschap, ondanks het feit dat dit deel van Oekraïne hoogstwaarschijnlijk bezet zou zijn in het geval van een echte Russische invasie.

Een correlatie tussen steun voor NAVO en verschillende visies op de Oekraïense nationale identiteit maakt dat de kwestie in het bijzonder verdeeldheid zaait. Veel Oekraïners zien NAVO als een verdediging tegen Rusland. Veel andere Oekraïners zijn van mening dat het NAVO-lidmaatschap meer van de soevereiniteit van Oekraïne aan het Westen zou verspelen, wat volgens hen al sinds 2014 gebeurt, en dat het tegelijkertijd de spanningen met Rusland zou doen toenemen, de interne spanningen tussen de Oekraïners zou doen escaleren en het land zou meesleuren in een van de 'voor altijd'-oorlogen van de VS, waarvan er onlangs een is geëindigd in een vernederende nederlaag.

Er zijn aanwijzingen dat de Russische militaire opbouw in het voorjaar van 2021 de steun voor NAVO zou kunnen vergroten. Het is vrij waarschijnlijk dat NAVO-aanhangers een eventueel referendum zouden winnen. Dergelijke projecties voor het referendum zijn echter minder geldig om de voorkeuren voor de veiligheidsstrategie van Oekraïne onder de bevolking in het algemeen van Oekraïne te beoordelen, omdat ze de keuze tot "ja" of "nee" beperken, en geen betrekking hebben op miljoenen Oekraïense burgers in Donbas en Krim die dat niet zouden kunnen stemmen in het referendum, maar er wel een uitgesproken mening over hebben. Bovendien blijft het onzeker hoe de publieke opinie van Oekraïne zou reageren op zeer duidelijke berichten dat de VS het sturen van troepen om tegen Rusland te vechten uitsluit voor het geval het Oekraïne aanvalt en op mogelijke compromissen tijdens de onderhandelingen met Rusland.

Hoewel we kritiek hebben op Poetins eisen om te beslissen over het lidmaatschap van Oekraïne tussen de grote mogendheden, is het belangrijk om niet in een soortgelijke misvatting te vervallen en de Oekraïners dubieus de wens om lid te worden van NAVO op te leggen. Oekraïners zijn verre van verenigd in de ondersteuning van het NAVO-lidmaatschap. Het is een omstreden kwestie die alleen goed kan worden opgelost in een politiek proces waarin een groot deel van de andersdenkende Oekraïners niet standaard wordt weggegooid en gestigmatiseerd als "verraders" of "handlangers" van Russische propaganda omdat ze om goede redenen sceptisch staan tegenover NAVO.

[Olive Yao]

.
Uitweg en weg vooruit

Het oppositiesegment mag dan een grote minderheid of soms zelfs de meerderheid van de Oekraïense burgers vertegenwoordigen, het is slecht gemobiliseerd en georganiseerd in vergelijking met de nationalistische en neoliberale delen van het maatschappelijk middenveld. Deze laatsten hebben hun druk op de verzwakte Oekraïense staat voor hun impopulaire agenda's alleen maar vergroot. De radicaliserende nationalistische politiek tijdens het bewind van Porosjenko werd in 2021 gevolgd door de sancties en bedreigingen van Zelensky tegen een leider van de populaire oppositiepartij, machtige oligarchen en de meeste grote oppositiemedia. Ondanks kritiek op de mensenrechten lokte dit geen noemenswaardige publieke reactie uit het Westen uit, in tegenstelling tot de repressie van de oppositie in Rusland en Wit-Rusland. Veel waarnemers accepteerden een gemakzuchtige verklaring in verband met veiligheid, dat repressie van zogenaamd "pro-Russische" krachten onvermijdelijk of zelfs legitiem is in het land onder buitenlandse dreiging. Verdere beperkingen van de politieke en publieke vertegenwoordiging van een groot deel van de Oekraïense samenleving maken Oekraïne echter niet sterker – alleen zwakker en zelfs nog meer verdeeld.

De vredesakkoorden van Minsk, die vereisen dat de afgescheiden gebieden in Donbas een speciale status krijgen, zouden een belangrijk onderdeel kunnen zijn van de mogelijke oplossing voor Oekraïne. Ze werden ondertekend na een reeks nederlagen van het Oekraïense leger in 2014-2015; sindsdien is er echter weinig geïmplementeerd. Opmerkelijk is dat zelfs sommige aanhangers het voorstellen als een "onsmakelijk compromis" met "de voorwaarden van Rusland, opgelegd met behulp van gewapende agressie".

