Wat is de kern van mijn verhaal?

[mrz]

Hmnmm...

Als veeboer zou ik gewoon in mijn recht gaan staan...

https://www.rijksoverheid.nl/onderwe...dbouwsubsidies

En de overheid zou misschien serieus moeten kijken hoe een veeboer gewassen zou kunnen gaan telen mochten ze dat willen.

Maar dat wil de overheid misschien helemaal niet..... Omdat als mensen de 16% van totale voedsel uit vlees eten we allemaal dat iets minder doen er zooooveel eten overblijft dat overheid misschien denkt laten we "huizen" bouwen op de boerengrond... Als er minder vlees gekweekt wordt blijft meer voedsel voor de mens over. namelijk.... Voedsel voor miljarden...

Waar de boeren dan echt geen zin in hebben dat begrijp ik ook wel!!! (hun land afstaan voor huizenbouw)

!!!!

[Rob Gosseling]

.

Hmnmm...

Als veeboer zou ik gewoon in mijn recht gaan staan...

https://www.rijksoverheid.nl/onderwe...dbouwsubsidies

En de overheid zou misschien serieus moeten kijken hoe een veeboer gewassen zou kunnen gaan telen mochten ze dat willen.

Maar dat wil de overheid misschien helemaal niet..... Omdat als mensen de 16% van totale voedsel uit vlees eten we allemaal dat iets minder doen er zooooveel eten overblijft dat overheid misschien denkt laten we "huizen" bouwen op de boerengrond... Als er minder vlees gekweekt wordt blijft meer voedsel voor de mens over. namelijk.... Voedsel voor miljarden...

Waar de boeren dan echt geen zin in hebben dat begrijp ik ook wel!!! (hun land afstaan voor huizenbouw)

!!!!

Mee eens mrz :

Minder vleees ten gunste van gewassen (of bos)

Géén grond van boeren voor woningbouw



.

[Revisor]

Beeld Brechtje Rood

Grenzen aan de groei

Twijfel aan economische groei kruipt nu ook de gevestigde orde binnen. Wat is het alternatief?

Ongebreideld produceren en consumeren heeft klimaatverandering en verlies van biodiversiteit aangejaagd. De vanzelfsprekendheid van economische groei staat daarom steeds vaker ter discussie.

Esther Bijlo 27 september 2022, 08:00

Koning Willem-Alexander legde vorige week in de Troonrede de vinger op de zere plek. “Niemand kan voorspellen hoe de wereld eruitziet als de kinderen van nu zelf kinderen hebben. Maar het zal anders zijn, want onze huidige manier van leven stuit op economische, sociale en ecologische grenzen. Dat vergt een andere economie en arbeidsmarkt.”

Dat groei niet per se meer het antwoord op problemen is, begint door te dringen tot de mensen die erover gaan. De Troonrede volgt op een opmerkelijke mijlpaal in politiek Den Haag, vlak voor de zomer. Het woord ‘krimp’ viel. Klimaatverandering, de stikstofcrisis en vieze lucht dwingen het vierde kabinet Rutte in te grijpen in luchtvaart en landbouw. Niet langer staat groei voorop, deze sectoren moeten juist kleiner. Tien procent minder vluchten vanaf Schiphol, een kleinere veestapel: het is de enige manier om de leefomgeving gezond te krijgen, werd in juni duidelijk. Nederland loopt tegen de grenzen van de groei aan, moest zelfs de liberale VVD erkennen.
Maar het is nog moeilijk economische groei ter discussie te stellen. Dat blijkt nu, drie maanden na die mijlpaal. Schiphol wil een miljard euro investeren in een nieuwe terminal, lekte onlangs uit. Die moet de capaciteit van de luchthaven juist uitbreiden. Rond stikstof is de werkelijkheid net zo weerbarstig. De zomer is opgegaan aan harde boerenprotesten en smeekbedes om de doelen en maatstaven aan te passen. Boerenorganisaties pleiten voor innovaties die forse vermindering van de productie van vlees en zuivel onnodig zouden maken.

