Japan wil historisch onrecht herstellen en dringt aan op Afrikaanse zetel in VN veiligheidsraad

[Rob Gosseling]

En waarom Afrika wel en Zuid-Amerika niet en Australië niet?

Exact ja.



.

[Rob Gosseling]

De term tweede wereld wordt vooral gebruikt voor landen die al redelijk ver ontwikkeld zijn, maar nog niet op het niveau van de "eerste wereld". Dit zijn voornamelijk de voormalig communistische landen in Oost-Europa, die na de val van het IJzeren Gordijn een nieuw regime kregen. Ook veel landen in Latijns-Amerika worden tot de tweede wereld gerekend.

Dat betwijfel ik. Persoonlijk reken ik Chili ook tot de tweede wereld maar...





.

[Olive Yao]

.

En waarom (...) Australië niet?

Je wil aboriginals in de Veiligheidsraad.

En waarom Afrika wel en Zuid-Amerika niet en Australië niet?

Exact ja.

Ja, exact.

Maar besef nou wel waarom Japan Afrika noemt: omdat Japan Afrika wil inpalmen. Dat komt dus bij Japan vandaan.

Ik ben voor een soort democratie van landen.

Die is er nu niet. De internationale orde is gebaseerd op macht, niet op recht. De zgn. "regels" van de "op regels gebaseerde internationale orde", wat westerse politici repeteren, zijn regels van macht.

De vorm van de Veiligheidsraad lijkt me een moeilijk onderwerp.

[Nederlandertje]

.

Je wil aboriginals in de Veiligheidsraad.

Ja, exact.

Maar besef nou wel waarom Japan Afrika noemt: omdat Japan Afrika wil inpalmen. Dat komt dus bij Japan vandaan.

Ik ben voor een soort democratie van landen.

Die is er nu niet. De internationale orde is gebaseerd op macht, niet op recht. De zgn. "regels" van de "op regels gebaseerde internationale orde", wat westerse politici repeteren, zijn regels van macht.

De vorm van de Veiligheidsraad lijkt me een moeilijk onderwerp.

Dat je een paar permanent leden hebt in de veiligheidsraad hebt vind ik ok maar vetorechten moeten wat mij betreft afgeschaft worden.

[Nederlandertje]

Dat betwijfel ik. Persoonlijk reken ik Chili ook tot de tweede wereld maar...





.

Dit kaartje vind ik sowieso vreemd. Zweden, Finland, Zwitserland derde wereld landen??

[Rob Gosseling]

Dit kaartje vind ik sowieso vreemd. Zweden, Finland, Zwitserland derde wereld landen??

Ja dat viel ook op. Wel van wikipedia.

[Revisor]

Opinie

De graandeal met Oekraïne helpt vooral de vee- en voedselindustrie in rijke landen

De voedselovereenkomst tussen Rusland en Oekraïne zou een middel zijn om voedselonzekerheid en honger in de wereld te bestrijden. Dat idee is onjuist. En tot lagere voedselprijzen leidt deze evenmin, stellen experts van de Wageningen Universiteit.

Bart de Steenhuijsen Piters en Joost Jongerden 24 november 2022, 14:38

Een inspecteur van de VN bestudeert op 11 oktober 2022 het graan dat van Oekraïne naar Barbados is vervoerd. Beeld AFP

António Guterres, de secretaris-generaal van de Verenigde Naties, verwelkomde de voortzetting van de graandeal tussen Oekraïne, Rusland en Turkije. Door deze deal werden de Oekraïense havens weer geopend voor voedselexporten en volgens Guterres was de deal daarmee een middel om voedselonzekerheid en honger in de wereld te bestrijden.

Een analyse van deze export van met name graan laat echter zien dat niet zozeer de voedselonzekeren in de wereld van de graandeal profiteren, maar vooral westerse vee- en grote voedselbedrijven en Turkije. Ook kunnen we niet direct concluderen dat de deal tot lagere prijzen op de wereldmarkt van voedsel heeft geleid. De deal maakt wel duidelijk dat de geliberaliseerde wereldhandel in voedsel alleen werkt voor partijen met voldoende koopkracht.

