Japan wil historisch onrecht herstellen en dringt aan op Afrikaanse zetel in VN veiligheidsraad

[Revisor]

In 1972 publiceerde Rodney How Europe Under Developed Africa , zijn bekendste boek. ¹⁴ Hij schreef het terwijl hij lesgaf in Dar es Salaam, Tanzania, dat in december 1961 onafhankelijk was geworden. ¹⁵ In 1967 sloeg Tanzania linksaf met de Verklaring van Arusha, waarin Julius Nyerere en zijn partij probeerden een Afrikaans pad naar socialisme. ¹⁶ In een tekst geschreven voor Maji Maji in 1971 nam Rodney deel aan een debat met zijn marxistische kameraden in Dar over de implicaties van de Verklaring van Arusha. ¹⁷ Het essay ging over het concept van terugtrekking uit het imperialisme (wat Samir Amin tien jaar later 'ontkoppeling' zou noemen). ¹⁸Zou een land als Tanzania voor zichzelf een weg kunnen banen buiten de tentakels van het imperialisme? Een fel debat greep de marxisten van Dar aan, en veel van hun bijdragen werden later gepubliceerd in het tweede nummer van Tanzanian Studies , onder redactie van Issa Shivji. ¹⁹

In Hoe Europa onderontwikkeld Afrika , gepubliceerd na dit debat, toonde Rodney de diepte van de koloniale macht op het Afrikaanse continent, hoe de economie in de verschillende regio's van het continent was ontworpen om volledig ondergeschikt te zijn aan het imperialisme. Het was een mening die werd gedeeld met Nkrumah in zijn Neocolonialism uit 1965, die veel van de thema's van Rodneys boek definieerde. Wat is onthechting? Het betekent niet ‘totaal isolement’, schreef Rodney, ‘maar de vermindering van de economische afhankelijkheid, het elimineren van overtollige uitstroom, het gebruik van dit overschot voor de opbouw van nationaal geïntegreerde economieën, rechtvaardige samenwerking met bevriende socialistische landen en het mobiliseren van de massa’s voor snelle ontwikkeling. en verdediging. Nationalisatie is een methode om deze terugtrekking op gang te brengen.” Maar nationalisatie heeft zijn grenzen, aangezien het niet automatisch leidt tot een beter beheer van het bedrijf of het gebruik van het overschot. Het zijn de boeren die zich moeten losmaken van het imperialisme, schreef Rodney, aangezien zij het zijn die – in de Afrikaanse context – de leiding moeten nemen en de voorwaarden moeten bepalen voor de kleinburgerlijke intellectuelen. "De revolutie vereist," betoogde hij, “dat de miljoenen die door de geschiedenis heen zijn gekneveld, moeten spreken en kiezen. Het is de verantwoordelijkheid van de revolutionairen om manieren en middelen te vinden om boeren en arbeiders te wijzen op de relevantie van de socialistische ideologie en percepties voor hun dagelijkse leven.”

Rodneys Hoe Europa Afrika onderontwikkeldeis een boek van grote geleerdheid, maar vooral van sublieme bedoeling. Het nam de complexe geschiedenis van Afrika en liet zien hoe de periode van kolonialisme zijn ontwikkeling had verstoord en het in een situatie van tegenspoed had achtergelaten. Het liet ook zien hoe de mensen machtige krachten zo goed mogelijk hadden bestreden en hoe ze manieren vonden om de storm van het kolonialisme te overleven. Toen stopte Rodney. Meer kon hij niet zeggen. Rodney droeg zijn boek over aan de Tanzaniaanse marxist AM Babu voor het naschrift. Baboe was streng. "Op enkele uitzonderingen na," schreef Babu, "is het triest om te moeten toegeven dat Afrika slecht gediend is door de huidige conglomeraat van wat doorgaat voor leiders in het hele continent." En dan: “Als Azië en Latijns-Amerika reuzen voortbrengen, zoals Mao, Ho en Che, die de verbeelding inspireren en prikkelen, niet alleen van hun landgenoten binnen hun grenzen,²⁰ Bewegingen produceren leiders. Het is geen oordeel over individuen. Het is een aanklacht tegen de diepgang van de bewegingen. Ze hadden de problemen van het continent niet diep genoeg gezien. Babu's greep op de realiteit is sterk, maar ook moeilijk te verteren. Rodney zei soortgelijke dingen over zijn geboorteland de Caraïben. ²¹ Misschien voelde hij zich niet op zijn gemak bij het zeggen van deze dingen over Afrika, waarover hij schreef en waar hij toen woonde.

De realiteit is dat de tentakels van het imperialisme zich diep over het continent hadden gewikkeld en de vruchten plukten van de koloniale macht over de economie zonder last te hebben van de ongemakken van het koloniale politieke bewind. Het was deze context die leidde tot de verstikking van zoveel nationale bevrijdingsbewegingen en zoveel postkoloniale staten. De kwaadaardigheid zit in het mondiale systeem, niet in het continent.

Imperialisme is een lelijke kracht

Imperialisme is een lelijke kracht. Centraal staat het verlangen naar totale controle. Er is het verlangen naar politieke controle, de ontkenning van het recht van mensen over de hele wereld om hun eigen soevereiniteit te behouden. Er is de wens om de toegang tot economische hulpbronnen te controleren, om ervoor te zorgen dat alleen bepaalde landen namens bedrijven beslissen wat er met onze hulpbronnen moet gebeuren. Er is het verlangen naar controle over onze samenlevingen en culturen, het koloniseren van onze geest en onze esthetiek, onze manier van leven en onze manier van denken.

