In Frankrijk is een wetsvoorstel ingediend om heropvoedingskampen voor moslims te bouwen.

[Samir75017]

600 Franse academici vragen ontslag minister Hoger Onderwijs Vidal en maken vergelijking met aanvallen op de universiteit in Hongarije en Brazilië.

https://www.lemonde.fr/idees/article...0663_3232.html

[Revisor]

Franse onderwijsminister richt vizier op woke-ideologie, universiteiten reageren geschokt


De Franse minster van hoger onderwijs Frédérique Vidal.Beeld AFP Kleis Jager 21 februari 2021, 18:01

De Franse regering wil het politieke activisme op de universiteit in kaart brengen. Een ongebruikelijk initiatief, maar volgens minister van hoger onderwijs Frédérique Vidal is er alle reden toe.

Als voorbeeld noemde de bewindsvrouw antikapitalistische intellectuelen die het goed kunnen vinden met islamisten, aanhangers van de politieke islam. De minister heeft daarbij ook de zogenoemde dekoloniale theorie en het intersectionele feminisme in het vizier. Concepten uit deze laatste disciplines als wit privilege, systemisch racisme en islamofobie vreten de samenleving aan, zei Vidal zelfs.

Universiteitsbestuurders reageerden geschokt op de uitlatingen van Vidal. ‘Borrelpraat’, oordeelde hun belangenorganisatie, de CPU. Jean Chambaz, de rector magnificus van de Parijse Sorbonne, stelde dat president Emmanuel Macron alleen electorale redenen heeft om Vidal erop uit te sturen. Een aanval op de uit de VS overgewaaide nieuwlichterij, die bekendstaat als de woke-ideologie, zou goed passen bij de rechtsere koers die het staatshoofd de laatste tijd volgt. “Als we niet oppassen staat de academische vrijheid op het spel en dreigen we af te dalen naar het niveau van Polen en Hongarije.”

Zeshonderd academici ondertekenden een open brief in de krant Le Monde die vraagt om het vertrek van Vidal. Maar de bewindsvrouw krijgt ook veel bijval. Van het onlangs opgerichte Observatorium voor dekolonialisme bijvoorbeeld, een groep van zo’n honderd onderzoekers en docenten. Dit gezelschap meent dat de universiteit juist wordt bedreigd door collega’s die overal seksisme en racisme ontwaren, die andersdenkenden intimideren en het zwijgen proberen op te leggen. Zo werd aan de Sorbonne een optreden afgeblazen van de filosofe Sylviane Agacinski, die zou uitleggen waarom zij tegen het draagmoederschap is.

Schijn van wetenschappelijkheid

Het observatorium wil actie voor het te laat is. “Het probleem is dat de universiteit deze stromingen de schijn van wetenschappelijkheid verleent en dat die status wordt ingezet om de samenleving te ondermijnen”, waarschuwt een van de leden, de filosoof Jean-François Braunstein. “Toekomstige leraren in het voortgezet onderwijs leren dat de jeugd in achterstandswijken systematisch wordt gediscrimineerd en in feite nog steeds ‘gekoloniseerd’ is. Zij zullen hun leerlingen aanmoedigen om zich slachtoffer te voelen, met alle gevolgen van dien.”

De vraag of er van staatswege een rapport moet komen, verdeelt het observatorium. Braunstein is voor, maar de letterkundige Hubert Heckman vreest dat dat de woke-gemeenschap de inventarisatie zal uitleggen als een heksenjacht. Het alternatief is dat de universiteiten zelf scherper gaan waken over de normen waar onderzoek aan moet voldoen, denkt hij. “Men is nu erg met management bezig, er is geen aandacht voor de inhoud.”

Vidal, die carrière maakte als biochemicus, nam zondag gas terug. Maar ze zal haar plan hoe dan ook doorzetten. “Laten we dit onderwerp rationeel benaderen, een ander op een rij zetten. Ik wil vooral weten of onderzoekers in hun vrijheid worden beknot, want wij moeten het pluralisme beschermen.”


https://www.trouw.nl/buitenland/fran...hokt~b4e76546/

[Rob Gosseling]

.
"Foutue"... Oh dat zeker... Mee eens dus. Kijk alleen al naar de Banlieue. Komt nooit meer goed ook.