Onder leiding van de Wereldhandelsorganisatie werd in de jaren zeventig en tachtig van de afgelopen eeuw de wereldhandel verregaand geliberaliseerd. De Wereldbank en het Internationale Monetaire Fonds oefenden druk uit op landen om de bescherming van hun landbouwsector op te heffen.

Voedselinfuus

Landen moesten liberaliseren om in aanmerking te komen voor leningen. Landbouweconomen beargumenteerden dat vrije handel goed zou zijn voor meer efficiënte productie en distributie van voedsel. Zo kon het voedsel worden geproduceerd op plekken waar dit het goedkoopst is. Via vrije handel zou het voedsel vervolgens bij de consumenten komen die het nodig hebben. Een win-winsituatie, zo leek het. Echter, voor kleine boeren was deze ontwikkeling funest en met name landen in het Midden-Oosten en Afrika kwamen aan het voedselinfuus te liggen.

Tegen deze achtergrond van liberalisering van de voedselproductie ontwikkelde Oekraïne zich tot een voorname producent van goedkope tarwe, maïs en koolzaad. Maar de oorlog in dat land laat pijnlijk zien waar de voedselafhankelijkheid toe leidt. Binnen luttele weken na het uitbreken van de oorlog verdubbelden de prijzen voor graan op de internationale markten. De president van het Wereldvoedselprogramma (WFP) waarschuwde voor een wereldwijde voedselcrisis. Hij kreeg ten dele gelijk.

Het brood in Nederland werd een paar dubbeltjes duurder, en dat is voor het merendeel van de Nederlandse consumenten een overkomelijk probleem. Maar de consumenten in Afrika, die veelal meer dan de helft van hun te besteden inkomen aan voedsel uitgeven, werden hard geraakt door de prijsstijgingen.

In eerste instantie leek de graandeal veelbelovend, maar het heeft de verwachtingen niet waargemaakt. Onderzoek van Wageningen Universiteit laat duidelijk zien dat arme landen nauwelijks baat hebben gehad bij de deal. Van de in totaal 2.674.156 ton tarwe die sinds de oorlog tot nu toe uit Oekraïne is geëxporteerd, werd slechts 150.800 ton door het WFP gekocht en verscheept naar de Hoorn van Afrika. Dat is 5 procent van de totale hoeveelheid. De rest ging naar landen als Turkije, Italië, Spanje en Nederland.

Tussenhandelaren

Nog opvallender is dat de graandeal vooral succesvol was voor de export van maïs als veevoer naar landen met een intensieve vee-industrie, zoals Spanje en Nederland. Deze maïsexport bedroeg sinds de oorlog 4.001.897 ton. Daarvan kwam 9 procent in Nederland terecht.

De graandeal maakt pijnlijk duidelijk dat de mondiale handel in voedsel wordt geregeerd door de basisprincipes van vraag en aanbod, waarbij koopkracht de meest bepalende factor is. Meer dan 70 procent van de wereldhandel in granen wordt gedomineerd door vier bedrijven, de zogenaamde ABCD: de voedselgiganten ADM, Bunge, Cargill en Dreyfus. Maar naast deze multinationale tussenhandelaren opereren steeds meer financiële instellingen en investeerders die de bedrijven van lucratief handelskapitaal voorzien of speculeren met zogenaamde futures.

Armlastige consumenten

Deze betrokkenheid voegt geen waarde toe aan het product, maar drijft de prijs wel op én garandeert de koopkracht van de grote voedselhandelaren en bedrijven. Daardoor is een situatie ontstaan waarbij er wereldwijd genoeg voedsel is, maar consumenten er alleen bij kunnen komen als ze er de koopkracht voor hebben. Zo wordt het vee in landen als Spanje en Nederland dus beter gevoed dan armlastige consumenten in delen van Afrika en Azië.