Imperialisme is geen kwestie van het verleden. De gewoonten en instellingen van het imperialisme blijven vandaag diep verankerd in ons sociale leven. Het onwettige sanctieregime dat door de Verenigde Staten is ingevoerd tegen ongeveer dertig landen – waaronder Cuba, Venezuela, Zimbabwe en Iran – is een voorbeeld van de gewoonten van het imperialisme, de arrogantie om elk proces dat niet door de Verenigde Staten wordt gedomineerd, te verstikken. Er loopt een rechte lijn vanaf de poging om de Haïtiaanse revolutie vanaf 1804 te vernietigen tot de poging in onze tijd om de Cubaanse revolutie omver te werpen. Nadat het Haïtiaanse volk de instellingen van kolonialisme en slavernij omver had geworpen, dwongen Frankrijk en de Verenigde Staten het Haïtiaanse volk om 21 miljard dollar te betalen om zichzelf te bevrijden; dat is de houding van het imperialisme. Toen het Haïtiaanse volk probeerde een vorm van soevereiniteit op te bouwen, elke keer dat de Haïtianen hun hoofd oprichtten, werden ze verpletterd - door de invasie en bezetting van Amerikaanse mariniers (1915-1934), door de door de VS gesteunde dictatuur van François en Jean-Claude Duvalier (1957-1990), en vervolgens door twee Amerikaanse gesteunde staatsgrepen (1991 en 2004). Haïti is een synecdoche voor de lange geschiedenis van het imperialisme - een die in onze tijd bestaat.

We weten dat het imperialisme geen overblijfsel uit het verleden is, maar een essentieel onderdeel van de structuur van onze tijd, waarbij de tentakels van het imperiale denken ons verstikken naast het imperialistische systeem van kapitaalaccumulatie op wereldschaal. De twee – de culturele en de economische – bestaan ​​naast elkaar, twee slangen die om elkaar heen dansen, twee processen die elkaar voeden, economische uitbuiting die de ideeën van culturele minderwaardigheid versterkt en het idee van culturele minderwaardigheid waardoor bedrijven werknemers in de wereld kunnen betalen Zuid minder.

Laten we eens kijken naar de structuur van het imperialisme door de ogen van de Zambiaanse kinderen in de Copperbelt-regio van het land. In 2019 sprak Tricontinental: Institute for Social Research met Gyekye Tanoh, hoofd van de afdeling politieke economie van het Third World Network-Africa, gevestigd in Accra, over hulpbronnensoevereiniteit:

Omdat Zambia nu volledig afhankelijk is van de koperexport, hebben de bewegingen van de internationale koperprijs een overwegend en verstorend effect op de wisselkoers van de Kwacha [de munteenheid van Zambia]. Deze verstoring en de beperkte inkomsten uit koperexport hebben een impact op het concurrentievermogen en de levensvatbaarheid van andere, niet-koperexporten als gevolg van de fluctuaties van de Kwacha. De fluctuaties hebben ook gevolgen voor de sociale sector. Een studie uitgevoerd in 2018 toonde aan dat veranderingen in de wisselkoersen schommelden tussen -11,1% tot +13,4% in de periode tussen 1997 en 2008. Het verlies aan fondsen van donoren aan het ministerie van Volksgezondheid in Zambia bedroeg US $ 13,4 miljoen of $ 1,1 miljoen per jaar. Door de ineenstorting van de Kwacha tussen 2015 en 2016 daalden de gezondheidsuitgaven per hoofd van de bevolking in Zambia van $ 44 (2015) naar $ 23 (2016). ²²

De leider van de Socialistische Partij van Zambia, Fred M'membe, vertelde me in 2021 dat de armoede in de provincie Copperbelt, het hart van Zambia's rijkdom, erg hoog is. Opvallend is dat 60 procent van de kinderen in dit koperrijke gebied niet kan lezen. "Buitenlandse multinationals zijn de grootste begunstigden", legt M'membe uit. Een goede band met de Zambiaanse elite stelt deze bedrijven in staat om lage belastingen te betalen en hun winsten uit het land te halen, en om technieken als outsourcing en onderaanneming te gebruiken om de Zambiaanse arbeidswetten te omzeilen. Deze industrie "opereert nog steeds langs koloniale lijnen." Inderdaad, in Colonial Social Accounting van Phyllis Deanelaat ze zien dat tweederde van de winst uit Noord-Rhodesië (de naam van Zambia tijdens de koloniale overheersing) werd gehaald om buitenlandse aandeelhouders te betalen, terwijl tweederde van de rest naar Europese arbeiders ging en de minuscule restjes naar de overgrote meerderheid gingen, de Afrikaanse mijnwerkers. ²³ Dit soort koloniale boekhouding zet zich voort door de praktijk van overdrachtsmisprijzen.

[Revisor]

Het koper onder de grond komt de mobiele telefoons van mensen over de hele wereld binnen. Wereldwijd zijn er bijna zes miljard mobiele telefoons. Het koper zit in je hand. Het zit in je identiteit. Je wordt overal gevormd door koperdraden. U bent direct verbonden met dat kind in Zambia. Het kind staat niet buiten jou. Het kind is nauw met u verbonden door de imperialistische exploitatie van de kopervoorraden in Zambia. Maar je ziet het niet omdat je de telefoon in een winkel koopt. Het komt verpakt in plastic en in een mooie doos. Er staat trouwens niet dat je deze telefoon voor deze relatief goedkope prijs krijgt omdat een kind in Zambia analfabeet is. Ik zou graag naar een Apple Store of een andere winkel gaan en stickers op alle dozen plakken met de mededeling dat deze telefoon goedkoop is omdat een kind in Zambia analfabeet is. Je moet de verbinding maken. De uitdaging in Zambia zit in je sociale toestand. Globalisering is dus een objectief feit. Dat maakt internationalisme noodzakelijk. Je doet misschien niets om de omstandigheden van dat kind te veranderen, wat betekent dat je geglobaliseerd bent, maar geen internationalist. Dat is wat mij betreft verwerpelijk. Je kunt geen globalisering hebben, het koper uit Zambia in je telefoon, en geen internationalist zijn, solidair zijn met de strijd van de bevolking van Zambia.