Het is echter belangrijk om te begrijpen dat de akkoorden van Minsk niet iets zijn dat Poetin wil, maar als een mogelijke weg naar een meer democratisch en pluralistisch Oekraïne dat zijn eigen politieke diversiteit erkent en accepteert. Tegelijkertijd zijn de akkoorden zowel het doel als het middel in dit proces. De akkoorden van Minsk veronderstellen dat de mensen in Donbas terugkeren als een legitiem deel van de Oekraïense natie. Meestal hebben ze heel andere meningen over de geschiedenis en recente gebeurtenissen, taalbeleid en internationale allianties dan de nationalistische politieke en civiele vereniging die namens de Oekraïense samenleving spreekt, maar haar diversiteit slecht vertegenwoordigt. Dit vereist een radicale verandering van het dominante post-Euromaidan-discours in de publieke sfeer van Oekraïne en het streven naar een meer inclusieve definitie van de nationale identiteit.

Aan de andere kant, door de miljoenen Oekraïense burgers in Donbas terug te leiden naar Oekraïne, herstellen de akkoorden van Minsk een deel van het verloren evenwicht (nu institutioneel beschermd) in de Oekraïense politiek dat afweek van de houding en verwachtingen van de algemene bevolking. De akkoorden van Minsk vereiseneen inhoudelijke dialoog over de toekomst van Oekraïne en maken deze tegelijkertijd mogelijk.

Natuurlijk zijn er risico's. Er is een sterke vraag naar vrede in de Oekraïense samenleving, maar specifieke clausules over de speciale status van Donbas (zoals amnestie voor strijders of het institutionaliseren van separatistische gewapende eenheden als "volksmilitie") zijn niet populair. Maar het gebrek aan steun van de meerderheid is nooit de belangrijkste reden geweest voor de Oekraïense regering om de uitvoering van de akkoorden van Minsk te omzeilen, zoals deze nooit een obstakel is geweest voor de campagne voor het NAVO-lidmaatschap en voor nog minder populair nationalistisch en neoliberaal politiek beleid. Belangrijk is dat, hoewel de Minsk-akkoorden het resultaat waren van de militaire nederlagen, de meeste Oekraïners ze direct na hun ondertekening in 2015 steunden. Als veel Oekraïners nu teleurgesteld zijn, is dat in de eerste plaats vanwege de geringe vooruitgang en ondoelmatigheid bij het brengen van vrede in Oekraïne, niet omdat de akkoorden fundamenteel onaanvaardbaar zijn.

Belangrijker was de expliciete dreiging met geweld die werd geuit door de nationalistische burgervereniging die de zogenaamde "anti-capitulatie"-protesten leidde. Ze waren vrij klein en slechts 26 procent van de Oekraïners sprak zijn steun uit voor de protesten, terwijl 41 procent duidelijk tegen was. Desalniettemin stopten ze verdere vooruitgang bij de uitvoering van de akkoorden van Minsk na de aanvankelijke successen die volgden op de verpletterende overwinning van Zelensky bij de verkiezingen van 2019.

Op het spel staat echter niet de 'capitulatie' van Oekraïne, maar om een zeer specifiek natievormingsproject voor Oekraïne, waarbij Rusland de rol speelt van de belangrijkste 'Ander', waartegen de aanhangers van het project hun nationale identiteit uitdrukken. Het probleem met dit project is dat de poging tot assimilatie van de interne culturele en politieke diversiteit van Oekraïne (om het problematische pad te herhalen van hoe de moderne westerse naties sinds de 19e eeuw werden geconstrueerd) onverenigbaar is met hoe veel mensen tegenwoordig democratie zien. Het is ongetwijfeld net zo onverenigbaar als de herhaling van de politiek van de grote mogendheden uit de 'gouden eeuw' van het imperialisme.