De eerste reactie is pijn

Het pleiten voor ‘krimp’ blijkt zo een pad vol voetangels en klemmen. De eerste reactie is pijn, dit gaat zeer doen. Het ‘anders’ zoals de Koning het noemt, hoeft niet slechter te zijn, maar dat is wel de angst. Ondanks die vrees neemt in de wereld de twijfel toe of economische groei wel samengaat met het leefbaar houden van de planeet. Groei, gedreven door fossiele brandstoffen en het exploiteren van de natuur, heeft de opwarming en de ecologische crisis immers veroorzaakt. De vraag of dat wel zo door kan gaan begint door te dringen tot de gevestigde belangen. Discussie hierover is niet langer het terrein van linkse activisten of idealistische natuurliefhebbers.

Zo concludeerde het wetenschappelijke klimaatpanel IPCC dit voorjaar dat meteen de consumptie omlaag zou moeten om de uitstoot van CO₂ bijtijds te beperken. Op dit gladde ijs had het panel zich nog niet zo duidelijk begeven. Het ecologische zusje van het IPCC, het IPBES, zette onlangs ook de problematische kant van economische groei op de agenda. Het zette verschillende economische modellen op een rijtje, waaronder ook één gebaseerd op ‘degrowth’. Zo’n ‘ontgroei’-model, oftewel bewuste krimp van de economie, is een optie om de biodiversiteitscrisis te keren, stond in het door 139 landen goedgekeurde rapport.

Het is allemaal nog voorzichtig – de wetenschappers waken er wel voor om beleid te gaan dicteren. Het zijn signalen dat het debat verandert. Dat is ook te zien op de site van het World Economic Forum (WEF). Daar staat prominent de vraag ‘Kan de economie voor eeuwig groeien?’. Tijdens de jaarlijkse WEF-praatsessie in Davos over de toestand in de wereld, zijn gevestigde bedrijfsbelangen en Westerse regeringsleiders dominant aanwezig. Geen revolutionair gezelschap, economische groei zit in hun DNA. Toch krijgen ze voor de voeten geworpen dat het oplossen van de grote planeetproblemen ‘ertoe kan leiden dat mensen in rijke landen anders gaan eten, in kleinere huizen gaan wonen en minder gaan rijden en reizen’. Dat is al iets concreter dan wat de koning zei: anders kan ook betekenen minder of kleiner.

Aanhangers van ‘groene groei’ horen niet graag de woorden ‘minder’ of ‘krimp’. Het staat in menig regeringsplan, de omvangrijke Green Deal van de Europese Unie rust erop. Het bedrijfsleven propageert juist economische groei omwille van duurzaamheid. De economie kan best groeien op een duurzame manier, op hernieuwbare energie als zon en wind in plaats van op fossiele brandstoffen.

‘De welvaart van morgen begint vandaag’

Het is ook het uitgangspunt van Rutte IV. Dit voorjaar maakte het kabinet bekend 5 miljard uit te trekken voor ‘duurzame economische groei en toekomstige welvaart’, via het Nationaal Groeifonds. De toelichting van minister Micky Adriaansens van economische zaken en klimaat, benadrukte het belang van groei. “Om dat te betalen hebben we economische groei nodig. Het Nationaal Groeifonds maakt die duurzame groei mogelijk: de welvaart van morgen begint vandaag.”