Er is geen "ander" buiten; we zijn met elkaar verbonden door de sociale productieverhoudingen, maar van elkaar vervreemd door allerlei soorten ideologieën (waaronder individualisme en nationalisme). In het eerste deel van Het Kapitaal , het grootste werk van Karl Marx, schrijft hij over het fetisjisme van waren. In zijn mystificatie kan de fetisj worden gezien als een geheel eigen rationele vorm, terwijl de mensen die met elkaar omgaan dit alleen doen via de fetisj en niet rechtstreeks met elkaar.. Mensen in deze vorm hebben geen onafhankelijk of verweven bewustzijn; ze zijn met elkaar verbonden door het ding, dat wordt gezien als een ideale, goddelijke macht, handelend uit eigen wil die mensen ondergeschikt maakt. Het ding beweegt en je krijgt er instructies van. Dit is het fetisjkarakter van het ding, dat een pop of een idee kan zijn. Marx zegt, luister, wat er gebeurt, is dat jij en ik, onze sociale relaties, worden bemiddeld door handelswaar of door geld, dat slechts een handelswaar is, de belichaming van waren . Onze banden met elkaar in een kapitalistisch systeem worden gevormd en bemiddeld door grondstoffen. Het onderbreekt de menselijke interactie. Er is een muur tussen ons, de muur van de warenvorm en de algemene vorm van de waar, dat geld is.

Op deze manier is wat mij scheidt van het Zambiaanse kind deze beweging van koper: gedolven voor lage lonen, naar de haven van Durban gereden, verscheept naar China en vervolgens in een iPhone gestopt. Het komt dan uit de fabriek in Shenzhen, verpakt in het ontwerp van Apple. Tussen het kind in Zambia en de consument vindt een reeks transformaties plaats, een reeks artikelen die aan elkaar worden toegevoegd - met zulke verbazingwekkende namen als Indium en Wolframite - en de opeenstapeling van deze artikelen verdwijnt in de telefoon zelf. Het gehalte aan koper in de telefoon is veel groter dan dat van ander metaal. Het ruwe koper wordt verwerkt koper wordt koperen bedrading wordt zeer geavanceerde koperen instrumenten. Dit wordt vervolgens in een iPhone gestoken, die vervolgens wordt verpakt. Tegen de tijd dat de consument de telefoon ziet, is het kind verdwenen. Zambia is verdwenen, Chili is verdwenen, Peru is verdwenen. Er is een fetisjkarakter dat de mensen in Zambia, zowel het kind als de mijnwerker, gescheiden houdt van de consument in de rest van de wereld. Maar ze zijn natuurlijk nauw met elkaar verbonden door de socialisatie van arbeid, door de sociale relaties onder de oppervlakte.

De telefoon pingt. Er is een meme over honger in Zambia. De consument voelt zich slecht. Laat me wat geld doneren want ik weet niets over Zambia . Zambianen zijn anders dan de consument in andere delen van de wereld. Hun sociale bestaan ​​wordt als gescheiden gezien. Luister vrienden , wil men zeggen, zoiets is niet aan de hand . De Zambiaanse mijnwerker is nauw verwant aan jou omdat de arbeid van de mijnwerker in je telefoon zit. Als de consument zegt, ik weet er niets van , is dat waar. Maar niettemin blijft Zambia door het gedolven koper intiem in het leven van de consument. Zambia is overal niet zo ver vandaan, en Zambianen ook niet.

De erbarmelijke omstandigheden van het analfabetisme houden verband met het feit dat Apple zowel de telefoon tegen een gereduceerde prijs verkoopt als nog steeds in staat is om een ​​exorbitante winst te maken. De iPhone wordt verkocht tegen een belachelijk lage prijs. Als je berekent wat een iPhone zou moeten kosten als de lonen in de goederenketen op Noord-Atlantisch niveau zouden zijn, zou elke telefoon bijna 30.000 dollar kosten. ²⁴Wie betaalt ervoor dat de telefoon wordt verdisconteerd tot ongeveer $ 699 of zo? Het saldo wordt betaald door de gemeenschap in de Copperbelt, die zeer lage lonen krijgt en waar nauwelijks sociale lonen zijn om scholen en medische centra te onderhouden. Hun levensstandaard wordt kunstmatig onderdrukt zodat ze adequaat kunnen worden uitgebuit, waarbij die lonen die van hen zijn gestolen en het geld dat via belastingen van het Zambiaanse volk is gestolen, de korting worden voor de superwinsten van Apple en de lagere prijs voor de telefoon. Dit alles verdwijnt door het fetisjkarakter van onze relaties met elkaar, waar goederen tussen ons in komen te staan.

Omdat we anders zijn dan andere mensen, in een kunstmatige verwijdering van hen geplaatst, zien we hun lijden en zeggen dan: oh, ik zou iets moeten doneren. Donaties en liefdadigheid zijn niet slecht, maar ze versterken het fetisjkarakter van onze relaties en ze vernederen mensen omdat we ze niet zien. Donaties veranderen de omstandigheden in de wereld niet. Noch loze woorden van kritiek op andermans mening of woorden van solidariteit. Materiële ondersteuning is nodig. We moeten de inspanningen van de mijnwerkers ondersteunen om hun vakbonden op te bouwen, de Socialistische Partij van Zambia steunen die de macht van de mensen tegen het systeem opbouwt. De enige echte dekolonisatie is anti-imperialisme en antikapitalisme. Je kunt je geest niet dekoloniseren tenzij je ook de voorwaarden voor sociale productie dekoloniseert die de koloniale mentaliteit versterken.

Op 23 september 1960 diende de Sovjet-Unie een resolutie in voor onmiddellijke dekolonisatie. Deze resolutie werd tegengewerkt door het hele westerse blok, geleid door de Verenigde Staten. Een paar maanden later bevestigden drieënveertig landen uit Afrika en Azië de Bandung-principes en kwamen met hun eigen resolutie. Uiteindelijk nam de Algemene Vergadering van de VN op 14 december een resolutie aan, Verklaring over het verlenen van onafhankelijkheid aan koloniale landen en volken. Dit was de resolutie die oorspronkelijk door de Sovjet-Unie naar voren was gebracht en vervolgens werd hervormd door Afrikaanse en Aziatische staten. Negenentachtig landen - waaronder de Sovjet-Unie - stemden voor, niemand stemde tegen, maar negen landen onthielden zich van stemming: Australië, België, Frankrijk, Portugal, Spanje, de Dominicaanse Republiek, de Unie van Zuid-Afrika, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. . De Verenigde Staten stonden achter de oude koloniale machten en Zuid-Afrika tegen een verklaring die luidde: "Het proces van bevrijding is onweerstaanbaar en onomkeerbaar." Deze uitspraak is de sleutel tot ons denken: het proces van bevrijding is onweerstaanbaar en onomkeerbaar. Of, in de termen van Rodney, Afrika is in beweging .