Maar dit natievormingsproject is onder de huidige omstandigheden ook nauwelijks haalbaar omdat het niet zal worden ondersteund door de parallelle moderniseringsprocessen. Men kan het proces van "boeren in Fransen veranderen" tegenwoordig niet herhalen, omdat de Communistische Partij deze taak voor Oekraïne decennia geleden al heeft voltooid. Het is geen verrassing dat het fundamenteel anticommunistische project van het Oekraïense maatschappelijk middenveld er telkens niet in geslaagd is de natie te verenigen, ondanks drie revoluties in het leven van één generatie en de vermeende mobiliserende dreiging uit het buitenland. Tot nu toe hebben de pogingen om dit project voor natievorming vooruit te helpen de diepe post-Sovjetcrisis van de politieke vertegenwoordiging niet opgelost, maar eerder versterkt.

Een ander, pluralistisch Oekraïne dat zich op een meer synthetische en dialogische manier ontwikkelt als een soevereine brug tussen Europa en Rusland is zeker mogelijk. Om daar te komen, is het essentieel de politieke diversiteit van Oekraïne te erkennen en de voorwaarden te scheppen voor een institutioneel beschermde nationale dialoog tussen Oekraïners met tegengestelde standpunten. Of het echt nodig is voor iemand behalve Oekraïners is een andere vraag.


Volodymyr Ishchenko is a research associate at the Institute of East European Studies, Freie Universität Berlin. His research focused on protests and social movements, revolutions, radical right and left politics, nationalism and civil society. He authored a number of peer-reviewed articles and interviews on contemporary Ukrainian politics, the Euromaidan uprising, and the ensuing war in 2013-14 – published in Post-Soviet Affairs, Globalizations and New Left Review, among other journals. (...)

[Olive Yao]

.
Illustraties





grafiek afkomstig uit John Mearsheimer, Why is Ukraine the West’s fault?

Enquête over toetreding tot NAVO (mei 2015) – gehouden door International Republican Institute, een organisatie van NED.
Let op: Donestk is niet meegenomen in de enquête. Zoals Ishchenko schrijft,

“Als gevolg van de annexatie van Krim door Rusland en het uitbreken van de oorlog in Donbas steeg de steun voor het NAVO-lidmaatschap tot ongeveer 40 procent. Het werd echter nog steeds niet omarmd door een meerderheid van de Oekraïners. (…) Maar een niet minder belangrijke reden voor de sprong van de steun was dat de enquêtes niet langer de meest pro-Russische Oekraïense burgers omvatten uit de gebieden die niet onder Oekraïense regeringscontrole staan: Krim en Donbas.”

Odessa is wel meegenomen. Daar is 20% van de bevolking voor toetreding tot NAVO.
Ook in Kharkov en Kherson is dat een minderheid. Enz.



"Belangrijker was de expliciete dreiging met geweld die werd geuit door de nationalistische burgervereniging die de zogenaamde "anti-capitulatie"-protesten leidde. Ze waren vrij klein en slechts 26 procent van de Oekraïners sprak zijn steun uit voor de protesten, terwijl 41 procent duidelijk tegen was. Desalniettemin stopten ze verdere vooruitgang bij de uitvoering van de akkoorden van Minsk na de aanvankelijke successen die volgden op de verpletterende overwinning van Zelensky bij de verkiezingen van 2019."

Waarop doelt Ishchenko met deze dreiging met geweld? Hierop:




D. Yarosh, nazi:

“Als Zelensky Oekraïne verraad, zal hij niet zijn positie verliezen, maar zijn leven”. “Hij zal hangen aan een boom in Kreshchatyk”. (27 mei 2019)

Hij kon deze dreigementen blijkbaar uiten, in een krant, is er een zaak van gekomen?

Dit is beschreven in
– M. Blumenthal, A. Rubinstein – How Ukraine’s Jewish president Zelensky made peace with neo-Nazi paramilitaries on front lines of war with Russia
– Moon of Alabama – Zelensky And the Fascists: "He will hang on some tree on Khreshchatyk"
gegevens in The Ukraine reader

[Olive Yao]

.

Maar waarom mogen de Oekraïners van jou, en anderen hier, niet zelf beslissen over bij welke club ze willen behoren?

Daarnaast mis ik bij jou, en anderen, de erkenning dat de bevolking van landen zelf mogen uitmaken bij welke club ze zich al dan niet graag bij zouden willen aansluiten. (…) Voor hen - over hen - maar zonder hen.