Het wereldwijde handelsmodel is daarmee aan diepgaande herziening toe. Voedsel moet meer als een essentiële basisvoorziening worden behandeld, en niet als een handelswaar. Dat vraagt om meer regulering van de wereldhandel, inclusief het terugdringen van speculatie en het toestaan van beschermende maatregelen. Maatregelen, zoals de Afrikaanse Unie terecht argumenteert, om lokaal weer meer en beter te kunnen produceren.

De graandeal met Oekraïne, Rusland en Turkije zou de voedselnood in Afrika moeten lenigen, maar is gebruikt voor politieke belangen van de betrokken landen en commerciële belangen van de Westerse agro-industrie. Voedselzekerheid is pas echt gebaat bij het vervangen van het neoliberale handelsbeleid.
Over de auteurs

Bart de Steenhuijsen Piters is onderzoeker van voedselsystemen aan de Wageningen Universiteit. Joost Jongerden is onderzoeker rurale sociologie aan de Wageningen Universiteit.


https://www.volkskrant.nl/columns-op...nden~b3cc460f/

[Revisor]

Analyse Topconferentie

VS bieden Afrika charmeoffensief, dollars en een luisterend oor

President Joe Biden en de Afrikaanse leiders tijdens de traditionele groepsfoto bij de African Leaders Summit in Washington. Beeld AP

Joe Biden was de afgelopen week gastheer van 49 Afrikaanse landen in Washington, om de banden met het continent aan te halen. Waar gingen de Afrikaanse landen mee naar huis?

Joris Belgers 16 december 2022, 19:20

Afrika doet ertoe. Dat hoef je Afrikanen natuurlijk niet te vertellen, maar dat gebeurde de afgelopen week in Washington volop. Daar organiseerde de Amerikaanse regering voor het eerst in acht jaar de African Leaders Summit, waarmee het de banden met het continent flink wilde aanhalen. Maar wat zat er in de goodiebag waarmee de 45 regeringsleiders vrijdag op het vliegtuig huiswaarts stapten?

Een luisterend oor, dat bovenal. Deze insteek was vooraf al benadrukt door de VS, dat Afrika vooral weer wil zien als gelijkwaardig gesprekspartner. Dat is ook niet zo gek voor een continent met bijna anderhalf miljard inwoners; met de snelst groeiende economieën ter wereld; met een flink aantal stemmen binnen de Verenigde Naties, en, niet te vergeten, met enorme grondstoffenvoorraden. Reden genoeg voor een Amerikaans charmeoffensief, zeker nu Chinade VS in de handel met Afrika ruimschoots heeft ingehaald en de Russische invloed op het Afrikaanse continent groeit.

Niet paternalistisch

“Als Afrika slaagt, dan slagen de Verenigde Staten. En eerlijk gezegd, dan slaagt de hele wereld”, zoals Biden zei tijdens de top. Zijn regering deed haar uiterste best niet paternalistisch over te komen. Een duidelijke breuk met zijn voorganger: de regering-Trump waarschuwde vooral voor de groeiende invloed van China. Maar Afrika wil niet verteld worden wat goed of slecht voor ze is – het C-woord werd deze top dan ook zorgvuldig ontweken.

In plaats daarvan kregen Afrikaanse regeringsleiders alle ruimte hun grieven te uiten. Om nogmaals aandacht te vragen voor de verwoestende gevolgen van klimaatverandering en op te roepen tot herstelbetalingen: de Congolese president Félix Tshisekedi greep de vernietigende overstroming in Kinshasa deze week aan om dit punt kracht bij te zetten. Senegalees president Macky Sall, voorzitter van de Afrikaanse Unie, richtte zich op voorgestelde wetgeving in de VS die moet voorkomen dat Rusland via Afrika Oekraïne-sancties kan omzeilen; wetgeving die volgens Sall Afrikaanse landen unfair raakt.