[Revisor]

Notities

1. ↩ Robert Hill, Walter Rodney spreekt: The Making of an African Intellectual (Trenton: Africa World Press, 1990), 50.
2. ↩ Patrice Lumumba, De waarheid over de monsterlijke misdaad van de kolonialisten (Moskou: Foreign Languages ​​Publishing House, 1961), 57.
3. ↩ Maria Dulce Almada, “Kaapverdië: slaven, armoede en dorheid,” in The African Liberation Reader , vol. 2, red. Aquino de Bragança en Immanuel Wallerstein (Londen: Zed, 1982), 30.
4. ↩ Susan Williams, White Malice: de CIA en de geheime herkolonisatie van Afrika (New York: Public Affairs, 2021), 50.
5. ↩ Franz Fanon, The Wretched of the Earth (New York: Grove, 1963), 109.
6. ↩ Williams, Witte boosaardigheid , 375.
7. ↩ Williams, Witte boosaardigheid , 491.
8. ↩ Kwame Nkrumah, Neokolonialisme: de laatste fase van het imperialisme (Londen: Thomas Nelson, 1965).
9. ↩ Williams, Witte boosaardigheid , 495.
10. ↩ Ludo De Witte, Moord in Burundi: Belgié en de liquidatie van premier Louis Rwangasore (Antwerpen: EPO, 2021); Bintou Sanankoua, La chute de Modibo Keíta (Parijs: Editions Chaka, 1990).
11. ↩ Ruth First, The Barrel of the Gun: Political Power in Africa and the Coup d'État (Londen: Allen Lane, 1970). In Political Order in Changing Societies pleitte Samuel Huntington voor 'militaire modernisering', namelijk dat in voormalige koloniale landen alleen het leger de modernisering kon bevorderen en dat de Verenigde Staten zich in dat geval niet tegen militaire dictaturen zouden moeten verzetten. Samuel Huntington, Politieke orde in veranderende samenlevingen (New Haven: Yale University Press, 1968).
12. ↩ Kwame Nkrumah, Donkere dagen in Ghana (Londen: Lawrence en Wishart, 1968), 50.
13. ↩ Nkrumah, Donkere dagen in Ghana , 159.
14. ↩ Walter Rodney, Hoe Europa Afrika onderontwikkeld heeft (Londen: Bogle-L'Ouverture, 1972).
15. ↩ Karim Hirji, De blijvende relevantie van Walter Rodney's Hoe Europa Afrika onderontwikkelde (Wakefield: Daraja Press, 2017).
16. ↩ Issa Shivji, Saida Yahya-Othman en Ng'wanza Kamata , Ontwikkeling als rebellie: een biografie van Julius Nyerere , vol. 3 (Dar es Salaam: Mkuki na Nyota, 2020), hoofdstuk 8.
17. ↩ Walter Rodney, "Enkele implicaties van de kwestie van terugtrekking uit het imperialisme", Maji Maji 1 (1971).
18. ↩ Samir Amin, "A Note on the Concept of Delinking", Review (Fernand Braudel Center) X, nee. 3 (1987).
19. ↩ Issa Shivji, De stille klassenstrijd (Dar es Salaam: Tanzania Publishing House, 1973).
20. ↩ Babu, naschrift bij Hoe Europa Afrika onderontwikkeld , 287.
21. ↩ Walter Rodney, "Volksmacht, geen dictator", Working People's Alliance (Georgetown), 1979.
22. ↩ Tricontinental: Institute for Social Research, Resource Sovereignty: The Agenda for Africa's Exit from the State of Plunder , dossiernr. 16 (2019): 13. Voor meer informatie over de koperindustrie in Zambia, zie Neo Simutanyi, Copper Mining in Zambia: The Developmental Legacy of Privatization (Pretoria: Institute for Security Studies, 2008).
23. ↩ Phyllis Deane, Colonial Social Accounting (Cambridge: Nationaal Instituut voor Economisch en Sociaal Onderzoek, 1953).
24. ↩ Tricontinental: Institute for Social Research, The Rate of Exploitation: The Case of the iPhone , 22 september 2019.

Volledig vertaald met Google Translate

https://monthlyreview.org/2022/05/01...s-on-the-move/

[knuppeltje]

Je reageert dom en gaat niet in op wat ik aanvoer. Jij pakt niet door.

Jouw vragen stellen niets voor. Wat voor spullen ik gebruik en waar ze gemaakt zijn is terzake niet van belang. Los of ik wat gebruik of niet gebruik, het structureel moorden, uitbuiten en onderdrukken van de derde wereld gaat gewoon door.

Je verstoppen dat de wereld maar zo is, is intellectuele luiheid omdat jezelf niet geraakt wordt door het leed en onrecht.

Hear, hear. Dit slaat echt nergens op.

Altijd weer de bekende reactie als je je aangevallen voelt: ik heb er niets mee te maken, ik doe niets fout. Echt farizeeër mentaliteit.
Jouw consumptiepatroon is net zo goed schadelijk voor de bevolking van de lagelonenlanden, als van wie dan ook die daar gebruik van maakt. Dat ontkennen is ronduit hypocriet. Wat dat betreft ben jij gewoon ook een 'westerling'.

Ik verstop me helemaal niet. Ik laat je alleen maar zien dat het hele probleem niet zo maar af te doen is met een zogenaamd fout 'westen' - tegenover de onschuldige rest van de wereld . Alleen armzalige van geest geloven in zo'n simpele theorie.

Hoe dan ook, zolang er wereldwijd zoveel gewetenloze corruptie figuren te vinden zijn - zullen arme landen met steun van hun regimes onderdrukt en uitgeperst worden. Niet dat ik dat goed vind - in tegendeel. Ik ben er faliekant tegen. Maar het zal maar al te waar blijven.

