Leuke verhaal....Met waargebeurde passage's

[Simpie_17]

Niet verzonnen,maar ook niet geheel naar de waarheid geschreven....Just like a soap..

As salaam 3aleikum.......

Mensen geef me jullie mening over mijn verhaal.....AFmaken of niet?
Is het waard om gelezen te worden of is het goedkope rotzooi....hihi...mouhiem laat het me weten.....




Zachtjes sloop ze haar kamer in hopend dat niemand haar zou horen.Het eerste wat ze deed nadat ze haar kamerdeur zachtjes sloot,was haar lievelingsnummer opzetten...
Tranen rolden over haar wangen terwijl haar geheugen haar kwelde met moeilijke herringeringen....
Ze dacht terug aan wat ze vandaag allemaal had meegemaakt en ze voelde de steken nog harder in haar hart steken...
Ze voelde zich schuldig en vies...Hoe kon ze zichzelf dit vergeven en haar ouders onder ogen komen?
Haar ouders die haar vertrouwden en gebukt gingen onder de roddels van de buurt...Die ondanks alles het altijd voor haar opnamen tegenover haar broers en de omgeving...
Hoe konden zij het haar vergeven en hoe kon zij het zichzelf vergeven?
Ze begon nog harder te snikken en liet zich op haar bed vallen...
"Ya rabb..maak het gemakkelijk voor me en leid me naar het juiste pad...Ya rabb vergeef het me en laat me niet dit allemaal ondergaan" smeekte ze met een piepstemmetje door haar tranen heen...

Ze voelde een diepe leegte in zich.
Ze wilde veel weer rechtzetten in het leven,maar wist niet waar het begin was en of er uberhaupt wel een begin was.
Ze stopte met het snikken,maar de tranen rolden onverhinderd over haar wangen..
Helemaal in gedachten verzonken en ver weg van de wereld hoorde ze haar broer thuis komen....

"Shit" zei ze,terwijl ze snel haar schoenen onder haar bed gooide en gsm uitdeed..Net op tijd,want met een ruk werd haar kamer opengegooid...
"Waar was je" hoorde ze haar broer zeggen met een stem die niet veel goeds beloofde...
Ze wilde antwoord geven,maar wist niks te verzinnen...
Ze keek alleen maar naar zijn ogen en de haat die ze uitstraalden....
Ze voelde zo een intense haat voor hem ook,ze walgde van hem.Ze haatte het als hij haar zo aankeek,alsof ze een stuk vuil was.
Ze wist dat hij dat ook zo zag.
Stotterend bracht ze er met moeite uit; "Gaat je niks aan"....
Ze zag zijn gezicht net nog helemaal veranderen...Hij sloot de deur en liep op haar af....
"Herhaal dat...herhaal het als je het lef hebt.."
Ze wilde het wel herhalen,maar kon het niet,ze wist dondersgoed wat haar te wachten stond...Ze had zo een zin om zijn ogen uit te krabben...Die ogen die haar altijd zo vuil aankeken en haar nog misselijker maakten....

[Simpie_17]