Het klinkt optimistisch, volgens de ‘ontgroeiers’ is dit een dwaalspoor. Het geloof in groene groei steunt volledig op de aanname dat de economie tegelijk kan groeien en de uitstoot van broeikasgassen en andere vervuiling kan dalen. ‘Ontkoppeling’, heet dat in jargon. De belofte dat het samen kan gaan – het bruto binnenlands product (bbp) verhogen en tegelijk de uitstoot radicaal verlagen – berust vooralsnog op drijfzand, stelt de Brusselse denktank Bruegel. Het is al wel zo dat de wereldeconomie harder groeit dan de emissies. Tussen 1990 en 2016 was er per jaar 1,8 procent minder uitstoot nodig per euro of dollar van het bbp. Maar om de doelen van het Parijse klimaatakkoord te halen, zou dat getal per jaar met gemiddeld 9 procent moeten dalen tot 2050. De Europese Unie is al beter op weg. Die kon met 3,4 procent minder emissies toch groeien. Maar ook deze prestatie ligt nog ver af van de minus 9,4 procent per jaar die de EU zou moeten scoren tot 2050.

________________

Er is eerder gewaarschuwd

Twijfel aan oneindige economische groei is verre van nieuw. Al in 1972 verscheen het bekende The Limits to Growth, De grenzen aan de groei. Onderzoekers van het Massachusetts Institute of Technology spiegelden de wereld toen voor dat continue groei van de economie en de bevolking hulpbronnen zodanig zou uitputten dat de wereldeconomie in 2070 op een ineenstorting afstevent. Het was één van de eerste pogingen om de sociale en milieu-effecten van de industrialisatie in kaart te brengen.

Het heftige signaal viel niet overal in vruchtbare aarde. Doemdenken, was een overheersende reactie. De economie is misschien niet bepaald schoon, maar dat is met technologie te fixen. De schade is te repareren, luidde de optimistische repliek.

In 1987 gaf de VN een belangrijk signaal met de studie Our Common Future (‘onze gezamenlijke toekomst’), beter bekend als het ‘Brundtlandrapport’, naar de toenmalige Noorse premier Gro Harlem Brundtland. Het is een eerste oproep aan de wereld voor ‘duurzame ontwikkeling’. De belangrijkste milieuproblemen zijn een gevolg van de armoede in het ene deel van de wereld en de niet duurzame productie en consumptie van het andere deel van de wereld, was de analyse.

Brundtland lanceerde een definitie voor duurzaamheid: ‘Een ontwikkeling die tegemoetkomt aan de noden van het heden, zonder de mogelijkheden van toekomstige generaties om in hun behoeften te voorzien in het gedrang te brengen’.

Het is een immens gat, zien de onderzoekers. Waarmee ze niet willen pleiten voor krimp als oplossing. Ze houden het erop dat er veel meer klimaatinvesteringen nodig zijn en ook verandering van levensstijl, landschap, gedrag. Het ‘anders’ uit de Troonrede dus. Dat kan dan wel uitmonden in lagere economische groei. Het is een soort agnostische benadering van groei: de wereld moet alles doen wat nodig is om de klimaatdoelen te halen en de biodiversiteit te herstellen. Of de economie dan ook nog groeit, is een uitkomst, geen doel. Dat zien we dan wel.

[Revisor]

Actief draaien aan de economische knoppen

De ontgroeiers stellen daarentegen dat actiever draaien aan de economische knoppen nodig is. Er bestaan veel misverstanden over deze stroming. Het klinkt als een geplande recessie. Goed voor het milieu misschien, maar die treft de lagere inkomens harder dan de rest. Er verandert zo bovendien niets aan de aansturing van de economie. Krimp betekent dan slechts minder, kariger, logisch dat daar niet zoveel enthousiasme voor bestaat. En heeft niet iedereen op de wereld recht op een koelkast? De ontgroei-benadering gaat er echter van uit dat met name de rijke landen ‘volgroeid’ zijn. Die zijn op een punt beland waar economische groei, in percentages van het bbp, niet langer per se het welzijn verhoogt. Dat blijkt ook uit studies. Neem Nederland. Na 1960 groeit het welzijn al niet meer gelijk op met de welvaart, blijkt uit ‘De kwetsbare welvaart van Nederland’. De druk op de omgeving nodig voor de groei van de Nederlandse rijkdom, neemt echter drastisch toe, zowel in Nederland als daarbuiten.

