Wat is de kern van mijn verhaal?

[Revisor]

Interview Ingrid Robeyns

Het rijke Noorden ontkent schuld voor klimaatschade, stelt filosoof Ingrid Robeyns

Tijdens de klimaattop in Egypte loopt de discussie over de klimaatsteun van het rijke Noorden aan het armere Zuiden hoog op. Maar is dat hulp of compensatie? Dat maakt zeker uit, zegt filosoof Ingrid Robeyns.

Lodewijk Dros 17 november 2022

Bij de onderhandelingen tijdens de klimaattop in Sharm-el-Sheikh gaat het over miljarden. Maar hoe wordt dat genoemd: humanitaire hulp of compensatie? “Dat maakt nogal uit”, zegt econoom en filosoof Ingrid Robeyns, hoogleraar ethiek van instellingen in Utrecht en gespecialiseerd in klimaatkwesties en rechtvaardigheid.

De Nederlandse klimaatgezant in Egypte, Jaime de Bourbon de Parme, wil graag dat landen zich ‘solidair’ verklaren. Critici vinden dat ‘bedrieglijk’. Want hier is geen ‘gewone’ natuurramp gaande, maar klimaatschade met aanwijsbare schuldigen.

Door het woord ‘solidair’ te gebruiken, vermijdt Nederland het woord ‘verantwoordelijk’, zegt Robeyns: “Zo kun je er niet op worden aangesproken. Ik vind dat niet correct. Het is een term waarmee we ons tot niets verplichten, en die dus goedkoper is.”

Vergelijk het met een goed doel, zegt Robeyns. “Lovenswaardig als je eraan geeft, maar doe je het niet, dan ben je nog geen slecht mens. Overstroomd Pakistan helpen, dat voelt goed. Het is een heel ander frame als je zegt: we moeten betalen omdat wij in het noorden het overgrote deel van de uitstoot hebben veroorzaakt, waardoor een derde van Pakistan onder water staat en mensen massaal verdrinken.”

De oorzaak ervan – zo’n 90 procent van de historische uitstoot bovenop wat de aarde aankan – ligt in het mondiale noorden. Maar die landen willen het liefste ‘wegblijven van aansprakelijkheid’.

Ingrid Robeyns

Klimaatjuristen spreken ze daarop aan.

“Ja, zij vinden dat het zuiden die verantwoordelijkheid kan afdwingen, door het noorden aansprakelijk te stellen voor de klimaatschade. Daarom proberen ze termen als ‘verantwoordelijkheid’ te omzeilen.

“Als je schade hebt aangericht, hoor je die te vergoeden. Maar je kunt ook helpen uit liefdadigheid, dus zonder verplichting. Het mondiale noorden probeert de morele last zo licht mogelijk te houden: we zijn niet verantwoordelijk, maar we gaan kwetsbare mensen natuurlijk wel helpen. Je wordt niet op het matje geroepen, maar je stelt je hulpvaardig op. Politiek is dat ook slim, want de leiders hier weten dat kiezers het niet fijn vinden om voor klimaatzaken verantwoordelijk gehouden te worden.”

Bij verantwoordelijkheid ben jij de dader en de ander het slachtoffer?

“Precies. En dat is pijnlijk. Je bent schuldig aan milieuschade die je moet vergoeden. Ik weet dat een groot deel van het electoraat dat niet wil horen. Misschien is ‘solidariteit’ daarom het enig haalbare, maar moreel is het niet juist. We dragen hier een schuld die we ontkennen.”

Daardoor, waarschuwt Robeyns, verspelen we ons recht van spreken. “Wie zijn wij om tegen Congo, een kleine uitstoter, te zeggen: jullie mogen de olie onder het regenwoud niet verkopen – terwijl het land het geld hard nodig heeft en het noorden veel te weinig doet om zijn eigen uitstoot aan te pakken? De geloofwaardigheid van het noorden verdampt.

“Onze overheid praat er niet over, maar we moeten het er wel over hebben, hier. Politici, captains of industry, wetenschappers, ze horen ons uit te leggen dat we een historische verantwoordelijkheid hebben. De discussie over het slavernijverleden leert dat we daar al evenwichtiger mee kunnen omgaan. We hebben in het verleden grote fouten gemaakt. Daar is erkenning voor nodig, en materieel herstel.”