.

[Oiseau]

"Foutue"... Oh dat zeker... Mee eens dus. Kijk alleen al naar de Banlieue. Komt nooit meer goed ook.

Hebben ze universiteiten in de Banlieue?

[Rob Gosseling]

Hebben ze universiteiten in de Banlieue?

Wie zou er nu gelukkig kunnen zijn in betonnen wooncontainers?



.

[Samir75017]

There we go, Drama Queen is once again diverting the thread.

[Mark]

De woke-ideologie is inderdaad een soort van links Amerikaans imperialisme waarbij hun specifieke historische issues worden geprojecteerd op de wereld met hun gebruikelijke toon van Amerikaans exceptionalisme
UIteindelijke komt het neer op blanke middelklasse studenten aan top universiteiten die arme landen gaan vertellen dat ze privileged zijn

[Revisor]

Ophef over onderzoek naar ‘blankenhaat’ op Franse universiteiten

Politieke islam De Franse onderwijsminister wil onderzoek naar ‘islamo-linksisme’ op campussen: een vermeende samenwerking tussen radicaal-links en de politieke islam. Lang niet iedereen is overtuigd van die dreiging.

Gert Van Langendonck 18 februari 2021

....

Uit Amerika overgewaaid discours

Aan verwijten geen gebrek dus en Vidals vraag om een onderzoek naar het islamo-gauchisme aan de Franse universiteiten komt ook niet uit de lucht gevallen. Op 22 oktober vorig jaar, een week na de onthoofding van onderwijzer Samuel Paty, had Onderwijsminister Jean-Michel Blanquer de kat de bel aangebonden door tijdens een radio-interview te zeggen dat „wat men islamo-gauchisme noemt grote schade aanricht op onze universiteiten”.

Blanquer kreeg bijval van honderd academici die in de krant Le Monde een manifest publiceerden dat ondertekend werd door onder meer Kepel en filosoof en oud-onderwijsminister Luc Ferry. „Wij academici kunnen niet anders dan Jean-Michel Blanquer gelijk geven”, aldus de tekst.

Vidals uitspraak viel pal in de week waarin een wet werd aangenomen waarmee Macron de politieke islam de pas wil afsnijden.

„Het inheemse, racialistische en dekolonialistische discours (overgewaaid van de Noord-Amerikaanse campussen) is inderdaad zeer aanwezig aan onze universiteiten. Het voedt een haat tegen de blanken en tegen Frankrijk. Een bijwijlen gewelddadig activisme valt eenieder aan die nog durft in te gaan tegen de anti-westerse gedachtegoed en het multicultureel gepredik.”

De vermelding van de Noord-Amerikaanse campussen is veelzeggend. Zeker sinds het Black Lives Matter-protest van vorige zomer, dat ook in Frankrijk navolging kreeg, is men in sommige kringen als de dood dat ‘woke’-activisme en ‘cancel culture’ ook hier voet aan de grond krijgen.

Conservatieve kranten als Le Figaro wijden er al langer alarmistische artikelen aan. Er wordt dan verwezen naar het stilleggen van de Griekse tragedie Smekelingen aan de Sorbonne in 2019 door anti-racisme-activisten, die aanstoot namen aan het gebruik van blackface in de voorstelling. Of naar de „hijab day” die studenten van Sciences Po, het prestigieuze instituut voor politieke wetenschappen, reeds in 2016 organiseerden om het stigmatiseren van vrouwen met hoofddoek in Frankrijk aan te klagen.



https://www.nrc.nl/nieuws/2021/02/18...eiten-a4032325


Waarom heb ik het gedeelte rood gemaakt?

Dat is om aan te geven dat dit geen nieuw fenomeen is. Dit is al veel langer gaande en is verbonden met de opkomst van het neo-liberalisme. In dit geval verwijs ik naar Allan David Bloom en zijn boek uit 1987.