Landen in deze categorie zouden radicaal met fossiele brandstoffen en vervuilende activiteiten moeten stoppen. Dat is nog niet te doen voor alle landen in de wereld. Opkomende economieën zijn nog ‘aan de beurt’ om hun welvaart te verhogen. Wat er nog aan uitstoot de lucht in moet de komende decennia, dat komt die landen toe en niet meer het rijke Westen, aldus deze stroming.

Dat klinkt logisch, maar er is ook kritiek op en die komt niet per definitie uit het rechtse kamp. Een opvallende stem is die van voormalige hoofdeconoom van de Wereldbank Branko Milanovic. Als je het idee van het eerlijker verdelen van de economische koek in de wereld consequent zou doorvoeren, dan vraag je de mensen in rijke, Westerse landen grote inkomensoffers, rekent hij voor. Stel dat je het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking bevriest – 17.000 dollar per jaar – maar het wordt eerlijker verdeeld. Van de inwoners van rijke landen heeft 86 procent meer dan dat inkomen. Aan die grote groep vragen genoegen te nemen met een veel lagere levensstandaard, dat is politieke zelfmoord, volgens Milanovic. Zo krijg je weinigen mee in klimaatbeleid.

Verandering in het Westen heeft gevolgen elders

Andere kritiek gaat over de werking van de wereldeconomie. De coronacrisis veroorzaakte een plotselinge daling in consumptie door het Westen. Minder toerisme naar andere landen, aanvoer van producten lag stil. Die economische dip raakte de minder ontwikkelde landen hard. De wereldeconomie is zodanig geglobaliseerd dat het draaien aan een knop in het Westen meteen effect heeft elders in armere delen van de wereld. Dus hoe stellen ontgroeiers zich dat voor, veel minder consumeren hier, zonder juist inkomensschade elders te veroorzaken? Dat zou een onrealistische mate van planning van de economie vergen.

Al die disputen over wel of niet nog kunnen groeien om de planeet leefbaar te houden, leiden af van wat de wereld te doen staat, oordeelde het wetenschappelijke tijdschrift Nature eerder dit jaar in een redactioneel commentaar. Er zijn grenzen aan de groei, zoals 50 jaar geleden al is opgeschreven, constateert Nature, maar er is geen tijd voor een stammenstrijd. Kijk naar de antwoorden die in de maak zijn. Zo wordt er, via de VN, voor het eerst gewerkt aan andere regels voor de bbp als maatstaf die meer recht doen aan welzijn en duurzaamheid en minder koersen op puur geld.

Een groep landen wacht daar niet op en heeft de Wellbeing Economy Governments opgericht. Nieuw-Zeeland, IJsland en Schotland willen af van het bbp als dominante factor voor overheidsbeleid. Zij willen hun besluiten laten leiden door het welzijn, dingen zoals gezondheid, gelijke kansen en de leefomgeving. De pijn van minder geld in de portemonnee kan zo samen gaan met een gezonder leven, beter onderwijs, een schonere omgeving. Nederland is nog niet zo ver maar kent sinds 2018 wel de monitor Brede Welvaart. Elk voorjaar is te zien hoe Nederland scoort op een dashboard vol indicatoren op het gebied van milieu, gezondheid en gelijkheid. De volgende stap is wat die andere landen doen: op basis daarvan geld uitgeven. Dan kan die ‘andere economie’ waar de koning het over heeft, van de grond komen.

Grenzen aan de groei

Trouw maakt de komende weken een serie verhalen over de grenzen aan de groei. Die gaan over onder meer brede welvaart in Noord-Nederland, consuminderen om de druk op de planeet te verlichten en ondernemingen die werken voor een maatschappelijk doel in plaats van winst.


https://www.trouw.nl/duurzaamheid-ec...tief~b2ba5bbf/

[Olive Yao]

.