Robeyns oppert om elke eerste maandag van de maand de premier en de klimaatminister tijdens een persconferentie op tv te laten uitleggen wat de klimaatproblemen zijn en wat ze daar aan willen gaan doen. “Zo kunnen ze de bevolking informeren en meenemen. Ook om de klimaatreparaties – geld naar het zuiden als herstelbetalingen – te verkopen. Daartoe zijn we moreel verplicht en het zou de geopolitieke relaties tussen noord en zuid herstellen.”

Wat is het alternatief?

“De allerrijksten kunnen zich lang weren tegen wat komen gaat en klimaatbunkers bouwen. En wij zullen ons nog een tijdje aardig redden, hier. Maar in landen als Pakistan zijn de gevolgen al groot. Als we de economie niet sneller vergroenen, wordt het voor iedereen een hel op aarde. Hoeveel klimaatdoden zijn er al gevallen? Dit is een kwestie van leven en dood. Je zou hopen dat als we ons dat beter realiseren, we dan ook beter begrijpen dat solidariteit niet volstaat. We zijn verantwoordelijk, en dat heeft consequenties.”


https://www.trouw.nl/klimaattop/het-...eyns~b8fe424e/

[Rob Gosseling]

.
Er is sprake van klimaatschade. Maar hoe ga je berekenen wie recht heeft op hoeveel en wie dat moet betalen. En vooral, wat gaat men met dat geld doen?


.

[mrz]

Liever niet oorlog voeren in Oekraine terwijl mensen gewoon wilden praten als volwassenen...

Ook Zelenski

[Rob Gosseling]

.

Liever niet oorlog voeren in Oekraine terwijl mensen gewoon wilden praten als volwassenen...

Ook Zelenski

Wat bedoel je met "ook Zelenski"?



.

[Rob Gosseling]

.
Er zijn hier twee partijen in conflict in één land. Slechts één partij daarvan is de bezetter. Met een bezetter hoeft niet "onderhandeld" te worden, want onderhandelen kun je alleen als er sprake is van gelijkwaardigheid. Iemand een pistool op zijn hoofd richten kan nooit de basis zijn van onderhandelen, want als er gedreigd wordt met geweld, is er geen gelijkheid meer. Poetin moet zich onvoorwaardelijk terugtrekken. Alsof je zou onderhandelen met bankrover en dan zeggen, neem ipv 3 miljoen, maar een half miljoen mee, dan zullen we geen politie bellen en geen juridische actie ondernemen. De bezetter mag niet beloond worden in ruil voor vrede. De bezetting en oorlog in Oekraïne was een keus van Poetin en niet van Zelenski. Zelenki heeft onverminderd het recht en zelfs de plicht zich te verdedigen tegen een aanvallende partij die het land is binnengevallen. Daarbij gaat Zelenski nog zeer fatsoenlijk en terughoudend te werk door het land van de bezetter niet aan te vallen als vergelding. Je kunt niet verwachten dat na het vermoorden van duizenden ongewapende burgers en het vernielen van hun huizen en bezittingen, er nog ruimte voor onderhandelen zou zijn. Praten met de bezetter is een gepasseerd station. Poetin boft nog dat er geen raketten neerdalen op het kremlin en burgerdoelen in Moskou, dat siert Zelenski.

Vanaf het begin heb ik kritiek gehad op de explosieve groei van de NATO naar het oosten. Een groei die zonder geweld - met praten (!) - heeft plaatsgevonden en een keus was van de landen in kwestie. Maar toch was die expansie niet verstandig en de aanleiding voor deze oorlog. Desondanks is met de expansie van de NATO deze oorlog niet gerechtvaardigd. Immers de landen in kwestie zijn souvereine staten. Derhalve veroordeel ik de bezetting van Oekraïne in opdracht van Poetin. En als gevolg van deze realiteit vind ik militaire actie door Oekraïne als verdediging niet alleen gerechtvaardigd en moreel juist, ik zie het als een plicht. Het is een plicht de bezetter er met geweld uit te werken. Poetin moet de consequentie van zijn keus dan ook aanvaarden. De mate van geweld moet dusdanig zijn dat terugtrekking van de bezetter de enige optie is. Na terugtrekking moet Rusland gedwongen worden alle materieële schade te vergoeden.