President Biden kondigde voor komend jaar een meerdaagse reis aan naar verschillende landen beneden de Sahara, welke landen hij precies zal aandoen wordt nog bekendgemaakt. Biden beloofde ook zich in te spannen voor het lidmaatschap van de Afrikaanse Unie van de G20, waarbinnen nu alleen Zuid-Afrika vertegenwoordigd is. Eerder sprak Biden al zijn steun uit voor een permanente Afrikaanse zetel in de VN-veiligheidsraad.

Ook ondertekenden Rwanda en Nigeria als eerste Afrikaanse landen de Artemis-akkoorden rondom het maanverkenningsprogramma van de Nasa. Ook Rwanda en Nigeria houden er ruimtevaartprogramma’s op na, waarmee ze nu samen zullen optrekken met de Amerikanen.

Therapeutische praatsessies

Naast al deze zetels aan verschillende tafels was er ook gewoon geld. De regering-Biden zegde voor de komende drie jaar 55 miljard aan investeringen toe, gericht op voedselzekerheid; gezondheidszorg; uitwisselingsprogramma’s en infrastructuur. Ook sprak Biden zelf met de zes landen die komend jaar verkiezingen tegemoet zien, en beloofde Congo, Nigeria, Gabon, Liberia, Madagaskar en Sierra Leone 165 miljoen dollar om deze verkiezingen te ondersteunen.

Bovenal was deze top een charmeoffensief gevuld met therapeutische praatsessies, waarbij Biden het afkalvende imago van het Westen en de Amerikanen in het bijzonder poogde op te kalefateren. Of dat gelukt is moet de toekomst uitwijzen, zo zei de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Antony Blinken op een afsluitende persconferentie. “Amerika gaat Afrika niet vertellen wat ze moeten doen. Dat zou niemand moeten doen. Het recht om te beslissen over Afrika behoort alleen de Afrikanen toe.” Dat zou misschien niet hardop uitgesproken hoeven te worden – maar dat werd het wel.


https://www.trouw.nl/buitenland/vs-b...-oor~b0061a5e/

[Revisor]

Afrika-strategie

Praten over China is een groot taboe op de Afrikatop in Washington

De Nigeriaanse president Muhammadu Buhari arriveert in de VS voor de top in Washington DC. Beeld AFP

De leiders van 49 Afrikaanse landen strijken deze week in Washington neer voor een top, die de blijvende invloed van Amerika in Afrika moet garanderen.

Seije Slager 12 december 2022, 20:44

Eén onderwerp ontbreekt heel nadrukkelijk bij alle discussies, ontmoetingen en panels die de komende dagen georganiseerd worden op de VS-Afrika-top in Washington DC. Het wordt het grootste politieke evenement in de Amerikaanse hoofdstad sinds het begin van de coronapandemie, met 49 Afrikaanse regeringsleiders, één Amerikaanse regeringsleider en nog vele honderden meegereisde prominenten die drie dagen lang de stad zullen overnemen.

De Amerikaanse gastheren zullen zich daarbij een beetje voelen zoals hoteleigenaar Basil Fawlty in de comedyserie Fawlty Towers. Die probeert, als hij Duitse gasten krijgt, wanhopig het gespreksonderwerp te vermijden dat hem eigenlijk op de tong ligt: de oorlog. Op dezelfde manier proberen de Amerikanen deze week, bij alle gesprekken over handel, gezondheidszorg, politieke samenwerking en klimaatverandering, het onderwerp in te slikken waar ze het eigenlijk het liefste over zouden praten: China.

Het is de paradox die over deze top hangt. Een van de belangrijkste redenen dat de VS zo uitpakken is ontegenzeglijk dat ze de groeiende invloed van China op het Afrikaanse continent willen tegengaan. Maar het laatste wat Amerika wil, is de indruk wekken dat Afrikaanse landen slechts pionnen zijn in een geopolitiek spel tussen twee grote mogendheden, zoals tijdens de Koude Oorlog. Daar zijn ze in Afrikaanse hoofdsteden allergisch voor, en dus zal een nadrukkelijke focus op China alleen maar averechts werken, is de inschatting in Washington.