Grenzen aan de groei

Wat is het alternatief?

Een Aristotelische benadering van de economie.

Wat is dat?

Een op behoeftes gebaseerde economie. Welke producten hebben we eigenlijk nodig? Dat is de eerste vraag.

[Oiseau]

Een economie die geen rekening tegelijk met mens, dieren natuur houdt is gewoon een ziekte.
De huidige economie zou ik benaderen als een ziekte en kost wat kost maar blijven groeien ziet in de DNA van een ziekte waarvan ik de naam niet ga noemen..

Een 24 uur economie afschaffen om te beginnen ( zieke economie = zieke maatschappij )

( verziekte maatschappijen = zieke Wereld)

[mrz]

Economie zou ecowelmie moeten gaan heten...

eco-wel-me.

Ik zorg wel voor de natuur.~!!!

[Revisor]

Microplastics

Het bewijs stapelt zich op: het plastic in onze kleding maakt ons ziek

Door wegwerpmode krijgen we via de lucht en drinkwater steeds meer plastic binnen.Beeld ANP / EPA

Plasticdeeltjes in kleren maken ziek. Door wegwerpmode krijgen we via de lucht en drinkwater steeds meer plastic binnen.

Tim van der Pal en Hannah van der Wurff 1 november 2022, 15:48

Synthetisch materiaal veroorzaakt darmaandoeningen en chronische longontstekingen bij mensen die in de textielindustrie werken. Bewijs dat het plastic in kleding mensen ziek maakt, stapelt zich op. Ook consumenten krijgen steeds meer deeltjes binnen. Dat concludeert Plastic Soup Foundation in een rapport op basis van honderden wetenschappelijke artikelen.

Voorbeelden van textiel met plastic zijn polyester, nylon, viscose, lyocell, imitatiebont en -leer. “Ik denk constant aan dat polyester verkleedpakje van mijn dochter”, zegt Jeroen Dagevos van de Plastic Soup Foundation. “Als ze die gedragen heeft liggen de kledingslierten door het hele huis, zo werkt het met microplastics ook.”

Die plasticdeeltjes komen in eerste instantie in het water terecht. Uit onderzoek dat de Plastic Soup Foundation aanhaalt, blijkt dat meer dan 30 procent van alle microplastics (plastics kleiner dan 5 mm) in onze zeeën en oceanen afkomstig is van synthetische kleding. Goedkope kleding slijt snel en is vaak gemaakt met textiel van plastic. Dat komt los tijdens wasbeurten.

Wegwerpmode

Dagevos wijt dat met name aan de opkomst van ‘wegwerpmode’ in de afgelopen twintig jaar. “Sinds 2000 is de textielindustrie wereldwijd geëxplodeerd”, zegt Dagevos. “Kleding gaat steeds korter mee, het is een verdienmodel waardoor steeds meer plasticdeeltjes in het milieu komen.”

Die deeltjes krijgen we binnen via drinkwater, maar ook via de lucht die je dagelijks inademt. In een woonhuis zijn meer dan een derde van alle plasticdeeltjes in de lucht synthetische textielvezels, aldus het rapport van Plastic Soup Foundation.

Plastic in de longen

Met name kleine kinderen kunnen daar de dupe van zijn, zegt Barbro Melgert, adjunct hoogleraar Farmaceutische Immunologie aan de Rijksuniversiteit Groningen. Zij deed onderzoek naar het effect van nylon- en polyesterdeeltjes in nog groeiende long-structuren.