Landen die een politieke vriendschap onderhouden met de bezetter en de oorlog niet veroordelen moeten ook gestraft worden. Immers deze landen steunen de bezetter en daarmee ook de oorlog. Met zulke landen moeten we geen vriendschap onderhouden. En met landen met wie wij niet bevriend zijn, moeten we geen handel in stand houden. Geld kan wel degelijk stinken.

.

[Revisor]

18 november 2022

Stop uitbuiting, consumeer minder

Klimaat Laten we ons focussen op klimaat en welzijn, en niet op nog meer groei, schrijven Kiza Magendane en Paul Schenderling.

Kiza Magendane is politicoloog. Paul Schenderling is econoom. Met twaalf deskundigen uit elf politieke partijen schreven zij recent het boek Er is leven na de groei.


Mijnwerkers in de Shabara-mijn in Congo. Foto Junior Kannah/AFP

Aan het eind van de negentiende eeuw slaagde de Belgische koning Leopold II erin om rubber uit Congo op de internationale markt te verkopen. Zo kon dat rubber, een cruciale grondstof om autobanden te produceren, de internationale honger naar auto’s stillen. Dat ging niet vanzelf. Een speciale legereenheid moest ervoor zorgen dat er zoveel mogelijk rubber werd gewonnen. Van Congolezen die het opgelegde dagquotum niet haalden, werden de handen afgehakt. Als straf, als afschrikmiddel, als vernedering, opdat Europeanen in hun auto’s konden rijden. Het afschrikwekkende bewind kostte zo’n tien miljoen mensenlevens, blijkt uit conservatieve schattingen.

Duiken we dieper in de geschiedenis, dan zien we de schade die de trans-Atlantische slavenhandel de Congolese gemeenschap heeft toegebracht. Dit alles maakt een pijnlijk patroon zichtbaar: de ‘ontwikkeling’ van het mondiale Noorden gaat gepaard met de onderontwikkeling van het mondiale Zuiden. In de klassieker How Europe Underdeveloped Africa (1972) analyseerde historicus Walter Rodney hoe geweld en uitbuiting de relatie tussen Afrika en Europa kenmerken. Slavenhandel sinds de 15de eeuw, kolonialisme in de 19de eeuw, neokolonialisme sinds de 20ste eeuw – Afrikanen worden constant opgeofferd voor het comfort van consumerende Europeanen.

Terecht plaatst Rodney vraagtekens bij het idee dat Afrikaanse landen ‘ontwikkeld’ moeten worden naar Europees voorbeeld, vooral als die ontwikkeling gepaard gaat met de uitbuiting van mens en natuur en er geen rekening gehouden wordt met de sociale dimensie van het menselijke bestaan. Nu willen veel Europeanen het historische patroon doorbreken, en daarbij is dit decennium cruciaal: onze huidige keuzes bepalen of we het patroon voortzetten of veranderen. Twee ontwikkelingen tonen dit aan, en beide zijn gerelateerd aan de klimaatcrisis.

Bittere bijsmaak

Ten eerste proberen de landen in het mondiale Noorden door massale investeringen in de energietransitie hun economieën te vergroenen én verder te laten groeien. Voor mensen in het mondiale Zuiden heeft dit streven naar groene groei een bittere bijsmaak. Het Internationaal Energie-Agentschap (IEA) schat dat de vraag naar materialen die nodig zijn voor de energietransitie, zoals lithium en kobalt, de komende twintig jaar met 2.000 tot 4.000 procent zal stijgen. Het totale materiaalverbruik van rijke landen zal in de komende veertig jaar met 60 procent stijgen. Dat komt omdat de nieuwe energie-infrastructuur, bestaande uit zonnepanelen en windparken, meer materialen nodig heeft dan de oude, en omdat elektrische auto’s zes keer zoveel zeldzame mineralen vergen als conventionele auto’s.