[Olive Yao]

.
Corrupte afrikaanse leiders

Er zijn corrupte afrikaanse leiders. Maar wat je daarover schrijft vind ik oppervlakkige kreten, knuppeltje, en dat vind je zelf ook als je even nadenkt. Je schrijft dit alleen om tegen Revisor in te gaan.

We moeten verschillende tijdperken onderscheiden:
1. De eeuwen van rond 1500 tot rond 1960 (waarbinnen periodes nader te onderscheiden zijn).

2. De periode sinds ‘onafhankelijkheid’ van afrikaanse ‘staten’ die toen kunstmatig gemaakt werden (en die niet op eigen afrikaanse culturele ontwikkeling stoelden, die vernietigd of fataal verzwakt was).

3. De periode sinds de opkomst van China.

Tijdperk 1: Koloniale en imperialistische machten schakelden vaak lokale heersers in om hun belangen te dienen. Maar wat was de hoofdoorzaak van plundering? De koloniale en imperialistische machten of de lokale heersers?

Wat gebeurde er met lokale heersers die niet mee wilden doen?

Tijdperk 2: Idem. Zelfde vragen.
Wat gebeurde er met Patrice Lumumba en Kwame Nkrumah?

En wat was in de decennia van rond 1970 tot heden de rol van IMF, Wereldbank?

Tijdperk 3: Dat kunnen we beter onder het kopje over de rol van Rusland en China bespreken.

Corrupte leiders van regimes die om om hun eigen zakken zoveel en snel mogelijk te vullen anderen hun land laten plunderen, ten koste van hun eigen bevolking – zullen altijd daarvoor de nodige plunderaars vinden.

(…) in Afrika niet maar al te veel corrupte regimes zijn, met gewetenloze dictators aan het hoofd, die vanuit puur eigen hebzucht maar al te graag jouw zogenaamde 'westerlingen', (...) hun gang laten gaan.

Hoe dan ook, zolang er wereldwijd zoveel gewetenloze corruptie figuren te vinden zijn - zullen arme landen met steun van hun regimes onderdrukt en uitgeperst worden. *)

Tijdperk 1: Nodigden koningen van afrikaanse rijken europeanen uit om hen te komen koloniseren? Waarom was daar dan zoveel geweld en dreiging met geweld bij nodig?

Tijdperk 2: Ja hoor, knuppeltje. Maar wat gebeurde er met afrikaanse leiders die daar niet aan mee wilden doen? Wat gebeurde er met Patrice Lumumba en Kwame Nkrumah? Wat gebeurde er in Vietnam met de onafhankelijke regering? Wat, in Indonesië? Wat gebeurde er in Zuid-Amerika met Salvador Allende? Wat probeerde het VS regime met Hugo Chávez?

En ook belangrijk: wat voor ‘voorbeeldwerking’ ging daarvan uit voor andere politici in Afrika (om ons tot dat werelddeel te beperken)?

Deze: “Ik kan ze maar beter hun gang laten gaan, anders word ik vermoord”.

Maar wie is er dan moreel het meest fout: die regimes, die hun eigen bevolking laten plunderen voor eigen gewin – of de plunderaars.

Dus wie is moreel nu het meest te verwijten: de plunderaars - of de gewetenloze regimes van al die Afrikaanse landen die dit puur uit eigen gewin die plundering toestaan.

Degene die de macht heeft en dwang uitoefent is moreel het meest fout.


*) Ik had deze post gisteren gepost. Vandaag doet knuppeltje niets anders dan koppig zn oppervlakkigheid repeteren.

[Revisor]

Groepsfoto van de Afrikaans-Amerikaanse top. Foto: Office of the President of the United States. Public domain

Vijay Prashad, the Tricontinental DeWereldMorgen vertaaldesk

Amerikaans-Afrikaanse top: VS voeren de forsing tegen Rusland en China

Vanuit hun bevreesdheid voor de groeiende invloed van Rusland en China op het Afrikaanse continent organiseerden de Verenigde Staten half december 2022 een Amerikaans-Afrikaanse topconferentie. Het ging om meer dan een routineus diplomatiek nummertje.

donderdag 2 februari 2023 16:32

Op de top liet Washington zich leiden door zijn bredere Nieuwe-Koude-Oorlog-agenda, gericht op verstoring van de relaties van Afrikaanse landen met China en Rusland. Deze havikachtige houding wordt gepromoot door Amerikaanse militaire planners die Afrika beschouwen als “de zuidelijke flank van de NAVO” en China en Rusland zien als “bijna evenwaardige bedreigingen”. Tijdens de topconferentie beschuldigde de Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin China en Rusland van destabilisatie van het Afrikaanse continent. Austin bracht maar weinig bewijsmateriaal aan om die beschuldigingen hard te maken. Zo wees hij op belangrijke Chinese investeringen, handelsactiviteiten en infrastructuurprojecten in veel Afrikaanse landen en had hij kritiek op de aanwezigheid in een handjevol landen van enkele honderden huurlingen van de Wagnergroep, de Russische particuliere beveiligingsdienst.

Tijdens de topconferentie beschuldigde de Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin China en Rusland van destabilisatie van het Afrikaanse continent

Aan het einde van de top beloofde de Amerikaanse president Joe Biden aan de Afrikaanse regeringsleiders dat hij eerlang een tournee doorheen het Afrikaanse continent zou maken. Verder zegde hij Amerikaanse investeringen ter waarde van 55 miljard dollar toe en legde hij een hoogdravende maar nietszeggende verklaring af over het partnerschap tussen de Verenigde Staten en Afrika. Als we het trackrecord van de Amerikanen op het Afrikaanse continent even overlopen, kunnen we – tot bewijs van het tegendeel – deze woorden alleen maar beschouwen als gebakken lucht en geopolitiek spierballenvertoon.