Als jij die landen niet het recht op een vrije keuze gunt - dan ben jij net zo'n totale fake democraat als Poetin.

Maar hoe dan ook - linksom of rechtsom – degene die het zelfbeschikkingsrecht van bevolkingen niet erkend, maakt zich schuldig aan miskenning van mensenrechten.

Geef zelf maar eens antwoord op de vraag of een onafhankelijk and als Oekraïne of Georgië geen lid van de NATO zou mogen worden – en of jij het recht hebt om dat te bepalen?

Je repeteert het westerse staats- en mediaverhaal. Waarom? Vertellen de meeste westerse politici en mainstream media een goed verhaal, volgens je?

Volodymyr Ishchenko:

“(…) op typisch koloniale wijze homogeniseren commentatoren de Oekraïners en miskennen ze de politieke diversiteit in een land met 40 miljoen inwoners.
(...)
Het typische antwoord van westerse functionarissen en waarnemers tot nu toe is dat het aan de NAVO en Oekraïne is om te beslissen, niet aan Rusland. (…) Niet zo veel mensen zijn geïnteresseerd in wat Oekraïners hiervan vinden. Willen Oekraïners wel lid worden van de NAVO?

(…) steunde minder dan 20 procent van de Oekraïense burgers toetreding tot de NAVO.
(...)
Oekraïners zijn verre van verenigd in de ondersteuning van het NAVO-lidmaatschap.”

Zie de complete publicatie hierboven.

[Revisor]

Alleen een akkoord tussen Rusland en de NAVO kan voor duurzame vrede zorgen

Oorlog De NAVO is al tenminste sinds 2008 partij in het conflict tussen Rusland en Oekraïne, schrijven Paul Aarts en Henk Overbeek.

Paul Aarts is politicoloog aan de UvA.
Henk Overbeek is emeritus hoogleraar internationale betrekkingen aan de VU.

Georgische en Amerikaanse militairen bij de oefening ‘Agile Spirit 2021’, van NAVO-leden en partnerlanden, in Georgië. Foto Zurab Kurtsikidze/EPA

In het Nederlandse debat over de Oekraïense oorlog is het praten over vredesonderhandelingen not done. Menig vooraanstaand commentator krijgt er zelfs een waas van voor de ogen. Zijn mensen als de Franse president Macron, de Amerikaanse generaal Mark Milley of de Spaanse premier Sánchez dan gek als ze onderhandelingen als noodzakelijk of onvermijdelijk zien?

Deze oorlog zal naar alle waarschijnlijkheid niet kunnen worden gewonnen door de Russen of de Oekraïners, hoe men zo’n overwinning ook precies definieert. Het is voor velen een ongemakkelijke waarheid, maar vroeger of later zullen onderhandelingen gaan bepalen hoe deze oorlog wordt beëindigd. De werkelijke vraag is voor ons wie er aan tafel moeten zitten om de kans op een duurzame oplossing zo groot mogelijk te maken.

Het korte antwoord op die vraag is natuurlijk: de strijdende partijen. Maar wie zijn dat? De Russische regering-Poetin, dat is helder; de Oekraïense regering-Zelensky, ook helder. Maar ook: de NAVO. Want zonder deelname van de NAVO aan onderhandelingen is de kans op een duurzame uitkomst nihil. De oorlog wordt door velen als een proxy oorlog gezien: een oorlog die weliswaar door Oekraïense troepen, op Oekraïens grondgebied en ten koste van de Oekraïense burgerbevolking wordt gevoerd, maar die in feite een oorlog is tussen Rusland en de NAVO. De NAVO-landen financieren de Oekraïense regering, zij financieren de oorlog, zij leveren in toenemende mate de wapens, zij trainen de Oekraïense troepen, en zij leveren de real time doelinformatie die de Oekraïners mede zo succesvol heeft gemaakt in de strijd. Alleen het sterven laten ze aan de Oekraïners.

Rusland heeft al sinds 1990, na de ineenstorting van de Sovjet-Unie en het bipolaire systeem van de Koude Oorlog, verlangd dat het partner in een pan-Europees veiligheidssysteem zou worden. Tijdens en na de ineenstorting van de Sovjet-Unie hebben zowel de laatste Sovjetleider Gorbatsjov als de eerste Russische president Jeltsin hier bij herhaling op aangedrongen.