De winning van deze grondstoffen gaat gepaard met veel energieverbruik, milieuvervuiling en menselijk leed. Congo bezit 70 procent van de wereldwijde voorraad kobalt. De mijnbouwers, sommigen zijn nog maar kinderen, werken onder erbarmelijke omstandigheden. Op papier bestaan er diverse initiatieven die de oorsprong van grondstoffen traceren en de handel in Congolese bloedmineralen uitbannen. In werkelijkheid smokkelen rebellengroepen Congolese grondstoffen naar buurlanden, zodat ze op de internationale markt als niet-Congolese grondstoffen kunnen worden verhandeld. Momenteel woedt er een oorlog in het oosten van Congo, waar rebellengroepen het volk terroriseren en strategische grondstoffen veilig stellen voor de internationale markt. Intussen verwoest deze mijnbouw de natuur. En zo betalen Congolezen en anderen in het mondiale Zuiden wéér de prijs voor onze welvaart – tenzij wij de status-quo veranderen.

Ten tweede lopen de noordelijke landen nog steeds weg van hun verantwoordelijkheid om de toegebrachte schade te compenseren. Het mondiale Noorden is voor 90 procent verantwoordelijk voor de huidige klimaatcrisis, zo becijferde antropoloog en schrijver Jason Hickel in 2020. En hoewel rijke landen zich in 2009 committeerden om tot en met 2025 jaarlijks honderd miljard dollar beschikbaar te stellen voor de klimaattransitie en -adaptatie in het mondiale Zuiden, zijn ze hun afspraken tot nu toe niet nagekomen.

Bovendien is honderd miljard veel te weinig. Alleen al de schade van de overstromingen in Pakistan in het afgelopen jaar wordt op veertig miljard dollar geschat.

Het heeft iets ongemakkelijks dat arme zuidelijke landen moeten bedelen om geld uit het rijke mondiale Noorden. Want is het niet rechtvaardig dat rijke landen betalen voor de schade die zij hebben berokkend, met hun overconsumptie, en door zuidelijke landen uit te buiten?

Consumptiegroei

Gelukkig kunnen rijke landen dit patroon alsnog doorbreken. Door hun consumptiegroei in te perken, of zelfs te stoppen. Blijft de koopkracht gelijk, dan zal het materiaalverbruik van rijke landen de komende veertig jaar met 30 procent dalen en neemt de uitstoot van broeikasgassen in rijke landen 40 procent sterker af.

Dit biedt zuidelijke landen de kans om, binnen de draagkracht van de aarde, hun economieën verder te ontwikkelen. Daalt de uitstoot in rijke landen aanzienlijk sneller, dan is er binnen het resterende mondiale koolstofbudget meer ruimte voor landen in het mondiale Zuiden om nog te groeien. De noordelijke landen kunnen hun geloofwaardigheid die ze in grote delen van het Zuiden zijn verloren, terugwinnen. Het Zuiden zal immers niet bereid zijn de eigen uitstoot te verminderen als het Noorden niet bereid is tot consumptiebeperking – en terecht. De patstelling tussen Noord en Zuid, die nu telkens échte vooruitgang op een klimaattop tegenhoudt, kan daarmee worden doorbroken.

Om die consumptiebeperking te bewerkstelligen moeten rijke landen een sociaal en realistisch beleid doorvoeren. Bijvoorbeeld door minder belasting te heffen op arbeid en meer op vervuilende vormen van consumptie. Diverse economen pleiten hier al langer voor. Voor 90 procent van de Nederlandse huishoudens zou zo’n maatregel gunstig uitpakken; zij hoeven geen extra belasting af te dragen. De extra belastingen die de overige 10 procent van de – rijke – huishoudens moet afdragen, kunnen in een ‘klimaatrechtvaardigheidsfonds’ worden gestort.

Onrechtvaardig is dat niet; de rijkste 10 procent van de Nederlanders behoort tot de rijkste 1 procent van de wereldbevolking en zij veroorzaken evenveel uitstoot van broeikasgassen als de armste helft van de wereldbevolking.