“Met name nylon microdeeltjes stoppen de groei van luchtwegen in een kweekbakje. Dit is duidelijk”, zegt Melgert. Uit haar onderzoek is nog niet duidelijk vanaf welke hoeveelheid microdeeltjes schadelijk zijn, “maar een deel van de werknemers in de textielfabrieken wordt er ziek van.” Ook is het zo dat kinderen die door het huis kruipen via de grond zes keer meer plastic deeltjes binnen kunnen krijgen dan volwassenen. “

Volgens Melgert moet nu onderzocht worden vanaf welke dosis de deeltjes schadelijk zijn. Ook wijst ze erop dat van veel andere soorten plastic in kleding, zoals viscose en lyocell, nog helemaal niet bekend is hoe ziekmakend ze zijn.


https://www.trouw.nl/binnenland/het-...ziek~b82cdbf1/

[Revisor]

Cop27: The dirty secret Europe is hiding at the climate summit

Grand declarations on tackling the climate emergency are sabotaged by a treaty from the 1990s that sees European nations held to ransom by the energy companies

Middle East Eye – 16 November 2022

Europe’s dirtiest secret – one deterring it from seriously and rapidly tackling the climate emergency – is not being addressed this week at Cop27, the United Nations climate change conference hosted by Egypt.

Mention of the Energy Charter Treaty would expose how far western states, the biggest greenhouse gas polluters, are from being in a position to cut carbon emissions in half by 2030. Failure to do so sets the world on course for catastrophic global warming above 1.5C.

Whatever grand declarations they issue as the summit in Sharm el-Sheikh concludes this week, the reality is that European states effectively tied their hands for the foreseeable future by ratifying the energy treaty back in the 1990s. They have landed themselves with a massive financial burden if they try to cut emissions.

Europe would rather not admit it has made itself the prisoner of transnational energy corporations. The firms can hold member states to ransom for compensation, frustrating European efforts to significantly change energy policies for at least the next two decades.

The treaty’s stipulations help to explain why, despite years of climate pledges, the latest research shows fossil fuel emissions are set to hit a record high by the end of this year.

Antonio Guterres, the UN’s secretary-general, told world leaders at Cop27: “We are on a highway to climate hell with our foot on the accelerator. Our planet is fast approaching tipping points that will make climate chaos irreversible.”

The Energy Charter Treaty is one of the main drivers propelling Europe down that highway.

Further dissuading Europe from publicly addressing problems with the energy treaty is the fact that it would highlight tensions over energy policy with Russia that are at the root of the current Ukraine war.

It might even provide a crucial piece of the puzzle in trying to understand who was behind the sabotage of the two Nord Stream pipelines supplying Russian gas directly to Germany – and why. The pipelines were blown up by an unknown party or parties in October.

Instead, there continues to be a conspiracy of silence over the energy treaty and its effects. The failure to push for its abolition at Cop27 will undermine any declarations of progress on addressing the climate crisis.

Secret tribunals

The Energy Charter Treaty came into being shortly after the collapse of the Soviet Union in 1991. Energy firms lobbied for its adoption to secure long-term investments exploiting fossil energy resources in the former Soviet Union, in case these newly independent states later switched their industries back to public ownership.

Corporations were given the right to sue any treaty member that changed its energy policy in ways that might harm their profits. Even if states pull out of the treaty, a sunset clause means they are still liable to loss claims for an additional 20 years. Hearings are made in secret at special international tribunals.

The European Union and individual European states, including the UK, are among the more than 50 states that have ratified the treaty. There has been mounting concern in Europe, however, at its impact on their plans for a green transition. Italy pulled out in 2015, and in a major development, Germany announced last week its intention to quit too. Spain, France, Poland and the Netherlands have threatened to follow.

Other contracting parties include Turkey, Japan and states in Central Asia.

Despite its obvious drawbacks, the treaty is being pushed aggressively at Africa, the Middle East, Latin America and Asia, with the promise of new energy investments. It will become harder to reduce these countries’ carbon emissions the moment they sign up.

The United States is an observer to the treaty but not subject to its provisions. Russia signed the treaty but never ratified it – nonetheless arbitrators at a special tribunal ruled that it is still liable.