Centraal in de discussies stond altijd de Russische wens dat de NAVO niet naar het Oosten zou uitbreiden. De mondelinge toezeggingen van de ministers van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten (James Baker) en Duitsland (Hans-Dietrich Genscher) in de vroege jaren negentig werden uiteindelijk geen gestand gedaan: zij werden gedwarsboomd door de leiders van het Pentagon, Dick Cheney en Paul Wolfowitz (zie daarvoor de prachtige studie van de Amerikaanse historica M.E. Sarotte), terwijl ook de obsessie met de Duitse hereniging aan beide kanten een formele overeenkomst in de weg stond.

Directe dreiging

Misschien wel het belangrijkste moment waarop Poetin zijn pleidooi herhaalde voor een pan-Europese regeling van het veiligheidsprobleem, en voor een stop op de oostwaartse uitbreiding van de NAVO die in Moskou als een directe dreiging werd gezien, was de jaarlijkse veiligheidsconferentie in München in februari 2007. De NAVO en de VS in het bijzonder hebben steeds geweigerd hier serieus op in te gaan. In 2008 volgde in plaats daarvan de NAVO-toezegging dat Oekraïne en Georgië lid zouden worden van de NAVO, sindsdien herhaald op alle jaarlijkse NAVO-topconferenties.

En het bleef niet bij woorden alleen. De huidige wapenleveranties aan Oekraïne vormen de voortzetting van een jarenlange militaire opbouw van Oekraïne, die steeds sterker gericht werd op ‘interoperability’, het vermogen van de Oekraïense legeronderdelen om in NAVO-verband te opereren. Vanaf 2008 en opnieuw vanaf 2014 (het jaar van het verdrijven van president Janoekovitsj en de Russische annexatie van de Krim, en het neerschieten van MH17) werd deze samenwerking steeds verder geïntensiveerd, en in dat kader nam Oekraïne aan talrijke NAVO-missies deel.

De Minsk-akkoorden van 2014 en 2015 waren niet meer dan een westerse afleidingsmanoeuvre, bedoeld om dit proces meer tijd te geven, weten we sinds Angela Merkel daarover een boekje opendeed. In 2019 nam Oekraïne toetreding tot de NAVO op in zijn grondwet. De deelname van Oekraïne aan het Enhanced Opportunity Partnership programma van de NAVO in juni 2020 (speciaal voor landen die al jaren bijdragen leveren aan NAVO-operaties) en de NAVO-top in 2021 in Brussel die het beoogde NAVO-lidmaatschap van Oekraïne herbevestigde, vormden de culminatie van dit proces. In dat kader werden in 2020 en 2021 op grote schaal Oekraïense special forces getraind, met name door de Britten en Amerikanen.

Groot tegenoffensief

Alles opgeteld was het eind 2021 geen irreële gedachte in Moskou dat Oekraïne de facto NAVO-lid was geworden (iets dat intussen ook met zoveel woorden door de Oekraïense minister van Defensie Reznikov is onderschreven) en mogelijk op het punt stond een groot tegenoffensief in de Donbas te lanceren. De opbouw van de Russische troepenmacht die uiteindelijk op 24 februari 2022 Oekraïne binnenviel, begon in november 2021.

Vanzelfsprekend is die invasie in strijd met het internationaal recht en het VN-Handvest, en een zwaar misdrijf tegen de menselijkheid. Niettemin plaatst deze aanloop de Russische inval en de betrokkenheid van de NAVO in een ander daglicht dan we meestal horen. De NAVO is niet simpelweg een buitenstaander die een aangevallen land te hulp komt, maar is al tenminste sinds 2008 partij in het conflict. Dat is geen rechtvaardiging van het Russische optreden (al helemaal niet van de weerzinwekkende manier waarop de oorlog tegen de burgerbevolking wordt gevoerd), maar wel een deel van de verklaring.