Schuldencrisis

In de eindverklaring van de top werd met geen enkel woord gerept over de meest urgente kwestie voor de regeringsleiders van het continent: de aanhoudende schuldencrisis. Het rapport van de Conferentie inzake Handel en Ontwikkeling van de VN van 2022 kwam tot de bevinding dat “60 procent van de minst ontwikkelde landen en andere landen met een laag inkomen ofwel verhoogd risico liepen op problemen bij de afbetaling van hun schulden, ofwel effectief al niet meer in staat waren hun schulden te vereffenen.” Zestien Afrikaanse landen werden tot de categorie met verhoogd risico gerekend. Zeven andere – Tsjaad, de Republiek Congo, Mozambique, São Tomé en Principe, Somalië, Soedan en Zimbabwe – werden door het rapport geduid als landen in acute schuldencrisis. Daarbovenop hebben nog eens drieëndertig Afrikaanse landen dringend behoefte aan externe hulp inzake voedselvoorziening. Die precaire voedselsituatie vergroot nog het nu al reële gevaar voor sociale ineenstorting. Op de Amerikaans-Afrikaanse top werd druk georakeld over de abstracte idee van democratie. Op burleske wijze nam Biden regeringsleiders als president Muhammadu Buhari (Nigeria) en president Félix Tshisekedi (Democratische Republiek Congo) terzijde om hen de les te spellen over de noodzaak van ‘vrije, faire en transparante’ verkiezingen in hun land. Tegelijk zegde hij Afrika in 2023 165 miljoen dollar toe “als steun bij het organiseren van verkiezingen en ter bevordering van behoorlijk bestuur”.

Een groot deel van de schulden van de Afrikaanse landen staat uit bij rijke westerse obligatiehouders. Hierbij functioneerde het Internationale Monetaire Fonds (IMF) telkens als makelaar. Ondanks de nijpende afbetalingsproblemen weigeren deze private kredietverleners – die onder meer de schulden van landen als Ghana en Zambia in portefeuille hebben – schuldenverlichting toe te staan aan Afrikaanse landen. Wat vaak niet wordt gezegd als het over deze kwestie gaat, is dat die aanhoudende schuldencrisis in belangrijke mate haar oorsprong vindt in de plundering van de bodemrijkdommen van het continent.

China, de belangrijkste kredietverlener aan Afrikaanse landen, doet het op dit vlak beter dan de rijke westerse obligatiehouders. In augustus 2022 besliste het om drieëntwintig renteloze leningen aan zeventien landen kwijt te schelden. Tevens stelde het 10 miljard dollar van zijn reserves bij het IMF ter beschikking van Afrikaanse landen. Onder de gegeven omstandigheden is het niet mogelijk te spreken van een faire en rationele benadering van de schuldencrisis op het Afrikaanse continent. Dat zal pas kunnen als de westerse obligatiehouders veel meer schulden kwijtschelden en als het IMF speciale trekkingsrechten toekent om landen die onder de schuldencrisis gebukt gaan te voorzien van liquide middelen. Niets van dit alles stond op de agenda van de Amerikaans-Afrikaanse top.

[Revisor]

Nieuwe koude oorlog

In plaats daarvan bakte Washington zoete broodjes met Afrikaanse regeringsleiders en hield het een strenge houding aan tegenover China en Rusland. Is die Amerikaanse goedmoedigheid een eerlijke olijftak of eerder een paard van Troje waarmee de VS hun Nieuwe-Koude-Oorlog-agenda het continent willen binnensmokkelen? Het meest recente witboek van de Amerikaanse regering over Afrika, gepubliceerd in augustus 2022, suggereert het laatste. Hoewel het document naar eigen zeggen de aandacht op Afrika vestigt, maakt het maar liefst tien keer melding van Rusland en China samen. Nergens in het boek gaat het over ‘soevereiniteit’. We lezen onder meer het volgende:

“Overeenkomstig de Nationale Defensiestrategie van 2022 zal het ministerie van Defensie in dialoog gaan met Afrikaanse partners om hen te wijzen op de risico’s van negatieve Chinese en Russische activiteiten in Afrika. We zullen steun verlenen aan instellingen die werken rond burgerbescherming en op defensief vlak nauwer samenwerken met strategische partners die onze waarden delen en die zich net als wij inzetten voor globale vrede en stabiliteit.”

Uit het document blijkt dat de Verenigde Staten inzien dat ze niet kunnen wedijveren met wat China als commerciële partner te bieden heeft en dat ze om die reden opteren voor militaire macht en diplomatieke druk om de Chinezen het continent uit te kegelen. De forse toename van de Amerikaanse militaire aanwezigheid in Afrika sinds de oprichting van het United States Africa Command in 2007 – met een nieuwe basis in Ghana en maneuvers in Zambia – wijst in die richting.

Het narratief van de Amerikaanse regering, bedoeld om een smet te werpen op de reputatie van China in Afrika, doet de Chinese aanwezigheid op het continent af als ‘neokolonialisme’. In een interview uit 2011 liet de vroegere minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton zich in deze zin uit. Beantwoordt deze stellingname aan de werkelijkheid? In 2017 publiceerde het globale organisatieadviesbureau McKinsey een lijvig rapport over China’s rol in Afrika. Na een volledige doorlichting besluit het rapport als volgt: “Alles bij elkaar zijn we van oordeel dat de toenemende betrokkenheid van China bijzonder gunstig is voor de economieën, regeringen en arbeiders van Afrika”. Deze conclusie stoelt onder meer op het feit dat sinds 2010 “een derde van het energienetwerk en van de infrastructuur in Afrika werd gefinancierd en gebouwd door Chinese staatsbedrijven”. McKinsey kwam tot de bevinding dat bij deze door Chinezen geleide projecten “89 procent van de werknemers Afrikaans was, wat alles bij elkaar jobs opleverde voor om en bij de 300 000 Afrikaanse arbeiders’.

“De toenemende betrokkenheid van China is bijzonder gunstig voor de economieën, regeringen en arbeiders van Afrika” (rapport McKinsey, 2011)

Het lijdt geen twijfel dat deze Chinese investeringen gepaard gaan met talloze strubbelingen, zoals gebrekkig management en slecht opgestelde contracten. Deze kritiek geldt evenwel niet alleen voor Chinese bedrijven. Evenmin is het zo dat die tekortkomingen typisch zijn voor het geheel van de Chinese aanpak. De Amerikaanse beschuldiging dat China ‘schuldenvaldiplomatie’ bedrijft, is ook al uitvoerig weerlegd. De volgende opmerking in een rapport uit 2007 getuigt ook vandaag nog van inzicht: “China doet meer voor de ontwikkeling van Afrika dan alle hoogdravende retoriek over behoorlijk bestuur bij elkaar”. Deze vaststelling is des te opmerkelijker omdat ze afkomstig is van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling, een in Parijs gevestigd intergouvernementeel blok dat wordt gedomineerd door de landen van de G7.