De Russische invloed in Afrika baart de VS zorgen

Eerder dit jaar, tijdens een bezoek aan het continent werd de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Antony Blinken ook al niet moe om te benadrukken dat Afrikanen hun eigen toekomst vormgeven. “De VS zal Afrika’s keuzes niet dicteren. En dat zou ook niemand anders moeten doen.” Maar hij heeft Afrika wel nodig. Om zijn doelen op het gebied van klimaatverandering veilig te stellen. En om belangrijke grondstoffen voor de VS veilig te stellen, zoals lithium en kobalt, die nodig zijn voor de productie van batterijen, en waar China ook op aast. Bovendien is het blok Afrikaanse stemmen belangrijk in de VN-Veiligheidsraad. Eerder dit jaar stemde tot schrik van de Amerikanen slechts een kleine meerderheid van de Afrikaanse landen voor een veroordeling van de Russische invasie in Oekraïne.

In de Afrika-strategie die de VS een paar maanden geleden openbaarden wordt het beestje overigens wel bij de naam genoemd. China, zo lezen we daar al op pagina twee, “ziet de regio als een belangrijke arena om de internationale rechtsorde uit te dagen, zijn eigen smalle commerciële en geopolitieke belangen na te jagen, transparantie en openheid te ondermijnen, en de Amerikaanse betrekkingen met Afrikaanse volken en regeringen te verzwakken.” In de afgelopen jaren investeerde China tientallen miljarden in Afrika. In 2017 opende het bovendien een eerste militaire basis op het continent, in Djibouti. Amerikaanse militaire analisten vrezen dat er meer zullen volgen.

Ook de Russische invloed in Afrika baart de Amerikanen zorgen. “Rusland ziet de regio als een toegeeflijke omgeving voor private militaire ondernemingen, die vaak instabiliteit aanwakkeren voor strategisch en financieel gewin”. Dat gaat over de Wagner Group, een Russische paramilitaire organisaties, die enkele regimes in Afrika ondersteunt. Het Russische propagandakanaal RT opent binnenkort bovendien een filiaal in Johannesburg.

In de watten proberen te leggen

Niet alleen Blinken was deze zomer in Afrika, ook zijn collega’s uit Rusland en China gingen in het continent op reis. Sommige waarnemers spreken al over een nieuwe ‘scramble for Africa’, een verwijzing naar de wedstrijd die Frankrijk en Engeland ooit uitvochten om zo snel mogelijk zoveel mogelijk van het continent te koloniseren.

Het verschil met nu is dat Afrikaanse landen in een multipolaire wereld, waarin verschillende landen naar hun hand dingen, ook wat te eisen hebben. En dus zal president Joe Biden de Afrikaanse landen de komende dagen niet beleren of dreigen, maar vooral in de watten proberen te leggen.

Eén belangrijk voorstel lekte al uit. Biden wil de Afrikaanse Unie permanent lid van de G20 maken. Dat is een langgekoesterde wens van de Afrikaanse Unie. Op dit moment is Zuid-Afrika de enige Afrikaanse stem die klinkt bij de onderhandelingen van die club van de rijkste landen ter wereld.


https://www.trouw.nl/buitenland/prat...gton~b7bec2e2/

[Rob Gosseling]

.

"Afrika doet ertoe. Dat hoef je Afrikanen natuurlijk niet te vertellen"

Is dat zo? Als je de grondstoffen weglaat - dat die in de bodem zitten is geen verdienste van de bevolking - wat blijft er dan over? Vooral armoede, conflicten en oorlogen. Als Afrika zichzelf ontwikkeld had, dan hadden ze het oosten en westen niet nodig gehad voor het gewenste kapitalisme. Ze willen daar ook gewoon een leven zoals in de kapitalistische wereld, met alle luxe die in het westen heel gewoon is. Dus dat Afrika er toe doet, daar kan wel iets vanaf. Die grondstoffen hebben alleen waarde vanwege technologische ontwikkeling in het westen.


.