"Je hebt me gehoord"sisde ze scherp,maar toch met een angstige stem.
"Grote mond he?" antwoordde hij....
Voordat ze het wist kreeg ze haar eerste klap binnen....
Ze kon net nog zijn hand op haar zien afkomen..
Voordat ze effe bij kon komen kreeg ze de tweede klap binnen..
HIj trok haar van haar haren en smeet haar tegen haar bureau,waarbij hij haar hoofd eindeloos tegen de bureau smeet...
Ze probeerde te gillen,maar had de kracht niet...
Ze voelde na verloop van tijd de pijn zelfs niet....
Verdoofd was ze toen hij haar uiteindelijk tegen de grond smeet...
Ze had geen traan achtergelaten ,noch de pijn gevoeld...
Ze keek hem enkel aan,terwijl ze de geur van de haat die ze voor hem voelde diep insnoof...
"Je kan en mag mij helemaal kapot slaan,je mag me zelfs doden als dat je meer pleziert,maar mij krijg je er niet mee,je zult mij nooit krijgen waar je mij krijgen wilt...vergeet dat niet...Mijn ziel is mij veelste veel waard en die zul je nooit kunnen krenken"
Fluisterde ze,omdat ze niet meer nog langer de kracht had om hard te spreken...
Terwijl ze dat zei,voelde ze een warme traan over haar wangen rollen...
"Nooit ,maar dan ook nooit zal mij mijn ziel kunnen afnemen" zei ze met een hese nog steeds fluisterende stem..
Ze zag aan zijn ogen spijt ,maar ook woede en haat...
"Wallah jou vermoord ik ooit nog...waag het niet...en nogmaals waag het niet om ons te onteren..want wallah ik maak je af..denk eraan" waren zijn laatste woorden terwijl hij de deur hard achter dicht smeet..
Ze probeerde op te staan,maar voelde dat haar lichaam haar te zwaar was..
Ze was duizelig en moest kotsen...
Langzaam kroop ze naar haar stoel,terwijl ze daar aan probeerde te steunen...
Toen ze eenmaal stond,bekeek ze zich zelf voor de spiegel....
"Je hebt gefaald a Samira...Je hebt je tranen hun vrijheid gegeven op het verkeerde moment..
Een traan is enkel een teken van zwakte en niet een teken van kracht zoals je beweerde..."
zei ze tegen haar zelf in de spiegel...Ze herhaalde de woorden en voelde een nog diepere haat...
Dit keer tegenover haar zelf...
Woede en haat daar bestonden haar gevoelens uit.
Dag en nacht voedde zij haar ziel alleen maar met de woede,haat en verdriet die zij mee heeft mogen maken in het leven.
Voor de buitenwereld was zij onbekend....
ZIj was niet bekend als de Samira die kapot was,noch genoeg van het leven had.
Zij was de vrolijke samira,de spontane meid met lef en gevoel voor humor...Ze was de mooie meid die de harten van de jongens van de buurt sneller deed kloppen en zij was tevens ook de zogehete playster 2oo2,zoals ze ook wel's werd genoemd...
Zij was voor vele Marokkanen van de 1e generatie een niet opgevoedde meid die hun kinderen in gevaar bracht en ze was vooral niet te vergeten..Een **** voor ze...
Jah dat allemaal met elkaar bracht veel verwarring met zich mee.


Rustig pakte ze haar Make-up stick en probeerde de rode plekken van haar gezicht te verbergen..
Ze leek wel geprogrammerd...De blik die ze in haar ogen had was dood..
Maar toch ging ze onverhinderd door...
Normaal was het zo,dat ze zichzelf heel snel opmaakte...Maar nu was dat niet het geval..Ze was ver met haar gedachten..
De ene herrinering kwam met de ene steek en zo ging het maar verder in haar hoofd...
Nadat ze klaar was,keek ze zichzelf nog 1 keertje in de spiegel....
Ze probeerde te glimlachen en haar oude acteerspelletje op te paken,maar kon het niet.
Ze trok haar jasje aan en trok haar schoenen weer aan.
Vlugjes pakte ze haar gsm en sleutels terwijl ze haar kamer uitliep...
Ze deed alles onbewust...alles ging zoals het altijd ging,alleen dit keer zonder gevoel..zonder een gedachte en vooral zonder doel.
Ze moest er effe tussen uit.
Zonder maar te weten waarom of waar deed ze de buitendeur open en ging de straat op.
Ze probeerde niet op te kijken ,de blikken van de mensen te ontwijken..
Ze wilde niemand zien en wilde door niemand gezien worden...
Het liefst zou ze nu onzichtbaar willen zijn.
Af en toe keek ze op en als ze een bekende zag,keek ze gauw weer weg.
Verzonken in gedachten liep ze door...niet wetend waar ze naar toe gaat of maar uberhaupt waar ze was..
Doelloos liep ze,zoals ze ook zo het leven in wankelde.....
Ze schrok zich kapot toen ze tegen iemand opliep....Voordat ze de gelegenheid maar had om op te kijken,hoorde ze een bekende stem zeggen;
"Hey lieverd,waar gaan wij naar toe"
Het was haar buurjongen die ze al een jaar leuk vond....
Hij boog zich over haar heen en kuste haar...
Verlegen sloeg ze haar ogen neer...Verlegenheid en pijn voelde ze op dat moment...Ze hield er niet van als een jongen te dicht bij haar kwam,maar toch liet ze het vaak toe..
"Doe maar niet said" zei ze terwijl ze hem wegduwde....Hij keek haar verbaasd aan..."Wat is er Samira...Je ziet er beroerd uit"
"Niks..wat zou er aan de hand moeten zijn?"antwoordde ze geirriteerd.
Ze vond hem leuk jah,maar toch liet ze niemand toe in haar eigen wereldje...Zelfs niet haar beste vriendinnen...
"Smehlie ik moet nu gaan...ik zie je gauw..Doe de groetjes thuis.." voegde ze snel eraan toe.
Ze wilde weglopen,maar hij trok haar terug...
"Niet zo snel dame...Jij gaat me eerst vertellen wat er allemaal aan de hand met je is" Zei hij.
"Nee wallah ,said er is echt niks aan de hand,safie ik moet nu echt gaan joh..ik kom nog te laat...Beslama"
Snel trok ze zich los en rende weg....Ze hoorde hem nog haar naam noemen,maar dat hield haar niet tegen en deed haar niet van gedachten veranderen....
Terwijl ze zo rende en de wind in haar gezicht voelde en haar haren weg wapperden...voelde ze zich zo vrij...
Er kwamen weer tranen...