Koper en kobalt

Wat zal er gebeuren met de 55 miljard dollar die de Verenigde Staten aan de Afrikaanse landen hebben beloofd? Zullen die fondsen, grotendeels voorbehouden aan private firma’s, de ontwikkeling van Afrika vooruithelpen of komen ze enkel ten goede aan de Amerikaanse multinationals die de Afrikaanse voedselproductie, distributiesystemen en gezondheidszorg in handen hebben?

Hierna volgt een voorbeeld van de zinledigheid en absurditeit die zo kenmerkend zijn voor de Amerikaanse pogingen om weer greep te krijgen op het Afrikaanse continent. In mei 2022 tekenden de Democratische Republiek Congo en Zambia een overeenkomst voor de ontwikkeling van elektrische batterijen in eigen beheer. In beide landen samen wordt 80 procent van de mineralen en metalen gevonden die nodig zijn voor de waardeketen van batterijen. Het project kreeg de steun van de Economische Commissie voor Afrika (ECA) van de VN. Jean Luc Mastaki, vertegenwoordiger van de commissie, zei het volgende: “Waarde toevoegen aan de mineralen in batterijen door middel van inclusieve en duurzame industrialisatie zal voor beide landen de weg effenen naar een robuust, veerkrachtig en inclusief groeipatroon dat onze bevolking miljoenen jobs zal opleveren”. De overeenkomst moest gestalte krijgen vanuit ‘een partnerschap tussen Congolese en Zambiaanse mijnbouwscholen en polytechnische scholen’. Op die manier zou het eigen technische en wetenschappelijke vermogen gaandeweg toenemen.

We keren nu snel terug naar de top: nadat deze samenwerkingsovereenkomst al was beklonken, zetten Christophe Lutundula en Stanley Kakubo – buitenlandministers van respectievelijk de Democratische Republiek Congo en Zambia – samen met Antony Blinken, de Amerikaanse buitenlandminister, hun handtekening onder een memorandum van overeenstemming, naar verluidt bedoeld om de Democratische Republiek Congo en Zambia te ‘helpen’ bij het uitbouwen van een waardeketen voor elektrische batterijen. Lutundula noemde het “een belangrijk moment in het partnerschap tussen de VS en Afrika”.

Als reactie hierop liet de Socialistische Partij van Zambia een klinkende verklaring de deur uitgaan: “De regeringen van Zambia en Congo hebben de bevoorradingsketen en de productie van koper en kobalt in handen gegeven van de Amerikanen. Door deze capitulatie wordt de hoop op een project voor productie van elektrische auto’s onder pan-afrikaans beheer generaties lang begraven”.

Onhoorbaar

Eerder dan deze landen in staat te stellen om hun natuurlijke rijkdommen zelf te beheren en hun batterijen zelf te maken, zijn het nu de multinationals die de grondstoffen ontginnen en zo de productie van elektrische batterijen in eigen handen houden. Hierbij maken ze gebruik van kinderarbeid, die vreemd genoeg wordt omschreven als ‘artisanale mijnbouw’. De Congolese schrijver en dichter José Tshisungu wa Tshisungu voert ons met zijn gedicht ‘Onhoorbaar’ tot in de kern van het lijden van die Congolese kinderen:

Luister naar de treurzang van de wees
Gewaarmerkt met het zegel van oprechtheid
Hij is een kind uit deze omgeving
De straat is zijn thuis
De markt is zijn buurt
Het monotone geluid van zijn klaaglijke stem
Gaat van streek tot streek
Onhoorbaar.

Deze tekst verscheen op Tricontinental. Vertaling Ronald Decelle.


https://www.dewereldmorgen.be/artike...land-en-china/

[Revisor]

Ex-kolonie van Portugal heeft ook te kampen met de gevolgen van de klimaatverandering


Portugal laat schuld Kaapverdië vallen in ruil voor klimaatactie

IPS . 28 januari 2023


Kaapverdie, een eilandengroep voor de kust van West-Afrika, heeft vandaag te kampen metd e gevolgen van de stijging van de zeespiegel en van een verschraling van de biodiversiteit door een toenemende verzuring van de oceaanen. Manuel de Sousa / Wikimedia Commons (CC BY-SA 3.0)

Portugal is overeengekomen met zijn voormalige kolonie Kaapverdië om de schuld van het land te ruilen tegen klimaatinvesteringen die de eilandengroep zelf ten goede komen.

Kaapverdië, een eilandengroep voor de kust van West-Afrika, heeft vandaag al te kampen met de gevolgen van de stijging van de zeespiegel en een verschraling van de biodiversiteit door een toenemende verzuring van de oceanen.

Om de strijd te kunnen aanbinden tegen deze gevolgen van de klimaatverandering heeft Portugees premier Antonio Costa deze week beloofd om de schuld die de eilandengroep in het verleden heeft opgebouwd, kwijt te schelden in ruil voor een storting in een klimaat- en milieufonds.

De schuld bedraagt ongeveer 140 miljoen euro aan de Portugese staat en meer dan 400 miljoen euro aan banken en andere instellingen.

Energietransitie

Volgens Costa zal aanvankelijk 12 miljoen euro van de tot 2025 geplande schuldaflossingen naar het fonds gaan en uiteindelijk het volledige bedrag dat Kaapverdië aan de Portugal moet teruggeven. Kaapverdië kan met die middelen investeren in energietransitie en de strijd tegen klimaatverandering.

Volgens nieuwssite Climate Home News specificeerde Costa niet of de schulden die het land heeft aan Portugese bedrijven deel uitmaken van de deal, maar sprak hij wel hoop uit in die richting.


https://www.mo.be/nieuws/portugal-la...r-klimaatactie

[Revisor]

...