Een echte oplossing van het probleem dat al sinds 1990 bestaat en dat het Westen zo goed als compleet heeft geweigerd te adresseren, kan alleen via onderhandelingen tussen Oekraïne, Rusland en de NAVO tot stand komen. Rusland is het grootste land van Europa (qua oppervlakte en qua bevolking), en zolang ‘wij’ geen akkoord met de Russen sluiten over een gezamenlijke veiligheidsarchitectuur in Europa zal de Oekraïense (en ook de Georgische) kwestie niet blijvend kunnen worden opgelost. Daarin hebben Macron en Sánchez groot gelijk, en het is in het belang van heel Europa dat dit perspectief (weer) op tafel komt.


https://www.nrc.nl/nieuws/2023/02/02...orgen-a4156054

[Olive Yao]

.
Seymour Hersh slaat weer toe

How America took out the Nord Stream pipeline

Seymour Hersh | Internationalist 360º 8 februari 2023


oorsponkelijk geplaatst op zn blog op Substack, maar daar niet toegankelijk zonder account,

[Olive Yao]

.
Former Israeli PM Bennett says US 'blocked’ his attempts at a Russia-Ukraine peace deal

Dave DeCamp | Antiwar.com 5 februari 2023


Voormalige Israëlische premier Bennett zegt dat VS zijn pogingen tot een vredesovereenkomst tussen Rusland en Oekraïne hebben ‘geblokkeerd’

Bennett zegt dat de VS en zijn westerse bondgenoten hebben besloten ‘Poetin te blijven aanvallen’ en niet te onderhandelen.

De voormalige Israëlische premier Naftali Bennett zei zaterdag in een interview op zijn YouTube-kanaal dat de VS en zijn westerse bondgenoten zijn pogingen om te bemiddelen tussen Rusland en Oekraïne om een einde te maken aan de oorlog in de begindagen, “blokkeerden”.

Op 5 maart 2022 reisde Bennett naar Rusland om president Vladimir Poetin te ontmoeten. In het interview beschreef hij zijn toenmalige bemiddeling tussen Poetin en de Oekraïense president Volodymyr Zelensky, die hij naar eigen zeggen coördineerde met de VS, Frankrijk, Duitsland en het VK.

Bennett zei dat beide partijen tijdens zijn bemiddelingspoging instemden met grote concessies. Van Russische zijde zei hij dat ze “denazificatie” als vereiste voor een staakt-het-vuren hadden laten vallen. Bennett definieerde "denazificatie" als het verwijderen van Zelensky. Tijdens zijn ontmoeting met Poetin in Moskou zei Bennett dat de Russische leider garandeerde dat hij niet zou proberen Zelensky te vermoorden.

De andere concessie die Rusland deed, is volgens Bennett dat Rusland niet zou streven naar ontwapening van Oekraïne. Van de Oekraïense kant “zag Zelensky ervan af” dat hij NAVO-lidmaatschap zou nastreven, wat volgens Bennett de “reden” was voor de invasie van Rusland.

Rapporten uit die tijd weerspiegelen de opmerkingen van Bennet en zeiden dat Rusland en Oekraïne hun standpunten aan het verzachten waren. Onder verwijzing naar Israëlische functionarissen meldde Axios op 8 maart [2022, o.y.] dat het voorstel van Poetin “moeilijk te accepteren is voor Zelensky, maar niet zo extreem als ze hadden verwacht. Ze zeiden dat het voorstel geen regimeverandering in Kiev omvat en Oekraïne toestaat zijn soevereiniteit te behouden”.

Bennett besprak hoe westerse leiders over zijn bemiddelingspogingen dachten en zei dat toenmalige Britse premier Boris Johnson een “agressieve houding” aannam, terwijl de Franse president Emmanuel Macron en de Duitse bondskanselier Olaf Scholz meer “pragmatisch” waren. Bennett zei dat president Biden “beide” standpunten innam.

Maar uiteindelijk verzetten de westerse leiders zich tegen Bennets inspanningen. “Ik zal dit in brede zin zeggen. Ik denk dat er een legitieme beslissing van het Westen was om Poetin te blijven aanvallen en niet [te onderhandelen]”, zei Bennett.

Toen hem werd gevraagd of de westerse mogendheden de bemiddelingspogingen “blokkeerden”, zei Bennet: “In principe wel. Ze blokkeerden het en ik dacht dat ze ongelijk hadden”.

Bennett legde zijn beslissing om te bemiddelen uit en zei dat het in Israëls nationale belang was om geen partij te kiezen in de oorlog, daarbij verwijzend naar de frequente luchtaanvallen van Israël in Syrië. Bennett zei dat Rusland S-300 luchtverdediging heeft in Syrië en dat als “ze op de knop drukken, Israëlische piloten zullen vallen sneuvelen”.