Ze snoof de buitenlucht diep in en zei zachtjes...."Jah zo voelt vrijheid aan"...
Terwijl ze zo rende moest ze weer denken aan de woorden van haar broer...
Ze wist dat alles wat hij zei niet voor niks was...
Er zat een kern van waarheid in ,of ze dat nou wilde zien of niet...
Een zinnetje bleef haar bij "Als je de familie onteert,vermoord ik je"....
Ze hoorde zijn stem in steeds maar dezelfde woorden herhalen....
"Nee,nee ,Hou op" Kreunde ze terwijl de tranen over haar wangen gleden en ze haar vingers in haar oren stak...
Ze zag dat blikken haar volgden op straat.....
Bekenden en onbekenden gingen haar voorbij...
Verbaasde blikken kreeg ze toegewerpd en nieuwsgierige blikken...
Geen een van die blikken kon haar wat schelen...
Ze rende een lege straat in ,waar ze een bankje vond bij de grachten...
"Voor wie vlucht je samira"hoorde ze een stem zeggen in haar hoofd ....
"Voor jezelf of de buitenwereld"?
Een vraag die ze vaker aan zichzelf stelde en waar ze nog steeds niet het lef ervoor had om het antwoord er uit te trekken...


Verward door haar eigen gevoelens en gedachten,nam ze plaats op een bankje tegenover de grachten...
Vanaf 't moment dat ze daar zat,leek t wel alsof de wereld stil stond....
Geen gedachten flitsten door haar hoofd meer....
Stilte nam het van haar over...
De grachten leken haar wel rust te geven...
Ze had een geconcentreede blik nu...Leek haast bijna op een vredige blik op haar gezicht...





WORDT VERVOLGD
ALS JULLIE INTERESSE HEBBEN.....

[ASAAFF]

het is mooi geschreven

allen zou ik et begin wat anders doen door te vertellen waar ze vandaan kwam en wat ze heeft gedaan

en een muziek op zetten en dan gaan smeken gaat niet samen
je had beter kunnen zeggen ze zetten haar lievelings nummer op en deed dat gauw weer uit en begon ja rab iets in deze contekst

[Jasmina]

vervolg!!!!!!!

[Tornado]

Ondanks het trieste in het verhaal, heb je me toch aan het lachen gekregen.

Toen je schreef; "ze rukte zich los (van haar buurjongen) en rende weg, ze voelde tranen over haar gezicht lopen en fluisterde tegen zichzelf , zo voelt vrijheid".

Ik weet niet waarom maar ik heb hier echt om moeten lachen. Ik zie het al voor me. Een op straat, doelloos rennende meid, met haar tasje, met haar haren in de lucht roepend, o heerlijk, zo voelt vrijheid dus aan. hahahahaha

ik moet er nog om lache.

Maar je mag doorgaan van mij hoor met je verhaal.

[Simpie_17]

Hahaha.....Fantasie....
Wajooooowwww KRITIEK,KRITIEK EN NOGMAALS KRITIEK....
Hahaha had t moete wete en niet op maroc.nl moeten plaatsen....Daar zijn de mense nog nuchter

Dikke kus allemaal!!!!!!!!!!!!

[hakima85]

gewoon verder gaan
...ben benieuwd naar het vervolgg

[Simpie_17]

Ze voelde weer dat ze zichzelf werd...
Langzaam voelde ze de rust het overnemen van de woede die ze in zich had...

[missbentayeb]

Hallo Halloooo

iwa maak af dat verhaal.

[Simpie_17]

Ze kwam weer tot zichzelf wat dus beteknde dat ze weer helder kon nadenken...
Nu was het zo alsof er niks gebeurd was...
Ze had haar kr8 weer terug gevonden


WORDT VERVOLGD........

PS. sorry dat t zo n kleine stukje is,maar k moet gaan en kan t niet afmake nu...