Borrell also said the EU needed to do more to convince the global south that Russia was an imperialist power. Many countries in Latin America are anti-imperialist, he said, believing the west supported dictatorships in the past, and there is similar deep resentment in Africa. “People have memories, and people have feelings,” he added.

...


https://www.theguardian.com/world/20...s-top-diplomat


Not believing, but knowing and still experiencing the west is making and supporting dictators!

[Revisor]

Macron zegt dat het tijdperk van Franse inmenging in Afrika 'voorbij' is


Archief

Met AFP

Vrijdag 3 maart 2023 - 09:00

President Emmanuel Macron zei donderdag dat het tijdperk van Franse inmenging in Afrika "goed voorbij" was toen hij begon aan een vierlandentour door het continent om de gerafelde banden te vernieuwen.

Het anti-Franse sentiment loopt hoog op in sommige voormalige Afrikaanse koloniën nu het continent een hernieuwd diplomatiek strijdtoneel wordt, met groeiende Russische en Chinese invloed in de regio.

Macron zei dat Frankrijk geen verlangen koesterde om terug te keren naar het vroegere beleid van inmenging in Afrika.

"Het tijdperk van Francafrique is allang voorbij", zei Macron in opmerkingen tegen de Franse gemeenschap in de hoofdstad Libreville, verwijzend naar de postkolonisatiestrategie van Frankrijk om autoritaire leiders te steunen bij het verdedigen van haar belangen.

"Soms krijg ik het gevoel dat de mentaliteit niet zo ver is geëvolueerd als wij, als ik lees, hoor en zie dat mensen intenties toeschrijven aan Frankrijk die het niet heeft", voegde hij eraan toe, voorafgaand aan een milieutop in Gabon, de eerste etappe van zijn reis.

"Francafrique" is een favoriet doelwit van pan-Afrikanen, die zeggen dat Frankrijk na de golf van dekolonisatie in 1960 dictators in zijn voormalige koloniën steunde in ruil voor toegang tot hulpbronnen en militaire bases.

Macron en zijn voorgangers, met name François Hollande, hebben eerder verklaard dat het beleid dood is en dat Frankrijk niet van plan is zich te mengen in soevereine aangelegenheden.

– Militaire opknapbeurt –

Macron zei maandag dat er een "merkbare vermindering" zou zijn van de aanwezigheid van Franse troepen in Afrika "in de komende maanden" en dat er meer aandacht zou komen voor het trainen en uitrusten van de troepen van geallieerde landen.

Frankrijk heeft het afgelopen jaar troepen teruggetrokken uit de voormalige koloniën Mali, Burkina Faso en de Centraal-Afrikaanse Republiek.

De terugtrekking uit Mali en Burkina Faso, waar de soldaten de Sahel-naties steunden om een ​​langlopende jihadistische opstand te bestrijden, kwam op de rug van een golf van lokale vijandigheid.

In zijn opmerkingen op donderdag benadrukte Macron dat de geplande reorganisatie "noch een terugtrekking noch een terugtrekking" was, en definieerde het als aanpassing aan de behoeften van partners.

Deze gebieden van samenwerking omvatten de bestrijding van piraterij op zee, illegale goudwinning en milieumisdaden die verband houden met regionale drugshandel, zelf aangewakkerd door een "terroristische beweging" in het Tsjaadmeergebied, zei hij.

Volgens officiële cijfers zijn meer dan 3.000 Franse militairen ingezet in Senegal, Ivoorkust, Gabon en Djibouti.
De voorgestelde opknapbeurt heeft betrekking op de eerste drie bases, maar niet op Djibouti, dat meer op de Indische Oceaan is gericht.

Nog eens 3.000 troepen bevinden zich in de Sahelregio van West-Afrika, onder meer in Niger en Tsjaad.

– Bosbeschermingsrit –

Macron landde woensdag in Libreville en zal later doorreizen naar Angola, Congo-Brazzaville en de naburige Democratische Republiek Congo.

Zijn opmerkingen kwamen voor verschillende staatshoofden bijeen voor de One Forest Summit in Libreville, die zich bezighield met het behoud van regenwouden die een vitale rol spelen in het wereldwijde klimaatsysteem.

De bossen van het uitgestrekte stroomgebied van de Congostroom vormen na de Amazone de op een na grootste koolstofput van de planeet.

Ze herbergen ook een enorme biodiversiteit, waaronder bosolifanten en gorilla's, en dragen sporen van de vestiging van de vroege mensheid.

Maar ze worden bedreigd door stroperij, ontbossing voor de olie-, palm- en rubberindustrie, illegale houtkap en exploitatie van mineralen.

Tijdens de top presenteerde Macron een actieplan met daarin 100 miljoen euro voor landen "om hun strategie voor de bescherming van vitale koolstof- en biodiversiteitsreserves te versnellen".

Macron zei dat hij zou proberen "natuurlijk kapitaal weer centraal te stellen in onze economieën".

"We spreken altijd over miljarden op onze toppen, maar mensen zien er op de grond weinig van omdat de systemen onvolmaakt zijn", zei hij en riep op tot compensatie voor landen die bossen in tact houden.

Andere presidenten die naar verwachting de top zullen bijwonen, zijn gastheer Ali Bongo Ondimba uit Gabon; Denis Sassou Nguesso van Congo-Brazzaville; Faustin-Archange Touadera van de Centraal-Afrikaanse Republiek; Mahamat Idriss Deby Itno van Tsjaad; en Teodoro Obiang Nguema Mbasogo van Equatoriaal-Guinea.

De bijeenkomst ging woensdag van start met uitwisselingen tussen ministers, vertegenwoordigers van het maatschappelijk middenveld en deskundigen.

Macron gaat vrijdag naar de voormalige Portugese kolonie Angola, waar hij een akkoord gaat ondertekenen om de landbouwsector te ontwikkelen als onderdeel van een streven om de Franse banden met Engelstalig en Portugeestalig Afrika te versterken.

Vervolgens stopt hij in de Republiek Congo, een andere voormalige Franse kolonie, waar Sassou Nguesso in totaal bijna vier decennia heeft geregeerd, en de aangrenzende Democratische Republiek Congo.


Volledig vertaald met Google Translate


https://en.hespress.com/59629-macron...a-is-over.html