Allan David Bloom

Ik heb Allan Bloom genoemd vanwege zijn invloedrijke werk en bestseller ‘The closing of the American mind, How Higher Education Has Failed Democracy And Impoverished The Souls Of Today's Students. ’ (1987). In dit werk bekritiseert hij het Amerikaanse onderwijssysteem en tegelijkertijd het relativisme en multiculturalisme dat een gelijkwaardigheid van culturen veronderstelt.

Onderstaande recensie van zijn boek uit het NRC Handelsblad uit 1997 is toereikend om de inhoud van zijn boek samen te vatten:

Toen de zwarte studenten op Cornell University in 1966 met geweren begonnen te zwaaien, moet het Allan Bloom zijn gaan dagen: de barbaren stonden niet meer voor de poorten, ze waren binnengekomen. 'De studenten kregen door hoe ze de hoogleraren met een beetje druk konden veranderen in dansende beren', klaagde hij toen de universiteit zonder slag of stoot capituleerde voor de eisen om inspraak, black studies en meer aandacht voor niet-westerse culturen. Vol wrok en walging nam Bloom - bekend door een vertaling van Plato's De Republiek - ontslag. De jaren daarna verbleef hij in het buitenland.

Twintig jaar later, inmiddels verbonden aan de universiteit van Chicago, kwam de wraak. Nadat hij een tijdje vergeefs met het manuscript had geleurd, publiceerde Simon and Schuster zijn aanklacht tegen het verval van de Amerikaanse universiteiten: The Closing of the American Mind. Tot zijn verrassing werd het in de pers en door het publiek juichend ontvangen, al maakte één recensent gewag van 'een academische versie van Oliver North'. The New York Times noemde zijn boek 'een unieke bezinning op het huidige intellectuele en morele klimaat (...) Het raakt de lezer met de kracht van een elektroshock.' Er werden meer dan een miljoen exemplaren verkocht. Zelfs Bloom werd meegesleept door de roem. 'Het is fun om bovenaan de bestsellerlijst te staan', zei hij. 'Het voelt een beetje als een rock star.'

Dat spectaculaire succes gaf aan dat Bloom een snaar had geraakt met zijn stelling dat de Amerikaanse cultuur, en de Amerikaanse universiteiten in het bijzonder, in de jaren zestig in de greep waren geraakt van een stuurloos 'politiek correct' relativisme. De traditionele canon met westerse klassiekers, van Plato tot Shakespeare, was verruild voor een intellectueel steriel amalgaam van multiculturalisme en minderhedenstudies. De academische speurtocht naar waarheid en kennis, aldus Bloom, was om politieke redenen verdrongen door het angstig najagen van maatschappelijke relevantie en begrip voor andere culturen.

Achter die analyse ging een bredere kritiek schuil op het moderne Amerikaanse leven. Bloom schildert een inktzwart beeld van zijn studenten, in paragrafen met titels als 'Self-Centeredness', 'Sex', 'Divorce' en 'Separateness'. Ze zijn intellectueel lui, oppervlakkig, verslaafd aan een bombardement van vluchtige indrukken (popmuziek, tv) en niet in staat hechte relaties aan te gaan. Popmuziek, bijvoorbeeld, maakt van het leven 'een non-stop, commercieel voorverpakte masturbatie-fantasie'. Het was duidelijk: Amerika was in zijn nadagen, aan de rand van de ondergang gebracht door nihilisme en decadentie, zoals het late Romeinse rijk.

Bloom schuwde een nog gevoeliger vergelijking niet. De eis van studenten dat de universiteit maatschappelijk 'relevant' zou worden, vergeleek hij met de omschakeling van de Duitse universiteiten ten tijde van Hitler. Ook toen wilden activistische studenten afrekenen met de 'zogenaamd waardevrije' wetenschap die volgens hen een dekmantel was voor volksvijandig liberalisme en grootkapitaal. 'In beide gevallen weken de universiteiten voor massabewegingen omdat die zouden beschikken over een hoger moreel inzicht dan de universiteit zelf', aldus Bloom.