Herstelprogramma

Dit klimaatrechtvaardigheidsfonds kan voor twee doeleinden worden ingezet. Ten eerste kan de overheid het geld aanwenden voor de klimaattransitie en -adaptatie in het mondiale Zuiden en voor een serieus herstelprogramma voor zwaar getroffen landen zoals Pakistan. Dat herstelprogramma moet niet alleen bestaan uit middelen om de verwoeste natuur en gemeenschappen te herstellen, maar ook uit kennis en politieke wil om de wetteloosheid en de uitbuiting aan te pakken.

Ten tweede kan de overheid het geld gebruiken om de laagste inkomens in Nederland een klimaatdividend te betalen. Deze groep mensen profiteert het minst van milieusubsidies en kan met het klimaatdividend eindelijk volwaardig meedoen aan de duurzaamheidstransitie.

Is consumptiebeperking een zegen of een vloek? Ook hier kunnen we leren van de Congolese geschiedenis. In de documentaire City of Joy vertelt iemand hoe bevrijdend het leven in harmonie met het bos rondom de oostelijke stad Bukavu was, voor de oorlog om de grondstoffen begon. Ver voor de aanvang van de slavenhandel leefden de inwoners, de Bashi, daar in harmonie met de natuur. Ze hechtten waarde aan het bezit van land en vee; daarmee konden ze in hun basisbehoeften voorzien. Net als andere etnische groepen in de regio, zoals de Banyamulenge en de Barundi, zijn de Bashi in staat om levensvreugde en extase te ervaren op basis van wat land en vee geven – niet op basis van wat materieel bezit geeft.

Sinds de jaren 60 is de consumptie in Nederland vervijfvoudigd, terwijl ons geluksniveau gelijk is gebleven. Betekent dit dat we het maximale geluksniveau hebben bereikt? Niet per se. We kunnen onze focus verschuiven van kwantitatieve groei (van consumptie en bbp) naar kwalitatieve groei (van levensgeluk).

Vijf rijke landen hebben deze weg al ingeslagen: Schotland, Nieuw-Zeeland, IJsland, Finland en Wales. Vier van de vijf landen worden door een vrouwelijke regeringsleider bestuurd. Zij tonen het leiderschap dat in Nederland en andere landen zo node wordt gemist, met een focus op klimaatrechtvaardigheid en welzijn in plaats van op consumptiegroei. Laten we dit voorbeeld volgen: het is goed voor de wereld en goed voor Nederland.


https://www.nrc.nl/nieuws/2022/11/18/stop-uitbuiting-consumeer-minder-a4148723

[Rob Gosseling]

Een economie die geen rekening tegelijk met mens, dieren natuur houdt is gewoon een ziekte.
De huidige economie zou ik benaderen als een ziekte en kost wat kost maar blijven groeien ziet in de DNA van een ziekte waarvan ik de naam niet ga noemen..

Een 24 uur economie afschaffen om te beginnen ( zieke economie = zieke maatschappij )

( verziekte maatschappijen = zieke Wereld)

Je kunt natuurlijk als loonslaaf - zoals jij jezelf noemt - stoppen met werken en consumeren. Want het is de arbeid en consumptie die zorgen voor vervuiling. Behalve wijzen naar anderen kun jij beslissen er niet aan mee te willen doen. Maar dat doe jij niet. Dus wat heeft dat wijzen naar anderen voor méérwaarde. Schiet het milieu daar iets mee op? Wordt de aarde daar beter van? Ik vind het hypocriet om zo te klagen over iets waar jezelf deel van bent. Maar misschien zie jij jezelf graag als slachtoffer - loonslaaf - en ben je gedwongen om mee te doen. Heeft iemand behalve jijzelf, je ook gedwongen naar Europa/Nederland te komen om te werken? Als jij er niet mee kunt stoppen, waarom verwacht je dan van anderen (die er ook niet mee kunnen stoppen) er mee te stoppen? Ben jij geen deel van het westen en haar economische systeem? Dat lijkt mij onmogelijk als je in het westen woont en werkt. Je bent deel van de economie die jij kwalificeert als een "ziekte". Ben jij daar geen deel van denk je zelf? Dat lijkt mij een confortabele positie. Dat alleen anderen moeten veranderen en jij niet. Kunnen afgeven op een systeem waar je deel van bent, maar geen enkele verantwoordelijkheid voor draagt.

Oh ja ik begrijp wat je bedoelt met "zit in de DNA van een ziekte waarvan ik de naam niet ga noemen."