Compensation suits

Although the trade pact is a legacy of distrust stemming from the Cold War, energy corporations have repurposed it in recent years as a tool for obstructing European efforts to go green. States face a stark choice: either give in to corporate bullying to stick with fossil fuels or face massive compensation suits, valued at hundreds of billions of pounds, for shifting to renewable energy supplies.

Even the move to renewables by Europe entails major risks under the treaty, as the science around green energy constantly evolves and regulations change with it. Any amendment to energy policy risks triggering a spate of compensation suits.

Had, for example, Britain’s former Labour leader Jeremy Corbyn won the 2019 general election, his government could have faced a series of crushing damages claims if it had implemented its manifesto commitment to nationalise the UK’s energy sector.

Similarly, states could be sued if they try to take measures to curb fuel poverty or impose energy windfall taxes.
Concerns about Europe’s ability to meet its 2015 Paris Agreement targets – designed to limit global warming to 1.5C – have grown as fossil fuel firms have scored a string of victories at the treaty’s special tribunals.

Among the hardest hit is Spain, which already faces damages claims of €10bn. The Netherlands has risked a legal backlash over its plans to phase out coal. And Italy, even outside the treaty, is being sued, under the sunset clause, for its ban on oil and gas drilling in the Adriatic. In August a tribunal awarded the UK oil firm Rockhopper £210m in damages over Italy’s moves to become greener.

Russia is mired in a series of cases that could cost it $50bn – equivalent to the GDP of Slovenia.

A 2020 study suggested total energy investments protected by the treaty amounted to some €1.3 trillion – far above the $630bn estimated to have been invested globally in climate action in 2020. Potential compensation claims will continue to grow under the treaty, and damages will have to be paid in addition to expenditure on renewables.

It would be hard to deny that these astronomical compensation sums are creating a decisive “regulatory chill”, dissuading governments from phasing out fossil fuels and switching to renewables for fear of being sued.

Energy firms are rushing in to fill the void. New research has found that they are massively expanding exploration for additional sources of fossil fuel, spending $160bn over the past two years. The International Energy Agency has warned that the world cannot avoid climate catastrophe unless there is a moratorium on the opening of new oil and gas fields.

That may explain why there were a record number of fossil fuel lobbyists at Cop27 – more than the combined delegations of the 10 countries facing the biggest impacts from the climate emergency.

[Revisor]

Far too little, too late

In June, members of the European Parliament urged the European Commission, the nearest Europe has to a government, to ditch the energy treaty so that member states could make changes to their energy policies in line with their commitments under the Paris Agreement.

Last month the UN warned that, even assuming industrialised nations stick to their pledges to cut emissions, the world is heading towards a 2.5C rise in temperatures and catastrophic climate breakdown.

But cutting and running would still leave EU members open to legal actions for losses over the next two decades.

The European Commission has instead proposed reforms that will be discussed at an Energy Charter Treaty conference due to be held later this month in Mongolia. The amendments to the treaty are designed to placate countries like Germany that have been growing increasingly restless over the treaty.

The proposal would allow EU member states to exclude any new fossil fuel investments from the treaty. They would also be able to shorten their liability for existing investments to 10 years or “at the latest 2040”.

Climate activists have warned that the EU process is far too little, too late. Amendments to the treaty require unanimity and have previously taken years to complete. And activists also warn that Brussels’ plan, even if it is eventually agreed, would allow investors to set up headquarters in other jurisdictions, such as the UK and Switzerland, where they could launch new settlement claims.

Cornelia Maarfield, from Climate Action Network Europe group, told Energy Monitor this month: “It is unbelievable the EU agreed to lock in fossil protection for at least another decade. This means countries will continue to spend taxpayers’ money in compensating fossil fuel companies rather than fighting climate change and moving to a renewable energy system.”

She also warned that the reform would still leave Europe and other contracting parties exposed to compensation suits over polluting non-fossil fuel energy sources, such as hydrogen and biomass.