De onderhandelingen tussen Rusland en Oekraïne stopten niet met Bennetes inspanningen. Later in maart ontmoetten Russische en Oekraïense functionarissen elkaar in Istanboel, Turkije, gevolgd door virtueel overleg. Volgens het verslag van voormalige functionarissen van de VS die met Foreign Affairs spraken, waren de twee partijen het eens over het raamwerk voor een voorlopige overeenkomst. Russische functionarissen, waaronder Poetin, hebben publiekelijk gezegd dat een overeenkomst dichtbij is na de gesprekken in Istanbul.

Maar de onderhandelingen mislukten uiteindelijk na meer westerse druk. Boris Johnson bezocht Kiev in april 2022 en drong er bij Zelensky op aan niet met Rusland te onderhandelen. Volgens een rapport van Ukrainska Pravda zei hij dat zelfs als Oekraïne klaar was om een afspraak met Rusland te ondertekenen, westerse geldschieters van Kiev dat niet waren.

Later in april zei de Turkse minister van Buitenlandse Zaken Mevlut Cavusoglu dat sommige NAVO-landen de oorlog in Oekraïne wilden verlengen. “Na de besprekingen in Istanbul hadden we niet gedacht dat de oorlog zo lang zou duren ... laat de oorlog doorgaan en Rusland wordt zwakker. Ze geven niet veel om de situatie in Oekraïne”, zei Cavusoglu.

Een paar dagen na de opmerkingen van Cavusoglu gaf minister van Defensie Lloyd Austin toe dat een van de doelen van de VS bij het steunen van Oekraïne is om Rusland “verzwakt” te zien.


(Correctie: in dit artikel stond oorspronkelijk dat Bennett een ontmoeting had met Poetin in Moskou op 4 maart 2022, maar de ontmoeting vond plaats op 5 maart 2022).




2:19:56 - 3:03:12

Belangrijke achtergrondinformatie en interessant om te beluisteren!


google translate + aanpassingen

[Mark]

Er kan zeker vrede komen, zodra Rusland zich terug trekt naar hun eigen land en Ukraine een schadevergoeding betaalt en hun oorlogsmidadigers uitlevert aan een tribunaal

Dan gaan wij niet moeilijk doen over ander gestolen land zoals Kalinigrad

[Olive Yao]

.

Er kan zeker vrede komen, zodra Rusland zich terug trekt naar hun eigen land en Ukraine een schadevergoeding betaalt en hun oorlogsmidadigers uitlevert aan een tribunaal

Dan gaan wij niet moeilijk doen over ander gestolen land zoals Kalinigrad

Er kan zeker vrede komen, wanneer de eenvoudige vraag beantwoord wordt: wat is het beste voor de mensen?

West-Oekraïne, het VS regime, NAVO en EU moeten:

● de bevolking van Donbass of de regio's van Odessa tot Kharkov (Oost- en Zuid-Oekraïne) in vrede laten, en dus die regio's met rust laten;
● Oekraïnse nazi's elimineren en West-Oekraïne denazificeren;
● stoppen met het militariseren van West-Oekraïne; West-Oekraïne treedt niet toe tot NAVO;
● de bevolking van Krim in vrede laten en daarom Krim met rust laten.

Dit is het beste voor de mensen. Deze vier punten kunnen in één woord worden samengevat: vrede.

Tot zolang is de speciale militaire operatie van Rusland en de strijdkrachten van Oost- en Zuid-Oekraïne terecht, en is het een goede zaak om het Westen West-Oekraïne uit te bombarderen.

Vervolgens een tribunaal, met daarvoor Nuland, de Kagan-clan en andere zgn. 'neoconservatieven', McCain als die nog leefde of posthuum, Blinken, Biden, Austin, Freeland, Bojo, Stoltenberg, U von der Leyen, Baerbock, Morawiecki, Zelenski …

Maar ik ben principieel tegen de doodstraf, daarom moeten zij niet opgehangen worden.

[knuppeltje]

Er kan zeker vrede komen, wanneer de eenvoudige vraag beantwoord wordt: wat is het beste voor de mensen?

"Mensen die denken dat complexe problemen simpele middelen zijn op te lossen, zijn het zelf". (Rik Torfs, oud hoogleraar en rector K.U. Leuven)