Maar zo bedorven door masturbatiemuziek en televisie waren de Amerikanen toch ook weer niet: ze wilden er in elk geval graag over lezen. Blooms boek werd het startschot voor de zogeheten 'culture wars', licht ontvlambare en sterk ideologisch gekleurde debatten over de culturele erfenis van de jaren zestig. Die worden tot op de dag van vandaag, vooral in boekvorm, gevoerd. Belangrijke thema's zijn multiculturalisme, politieke correctheid en - in Amerika altijd een hot topic - de rol van de overheid. Uiteenlopende intellectuele stromingen vissen in deze vijver: neoconservatieven die pleiten voor autoritair overheidsoptreden, libertijnen die hopen op een morele renaissance zónder de overheid en 'spirituele' critici van de consumptiemaatschappij die eerder tot de New Age gerekend kunnen worden.

In Blooms spoor komen zo verschillende tradities samen die één ding gemeen hebben: het idee dat het oude Amerika in verval verkeert. Ook linkse veteranen van de sixties hebben zich bekeerd. De voormalige activisten Peter Collier en David Horowitz publiceerden in 1989 hun Destructive Generation - Second thoughts about the sixties. Met hetzelfde onbarmhartige fanatisme, dat ze ooit tegen het establishment hadden ingezet, keerden zij zich nu tegen hun oude kameraden. De schrijver Robert Hughes deelde een kaakstoot uit met The Culture of Complaint (1993), een filippica tegen de Amerikaanse slachtoffercultuur waarin niemand meer verantwoordelijkheid wil nemen voor zijn daden. En de conservatieve rechter Robert Bork kwam onlangs met Slouching towards Gomorrah, waarin hij de afbladdering van Amerika schetst aan de hand van reclame voor astrologen en pornokanalen in hotelkamers.

Volgens Stephen Macedo, samensteller van de bundel Reassessing the Sixties (1997), die het debat samenvat, is de rol van Blooms boek als katalysator van Amerika's culturele zelfkastijding te verklaren uit het ongenoegen over de jaren zestig. Die hebben in de Verenigde Staten diepere wonden geslagen dan in West-Europa. Dat ongenoegen is in de 'rechtse' Reagan-jaren paradoxaal genoeg eerder versterkt dan verminderd, meent Macedo. Reagan maakte Amerika namelijk weliswaar weer oppermachtig in de wereld, zij het kortstondig, maar daardoor kwamen de mankementen aan het thuisfront des te scheller aan het licht: het rassenvraagstuk, de immigratie, de groeiende inkomensongelijkheid, drugs, geweld, aids, bijstandsmoeders en de verloedering van de binnensteden.

Grote groepen Amerikanen deelden op den duur niet Ronald Reagans zonnige optimisme dat deze aanslag op burgerschap en sociale cohesie simpelweg kon worden verijdeld door niets te doen, dat wil zeggen, te rekenen op de zegeningen van de vrije markt. Integendeel. De 'permissivenes' die neoconservatieven nu aanklagen is niet alleen die van radicals, die abortus en vrije seks propageren, maar ook die van het wilde kapitalisme, dat de burger vanuit elk bushokje nieuwe lingerie in het gezicht smijt. 'Bloom verwoordde culturele angsten die Reagan nauwelijks aanpakte, en die niet kunnen worden verholpen door ongebreidelde economische groei of militaire macht', concludeert Macedo. Ondanks die verbreding van het culturele debat dat hij entameerde, kon alleen al de naam Bloom nog jaren na publicatie van zijn geruchtmakende boek de gemoederen nog verhitten. 'Kunnen die Aristoteles citerende Allan Bloom-klonen ons niet met rust laten?' schreef in 1990 een student in het universiteitsblad van Yale. Ze gedroegen zich als 'academische fascisten', aldus deze student. Zelfs de filosoof Richard Rorty, lange tijd voorman van een goedgemutst postmodernisme, maakt zich de laatste tijd sterk voor een herwaardering van gemeenschapszin en burgerschap.

Meer hierover zie:

https://www.maroc.nl/forums/wie-schr...ml#post5171988