Climate action groups have demanded a coordinated mass walkout from the treaty, effectively nullifying it, though there seems to be little appetite for it among European leaders.

Energy war

The problems with European energy policy have been thrown into stark relief too by the current war in Ukraine. That has sent energy prices – alongside energy industry profits – soaring. It has also seen Europe scrambling for new sources of energy, including shipments by the US of a glut of liquified natural gas (LNG) resulting from increased fracking. Such shipments have more than doubled over the past year.

A new report by 50 watchdog groups notes that fossil fuel companies have been “happy to take advantage” of the chaos in the global energy market from the war, channelling their profits into fracking and new infrastructure to export liquified natural gas.

Reversing course on this fossil fuel bonanza would most likely result in yet more damages claims under the energy treaty in years to come.

The secretary general of the Energy Charter Treaty has cited the Ukraine war as a reason why EU members should not quit the pact, arguing that such a move would add to Europe’s energy insecurity by antagonising alternative suppliers to Russia, such as Azerbaijan.

But in reality, the treaty is deeply bound up with the origins of the war and its continuing geopolitical reverberations – all of them disastrous for the environment.

Through the 2000s, the treaty provided the background to an energy war between Russia and Ukraine as the economies of both continued to struggle in the aftermath of the collapse of the Soviet Union.

Moscow was incensed by Kyiv’s failure to pay its debts on gas supplies, and also accused it of stealing gas in transit to Europe, Russia’s biggest customer. In response, Russia twice shut down supplies through its Ukrainian grid, the second time – in early 2009 – depriving Europe of gas too. The cut-off came during one of Europe’s coldest winters.

Investors in Russia’s gas giant Gazprom and Ukraine’s national utility Naftogaz spent years battling out various disputes in arbitration courts. It was the failure of the treaty to resolve these that led Moscow to pull out in 2009.

These tensions exacerbated too the split between Ukrainian politicians that looked to Moscow for security, including energy security, and those that preferred to ally with the EU and Nato. Ultimately that division, and the Ukrainian civil war it engendered, triggered Russia’s invasion and contributed to the decision by the US and Europe to get directly involved in the war by supplying weapons to Ukraine.

Pipeline explosions

European concerns about the security of Russian gas supplies through Ukraine led to the construction of two pipelines – Nord Stream 1 and 2 – from Russia direct to Germany through the Baltic Sea. The first opened in 2011, while the second was finished in 2021.

But that simply shunted problems caused by the energy treaty further down the line. As the West intensified its hostility towards Russia, especially following the invasion of Ukraine in February, Germany found itself caught in the middle.

If it accepted Russian gas through Nord Stream for domestic heating and its industries, it risked running foul of the West’s sanctions programme. But if it reneged on the deal, it could be sued under the terms of the energy treaty by European firms invested in the project.

As Germany’s former environment minister, Svenja Schulze, observed back in February of her country’s problem: “We also run the risk of ending up in international arbitration courts with compensation claims if we stop the project.” Instead, Germany tried to buy time by delaying Nord Stream 2’s certification.

Berlin’s conundrum about how to proceed was finally solved last month when a series of explosions tore large holes in both the Nord Stream 1 and 2 pipelines. Russia has been excluded from the investigations, while Germany, Sweden and Denmark have so far kept their findings under wraps.

Sweden has said it cannot formally share information from its criminal investigation because of “national security”.
All of this should be cause for deep concern. The energy treaty not only acts as a major disincentive to a much-touted green new deal, but it also helps perpetuate the very energy conflicts and wars that have undermined progress towards the international cooperation necessary to curb emissions.

Experts are agreed that the world is on the very edge of a climate precipice if urgent action is not taken to cut emissions. And yet the legal architecture of energy regulation breeds distrust and antagonism, pitting states against each other – and against the future of humanity.

If you appreciate my articles, please consider hitting a donate button (left for Paypal, right for GoCardless):



https://www.jonathan-cook.net/2022-1...limate-summit/