Die naam die jij bedoelt is de blanke/witte man. Want als het over "het westen" en "DNA" gaat, en jijzelf als niet-witte man nergens voor verantwoordelijk bent, dan doel jij op het DNA wat dominant is in het westen en dat is de witte man. Toch? Of zou het de neger kunnen zijn? Dat lijkt mij niet...

En als je dat bedoelt en insinueert, waarom zeg je het dan gewoon niet hardop? Omdat Rob of anderen dat tegen jou kunnen gebruiken? Je bent dus niet oprecht. Leer je dat soms van je geloof, niet oprecht zijn? Hoe kunnen we een eerlijke discussie voeren als jij met gemene insinuaties in de discussie staat om zoveel mogelijk modder te kunnen gooien zonder zelf ergens op aan gesproken kunnen worden. Wees er maar trots op!

In een andere topic over Qatar spreek je ook over "de westerling" die de Sheiks heeft "genaaid". Daarmee doel je honderd procent zeker aan witte mannen. Het is uit te sluiten dat je daar alle westerlingen mee bedoelt. Je ziet jezelf niet eens als "westerling", want anders zou je niet zo negatief uitlaten over "de westerling". Met andere woorden, als het om westerse verantwoordelijkheid (vervuiling/oorlogen/economie) en schuld gaat ben jij de Marokkaan. Maar als het gaat om je rechten, oh ja, dan is meneer een "Nederlander".

"ze komen daar hun zakkenvullen en terug op het witte land roepen dat onvrijheid heerst in het land van de belachelijk schatrijk bedoeïenen"

Je boodschap is duidelijk, aan welke kant je staat en welke niet. Achterbaks racistisch ventje. Van mij mag je, maar zeg het dan helder en zonder omwegen. Dan kan ik je tenminste aanspreken op je uitspraken. Maar jij als gemene achterbakse schijtluis doet het liever met insinuaties. Dan heb je het gezegd zonder er op te kunnen worden aangesproken. Je houdt jezelf buiten schot door te spreken over het witte land... Schijtluis. En nog met een nickname ook. Dan maakt het sowieso niets uit wat je roept, want niemand kent je ware identiteit.





.

[Revisor]

Domme ondoordachte reactie door een eigen (wens)interpretatie te laten prevaleren.

De ziekte waarvan het ongebreideld groeien de hoofdkenmerk is, betreft kanker. De DNA van die groeiziekte is dus kanker en niet de witte/blanke man.

De kapitalistische economie c.q. overheidshuishouden draait om (oneindige) groei, daarmee parasiteert het de aarde waarbij onze leefmilieu langzaamaan sterft. Bij kanker draait het ook om (ongecontroleerde) groei van cellen waardoor het eigen lichaam wordt geparasiteert en sterft.

Oiseau bekritiseert het economisch systeem, niet de witte/blanke man.

[Rob Gosseling]

Domme ondoordachte reactie door een eigen (wens)interpretatie te laten prevaleren.

De ziekte waarvan het ongebreideld groeien de hoofdkenmerk is, betreft kanker. De DNA van die groeiziekte is dus kanker en niet de witte/blanke man.

Zo heeft oiseau dat niet bedoeld. Zie het "witte land". Hij refereert hier regelmatig aan de westerling als witte mens. Wat natuurlijk juist is. Door zich tegen de westerling af te zetten ziet hij zichzelf kennelijk niet als westerling. Behalve natuurlijk daar waar het gaat om rechten.


.

[Revisor]

Je plakt twee verschillende uitspraken uit twee verschillende topics die niet met elkaar in verband staan en maakt daar je eigen wensdenken verhaaltje van.

Volgens mij wil Oiseau gewoon geintegreerd zijn/doen en noemt hij de ziekte Kanker niet bij naam zoals veel Nederlanders dat ook niet doen.

Oow ja, de witte blanke westerling is wel degelijk verantwoordelijk voor de slechte gang van zaken wat betreft de vervuiling en vernietiging van onze aarde. Dat is gewoon zo, daar kunnen we niet omheen. Als we de zaken niet eerlijk kunnen benoemen dan kunnen we het ook niet oplossen.